'Ze gaat trouwen?'
Zijn blauwe ogen gingen naar zijn jongere zus terwijl haar ongeloofwaardige stem hem bereikte. De reden waarom hij zijn ogen naar haar had opgeslagen. Aloiysius zat tegenover haar in het kleine café dat op de benedenverdieping van Oak's Forest Inn een groot deel van het oppervlakte besloeg. Het was voor de gasten die een kamer huurde zoals Antoinette tegenover hem. Ze was een paar dagen in Oak's Field om een beetje met haar broer op te trekken nu ze een weekje vakantie had. Tussen zijn taken op de school en zijn werk 's avonds in de Jolly Jester hadden ze wat tijd gevonden om wat te winkelen en bij te praten. Nu zaten ze een laatste kop koffie in het café van de herberg te doen voordat Antoinette weer op de shuttle terug naar Cassia zou stappen. Aloiysius had haar aangeboden om haar zelf te brengen maar dat had ze vriendelijk geweigerd. Hij had er eerlijk gezegd ook niet echt tijd voor.
Aloiysius haalde zijn schouders op. 'Ik kon niet van haar verwachten dat ze eeuwig op me zou blijven wachten Ann,' zei hij bijzonder kalm, zijn zus bij haar koosnaam noemend. Antoinette perste haar lippen op elkaar, zoals ze altijd deed wanneer ze het ergens niet mee eens was. Net als hij had ze blauwe ogen en bruine krullen. Al waren haar lokken een stuk langer dan de zijne. Als het niet voor het overduidelijke leeftijdsverschil was geweest dan had een voorbijganger die de twee zo zag zitten zeker kunnen denken dat ze een tweeling waren.
'Ja, maar toch. Jullie zijn zo lang samen geweest. Ga je naar de bruiloft?' vroeg ze enigszins onzeker omdat ze niet helemaal kon peilen hoe haar broer zich onder het nieuws van Aria's huwelijksuitnodiging voelde. Aloiysius haalde zijn schouders op. 'Ik weet het nog niet,' was het enige wat hij zei waarna hij nog een slok van zijn thee nam om aan te geven dat hij het er verder niet over wilde hebben. Antoinette knikte enkel. Ze dronk haar eigen glas leeg en stond op. 'Ik moet inpakken als ik op tijd wil vertrekken. Ga jij terug naar de school?' vroeg ze kalm terwijl ze opstond. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik blijf nog even hier,' mompelde hij zacht. Hij voelde daarna hoe zijn zus een zachte kus op zijn hoofd drukte en het café verliet via de trap die naar de verhuurde kamers leidde. Hij keek haar na  waarna zijn blik terug keerde naar zijn mok thee die inmiddels aardig lauw was geworden.

Samen met Antoinette's vertrek naar de bovenverdieping had ze alle afleiding die hij had gehad van zijn eigen gedachten met haar meegenomen. Hij zag haar de trap op verdwijnen voordat hij zich terug keerde naar zijn tafel en halfvolle mok thee. Met geroutineerde bewegingen had zijn hand op de tast gezocht naar de zak van zijn jas die over de rugleuning achter hem hing en er het pakje sigaretten uit gevist. Behendig schudde hij er een uit en stak het ding in zijn mond, ondertussen opnieuw tastend naar de aansteker die in dezelfde zak moest zitten. Hij greep mis en haalde de sigaret weer tussen zijn lippen vandaan. De vloek van iedere roker, je aansteker verliezen. Hij voelde in zijn andere zak maar op een sleutel na was die ook leeg. Toen zag hij het kleine zilverkleurige onding aan de andere kant van de tafel liggen. Hij herinnerde zich weer dat Antoinette hem geleend had omdat ze de kaars op tafel aan had willen steken. Hij greep het ding, klikte het open en met zijn sigaret wederom tussen zijn lippen geklemd stak hij het bleke papier in de brand. Een vuur wat snel doofde en een kringeltje rook veroorzaakte wat enkel nog maar oplichtte wanneer hij de rook inhalleerde.

De vertrouwde geur en smaak van nicotine en tabak brachten zijn lichaam tot rust, maar niet zijn hoofd. Zijn hoofd was bij haar. Zij, die hij bemind had. Zij, die Kath hem bijna had doen vergeten. Maar nu was haar aanwezigheid sterker dan ooit. De brief, of liever gezegd de uitnodiging was volledig onverwacht gekomen. Natuurlijk hadden ze contact gehad sinds hij weer vrij was. Ze waren een paar keer op Cassia koffie wezen drinken. Maar nooit had ze iets laten merken van een relatie. Misschien had ze het hem niet durven vertellen. Hij wist ook eigenlijk niet waar hij op gehoopt had. Ze konden hun leven niet zomaar weer oppakken na zeven jaar gedonder. Hij was oprecht blij voor haar, maar toch voelde het naar. Als een zurige smaak in zijn mond die zelfs de rook van de sigaret niet kon verdrijven. Het feit dat ze hem uitgenodigd had betekende dat zij hem nog steeds graag als vriend had. Een kleine troost en waarschijnlijk de reden waarom hij wel zou gaan. Ze hadden zoveel goede jaren gehad samen. Ze waren beste vrienden. Hij wilde dat ze gelukkig was en als dat niet met hem zo mocht zijn, dan hoopte hij vurig dat die andere man haar wel dat geluk kon schenken waarin hij gefaald had.

Een zachte vrouwenstem, vragend en ergens bekend, haalde hem uit zijn overpeinzingen. Er ontsnapte rook uit zijn mond en hij drukte de sigaret uit in de asbak die op tafel stond toen hij Abigail zag. Ze glimlacht zacht haar begroeting. Een gebaar waarop hij bijna automatisch, hetzij zwak, terug glimlachte naar haar. 'Abigail,' noemde hij haar naam bij wijze van groet op dezelfde collegiale toon die zij voor hem had gebruikt. Hij schudde zijn hoofd bij haar vraag. 'Nee, ik was van plan om met enkele minuten terug naar de school te lopen,' vertelde hij, licht gebarend naar de pas gedoofde sigaret. 'Ga vooral je gang,' voegde hij er kalm aan toe waarmee hij aangaf dat ze gewoon plaats kon nemen als ze dat wilde.