No words needed || Theneras

Zijn vingers voelde de spanning van de snaren van het grote instrument onder hem. Het gewicht van het donkergelakte hout dat tegen zijn lichaam steunde. De koffer van de cello lag aan zijn voeten, een klein stukje bij hem vandaan. Zijn colbert had hij over de steen naast hem gelegd en de mouwen van zijn grijze overhemd had hij omgerold tot zijn ellebogen. Daaroverheen droeg hij een zwart gilet met een tweed print en een donkerblauwe stropdas. Een zwarte pantalon en zwarte schoenen lieten hem er iets te netjes uitziend voor een schoolgaande tiener. Maar mensen die Mordecai wel vaker door de gangen hadden zien lopen wisten dat hij er eigenlijk altijd strak gekleed bij liep. Het was een zeldzaamheid om hem "casual" gekleed te zien gaan. Een paar meter verderop bij de jongen vandaan lag een blonde Afghaanse windhond te slapen in de namiddagzon. Comtesse, zijn enige vertrouweling hier op school. Mordecai wierp een blik op haar terwijl zijn vingers even langs de snaren van zijn cello streken en daar stemde waar nodig was. Hij had geen rust kunnen vinden op de etage om te oefenen. Dus hij had zijn instrument mee naar buiten genomen. Bij de ruïnes had hij een plek gevonden waar hij ongestoord kon oefenen. Hij had Comtesse meegenomen zodat ze door het bos had kunnen rennen. Nu de hond uitgeput was van het ravotten was ze gaan liggen om uit te rusten en had Mordecai de kans aangegrepen om te oefenen. Hij streek een paar blonde lokken die in zijn gezicht zaten naar achteren en zette de strijkstok op de snaren van het grote instrument. Zijn slanke vingers bewogen schokkerig langs de snaren en de strijkstok streek teder langs de van metaal en nylon gedraaide draden. Hij speelde eerst een paar oefennoten, sloot daarna zijn ogen en begon toen aan het eerste muziekstuk.

De kamer was schemerig verlicht geweest. Het enige hoorbare geluid op de achtergrond was de grote klok die tegen de muur stond en vier uur sloeg. De smalle gestalte die tentoongesteld in het midden van de kamer stond wierp een lange schaduw achter zich. Hij voelde zich naakt en bekeken op die positie in de ruimte. Voor hem aan een bureau zat een man. Een imposant gestalte met brede schouders, zwart haar en een zwarte baard. Beide verzorgd en licht grijzend. Twee donkerbruine ogen keken naar de slanke gestalte in de kamer. Een blik vol afkeur, teleurstelling en zelfs walging. In niets leek Mordecai op zijn vader. Hij slikte even, zo zacht mogelijk. Maar de stilte liet het voor hem klinken alsof de hele planeet hem had kunnen horen. De man was vanachter het bureau opgestaan en naar zijn zoon toegelopen. In zijn handen had hij een brief. 'Leg mij eens uit Mordecai Dartagnan waarom ik een brief krijg van de hoofdcommissaris met daarin een dagvaarding op jouw naam?' vroeg de man. Zijn stem was zacht, maar er lag autoriteit in. Hij bracht de brief omhoog. 'Voor vernieling van stadseigendom wordt uw zoon gedaagd voor het gerecht. Het te betalen bedrag van duizend Talons,' ging de man verder. Hij was om Mordecai heengelopen en stond nu achter zijn zoon. 'WAAR DENK JE DAT JE MEE BEZIG BENT,' schreeuwde hij ineens. Zijn donderende stem zorgde ervoor dat Mordecai zijn ogen dichtkneep en zichzelf klein probeerde te maken. Maar hij waagde het niet ineen te krimpen. Zijn hartslag versnelde en zijn bortskas ging gejaagd op en neer. Ineens voelde hij een klemmende pijn aan zijn hoofd toen zijn vader een vuist vol haar had vastgepakt en zijn zoons hoofd ruw naar achteren trok zodat hij op moest kijken naar de furieuze blik die hem werd toegeworpen. 'Weet je hoeveel geld ik aan jou verspilt heb om die agenten om te kopen? Je hebt een reputatie en een waardigheid hoog te houden. Je bent een Celestin, gedraagd je er verdomme dan ook een keer naar,' snauwde hij in het gezicht van zijn angstige kind. Hij gaf Mordecai een flinke tik tegen zijn achterhoofd toen hij hem weer los liet en Mordecai's hoofd klapte naar voren. Zijn ogen waren op de grond gericht en hij durfde niet langer op te kijken. Achter hem hoorde hij zijn vader sidderend ademhalen. Een teken dat er nog steeds woede in de man zat. 'Een paar uur om je daden te overdenken zullen je goed doen,' hoorde hij hem daarna zeggen. Mordecai's ogen werden groot en zijn adem stokte. 'Alstublieft,' sprak hij haast onhoorbaar en smekend zonder zijn vader aan te kijken. Daarna schoot uit de stenen muur een hand tevoorschijn van hetzelfde gesteente. Het greep hem bij zijn pols. Een andere hand volgde al even snel om zijn andere arm te grijpen. Mordecai schreeuwde het uit. Hij smeekte, huilde en krijste terwijl de armen hem naar de muur trokken zodat deze hem op kon slokken in zijn eeuwige duisternis. Vlak voor de muur hielden de handen op met trekken en Mordecai keek zijn vader aan. De man trok zijn wenkbrauw op alsof hij iets verwachtte. Met betraande wangen keek Mordecai zijn vader smekend aan. Maar hij verloor het zwijgende argument en liet zijn hoofd zakken. 'Dank u, vader,' sprak hij trillend waarna de muur achter hem zich opende en hem de duisternis in trok. Het was niet te onderscheiden waar het zwart ophield. Hij kon zijn ogen dicht en open doen maar zijn omgeving veranderde geen spat. Zijn vingers klauwde zich vast aan de muur die achter hem gesloten was terwijl hij de tranen vrij liet stromen. Hij zakte door zijn benen, krachteloos steunend tegen de muur terwijl hij aan de andere kant hoorde hoe zijn vader de grammofoon aanzette om met de muziek het geluid van zijn zoons wanhoop te overstemmen.

Mordecai's ogen schoten open. Zijn vingers speelde nog altijd door, maar langzaam stierf het geluid weg en lagen zijn vingers levenloos op de hals van de cello. De zware muziek van het instrument had hem altijd rust en kalmte geboden. Een kans om die herinneringen te verdrijven. Maar soms kropen ze terug als vuile insecten die onder het koude oppervlak hadden zitten broeien. Wachtend tot ze hun lelijke koppen weer konden vertonen. Ze konden niet uitgeroeid worden. Altijd overleefden er wel een paar om zich terug te trekken, voort te planten en met meer terug te komen. Altijd kwamen ze terug. Mordecai's blik ging naar Comtesse. De hond had haar kop opgetild en leek strak ingespannen naar één punt te kijken. Zijn helblauwe ogen volgde de blik van zijn diepste vertrouweling.

(Muziek: https://www.youtube.com/watch?v=zNm6YvTdFRg)

Het donkere bos liet hem altijd thuis voelen. Het was er rustig, donker. Gewoonweg prettig. Hierdoor was het zo dat de jongen genaamd Theneras nu in een boom zat, al lezend. Op een dikke tak, een been rustend op het hout en de ander bengelend in de lucht. Het was een prettige plek ook al was het zeer dicht bij de bosrand. Niemand die hem snel zou zien. Iets wat fijn was, want zo nu en dan was de blonde jongen graag alleen. Met een zucht deed hij zijn ogen dicht en luisterde naar de geluiden om hem heen. Revas liep onderaan de boom over de grond, diens poten lieten de takjes en blaadjes van het lage struikgewas knisperen. Dan waren er nog de vogels, die allemaal zo hun verschillende liederen hadden. Prachtig was dat. De laatste letters van het boek naderde, en toen was het uit. Met een toch wel teleurgestelde zucht, klapte hij het boek zachtjes dicht en hij gaapte eenmaal en rekte zich kort uit, ervoor zorgende dat hij zijn balans hield.

Behendig en snel klom de jongen naar beneden, de boom uit, waar hij een donkerbruine tas vanonder de struiken viste. Zachtjes mompelde de knul een verontschuldiging, toen hij er een spin voorzichtig van af haalde. Het acht potige dier klom angstig op zijn hand, op zoek naar houvast, waarna hij het diertje op een van de bladeren zette. Het lang potige dier rende snel weg, naar een veilige verstopplek. En hij gaf het geen ongelijk. Met een zachte glimlach die aan zijn mondhoeken trok, liet hij het leesboek in zijn tas glijden. De klipjes aan de voorkant klikte hij vast, zodat zijn spullen er niet uit konden vallen, en gooide de tas hierna over zijn schouder. De zwarte wolf keek hierbij eindelijk op en maakte een geagiteerd geluidje waarna hij verdween in de donkere schaduwen, mompelend over dat hij hier nog wat langer zou rondhangen. Theneras sloeg er niet veel aandacht op, zijn soul beast deed dat vaker. Wat hij hier precies deed, was hem dan nog wel altijd een raadsel. Jagen, waarschijnlijk. Al was dat maar een (al dan niet goed onderbouwde) gok. Met zijn handen in zijn zakken liep hij het bos uit. De waterval en de ruines waren beide dichtbij vanaf waar hij nu was. Eenmaal in de zon, gooide hij zijn hoed weer goed op. Zin in rode uitslag en in een verminderde energie, had hij niet. Dat was ook de reden dat hij een lange broek, dichte schoenen en een T shirt met lange mouwen aanhad. Tegen die venijnige zonnestralen. Hij zou naar de bibliotheek kunnen gaan.. maar eigenlijk wilde hij nog wel even buiten blijven. Al dan niet op een andere plek. De ruïnes klonken aanlokkelijk. En of hij het verlaten gebouw, iets wat hij zich nu in zijn hoofd deels zijn veilige plek noemde, zou gaan of er buiten zou blijven wist hij nog niet.

Naast de nog altijd hoorbare liederen van de vogels en de insecten, klonk een ander geluid. Fronsend luisterde de achttienjarige Shadraan naar de muziek. Er was iemand in de buurt die muziek aan het spelen was. Het geluid was aangenaam om naar te luisteren, al was het vrij zwaar, zelf wel een beetje somber. Misschien was dat het gezang van een viool? Maar zeker wist de knul dat niet. Muziek was nu nou maal niet zijn sterkste kant. Als hij zo moest schatten, kwam het geluid vanuit richting de ruïnes. Ah, Daar wilde hij toch al heen. Hij zou dan wel niet alleen zijn. Maar het was de gok waard. Of het een vreemde was of iemand die hij al kende, zou hij dan wel snel merken. Wie weet, zou hij of zij aardig zijn. En anders maar niet, maar dan zou hij zichzelf terugtrekken in de bibliotheek of zo. Met een stille zucht liep hij met zachte passen verder. Ergens tijdens zijn tocht van de bosrand naar het begin van de ruïnes was de muziek weg gestorven. Maar de persoon was nog niet weg. Het eerste wat hem opgevallen was, was de hond. Want natuurlijk viel een dier hem sneller op dan dat een persoon dat deed. Hij was toch altijd meer een dierenvriend dan een mensendier. De hond was een mooi, slank dier dat hem aanstaarde. Diens versterkte zintuigen hadden hem natuurlijk allang als opgemerkt. Naast de viervoeter zat een jongen met blonde lokken. Hij was zeer netjes gekleed, zag Theneras zo. Een groot contrast met zichzelf. Simpele kleding versus zeer nette en strakke. In diens hand had de ander een zeer grote viool… of hoe hete het nou? K…Chel… Cello? Ja, hij dacht van wel dat het een Cello heette maar echt belangrijk was het niet. Als iemand grote viool zij, wist hij ook waar ze het over hadden. Al was de echte term kennen altijd wel beter natuurlijk.

Het kwam in hem op, dat hij het tweetal al even in stilte aan had gekeken zonder ook maar iets te doen of te zeggen. Lekker ongemakkelijk weer. Kort richtte hij zijn ogen op de grond, slikte een enkele keer en keek weer op. Voorzichtig glimlachte hij naar de hond om zijn blauwe ogen dan op de jongen te richten. Wat hij nu precies moest zeggen wist hij niet dus daar dacht hij kort over na. Gelukkig manifesteerde Revas zich vanuit de schaduwen, dus dat zorgde ervoor dat hij voor zichzelf iets meer tijd kon winnen en zo ook wat meer zelfvertrouwen. De sociale angst was er altijd nog wel, en verlegen was hij in het begin ook, maar hij moest wat zeggen. Want iemand aankijken en niets zeggen was, nou ja, gewoon weg een beetje vreemd en eng. En zonder iets te zeggen zich omdraaien kwam ook zo raar over, dus dat kon ook niet. En doorlopen alsof hij hun nooit gezien had? Ja, nee. Zo was hij ook weer niet, behalve als diens naam Drake was. Er zat dus echt niets anders op dan een gesprek aanknopen, vond hij zelf. ‘Ik hoorde je muziek op mijn weg hierheen.’ Begon Theneras zachtjes. ‘Ikzelf ben niet echt muzikaal aangelegd in de zin van, dat ik niet echt kan spelen of zingen maar luisteren? Tja, dat kan ik wel degelijk.’ ging hij verder en zijn mondhoek veerde lichtjes omhoog. het was zeer aangenaam om naar te luisteren. Je hebt talent, naar wat ik zo kon horen.’ Een “Denk ik” had zich er bijna achter geplakt, maar hij had die woorden op het nippertje kunnen inslikken, en dat hij het toch wel ietwat somber vond klinken zou hij ook niet zeggen. Violen en Cello’s hadden altijd zware tonen, dus misschien daardoor. Want het kon zomaar een vrolijk liedje zijn, bestaande uit zware, lage tonen.

Hij hoopte maar dat hij nu niet overkwam als een of andere betweter of als iemand die graag bij iedereen aan de goede kant wilde staan. Want dat was totaal niet zo. Zijn ogen liet hij van de jongen af gaan en hij bekeek de hond die er naast hem lag. Het was een zeer mooi dier. Iets wat hij bijna had willen zeggen, maar hij had zich bedacht. Dan zou hij helemaal meteen als een “laars likkend persoon” over komen. Of weer als iemand die dieren leuker, belangrijker en interessanter vond dan zijn medemens. Iets wat meestal wel waar was maar toch. Verandering in de zin van: meer mensen leren kennen en het wel degelijk proberen om eerst met de persoon contact te leggen en niet met het dier (al dan niet met lichte tegenzin) kon geen kwaad. Toch?

Zelfverzekerd en professioneel. Krachtig, intelligent en welbespraakt. Dat waren de eigenschappen waar hij zichzelf mee wilde vergelijken. Iemand die het leiderschap nam. Niet uit de weg ging voor een uitdaging. Een sterk persoon die niet snel uit balans te krijgen was. Zo iemand wilde hij zijn. Nooit meer die bange tiener. Hoewel hij sinds twee jaar geen hele heftige aanvaring meer met zijn vader had gehad stonden de straffen nog steeds als gegrift in zijn geheugen. Maar hij had eindelijk het niveau van perfectie bereikt dat zijn ouders van hem wenste. Een jongeman die zich met waardigheid de erfgenaam van het Celestin fortuin mocht noemen. Meester van de witte pauw, hun familiewapen. Het was een status die hij bij zijn ouders bereikt was en dat zou hij niet weggooien. Hij moest alleen nog wat harder worden. Net zo lang totdat zelfs de herinneringen hem geen schade meer zouden kunnen berokkenen.

De jongen had hem op een onbewaakt moment verrast. Totaal van de kaart door zijn eigen persoon. Het was Comtesse geweest die hem had gewaarschuwd voor de aanwezigheid van de jongen met de lichte blauwe ogen en de hoogblonde haren. Mordecai had zijn blik nu ook op de jongen gericht. Er was een grote tegenstelling tussen hem en de ander. Maar Comtesse scheen hem niet als een gevaar te beschouwen. Ze zou allang iets van zich laten horen hebben als dat wel zo zou zijn. De jongen begon met praten. Zijn stem zachtjes en niet helemaal zeker van zichzelf. Tijdens zijn verhaal merkte Mordecai hoe de mondhoeken van de jongen lichtjes omhoog trokken naar iets wat door moest gaan voor een blijk van positieviteit, een glimlach. Of dat gevoel zou het moeten opwekken. Of dat ook echt de prikkels waren die naar zijn hersenen gestuurd werden, was een heel ander verhaal. De jongen, die zichzelf nog niet had voorgesteld, complimenteerde zijn spel. Maar Mordecai zag dat de blik van de jongen al snel weer dwaalde. Dit keer naar Comtesse. De hond had de blik ook gevoeld en was opgestaan. Ze had zich op haar dooie gemakje uitgerekt en had daarna nieuwsgierig naar de jongen gekeken. Voorzichtig was ze dichterbij gekomen en had een beetje aan het gesnuffeld. Haar staart begon zachtjes te kwispelen. Hij had kennelijk te maken met een dierenvriend. 'Comtesse,' was het eerste wat Mordecai zei. Het had niet boos geklonken, noch bevelend. Maar op een autoritaire toon die de hond begreep. Ze liet haar plannen om tegen de jongen op te springen varen en ging netjes zitten.

Mordecai richtte zijn blik weer op de jongen. Hij had hem overvallen in een moment van zwakte maar nu leek hij zich weer hersteld te hebben. 'Bedankt voor je compliment,' begon hij tegen de jongen. Zijn stem, ondanks dat hij vrijwel weer normaal klonk, nog steeds een beetje doorspekt van emotie. Ondertussen was hij opgestaan en had de cello voorzichtig tegen de halfweggevallen stenen muur gezet zodat hij niet omviel. Het was een duur ding. Al was het niet zijn enige cello. Hij had er thuis nog twee staan. Samen met een grote vleugel, een orgel en een paar violen. Zijn ouders waren vroeger al gebrand op zijn culturele ontwikkeling en hoewel het leren bespelen van de instrumenten altijd een gedwongen actie is geweest is het de enige dwangmatige actie van zijn ouders waar hij op lange duur blij mee is geweest. Muziek bracht rust in zijn lichaam en geest. Al kon het soms ook zijn demonen met zich meebrengen. Met nog een korte blik op de cello draaide Mordecai zich weer om naar de jongen. 'Excuseer me, ik vrees dat ik je naam niet weet,' sprak hij daarna op de welgemanierde toon die zo typerend voor hem was.

Hij had zijn woordje gehouden, had zijn blauwe ogen op die van de andere blonde jongen gericht terwijl hij sprak. Toen zijn woorden weggestorven waren verplaatsten zijn blik zich naar de hond. Blijkbaar had het dier zijn blik opgemerkt en de viervoeter stond op, rekte zich uit en liep naar hem toe. Ze deed het voorzichtig, merkte hij op, niet gek ook, hij was een vreemde voor het dier en diens baas dus het was meer dan begrijpelijk dat hij of zij zich zo opstelde. Eenmaal bij hem in de buurt kwispelde de trouwe viervoeter. Een woord, eerder een naam, werd op een autoritaire toon gesproken. Kort keek Theneras richting de jongen die het gezegd had. Als hij het zo moest inschatten was Comtesse de naam van het dier. De blonde Shadraan liet de nu zittende hond aan zijn hand snuffelen. Haar aanraken of aaien deed hij niet, zou hij ook niet zomaar doen zonder het eerst gevraagd te hebben. Hierna liet hij zijn blik weer op de jongen vallen. Hij leek uit een respectabel, rijk gezin te komen als hij hem zo had gezien en had horen praten. Inderdaad, een zwaar contrast met zijn eigen achtergrond. En daar was helemaal niets mis mee, maar het was wel iets wat hem op viel.

En wederom sprak hij. Deze keer bedankte hij Theneras voor het compliment van eerder en in zijn stem klonk enige emotie door maar de achttienjarige, blond harige Shadraan sloeg er geen aandacht op. Het was niet zijn plaats en hij kende deze jongen niet. Dus ernaar vragen of iets dergelijks zou hij ook niet doen. 'Geen dank nodig hoor maar graag gedaan.' Antwoordde hij erop met een kort knikje. 'En Comtesse...' herhaalde hij zachtjes de naam die was gevallen. 'Mooie naam, voor een mooie hond.' sprak hij, half glimlachend naar de andere. Het dier stelde hem iets meer op zijn gemak en de andere was niet heel aanwezig met een drukke energie of zo naar als bijvoorbeeld een Drake. Wat hij tot nu toe, in de kleine tijd dat hij deze jongen nu gezien had, kon merken.

Theneras keek toe hoe de andere blonde jongen opstond en de cello wegzette tegen een van de half omgevallen muren van de ruïne. Hierna draaide hij zich weer om. Diens volgende, welgemanierde, woorden klonken. Ah ja, hij had zichzelf nog niet voorgesteld. 'Ah, Ja. Daar heb je helemaal gelijk in.' beaamde hijzelf hierna, half, misschien wel een beetje nerveus, grinnikend en hij veegde even een pluk haar uit zijn ogen. De manier van spreken van de jongen was welgemanierd en anders dan dat hij gewend was. Het maakte hem niet zo zeer ongemakkelijk, maar helemaal zeker van zijn zaak over hoe hij zich erbij voelde en hoe hij erop moest reageren was hij niet. Hij had het welgemanierde wel gehoord, en dan vooral met een Shadraanse tongval. Deze mensen waren dan vaak de opdrachtgevers of juist zijn.. doelwitten. Niet dat het iets was waar hij nu over wilde nadenken, over die herinnering. Helemaal niet zelfs en hij schudde het beeld uit zijn gedachtes. En dan nog, had deze jongen een heel ander accent en dit was een heel andere setting. Kort ademde hij in en uit, totdat alle deeltjes van die rottige herinnering niet meer te traceren waren. Soms wilde hij ze allemaal vergeten maar dan bedacht hij zich dat alles wat hij had mee gemaakt, hem had gevormd naar wie hij nu was. Dat kon hij niet veranderen dus dan was het vergeten vrijwel doelloos. Want hij zou dan alsnog dezelfde zijn én hij had geen zin om zo een 15 jaar van zijn leven niet meer te weten. Dan herinnerde hij zich liever af en toe wat, en dealde hij er liever af en toe mee. Met een bijna onzichtbare glimlach richtte hij zich weer helemaal tot de jongen. 'Theneras is de naam.' stelde hij zichzelf voor om vervolgens zijn hand naar de andere uit te steken. 'En jij bent?' vroeg hij de andere, op zachte toon en ergens toch wel nieuwsgierig naar hem. Al was het onzekere er nog niet helemaal uit. Het was iets minder, maar helemaal uit zijn lijf was het nog niet. Dat duurde bij hem altijd eventjes voordat hij zich echt helemaal op zijn gemak voelde.

Comtesse leek aardig op haar gemak te zijn bij de lichtharige jongen. Een reden voor Mordecai om zelf ook wat meer te relaxen. Hij vertrouwde het oordeel van de hond. Als er iets mis was geweest met de jongen dan had Comtesse allang gereageerd. Het was gek maar hij vertrouwde mensen eerder op basis van hoe ze met dieren omgingen dan hoe zij tegen andere mensen waren. Schijn bedroog. Zijn vader had dat herhaaldelijk maar al te goed gedemonstreerd. Toch had Mordecai de naam van de hond gezegd. Hij had het zachtjes kwispelen van de staart gezien en wist dat Comtesse zich klaar maakte om haar enthousiasme aan deze nieuwe verschijning te laten zien. Ze was een erg sociaal beest. Mordecai keek weer naar de jongen en bedankte hem voor het compliment dat de jongen hem eerder gegeven had. Zoals hem al eerder opgevallen was, had de jongen meer interesse voor de hond. Hij maakte een opmerking over haar waardoor Mordecai's blauwe ogen weer naar het elegante dier gingen die op haar gemakje de nieuwkomer aan het onderzoeken was. 'Het betekend hertogin in mijn thuistaal,' zei Mordecai zonder zijn ogen van de hond af te halen. 'En zo gedraagt ze zich dan ook wel als ze de kans krijgt,' ging hij verder met een kleine glichlach van compassie op zijn gezicht. Ze was ook nog jong en onstuimig van tijd tot tijd. Maar het was die eigenwijze diva kant waar hij zo om kon lachen. Het was een mirakel dat ze nog zo lief gebleven was. Zijn vader had haar ooit gekocht om er een racehond van te maken. Maar ze wilde niet vals worden. In eerste instantie had de man haar willen afmaken maar dat was zelfs zijn moeder te ver gegaan. Zo was Comtesse bij Mordecai terecht gekomen en hij had vanaf de eerste seconde van haar gehouden.

Hij keek de jongen weer recht aan om zich daarna te verontschuldigen van het niet weten van zijn naam en daarmee niet echt weten hoe hij hem aan mocht spreken. De jongen leek te ontwaken bij zijn woorden en draaide zich weer naar hem om. Hij stelde zich niet lang daarna voor als Theneras terwijl hij zijn hand uitstak. Mordecai pakte Theneras' hand vast om hem te schudden. Stevig en met zelfvertrouwen. 'Mordecai,' sprak hij daarbij zijn eigen naam met zijn gebruikelijke Erdse accent dat vooral boven kwam bij het spreken van namen en woorden in zijn thuistaal. Hij liet de hand van Theneras weer los en stopte hem net als de ander in zijn broekzakken om er niet slungelig en onhandig bij te staan. 'Dus, Theneras. Je weet waarom ik hier ben, maar als ik zo vrij mag zijn, welke reden heb jij om hier te komen?' vroeg hij daarna om geen ongemakkelijke stilte te laten vallen tussen hen in. Dat was het moment dat Comtesse haar kans schoon gezien had nu Mordecai niet met zijn strenge blik op haar lette. Ze verplaatste al haar gewicht naar haar achterpoten en zette haar voorpoten tegen de jongen aan. 'Comtesse, niet doen. Sorry. Ze lijkt je erg te mogen. Maar gezien haar reactie zal je niet onbekend met dieren zijn,' verontschuldige Mordecai zich terwijl hij met een strenge blik Comtesse weer met alle vier de poten op de grond kreeg. Hij zou zweren dat ze een pruillip trok toen ze zich besefte dat ze waarschijnlijk niet met de lichtharige jongen mocht spelen.

Het complimentje over de naam van de hond rolde met gemak over zijn tong. De andere jongen lichte toe dat het hertogin betekende, in zijn thuis taal. Dat klonk deftig. Passend, dat wel. 'Chique, statig. Maar zeer passend bij haar uitstraling.' waren de woorden die over zijn lippen kwamen terwijl hij lichtjes knikte. Zijn woorden hadden een goed bedoelende warmte bij zich. Bij de volgende woorden moest Theneras toch wel eventjes grinniken. 'Een échte hertogin dus.' was wat hij zei om dan zijn blauw gekleurde ogen op de andere blonde knul te richten. Hij stond toen op dat moment met zijn rug naar hem toe. Vrij kort daarna had de andere zich omgedraaid, zich geëxcuseerd en zo tegelijkertijd om Theneras' naam gevraagd. Hijzelf had geantwoord en de vraag teruggekaatst. Zo kwam hij erachter dat de ander Mordecai heette. Ze hadden elkaar handen geschud, waarna Theneras zijn handen in zijn broekszakken stopte. Het stond comfortabel. De manier waarop Mordecai zijn naam uitsprak kietelde zijn oren, om het zo maar even te noemen. Het had een accent wat de Shadraan niet gelijk kon plaatsen. Hij zou het woord Comtesse later wel gaan opzoeken in de verschillende woordenboeken in de bibliotheek. Of hij kon het de jongen gewoon een keer vragen natuurlijk. Misschien wel niet nu meteen, maar een andere keer. Ze zouden elkaar vast wel weer eens tegenkomen. Al was hij er zeker nieuwsgierig naar. Kort kauwde hij op de binnenkant van zijn lip, overwegend het toch maar gewoon te vragen. Een vrijwel willekeurige golf van nerveusiteit, van lichte verlegenheid, kwam over hem heen. Een vervelende emotie die hij bij vrijwel nieuwe mensen nooit helemaal de baas kon zijn. Ergens misschien bang om bekritiseert te worden, te nieuwsgierig te worden gevonden, te.. iets. De onnodige, haast nare emotie wegdrukkend trok hij, nog altijd wel iets schoorvoetend, de ingebeelde stoute schoenen aan. ‘Zeg Mordecai? Wat umh is jou thuis taal eigenlijk? Als ik zo vrij mag zijn het te vragen?’ Vroeg hij toen maar, en hij moest er alles aan doen om niet als een timide konijn op zijn lip te bijten of om met zijn tenen over de grond gaan.

Kort daarna nam hij Mordecai even in zich op en richtte zich daarna weer op hem bij het horen van diens stem en vraag. 'Curiositeit.' Was het eerste wat hij antwoordde. ‘Curiositeit naar je muziek.’ Lichte hij toe. Hij fronste even kort, om zichzelf tijdens het nadenken. Het had nog wel meer toelichting nodig. Dit klonk ook een beetje apart. ‘Ik was aan het lezen, in het donkere bos, en ik hoorde je muziek. Sommige tonen klinken tot ver. Dus nieuwsgierig naar de bron van het geluid ben ik er heen gelopen en toen kwam ik hier terecht.’ Het was de volledige waarheid. Dat hij zich boven op een tak had genesteld om te lezen had hij maar niet toegelicht. Hierna haalde hij lichtjes zijn schouders op. ‘Ik was buiten gaan lezen omdat het daar rustig is. Stiller is. En dan kan ik tussen het lezen door van de natuur en de natuurgeluiden kan genieten. Toen klonk jouw mooie muziek erdoor heen en trok mijn aandacht. Dus dat is zo ongeveer de samenvatting van wat ik hier doe.’ Eindigde de blond harige Shadraan de uitleg naar wat hij hier deed. Er was steeds iets meer los gekomen. Nog steeds was hij niet voor de volle honderd procent op zijn gemak. Dit verwachtte hij dan ook niet van zichzelf. Hij kende deze jongen nog maar net. Theneras was net een ijsblokje, of net een jawbreaker. De bovenlaag had een hele tijd nodig om weg te smelten voordat je zag hoe en wie hij wel degelijk was van binnen.

Zijn handen gingen in een automatisme uit zijn broekzakken, toen Comtesse met haar voorpoten tegen hem op ging staan. De woorden van haar eigenaar, die gericht waren op het dier en op Theneras zelf, lieten haar al vrij snel weer zakken. ‘It’s okay.’ Sprak hij Mordecai toe terwijl hij het zand wat van zijn kleren veegde. Hij was erdoor afgeleid en had niet gemerkt dat hij hem met Shadraanse woorden had beantwoord. Alles wat er nu niet af kwam, kwam er wel af in de was. ‘Ik mag haar ook hoor. Dus dat is insgelijks, hè Comtesse? En ja, daar heb je gelijk in.’ Beaamde hij. 'Goed opgemerkt' Ging hij verder, waarna hij zijn handen afklopte. ‘maar het is zeer begrijpelijk dat je haar aanspreekt op haar gedrag. Tegen mensen opspringen wordt door velen niet gewaardeerd.’ Het maakte hem niet uit, zijn kleren mochten wat hem betreft wat vuil worden. Maar hij wist goed dat er vele waren die er niet zo over dachten. Dit had hij ook mee gemaakt op Shadra zelf, bij de rijkere families. Honden die streng en sommige zelfs hard handig werden opgevoed, die soms ’s nachts buiten aan de ketting lagen of in een kale, ijzeren kennel. Hij zelf was meer van het belonen. Angst deed veel, was een machtig iets. Dat wist hij zelf donders goed, maar positieve ervaringen bleven beter hangen. Of dat had hij laats gelezen in een boek over psychologie althans. Afwezig aaide hij het dier kort over haar kop, waarna hij zijn hand weg haalde en zich weer op Mordecai richtte. ‘Ze luistert trouwens wel zeer goed naar je.’ Sprak hij hem als laatste toe, het wel degelijk menend. 'Heb je haar zelf helemaal afgericht?' Was de uiteindelijke laatste vraag die, voor het moment, van zijn tong af tuimelde.

Hij kon heel kort, heel even, een lichte glimlach tonen bij Theneras' opmerking over de hond. Ja, ze zou elke kans aangrijpen om zich als een echte hertogin te gedragen. Zo was Comtesse. De jongen tegenover hem had ondertussen zijn handen weer in zijn broekzakken gestopt. Het gaf hem een lichte non-chalante houding. Niet dat hij mocht oordelen, hij deed zelf vaak genoeg exact hetzelfde. Misschien dat het hem daarom zo ineens opviel. Hij had zich nog maar net voorgesteld of er werd hem een vraag gesteld. 'Comtesse is een Erds woord. Dat is mijn thuisplaneet,' vertelde hij. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg hij vervolgens. Het gesprek was begonnen, puur om geen stilte te laten vallen. Maar des te meer hij met de jongen sprak, hoe aangenamer de conversatie werd. al kreeg hij het gevoel dat dit voor Theneras niet helemaal hetzelfde opging.

Daarom stelde Mordecai de jongen daarna zelf een vraag. In de hoop hem zich ook iets meer op zijn gemak te laten voelen. Hij knikte kalm op de uitleg die Theneras met hem deelde. Hij had er niet bij stilgestaan dat een stil bos een verre echo kon dragen. 'Ik had me even niet beseft dat muziek zo ver kon dragen,' gaf hij daarna eerlijk toe en toonde nu wel een werkelijke glimlach, al was het maar voor even. 'Ik kom hier ook graag voor de rust. Daarom zat ik hier. Hier wordt je niet gestoord op het moment dat je even je gedachten wilt laten gaan,' gaf hij in alle eerlijkheid toe. Hij had niet het gevoel dat het nodig zou zijn om Theneras iets anders wijs te proberen maken.

De glimlach was weer van zijn gezicht verdwenen toen Comtesse had besloten dat dit het perfecte moment was geweest om tegen Theneras op te springen. De hond had vrolijk kwispelend haar voorpoten tegen de jongen aangezet in de hoop dat er nou eens eindelijk een keer een stok of zoiets voor haar gegooid zou worden. Ze zakte weer terug op alle vier haar poten toen ze de strenge toon van Mordecai hoorde en ging meteen braaf zitten. Al deed ze het met duidelijke tegenzin. Mordecai haalde even zijn schouders op. 'Soort zoekt soort denk ik,' zei hij. Zelf hield hij ook wel van het gezelschap van dieren. Ondertussen genoot Comtesse intens van de aandacht die ze kreeg in de vorm van een aai over haar hoofd. Haar staart zwiepte even tevreden heen en weer en ze ging langzaam liggen toen Theneras zijn hand terug trok. Mordecai knikte naar Theneras. 'Mijn vader had haar gekocht als racehond. Maar ze is gewoon een grote bonk vrolijkheid. Hij kon er niks mee. Dus ik kreeg haar. Ik train haar al sinds ze een kleine pup was,' vertelde hij, zichzelf verbazend om zijn openheid ineens.

De kleine glimlach op Mordecai’s gezicht was hem ontgaan, mede omdat hij op dat moment zijn licht blauwe ogen naar de hond had laten gaan. Ze hadden elkaar aan zich voorgesteld en Theneras had zijn handen in zijn broeken gestopt, eigenlijk alleen maar omdat het comfortabel was. Al vrij snel daarna had hij de jongen een vraag gesteld, welke hij beantwoordde. Ah, Erd. Theneras knikte ‘Erd lijkt me een mooie planeet.’ Sprak hij, terwijl hij zich probeerde in te beelden hoe het eruit zou zien. Veel groen en veel verschillende kleurrijke dieren zoals bijvoorbeeld vogels, dacht hij. De vraag van de andere bracht hem weer naar het hier en nu. ‘Shadra.’ Antwoordde hij op een simpele wijze. Het was zijn thuisplaneet maar als hij er nu aan dacht, voelde het niet als thuis. Deze school was meer thuis dan dat die hele planeet ooit geweest was. Dat was vooral te merken, nu hij er iets langer zat.

Bij het horen van zijn volgende vraag, beantwoorde Theneras hem naar waarheid en een lichte glimlach kon hij niet onderdrukken bij Mordecai’s reactie. ‘Het waren vooral lage tonen, met windje mee en verder was het overal stil. Dan draagt het geluid zich soms wel verder.’ Legde hij stilletjes uit. ‘En ja. Dat snap ik helemaal.’ Sprak hij daarna, doelend op de andere zijn volgende woorden. ‘Het is hier vrij vaak erg rustig. Het was ook waarom ik in het bos zat, op het moment was daar ook haast niemand.’

Vlak hierna vond de viervoeter het een goed idee om tegen Theneras op te springen, breeduit kwispelend. Het duurde niet lang, want Mordecai sprak haar streng toe. Ze luisterde netjes, iets waar Then een opmerking over maakte, naast het feit dat Comtesse en hij elkaar dus blijkbaar wel mochten. Het zand klopte hij stilletjes en zonder enige norsheid van zijn kleding. Hij vond het niet erg en was het gewend. Daarnaast waren het maar kleren. De Shadraan grinnikte zachtjes bij de opmerking die zijn oren bereikte. ‘Blijkbaar ja.’ Sprak hij met een halve glimlach en een haast vrolijke twinkeling in zijn ogen. Kort aaide hij de hond, terwijl hij Mordecai vroeg over Comtesse en aandachtig luisterde hij naar zijn antwoord. ‘Een racehond?’ Echode hij Mordecai bedachtzaam na en knikkend keek hij naar de nu liggende viervoeter. ‘Ze heeft er zeker de bouw voor ja.’ Sprak hij zachtjes, de lenige bouw van het dier in zich opnemend voor hij zich weer op de jongen richtte. ‘En vrolijk is ze zeker. Leuk dat je haar toen gekregen heb.’ zei hij oprecht. Op Shadra kende hij iemand die racehonden… trainde. En weer iemand anders die vechthonden.. opvoedde. Beide werden niet vriendelijk behandeld. Hij vroeg zich af of dat overal hetzelfde was. ‘Ze is een goed opgevoede vrolijke dame, je hertogin.’ Sprak hij, half grappend en een stuk minder stijf. Losser, meer op zijn gemak. ‘ik heb zelf geen echte huisdieren.’ Merkte hij, vrijwel uit het niets, op. ‘Behalve mijn soulbeast, Revas, dan maar hij is niet echt een huisdier.’ Legde hij uit met een hoofdwenk naar de zwarte schaduw wolf. Het beest in kwestie lag te doezelen in de schaduwen en pruttelde wat onverstaanbare woorden, chagrijnig als altijd.

Zijn gedachten gingen eigenlijk automatisch terug naar zijn thuisplaneet toen Theneras er een opmerking over maakte. De villa waar hij woonde was zeker een mooie plek, al kostte het veel tijd, geld en energie om het zo te houden. Zelfs de ondergrondse steden hadden zo hun eigen charme. Maar of Erd nou echt een mooie planeet was? Zelf was hij daar nog niet helemaal over uit. Op zijn beurt vroeg Mordecai Theneras naar zijn planeet van oorsprong. Het antwoord verbaasde hem niet. Met zijn bleke huid had Mordecai niet verwacht dat de jongen van Nova zou komen. Hij knikte even op het antwoord. 'Shadra? Het is een flinke tijd geleden dat ik daar ben geweest,' zei hij. Hij was wel eens op de duistere planeet geweest, al was het vaak met zijn vader mee als die er voor zaken was. Erg veel van Shadra had hij overigens niet gezien. Meestal waren ze alleen een paar dagen in de grote steden.

Hij knikte op Theneras' uitleg. Nu de jongen het zo zei klonk het vrij logisch dat hij te horen was geweest. Zijn drang om juist de eenzaamheid op te zoeken en te verdrinken in de tonen van de cello terwijl herinneringen langzaam vervaagde als mist die zich langzaam terug trok wanneer de zon haar felle stralen neerliet op het land, had hem eigenlijk meer en meer in de richting van de ander gedreven. Maar in die ander had hij, voor nu dan, een tijdelijke lotgenoot gevonden. Een mede dwaler die juist naar deze plek was gekomen om even niet bij anderen te hoeven zijn.

Comtesse doorbrak deze stroom van gedachten toen ze had besloten dat het genoeg was geweest en ze nu meteen en wel onmiddellijk aandacht nodig had. Het soort gedrag wat Mordecai afkeurde en de hond dan ook meteen op aan sprak. Ze luisterde gedwee en liet zich weer naar de grond zakken en dan maar genoegen nam met de korte aai die ze kreeg. Ha, toch gewonnen. Mordecai vertelde kort over Comtesse, of eerder, hoe hij uiteindelijk aan haar gekomen was. Hij happerde even in zijn verhaal toen Theneras tussendoor een opmerking gaf. Leuk. Het was geen woord wat hij gebruikt zou hebben om de situatie te omschrijven. Het waren geen goede omstandigheden geweest voor hen beiden. Maar hij hield zijn mond en knikte enkel. Zijn ijzig blauwe ogen gleden verder naar de schaduwplek een aantal passen bij hen vandaan toen Theneras begon over Revas. Hij zag het donkere wezen wel liggen, maar moest bekennen nooit eerder iets als dat te hebben gezien. 'Een soulbeast?' herhaalde hij daarom met een vragende toon in zijn stem verborgen die erop doelde dat hij meer wenste te weten over Revas.

PROFILE MAGICIAN

» Theneras A. Nesunno
» Heart on // Theneras
» People always leave - Theneras
» a secret note // Theneras
» Bijles Theneras || Gemrons

No words needed || Theneras

No words needed || Theneras

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen