Leave the wasting world behind us
We will make it out alive
Leave the waiting world behind us
We will not look back this time

Hold on to our reasons
And plan the escape

Ze had moeten weten dat mensen als zij niet op plekken als deze thuishoorden. Haar leven had haar op iedere mogelijke manier duidelijk willen maken dat het haar niet ging lukken en, toegegeven, zelf had ze hier een aardig handje bij geholpen en nu was het gedaan. Naar deze school trekken was alleen maar uitstel van executie geweest. Sareth had gehoopt dat de regelmaat van een schoolsysteem misschien iets hadden kunnen doen, maar vanaf dag één had ze deze zogenaamde regelmaat volledig genegeerd. Welke scholier maakte het haar hobby om geen enkele belangrijke les bij te wonen, iedere avond uit te gaan en iedere toverstok in een straal van drie kilometer te bespringen? Onze witharige schone. Of wel, dat was zo geweest voor een aardige tijd. En het had haar niet eens dwars gezeten. Zolang ze zich puberaal kon distantiëren van haar vader vond ze alles prima. Ze ging naar school, toch? Hell, ze woonde er zelfs.
Maar zoals iedere bubbel besloot ook die van haar te barsten. In feite werd hij doorprikt, kapot geslagen. De naald of de handen gingen door het leven met de naam Oliver en zijn arriveren op de school waar Sareth doelloos en volledig tevreden haar dagen had gespendeerd, maakte een eind aan haar blindheid voor praktisch alles wat fout zat of was gegaan in haar miezerige leventje. Gezien Sareth Sareth was, had ze met deze confrontatie gedeald door nog harder te doen alsof hetgeen waarmee ze geconfronteerd werd niet bestond en haar tijd en toewijding zo mogelijk nog harder te stoppen in drank, drugs en seks. Niet meer met iedere magische penis in de omgeving, maar voornamelijk met Oliver.
Hem terug in haar leven laten, was een grote fout die ze niet had kunnen omzeilen. Ze haatte hem met iedere vezel van haar lichaam, had meerdere malen gehoopt dat hij zou stikken op zijn sarcastische opmerkingen en sprankelende negativiteit, maar nooit zou er iemand in haar leven zijn voor wie ze een groter zwak had dan die junk en nietsnut – en niet alleen omdat zijn naam in haar hoofd onlosmakelijk verbonden was met de gedachte aan drugs. Iedereen hier kon zien wat er fout was. Als Sareth haar leven wilde beteren, van de drugs af wilde blijven, dan moest ze zich lostrekken van Oliver. Zonder hem verder gaan en het achter zich laten. Maar iedereen die Sareth kende, wist dat dit voor haar niet gold. Iedereen met een beetje kennis van het magere ding met wallen waar zijzelf op had kunnen tippelen, wist dat op het rechte pad komen, clean worden en haar leven op een rijtje krijgen nooit haar bedoeling waren geweest en dat wat Oliver haar had laten inzien niet was dat ze dit gauw moest gaan doen, maar dat hun eind waarschijnlijk dichtbij was. Voor sterven was ze niet bang en haar meest recente gedrag gaf meer blijk dat ze liever met een rotvaart op haar dood afstormde, maar Sareth had grenzen. Sterven zou ze zeker, maar niet op deze school. Niet hier en niet nu. Ze wilde sterven terwijl ze deed waar ze van hield, op een plek die bij haar paste. (Dit betekende aan de drugs, vermoedelijk in de goot.) Een school kon niet verder bij dit plaatje verwijderd zijn.
Natuurlijk was dit maar half het probleem. Mogelijk zelfs nog minder. Met alle macht probeerde ze zichzelf ervan te overtuigen dat dit daadwerkelijk de enige reden was dat ze momenteel met snel en gefrustreerd tikkende hakken door de gangen van de school bewoog, maar er was een deel van haar – een pittig groot deel – dat zich zorgen maakte. Om Oliver, om haarzelf, om alles waarvan ze zichzelf voorhield dat het haar niets deed. Deze walgelijke broedplek voor pretentieuze magiërs met belachelijke achtergrondverhalen en onwaarschijnlijke persoonlijkheden hoorde zijn leerlingen te steunen en disciplineren, maar alles wat het deed, was een graf graven voor de twee zieligste junkies ooit, en veel sneller dan gepland.
Met een theatraal gebaar gooide Sareth de deur van zijn kamer open en stormde ze binnen. De troep die ze aantrof was geen wonder. Ze kon zich de dag dat ze deze ruimte voor het laatst opgeruimd had gezien niet eens herinneren – hoewel dit ook best kon liggen aan het feit dat Sareth een redelijk groot deel van haar bezoeken hier zich achteraf niet meer helder kon herinneren. Schokkend genoeg had het inmiddels ongezond bleke meisje ook deze keer de kans niet laten schieten om vooral verschrikkelijk niet nuchter te zijn. Haar ogen stonden wazig en het beetje (boel) wanhopige dat ze altijd in zich had gehad, was zichtbaarder dan gewoonlijk. “We're going,” begon ze, de deur achter zich sluitend. Oliver lag op bed en het had er alle schijn van dat hij dit al dagen, zonder onderbreking had gedaan. Anders dan dat hij iets was gaan verzitten en dat er een kledingstuk miste dat hij haar vorige bezoek nog had gedragen, was hij precies zoals ze hem had achtergelaten. “We've got to get out of here.”