Haar voet tapte zachtjes mee op de maat van de muziek die ze neuriëde en die zich alleen in haar hoofd afspeelde. Ook haar hoofd knikte zachtjes mee terwijl ze haar tas weer inpakte aan het einde van de les. Ze had die dag buiten les gehad en hoewel ze ontzettend enthousiast was geweest was het ook wel erg koud en verlangde ze naar een warme kop chocolademelk met slagroom en misschien een paar van die piepkleine marshmallows. Demise hoorde haar maag knorren als ze er alleen al aan dacht. Ze keek even op toen ze achter zich een stem hoorde. De meeste medestudenten waren al weg en het was de docent geweest die haar gedag zei en vroeg of ze ook snel terug naar de school ging. Het was laat in de middag en er was storm voorspelt. Met een brede glimlach had ze beloofd snel in te pakken en terug te gaan. Haar vingers bevroren hierbuiten ook zowat.

Verzuipend in haar veel te grote winterjas hees ze haar rugtas over haar schouders en zette flink de pas erin om snel terug te gaan. Ze droeg verweerde zwarte laarsjes met fel gekleurde neon veters erin. In elke laars een andere kleur. Demise was sowieso vaak te herkennen aan haar uitbundige kleurrijke kledingkast, korte pixie haar en zeer zeer kleine postuur. Ze hield van de felle intensiteit van de neonkleuren. Ze was wederom ook nu een kleurrijke vlek in het sombere winterlandschap. Met haar handen diep in de zakken van haar jas weggestoken liep ze al neuriënd verder. Totdat ze een groepje oudere studenten in de verte zag staan. Ze herkende een paar van hen. Het waren de meiden die haar vorige week in de toiletten hadden opgesloten. Waarom was ze nog steeds niet achter. Misschien omdat ze zo klein was. Misschien omdat ze zo jong was of nieuw. Misschien wel zonder reden. Maar Demise vermeed het groepje liever. Ze hadden haar echter al opgemerkt en nog voordat ze weg had kunnen rennen hadden ze haar omsingeld. Ze kreeg een duw van achteren waardoor ze een paar passen naar voren strompelde. 'Zeg mogen kleine meisjes zo laat nog wel buiten zijn?' het klonk gemeen en pesterig. 'Braaf naar de les geweest? Wat zullen je ouders trots zijn,'. Autsch, hoezo overbodige opmerking? Demise zei niets, ze probeerde de anderen te ontglippen maar ze lieten haar er niet langs. 'Probeer je te ontvluchten? Ga je weer ergens een potje zitten janken kleine baby,' hoorde ze en ze balde haar handen tot vuisten. 'LAAT ME MET RUST,' schreeuwde ze en deed een uitval naar een van hen. Ze mocht misschien niet heel groot of indrukwekkend zijn maar ze kon schenen trappen als de beste. Vloekend hoorde ze dat haar schop succes had maar meteen werd ze aan de kraag van haar jas opgetild. Voor ze het wist hing ze in de boom en keek ze toe hoe de inhoud van haar tas over de grond werd uitgestrooid en haar tas weg geslingerd. 'Zo, ga jij maar even afkoelen onderkruipsel,' lachtte ze nog wat na waarna ze wegliepen en haar in de boom achter lieten. 'Kom terug stelletje laffaards. Kom hier zodat ik jullie tanden eruit kan trappen,' schreeuwde ze hen na waarop het gelach alleen maar luider werd en uiteindelijk weg stierf. Daar hing ze dan. Demise zichtte even zachtjes. Het was maar goed dat er niemand was. Met een scheurend geluid hoorde ze hoe haar jas het gewicht niet meer houden kon en met een pijnlijke plof viel ze uit de boom. Ze wreef even pijnlijk over haar arm en begon toen langzaam haar spullen bij elkaar te zoeken in de hoop dat ze haar tas nog heelhuids terug kon vinden straks.

Met een job als deze mocht je niet kieskeurig zijn. Ook moest je de gevolgen gewoon dragen. Toen de jonge vrouw wakker werd in een kamer die niet van haar was, besefte ze meteen dat ze geen andere kleren aan zou kunnen doen tot de avond. Ze had wel altijd vers ondergoed en make-up spulletjes in haar tas zitten, en dat was het enige wat het meisje geleerd had door haar ervaringen. Haar handtas was altijd een augiasstal, er was geen beginnen aan die rommel. Caraphernelia had zich uit het bed van de man bevrijd, had haar kleding netjes aangedaan nadat ze haar verse ondergoed aangetrokken had. Ze verdween in de badkamer en kwam pas buiten toen ze er top uit zag: haar haar had ze uitgekamd, haar make-up had ze opgedaan en een donkerpaarse kleur sierde haar mooie lippen. Ze trok haar laarzen aan en verdween uit de kamer. Hier kwam ze de eerstvolgende tijd niet meer terug.

Haar weg naar huis begon. Ze moest richting de academie raken, maar ze wist eigenlijk niet waarom ze er zo snel wou zijn. Ze had geen les vandaag, voor zover ze wist. Ze kon even goed zich wat amuseren. Ze zette de kraag van haar jas overeind en sloeg de sjaal die ze om haar slanke hals had nog een keer rond voor de warmte. Haar vingerloze handschoenen boden niet zo'n warmte eigenlijk, maar het was maar voor de sier. Ook had het weinig nut dat ze haar haar geborsteld had, want ze had er nu een bus op gezet. Een rode neus stond centraal in haar gezicht en trok de aandacht wel, op haar donkere lippen na. De koude eistte zijn tol, in dit geval dus door haar neusje rood te kleuren. Caraphernelia liep verder en hoorde stemmen, die niet bepaald met een vriendelijke toon spraken. Ze fronste en haaste zich verder toen ze een groepje meisjes zag. Het was allen tegen één. De dark magician kon niet meer sneller wandelen, en rennen zou ze nu ook niet doen omdat ze geen idee had wie deze mensen waren, en ze kwam dus ook te laat aan. De meisjes waren al weg en ze hadden eentje in een boom laten hangen. Een klein meisje, maar wel leuk. Haar neon veters vielen meteen op en ze had een leuke pixie cut. 'Kom terug stelletje laffaards. Kom hier zodat ik jullie tanden eruit kan trappen', riep het meisje terwijl Cara de boom benaderde. Ze wou net haar mond openen om aan te bieden haar te helpen, toen er het vreselijke geluid van scheurende jas klonk en het meisje met een doffe klap op de grond viel. De studente met het paarsige haar deed haar jas uit terwijl ze zag hoe de ander haar spullen bij elkaar pakte, en toen die daar mee klaar was ging ze voor het neon meisje staan. "Hij heeft maar een sombere kleur, maar je mag hem aandoen", sprak ze sympathiek terwijl ze haar donkergrijze wollen winterjas naar het meisje uithield. "Het spijt me dat ze dat deden, of dat ik hier niet eerder was. Ken je hen?" Ze keek fronsend in de richting waarin de meisjes verdwenen waren.

Haar violette ogen waren omhoog geschoten en voor een enkele seconde lag er angst weerspiegelt in de irissen toen Demise een stem had gehoord en zich razendsnel had omgedraaid. Heel even was ze bang geweest dat een van de meiden terug was gekomen. Maar net zo snel als die angst op was komen borrelen was hij ook weer verdwenen. Een harde glans had eroverheen gelegen, alsof ze klaar was om te vechten. Maar haar gezichtsuitdrukking veranderde voor een derde keer in verbazing toen ze het meisje dat ineens achter haar stond, niet herkende. Met haar spullen in haar armen keek ze van het meisje, naar de jas, en weer terug naar het meisje. Ze zag er eruit als zo'n meisje dat sommige anderen zouden ontwijken. Ze had make-up op en donkere lippenstift wat haar een gevaarlijke uitstraling gaf. Maar Demise kon niet anders dan het ontzettend gaaf vinden. 'Weet je het zeker, krijg jij het dan niet koud?' vroeg ze toen het meisje haar jas aanbood. Maar een koude rilling langs haar rug waar haar eigen jas gescheurd was liet haar het warme wollen ding toch aannemen. Ze glimlachte even flauwtjes totdat ze zich besefte dat ze nog steeds met al haar spullen in haar handen stond. Ze dook de bosjes in, op de plek waar ze de meiden van eerder haar tas heen had zien slingeren. Achter zich hoorde ze het meisje een vraag stellen. 'Jij hoeft je niet te verontschuldigen. Jij hebt me niet in de boom gehangen,' begon ze, hard genoeg zodat de ander haar ook nog altijd kon verstaan. Ah, daar was haar tas. Ze propte gauw de spullen erin samen met haar kapotte jas en stapte de bosjes weer uit. De geleende jas zat haar te groot. Niet dat het meisje tegenover haar nou zo enorm was, maar Demise was klein. Echt echt klein. Ze verzoop er een beetje in, maar dat maakte niet uit. Hij was warm en daar was ze dankbaar voor. 'Niet echt. Een paar van hen zitten bij mij in de klas. Ze moesten me vorige week ineens hebben. Misschien is het wel gewoon ontgroening of zo,' gaf ze nu ook antwoord op de vraag zelf die het meisje haar had gesteld. Ineens stak ze haar hand uit. 'Demise Stocklin. Bedankt voor het lenen van je jas. Als we weer op de academie zijn krijg je hem terug,' beloofde ze. 'Of...ga je hier niet naar school?' tja, ze had het eigenlijk niet gevraagd. Ze was er gewoon maar vanuit gegaan dat zij ook naar school ging hier. Misschien woonde ze wel in Oak's Field en ging ze heel ergens anders naar school. Ach ja, ze kon het nu niet meer terug nemen.