Zijn aqua ogen flitsten van de ene naar de andere winkel, op zoek naar een plekje om te kunnen schuilen. Normaal hield Oliver wel van een druilerige, regenachtige dag, maar dit was gewoon vervelend. En dat kwam omdat hij zich buiten had begeven. In eerste instantie was hij naar Oaks Field gegaan om wat school spulletjes op de kop te tikken. Zijn pennen waren leeg en hoewel Oliver die typische student was die zich nooit voorbereide op de les en zelfs om een pen moest vragen aan zijn medeleerling, kon hij er niet tegen dat wanneer hij eindelijk een pen mee had en misschien zelfs de leraren een sprankje hoop gaf dat het toch nog wel goed met hem kwam, de pen leeg bleek te zijn. Het was een verschrikkelijke anti-climax en hij haatte het.
Met zijn handen in zijn zakken slofte de jongen door de straten, de regen maakte zijn haren vochtig en liet het alle kanten op springen. Niet dat het hem uitmaakte, zijn haar zag er toch altijd verschrikkelijk uit want hij deed er toch niets mee. Nog steeds was hij op zoek naar een winkel, een pand, iets waar hij zijn heil kon zoeken en kon schuilen voor dit stomme weer. Olivers ogen vielen op het uithangbord van de Oak's Forest Inn. Hij was niet van plan om hier te overnachten, maar die Inn had toch ook een plekje om te drinken en alles? Nou, prima plek om de rest van de dag zich te verstoppen. Niet denkend aan lege pennen, teleurgestelde leraren en vervelende mensen die hem continu leken te verstoren. Met een zucht opende de jongen de deur en werd hij begroet met een belletje, gezellig gepraat en drukte. Het zat goed vol hier. Oliver gaf de mensen die er zaten geen ongelijk. Dit weer joeg mensen gewoon naar binnen. De jongen slofte naar de bar om daar een warme chocomel te bestellen, met extra veel slagroom. Want hij vond dat hij dat wel nodig had. Toen hij betaald had en zich omdraaide om een plekje te zoeken kwam hij erachter dat bijna alle tafeltjes volledig bezet waren. Hij kon aanschuiven bij een of ander groepje van oude mannen dat zat te smiespelen en wat in het rond zat te staren, of bij een meisje die in haar eentje aan een tafel zat. Voor Oliver was de keuze snel gemaakt en hij liep met een vrij snelle tred in de richting van het meisje, zodat niemand anders de lege plek kon inpikken. Hij glimlachte even kort en wees naar de lege plek. 'Is die vrij?' Vroeg hij maar erg direct, geen zin in allerlei formaliteiten. Oliver wilde gewoon zitten en genieten van de chocomel terwijl buiten het weer alleen maar slechter leek te worden.

[Sorry voor de late, en wat, slechte reactie ^^' Hopelijk kun je er wat mee!]

Hoewel Oliver zeker kon lachen om de opmerking van de dame, kwam er slechts een zuinige grijns op zijn lippen terwijl hij gewoon aanschoof. Geweldig, nu zat hij eigenlijk opgescheept met een of andere meid die het leuk vond om grappen te maken over onzichtbare vrienden. Het liet Oliver afvragen of degene voor hem wel helemaal honderd procent was. Maar dat kon hij zichzelf ook vragen. Hij had genoeg in zijn leven meegemaakt en genoeg in zijn lichaam gepompt aan stoffen die hem meer zouden vernietigen dan helpen door te gaan, dat hij vast wel kon begrijpen dat er een steekje bij hem los zat. Maar je kon het ook simpeler zien. Naast dat hij misschien eindelijk zijn drugsverslaving had geminderd, bleef de witharige jongen nog steeds verschrikkelijk onsociaal en chagrijnig. Het zat nu eenmaal in zijn systeem en tot de tegenstelling van de drugs, ging dat er niet zo maar uit. Nee, dat bleef nog wel even zitten. Maar tot op heden had de jongen daar weinig last van gehad, het had hem waarschijnlijk ook geholpen verschillende situaties uit de weg te gaan. Afgezien van zijn sessies bij de therapeut want daar was hij gewoon gedwongen te praten. Iets waar hij best wel veel spijt van had. Niemand hoefde te weten hoe zijn visie op de wereld was of hoe hij met bepaalde situaties om ging. En men hoefde al helemaal niet te weten hoe hij zich voelde. Sentimenteel gedoe dat het was. Oliver zette de mok voor zich neer en keek kort naar buiten, tot het meisje weer ging spreken en zijn blauwe kijkers naar haar gezicht werden gedwongen. 'Hm. Ik hang mezelf wel een andere keer op, als je dat niet erg vind.' Too dark? Oliver zag de humor er wel van in en een flauwe grijns hing rond zijn lippen terwijl hij nipte van de chocomel. 'Als je last van mij hebt kun je ook gewoon weggaan.' Kijk, waar stond de regel namelijk dat degene die het laatst was gekomen, ook het eerst moest weggaan als een situatie verslechterde? Diegene was waarschijnlijk de oorzaak, maar dat betekende niet dat diegene meteen verwijderd moest worden, toch?