Kan ik waterdruppels uit gras beheersen?

Sapphire liep naar het grasveld toe en ging zitten. Tot nu toe had ze nog geen goede vrienden gemaakt. Met niemand. Iedereen leek meer aan elkaar te hebben dan aandacht aan haar te stichten. Dat maakte Sapphire niks uit. Zij was liever op zichzelf, maar een jongen of meisje om is een gesprek mee te hebben leek haar wel leuk. Ze keek naar de vochtige grassprietjes. Zou ze het kunnen? Sapphire hief haar hand op en draaide cirkels rond het gras. Er gebeurde niks, maar Sapphire gaf niet op. Na een tijdje kwamen er twee druppels mee naar boven drijven. Sapphire bleef haar best doen om het vast te houden maar ze vielen weer op de grond. Sapphire keek verdrietig naar beneden.

Met zijn handen achter op zijn rug gevouwen liep Shong over het grasveld. Hij had zich al aardig ingepakt voor het herfstseizoen. Zijn Cassiaanse lente-uniform was vervangen voor ééntje met een dikkere stof, de eenvoudige schoenen voor rode bontlaarzen en om zijn hals droeg hij een das. Door zijn kleine gestalte zou men denken dat hij bij de leerlingen hoorde, maar de volgende lente zou hij alweer vierentwintig worden. Hoewel het grauwer en regenachtiger werd, de kleine glimlach of tenminste iets aan zijn gelaat wat erop aanduidde dat hij opgewekt was, was ook nu aanwezig op zijn gezicht. Zijn blik was gevestigd op de punten van zijn laarzen die nat werden door het vochtige gras. Op een afstand bleef hij even stilstaan toen hij een roze gedaante verderop in het gras zag. Toen hij beter keek zag hij dat het de haardos van een meisje was, dat in het gras was gaan zitten en toevallig met haar rug naar hem toegekeerd zat. Glimlachend liep Shong verder; een leerlinge met roze haren was nogal iets apart. Hij was er vrijwel zeker van dat hij haar hier nooit eerder gezien had. Terwijl hij vlak achter haar langs liep en zag waar ze mee bezig was, bleef hij even stilstaan om toe te kijken. Anderen met watermagie bezig zien was voor hem altijd iets bijzonder interessants. Dit meisje leek nog een beginner te zijn. Ze leek hem ook nog niet zo oud om hoger dan in het eerste leerjaar te zitten. Shong liep geruisloos langs haar heen om voor haar neer te knielen. Met alleen een aangename blik terwijl hij haar aankeek legde hij zijn hand op de hare om haar bewegingen geroutineerder te begeleiden. 'Langzaam draaien. Wees één met het water,' gaf Shong haar vriendelijk raad, waarna hij voorzichtig haar hand weer losliet zodat ze het zelf weer kon doen.

Sapphire was aan het oefenen toen opeens een hand haar vastpakte. Haar hand werd vastgepakt en er werden rustige bewegingen uitgevoerd. 'Langzaam draaien. Wees één met het water', zei de leraar en Sapphire probeerde het nogmaals toen hij haar hand losliet. Ze draaide rustig en geconcentreerd. Het ging beter, er lieten meerdere waterdruppels los en Sapphire kon ze allemaal besturen. Ze liet het water helemaal los en stond op, terwijl ze de leraar aankeek. Het was Master Shong. 'Master Shong, wat fijn om u te zien', zei ze en ze maakte een buiging. 'Ik ben een beetje amateur aan het oefenen', sprak ze verlegen. Ze zat in het eerste leerjaar. 'Ik oefen elke dag heel erg veel op deze plek en aan het stille meer.'

Shong steunde in de knielende positie met zijn armen op zijn bovenbenen en vouwde zijn handen ineen terwijl hij glimlachend bleef toekijken hoe het meisje haar handeling op zijn manier herhaalde. Zijn zwarte ogen zochten de hare weer op toen er ditmaal meerdere druppels meekwamen, waarna hij een zachte, hartelijke lach liet horen. Fantastisch wanneer het leerlingen uiteindelijk geheel zelf lukten. Dat vond hij ook zo mooi aan het vak als leraar. Met een kleine glimlach nog aanwezig op zijn gezicht, volgde Shong het voorbeeld van het meisje door ook op te staan. 'Ooh, u kende me al bij naam?' vroeg hij glimlachend waarbij hij zijn hoofd wat schuinhield en grinnikend toekeek hoe ze een beleefde buiging voor hem maakte. Zijn handen vouwde hij achter op zijn rug ineen. 'Dat is mooi!' zei hij op haar woorden dat ze veel oefende. 'Train iedere dag weer opnieuw, en op een zeker moment zult u uw vleugels openslaan en uw eigen pad kunnen bevliegen zónder enige vorm van begeleiding. Alles heeft een begin, dat ergens moet beginnen. Het is alleen maar meer dan logisch dat het de eerste keer nog niet wil lukken op beginnersniveau. Alles komt nog wel, ongetwijfeld!' Shong keek het meisje na zijn woorden met een brede glimlach aan om haar een bemoedigend gevoel in te spreken.

'Train iedere dag weer opnieuw, en op een zeker moment zult u uw vleugels openslaan en uw eigen pad kunnen bevliegen zónder enige vorm van begeleiding. Alles heeft een begin, dat ergens moet beginnen. Het is alleen maar meer dan logisch dat het de eerste keer nog niet wil lukken op beginnersniveau. Alles komt nog wel, ongetwijfeld!', zei Master Shong haar en Sapphire keek vol interesse naar zijn lichaam. Die was soepel. Goed om water te kunnen sturen. Net zoals de hare. Toen drong er een vraag bij haar op die waarschijnlijk alleen Master Shong kon beantwoorden. 'Master Shong, als ik water stuur, dan vergeet ik alles om mij heen. Maakt dat mij zo afzijdig van alle anderen? De drang om alles te vergeten en te vergeven als ik water stuur? Is dat de reden waarom het net lijkt alsof leerlingen zo weinig mogelijk willen spreken tegen me?', vroeg Sapphire voorzichtig en ze herhaalde alle bewegingen die Master Shong had nagedaan met haar hand. Haar glimlach werd steeds breder toen er meerdere waterdruppels omhoog gingen. Ze staarde naar het water en draaide haar hand. Alles viel op de grond en Sapphire sloot glimlachend haar ogen terwijl ze genoot van de ervaring die ze net had beleefd.

Shong hield zijn hoofd glimlachend schuin, die ietwat leek te verminderen toen hij de blik van het meisje over zijn lichaam zag glijden. Meteen stak er een wat ongemakkelijk gevoel op, waarbij hij zijn ogen neersloeg en met een hand over zijn borst ging om zichzelf een houding te geven. Hij vond het nooit fijn als hij nauwkeurig bekeken werd, vooral omdat hij er wat anders uitzag dan de rest. Het gevoel vervaagde al gauw weer om plaats te maken voor een terugkerende glimlach op het moment dat ze hem een vraag stelde. Een zwakkere deze keer, aangezien ze niet direct over de watermagie vroeg maar meer een waarom-vraag over haar gevoelens. Shong vouwde zijn handen voor zijn buik ineen en begon langzaam zijn duimen om elkaar heen te draaien terwijl zijn bedenkelijke blik even afdwaalde naar de lucht. In plaats van leraar, schrijver en bedreven watermagiër, had hij ook enige kennis in de filosofie. Vraagstukken behandelen over de emoties van anderen was iets wat hij maar al te graag deed als hij anderen er mee kon helpen. 'Wel, ik denk niet dat dat de directe reden is, juffrouw,' begon Shong zacht. Hij keek het meisje weer aan en glimlachte licht. 'Bedenkt u zich maar dat u vast en zeker niet de enige zal zijn. Cassianen en andere magiërs die ook maar een beetje ervaring in de watermagie hebben zijn over het algemeen serene en timide personen. Ze weten wat rust en vrede inhouden. Ze begrijpen de 'flow' van al dat leeft. Omdat water al die termen met zich meedraagt. Misschien moet u uw problemen niet op uw eigen magiesoort verwerpen, maar iets uit uw schulp kruipen om betere contacten te leggen. Al komt u er maar voor een kwart uit, het zal u helpen anderen aan te trekken,' sprak Shong zacht waarna hij eindigde met een rustig vastberaden hoofdknikje.

'Wel, ik denk niet dat dat de directe reden is, juffrouw,' sprak Master Shong en Sapphire vroeg zich af wat in godsnaam dan wèl de juiste reden was. Was ze soms niet goed genoeg en weird voor deze school? Zou ze iets moeten aanpassen of zo? 'Bedenkt u zich maar dat u vast en zeker niet de enige zal zijn. Cassianen en andere magiërs die ook maar een beetje ervaring in de watermagie hebben zijn over het algemeen serene en timide personen. Ze weten wat rust en vrede inhouden. Ze begrijpen de 'flow' van al dat leeft. Omdat water al die termen met zich meedraagt. Misschien moet u uw problemen niet op uw eigen magiesoort verwerpen, maar iets uit uw schulp kruipen om betere contacten te leggen. Al komt u er maar voor een kwart uit, het zal u helpen anderen aan te trekken, vertelde Master Shong en Sapphire was blij dat deze man haar toch nog kon helpen. Ze had spijt dat ze hem zo nauwkeurig had aangekeken. Dat was ongepast. 'Mijn excuses voor mijn nauwkeurige blikken op uw uiterlijk. Niet dat het een raar uiterlijk is, helemaal niet, maar ik ben meestal zo. Ik ben gewoon... anders', zei Sapphire terwijl ze een blik naar de grond wierp. Ze keek even naar boven. Naar de hemel. Naar niets in het bijzonder. 'Wilt u misschien een schijngevechtje houden? Ik wil weten hoe sterk ik ben voor mijn eerste leerjaar', zei Sapphire en ze keek met haar donkergroene ogen naar Master Shong.

Shong stopte de ontspannende draaibewegingen van zijn duimen, waarbij hij tegelijkertijd zijn ogen even neersloeg. Hij keek het meisje daarna weer met een lichte glimlach aan. Hij kon het haar niet kwalijknemen dat ze hem zo nauwkeurig bekeken had. Hoe vaak liep je nu een jonge man tegen het lijf die de lengte had van een eerstejaars-leerling, een andere kleur huid had en een sneeuwwitte hanenkam? Daarbij kwam ook nog eens kijken dat hij een typisch Cassiaans uniform droeg die tien jaar geleden nog gebruikelijk waren om te dragen. De glimlach werd ietsjes breder en hij hield zijn hoofd op vriendelijke wijze wat schuin. 'Iedereen is anders. Niemand is hetzelfde,' was zijn kalme, logische antwoord. 'Maar dat gebeurt op ieders eigen manier, juffrouw. Daar is niets mis mee.' Een kleine vrolijke twinkeling in zijn zwarte ogen zette zijn positieve uitstraling kracht bij. Shong glimlachte breed en kon er een klein lachje vanaf brengen toen hem de vraag werd gesteld om een schijngevecht te houden. 'Als u dat wenst,' zei hij daarna op een serieuzere toon waarna hij een klein elegant buiginkje maakte.

'Iedereen is anders. Niemand is hetzelfde,' zei Master Shong logisch en Sapphire keek even lachend naar hem. 'Daar hebt u het volle gelijk in', antwoordde ze. 'Maar dat gebeurt op ieders eigen manier, juffrouw. Daar is niets mis mee', zei Master Shong en Sapphire voelde zich al iets beter. Ze was dus niet gek. Of ja, ze had in ieder geval niet raar gehandeld. Master Shong lachte bij haar vraag voor een schijngevechtje en ze keek hem nieuwsgierig aan. Wou hij niet? Als u dat wenst', zei Master Shong toen en Sapphire knikte. Ze ging een eindje bij hem vandaan staan. Aangezien ze Master Shong geen pijn wou doen en dit nog nooit gedaan had, wist ze niet hoe ze moest beginnen. Ze draaide haar hand toen maar en maakte het water naar ijspegels. Ze hield ze vast aan haar vingertoppen en stuurde ze toen naar Master Shong, wel expres mis. De ijspegels kwamen op hem afsuizen en Sapphire hoopte dat ze een beetje mis had gericht.

Shong ging weer rechtstaan en knikte het meisje glimlachend toe. Ze leek in ieder geval een heel stuk minder schuchter over zichzelf te zijn. Hij liep eveneens een stukje achteruit om wat afstand tussen hen te creëeren. Kalmpjes bleef hij staan, nam een houding aan die leek op een vechtpositie. Dit meisje mocht dan wel een eerstejaars zijn en misschien nog wat onervaren, hij onderschatte geen enkele tegenstander. Wie weet was ze wel veel beter dan ze beiden dachten. Hij glimlachte haar vanaf een afstandje bemoedigend toe toen ze haar eerste zet begon door met watermagie ijspegels te creëeren. Dat was een uitstekend begin. Shong zette zich wat schrap toen hij de ijspegels op zich af zag komen. Met een snel diagonaal gebaar van zijn hand liet hij een vlaag aan water achter, die als een kleine doorzichtige muur voor hem bleef zweven en de ijspegels opvingen. Ze bleven er uiteindelijk in steken alsof het dikke stroop was in plaats van water. Een snelle handomdraai volgde, waarna de ijspegels weer de andere kant opstaken en inmiddels wat gesmolten waren. Dat had hij expres gedaan, zodat - als ze het meisje raakten - ze niet als scherpe ijspegels zouden aankomen maar meer als half gesmolten sneeuwballen. Shong trok de kleine muur van water weer weg met een handgebaar, waarna hij de ijspegels weer terug richting het meisje liet schieten.

Master Shong ving de ijspegels met een handige, mooie en krachtige muur op, dat wou Sapphire ook wel kunnen. Hij stuurde ze terug. Sapphire dacht koortsachtig na. Ze bewoog toen heel haar lichaam en haar armen zodat er een waterige bocht rond haar bestond waar de ijspegels tegen gingen en op de grond vielen. Sapphire werkte zich in het zweer door deze kring van water aan te houden en vervolgens deed ze haar voeten en hand iets naar voor, waardoor ze de enorme kring van water naar Master Shong stuurde. Ze hijgde even en was benieuwd hoe Master Shong zich tegen dit gedrog ging beschermen.

Shong ging weer wat rechtstaan na het wegwerpen van de ijspegels. Zijn blik was geconcentreerd op het meisje gericht, nieuwsgierig na hoe ze het af zou weren. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen ze de ijspegels afsloeg met water, waarna ze op de grond vielen. 'Geweldig gedaan!' complimenteerde hij haar opgewekt. Hij moest zijn stem wat verheffen door de afstand tussen hen in. Shong ging weer gereed staan toen ze de kring van water, die ze eerder gebruikt had als afwering, zijn richting op liet gaan. Zijn handen hield hij geopend voor zich uitgestoken, waarna hij de kring overnam en het water vervormde tot het eruit zag als een reusachtige zeeschildpad. In een kleine draai liet Shong de schildpad uit water in een snelvaart terugkeren naar het meisje.

Sapphire had, voor ze de kring water uit haar hand, overgelaten had naar Master Shong, een compliment van hem gehoord waardoor ze steeds meer moet kreeg. Opeens maakte een soort schilpadachtige vorm van haar kring en stuurde het razendsnel terug. Sapphire kon zich niet meer verdedigen en werd naar achter gegooid. Ze hoef haar handen op, zodat er een grote fontein tevoorschijn kwam en Sapphire kwam door middel van een salto weer juist op de grond terecht. Master Shong was een snelle, maar als hij snel wou spelen, kon zij er ook wat van! Ze hief onmiddellijk haar handen op en liet een gigantische bubbel komen. Ze maakte hem kapot en van de resten van dat water maakte ze een grote golf die ze razendsnel naar Master Shong stuurde.

Licht fronsend keek Shong toe hoe het meisje het niet geheel lukte zich te verdedigen tegen zijn waterschildpad. Hij hoopte dat hij haar vertrouwen daarmee niet omlaag had gehaald. Ergens was het toch ook wel te verwachten; ze was immers nog een beginner. Een klein glimlachje brak door zijn geconcentreerde uitdrukking toen ze met een snelle manier door een fontein te creëeren weer keurig op beide benen belandde. Zijn zwarte ogen richtten zich daarna op de grote bel die ze haast direct na haar actie opriep. Shong ging onmiddellijk gereed staan toen de bel knapte en er een grote golf bevrijd werd. Hij draaide zich al watersturend om zijn as om de golf met de bewegingen van zijn handen sierlijk mee te laten gaan, maar werd halverwege overspoeld door de waterkracht. Op zijn rug schoof hij een paar kleine meters door over het grasveld, maar hij liet zich niet kennen. Shong schoot overeind in een knielende positie waarbij hij het water van de golf in twee delen splitste, die hij met ieder een hand bestuurde. Het water liet hij kalm omlaag rijzen zodat het opgenomen werd door het gras en langzaam maar zeker in de grond verdween. Zijn handen hield hij daarbij in een laag gespreidde positie. Tussen zijn druipende witte lokken door keek hij het meisje even aan. Toen, in een snelle beweging, hief Shong zijn beide armen op waarna het water in twee evenwijdige rijen als een lange verticale fonteinen omhoog spoot. Van de bovenkant liet hij het water naar elkaar toe komen, zodat het een koepel om het meisje heen vormde. Door zijn handen simpelweg uit de opgeheven positie te halen, stortte het water kletsend naar beneden.

Master Shong werd lichtelijk geraakt door haar actie waardoor Sapphire even grijnsde. Hij voerde toen een paar bewegingen uit met zijn handen en Sapphire zag dat het water verdween in de grond. In plaats van wild rond te kijken, bleef ze rustig luisteren of ze een teken van leven kon ontdekken. Opeens vormden twee evenwijdige rijen een soort koepel rond haar en Sapphire zag Master Shong's handen naar beneden gaan, zodat het water ook naar beneden viel. Van het water wat niet rakelings naar haar ging, maakte Sapphire gebruik om een schil boven haar hoofd te creëren waar ze veel kracht voor nodig had om het tegen te houden. Het grotendeelse water vloog naast haar op de grond maar een stukje duwde haar ook op de grond en Sapphire moest flink ademhalen toen de serenade gedaan was. Ze stond weer op. Toen hief ze haar twee handen omhoog waarbij er aan elke kant een soort schild van water kwam. Deze schilden voegde ze samen. Uiteindelijk zorgde ze dat het water begon te draaien, als een soort tornado en met een simpele beweging met haar voet, stuurde ze de tornado op Master Shong af.

Shong haalde een hand door zijn natte hanenkam en kneep in de tussentijd wat water uit zijn uniform. Terwijl hij dat deed scheurde hij zijn blik niet van het meisje af. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht toen zegebruik maakte van het water door er een schild van te vormen. Hij zou kunnen zeggen dat ze veel en hard trainde, ondanks dat ze nog jong en onervaren was. Hij ging langzaam weer overeind staan toen ze op het punt stond haar volgende zet te doen. Zijn blik was gevestigd op de twee schilden van water die ze liet verschijnen en vervolgens samenvoegde. Shong ademde langzaam en geconcentreerd uit toen ze er uiteindelijk een heuse watertornado van maakte. Hij ging in een positie staan alsof hij klaarstond iets zwaars weg te duwen, zijn armen daarbij voor zich uitgestrekt en zijn handen geopend. Vlak voordat de tornado hem naderde en mee zou trekken in het wilde kolkende geweld, hief hij zijn beide armen gelijktijdig op. Moeizaam en bezwarend. Het was ook te horen aan de zachte kreet die hij erbij sloeg, alsof hij iets met uitputtend veel moeite probeerde op te tillen. Op de bewegingen van zijn hand wierp Shong de watertornado hoog de lucht in, waar het even later een paar meters achter hem met veel lawaai uiteen spatte. Hijgend zette hij zijn handen op zijn knieën en boog even voorover. Zoveel water in één enkele beweging wegwerpen kostte ongelofelijk veel kracht en moeite.

Sapphire hijgde en hoorde dat haar verrukking de kreet die Master Shong uitsloeg toen ze haar zet deed. Ze was moe en hij ook. Hij stond voorovergebogen. Sapphire besefte dat dit een kans zou zijn om een vijand uit te schalen. Ze hoopte dat het deze keer lukte. Ze maakte van een enorme boog water een boos ijs en ging daarover naar Master Shong toe. Ze sprong en pakte wat water mee, waarmee ze het met kracht smeet op Master Shong. Zei belandde naast Master Shong neer. Ze was nu veel te uitgeput om iets anders te doen en haar ademhaling ging erg snel, hetzelfde geval als met haar hartkloppingen. Cool! Dit wou ze Ryuu wel is laten zien. Ze had Master Shong het zelfs moeilijk had gemaakt! Sapphire voelde zich trots en liet dat een beetje merken.

Nog nahijgend keek Shong vermoeid op toen het meisje van plan was nu de kans te grijpen hem uit te schakelen nu hij even op krachten moest komen. Zijn zwarte ogen volgden de bewegingen van het water dat ze in ijs liet veranderen en vervolgens op hem neer wilde laten komen. Hij haalde vlug een hand van zijn knie om die omhoog te richten. Zo snel als zijn magie het toeliet creëerde hij een luchtbel om zich heen, die hij met een zachte vingertik liet bevriezen. De buitenkant werd ondoorzichtig door de ijslaag, waardoor de grote scheuren die erin ontstonden duidelijk zichtbaar waren. Shong ging wijdbeens staan en kneep zijn ogen dicht om de klap van ijs op ijs op te vangen. De impact was te groot voor de bevroren bel. De scheuren werden groter en langer tot de ijsbel in grote stukken ijs uiteen klapte. Inmiddels lag Shong languit op zijn rug in het gras om opnieuw op adem te komen. Daarna stond hij glimlachend op. 'Uitstekend gedaan!' prees hij het meisje dat nu naast hem stond. Net als hij leek ze ook behoorlijk uitgeput te zijn door het schijngevecht.

Master Shong maakte een enorme luchtbel van ijs rond zich en haar ijs liet zich met kracht op de luchtbel komen. Wonderbaarlijk van de kracht waarmee haar ijs grote scheuren in de ijzige luchtbel maakte, keek Sapphire toe. Uiteindelijk barstte zijn ijzige luchtbel open. Haar ijs ging ook niet langer door. Uitstekend gedaan!', prees Master Shong haar en Sapphire keek trots. 'Dank u wel. U bent echt een goede, sterke leraar in dat soort dingen. Ik heb bij mij krachten gezien waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze had', zei Sapphire vol trots. 'Zo'n schijngevechtje is leuk en er valt veel van te leren. Zowel de kracht die ik ken als die u kent', zei ze glimlachend. Ze plofte naast hem in het gras neer en keek naar boven, naar de wolken. Haar lichaam was na een paar minuten al weer terug de oude. 'Master Shong, misschien een vraag die u niet echt blieft, maar wanneer mogen wij eigenlijk terug naar huis?Mijn oma is namelijk vreselijk ziek en...', Sapphire slikte even om haar tranen weg te houden, '... als ze sterft, dan zou ik dat graag als eerste willen weten, snapt u?'

Breed glimlachend bleef Shong naar het meisje opkijken bij haar trotse antwoord op zijn compliment. 'Ik ben hier degene die u moet bedanken, juffrouw. Niettemin bent u meer ervaren dan u zelf denkt. Ontdek uw krachten en bouw ze op!' sprak hij haar bemoedigend toe. Hij maakte een enthousiast hoofdknikje bij haar mening over het schijngevecht. 'Uiteraard! Blijft u vooral oefenen met vrienden. Het zal u goed doen.' Hij keek even toe hoe ze naast hem in het gras neerplofte, waarna hij zijn blik ook even op de lucht vestigde. Shong keek haar weer aan toen ze begon te spreken. Terwijl hij luisterde liet hij zich kalm naast haar op de grond zakken. Zijn opgewekte uitdrukking maakte even plaats voor bezorgdheid en medelijden toen hij zijdelings naar het meisje keek. Zijn wenkbrauwen hadden zich geplooid in een kleine zorgelijke frons. 'Ach meisje toch..,' zei hij zacht uit medelijden. Hij haalde een klein glimlachje teboven om haar beter te doen laten voelen en klopte haar even geruststellend tegen haar arm. 'Ik denk dat menig leerling iedere vakantie de gelegenheid krijgt om huiswaarts te keren,' gaf Shong uiteindelijk antwoord op haar vraag. 'Maar als uw grootmoeder net zo'n bedreven magiër is als u, dan denk ik dat ze het nog wel even uithoudt,' voegde hij er glimlachend aan toe.

'Ach meisje toch..,' zei Master Shong en Sapphire werd iets gekalmeerd door zijn uitdrukking op zijn gezicht. Het was zo meelevend. Ze kreeg een geruststellend klopje op haar arm en Sapphire glimlachte. 'Ik denk dat menig leerling iedere vakantie de gelegenheid krijgt om huiswaarts te keren,' zei Master Shong en Sapphire beogn wanhopig uit te rekenen wanneer dat was. 'Wanneer zou dat zijn?', vroeg ze toen maar, omdat ze van paniek het niet meer wist. 'Maar als uw grootmoeder net zo'n bedreven magiër is als u, dan denk ik dat ze het nog wel even uithoudt,' zei Master Shong en van het glimlachje van hem barstte ze in huilen uit. 'Dat is het 'm juist! Sinds mijn ouders dood, wilt ze niet meer aan sturen denken en is ze erg depressief', fluisterde ze. 'Ik ben echt zo bang dat ze dood is!', zei ze toen wanhopig.

Shong glimlachte op zijn beurt weer terug, want een enkele glimlach kon in tijden van somberheid wonderen doen. Hij krabde even op zijn hoofd tussen zijn sneeuwwitte lokken toen ze vroeg wanneer de eerstvolgende vakantie zou zijn. 'Wel.. het is nu zo dat ik mijn agenda niet bij de hand heb. Maar ik zou zeggen.. ongetwijfeld, misschien - de herfstvakantie,' zei hij alsof hij wat over zijn gegeven antwoord aarzelde. Shong schrok zich het apezuur toen het meisje naast hem plotseling in huilen leek uit te barsten. Met grote, ongelovige ogen bleef hij haar zijdelings aanstaren. Meteen had hij grote spijt om zijn woorden en voelde hij zich behoorlijk schuldig. Zijn ondoordachte flapuit-opmerkingen ook altijd. Hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan!
'Juffrouw - het is al goed,' probeerde Shong haar met een zorgelijke frons en zachte klopjes op haar schouder gerust te stellen, al gebeurde het ietwat paniekerig omdat hij het niet echt gewend was mensen aan het huilen te maken. Toen hij zelf weer wat rustiger leek te worden, schuifelde hij meer naar haar toe om een bemoedigende arm om haar schouders te leggen. 'Uw grootmoeder heeft vast een leeftijd bereikt waarop ze lichamelijk niet meer stabiel is. Dat kan tevens ook een grote reden zijn, ziet u. Maar wellicht heeft ze niets meer dan een opheldering nodig om weer goesting te krijgen voor het sturen,' vertelde Shong met een geruststellende glimlach, waarbij hij het meisje probeerde wat moed in te spreken. 'Zou u het hinderlijk vinden als ik u vroeg om uw naam?' vroeg hij daarna zacht, deels ook om haar wat van de gedachte bij haar zieke oma af te leiden.

De herfstvakantie... In paniek was Sapphire vergeten wanneer die was, wat echt weer iets voor haar was. 'Uw grootmoeder heeft vast een leeftijd bereikt waarop ze lichamelijk niet meer stabiel is. Dat kan tevens ook een grote reden zijn, ziet u. Maar wellicht heeft ze niets meer dan een opheldering nodig om weer goesting te krijgen voor het sturen,' zei Master Shong en Sapphire knikte. Hij had natuurlijk gelijk. 'Zou u het hinderlijk vinden als ik u vroeg om uw naam?', vroeg Master Shong en Sapphire schudde haar hoofd. Ze haalde, wat erg onbeleefd was, haar neus even op. 'Mijn naam is Sapphire Langara', vertelde ze. 'Het is niet uw schuld, dat ik huil. Ik heb het steeds vaker, ook 's nachts en in de aula. Het rotte is gewoon dat ik het thuis zou moeten ontdekken als ze dood is', zei Sapphire zuchtend. 'Bent u voldoende uitgerust?', vroeg ze met glimmende ogen en een lach rond haar mond.

Shong slaakte haast onopmerkelijk een zacht, opgelucht zuchtje toen het meisje begrijpelijk knikte op zijn woorden. Hij was allang blij dat hij niet nog eens iets onopzettelijks verkeerds had gezet, wat alles behalve zijn bedoeling was. Met een lichte, blijven glimlach op zijn gezicht liet hij haar uitspreken zodra ze zich voorstelde als Sapphire Langara. 'Wat een bijzondere naam,' glimlachte hij hartelijk. Shong zweeg erna toen ze weer tot hem sprak. Het is niet uw schuld, dat ik huil. Ik heb het steeds vaker, ook 's nachts en in de aula. Het rotte is gewoon dat ik het thuis zou moeten ontdekken als ze dood is', zuchtte Sapphire. 'Ach, weet u..,' begon Shong zacht waarbij hij zijn blik van haar afwendde en over het grasveld keek. 'U moet nooit van het slechtste uitgaan. En weet u waarom? Omdat het meestal dan ook slecht uitpakt. Gewoon alles over u heen laten komen is nog wel de beste manier om problemen aan te pakken.' Hij keek Sapphire met een bemoedigende glimlach aan na die woorden te hebben gezegd. Shong stootte een klein lachje uit toen ze vroeg of hij voldoende was uitgerust. 'Wilt u het schijngevecht dan nog verderzetten?' vroeg hij vrolijk, maar ergens licht verbaasd.

'Wilt u het schijngevecht dan nog verderzetten?', antwoordde Master Shong en Sapphire voelde trots opkomen toen ze een verbaasde toon ontdekte, heel licht onder zijn vrolijkheid. Sapphire sprong op en keek hem enthousiast aan. 'Natuurlijk! Niet opgeven! Als er een echt gevecht zou zijn, zouden we dat ook niet mogen doen. Vindt u van wel?', vroeg ze en ze keek hem even aan. Ze ging aan het einde van het grasveld staan en keek hem even aan. 'Tenslotte wil ik de kracht die ik nu heb, niet verliezen', riep ze en ze kwam weer teruggelopen naar Master Shong. 'Master Shong, bestaat er ooit een kans dat onze school wordt aangevallen? Of gevaren buiten de school?', vroeg Sapphire terwijl ze Master Shong even nieuwsgierig aankeek. Ze was zich wel bewust van de veiligheid op deze school, maar was zich ook bewust dat deze veiligheid niet altijd zijn werking had.

PROFILE MAGICIAN