De stoffige, maar warme geur van de bibliotheek dreef zijn neus binnen toen hij de deuren open maakte. Het leek alsof de laag stof die over de vele planken en boeken verspreid lag ook over zijn oren hing en alles meer gedempt maakte. Ergens had de geur iets weg van de geur in een oude, stenen kerk uit het tijdperk ooit lang geleden. Maar het werd vermengd met de oude boeken en het papier dat aan vervanging toe was. Het was een fijne, kalmerende geur. Althans, voor Oliver dan. Dit was misschien juist het gene wat de meeste mensen weg hield uit bibliotheken. Oliver kon het wel begrijpen, als je dit teveel in zou snuiven dan zou je ook high worden waarschijnlijk. Een flauwe grijns lag op zijn lippen terwijl hij daar aan dacht. Zachtjes sloot hij de deur achter zich, wetende dat er waarschijnlijk helemaal niemand meer hier zou moeten zijn. Het was al na sluitingstijd, de laatste mensen zaten nog in de zaal hun avond eten naar binnen te werken en de meesten hadden zich waarschijnlijk teruggetrokken op hun kamers. Maar Oliver niet. Oliver had geen zin in al het geblaat van die leerlingen op de gang, het geren en gevloek. Meneer wilde voor een keertje een beetje rust zonder mensen om zich heen. En misschien wilde hij ook heel graag nog snel zijn essay maken zodat hij morgen tenminste iets had om in te leveren.

Met een lichte zucht plantte hij zijn tas op tafel, gooide zijn blocknote en een of ander boek op tafel en viste er godzijdank ook nog een pen uit. Even keek hij naar het trieste tafereel. Dit was zijn leven. Niets doen en op het allerlaatste moment beseffen dat hij toch wel moest beginnen anders was hij binnen no-time terug bij af en zat hij weer thuis gekluisterd aan de kettingen van zijn vader. Figuurlijk gesproken kan.
Oliver plofte in de comfortabele stoel, viste een waterflesje uit zijn tas en nam een slok voordat hij aanschoof. Hij wist nu al dat dit niet zou gaan werken. Op zijn kamer of in de bibliotheek, zijn vooruitschuif-technieken waren zo goed dat zelfs als hij er maar naar keek, hij al bedacht dat hij er straks ook wel aan kon beginnen. Dus bleef hij hangen in de stoel, verveeld voor zich uit starend. Dit was zijn leven. En zijn leven was kut. Maar ook wel weer te doen. Want hij kon doen wat hij wilde, met een paar restricties, gaan waar hij wilde, zolang het maar op deze planeet was en niet tijdens zijn les uren, en zeggen wat hij wilde, al kon dat natuurlijk in vervelende situaties resulteren. Not that he would care. Hij wilde gewoon, zodra hij klaar was met deze school, naar de verste planeet verhuizen waar zijn vader hem niet kon vinden en daar alles uitplannen. Maar dan zou hij waarschijnlijk ook wel weer uitstellen, dus dat kwam dan nog wel.
Zo in gedachten verzonken en af en toe sippend van zijn water staarde hij wat naar de omgeving, die donker genoeg was om verschillende plekken haast onzichtbaar te maken. 'Studying, more like stu-dying. Heh.' Mompelde de lichtblonde jongen met een grijns waarna hij zich eindelijk voorover boog om te bedenken waar hij in hemelsnaam over moest schrijven.

[Voor Tári~]

Zijn ogen gleden over de woorden die maar niet door wilden dringen. De opdracht op het papier leek in een andere taal geschreven te zijn, zo lastig vond de jongen het om het te begrijpen. Hij wist dat hij ergens over moest schrijven, goed over moest schrijven, maar alsnog haalde het niets uit om keer op keer de letters opnieuw te bestuderen, in de hoop er iets uit op te maken. Met een zucht leunde hij weer terug in zijn stoel, opnieuw het flesje pakkend om nog maar eens wat te drinken. Deze hele avond ging waarschijnlijk niets uithalen, maar hij moest morgen íets inleveren, of hij het wilde of niet. En eigenlijk wilde hij het niet, maar het moest. Het deed hem terug denken aan de tijd dat hij nog thuis woonde en niet langer naar school kon. Hoe hij toen haast had gesmeekt om iets te kunnen leren, iets te doen. Al was het maar stomme, Puffoonse woordjes opschrijven en overhoren. Hij wilde iets anders dan de hele dag op bed liggen en angstig zijn voor de voetstappen die hij op de gang hoorde. En nu, nu zat hij hier, zijn witblonde haren die alle kanten op stonden, onverzorgd, wallen onder zijn ogen en met het idee om gewoon hier mee te stoppen, het op te geven en de shuttle terug naar huis te pakken. Want dit ging toch niet werken. Oliver was geen persoon wat kon leren, van zijn fouten of van woordjes. Beiden leken niet te werken. En Oliver dacht dan niet aan het feit dat hij misschien gewoon een tandje bij moest zetten, of dat hij het van een andere kant moest bekijken. Nee, Oliver dacht meteen aan opgeven en aan de worst case scenario's. Het zat in zijn hoofd geprent, het zou nooit los van hem komen. De wereld was shit, maakte niet uit op welke planeet je zat, en als je eenmaal zelf in de diepte zat zou het teveel tijd en moeite kosten om er weer uit te komen. En tegen de tijd dat je eruit kwam, was je waarschijnlijk dood. Hoe vaak had hij dat wel niet op verschillende manieren van zijn vader gehoord. Naast het feit dat hij toch nooit ergens goed voor zou zijn, dat hij de familie alleen maar schande bracht en toch altijd een zwart schaap zou blijven, hoe wit zijn haar ook mocht zijn.
Nu Oliver er zo over na dacht, starende naar de letters, het plastic van het waterflesje tegen zijn lippen aan gedrukt, deed het hem weinig. Het was alsof het hem niet meer uitmaakte wat er over hem werd gezegd, het zou toch niet goed zijn. Ergens ging het alarmbelletje af dat hij moest stoppen met zo te denken, het werd er namelijk niet beter op, maar anderzijds zat de jongen te diep in zijn gedachtes en kon hij er moeilijk van los komen. Was hij dan echt zo diep gezonken dat hij er maar beter mee kon ophouden en zich zou laten bespelen als een pop?

Zijn hart maakte een klein sprongetje toen er plotseling een kandelaar voor hem stond, met twee handen die het tafelblad vasthielden. Blijkbaar was de jongen zo diep weggezonken dat hij het meisje voor hem, wat er aardig uit zag als een spook, niet had horen aan komen. Haar rode ogen en het witte haar joegen hem een soort van angst aan, al kon hij niet goed de vinger er op leggen. Een geest was ze duidelijk niet, want Oliver geloofde misschien wel in een paar dingen, het bovennatuurlijke was daar niet een van. Een flauwe grijns lag op zijn lippen bij haar vraag en hij haalde nonchalant zijn schouders op, terwijl hij wat rechter ging zitten. 'Is het dan ook niet te laat om hier nog te zitten lezen?' Weerde hij haar vraag, waarna hij zijn pen pakte en er een beetje mee speelde. 'Als jij die vraag stelt, dan kan ik aannemen dat je nooit zelf heb uitgesteld, of wel?' Nu was het zijn beurt om zijn wenkbrauw vragend op te trekken, terwijl hij de pen stil legde in zijn handen, een wat uitdagende blik in zijn ogen.

Dit gesprek voeren was ook gewoon een manier van uitstellen, dat kon hij zichzelf ook wel vertellen. Maar het kwam op dit moment beter uit dan over een papiertje buigen en afvragen waarom je dit in godsnaam nog wilde doen. Maar Oliver was nu eenmaal goed in uitstellen en hoewel de drang er zat, dat hij moest opschieten en dit echt moest afmaken, was deze niet groot genoeg of niet alarmerend genoeg om hem zijn hoofd te laten schudden en het meisje voor hem te vertellen dat ze hem beter met rust kon laten want hij had nog zoveel te doen. Een geluidloze zucht ontsnapte zijn mond terwijl zijn helder-blauwe ogen naar het lege papier schoten en zich toen weer fixeerden op de rode ogen van het meisje. De kleur was erg in contrast met haar bleke huid en trok haast al zijn aandacht er naar toe. Niet slecht voor iemand die soms liever keek naar wat meiden er onder wel niet allemaal hadden zitten. Dus dat was een plus punt, excentrieke ogen hebben.
Oliver leunde achterover in zijn stoel terwijl de meid voor hem haar zegje deed. Natuurlijk was dat argument makkelijk te weerleggen, zo heel veel denkwerk had de jongen er nou ook weer niet in gestopt. Daarbij kon hij het haar ook niet ontzeggen dat je lezen in je vrije tijd deed. Misschien was het raar, maar Oliver vond het verdiepen in boeken best een interessante hobby. Maar natuurlijk wilde hij dat niet toegeven, want dat paste niet in zijn milieu. Zijn vader zou hem al helemaal voor gek verklaren. Maar eigenlijk zou hij zich niets meer van zijn vader aan moeten trekken, want die was hier niet om een oogje in het zeil te houden. Eigenlijk was er helemaal niemand die hem kon controleren, dus kon hij doen wat hij wilde. Maar Oliver herinnerde zich eraan hoe dat was afgelopen, met de twee en een halve maand afwezigheid. Hij was net weer terug en wilde nu al terug vallen in zijn oude patroon? Dacht het niet. Het leek voor het eerst in een hele lange tijd dat de jongen die gedachtestroom kon terug dringen en zichzelf eraan kon herinneren wat er zou gebeuren als hij weer terug zou vallen. Nee, nu was nog niet de tijd. Toch, zonder een toeziend oog kon hij wat meer zichzelf zijn. Dus dat betekende ook dat hij best wel eens een keertje een boek kon lenen uit de bieb. Er was toch niemand om hem daar op te beoordelen. Wellicht Kai, maar die gaf waarschijnlijk geen enkele fuck om wat hij deed. 'Wat lees je?' Vroeg Oliver voordat hij daadwerkelijk door had dat hij dat echt had gevraagd. Wat ongemakkelijk verschoof hij in zijn stoel. Eigenlijk wilde hij niet dat het gesprek deze kant op ging, hij moest immers dat hele papiertje nog vol schrijven. Was dit een techniek van uitstellen die hij nog niet had ontdekt? Oliver volgde haar handelingen en leunde zelf ook weer wat meer ontspannen terug. De stoelen die hier stonden waren zo slecht nog niet, misschien nog een reden om hier vaker zijn neus te laten zien.
Zijn blik verduisterde even toen hij haar ietwat aanvallende opmerking aanhoorde, maar daarna haalde hij zijn schouders op. 'Het kan iedereen over komen.' Pareerde hij haar woorden, de pen weer oppakkend om er mee te spelen, zijn aandacht proberen af te leiden zodat hij niet steeds weer naar haar ogen bleef staren. 'Denken in de nacht is het beste, dan voel je geen druk, niemand die weet dat je het doet, het is stil. Vertel me niet dat je nog nooit tot diep in de nacht bent opgebleven en die vreemde, stille vrijheid hebt gevoeld.' Hij stopte met het spelen van de pen en sloeg zijn armen over elkaar. Opnieuw werd zijn aandacht getrokken naar haar ogen. Misschien was hij wel aan het staren en bedacht die meid voor hem nu wat voor freak hij misschien wel kon zijn. Maar dan liet ze hem met rust en dan kon hij wel aan die stomme opdracht werken. Al vloeide de motivatie met de seconde uit zijn lichaam.

Om eerlijk te zijn was de bibliotheek een rustige omgeving. Daar was hij waarschijnlijk ook voor gebouwd. Men las altijd in rust, Oliver had het ook niet anders gekund en hij verwachtte dat anderen dat met hem deelden. Nog nooit had hij iemand zien lezen bij een druk feest of op een drukke plek. Jawel, één keer. Op een groot plein waar markt was op Shadra. Hoe oud zou hij geweest zijn? Een jaar of zeven waarschijnlijk. Het was een van de weinige keren dat hij naar buiten kwam en niet over het terrein van zijn huis heen liep of naar school ging. Hij had ten alle tijden zijn hand aan die van zijn moeder laten kleven, zodat ze hem niet kwijt zou raken in het gedrang. En Oliver had dat maar met alle liefde gedaan, omdat hij verwachtte eindelijk aandacht te krijgen van zijn moeder. Maar die schonk alleen maar aandacht aan de groente en het fruit in de manden en af en toe aan de chagrijnige mannen die achter de planken stonden, hun gewassen af te wegen en te vertellen hoe duur alles was. Voor een paar seconden was Oliver afgeleid geweest, de greep van zijn moeders hand verzwakte omdat ze geld moest pakken om te betalen voor haar groenten. Oliver had zich omgedraaid, gekeken naar het gedrang en geduw en hoorde het geschreeuw aan van de groentemannen die de aandacht eisten van hun klanten. Maar daar tussen, had een man gelopen, gehuld in zwart. Hij lette niet op waar hij liep aangezien hij was verdiept in een boek, zijn ogen eraan gekluisterd alsof hij niets anders mocht doen. Totdat hij langs de kleine, blonde Oliver was gelopen, die met grote ogen naar de man staarde. Even was de man afgeleid, had zijn boek wat laten zakken en naar Oliver terug gestaard. De man had hem een knipoog gegeven en op dat moment trok Olivers moeder hem weer mee. En toen Oliver uiteindelijk om keek was de man weer verdwenen in het gedrang. Nu de jongen er aan terug dacht besefte hij pas hoe helder die herinnering in zijn geheugen stond en het liet hem afvragen of het misschien iets te betekenen had.

Oliver grinnikte kort bij haar antwoord over wat ze aan het lezen was. 'Dan ben ik niet de enige hier die zich niet kan concentreren op zijn werk.' Was zijn droge antwoord toen hij de pen die hij in zijn handen had weer netjes terug legde op de velletjes papier, die nog steeds leeg waren. Oliver besloot dan ook maar dat er vanavond waarschijnlijk geen enkel woord meer op kwam. Dan maar geen goed punt. Daar kon hij wel mee leven.
De jongen knikte, hij was het eens met haar reden dat ze huiswerk overdag maakte en hij begreep haar ook volkomen. Alleen moest hij weer last hebben van verschrikkelijk uitstelgedrag, waardoor hij haast nooit van die stille, rustige momenten kon genieten midden in de nacht. Dat of hij lag gewoon te slapen, out van alle andere dagen uitstellen en stress omdat hij maar bleef uitstellen. Kort richtte Oliver zich op zijn papieren, toen het meisje hem vroeg waar hij mee bezig was. Hij wuifde het kort weg. 'Iets voor Air magic, volgens mij. Zo heel erg geïnteresseerd er in ben ik er niet. Maar ik kan het slechte punt wel hebben, dus ik denk dat ik het maar laat. Uitstel is afstel, nietwaar?' Hij maakte zijn zin af met een lichtelijk, neppe glimlach waarna hij wat onderuit zakte in zijn stoel. 'Daarbij ga ik er van uit, dat jij geen Air Magic bezit maar je liever terug trekt met kaarsen en duisternis en al die zooi.' Een grijns speelde op zijn lippen en hij ging even met een hand door zijn al-warrige haar. 'Maar ik wil je niet beledigen. Ik heb er ook last van.' Doelend op het feit dat ook hij Dark Magic bezat en dat hij ook het wel eens fijn vond om afgezonderd in een donkere kamer te zitten. Al wist hij niet eens of dit typerend was voor een Dark magician, misschien beledigde hij haar nu wel door haar een typetje te maken. Maar als dat zo was, dan haalde hij gewoon zijn schouders op. Een ongeluk zat in een klein hoekje.

[ook van mijn kant sorry voor de late reactie]

De rust die een bibliotheek hem gaf, was vreemd maar welkom. Hoe druk het ook in zijn hoofd kon zijn, om de een of andere reden wist deze omgeving hem altijd een deken van rust om te leggen zodra hij de ruimte betrad. Misschien was het daarom dat Oliver zich niet zo heel vaak hier begaf, omdat hij het simpelweg niet gewend was. Hij was opgegroeid met twee oudere broers en zussen, dus lawaai was een standaard waarde voor hem geweest in zijn jeugd. De drugs die hij altijd nam, of had genomen want de laatste tijd was zijn gebruik fors achteruit gegaan, zorgde er ook altijd voor dat alles door elkaar geklutst werd, dat hij niet langer zeker meer wist wat onder of boven was en links nu omgewisseld was met rechts. Kortom; waar drukte was, was Oliver. Toch, voelde hij zich niet ongemakkelijk hier. Soms was het wel fijn om die rust en stilte te kunnen omarmen als een oude vriend. Soms. Want de stilte kon ook hard en wreed zijn, een stilte waarin je zo hard wilde schreeuwen dat je longen uit je lijf scheurde en nog leek het dan niet luid genoeg. Een stilte die oorverdovend kon zijn, die je oren liet piepen alsof je net terug kwam van een of ander oerendhard concert. Een paar keer had hij zo'n stilte mee gemaakt en dan wist hij zeker dat hij en stiltes nooit goede vrienden van hem konden worden.
Zijn blauwe ogen keken het meisje aan. Het contrast in hun oogkleur was makkelijk op te merken, rood en blauw stonden nu niet echt dicht bij elkaar op het kleurpalet. Het enige wat ze gemeen leken te hebben was hun witte haar. Oliver trok een wenkbrauw op toen het meisje hem vertelde dat ze het niet op had voor donkere kamers. Een shadraan, hij ging er tenminste vanuit dat zij die magie bezat, die bang was in het donker? Maar Shadra was toch de planeet van duisternis? Een vreemde combinatie die Oliver al snel van zijn schouders liet glijden, niet iedereen kon zich vormen naar het stereotype wat hen werd voorgeschoteld. Was Oliver een zweverige hobo die geloofde dat alles goed kon komen? Nee, hij was compleet het tegenovergestelde. En daar was hij maar blij om ook. 'We hebben allemaal onze zwaktes en angsten, daar is niets mis mee.' Antwoordde de jongen eerlijk, waarna hij een hand naar haar uitstak zodat ze die kon schudden. 'Oliver is de naam, prettig kennis te maken en zo.' Het laatste liet hij luchtig uit zijn mond ontsnappen, de jongen was nu eenmaal niet echt van alle nette regeltjes en normen en waarden. Hij ging er liever tegen in dan dat hij als een mak schaap zou volgen. 'Dus, vertel me,' begon hij daarna om het gesprek gaande te houden, 'heb je een favoriet boek?' De opgetrokken wenkbrauw kwam terug, al was het deze keer meer uit nieuwsgierigheid dan door verwarring. Als ze dezelfde vraag aan hem zou stellen, wist hij nu al dat hij die niet zou kunnen beantwoorden. Het was jaren geleden dat Oliver uit zichzelf een boek was gaan lezen.