Het was nog aan het begin van de avond. De lessen van die dag zouden voor de meeste studenten waarschijnlijk wel voorbij zijn. Ondanks dat zou de bibliotheek waarschijnlijk nog steeds niet erg druk zijn aangezien het tegen het avondeten aanliep. De meeste leerlingen, inclusief de docenten, zouden zich waarschijnlijk in de grote zaal bevinden. Ronodan had daar niet veel mee te maken aangezien hij meestal alleen at op Angani, of waar hij zich rond dat tijdstip dan ook bevond. Maar nu maakte hij daarvan gebruik door naar de bibliotheek te gaan. Hij had even getwijfeld om 's nachts als hij dicht was naar binnen te sluipen, maar als hij dan ontdekt zou worden zou dat alleen maar meer opvallen, terwijl hij dit beter kon verklaren.

Achter een houten balie zat een jonge vrouw. Haar ellebogen steunden op het houten vlak voor haar en in haar hand had ze een boek. Ze beet zachtjes op de nagel van haar pink terwijl haar ogen gehypnotiseerd over de pagina's gleden. Ze leek haar lichaam te hebben verlaten en te zijn opgenomen door het boek. Ze merkte niet eens dat hij binnen kwam. Zonder haar te storen sloeg Ronodan meteen de hoek om, het labyrint van boekenkasten in. Hij keek niet zoekend om zich heen zoals je de meeste mensen in een bibliotheek zag doen. Hij wit exact waar hij wezen moest. Achterin bij de boeken die hier al stonden toen de school was opgericht. Boeken waarvan sommige zelfs nog in oude dialecten waren geschreven en die alleen nog maar gebruikt werden voor de Literatuur lessen op school omdat toch niemand anders ze nog kon lezen.

Toen hij voor de kast stond gleden zijn ogen even kort over de titels van de boeken. Hij kon niet alles lezen. Zo goed was zijn oud-Erds namelijk ook weer niet. Maar met de Puffoonse en de Raziaanse boeken had hij geen enkel probleem. Hij pakte er een paar uit de kast. Met zorg en voorzichtigheid sloeg hij het Raziaanse boek open en streek voorzichtig het stof van de vergeelde bladzijden. Vanavond zou hij een oplossing vinden voor de ijzeren band om zijn nek die Reá hem als cadeau had achtergelaten bij haar sterven. Hij was nu eindelijk iets op het spoor gekomen en hij zou de bibliotheek niet verlaten totdat hij het antwoord gevonden had. Zolang hij maar niet gestoord zou worden.

Hij was midden in zijn beweging gestopt, de bladzijde die hij vast had nog zwevend tussen omslaan en liggen blijven. Een nieuw geluid die was toegevoegd aan het ritme van de ruimte had hem al zijn focus laten vallen op het boek wat hij in handen had en in stilte te luisteren naar de nieuwe hartslag. Hij herkende hem niet dus zijn gok was dat het een student moest zijn. Ronodan bleef in stilte luisteren hoe de hartslag zich door de bibliotheek verplaatste. Op een gegeven moment was hij zo dichtbij dat wanneer hij de hoek om was gelopen hij de persoon die bij het ritmische geluid hoorde had kunnen zien. Maar het geluid verwijderde zich en verdween een andere kant op. Daarna bleef het constant. Ronodan bleef nog een paar tellen luisteren maar concentreerde zich toen weer op zijn boek. Hij sloeg de pagina om die hij tot dan toe de hele tijd tussen zijn vingers had gehad. Maar hij kon zich er niet meer toe zetten de volgende pagina tot zich door te laten dringen. Een raar, zoemend geluid dat hem telkens opnieuw uit zijn concentratie haalde. Na de zin van de pagina voor de vijfde keer opnieuw gelezen te hebben klapte hij het boek geïrriteerd dicht en sloot met een frons zijn ogen. Waar kwam dat geluid vandaan?
Niet heel verrassend was het te herleiden naar de nieuwe geluidsbron die hij even daarvoor binnen had horen komen. Ronodan probeerde de andere geluiden om zich heen af te sluiten en zich alleen op het gezoem te richten. Na een korte tijd opende hij zijn ogen weer en trok een ander boek uit de kast achter zich. Met afgemeten passen vond hij zijn weg uit het doolhof van boekenkasten en zag de student zitten die hij ongetwijfeld had gehoord. Buiten hem zat alleen de bibliothecaresse er dus hij moest het wel zijn. Ronodan liep doelgericht op hem af en liet het boek dat hij meegegrist had op tafel vallen. 'Als je erbij moet volgende keer doe dat dan gewoon. Je gedachten zijn nu namelijk net zo luid als wanneer je gewoon geschreeuwd had,' zei hij met gedempte stem. Ze waren immers nog altijd in een bibliotheek.

(Sorry, ik wilde een mooie reactie bedenken xD)

De knul har met zijn neus diep begraven in het boek gezeten. Misschien iets te diep aangezien hij Ronodans aanwezigheid niet eens leek op te merken. Zo ontzettend zacht deed hij nou ook weer niet. Het kraken van de houten vloerplanken onder zijn voeten was duidelijk te horen evenals de stappen van zijn laarzen die bij elke stap die hij zette met een doffe bonk neerkwamen alsof de vloer onder hem hol was. Toch leek het de jongen niet op te vallen. De knul in kwestie bleef met zijn aandacht bij zijn werk. Waarschijnlijk huiswerk naar hij dacht dat dit nog maar een student was en een vuurmagiër zo te voelen nu hij dichterbij kwam.
Zonder verdere subtiele woorden of keelgeschraap om zijn aanwezigheid kenbaar te maken had Ronodan het boek grofweg op de tafel laten vallen. De klap liet elke aanwezige even opkijken van hun werk of boek aangezien de luide klap als een vlijmscherp mes door de stilte sneed. Iedereen vertoonde ongeveer dezelfde reactie van het even opkijken en daarna verder gaan met hun eigen bezigheden...behalve natuurlijk de jongen. De wereld leek even te vertragen terwijl Ronodan de schrik reactie door het jonge lijf heen zag trekken, de spieren verstijven, de vingers krommen en daarna verscheen het zwarte vuurschild wat hem gehaast achteruit liet springen. Met zijn hand doofde hij wat sintels die gaten in zijn kleding waren begonnen te branden en wachtte tot de jongen uitgeraasd was. Welke gek riep vuurmagie op in een houten bibliotheek. Wilde die knul alles en iedereen hier levend verbranden? Hij had mazzel dat de schade enkel hun directe omgeving betrof en een zwartgeblakkerde vloer tot gevolg had. Het had ook heel anders af kunnen lopen. Voordat hij echt nagedacht had over de situatie was zijn lichaam al in beweging gekomen. Het was naar voren gestapt, had wederom het duizend pagina dikke boek van tafel gegrist en de jongen er een zeer genereuze klap mee tegen zijn achterhoofd gegeven. Het boek legde hij terug op de tafel terwijl er uit de jongen zelf alleen een halfbakken verontschuldiging hoorbaar was. 'Als je iedereen wil vermoorden doe dat in het vervolg dan wanneer ik niet in dezelfde ruimte ben,' siste hij geaggiteerd, zijn ogen flitsend naar de blibliothecaresse en weer terug naar de onvoorzichtige leerling. 'Ik zweer het, sommige mensen zouden verboden moeten worden magie te gebruiken,' mompelde hij in zichzelf, maar hard genoeg voor de jongen om het te kunnen verstaan. Zijn scherpe blik gleed even over de knul heen. 'Naam,' beval hij vervolgens te willen weten van hem.

Hij hoorde de zachte pijnkreun die de ander uitte. Goed, daar leerde hij misschien van. Er kwam slechts een stotterend antwoord uit en hij rolde even met zijn ogen. Hij walgde van dit soort types. Van dat type mens dat geen ruggengraat kende en nooit voor zichzelf zou opkomen. Dat altijd vertrapt zou worden onder de schoen van een ander. Dan verdiende je ook niets anders. Sneu voor een volk wat zoveel trots behoorde te kennen. Wat in deze jongen slechts een schim leek te zijn.
'Goed…. Syrax,' dat hij een naam met zoveel minachting kon uitspreken. 'Sinds deze achterlijke school er niet veel voor lijkt te voelen om je de consequenties van dit soort… acties te laten ondergaan heb ik bij besloten dat zelf maar op me te nemen,' ging hij kalm door alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het joch had immers niet alleen schooleigedom vernield, maar ook gaten in zijn shirt gebrand. 'Sta op,' beval hij. Hij wachtte, enigszins ongeduldig tot Syrax had gedaan wat hij hem had opgedragen. Hij raadde het hem in gedachten in elk geval af om zijn verzoek te negeren. 'Ga daar staan,' was het volgende bevel terwijl hij een plek aanwees een paar passen verder. Met over elkaar geslagen armen wachtte hij af. 'Je mag me helpen bij een klein experiment. Stil blijven staan nu, als dit fout gaat kan zelfs Yvaine je niet meer oplappen,' ging hij akelig kalm verder. Op zijn gezicht was niet te zien of hij dat meende of niet. Steeds meer leerlingen keken nu op van hun boeken om te zien wat er precies aan de hand was. Maar ook daar leek Ronodan zich niks van aan te trekken. Hij was van plan om Syrax een les te leren die hij niet snel meer zou vergeten waardoor hij in het vervolg misschien twee keer nadacht voordat hij iets in de fik zette. Daarbij, was het redelijk grappig om de jongen zo opgelaten te zien.

Hij was traag. Erg traag naar Ronodan's smaak en hij had de jongen bijna zelf een trap verkocht om hem in beweging te krijgen. Maar hij had besloten om vandaag nog uit zichzelf te gaan staan op de plek die hem aangewezen was. 'Open je ogen. Waag het niet om ze te sluiten,' had hij hem zacht gezegd met een akelige kalmte die op een bepaalde manier nog angstaanjagender kon zijn dan wanneer hij het in woede had uitgeschreeuwd. Syrax luisterde. De knul had zijn ogen intussen weer geopend al leek de angst die er zoeven nog in gelegen had nu verdwenen te zijn. Die zou wel terug komen. En zo niet, dat was het joch nog stommer dan hij had gedacht.
Hij negeerde de stemmen om zich heen. Blauw witte vonken verschenen rond de toppen van zijn vingers. Knetterden. De wind was langzaamaan iets harder gaan blazen. Buiten werd de zon verduisterd door donkere wolken. Voor een kort moment leek het alsof zelfs de wind zichzelf stil hield. Daarna schoot zijn arm uit. Zonder een enkel geluid of zelfs maar de minste knippering van zijn ogen schoot zijn arm naar voren. Flitsend, haast krijsend, schoot de bliksem langs zijn arm naar voren. Recht op Syrax af. Maar voordat hij contact zou maken met het jonge lichaam week het af, draaide zich als een giftige slang even om hem heen om daarna terug te keren naar Ronodan die het doorstuurde naar buiten, de hemel in. Met enkele passen was hij bij de jongen. 'Zo houd je controle over je magie,' daarna stapte hij langs hem, de knul geen blik meer waardig gunnend.