Olivia lachte om wat haar hond deed. Maar wat de meeste mensen vergaten was dat dieren wel degelijk dingen die door de mensen gezegd werden dat ze die konden verstaan, Het zij alleen niet in woorden. Maar in de toonval. Luna kende dat met Claw die zich vaak genoeg tussen haar en een ander mens wurmde bij de toon die hem niet beviel in hoe de ander dan met haar sprak, maar ze was het gewend dat de Lizard zo deed. Ook nu Scande hij de leerling en haar huisdier naast hun beide, maar door de toonval van Luna werd zijn waakzaamheid minder en toen Olivia begon te spreken zag de LM dat de spieren van de reuzen hagedis helemaal ontspande. 'Beter dan je best kun je niet doen, Maar ja Claw is nog een van de weinige Lizards die op Erd leven. Mensen jagen op de nog wilde reuzen hagedissen voor hun huid en vlees.' zei Luna en ze zag hoe haar huisdier zich dichter naar Olivia toe bewoog om aan haar te ruiken. Al deed hij dit meer door zijn tong uit en in zijn bek te laten flitsten. Het was haar ook op gevallen hoe Siegmund had gereageerd, maar dat was ook zo vreemd nog niet. Claw was ook geen klein dier. Hij had de hoogte als die van een volwassen paard, maar lag lager bij de grond als hij normaal liep. Toch was hij bijna even snel als zijn bazin als die aan het trainen ging in het hard lopen. Claw drukte even zijn snuit tegen Olivia aan, waardoor zijn tong langs haar huid in haar hals op schoot. Daarna trok hij zijn kop iets van haar weg en boog die richting de herder. Bij de hond was de Lizard wat rustiger, want niet alle dieren waren fan van zijn grote. Luna hield alles goed in de gaten, wanneer Claw iemand mocht werd hij wel eens onstuimig, maar voor nu viel het nog mee. Het dier was nog niet gaan kwispelen als een vrolijke hond waardoor hij de smeltende sneeuw overal heen zou smijten.

"Beter dan je best kun je niet doen," Luna zal wel weten hoe het zit als je zo een enorm groot dier hebt om op te letten! Zij had al werk genoeg met Siegmund, en dat was niet eens het grootste dat ze in gedachten heeft om te hebben. Als het aan haar ligt wilt ze meer en groter gaan. Met een verwonderde blik had ze naar de lizard gekeken. Als er nu iemand haar gedachten kon lezen, dan zou die niks anders dan verwondering kunnen horen. Het was werkelijk een pracht wezen. Zelf met het oplettend oog scant hij haar, maar toch kan ze niet anders dan opkijken naar die ogen die gewoon, ja hoe moet je het uitleggen? Oplettend? Voorzichtig? Neen, gewoon overbeschermend zoals ze bij Siegmund wel opmerkt.
"Claw is nog een van de weinige Lizards die op Erd leven. Mensen jagen op de nog wilde reuzen hagedissen voor hun huid en vlees.''  Vol onrust kijkt ze snel naar Luna, meent die dat nu? Om dan meteen terug naar Claw te kijken. Over Claw gesproken: die had van haar verbazing gebruik gemaakt om dichter bij te komen. De tong zorgt ervoor dat er een kleine giechel is van het gekietel. Dan ziet ze hoe hij zijn hoofd verlaagt naar Siegmund. Zelf gaat ze door haar knieën, voorzichtig met één hand op de nek van Claw en de andere naar Siegmund gericht. "Hier jongen," zegt ze met een zachte stem, waarvan ze weet dat het hem moet gerust stellen. Voorzichtig komt hij dichterbij en komt hij neus tegen snuit.

Verwondering, sommige mensen hadden die blik, maar er waren er ook zat bij die juist bang van Claw werden, gewoon omdat ze niet wisten hoe ze om moesten gaan met andere dieren dan een hond, kat of paard. Dat waren dieren waar ze vaak kennis mee en van hadden. Maar dieren die daar buiten lagen? Nee dat was vaak nieuw en eng. Luna zag hoe de Lizard zijn best deed om zich in een goed daglicht te stellen van Olivia en haar herder. Het deed haar hart goed om te zien hoe Olivia reageerde en hoe ze probeerde om haar huisdier gerust te stellen. Gelukkig ging het goed en tilde Claw daarna zijn kop weer op met een te vrede geluidje. 'Hahaha, Zullen we gaan lopen?' vroeg ze na een vrolijke lach en duwde zachtjes tegen de voorpoot van haar huisdier die zich nogal log om draaide, maar verder niemand raakte. Daar letten het reptiel wel op. Luna volgde hem met rustige passen en zag de leerlingen lekker hun eigen dingen doen. 'Hoe heb je Siegmund leren kennen?' vroeg de LM aan het meisje terwijl ze over haar schouder keek of ze hen volgde.

Het is wel fenomenaal om te zien hoe mensen zich aan dieren linken, voor haar is die link met Siegmund is het belangrijkste dat ze nog heeft. De link tussen Luna en haar reptiel is ook duidelijk. Nu nog de link tussen Siegmund en Claw, dat zal nog een heel ander verhaal worden. Toch kan Siegmund zijn angst overwinnen en stapt hij rustig, met lage oren, naar Claw. Hierdoor komen hun neuzen tegen elkaar en is er meteen een enthousiast geluid van Claw. Siegmund zijn ogen gaan recht staan en lijkt ook kennis te maken met het enorm dier. Even lacht ze mee met de Legendarische Magiër en voorstelt om even te lopen. Ze knikt gewoon als ze de rugzak opraapt en over haar schouders gooit. De zon schijnt helder tussen de wat grijze en witte wolken, wat hier en daar een enkele zonnestraal naar de grond schijnt. Elke keer opnieuw wordt haar adem wel ontnomen door het kunstwerk die ze elke dag meemaakt en onderdeel van maakt. Even duurt het voor ze eindelijk terug is van haar zweverige gedachten en ziet ze Luna voorlopen als deze een vraag stelt. Hoe heeft ze Siegmund leren kennen?
"Mijn vader heeft mij op mijn twaalfde verjaardag geblinddoekt en hij heeft mij vele straten voortgetrokken. Misschien heeft hij speciaal andere wegen genomen om zeker te zijn dat ik de weg niet zou herkennen, want was al een paar keer naar de plaats geweest waar Siegmund vandaan komt. Een winkel voor huisdieren. Bijna elke dag liep ik er rond om naar al de dieren te kijken, dromend over wat voor accessoires ik voor ze zou kopen als ik zelf mijn dierenverzameling heb." een kleine glimlach komt op haar lippen, en het reikt haar ogen als ze denkt aan al de dieren die ze door de tralies heen aaide. "Ik wist toen al welke honden groot werden en welk klein bleven. Dus ik liep meteen naar de Ierse Wolfshonden. Mijn vader was toch niet zo akkoord met het plan: 'Je weet dat klein blijven iets is dat in de genen loopt, dus zou je misschien best niet met het grootste ras beginnen?' natuurlijk had hij gelijk. Toen zag ik een kleine puppy helemaal alleen in een hoek en keek die mij aan. Meteen heb ik hem in mijn armen genomen en Siegmund was verkocht. Samen met nog een paar speeltjes, eten en accessoires." Ook al is dit een hele blije herinnering, toch voelt ze hoe haar eigen hart krimpt bij de gedachten eraan. Het was toen zo een mooie tijd. Hoe ze samen al de trucjes aanleerden, hoe hij haar vertelden wat je het beste doet om je huisdier te laten luisteren. Even neemt ze weer adem, ze wilt niet weer in dat donker gat vallen, haar portie van emotionele rollercoaster had ze wel gehad voor vandaag.
Ze maakt een heel zacht fluitgeluid en dat maakt Siegmund duidelijk dat hij mag voor lopen, maar in het zich moet blijven. Met kleine sprongetjes lijkt hij Claw te vragen om samen met hem mee te lopen.
"Hoe kom jij aan Claw?" vraagt ze dan als ze zich weer naar de Erd Magiër draait.

Olivia volgde haar na haar rugtas opgeraapt te hebben en na een korte stilte Vroeg Luna het meisje hoe ze haar huisdier had ontmoet. Ze vertelde dat haar vader haar had geblinddoekt en door de straten had gevoerd om daarna Siegmund als Pup te ontmoeten uit een berg andere honden (rassen). Luna luisterde met aandacht terwijl ze verder liepen en knikte soms even. Haar vader was een goede vader dat was fijn om te horen. Toen ze klaar was met vertellen vroeg Olivia hoe de LM aan haar Lizard was gekomen. 'Toen ik afgestudeerd was kreeg ik hem als ei. Mijn opa zei me goed voor hem te zorgen. Het ei moest nog 30 dagen onder het hete zand liggen en ik ben er bij gebleven zodat rovers hem niet uit zijn nest zouden halen. Toen Claw onder het zand vandaan kwam gekropen was ik zo blij om hem te zien. Het eerste wat hij deed was naar me toe kruipen en later me een klein wondje bezorgen met zijn scherpe nagels. Daarom noemde ik hem Claw. Meer uit grap, maar zijn naam is gebleven en die grote lobbes luistert er gelukkig goed naar. De dag dat hij uit het ei kroop werd mijn opa ook dood ziek. Ik weet niet of het een verhouding met elkaar heeft gehad, maar Claw is gelukkig kern gezond en groot geworden.' vertelde Luna en ze legde haar hand even op de schouder van de Lizard die haar even aan keek. Ja zij hadden een beste band en ze konden elkaar prima aanvoelen. Dat zou Olivia ook vast met haar Siegmund hebben.

Diep vanbinnen voelt ze dezelfde warmte bij het vertellen van haar kennismaking met Siegmund, als toen ze het werkelijk heeft meegemaakt. Zes jaar... Het is eigenlijk al een mooie leeftijd voor een hond, maar niemand merkt iets van die ouderdom. Hij is nog altijd dat spring in het veld als toen. Ze hoopt dat dat nooit zal veranderen, ze heeft te veel plezier aan dat puppy gedrag van hem. Op minder goede dagen, zorgt hij ervoor dat alles dragelijker is. Olivia luistert naar de geschiedenis tussen Luna en haar Claw. Krabben en bijten van huisdieren, even moet ze lachen, sinds ze er zelf wel ook ervaring mee heeft gehad. Kleine dieren vergeten soms dat hun speelsheid soms pijnlijk eindigt voor mensen. Gelukkig is ze er in geslaagd (of toch met hulp van haar vader) om het hem snel af te leren. Nu zou hij geen vlieg kwaad doen.
Over de duivel gesproken, het valt haar op dat hij achter een boom verdwijnt in zijn speelsheid. Ze maakt een fijn fluitgeluidje, waardoor hij weet dat hij wel mag voorlopen, op voorwaarde dat ze elkaar blijven zien. Meteen komt hij terug vanachter de boom en wacht hij geduldig tot ze in de buurt zijn.
Toen Luna het over het lot van haar groot vader had, verdween de lach op haar lippen.
"Hij heeft toch niet te lang afgezien?" vraagt ze medelevend, doelend op de ziekte van de grootvader. Zelf heeft ze op een grote snelheid haar vader zien aftakelen, dat is een beeld dat je niemand toewenst. Soms vraag je je toch af wat beter is: een trage dood, maar elk moment dat je samen hebt koesteren, of meteen maar dat er geen bijgevoegde pijn is?
"Geloof jij in reïncarnatie?" Het is een idee dat ze altijd heeft gehad, maar nooit met iemand heeft besproken. Het geeft haar wel een vrediger gevoel om te denken dat de ziel van haar vader ergens anders is en een nieuw leven aan het opbouwen is.

Hoewel ze zelf niet zolang als de twee van haar collega's een LM was geweest kende Luna toch de verliezen die het met haar beroep met zich mee trok. De mensen zien over gaan van het leven naar het doden rijk was nooit prettig, maar het was fijn om altijd weer nieuwe vrienden te maken. Hoewel ze die later misschien ook weer zou verliezen, maar zo was het leven nu eenmaal en kon niet iedereen zo leven als dat zij en de andere LM's zouden rond lopen. Dan zou het wel heel erg druk worden. Die gedachten schudden Luna even van zich af, maar keek Olivia weer aan toen ze vroeg of haar opa niet al te lang geleden had. 'Niet zo lang geloof ik. Hij stierf toen we allemaal afscheid van hem genomen hadden. Hij was nogal een harde man en had nooit last van een verkoudheid of zo iets. Maar ik ben blij dat zijn laatste geschenk aan mij.' zei Luna en je kon horen dat de emotie even door klonk ik haar stem. Ze verborg haar emoties bijna nooit en Luna vond het ook geen zwakte om deze te tonen. Want zolang je emoties of pijn kon waarnemen dan was je een levend persoon anders was je alles behalve dat vond ze zelf. Toen Olivia vroeg of ze in reïncarnatie geloofde knikte ze zachtjes. 'Natuurlijk geloof ik in reïncarnatie. Elk levend wezen komt vast weer terug. en jij?' vroeg Luna aan de kleine leerling en keek haar met een zachte glimlach aan.

(Sorry voor de late post!!!) Dx

Het is eigenlijk wel toevallig dat Luna's grootvader en haar eigen vader zo veel gelijkend zijn. Geen enkele simpele verkoudheid die ervoor zou zorgen dat je een dag niks kunt doen, en als er toch iets was dan bleef haar vader wel door doen. Ze heeft nooit echt begrepen wat het was wat hij deed van werk, had te maken met veel vergaderingen en reizen, maar dat is ook het enige dat ze ervan weet. Hij wou nooit over zijn werk praten wanneer hij thuis was. De emotie die de Legendarische Magiër toont verrast Olivia ergens wel. Je zou denken dat deze mensen zich hoger zouden zetten, of gewoon te trots zijn om een zwakte te tonen. Anderzijds zijn het ook gewoon mensen die het geluk hebben op eeuwig leven. Of is het meer een vloek? Toch weet ze dat Luna anders is dan er wordt gesproken over Legendarische Magiërs, of heeft het meer te maken met in welke eeuw ze leven en alles veel gemoedelijker gaat dan vroeger. Ze kijkt even naar de twee dieren die voorzichtig, maar toch enthousiast met elkaar kennis maken. Het blijft haar verbazen hoe rustig Siegmund blijft bij al die veranderingen. Met hier te verhuizen was ze bang om hem elke keer gerust te moeten stellen, gewoon omdat ze nooit hebben kennis gemaakt met magie of speciale wezens. Maar hoe hij nieuwsgierig rond de grote hagedis springt, zorgt ervoor dat haar gelaat nog meer straalt. Haar vraag over reïncarnatie komt er ook weer heel simpel uit, nu ze weet dat Luna niet de persoon is die raar opkijkt bij niet-wetenschappelijke gedachten of geloven. Daarover lijken ze dan weer gelijk te staan.
"Het geeft toch wel een vrediger gevoel om te weten dat sommige terugkomen. Het zou nogal erg zijn dat sommige zielen verloren gaan na een keer te gebruiken," zegt ze dan om haar geloof wat te versterken.


Geen probleem, mijn reactie komt ook wel heel laat en is misschien wat flutjes

De dood was voor haar net zo normaal als voor ieder levend wezen, enkel dat er een kleine verouderings-verandering was als je een LM werd. Je kon ouder worden dan een normaal mens, maar verder kon je op dezelfde manieren sterven als zij die het geluk niet hadden om langer te mogen leven. Gelukkig kon Olivia zich er ook in vinden dat een ziel weer terug zou kunnen komen. Maar om in zulke dingen te geloven lag dat vast meer aan de opvoeding van de ouders die het hun kinderen over droegen. De een zei dat er wel Reïncarnatie bestond en de andere weer niet. Dat zou vast iets zijn waar oneindig over gespeculeerd zou worden? Ze keek even naar het meisje naast zich die een glimlach op haar lippen kreeg toen ze zag hoe haar hond vrolijk om ging met Claw. Het reuze beest was geen moeilijk dier gelukkig maar, maar hij was eerder moeilijker naar vreemde mensen toe dan naar dieren. Al gedroeg Claw zich netjes als Luna het hem vroeg. Niet dat hij zich snel door een volwassenen zou laten aan raken. Maar dat mochten de kinderen vaak weer wel. Al kon de Lizard soms was humeurig zijn. Hij bedoelde het nooit zo kwaad als het soms over kwam. Luna moest vertederd glimlachen toen ze zag hoe Claw voor zijn doen zacht met zijn kop tegen de schouder van de hond aan duwde om hem uit te dagen tot een kleine wedstrijd. Claw liep graag hard en hij bleef dan ook in een perfecte conditie wanneer Luna tijd had om hard met hem te lopen. 'Dat klopt Olivia. Al denk ik dat hun geheugen word gewist voor ze weer een nieuw lichaam betreden. Anders zullen we altijd ons oude leven weer herleven en de mindere dingen van toen laten om het beter te doen.' zei Luna met een kleine denk rimpel op haar voorhoofd. Tenminste zo had haar groot vader dat altijd verteld.

De dood is niet iets waar ze echt bang voor is, maar van het idee dat dat het einde is voor alles dan weer wel. Waar komen interesse anders vandaan? Of het gevoel dat de persoon dat je nog maar pas ontmoet iemand is die je al heel je leven kent? Het moet toch van ergens komen?
Haar blik straalt geluk uit als ze naar haar trouwe viervoeter kijkt, een blik die ze altijd voor de Herder zal houden en de glimlach volgt snel genoeg. Het is alsof de gebeurtenis van een paar minuten, of is het al langer, nooit is gebeurd. Hoe laat is het eigenlijk al? Ze ziet dat Siegmund zichzelf niet tegenhoudt in zijn enthousiasme, want hij is niet meer de grootste van de hoop en hij niemand of niets zal omver lopen. Dit is een extase dat ze niet vaak meemaakt, ook al weet hij dat hij met haar niet voorzichtig moet zijn. Ze mag dan klein en tenger zijn, toch kan ze haar mannetje staan bij haar trouwste vriend. Een klein lachje ontsnapt haar lippen als ze de uitdaging van Claw herkent, Siegmund herkent het blijkbaar ook want hij draait zich naar haar om om toestemming te vragen. Ze maakt een zacht, maar voor hen duidelijk, fluitgeluidje tussen haar tanden om hem de toestemming te geven. Hij mag voor hen lopen, maar hij moet er voor zorgen dat ze hem altijd kan zien. Gelukkig van hen stappen ze nu op een grote vlakte, waardoor je blik tot heel ver kan reiken en er geen hindernissen zijn. Een korte blaf moet de hagedis duidelijk maken dat hij ingaat op de uitdaging en neemt hij zijn voorsprong. Hij weet goed genoeg dat hij het niet zal winnen van Claw, zelf met de voorsprong.
Al die tijd blijft Olivia wel aandachtig luisteren naar de Legendarische Magiër naast haar en knikt ze bij het geloof dat geheugens worden gewist. "Gelukkig maar, stel je voor hoeveel herinneringen je hebt als je ziel al een paar eeuwen meegaat," zegt ze half lachend, maar er is ook een zekere serieuze toon in haar stem. Met herinneringen bedoelt ze de goede als de slechte herinneringen en zoals Luna zegt die wil je niet herleven en dezelfde fouten maken.
Er is een korte stilte, voor haar geen onaangename stilte, maar die verbreekt ze door weer haar gedachtes luidop te denken. "Zou je dat erg vinden als we dit vaker doen?" ze schudt verbaasd haar hoofd, waardoor haar korte rode lokken wilt over en weer zwaaien. Het valt haar op dat het in dit gesprek vaker gebeurd dat ze niet te veel nadenkt over wat ze verteld. Het is al een goed teken en het verteld over hoe ze zich voelt naast de Erdmagiër. 'Ik bedoel, als Legendarische Magiër zult u het wel heel druk hebben, maar," nu denkt ze wel ineens over hoe ze dit moet uitdrukken, "Siegmund lijkt wel heel goed om te gaan met Claw," zegt ze, alsof dat de enige reden is. Als je goed oplet, merk je een subtekst dat ze hier zelf van geniet. Het praten over simpele zaken, maar het weten dat je wel naast iemand staat waar je veel aan kan vertellen zonder het idee dat je belachelijk praat of op je neerkijkt.

De aanblik van hoe Olivia naar haar huisdier keek zorgde voor een warm gevoel in haar binnenste. Ja het was altijd fijn om andere echte dierenvrienden te ontmoeten. Luna zag hoe Olivia Siegmund toestemming gaf om met Claw te gaan spelen. Het was iets prachtigs. Hoewel ze beide van diersoort verschilden waren het al snel speelkameraden geworden. Claw had haar toestemming eigenlijk niet nodig. Zolang hij voorzichtig deed mocht de Lizard best gaan spelen. Toen Olivia zei dat het maar een geluk was dat men niet met te veel herinneringen van vroeger zou moeten rond lopen knikte Luna even. 'Daar heb je gelijk in. Al zijn er ook hele oude LM's zoals Jareth en Ronodan. Zij leven al langer dan ik op het moment als Legendarische magiër. Zij zullen vast ook wel heel wat herinneringen hebben op gebouwd.' moest Luna eerlijk toe geven. Het was een grote zorg als je ouder kon worden dan menig andere mens, hoewel er ook leuke dingen waren die ze zonder de gave van ouder te worden dan normaal te missen stonden daar dan weer in het voordeel. Claw schoot achter de uitdaging van Siegmund achter hem aan. Luna moest even lachen om de ongelijke wedstrijd zich te zien voltrekken. Het was een vrolijke volle lach, maar ook helder en vol vreugde. Daardoor kwam de vraag van Olivia misschien wat onverwacht, maar echt verbaasd was ze er niet over. Luna keek naar het meisje naast haar en luisterde naar de rest van haar woorden. Ze kon de trillingen die zoals elk mens via de grond uitzond ook die van Olivia aan. Luna hoorde haar geheime boodschap niet alleen, maar voelde haar bedoelingen ook via de grond door haar voetzolen heen. Olivia was dan niet groot en dus zakte Luna eerst door benen en hurkte voor haar neer zodat het meisje niet omhoog hoefde te kijken. 'Klopt wij hebben het als LM best druk, maar ik vind het niet erg om nogmaals een tijd voor jullie beide in te plannen.' zei ze en liet haar vriendelijke ogen in de blauwe ogen van Olivia kijken. Ze vond het juist heerlijk om onder de mensen te zijn en hen te helpen waar ze kon, al was het maar naar het te luisteren en steun te geven als ze die nodig hadden.

Oh ja, ze was wel op de hoogte van de gave van eeuwig leven die Legendarische Magiërs. Toch heeft ze nog geen moment gekregen om zich daarop in te diepen, laten we dat zo snel mogelijk verandering in brengen. Voor het geval dat ze nog eens een Legendarische Magiër zou tegenkomen, we willen niet hetzelfde meemaken als een paar minuten geleden. Ze zullen misschien niet allemaal zo vredelievend zijn.

Maar weinig mensen begrijpen welke steun je kan hebben aan een huisdier, iets dat meer een gedeelte van je familie wordt. Minder mensen begrijpen dat ze zoiets als Siegmund goed in de hand houdt, ook al was al het begin niet gelukt zonder de hulp van haar vader. Hij leerde haar hoe je een dier met de zachte hand discipline aanleert. Zo te zien hebben Luna en Claw ook wel een sterke band, als je ziet hoe ze elkaar aanvoelen. 
Ze kijkt recht in Luna's ogen en luisterd naar haar antwoord. Oei, was het zo duidelijk? Een beetje beschaamd kijkt ze neer. Ze wilt niet dat Luna zich gedwongen voelt omdat Olivia van tijd tot tijd zo emotioneel kan worden. Ze hoopt maar dat het zal beteren. Tijd heelt alle wonden, toch?
Olivia kijkt weer op naar het tafereel van hun trouwe viervoeters en zo te zien zijn ze aan het einde van hun wedstrijd, want ineens ziet ze hoe ze allebei hun richting uitlopen, allebei op hun volle snelheid. Oh ooooh, Luna en zij zijn dus de eindstreep! Zoals verwacht komt Claw als eerste aan, en dekt Olivia haar ogen om ze tegen het opvliegend stof en aarde door de klauwen die diep in de grond gaan en dan weer wegtrekt. Als ze weer haar ogen opent ziet ze de twee uitgeputte dieren. Siegmund is gelukkig geen slechte verliezer, dat is wel duidelijk. Toch gaat hij rustig neerliggen. 
Ze kijkt weer naar Luna, en bedenkt zich dat ze toch al een lange tijd samen zijn. "Ik denk dat ik u maar beter laat. U zult wel nog veel werk hebben." zegt ze dan. "Nog eens bedankt voor vandaag," eindigt ze hun conversatie. Haar blik verteld meer dan ze kan omschrijven hoeveel dit voor haar betekend. Ze wuift de Legendarische Erd magiër nog na. Siegmund zegt zelf nog dag aan Claw door nog een korte blaf te sturen en volgt haar dan op de voet naar de grote poort. 



Ooc: Sorry voor het late antwoord. Mijn inspiratie is een beetje op. Ik denk dat het niet slecht is nu af te ronden  

Bij haar laatste woorden had Olivia gewoon geluisterd. Stilte was nooit erg tenzij ze pijnlijk waren. Toch genoot Luna ook soms van de stilte. Dan kon je naar de aarde zelf luisteren. Hoe haar andere bewoners dan de mensen zich bewogen tussen het groen of lekker zaten te fluiten in de bomen. Ook naar de wind kon Luna soms uren naar zitten kijken of luisteren. Die nam ook wel eens wat met zich mee. Het dreunen van de grond onder haar voeten verried dat hun huisdieren weer terug kwamen. Luna bekeek hun met een grote glimlach en zat dat Claw op kop lag. hij was zo'n slechte verliezer dat het dier altijd wilde winnen zoals hij ook nu weer deed. De reuze Lizard stopte op tijd voor hen en het reptiel duwde vrolijk zijn kop in Luna's armen. 'Grote baby dat je er rond loopt, maar wel mijn baby.' grinnikte Luna vrolijk en streelde Claw zijn kop die genietend een vreemd reutelend geluidje gaf. Luna kende het geluid goed en sloeg er geen acht op. Maar de woorden van Olivia liet de vrouwelijke LM naar de leerling kijken. 'IS goed Olivia, je kunt me altijd een brief sturen als je me weer spreken wilt.' zei Luna met een vriendelijke knik naar de jonge meid. Zelf bleef ze nog even bij haar huisdier staan voor ze afscheid van hem nam en weer terug naar de toren toe liep om verder te gaan met de duizenden vragen te beantwoorden en mogelijk ook nog even tijd voor haar adoptief dochter te hebben.