Daar zit ze, op de plaats die haar de laatste weken het meest dierbaar werd. De versleten rode zetel staat uit het directe zicht van de onoplettende ogen, maar zij kan heel goed zien wie en wat binnen en buiten gaat. Het is nog steeds een soort van automatische piloot om de omgeving op te nemen en alle veranderingen in stilte te verwerken. Als je twee jaar aan een stuk elke keer over je schouders moet kijken, als je bij elke deuropening zou kunnen weglopen om maar niet gegrepen te worden, dan hoef je zelf geen moeite meer te doen. De rugleuning van de zetel had waarschijnlijk al een holte van haar smalle rug, van de uren die ze hier elke dag zit. Sinds ze hier is, heeft ze nog niemand in deze zetel zien zitten, wat elke ochtend een verademing is. De secretaresse van de bibliotheek herkent haar ondertussen ook en Olivia voelt diens ogen af en toe vluchtig op haar gericht, het voelt niet zo zeer aan alsof je in het oog wordt gehouden, maar meer alsof die vrouw over haar waakt. Het kan ook zijn dat Olivia de laatste weken rustiger werd en niks als gevaar ziet. Ondertussen had ze Drake en Vash, twee jongens die ze haar eerste dagen hier heeft ontmoet en waarvan ze toch mocht geloven dat ze bij hen kon als er iets was. Vash had het haar beloofd, zelf na maar een paar uur dat ze elkaar kende had ze haar verhaal gedeeld. Ze voelt dat Vash heel beschermend kan zijn, en zijn sterke band met Siegmund zorgt er ook voor dat ze hem blindelings mag vertrouwen. Nog nooit was ze zo eerlijk geweest over zichzelf.
Drake, dat is toch nog voorlopig een ander verhaal. Er is een soort aura rond hem dat maakt dat hij je wel zou beschermen, dat had hij trouwens getoond in de Grote Hal wanneer twee tuttebellen over hen 'fluisterend' roddelde en hij één van de twee haar blonde krullen had verzorgd met de rode wijn waarvan ze dronk. Hoe onschuldig Olivia ook mag lijken, toch had ze hier wel van genoten.
Anderzijds maakt hun omgeving wel duidelijk dat ze toch nog moet opletten.
Bewust of onbewust, haar automatisme om zichzelf te beschermen blijft, met hier en daar een minimale scheur naar de echte persoon achter deze kleine gedaante.

Desondanks, deze dag was toch anders. Zoals elke ochtend trekt ze erop uit met haar Duitse Herder, om door de sneeuw te wandelen en te kijken naar de kraampjes waar de verkopers er alles aan doen om hun waren kwijt te zijn. Vandaag was haar weer een nieuw kraampje opgevallen. Het was een zware man met extreem ruwe handen, vol grote littekens op de palmen. Hij was niet zo een luidruchtige verkoper als de anderen rond hem. Het was meer een man van rust en zijn waren waren beeldjes van hout. Al die wondes en littekens zullen een gevolg zijn van de bijtels en de hamers, met prachtige hand werken tot gevolg.
Één beeldje was haar meteen opgevallen. Ze geloofde haar ogen niet, kan het toch niet zijn? Neen, natuurlijk niet. Een kleine paniek maakte meester van haar gedachte als er de herinneringen aan een laatste cadeau van haar vader leken verdwenen te zijn. Zo lang was het nu ook weer niet geleden. Rond deze tijd, een maand geleden had ze het nog in haar handen, nog tegen haar borst gedrukt in de hoop dat de emotionele pijn minder zou zijn.
Sinds de brand die ze zelf had aangericht in haar ouderlijk huis, was het als alles errond vergaan tot as.

Haar aandacht naar het kraampje werd getrokken door een bepaald beeldje. Een wolf die op een berg staat, snuit naar de hemel gericht en de mond in een o-vorm, duidelijk huilend voor een volle maan. Tot haar grote schrik was ze flarden van het beeldje vergeten. Hoe hoog was die berg? Stond er normaal gezien ook geen boom in het beeldje, waren daar vanonder ook geen paar kleinere wolfjes? Met een wazige blik had ze de verkoper gevraagd hoeveel het beeldje kostte en zonder na te denken over de waarde, had ze die dan ook gekocht.

Nu, in haar vertrouwde bibliotheek zetel, zit ze er niet met een boek op haar benen, rechte rug en geïnteresseerde, bestuderende ogen, maar zit ze daar met een gebogen rug, haar ogen doods, starend naar het beeldje in haar handen. Hoe is het mogelijk dat ze zo een dierbaar cadeau, gebaar van haar grootste verlies, zomaar kon vergeten door de tijd?

Met rustige passen liep Luna door het kasteel. De vergadering zat erop en eigenlijk was ze naar haar adoptie dochtertje aan het zoeken. Ze wist dat het nog lang kon duren voor die kleine meid haar volledig ging vertrouwen, maar ze was geen ongeduldig type. Aarde kon lang op zich laten wachten tot het zich verplaatste. Zo lag dat ook in haar aard, hoewel ze ook vreselijk koppig kon zijn, maar Luna was eerder vrede lievend en hielp liever een handje dan andere zichzelf te gronde zien richten of door andere niets meer zouden kunnen doen. De leerlingen keken haar met een verwonderende blik na, Ach ze had wel betere tijden gekend dan aangegaapt te worden, maar die tijd lag ver achter haar en ze was dankzij haar groot vader of met haar ouders gezegend geweest om een goede jeugd te hebben gehad. Sommige leerlingen hadden dat niet maar die zaten er altijd tussen of ze werden nu door het leven wel rond gesmeten door de verliezen die ze leden. Luna kende dat soort pijnen, want haar ouders leefde zins een maand niet meer en haar opa was al een paar jaar eerder dood gegaan. Niet dat zij daar mee te koop ging lopen. Je moest je niet laten breken door zulke gevoelens. Je moest je er door laten leiden in een leer proces en daar werd je enkel alleen maar sterker van!
De bied had ze nog niet in gekeken of haar dochtertje daar mogelijk kon zijn. De altijd zo stille bied werd plotseling een zee van onrustig geroezemoes toen ze haar in hun blik veld kregen. Luna knikte hen enkel glimlachend toe en liep verder tot haar blik op een wel heel stille leerling viel. Je kon wel zeggen dat Luna door hulpbehoevende werd aangetrokken als een magneet, al kende ze hun problemen nooit. Hoe erg ze ook mochten zijn Luna was altijd bereid om hen te helpen.
'Hallo meiske, je lijkt zo afwezig?' vroeg Luna en ging voor haar op haar hurken zitten in afwachting op wat komen ging. Ze kon ook net zo goed haar niet gehoord hebben natuurlijk, maar daar kwam Luna snel genoeg achter.

Het beeldje in haar handen was groter dan haar handpalm, wat niet zo speciaal is sinds ze zo klein is. Hoe vaak heeft ze zichzelf niet vervloekt omdat ze niks simpels kan vast pakken met één hand, gewoon omdat ze haar vingers er niet rond kreeg. Nu vervloekte ze haar brein, haar herinneringen.
Eigenlijk waren het niet de herinneringen die haar in de steek lieten dat haar zo hadden geschokt, maar het was het besef dat ze die ochtend gelukkig is opgestaan, zonder te denken aan haar verdriet. Normaal was het elke keer het eerste wat ze deed, blij zijn dat ze nog leefde en niks was overkomen de tijd dat haar ogen gesloten waren, maar met welk doel? Overleven, hopen op een nieuw leven. Ze had het hier, nog steeds is ze verward dat haar magie haar gered heeft van dat verschrikkelijk lot, maar hier had ze een nieuw leven. Maar wat was de prijs? Haar ogen zijn gericht naar het beeldje, maar ze kijken er niet echt naar. Ze zit helemaal in gedachte verzonken, naar de herinneringen van haar vader. Het beeldje was een cadeau die ze had gekregen voor haar zestiende verjaardag, 'For my little wolf,' had hij gezegd tegen haar, tegelijk had hij haar schouder vastgepakt, naar zich toegetrokken en een kus op haar haar gegeven. De herinneringen van hoe zijn stem klonk beginnen ook nog eens te verdwijnen! Na twee jaar er alles aan te doen om de herinneringen zo dicht bij haar te houden en op één maand tijd is alles weg? Ze wilt terug naar die tijd, maar anderzijds had ze hier nog andere mensen die om haar geven, die haar steunen.
Ik moet vooruit denken, wat gebeurd is, is gebeurd dat had ze zichzelf al die maanden gezegd, maar nu, voor het eerst, voelt ze zich schuldig. Is dit hoe overlevingsschuld aanvoelt?

Olivia had hierdoor geen benul van haar omgeving, had er een bom naast haar ontploft, dan had ze het waarschijnlijk niet opgemerkt.
Toch kwam er een soort rust over Olivia en wordt ze weer bewust van haar omgeving.
''Hallo meiske, je lijkt zo afwezig?'' had ze ineens gehoord, eerst drong het niet door dat het naar haar gericht was, tot de woorden een waarden kregen en ze uiteindelijk met waterige ogen opkeek. Voor haar zat ineens een vrouw op haar hurken. Waar komt die ineens vandaan? denkt Olivia fronsend. Ze zou zichzelf wel voor het hoofd slagen om alles rond haar links te laten liggen, er had van alles kunnen gebeuren. Haar ogen waren net niet genoeg gevuld met tranen voor een overstroming over haar wangen, maar de persoon voor haar bleef wel wazig. Even knippert ze met haar ogen, tot de waas verdwenen is.
Wie was die vrouw? En waarom werd Olivia er zo rustig van? De stem was warm, met een melodie op de achtergrond. Ze wist dat dit haar innerlijke zintuigen waren die spraken.
Altijd had ze een soort voorgevoel voor mensen, net als honden. Kon je haar van in het begin niet aantrekken, zelf al had je niet gesproken, weinig kans dat je dat ooit zou kunnen doen. Ze is altijd gevoelig geweest voor de mensen rond haar en hun humeur. Ze kan heel makkelijk iemand gevoel aanvoelen en overnemen. De laatste twee jaar was dit verergerd, maar werd het vertrouwen er wel minder om.
Die vrouw daar en tegen had iets... Rustgevend? Is dat het juiste woord voor wat Olivia voelt? Het is nu dat ze beseft dat ze waarschijnlijk een slechte ademhaling had en licht drukkende pijn voelt achter haar ogen.

"Euh,..." was de eerste klank dat ze maakte. Het klonk schor, droog zelf. Ze slikt even de krop weer weg: "Euh, neen, het gaat wel,..." Onbewust klemt ze het beeldje beter in haar handen, brengt die dichter tegen haar aan. Alsof ze het met haar leven moet beschermen, haar enige houvast. Ze kijkt rond de stoel en neemt het boek die ze gisterenavond was begonnen. De secretaresse wist intussen wel dat de stapel boeken naast de zetel van haar waren en dat Olivia ze elke keer perfect terug geeft nadat ze die ook weer had gelezen. Hoeveel boeken heeft ze ondertussen al gelezen? In het één hand had ze het beeldje, in het ander het boek. Een soort verwarring kwam op haar gelaat als ze even niet wist wat doen.
Het boek had al een hele tijd op haar lijst gestaan van 'to read' en het ging over de oprichters van Starshine Academy. Die die ook wel eens de Legendarische worden genoemd. Ze had het boek nog niet begonnen, maar had een bladwijzertje erin gestoken. Daar waar de Legendarische vuurmagiër was. Sinds dat ze zelf een vuurmagiër was, was dit wel een gepast begin. De rest komt later. Ze legt het beeldje voorzichtig neer en klapt het boek open. Het is een manier van haar om haar omgeving af te sluiten, maar deze keer trok de rust die de vrouw uitstraalt haar elke keer weer terug. Olivia voelt aan dat het niet zo maar een rust was dat mensen kunnen uitstralen, deze is sterker, alsof het in diens natuur is om altijd voor rust te zorgen. Bestaan die mensen? Het heeft alle sinds een soort innemend effect op haar, en weer richt ze haar blik op de vrouw voor haar. "Euhm, sorry,..." niet zeker waarom ze zich verontschuldigd. Nog een paar keer opent ze haar mond, hopend dat de woorden vanzelf komen, maar elke keer sluit ze die weer. De verwarring is overduidelijk en ze zou in de grond kunnen zakken van schaamte. Wat doet die vrouw toch met haar zesde zintuig? Ze voelt haar lichaam ongewild ontspannen, om die dan weer te willen opspannen, maar tevergeefs.

Het duurde even voor de leerling naar haar op keek, maar Luna wachten geduldig. Ze zat vast met iets dat haar helemaal opslokte. Iets waarvan Luna alleen maar kon vermoeden dat het iets heel dierbaars was, maar ze vroeg verder niets en deed verder geen poging om het meisje aan te raken. Ze kon dan gaan schrikken en uit die schrik reactie kon van alles gebeuren. Toen ze een waterige blik zag kon Luna alleen maar bemoedigend naar haar glimlachen. Ze mocht zeggen wat haar dwars zat en misschien zei ze het ook niet dat kon allebeide natuurlijk gebeuren. Een normale ademhaling had het meisje niet en tussen de pauze van het opkijken tot enkele woorden spreken zat ook nog een tijdje er tussen. Was ze zo verloren geweest in haar gedachten? Die storm kon soms vreselijk woeden daar had Luna ook mee kennis gemaakt, maar ze kon er niets aan veranderen. Het waren dingen die bij het leven hoorde. Hoewel ze zei dat het wel ging was daar nog een enige schorre klank te horen en het ontging haar ook niet dat de leerling iets stevig tegen haar aan klemde. 'Ah, dat is mooi.' zei ze zacht en vriendelijk. Ze wilde haar niet op stang jagen door ineens een waterval aan vragen op haar af te vuren, maar ze bleef rustig en op kalmerende toon sprak ze steeds weer. Ze bleef echter zitten, want ze was nog niet bereid om te vertrekken. Soms moest je langer blijven hangen om de ander de kans te geven. Van wat Luna uit haar poging tot een boek probeerde te lezen kon op maken was dat ze best voor zichzelf kon zorgen, maar soms hadden de personen die een muur op probeerde te bouwen ook juist liefde en steun nodig. Niemand kon voor doen alsof de wereld hen geen bal kon schelen. Iedereen had iemand nodig en Luna was graag zo'n steunpilaar. Daar had ze helemaal geen moeite mee. Het leven kon raar lopen en soms vreselijk zwaar zijn, maar ze was hier juist om mensen te helpen, anders had ze die meteoor wel op haar thuis planeet laten inslaan en was ze nooit LM geworden. Maar dat had ze niet gedaan, net zoals ze het niet kon laten om andere te helpen wanneer dat nodig was. Uiteindelijk stopte ze met het proberen te lezen van haar boek en keek haar weer aan en verontschuldigde zich bij Luna. Een vrolijke en speelse grijns verscheen op haar lippen en ze schudden haar hoofd lichtjes. 'Helemaal niet nodig meisje. Als je iets op je hart draagt dat je wil delen mag dat best ik ben geen type dat je geheim zal delen.' zei Luna zacht en ze stond op om na nog een vriendelijke glimlach en een typische Erdse groet naar het meisje richting een verlaten uithoek van de bied toe liep. Ze wist even niet waar Anna was, maar ze zou haar vast nog wel vinden, maar voor nu pakte ze een Erds boek waarna ze aan een tafeltje ging zitten. Ze kon haar beter lokken als ze stil zat dan als ze al zoekend door de bied bleef lopen. Het was een oud verhaal of eerder gezegd een oud sprookje, maar het bleef een mooi verhaal. Luna was zo gaan zitten dat als het meisje naar haar toe kwam wel zo zat dat ze haar aan kon zien komen.

Het beeldje had muren in haar stukgeslagen, muren waarvan ze niet eens wist dat die er nog waren. Wat erachter zat is een groot zwart gat van verlies. Als je geen tijd hebt om te piekeren, dan kan de slag van vrede een grote klap bezorgen. Het leek wel alsof Olivia deze morgen een zware emotionele klap had gekregen, samen met stormachtige koude windslagen binnen haar. Die koud dat je onmogelijk weg kan brengen door een warm haardvuur. Nu beseft ze dat ze die koud nog voelt, ondanks de dikke zwarte rolkraag pull uit een winkeltje in Oak's Field, en ze zachtjes rilt. Net niet genoeg om te klappertanden.
Ze had geen idee wat haar ineens was overkomen. Alles ging juist zo goed de laatste dagen. Misschien was dat het probleem?
''For my little wolf,'hoe vaak mist ze die stem wel niet. Het was schor, zwaar, maar de warmte overheerste al die klanken. Bij nachterries liep ze naar hem, bij elk geluk was hij het eerste die ervan op de hoogte was. Een vaderfiguur is onmisbaar, maar je merkt het pas als je het echt kwijt bent. De nachtmerries worden niet meer weggelachen, haar geluk moest ze met zichzelf delen. Geluk was er zowiezo niet meer, maar soms was ze wel trots om een zware werkdag te overleven en meer uitbetaald te zijn. Elke dag stond ze aan zijn herdenkingssteen. Tot ze het te druk kreeg.

Ze keek op naar de vrouw die blijkbaar tegen haar sprak. Afwezig? Ze weet niet hoe lang ze daar ondertussen zit, maar afwezig zal wel een zachte uitdrukking zijn. Het voelt niet opdringerig, maar het had wel een soort atmosfeer die ze niet kan plaatsen. Warm en ...
Door de tijd heen had haar aangeboren zesde zintuig zich verbeterd, maar dit is haar onbekend
"Euh,..." had ze verbaasd en verward gezegd. De pijn in haar keel zorgde voor de schorre klank en ze slikt even de krop weer weg: "Euh, neen, het gaat wel,..." De knokels van haar handen die het beeldje vast houden worden wit doordat ze het zo vastklemt. Het was er niet meer en nu pas besef ze hoeveel verdriet het haar doet. Olivia is geen materiele persoon, maar het feit dat het het laatste was dat haar vader haar had gegeven, was dat, naast Siegmund, haar meest dierbare cadeau was.
"Ah, dat is mooi." Zegt de vrouw. Gewoon, simpel. Het klinkt alsof twee mensen een gewone conversatie hebben. Ze kijkt er naar alsof het de eerste keer was dat ze het echt zag. "Euh, ja, het lijkt op iets dat ik kwijt ben, het was dierbaar," klinkt ze nog steeds schor. Het is inderdaad mooi. De streken van de beitels zijn nog zichtbaar, maar geven de charme mee van de pels vacht van de wolf. Nu ze echt naar kijkt en niet meer verloren is in gedachte ziet ze de details van het handwerk. Eindelijk ademt ze weer normaal en komt er onbekende rust over haar. De bron ervan is die vrouw voor haar. Olivia's heldere ogen zijn klaarder en kijken nu recht in die vrouw haar ogen. Ineens beseft ze dat ze maar zit te staren en niks te doen en had ze een boek gegrepen over de eerste magiërs die les gaven op deze planeet, achter de waterval. Toch kan ze er zich niet op concentreren en bedenkt ze zich hoe onbeleefd dit moet overkomen.
"Euhm, sorry,..." ze moet zichzelf weer oprapen. Ze kan het niet zo ver laten komen om volledig ineen te storten, het mag gewoon niet. Niet na zolang er tegen te vechten.
''Helemaal niet nodig meisje. Als je iets op je hart draagt dat je wil delen mag dat best ik ben geen type dat je geheim zal delen.'' Olivia kijkt wat verbaasd op, en ziet de vrouw opstaan en een beweging maken. Ze gaat dan in een andere stoel zitten en zelf lezen.
Olivia's nieuwsgierigheid duwt al de andere nare gevoelens weg. Ze had die beweging nogal gezien, maar waar? Even breekt ze haar hoofd op vage herinneringen van de laatste paar dagen. De Erds-afdeling. De leerlingen op dat etage deden die beweging soms naar elkaar. Ze ging ervan uit dat het een soort groet moet zijn. Het kan wel verklaren waarom die vrouw zoveel rust uitstraalt. Natuur is altijd bron geweest van rust, dus de magiërs daarvan zullen dat ook hebben. Ze had al één ontmoet, Vash, en het was toch op extreem korte tijd een dierbare vriend geworden. Maar er is toch iets extra met die vrouw. Het kan een leerkracht zijn, maar ze leek daar... te anders voor om dat te zijn, het voelt anders.
"U bent van Erd afkomstig," geen vraag, gewoon een gedachte die ze luidop zei. Haar stem was al minder schor, de grip rond het beeldje al minder pijnlijk.

Kennelijk had het meisje haar verkeerd begrepen, maar Luna was blij dat ze het wilde delen toen ze het over het dingetje had dat ze vast hield. Luna's glimlach verbreden iets en ze knikte begrijpend. Toen het meisje zich probeerde te concentreren op haar boek dacht ze dus dat het misschien onbeleefd was en ze verontschuldigde zich en Luna maakte haar duidelijk dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. Haar blote voeten verrieden de meeste gevoelens van andere mensen. Alsof ze een ontvanger was en iedereen om haar heen een zender was. Toen Luna de eerste twee zinnen gelezen had hoorde ze de vraag van het meisje waar ze net tegenover op haar hurken had gezeten. Ze keek op en merkte dat de leerlingen die in de buurt waren een gevoel van ongeloof uit straalde. Kende deze student een van de 7 LM's niet? Hun gefluisterd werd met een luide "Ehum!" van de bibliothecaresse afgekapt.  Iets waar Luna zachtjes om moest grinniken. 'Je hebt een scherpe blik, ja ik kom van Erd en jij?' vroeg Luna haar toen ze bekent had dat ze van Erdse kom af was. Toch vond Luna het steeds weer leuk om onbekende mensen tegen te komen die haar nog niet herkende. Dat gaf een fijn gevoel. Een gevoel dat ze als een normaal persoon behandelt werd niet als iemand die een grote beroemdheid was. Voor sommige mensen snapte ze best dat ze zelf beroemd wilde worden, maar roem was niet alles. Zoals het spreekwoord al luide. Maar niemand bleek daar waarde aan te hechten... Luna bleef het meisje met een vriendelijke blik aan kijken en was benieuwd waar dit gesprek heen zou gaan. Misschien... Nee daar moest ze nog niet aan denken. Eerst maar eens zien hoe ze zou reageren als ze er achter kwam wie Luna eigenlijk echt bleek te zijn.

De rust was weer in haar lichaam terug gekeerd. Ze ziet de warme glimlach van de vrouw voor haar. Nog steeds heeft ze geen flauw benul van wie er voor haar staat, hurkt. Olivia wist dat de rust door haar moet komen, maar de reden daarvan is haar nog onbekend. Wanneer de onbekende vrouw haar een bepaalde beweging toont, kan ze raden dat het iemand van Erd moet zijn, of ermee gelinkt is.
Haar verwarring was hierdoor wel minder, maar Vash is ook van Erd en de rust die hij uitzend is veel minder als die vrouw. Is het omdat hij deels duister is en die vrouw misschien volledig aarde is? Olivia had er raden naar. Haar interesse is hierdoor wel gewekt en haar verdriet vergeten.
"U bent van Erd afkomstig," had ze gevraagd met een stem die al minder schor aanvoelt dan de eerste paar woorden. Ze is zo vermoeid van de emoties in de vroege ochtend, dat ze amper door had dat de leerlingen rond hen verbaasd zijn van haar vraag. Olivia leek wel iets van Legendarisch te horen, maar dat moest ze verkeerd gehoord hebben. Iemand van dat statuut zou zich toch niet zomaar tussen andere mensen begeven en zijn of haar tijd spenderen in een kleine onnozeliteit als zijzelf.
De secretaresse had weer een streng geluid gemaakt en bij Olivia verschijnt er een hele kleine glimlach.
''Je hebt een scherpe blik, ja ik kom van Erd en jij?'' lacht de vrouw. Het zendt een warme oprechte gloed naar Olivia en beetje bij beetje raapt ze zichzelf weer op.
"Ik kom van Razen, ik ben hier eigenlijk nog maar een paar weken geleden toegekomen," vertrouwt Olivia de vrouw toe. Het is dan dat Olivia de blote voeten opmerkt. Zelf had Olivia haar schoenen als automatische uitgetrokken om in kleermakerszit te zitten.

Het meisje zei dat ze van Razen afkomstig was een Luna knikte bij haar woorden dat ze eigenlijk nieuw was. Bij nieuwelingen kon het wel eens voor komen dat ze het de eerste tijd moeilijk konden hebben. Soms was het heimwee, andere keren was het doordat er leerlingen vaak het oppikte dat iemand nieuw was en hen dan gingen pesten of er waren andere redenen die voor elke nieuwe leerling weer anders was dat ze zich graag even af zonde van de rest of dat ze niet meteen wisten welke leerkrachten waren en welke de LM's. Niet dat Luna daar mee zat. Ze vond het juist spannend om te zien hoe de newbe leerlingen in elkaar staken. Dit meisje was emotioneel over iets dat ze kwijt was geraakt en wat ze ook vast had er veel op leek. Luna kon daar enkel op geknikt hebben. Maar zei er verder niet veel over. Ze zag zo vaak na maak dingen die ooit tot een dierbare had gehad. Toch had Luna besloten om op een stoel te gaan zitten. Maar ze leek toch nieuwsgieriger dan ze op het eerste gezicht uit zag. Het meisje vroeg of Luna van Erd kwam een dit had de LM beaamt. Ze kende Razen nog uit haar tijd voor ze LM werd. De heerste planeet waar ze ooit voet op had gezet. 'Razen is een mooie plek. Het maar wel mooi. ' zei ze en maakte haar boek weer dicht. Zo te merken leek van lezen niets te komen. 'Heb je het naar je zin?' vroeg Luna een ze was benieuwd naar haar antwoord. Toch leek het meisje meer zelfverzekerder ondanks haar rode ogen. Hoewel ze nog net niet op het punt had gestaan van echt huilen kon Luna toch zien dat haar oogwit lichtelijk rood was geworden.

Olivia heeft nog steeds geen flauw idee van wie die vrouw is, maar is wel dankbaar voor de rust dat die deze uitzend. Ze had natuurlijk geweten dat ze altijd het verleden bij zich zal dragen, die zorgt ervoor dat je bent wie je bent, maar ze had het niet op die manier en zo hard verwacht. De vrouw had even bij haar gehurkt, maar snel genoeg weg gegaan, om haar wat adem te geven en niet te opdringerig overkomt. Ze had de Erdse groet herkent door andere leerlingen op de Etage Aardemagiërs waar ze elke morgen aan voorbij loopt. Mensen rond hen fluisterden verbaasd, tot zelf geschokt als ze de vrouw precies niet herkent. Het moet dus iemand belangrijk en/of populair zijn, maar door ze hier nog maar net is toegekomen, kent ze de belangrijke gezichten nog niet.
Wanneer de vrouw de vraag van herkomst had teruggekaatst, vertelde Olivia dat ze zelf van Razen komt en de vrouw leek het te kennen. Net als ze zegt, is het inderdaad een hele mooie plek, soms denkt Olivia er wel weer eens aan, maar die verdwenen dan weer in de slechte herinneringen die ermee gepaard gaan.
''Heb je het naar je zin?'' een nieuwsgierige klank was duidelijk in de warme stem en met een grotere glimlach knikt Olivia, "Het is wel een hele aanpassing, maar ja iedereen is hier wel geweldig," De krop in haar keel was ondertussen al verdwenen. Ze zet zich recht in de stoel, nog steeds met gekruiste benen. Ze weet goed genoeg dat ze later pijnlijke tintelingen zal krijgen, maar het is en blijft haar favoriete positie.

Het was altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, zeker de jongere generatie. Die zaten zo vol andere ideeën en zagen de wereld weer anders dan de generatie waar zij van af stamde of nou ja... Nu zou ze eerder Jareth kiezen dan Ronodan, maar beide heren kwamen weer uit een hele andere tijd dan zij en daar waren de regels weer anders of hoe men naar de wereld keek. Nu wilde Luna niet gaan goed praten dat de regeringen van de planeten nog niet veel op geschoten waren, maar nu deden ze al meer dan vast vroeger voor hun mede mens. Zeker Luna stond daar op en ze wist dat vele mensen nog niet zo goed geholpen werden als dat ze liever gezien had natuurlijk, maar ook zij kon geen wonderen verrichten. Nu was haar loon wel hoger dan die van menig hard werkend mens die vaak maar een schijntje kregen. Dus deelde Luna wat ze kon missen met de mensen en ging hen systematisch af. Zodat iedereen krijgen zou en dat Luna niemand zou vergeten. Toch bleef het niet genoeg en waren er nog zat mensen diep in de schulden die Luna onmogelijk in een vinger knip kon veranderen. Toch deed ze wat ze deed. Zo ook de problemen aan horen was een van de dingen die ze graag deed. Ook al waren er andere die daar niet op zaten te wachten natuurlijk, maar Luna deed het niet speciaal voor haar zelf, ze deed het voor wie het nodig hadden om hun ei kwijt te kunnen en wat op hun hart lag, waardoor hun last weer even verlicht werden. Dat was wat ze nu ook bij deze jonge dame deed en ging doen. Ook al was hun gesprek net op gang aan het komen. Ze was al een heel stuk rustiger geworden door Luna's rustige aanpak. Ze was de rust zelve en werd ook niet snel boos. Streng was ze enkel voor wie het nodig hadden, maar boos zou je haar zelden zien.

Toen het meisje haar laatste vraag beantwoorden knikte Luna glimlachend. 'Dat geloof ik graag. Ik weet nog goed hoe vreemd het voor me was om al dit groen te zien en het water en de prachtige waterval. Dat waren dingen die ik op Erd niet gewent was.' zei ze en keek even dromerig over de tijd dat ze hier in haar jeugd op Star shine had rond gelopen. Daarna keek ze weer naar het meisje en kon maar even aan 1 ding denken. Wat kon er toch gebeurd zijn met haar dat ze net zo compleet verzwolgen was geweest met het staren naar het item in haar hand. 'Mijn naam is Luna Stone en hoe mag ik deze jonge dame noemen?' stelde ze zich voor aan het meisje dat recht was gaan zitten. Als ze meteen vroeg of ze het item mocht zien, verviel ze misschien weer in haar storm van emoties? Daar kon ze altijd nog naar vragen.

De reden dat ze hier zit, is omdat ze hier komt voor de rust en kennis, maar dit allemaal was haar deze ochtend ontgaan. Zelf leek ze zich niet te veel te herinneren van wat er gebeurd is in de tijd van het kopen van het beeldje tot het moment dat de vrouw uit haar psychologische storm heeft gehaald. Siegmund liep waarschijnlijk ergens buiten, zich zorgen maken om zijn baasje. Waarom ze dan toch naar hier is gelopen zal wel een reden hebben. Op haar kamer zit ze toch helemaal alleen, en ook al is ze iemand die grote druktes ontloopt, toch wordt ze graag door mensen omringd. De andere ruimtes lijken op gedwongen communicatie plaatsen, het is raar als je ergens helemaal alleen zit daar. In een bibliotheek kan je zonder rare blikken alleen zitten. Als je werkt, leest of studeert kan je toch moeilijk met andere mensen bezig zijn.
In haar hoofd probeert ze zich toch te herinneren wie die vrouw moest zijn. Sinds iedereen zo geschokt was omdat het een onbekende was voor haar, moet toch zeggen dat het een belangrijke persoon is. Toch voelt het niet aan als docent en al helemaal niet als stagiair.
Ze spraken over hun thuis planeten, om dan naar hier te veranderen. De hele drukte en manier van les geven was haar tot nu toe onbekend, laat staan de lessenpakketten die hier worden gegeven.
''Dat geloof ik graag. Ik weet nog goed hoe vreemd het voor me was om al dit groen te zien en het water en de prachtige waterval. Dat waren dingen die ik op Erd niet gewent was.'' en ze moest mee lachen, het temperatuur was hetgeen dat haar het eerst opviel, maar dat was ze wel gewend. Ook al verlangd ze naar de warmte van de lente en de zomer. "Die waterval is wel heel mooi, niet te geloven dat daar alles is begonnen," zegt ze dromerig, zich voorstellen hoe het moet zijn om met het lawaai van het water te studeren. Een tijdje geleden had ze een bezoek gebracht naar de eerste plaats waar de stichters van Starshine Academy zich vestigden om magie te leren aan anderen. Ze wist ook dat Erd een heel zanderige planeet moet zijn, moet ook wel zijn charme hebben, denkt ze.
''Mijn naam is Luna Stone en hoe mag ik deze jonge dame noemen?'' Ze glimlacht als de vrouw zich voorstelt, "Ik noem Olivia," en ineens uit het niks komt het besef. Ze had nog geen tijd gehad om alles goed te leren, maar de lijst van belangrijke namen was haar wel al bijgebleven.
"Wacht, toch niet als de Legendarische Erds magiër?" vraagt ze verbaasd. Ze verandert haar houding naar een rechte rug, maar haar ogen zijn vol bewondering en draait zich meer richting te vrouw. Het beeldje op haar schoot bijna vergeten.

Olivia lachte met haar mee en dat was mooi om te horen. Het meisje was gelukkig open genoeg om zich door humor mee te laten slepen, maar Luna bleef haar voorzichtig af tasten tot hoe ver ze met haar woorden kon gaan. Toen ze over de waterval begon knikte Luna eventjes. 'Ja en daar mogen we de eerste LM's dankbaar voor zijn. Zonder hen had Star Shine misschien wel nooit bestaan.' zei Luna en ze keek even om zich heen om haar woorden kracht bij te zetten. Het was hen gelukt om jonge mensen naar deze kleine planeet te brengen zodat ze ook veilig waren voor de oorlog. Luna had die oorlog nooit meegemaakt, maar ze wist zeker dat het een Hell moest zijn geweest vroeger.  Ze werd echter uit haar gedachten getrokken door het meisje die zich voor stelde als Olivia. 'Aangenaam Olivia.' zei Luna vriendelijk en haar warme glimlach verbreden zich toen ze er eindelijk achter kwam wie zij echt was. Opnieuw ging er een fluistering door de bieb die meteen tot stilte werd gemaand door de bibliothecaresse. 'Ja die.' zei Luna onverstoord en zag hoe ze haar houding meteen veranderde. Haar Item op haar schoot leek ze bijna vergeten te zijn door die plotselinge wetenschap van wie Luna werkelijk was. 'Maak je niet druk. Ga gerust zitten hoe jij het goed dunkt. Je hoeft niet formeel te gaan doen Olivia.' zei Luna met haar nog altijd vriendelijke, zachte en warme stem. Zelfs zat ze ook nooit zoals het hoorde. Sommige mensen zagen vrouwen het liefste in een jurk of rok rond lopen. Dan waren ze bij haar aan het verkeerde aders. Luna droeg het liefste broeken. Dat vond ze fijner en hoefde ze niet bang te zijn dat iemand haar ondergoed kon zien als ze bukte of ging verzitten. 'Je mag je normale zelf zijn liefje. Je mag ook dichterbij komen als je wil, ik bijt heus niet.' voegde ze er nog even aan toe.

Olivia had heel de geschiedenis gelezen, het verhaal van een paar dappere magiërs die hun handen in elkaar slagen om de verloren krachten aan te leren aan anderen. Dat allemaal omdat iemand jaloers was dat hij het zelf niet bezat. Jaloezie zorgt voor lelijke gevolgen, net als wraak. Die geschiedenis had haar al naar de watervallen gebracht en het is inderdaad een groot verschil met Razen. Die legendarische magiërs hadden deze school opgestart, gezorgd voor onderdak, zullen constant over hun schouders hebben gekeken om zeker te zijn dat het niet hun dood zou worden. Wie weet heeft ze al iemand van de legendarische van nu gekruist in de gangen, maar die zullen zich toch niet onder het simpele leerlingenvolk begeven?
Als de vrouw zich als Luna Stone voorstelt, duurt het een paar seconden voordat Olivia de naam een plaats kan geven. De Legendarische Erdsmagiër?! Zij zit hier te praten met één van hen?! Meteen had ze haar houding aangepast. Het verklaart natuurlijk alles! De krachtige rustgevende uitstralingen, omdat ze de sterkste is in haar soort.
De warme stem vraagt haar meteen om niet zo formeel te doen, ze is zo anders dan ze zich had voorgesteld. In de goede zin dan. In een instinct gaat ze in op de uitnodiging om dichterbij te kome en neemt ze plaats in de zetel tegenover Luna, het beeldje valt net nog in de zetel bij het rechtstaan. "Nee, nee, nee," zegt ze snel als ze weer recht staat in de zetel. "Ik wil u niet langer ophouden van uw werk," die mensen zullen wel belangrijkere zaken hebben dan te praten over onbenullige nieuweling problemen. Het is ook overduidelijk dat ze geen idee heeft hoe ze zich moet gedragen, wat zorgt voor schattig onschuldige lompigheid

Ja het was waar. Mensen gedroegen zich vaak anders dan anders wanneer ze een beroemdheid voor zich hadden, maar Luna probeerde dat altijd iets te sussen. Niet dat het veel hielp. Sommige mensen leken doveman oren te hebben en leken je vriendelijke verzoek soms niet eens te horen. Vast door de zenuwen dat ze zoiets niet door hadden, maar dat was nu eenmaal wat er met vaak gebeurde. Maar er was een 50/50 kans dat ze wel luisterde zoals Olivia nu ook deed. Ze kwam zelfs dichterbij toen Luna het aan haar vroeg. Maar gelijk leek ze te denken dat een leerling haar van haar werk af houden. Door die reactie kon ze een vrolijke giechel niet onder drukken wat later uit monde door een proest in een vrolijke heldere lach. 'Lieve meid ga toch zitten, Je houd me niet op. Ik ben hier omdat ik me door je aan getrokken voelde. Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb een fijne neus voor mensen die zich niet lekker in hun fel zitten of zich op welke andere manier dan ook zorgen maakte. Dus je zou kunnen zeggen dat mijn werk niet echt mee werkt en denkt dat ik ergens anders moet zijn.' lachte Luna zacht en gaf het meisje een knip oog. Haar werk was het om mensen te helpen niet om hen te negeren. 'Een gesprek met een zich zorgen makende leerling of burger is een welkome aflossing van al die brieven te schrijven.' voegde ze eraan toe en deed een speelse pijnlijke pols na die ze met haar andere hand ondersteunde en haar vrije hand rond draaide. Ze wilde haar enkel op vrolijken toen haar blik op het beeldje viel die op haar stoel was gevallen toen ze recht sprong. Hm, het was een prachtig beeldje van zo ver zij kon zien. 'Zou... zou ik het eens mogen zien?' vroeg ze rustig en wees met de hand die haar pols niet vast had voor ze weer een neutrale houding aan nam en vol interesse naar Olivia keek.

Olivia heeft altijd wel verhalen gehoord over de magiërs, maar tot nu was het een ver-van-haar-bed-show. Luna ziet er anders uit dan Olivia had verwacht van een Legendarische, zonder echt te weten wat ze zich moest voorstellen. Die hebben de vrijheid om te doen en laten wat ze willen en hier zit ze haar tijd op te gebruiken voor een onbelangrijke leerling. Dat is toch het beeld dat ze al heel haar leven draagt: een klein speldenkop tussen de planeten, niet meer en niet minder. Iedereen heeft op zijn manier een reden om te leven, maar sommige redenen wegen minder zwaar dan anderen. Zoals de taak van een Legendarische. Zij staan in haar ogen voor het begin van alles en als de krachtigste en royale van hun magiesoort. Olivia wou het niet op haar geweten hebben om de kostbare tijd van Luna te verspillen, moet ze buigen of iets in die genre? Nee, ze heeft juist gezegd niet te formeel te doen en een wens van haar negeren zou toch enorm onbeleefd zijn. Als ze nog niet onbeleefd is overgekomen. Oh nee, ze was even geleden zo diep in gedachte dat ze zich niet bewust was van haar manier van doen!
Tot haar verbazing had niemand op haar plaats gezet of met de vinger gewezen, behalve het gefluister van studenten rond hen. Ze had haar niet herkend, hoe achterlijk is dat! Maar de warme uitgelaten en oprechte lach van de maakt haar al minder zenuwachtig, of was het meer als uitlachen omdat ze geen flauw idee heeft hoe ze zich moet gedragen?
"Lieve meid ga toch zitten, Je houd me niet op. Ik ben hier omdat ik me door je aan getrokken voelde. Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb een fijne neus voor mensen die zich niet lekker in hun fel zitten of zich op welke andere manier dan ook zorgen maakte. Dus je zou kunnen zeggen dat mijn werk niet echt mee werkt en denkt dat ik ergens anders moet zijn.'' met een wat beschamend glimlach kijkt Olivia naar haar kousen voeten. Ze had zelf niet de tijd genomen om haar versleten schoenen aan te doen. Had ze die zelf uit gedaan? Met haar hand krabt op de achterkant van haar hoofd. Niet goed in hun vel voelen, ja daar kent Olivia ondertussen wel alles van.
"Een gesprek met een zich zorgen makende leerling of burger is een welkome aflossing van al die brieven te schrijven." waardoor Olivia opkijkt en ziet de speelse beweging van een pijnlijke pols. Olivia ontspant zich wat meer en ze maakt een kleine lach geluid. Nog steeds is ze in de ban van diens uitstraling. Olivia had weer haar ogen neergeslagen naar de grond als de magiër haar weer uit haar chaotische gedachte haalt: "Zou... zou ik het eens mogen zien?" en Olivia kijkt op naar het beeldje dat ze bijna was vergeten. Ze kijkt er naar met een andere blik, niet goed wetend wat ze ermee moet doen. Ze neemt het dan in haar handen en legt het in het hand van de Legendarische.
"Het is eigenlijk niet zo heel speciaal" probeert ze het op de een of andere manier te sussen. Ze zet zich weer in de zetel tegenover Luna en trekt haar knieen op zodat haar kind erop rust, met haar armen rond haar benen. "Mijn vader heeft me iets soortgelijks cadeau gedaan, het was het laatste dat ik van hem gekregen heb" hoe emotioneel en verloren Olivia een paar minuten was, nu lijkt er niet veel van emotie te zijn, alsof ze haar hart afsluit voor een nieuwe storm. De eerste shock was ee ook door, dus het was al minder zwaar. "en net als al de rest is het allemaal in mijn eigen vlammen verdwenen" het laatste had meer een killere toon dan de zin ervoor. Ze neemt het zichzelf nog kwalijk dat ze het niet in haar rugzak had gelegd, sinds dat het naast Siegmund het enige was dat ze nog van hem had. Olivia kijkt voor zich uit, geen blik naar een specifiek object, maar haar ogen zijn wel nog steeds helder en in dit moment.

In vergelijking tot de meeste situaties waar ze mee te maken had gehad, nog voor haar tijd als LM en nu tijdens haar titel dracht heeft Luna heel wat meegemaakt in hoe mensen op haar aanbod reageerde. De een was bang dat ze haar van haar werk hielden zoals Olivia, maar er waren er ook bij die net deden of dat ze geen hulp nodig hadden en wie echt hulp weigerde. Maar hoewel ze standvastig bleef en iedereen wilde helpen was ze vaak genoeg door het laatste soort mensen weg gejaagd en had ze hen ook even met rust gelaten. Soms kwamen ze haar op zoeken of probeerde ze het zelf nog eens. Vaak met meer succes dan eerst. Toch bleef Luna vriendelijk en behulpzaam. Hoe of men haar soms ook behandelde. Olivia leek in te zien dat ze hulp kreeg door een luisterend oor en toen Luna haar naar het beeldje vroeg luisterde ze aandachtig en bekeek het beeldje van alle kanten. 'Wees niet te hard voor je zelf Olivia, Zulke dingen kunnen gebeuren. Niet dat ik zeg dat het normaal is, maar iedereen maakt wel eens iets mee waardoor er iets gebeurd dat je liever had willen vermijden.' zei Luna meelevend. Ze vond het een prachtige afbeelding van het leven of de fantasie van wie dacht dat een huilende wolf zo eruit zou zien in zijn omgeving. De tonen in haar woorden ontgingen Luna zeker niet. 'Maar als iemand zo reageert zoals jij daar net deed heeft het zeker een grote betekenis voor je. Het cadeau van je vader was belangrijker voor je dan je nu uit. Maar dat is niet erg. Ieder mens reageert weer anders op iets dat hen dierbaar is of was.' zei ze en reikte haar hand met het beeldje weer naar Olivia uit. Als ze wilde kon ze het aannemen. Het kind had het zwaar gehad als Luna haar woorden in haar gedachten ging ontleden. Zulke momenten waren zwaar en kwamen vaak harder aan dan dat ze zelf vermoeden konden. Zeker als ze een soort gelijke item ergens terug zagen. 'Om eerlijk te zijn ben ik pas een paar jaar tot de Legendarische magiërs. Maar ik kan je wel zeggen dat ik vaker mensen heb zien wegkwijnen bij een item dat ze dachten verloren te zijn en zichzelf de schuld er van gingen geven het verwoest of kwijt geraakt te zijn geweest. Toch kan niemand 1 ding verliezen. Ook al lijkt het of je hen vergeten bent. Ik spreek ook voor mezelf. Ik ben mijn ouders ook kwijt en dacht eerst dat ik een herinnering aan hoe ze zijn vergeten was. Maar dat komt omdat je hersenen even in paniek waren. Als je weer tot rust komt, komt alles weer terug en goed.' Luna wist niet zeker of ze het goed had, maar ze probeerde Olivia gerust te stellen. Mensen die zo in gedachten verzonken waren als dat Olivia had gezeten toen zij binnen kwam maakte zich vaak grote zorgen over de herinneringen van hun dierbaren.

Olivia's ogen waren gericht naar het niks bijzonders voor haar. Het was een punt tussen de twee zetels waar zijzelf en de Legendarische zaten. Eigenlijk genoot ze wel van de rust dat de vrouw uitstraalde, maar toch was ze weer weggezonken in gedachte. Haar ogen blijven helder in deze tijd, luisterend naar wat Luna haar verteld. Liever had willen vermijden? Wou ze echt dat het te vermijden was? Wie weet zat ze daar nu nog zo te vechten om te overleven, ofwel was ze er al helemaal niet meer en had het niemand iets uitgemaakt dat deze wereld een ziel minder had.
''Maar als iemand zo reageert zoals jij daar net deed heeft het zeker een grote betekenis voor je. Het cadeau van je vader was belangrijker voor je dan je nu uit. Maar dat is niet erg. Ieder mens reageert weer anders op iets dat hen dierbaar is of was.'' Ze ziet hoe het beeldje haar weer wordt aangereikt. Rustig neemt ze het beeld weer in haar handen. Het was inderdaad belangrijk voor haar, "Ik heb nog nooit zo gereageerd zoals nu, het was alsof alles ineens in mijn gezicht sloeg. We hadden niet veel geluk op financieel vlak en een handwerk als dit is veel waard. Dat had hij mij cadeau gedaan,..." ze kijkt er in gedachte naar een praat met een zachte stem, "Alsof hij wist wat er een paar maanden later zou gebeuren." Even zucht ze om zeker te zijn dat ze zichzelf niet weer in die emotionele put laat vallen. Ze zit nog steeds met opgetrokken benen op de zetel, zodat haar kin op haar knieën rust en haar armen aan beide kanten van haar benen liggen.
''Om eerlijk te zijn ben ik pas een paar jaar tot de Legendarische magiërs.'' Hierbij kijkt Olivia op zonder haar hoofd te bewegen. Meteen wordt haar aandacht weer naar Luna gericht, maar het beeldje balanceert nog in haar handen.
"Maar ik kan je wel zeggen dat ik vaker mensen heb zien wegkwijnen bij een item dat ze dachten verloren te zijn en zichzelf de schuld er van gingen geven het verwoest of kwijt geraakt te zijn geweest. Toch kan niemand 1 ding verliezen. Ook al lijkt het of je hen vergeten bent. Ik spreek ook voor mezelf. Ik ben mijn ouders ook kwijt en dacht eerst dat ik een herinnering aan hoe ze zijn vergeten was. Maar dat komt omdat je hersenen even in paniek waren. Als je weer tot rust komt, komt alles weer terug en goed.'' Een soort dankbaarheid was te zien in Olivia's zachte blik, "Dat spijt me," zegt ze meelevend. Met een zucht kantelt ze haar hoofd zodat haar linker wang op haar knie rust. "Ik weet eigenlijk zelf niet hoe het nu met mijn moeder is afgelopen," Even denkt ze terug aan het laatste beeld dat ze had van haar moeder. Een uitgemergelde vrouw, grote donkere wallen onder diens ogen en een fles één of andere alcohol in haar handen. Ze was nooit een trotse vrouw, in tegenstelling van haar vader die alles met open, nieuwsgierige ogen aanzag. Dat was toch een kenmerk dat ze van hem had geërfd. Alles dat nieuw is, moet ze kennen en begrijpen. Een leuke herinnering van hoe zij en haar vader het effect van vuur bestudeerde en zorgt voor een kleine lach op haar lippen, maar snel is ze weer terug in deze tijd en kijkt ze weer naar Luna.
"Het voelt gewoon zo verkeerd om die herinneringen te verliezen," zegt ze weer rustig.

Luna luisterde naar wat Olivia te vertellen had. Ze had inmiddels al haar beeldje weer aan gepakt en keek er naar toen ze sprak. Vele gezinnen waren arm, daar wist ze van er kwamen vaak genoeg brieven binnen met de vraag of zij hen financieel helpen kon, maar dan moest ze hen vaak genoeg een het spijt me verkopen. Die gedachten gingen opnieuw door haar heen en hoewel Luna zich ook met dat probleem bezig hield waren er nog vele die voorrang hadden. Dus knikte ze stilletjes op de woorden van Olivia. 'Helaas is dat probleem ook op Erd en ik denk wel op elke planeet aanwezig. Dat is ook een van de redenen geweest dat ik mensen help die het echt nodig hebben. Je kunt hen er zo uit pikken die zomaar om hulp vragen als je hen in de ogen kunt kijken. Bij sommige kun je lezen dat ze helemaal geen hulp op het financieel vlak nodig hebben waardoor ze het voor de arme weer af kunnen pakken.' zei Luna zachtjes en ze balde even haar vuisten, maar niet omdat ze boos was. Nee ze was gewoon in dat soort mensen teleurgesteld. 'Je vader had vast een voorgevoel of zo iets.' kon ze enkel op haar volgende woorden op haar eerdere zin reageren. Zij kon niet precies weten wat haar vader dacht. Ze was geen orakel, maar ze kon wel denken dat Olivia misschien gelijk had of hij wilde zijn beste stuk gewoon aan zijn dochter geven. Dat kon natuurlijk ook, maar de gedachten aan Olivia's vader wilde ze niet bederven. Toen Luna over haar eigen verlies begon verontschuldigde Olivia zich met een dankbare blik in haar ogen en met een meelevende klank. Ze nam haar woorden met een veel betekende blik aan. Ze had liever mensen om haar heen die het echt meende dan die het enkel dachten om er zelf sterker en beter van te worden. 'Geeft niet lieverd. Ik weet in ieder geval hoe het voelt om dierbare kwijt te raken al zal het niet op dezelfde manier zijn van hoe iemand anders zijn of haar dierbare kwijt geraakt zijn natuurlijk. Maar misschien gaat het wel goed met je moeder of niet dat weet je pas als je haar weer ziet.' een vriendelijke meelevende glimlach was zowel in haar ogen als op haar gezicht te lezen. Maar hoe hard mensen soms ook probeerde om alle herinneringen te behouden in hun gedachten en daar was Luna geen uitzondering op of er moesten mensen zijn met een super goed geheugen dat je geen enkele herinner vergeten zou. Luna was herinneringen van vroeger ook vergeten en ze kon enkel begrijpend knikken. 'Ik weet het, zulke herinneringen zijn dierbaar en ook ik moet eerlijk toegeven dat het niet altijd gemakkelijk is om verre herinneringen op te roepen als ik aan hen denk. Maar soms gebeurd er iets en dan denk ik wel eens van Oh ja dat was toen. Soms word dat getriggerd door een liedje of door wat er om je heen gebeurd zoals jij had bij het beeldje.' moest ze toe geven, want dat was zo. Niet dat alles positief was. 'Soms komen daardoor gelukkige of minder gelukkige herinneringen van boven drijven. Maar sommige herinneringen blijven ook voorgoed weg. Ik meen dat ze daar een magisch object voor hebben om verloren herinneringen ermee op te roepen, maar dat is verboden om te gebruiken. Zo zijn er vele verboden magische objecten of spreuken. Natuurlijk zullen er ook een aantal in bezit van mensen zijn, maar die het of nooit gebruiken of er niemand over vertellen. Maar ik hoop dat je er nooit naar gaat zoeken. Zulke verboden objecten of spreuken kunnen zeer gevaarlijk zijn.' vertelde Luna, maar ze drukte Olivia ook op het hart met een waarschuwing dat ze niet naar die verboden spullen moest gaan zoeken.

De schok van het beeldje is al verdwenen, het was gewoon een moment van zwakte. Twee jaar had ze eigenlijk geen tijd om erover na te denken, te rouwen. Dit is misschien een moment dat haar aantoont dat ze het zich eindelijk achter zich moet laten. Het leven hier is goed en ze zal getraind worden tot een volwaardige magiër, wie weet zal ze ooit terug gaan naar Razen, maar dat het idee geeft haar nog koude rilligen. Voorlopig gaat ze daar nog weg blijven. ‘‘Helaas is dat probleem ook op Erd en ik denk wel op elke planeet aanwezig. Dat is ook een van de redenen geweest dat ik mensen help die het echt nodig hebben. Je kunt hen er zo uit pikken die zomaar om hulp vragen als je hen in de ogen kunt kijken. Bij sommige kun je lezen dat ze helemaal geen hulp op het financieel vlak nodig hebben waardoor ze het voor de arme weer af kunnen pakken.’’ Dat soort mensen kent ze zeker. Het is niet dat ze het niet overleefden. Ze hadden alles wat nodig was en hun manier van extra plezier bestond uit het ontdekken. Ze heeft genoeg mensen horen klagen dat ze niet kregen wat ze wenste, ondertussen dat ze al meer hadden dan nodig. ‘‘Je vader had vast een voorgevoel of zo iets.’’ Het is voor veel mensen moeilijk om te geloven dat je zoiets kunt voelen aankomen, of hoe je mensen kunt aanvoelen door er gewoon naar te kijken. Het is alsof het bij haar gewoon verergert is sinds haar vader is heen gegaan. Olivia hoort wel hoe de Legendarische lijkt te begrijpen wat ze bedoelt en het geeft haar een soort van veilig gevoel dat ze voor een persoon zit die geen vooroordelen zal vellen over wat haar wordt verteld. Het geeft ook meteen een band als twee mensen hetzelfde hebben meegemaakt, zoals je geliefde verliezen. Tot dan was Olivia’s blik weer zachter geworden, maar de moment dat ze haar moeder vermeld, wordt die weer killer. Hoe kan een moeder haar kind zo in de steek laten? Misschien gaat het wel goed met haar. Ze wilt het eigenlijk niet weten. Voorlopig.
Er is een verschil in klank naarmate Luna verder praat. De meelevende en begrijpende toon om zelf haar ervaring met herinneringen te delen. Er zullen wel andere herinneringen binnen komen, hopelijk zal het niet meer zo pijnlijk zijn als nu. Misschien moet ze altijd een boekje bij de hand houden, om alles op te schrijven wanneer ze zich iets herinnert. De klank verandert naar meer een klank als een docent die iets aan haar leerlingen verteld, om dan om te schakelen naar een waarschuwende toon. [i]“Zulke verboden objecten of spreuken kunnen zeer gevaarlijk zijn.” Olivia had haar blik ondertussen weer naar Luna gericht, bij de laatste woorden kjikt ze met opgetrokken wenkbrauwen. Een korte, maar bespottelijk lach. ”Ik ben een vuurmagiër die niet eens haar eigen krachten beheerst en met verboden zult u wel zwarte magie bedoelen, dus maak u maar geen zorgen. Vuur is al erg genoeg,” Naast vuur is duister ook een zeker vernietigende kracht, dus die twee bij elkaar kan niet goed komen. Maar wat zou dan wel haar tweede kracht zijn? Of heeft ze maar één kracht? Hoe ontdek je eigenlijk of je al dan niet een tweede kracht hebt?
Het is dan dat Luna’s woorden volledig tot haar doordringen. ”Hoe bedoelt u als u zegt dat u uw dierbaren niet op dezelfde manier bent verloren?” vraagt ze bedenkelijk. Meteen worden haar ogen groot. ”Mijn excuses dat is wel heel persoonlijk, daar hoeft u natuurlijk niet op te antwoorden.” zegt ze snel verontschuldigend.[/b][/i]

Het was fijn dat Olivia rustig luisterde terwijl zij aan het woord was. Natuurlijk konden sommige klappen uit het verleden harder aankomen dan op andere momenten. Dat verschilde nu net ook per persoon. Niet dat dit een slecht iets was helemaal niet. Het was ook niet iets waardoor je zwak leek of zo. Het gaf gewoon aan hoe fragiel men kon zijn op momenten van herkenning van iets wat je van vroeger kende. Luna begreep dit heel goed, maar daarom wilde ze haar mede mens hierin steunen en hen helpen het licht te blijven zien. Zelfs in hun donkerste uren! Niet in een zin van dat ze zich in het donker zouden bevinden door middel van de gordijnen zicht te hebben. Nee dit ging veel verder dan dat. Mensen konden soms zwaar in de put zitten wanneer ze emotioneel diep terug getrokken waren of om welke reden dan ook zich van de buiten wereld aan het af sluiten waren. Luna wilde net dat stukje steun pilaar zijn waar ze zich dan aan konden op trekken. Soms mislukte het wel eens, maar ze begon een ideetje te krijgen. Luna wist dat de meeste leerlingen naar hun docenten gingen, maar wat als ze nu eens naar iemand gingen die daar buiten stond. buiten de lessen en de normale gang van leven. Dat kon een heel ander licht geven op de zaak en misschien zou dit nog meer doden voor komen? Misschien hadden die twee leerlingen niet eens om hoeven komen? Maar wat was niet meer dan achteraf gepraat. Het licht ging bij haar op, maar toen ze zag dat Olivia weer begon te spreken stak ze haar idee even onder stoelen en banken. Ze schudden haar hoofd zachtjes. 'Ik begrijp je bezorgdheid. Maar daarom ben je ook naar Star shine gekomen Olivia om je magie onder controle te krijgen. Maar verboden magie behoord niet alleen tot de duistere magie soort. Elke magisch element heeft zijn verboden spreuken en items. Die zijn verboden omdat ze gevaarlijk zijn zoals ik al zei, maar niet noodzakelijk enkel voor duistere magie gebruikers.' zei ze zacht en legde uit dat elke magie soort zo zijn eigen gevaarlijke spreuken hadden. De vraag van Olivia over hoe ze bedoelde hoe men hun geliefde konden verliezen liet het meisje zelf opschrikken over haar eigen woorden. Een zachte glimlach sierde haar lippen. 'Wees gerust, zo erg is je vraag niet. Maar wat ik bedoelde te zeggen is dat alle leerlingen hier hun eigen geschiedenis hebben. Ook over hen die op welke manier dan ook een of beide ouders verloren zijn. Dat door een natuurlijke oorzaak als ouderdom, of door een ongeluk of door een natuur ramp of door een ander mens. Man of vrouw dat staat er buiten. Wie een ander dood heeft dan voor mij eigenlijk geen geslacht, omdat het eigenlijk verkeerd is om dat in eigen hand te nemen. Gebeurd dit per ongeluk door een of andere reden dan is dat niet bewust bedoelt geweest en kan hij of zij er niets aan doen. Zoals dat bij jouw gebeurd is.' legde Luna uit en legde even op een steunende manier haar hand op de schouder van Olivia toen zij zich naar voren boog. Ze kon het niet helpen, maar Olivia was gewoon een schat van een meid die een zwaar verleden had, maar gelukkig wilde ze het wel gedeeltelijk met haar delen. Natuurlijk waren er altijd dingen die je niet meteen vertelde, maar daar zat Luna niet mee. Zij wachten tot de persoon er klaar voor was om het te vertellen. Haar vriendelijke ogen keken in die van het meisje en ze trok zich weer terug, maar Luna bleef rustig en vriendelijk als altijd.

Nare beelden van een brandend huis bezorgen voor een rilling over haar ruggengraat. Het is ook de eerste keer sinds lang tijd dat ze zo openlijk kan praten over haar gevoelens en het is nu dat ze pas opmerkt hoeveel ze ernaar verlangde. Oplossingen zijn niet nodig, die zijn er niet in haar geval, gebeurd is gebeurd. Het loslaten en ermee leren leven is een ander verhaal. Ze zou zo graag werk maken van haar magie, maar eerst moet ze misschien emotioneel genezen. Is het mogelijk om in haar geval te genezen?
Ze luistert aandachtig naar de woorden van de Legendarische Magiër. Ze vond het wel leuk om naar de rustgevende woorden te luisteren. Het is wel grappig om te horen dat er ook de toon van een docent te horen is. Het is wel iets nieuws voor haar om te weten dat elk magie soort zijn eigen gevaarlijk element heeft, maar als je er verder over nadenkt is dit misschien toch niet zo raar. Ze is zo nog nieuw in deze wereld! Als Luna over de verliezen van geliefden spreekt, kan ze niet anders te vragen wat ze er juist mee bedoeld. Haar glimlach maakte Olivia weer rustig en met haar volgende woorden kijkt ze opzij, alsof ze kijkt naar die andere mensen die ook hun ouders of anderen geliefden zijn verloren. Maar hoeveel van hen heeft ook helemaal geen idee van magie? Heeft nooit geweten van het bezit.met het omdraaien ziet ze andere leerlingen die zich snel omdraaien, alsof ze helemaal niet aan het staren waren. Olivia wist wel beter, Olivia zit hier met een Legendarische te praten alsof het niks is. Ze voelt ook niet de behoefte om heel neerbuigend te zijn naar de LM, dat had die wel gevraagd om niet te doen. Hoe lang zitten ze hier al?
Olivia luistert wel nog altijd wat ze zegt, maar schrikt even op als ze ineens het hand voelt dat ze niet zag aankomen. De spanning van haar lichaam was wel even snel weg, voor sommige mensen zou de kramp in haar lichaam niet opmerken. Dan draait ze haar gezicht terug naar Luna en kijkt ze in de rustgevende ogen.
Olivia begint krampen te krijgen in haar benen en legt weer haar voeten op de grond. Dan kijkt ze dromerig naar buiten, naar de ramen die zorgen voor lange zonnestralen op de houten vloer.
"Ik heb iemand die op mij aan het wachten is buiten," zegt ze al ze zich terug naar Luna draait. Een glimlach en een warme gloed in haar ogen, "Even zin op wat frisse lucht?"
Daarbij rekt ze haar rechterbeen, waar ze ooit slecht op was gevallen bij het paardrijden.

Het was altijd voor de ander fijn dat iemand naar je luisterde, maar Luna vond het ook fijn om zelf te spreken en dat de ander dan naar haar luisterde. Zo ook nu. Olivia was een goede luisteraar. Maar er waren ook altijd tijden dat men onrustiger was en haar wel eens onderbrak. Maar ze vond het niet zo erg als was uit preken natuurlijk fijner. Toen Olivia even schrok van haar hand trok Luna die niet meteen weg, Ze wilde niet laten merken dat ze terug schrikken zou als iemand schrok van haar aanrakingen, want dat deed ze niet met een verkeerde of listige achterliggende gedachten. Neen, zij deed het om iemand rust te schenken en vertrouwen die ze iedereen schonk. Niet alleen een persoon. Door die aanraking kon Luna ook een beetje voelen hoe de ander in elkaar stak. Zo ook voelde ze dat Olivia niet echt lekker meer zat op de stoel. Dus trok ze haar hand weg en luisterde naar haar woorden. Ze had iemand die buiten op haar wachten?! Een vriendelijke glimlach werd breder en Ze knikte op de woorden dat het meisje haar vroeg of ze samen een frisse neus wilde gaan halen. 'Dat lijkt me beter, Dan tussen deze stoffige boeken te blijven zitten.' De laatste woorden fluisterde ze een beetje en stond op. Het viel haar op dat Olivia een van haar benen aan het uit rekken was? Hm, misschien dat ze last had van te lang met op getrokken benen te zitten?  Ze wachten geduldig en moest ineens grinniken. Claw zou dit meisje vast aardig vinden en haar het liefst willen likken?! 'We kunnen, of wil je eerst je beeldje weg leggen? Dan wacht ik buiten wel op je bij de trappen van het kasteel?' vroeg Luna aan Olivia en ze wachten even erop of Olivia hier op ging antwoorden. Als ze het beeldje niet weg wilde brengen was dat ook goed.

Heel haar lichaam spant zich op bij de aanraking van Luna's hand. Het was meer een macht van gewoonte om zichzelf te beschermen, niet omdat haar niet vertrouwt. Het is een gewoonte die ze echt moet afleren. Hier is ze veilig. Buiten was het zonnig om deze laatste winterdagen en de lente is duidelijk voelbaar. Haar meest dierbare vriend heeft ze buiten gelaten. Als ze voorstelt om naar buiten te gaan, ziet ze de verwarring op Luna's gezicht als ze zegt dat er iemand buiten op haar wacht. Een kleine glimlach fleurt haar gezicht al iets meer op als ze zich voorstelt hoe Luna zou reageren als ze ziet dat het om haar Siegmund gaat.
''Dat lijkt me beter, Dan tussen deze stoffige boeken te blijven zitten.'' Met een kleine lach strekt ze haar benen nog eens om dan recht te staan. Tot de volgende woorden haar tegen houden. ''We kunnen, of wil je eerst je beeldje weg leggen? Dan wacht ik buiten wel op je bij de trappen van het kasteel?'' Ook waar, ze was weer vergeten wat de reden was dat ze hier zit. "Neen, het zal wel gaan," en ze steekt het beeldje in haar zwarte, versleten rugzak die al die tijd naast de zetel lag. Voorzichtig steekt ze die eerst nog in een papieren zakje dat ze had mee gekregen bij het kopen van het beeldje. Haar jas had ze in haar waas over de rugleuning van de zetel gehangen. Zwart, met vals beigekleurige bondje rond de kap. Die doet ze weer aan. "Liever meteen naar buiten," zegt ze en ze gaat door de grote poort. Ze kijkt achterom om zeker te zijn dat Luna mee komt en loopt dan door de grote deuren van Starshine. Daar aangekomen maakt ze met haar duim en wijsvinger een o-vorm en legt die dan tussen haar tanden. Hierdoor maakt ze een scherp fluit geluid en niet lang daarna komt de Duitse herder aangerend. Olivia gaat door haar benen, zelf al gaat dit moeizamer omdat ze krampen heeft in haar benen van het lang zitten. "Dag jongen," zegt ze warm als Siegmund tot bij haar is en ze liefdevol achter zijn oren krabt. Hierdoor kantel hij zijn hoofd naar de richting van haar hand zodat ze beter kan krabben. Dan kijkt ze op naar Luna: "Dit is Siegmund," zegt ze en staat dan op, "Het dierbaarste dat ik nog heb," zegt ze, meer tegen zichzelf.
Nieuwsgierig loopt Siegmund naar Luna en begint hij weer zijn gewoonlijk snuffelgedrag te tonen.

Het was altijd weer anders hoe de mensen reageerde op haar troostende bedoelde aanrakingen, maar dat was Luna nu al na al die jaren wel gewend. Je wist eerst nooit wat zulke mensen door hadden gemaakt en als je het wel wist doordat ze het je vertelde dan begreep je hen beter. Luna keek even verward toen Olivia zei dat ze iemand buiten op haar had wachten. Ze stemde ermee in om naar buiten te gaan, maar vroeg ook of ze haar beeldje niet eerst naar haar kamer wilde brengen. Olivia zei dat dit niet hoefde na toch even stil gestaan te hebben. Het lag nog best gevoelig merkte ze wel, maar de leerling stopte het beeldje goed weg in haar versleten tas. Ze had echt veel door gemaakt. Misschien kon ze haar helpen aan wat nieuwe spullen die ze hard nodig hebben zou? Maar dat moest Olivia dan wel aannemen natuurlijk, maar voor nu hield Luna dit in haar achterhoofd. Ze liepen rustig naar buiten en hoewel er leerlingen naar hen keken, vond Luna het niet eens zo geheel erg. Ze mochten kijken, want er was niets waarvoor ze beiden zich hoefde te schamen. De LM was graag een luisterend oor en ze voelde dat Olivia er baad bij had als zij naar haar luisterde. Eenmaal buiten liep het meisje naar een grote herdershond die haar meteen voorgesteld werd nadat Olivia hem geroepen had door te fluiten. Ze zakte door haar benen en stak haar hand half richting de hond die Olivia Siegmund noemde. Hij besnuffelde haar en Luna hand nog altijd haar vriendelijke, rustige en warme glimlach op haar lippen. 'Aangenaam Siegmund, Je bent een mooie jongen.' zei Luna terwijl ze langs zijn snuit reikte en haar hand tegen zijn wang legde. Zachtjes streelde ze hem met haar vingers voor ze zich terug trok en weer op stond. 'Siegmund is een prachtige Herder Olivia, Nu zal ik je mijn huisdier laten zien.' zei Luna en ze stak twee vingers in een "V" vorm tussen haar lippen en floot even een schel hoog fluitje. Daarna wachten ze even en van ver kon je zware dreunen aan horen komen. Luna's lippen krulde zich nog iets verder omhoog toen ze een bewegende vlek aan zagen komen. De Lizard kwam in een hoog tempo aan gedenderd. Hij was deze kou iet zo gewend, maar als zijn bazin riep kwam hij altijd braaf aan gehobbeld. Toen de reuze hagedis tot stil stand bij hen kwam boog hij zijn kop naar Luna toe. 'Hey, jochie ik wilde je aan iemand voor stellen, nou ja aan twee eigenlijk.' zei ze terwijl Luna zijn kop zachtjes streelde. Claw keek meteen richting Olivia en Siegmund, maar bleef verder stil staan. Hij boog zijn hals in hun richting en heel even wiebelde zijn lange tong uit zijn bek. 'Dit zijn Olivia en haar trouwe viervoeter Siegmund.' Zijn ogen hadden eerst nog waakzaam gekeken, maar toen Luna de leerling en haar huisdier had voor gesteld werden ze vriendelijk.

De zwarte rugzak hangt aan één schouder als ze de poort door loopt, maar ze legt die naast zich neer als ze zich bukt om Siegmund vast te nemen. Het is geen geheim dat Siegmund al voor een heel lange tijd haar steunpilaar is in het leven. Dieren staan voor haar gelijk aan mensen, behalve dat ze dieren meer zal vertrouwen dan mensen. Ze hebben geen vooroordelen, ze zullen je altijd met een open blik bekijken, er zijn zo veel meer voordelen aan een dier als vriend hebben dan wat dan ook. Ze weet goed genoeg dat ze nooit zo hard had gevochten als ze hem niet had om naast haar te vechten. Ze zou nooit de moedige stap hebben gezet om op de shuttle te gaan en naar Starshine te reizen. Toch merkt ze ook op dat haar problemen, zonder te veel details, aan iemand menselijk vertellen ook eens nodig is. Tegen een dier die nooit antwoord is het makkelijk, mensen kunnen je helpen en steunen voor het volgend.
Zoals gewoonlijk kantelt Siegmund zijn hoofd als hij geaaid wordt, zo dat je beter bij zijn oren kan komen en je hem daar kan krabben. Met een warme glimlach kijkt ze toe hoe Siegmund de Legendarische makkelijk aanvaard en vertrouwt. Hij zal ook wel de rust voelen dat ze rond zich draagt. Als Luna zegt dat het een mooie jongen is, is het precies alsof hij begrijpt wat ze zegt want even knikt hij met zijn hoofd. Even moet Olivia hierdoor lachen en kijkt ze hoe Luna nog een compliment geeft "We doen ons best," antwoord ze. Je kan als eigenaar er alles aandoen om een mooie en braaf huisdier te hebben, maar ze mag blij zijn dat ze zelf nooit problemen heeft gehad met hem.
Ze kijkt toe hoe iets heel groots komt aangerend, maar ze blijft gefascineerd kijken. Andere mensen die rond de school lopen deinzen achteruit als de grote reptiel voorbij komt. Met grote ogen kijkt ze hoe ze elkaar groeten, tot de hagedis zijn hoofd naar hen draait. In tegenstelling tot zijzelf, stapt Siegmund wel een paar stappen achteruit en gaat hij zitten, met zijn gekend kantelend hoofd. Hij weet helemaal niet wat hem hier overkomt natuurlijk. In een flits ziet ze zijn tong en haar verbazing verandert in een warme bewondering. "Wauw," zegt ze als ze in de nu vriendelijke ogen kijkt. Het waakzame was voor haar niet echt iets om van af te schrikken, sinds ze zelf weet hoe Siegmund reageert op nieuwe mensen.
"Dit is je huisdier? Hij is prachtig," kan ze eindelijk zeggen en voorzichtig heft ze haar hand op om zijn neus te kunnen aaien.