Zijn blik gericht in de verte, op het gigantisch grote gebouw wat opreisde aan de horizon. In zijn miezerige uppie stond hij aan het begin van het pad, het pad wat begrensd werd door het gras wat zich hiernaast, en ook naast het gebouw, uitstrekte. Hij slikte een keer en hees op een sullige manier zijn broek opnieuw iets op, gaf hierna knullig een hijs aan zijn gerafelde, versleten en bijna uitelkaar vallende rugzakje en zette voet richting dit gebouw. In zijn andere hand zijn boog en diep ademde hij onder het lopen een keer in. Een ademteug die veel dieper was dan de gemiddelde mens. Het lukte hem niet zijn blik nog ergens anders op te richten, het zat vast geplakt aan 't gebouw. Het gebouw wat met elke stap groter leek te worden, met elke stap meer ruimte in beslag leek te nemen. Langzaam kantelde zijn hoofd mee omhoog, totdat zijn kin richting de deur was gericht en hij nog op maar enkele meters afstand van het 'kasteel' afstond. Dood stil stond hij daar, kon haast voor standbeeld doorgaan. Enkel zijn ogen, deze lichtgrijs gekleurd en zo sprekend als maar kon, bewogen langs al het geen wat te zien was. De bakstenen, hier en daar schots en scheef van de ouderdrom, de ramen, zo verschillend, de meerdere torens, de schoorstenen, de kleuren, de gehele uitstraling van het gebouw. Uit het niets klonk er een scheurend geluid van stof dat de stilte verbrak. Het geluid hield op een langgerekte manier aan totdat het bijgevuld werd door een 'bonk' gevolgd door iets wat wegrolde, gefladder van papier dat zachtjes neerstreek, geritsel van bladzijders die over elkaar heen schoven en nog enkele lichte dingen die ook vielen. Het deerde hem niet, hij leek het niet te horen. Hij zat nog totaal in het OMG THIS IS HUGE gevoel en leek er ook niet meer uit te komen. Zachtjes streek er een bries wat zijn gezicht koelde, speelde met zijn zwarte lokken die licht golfde en in een grote bos wild langs zijn voorhoofd lagen. Zijn tuniek fladderde lichtjes op, het oude versleten, zo vaak herstelde stukje kleding goed met daaronder een donkere driekwarts broek. Arm, duidelijk iemand uit de buitenstaanswijkjes. Op zijn gezicht, zijn wang om precies te zijn, sierde nog een zwarte aardveeg waarbij je meerdere verhalen zou kunnen bedenken. Maar de ware werkelijkheid was omdat hij het katje wat hij tegen kwam niet gedag wilde zeggen zonder deze een aai over zijn bol te geven.

Eeef? =D

Laulau ~ <3

Met een luid 'gelalalaa' dat een melodietje van een oud liedje die haar moeder altijd zong achter de harp, liep Ephony over het grasveld. Hoe vaak hadden haar voeten wel niet de onzichtbare paden tussen de grassprietjes gevolgt, om zo verschillende ontmoetingen en avonturen te beleven. In haar hand hield ze een boeketje aan wilde bloemen, ze moest de bijna lege slaapkamer van de lucht etage toch een beetje opfleuren. Toen het gras ophielt onder haar voeten, en het plaats maakte voor grind volgde ze automatisch het lange pad richting de grote voordeur. Haar blik was voor haar voeten gericht, die ze vrolijk recht voor elkaar neerzette, zonder verdere reden voor haar zwierige lopen. Haar lange, goudblonde haar wapperde mee in de vrolijke windvlagen, deed haar naam als Lucht Magiër bijstaan, deed haar longen vullen met de frisse lucht. Bij een zacht scheur geluid, gevolgd door een iets hardere plof deed haar grijsblauwe ogen omhoog schieten. Haar passen verlaagde zich, totdat ze een meter of twee achter de jongen stil stond. Blijkbaar was zijn blik op het schoolterrein gezien, had het scheuren van zijn armoedige ruchzag niet opgemerkt. Voor haar voeten rolde een rode appel, verder lag het pad bezaaid met papier, boeken en andere dingen waar ze zo gauw geen naam aan kon geven. Haar ogen gleden omhoog, gleden over de achterkant van de jongen met lichte verbazing. De luchtstromingen en trillingen kwamen haar bekend voor, waardoor haar mondhoeken omhoog krulde toen ze er achter kwam dat het kwam omdat die zelfde luchtverschuivingen bij iedere Lucht Magiër aanwezig waren. Ze zakte door haar knieën, pakte de appel op en hielt in haar andere hand het kleine boeketje. 'Sorry?' vroeg ze zachtjes, waarbij haar vrolijke blik en lichte glimlach op de jongen gericht was. 'Ik denk dat er iets mis is gegaan met je rugzak,' probeerde ze hem te wijzen op zijn spullen die nu bezaaid lagen.

Langzaam, in zo'n tempo dat het nauwelijks te zien was als je er niet oplette, kantelde zijn hoofd opzij. Het was zo groot.. hoe moest hij daar ooit de weg uit weer vinden als hij eenmaal naar binnen trede? Haast onmogelijk, zo onheilspellend zag het gebouw eruit. Te groot, hij was gewend aan klein. Compact. Simpel. Dit overtrof toch bijna alles wat hij had gezien. Zijn hoofd maakte nogal een spastische beweging toen uit het niets een heldere stem te horen was. Met een nogal spastische blik in zijn ogen keek hij met een ruk opzij, richting de bron van het geluid en keek recht in de ogen van een totaal onbekend persoon voor hem. ‘Hè?’ Klonk het nogal op een noahachtige manier toen het meisje wat hij totaal niet kende opeens ongepaste uitspraken deed over zijn dierbare tas. Hij draaide zich om, wilde hierbij naar zijn tas kijken maar herrinerde zich toen dat het ding vast zat op zijn rug. Om zijn fout in te dekken, niet dat dit bewust ging, ging zijn blik naar zijn spullen die op de grond lagen. ‘Oh,’ kwam het kleintjes naar buiten. Hij bukte zich, haalde zijn tas van zijn schouder en deed zijn spullen opnieuw netjes in zijn tas. Het duurde even voordat weer doordrong dat dit niet ging werken, aangezien heel het ding aan flarden was. Geïrriteerd fronsde hij, stapelde alles toen maar op en nam het in zijn armen. Het rugzakje, zo nutteloos als maar kon, hees hij weer op zijn rug. Hij draaide zich naar het meisje toe, een lichte, misschien iets verlegen grijns sierde zijn gezicht. ‘Altijd een leuke manier om kennis te maken met andere, terwijl je spullen, zonder dat je het weet natuurlijk, rond uit om je heen verspreid liggen.’ Babbelde hij rustig. ‘Mijn naam is Laurens,.. Wildukind.’ Voegde hij er net iets later aan toe, alsof hij het bijna vergat. Hij wilde netjes zijn hand uitsteken om het meisje te begroeten, maar op het moment dat hij dit deed ging zijn blik naar haar hand toe waar de kenmerkend rode appel in lag. Roerloos keek hij hier enkele secondes naar voordat zijn ogen op een komische, achterdochtige manier iets samen knepen. ‘Da's mijn appel,’ Klonk het wat raar, op een manier alsof hij niet begreep hoe zíj er in godsnaam aan kwam?

Even speelde er een brede grijns op haar vrolijke gezicht, bij het horen van de jongen zijn reactie toen hij haar opmerkte. De grijns zakte terug in een vrolijke glimlach, een standaard gezichtsuitdrukking als je Ephony langer kende, toen hij er achter kwam wat er met zijn rugzak was gebeurd. Even veerde haar wenkbrauwen een stukje op toen de jongen doodleuk zijn spullen weer in zijn tas deed. Na zijn slimme moment beet ze even op haar onderlip om de brede lach te onderdrukken. Met de appel en het boeketje in haar hand keek ze hem weer aan toen hij zich naar haar toe draaide. Haar mondhoeken krulde verder omhoog, waarna haar lach even kort en zacht weerklonk. De vrolijkheid straalde weer eens van haar af, waarbij ze toegevend knikte. 'Veel intressanter,' grinnikte ze bemoedigend naar hem. 'Leuk je te ontmoeten Laurens. Ik ben Ephony Duvessa,' stelde ze zichzelf voor, waarbij ze zelf ook tot de conclusie kwam dat ze haar handen vol had. Toen ze de verandering op zijn gezicht zag keek ze hem vaagjes en verbaasd aan. 'Ja inderdaad,' antwoorde ze hem vluchtig, herinnerde weer dat de rode appel in haar hand lag. 'Hij rolde naar mij toe, toen je tas scheurde,' legte ze snel uit, waarna ze de appel toestak. Even fronste ze haar wenkrbauwen, bij het zien van zijn volle armen. 'Misschien moet ik hem maar even vasthouden, aangezien een mens maar twee handen heeft,' lachte ze kort, duidend dat als hij de appel aan zou pakken waarschijnlijk alles uit zijn handen viel. 'Je komt van Puffoon, niet? Zeker nieuw?' kwamen de vragen ongeremd over haar lippen, waarna ze bijna demonstratief haar lippen op elkaar perste en haar wangen wat warmer voelde komen.

Hij liet expres zijn wenkbrauwen omhoog kruipen en zijn ogen groter worden, alsof hij werkelijkwaar verbaasd was. ‘Duvessa?’ herhaalde hij haar. ‘Toch niet de familie van Katara Duvessa hè?’ Zo geformuleerd dat hij het nauwelijks kon gaan geloven als het werkelijk zo was. Hij schraapte lichtjes zijn keel en ontspande zijn gezicht vervolgens weer. Niet dat hij een Katara Duvessa kende. Een licht glimlachje kroop bij hem omhoog, haar vrolijke uitstraling stak hem aan. Normaal gesproken was hij ook al iemand die vaak lachte, veel bezig was en niet goed stil kon zitten. Dus als er ook maar even iemand rond hem heen hing als Ephony had dit snel zijn, zichtbare, gevolgen. ‘Oh,’ Nu een stuk luchtiger toen hij de nadere uitleg had gehoord. Zijn mondhoeken trokken om in een grijns, besefde nu zijn eigen stommiteit. Zo verbaasd, terwijl het meisje hem alleen maar geholpen had. ‘Eh, dankje dan.’ Hij wilde onhandig zijn hand uit steken maar zodra bladeren al neigde te ontsnappen trok hij deze terug en haalde met een hoop geluid van gefrommelde papieren zijn armen weer terug om alles tegen zijn borst aan te drukken. ‘Misschien wel zo handig,’ Gaf hij grijnzend toe, zijn blik weer vrolijk op haar gericht. In een flits zag je zijn grijns verdwijnen en hem knullig zijn wenkbrauwen fronsen. ‘Ja,’ Klonk het schaapachtig. Ja hij kam van Puffoon en ja hij was ook nieuw, maar ‘Hoe weetje dat ik van Puffoon kom?’ Terwijl hij het vroeg kreeg hij een dommig gevoel, een gevoel wat hij maar al te goed kende. Alsof hij iets vroeg wat veels te veel voor de hand lag. Net zo iets als; "Waar staat mijn beker?" 'Daar voor je neus.' Zo'n gevoel. Een niet leuk gevoel, een ongemakkelijk gevoel. - ja, ze antwoord dat ze 't voeld blabla :'). - Wijsjes knikte hij, met een gezicht alsof hij het volkomen begreep. ‘Jij komt ook van Puffoon?’ Nam hij aan nadat hij de zonet uitgesproken woorden van Eef had gehoord. Hijzelf had nooit eerder zulke 'gevoelens' opgemerkt, maar was dan ook nooit onder andere geweest dan puffooners. Het was eigenlijk wel fijn, iemand gelijk van zijn gelijke tegenkomen. Het stelde hem iets meer op zijn gemak. Zij kende de school, zij kende de mensen hier, maar zij kende ook zijn thuis. ‘Ik heb eigenlijk geen idee waar ik heen moet,’ Hij keek haar aan, met een vergezochte veelbetekende blik alsof hij hoopte dat ze ging zeggen dat zij het wel wist. Zijn gezicht draaide iets weg zodat zijn ogen naar zijn ooghoeken toe gleden en lichtjes trok hij beide wenkbrauwen op. Nog steeds niks? Hij fronsde, wreef onhandig met zijn schouder over zijn wang om daar te jeuken en ‘Ehh,’de kort. ‘Zou jíj me de weg kunnen wijzen?’ Vroeg hij toen uiteindelijk maar. Misschien was zijn subtiele hint iets te subtiel geweest.

Wat schaapachtig stond ze hem aan te staren, knipperde een paar keer met haar ogen in het proces van nadenken. 'Uhm... Nee. Wel familie van Dinthe Duvessa, Aislin Duvessa... en Cornelis Duvessa,' de laatste naam, van haar vader sprak ze met wat minder kracht. Iets wat bijna niet hoorbaar was. 'Ooh, en Ené natuurlijk!' vergat ze bijna haar blauwe draak te vermelden. De vrolijke glimlach speelde weer op haar lippen toen Laurens tot de conclusie kwam hoe ze aan zijn appel was gekomen. 'Geen dank!' sloeg ze zijn dankbetuigen vrolijk af, waarna ze even zachtjes in de lach schoot bij zijn onhandige bewegingen om de papieren in zijn armen te houden. Hoewel zijn reactie op haar redenering dat hij van Puffoon kwam duidelijk maakte dat het hem verbaasde, kon Ephony haar geluk niet op. 'Nou... De manier waarop de wind beweegt rond je. En de magie die om je heen hangt was duidelijk dat je een zuivere Puffoonaar bent. Of gewoon niet vaak van Puffoon afgekomen bent,' met haar handen maakte ze een op en neer gaande beweging, haar armen gestrekt waarbij ze zijn gehele lichaam als het ware aan wilde duiden, om haar woorden ook visueel uit te leggen. Met een brede grijns op haar gezicht schudde ze van ja, toen hij vroeg of ze van Puffoon kwam. 'Geboren en getogen,' maakte ze haar antwoord af. Heerlijk, iemand die ook van Puffoon kwam. Eigenlijk was ze maar al te blij, zolang die gene niet van Shadra afkwam. Die mensen waren hier al genoeg, en de school leek steeds somberder te worden. Bij zijn opmerking schoot haar blik weer omhoog. In haar hand hield ze nog steeds het kleine boeketje bloemen, en de appel natuurlijk. Haar hoofd was te druk bezig met het bedenken waar Laurens vandaan kwam in Puffoon, hoewel het haar duidelijk was dat hij van de Zuiderlijke streken af moest komen. Daardoor ving ze de kleine hint niet op, staarde hem alleen maar met een brede lach op haar gezicht aan. Ze was gewoon op een debiele manier zo blij dat hij van Puffoon kwam. Het lampje leek boven haar hoofd bijna zichtbaar aan te gaan, toen ze snel een paar keer knipperde en haar wangen wat warmer voelde worden, waarbij er waarschijnlijk een licht roodachtige kleur op te zien was. 'Ja, tuurlijk. Sorry,' mompelde ze het laatste beschaamd. 'Kom maar mee,' vervolgde ze weer even vrolijk, liep langs hem heen, draaide zich om om hem mee te wenken en hierbij tegelijkertijd achteruit te lopen. Ze draaide zich weer om en richtte haar blik op het pad voor hun. 'De Lucht Etage, voor de luchtmagiërs natuurlijk, is in de hoogste toren. Wel toepasselijk, als je het mij vraagt. De etage is eigenlijk een uitgebreide, maar schoolachtige vorm van je eigen huis. Je slaapt op slaapzaal, met de andere. Beneden is er een soort woonkamer achtig iets, met een grote openhaart,' babbelde ze luchtig terwijl ze liep, hem alvast wat informatie gevend. 'Er staan kasten, tafeltjes, een bank, grote inzakstoelen en nog wat andere benodigtheden. Badkamers enzo zijn ook aanwezig,' ging ze door, waarbij ze even haar grijsblauwe ogen op Laurens vestigte en de grote deur voor hem open duwde. Ze liep hem voor de lange wenteltrap op, babbelde rustig door over onbelangrijke zaken die in de kamer aanwezig waren. Bij de houten deur stopte ze eventjes. 'Hier is het,' bevestigde ze overbodig, waarna ze de grote, ijzere deurklink naar beneden drukte en werd begroet door de vertrouwelijke 'kraak' die de deur altijd maakte. 'Welkom op SSA,' verwelkomde ze hem grijnsend, waarbij ze zich midden in de kamer op haar hielen omdraaide en haar armen spreide.

Hij grijnsde breed, vond haar antwoord grappig. ‘Vergeet je je zusje nou gewoon?’ Beschuldigde hij haar ervan toen er eigenlijk te laat nog een naam volgde . Het antwoord wat hierna - eigenlijk :')- volgde over haar luchtgebabbel deed hem lichtjes fronsen en wijsjes knikken. Daarvan had hij nog nooit gehoord, of gevoeld, .. of aan gedacht. Of iets anders in die trant. Maar algauw werd zijn aandacht weer gericht op Ephony die alweer verder babbelde en deed. ‘Ik ben nog niet eens zo heel lang hier,.. maar moet toegeven dat ik nu al blij ben dat ik iemand van Puffoon tegen kom.’ Hij grijnsde breed naar haar, sprak de waarheid. Het was zo anders hier, ook al kon hij niet zo opnoemen wat hij daar precies meebedoelde. Gewoon, anders. Geduldig was hij aan het wachten op een reactie van Ephony, maar blijkbaar ging het daarboven in allemaal niet zo snel dus duurde het even, maar nadat hij even zijn vraag duidelijk en zonder omwegen had gesteld leek ze het te begrijpen. Zijn gezicht lichtte opnieuw op, een grijns kwam weer tevoorschijn. Ze was grappig, onbewust. Haar gezicht, van knullig naar beschaamtelijk naar bereidwillig. Oeh, dat laatste klonk wel erg fout. Zachtjes lachte hij, triest binnenpretje. Alleen leek het meer dat hij om haar lachte toen ze uiteindelijk behoorlijk vrolijk begon. Misschien wat ook wel gedeeltelijk de reden uiteindelijk was. Na haar seintje versnelde hij zijn pas kort om haar in te halen en liep vervolgens met haar mee. Hij was niet een stille luisteraar en alleen maar enkele keren knikte, kon dat gewoon niet goed. ‘Boven helemaal, ja dat is inderdaad wel toepasselijk,’ Gaf hij commentaar terwijl ze doorliep en doorpraatte. ‘bluh,’ klonk het zachtjes zodra ze de term 'schoolachtig' gebruikte. ‘Ruikt het er lekker?’ Gooide hij er een vraag doorheen, iets wat toch wel belangrijk was. ‘Jongens en meisjesslaapzaal? Een gedachte die hij hardop uitsprak. ‘Oh heerlijk,’ mompelde hij toen ze vertelde over de openhaard. Hij volgde haar de trappen op, keek ondertussen rond en deed nutteloze pogingen om alle gangen, afslagen en trappen die ze namen op te slaan in zijn hoofd. Te groot, te groot.. kreunde continu een stemmetje in zijn hoofd zodra ze weer een nieuwe gang in liepen. ‘Badkamer zit bij de slaapzalen? Of appart?’ Eerder doelend of het een gemeenschappelijke badkamer was of niet. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om bij de ideeën die binnenkwamen zodra hij de gemeenschappelijke badkamer voor zich zag, vieze jongen. Ephony's verhaal stopte opeens abrupt, ook het lopen en iets verward keek hij naar haar om. Nu pas drongen de laatste woorden door en richtte hij zijn blik weer op de grote eikenhouten deur die Ephony net open duwde. Zijn blik ging mee met de deur, zodat hij alles wat hij al kon zien gelijk zag. Hij had het niet door, maar langzaam kropen zijn mondhoeken omhoog in een tevreden glimlach. Hij keek naar Ephony en grijnsde. ‘Dankje,’ Klonk het hoffelijk met een licht knikje waarna hij naar binnen trede. ‘Geweldig,’ Mompelde hij terwijl hij de kamer in liep, rondkijkend en recht op een tafel af. Bij de tafel ontdeed hij zijn armen van de spanning en liet met geritsel en gebonk alles op tafel neervallen. Verlaten, zo zag het eruit, maar wel.. gezellig. De kamer zelf had al een goeie sfeer. Nadat zijn blik alles had opgenomen van wat er te zien was draaide hij zich weer om naar Ephony. Lichtjes knepen zijn ogen samen, stak zijn hand iets op over zijn schouder om mensen aan te duiden en keek lichtjes vragend. ‘Waar is iedereen?’ Zei hij uiteindelijk. Hij had verwacht dat er mensen waren, meer mensen, veel mensen.

'Zus?' kwam het er droogjes uit, waarna het lichtbolletje weer voor een moment verscheen. 'Nee, Ené is mijn draak. De afmetingen van een klein paard, grote staart en grote vleugels. Diep blauwe schubben, en inktblauwe ogen,' met haar armen maakte ze wijde bewegingen, wees hiermee in de lucht de maten van Ené aan. Je merkte meteen in de enthousiasme die zich in haar stem had gevormt dat ze het leuk vond om over Ené te praten. Het was nou eenmaal haar beste vriendin, al zolang ze zich kon herinneren. Ze glimlachte warm naar hem. 'Het is voor mij ook leuk iemand van Puffoon tegen te komen,' antwoorde ze hem hartelijk, en liep toen weer vrolijk door met haar blik voor zich uit gericht. 'Het ruikt er, fris. En de geuren van alleen de sterkste bloemen zijn de ruiken in de lente en de zomer. Verder open ik zelf altijd de ramen, zodat de bosgeuren enzo de muffigheid weg kunnen blazen,' antwoorde ze hem uitgelaten, met een dromerige grijns op haar gezicht. Bij zijn vraag knikte ze, als bevestiging dat er jongens en meisjes slaapzalen waren. 'De badkamers zijn ook openbaar, aan de slaapkamers vast. Hoewel de douches wel afgeschermt zijn, maar wel in de zelfde grote badkamer,' beantwoorde ze zijn zoveelste vraag met een glimlach. De reactie van Laurens deed haar goed toen hij de grote woonkamer zag. Het eeuwige haartvuur was aan, logisch, en gaf de kamer een behaagelijke warmte. Met een draaiende beweging bracht ze haar onderarm voor haar buik, zette haar voet achter de ander en maakte een zwierige, maar kleine buiging waarbij haar andere arm de lucht in ging. 'Geen dank,' herhaalde ze nu hoffelijk, waarna ze met een grijns op haar lippen weer normaal ging staan. Ze volgde hem, legde de rode appel met een demonstratieve beweging op de stapel; als een kers op de taart en leunde toen tegen de tafel aan. Zonder enige druk of aandringen liet ze Laurens zijn gang gaan toen hij de kamer bekeek. Dit had zij ook gedaan toen ze hier voor het eerst was gekomen. Het oudachtige meubilair, de grote en ouderwetse sta klok, de sta spiegel in de hoek, de ouderwetse raampjes, het haardvuur, alles gaf haar altijd een knus gevoel. Ze had hier al vaak 's avonds met een boek in een van de grote wegzak stoelen gezeten, meestal in haar uppie. Toen Laurens zich omdraaide richtte ze haar afgedwaalde blik weer op hem, en glimlachte flauwtjes bij zijn vraag. 'Dit is waarschijnlijk iedereen,' kwam het er zwakjes uit waarna ze zich afzette en de kamer inliep. 'Er zijn weinig mensen van Puffoon hier op school. Ik denk dat minstends tachtig procent uit Shadranen bestaan,' vervolgde ze haar uitleg waarom het hier zo leeg was waarbij ze zich voor het haartvuur op de grond liet zakken en haar rug naar de vlammen draaide. In kleermakerszit, en met haar handen op de grond voor zich ging haar blik weer naar Laurens. 'De meeste zijn hartstikke aardig, als je ze eenmaal leert kennen,' daar wist ze genoeg voorbeelden van, het kettinkje van Zalas hing nog steeds aan haar hals. 'Meestal, eigenlijk altijd zit ik 's avonds in mijn eentje in de kamer. Of ik verhuis naar de aula, of bibliotheek. Daarom was ik zo blij toen ik merkte dat je van Puffoon kwam, gewoon omdat het nogal eenzaam kan worden,' grijnsde ze zwakjes naar Laurens.

‘Draak?’ Zijn ogen rond van verbazing en enthousiasme dat gelijk bij hem naarbinnen vloeide. Ze had een draak? Een echte draak? Een eigen draak? Wilde fantasieën schoten hem te binnen van machtig grote beesten, met klauwen en stekels. Vurige ogen, gigantische vleugels, zo angstaanjagend als maar kon. Zijn ogen glommen bij de ideeën. Geweldig, wat een chick die Eef. Maar algauw werden de beelden in zijn hoofd minder rijk aan fantasieën toen hij de beschrijvingen van Ephony moest toevoegen. Het dier slonk in een klap en raakte uit balans toen ze hem toevertrouwde dat de lichaamsverhoudingen niet helemaal correct waren. Lichtjes fronsde hij, kantelde door al zijn gedachtengangen zijn hoofd iets schuin en kreeg een knullige uitdrukking. Hij zag nu een onhandig schepsel voor zich met een gigantische paarden staart, doorns als manen, vier benen en ontzettend grote vleugels. Vergeet de drakenkop natuurlijk niet, maar deze keek eerder vrolijk dan angstaanjagend. Het beeld deed hem lachen, absurd was het gewoon. ‘Zou ik haar een keer mogen zien?’ Natuurlijk wilde hij Ené zien, het liefst had hij continu dieren om zich heen, maar uitschieters zoals zeldzame dieren of dieren die hij zelf nog nooit had gezien drongen voor. Nadat hij zijn boeken op tafel had gepleurd en hij zich tot Ephony had gedraaid om de vraag te stellen die de leegheid hier toch als eerste oproepte schoof hij zijn haar met zijn hand naar achteren. Wild veerde de plukken weer terug en schudde hij het vervolgens met een overduidelijke Because you worth it uitdrukking weg. ‘iedereen?’ Het woord deed hem in eerste stantie niet, drong niet goed door. Pas toen je zijn ogen zag vergrootte was het duidelijk dat de betekenis hiervan was aangekomen. Waren hun twee iedereen van Puffoon hier? In stilte luisterde hij naar de volgende woorden en vertrok zijn gezicht iets zodra ze de termen 'tachtig procent' en 'Shadranen' liet vallen. ‘Zijn ze net zo erg zoals ze zeggen dat ze zijn?’ Wow, daar kwamen wee z's in voor. Ongelovig trokken zijn wenkbrauwen iets samen, na alle verhalen die hij had gehoord kon hij niet klakkeloos aannemen dat ze goed en lief en schattig waren. Vaagjes knikte hij bij haar woorden, begreep het wel. Zelf had hij eigenlijk nog nooit echt meegemaakt dat hij alleen was, ging niet bepaald in een overvol huis waar alle familie in samen was gepropt.. een grote familie. ‘Hé, maar bekijk het positief. We hebben nu wel de héle kamer voor ons zelf.’ Bij de laatste woorden wiebelde zijn wenkbrauwen op een ontdeugende manier op en neer. Ergens was het wel leuk, ze konden alles doen. ‘Geen gezeik, geen gezeur, geen 'hé daar zat ik!', altijd het beste plekje, altijd ruimte genoeg, geen rotherrie, geen gekrijs, geen kleine irritante eerste jaars, niks te 'ruim dat eens op', je kan in elk bed slapen dat je maar wilt, je kan alle kasten gebruiken,’ Hij was ondertussen al opnieuw begonnen bij zijn rechter hand en ging nog kalm even door. ‘Geen stank overlast, geen rij bij de badkamer of bij de douches, niemand die je tandpasta steelt, niemand die je tandenborstel kwijt laat raken, ik bedoel maar!’ Zei hij opeens terwijl hij met zes opgestoken vingers omhoog kwam. ‘Dat zijn al zes, plús tien,’ hij liet nu al zijn vingers zien, ‘zestien,’ verbeterde hij zichzelf, ‘Voordelen!’ Een brede grijns bij het laatste woord. ‘Wanneer mag ik Ené een keer zien?’ Zijn grijns was overgegaan in een enthousiaste glimlach bij het idee.

Bij Laurens' vraag over Ené glunderde Ephony's gezicht geheel op, waarna ze wild ja schudde. 'Natuurlijk! Zal ze leuk vinden. Hoewel ze wel een geheel eigen karakter heeft. Af en toe nogal koppig enzo, een echte tante,' grijnsde ze haar waarschuwing naar Laurens. Zij zelf was er aan gewend, negeerde de chaggo momenten van de draak altijd. Maar voor iemand nieuw kon het nogal hard overkomen, en daar kon Ené af en toe wel gebruik van nemen. Bij Laurens gezichtsuitdrukking toen hij de informatie over het aantal Shadranen hier op school hoorde was behoorlijk komisch. Terwijl ze op haar onderlip beet om haar lag in te houden keek ze hem geamuseerd aan. 'Ach, de meesten vallen harstikke mee!' susste ze hem grinnikend toen hij vroeg of ze allemaal zo erg waren als men zei. Ze schoot in de lach bij Laurens poging om sexy te zijn, waarbij hij zijn wenkbrauwen op en neer liet gaan. Ze kon het alleen maar als komisch zien, hoewel ze normaal gesproken hierbij een vuurrood hoofd zou krijgen. Haar wenkbrauwen trokken lichtjes samen in een vage frons toen Laurens met de gehele opsomming kwam. Maar al gauw ontspande haar blik en kwam er een brede lach voor in de plaats. 'Weetje, eigenlijk heb je helemaal gelijk. Ik heb altijd alle plekjes voor me alleen,' reageerde ze over enthousiast. Ze zag het al helemaal voor zich, springend van bank naar stoel, spelletjes spelen tot diep in de nacht. Ze sprong op, toen Laurens duidelijk maakte dat het al zestien voordelen waren. 'Helemaal mee eens!' grijnsde ze breed. Een 'hmm' geluid maakte duidelijk dat ze nadacht bij zijn vraag. 'Misschien is het slim dat we eerst even langs Master Savador gaan. Hij is het schoolhoofd, en ik denk dat je je even moet aanmelden,' vermelde ze waarbij ze Laurens bij zijn hand greep en hem al mee trok naar de deur. 'Gewoon eventjes melden wie je bent etc. Hij is een schat,' brabbelde ze. Als Laurens nét ietsjes langer op school had rondgelopen voordat hij Ephony had leren kennen had hij misschien de geruchten gehoord over Savador. En dat haar laatste woorden over hem door bijna iedereen zouden worden tegen gesproken. Maar ach, in haar ogen was hij bijna een vader figuur voor haar. Ze huppelde bijna de trap af, en speurtte door daar het kantoor van Savador waarbij ze Laurens nog steeds aan zijn arm mee trok.