[Mentorgesprek] Celia Cartagos

Celia Cartagos, een naam en persoon die hem al sinds hun eerste ontmoeting bij de fusieles waren bijgebleven… Niet alleen omdat ze in uiterlijk toevallig zoveel weg had van zijn dochter, maar er was iets aan haar wat de Witcher moeilijk kon plaatsen. Het had zijn aandacht getrokken. Ze was… anders dan welke leerling hij ook op deze school was tegengekomen. Uiteraard was iedere leerling uniek in zijn ogen, maar Celia leek zijn interesse op een ander vlak geprikkeld te hebben. Het was niet alleen met het oog van een docent waarmee hij haar bestudeerd had, maar ook met het oog van zijn ras, alsof hij ergens in haar beheerste tred, behoedzame houding en manier van doen iets dacht te herkennen. Iets…duisters wellicht…? Hm…
Geralt moest daarom in alle eerlijkheid bekennen dat hij verheugd was te zien dat ze voor zijn mentorklas was aangemeld -of dit nu vanuit haarzelf of iemand anders kwam.
De kersverse mentor zelf had nog maar enige tijd geleden de eerste aanmeldingen ontvangen voor zijn mentorklas. In eerste instantie was hij verre van van plan geweest mentor te worden. Het leek niet bepaald zijn ding met zijn ruige uiterlijk en harde mentaliteit, maar… hij was er stilletjes aan op teruggekomen, puur door zijn leerlingen. Ze hadden zodanig het schijntje menselijkheid in hem beroerd dat zijn handen vanzelf waren gaan jeuken om een andere rol voor hen te spelen dan alleen docent vuurmagie, een rol die hij weliswaar in het verleden al eens had aangenomen als hij een ‘protegé’ had gekozen. In de witchergemeenschap was het namelijk gewoon dat jongeren zich uit zichzelf aanmeldden voor de opleiding tot Witcher, zoals bij iedere andere school, maar de selectie hierbij was zeer streng en maar weinigen kwam er doorheen. Maar dan waren er nog de ‘protegés’; jongeren of kinderen afkomstig van alle verschillende planeten die door een Witcher zelf waren benaderd en gevraagd om te komen trainen op de academie, omdat die Witcher een bepaalde potentie in hen had gezien. Gedurende de opleiding hield iedere Witcher zijn protegés in de gaten en ondersteunde hen waar nodig, ondanks tussenperioden van afwezigheid door de gebruikelijke zwerftochten.
Geralt kon met eerlijkheid bekennen dat hij van alle Witchers van Kaer Morhen vrijwel de minste protegés had gehad. Niet omdat hij zo bijzonder kieskeurig was, maar omdat hij simpelweg niet de tijd had gehad hen goed te ondersteunen. Echter, wanneer hij wel voor langere tijd op de academie verbleef, kon hij er niet omheen hoezeer hij ervan genoten had om zijn protegé te zien groeien en hem of haar daarin bij te staan.
Geralt was en bleef een man van weinig woorden en niet de eerste de beste waar je op af zou stormen voor een troostende omhelzing, dat besefte hij zich maar aan te goed, maar hij had iets anders te bieden; advies en vooral een luisterend oor. Niet voor prietpraat en onzin, maar als een leerling werkelijk tegen iets zou aanlopen -hoe duister dan ook- dan zou hij er niet voor schuwen.
Al vrij snel na zijn aankomst op Starshine Academy hadden zijn huidige leerlingen precies dat deel in hem opnieuw geprikkeld, waardoor Geralt uiteindelijk toch de stoute schoenen had aangetrokken en een mentorklas was begonnen. De uitdaging was hier dat hij jongeren zou begeleiden die hij niet zélf had benaderd, maar die uit zichzelf of via andere wegen voor zijn klas waren aangemeld. Maar… waren de omstandigheden anders geweest en vergelijkbaar met die van de witcheracademie, dan zou hijzelf Celia Cartagos waarschijnlijk alsnog benaderd hebben… Al kon hij voor nu nog niet in zijn volledigheid aangeven waarom precies. In feite wist hij nog maar zo weinig van haar, maar hij hoopte ergens dat daar vandaag misschien verandering in zou komen.

De afgelopen tijd, zelfs nog voor haar aanmelding voor de mentorklas, waren hem meerdere dingen ter ore gekomen over deze specifieke leerling. In het bijzonder haar afwezigheid bij veel andere lessen. Apart, aangezien ze wel al twee van zijn lessen had bijgewoond. Daar kwam ook bij dat er hier en daar andere zorgen over haar welzijn waren geuit richting hem, zodra bekend werd dat Geralt haar mentor zou worden.
Het had ertoe geleid dat Geralt haar vandaag had uitgenodigd voor een ‘mentorgesprek’. In alle eerlijkheid; de term ‘mentorgesprek’ alleen al deed een koude rilling langs zijn ruggengraat gaan. Hij zag direct voor zich hoe beiden dan met enige tegenzin statisch tegenover elkaar zouden zitten in één of andere muffe ruimte en verplicht waren te spreken. Uiteraard zou hij dan beginnen met een standaardvraag als “Welkom, hoe gaat het met je?” of een geforceerde opmerking als “Ik maak me zorgen om je, Celia.”
Beiden niet bepaald zijn… ‘stijl’ als mentor en als persoon. En hij twijfelde of Celia er al veel meer mee zou kunnen. Nee, Geralt had al vrij snel besloten om hierin zijn eigen weg te gaan, los van het stereotype en wellicht ook van het standaard protocol van de school. Hij had zijn mentorleerling daarom uitgenodigd hem na de lessen te treffen in het grasveld, bij een eenzame wilgenboom, gelegen langs een dunne rivier, welke als een blauwe ader door de uitgestrekte omgeving liep. Tussen de uitstekende wortels van de boom was een marmeren bankje geplaatst. Het treurig, doch serene uiterlijk van deze specifieke plek, maakte het een uitstekende plaats voor conversaties buiten het gehoor van een onbedoelde luisteraar en voor het ordenen van chaotische gedachten. Het was een plek die Geralt zelf al vaker had bezocht als hij binnen korte tijd de geestelijke rust wilde opzoeken.

Zelf bij de boom aangekomen, gleed zijn priemende blik naar de stam waarin, vrij ruw, de letters ‘E’ en ‘S’ waren gekrast met een hart ertussen. Onthutst staarde de Witcher ernaar, niet begrijpend waarom iemand een prachtig, natuurlijk object zou bevuilen met zulke onzin. Letters en een hart? Wat had dat te betekenen? En waarom moest dat zo nodig in een boomstam gekrast worden? Gelukkig leek het bankje nog wel onaangetast.
Met een gedempte zucht plaatste Geralt de tas rond zijn schouder naast het bankje, legde zijn mantel haastig opgevouwen erop en haalde hetgeen hij onder zijn mantel verborgen had gehouden tevoorschijn: twee zwaarden, een stalen en een zilveren.
De koele buitenlucht drong direct door door zijn nu dunnere kleding en beroerde zijn gehavende huid, maar het leek Geralt nauwelijks op te vallen. Hij was vroeger gearriveerd dan de tijd die hij met Celia had afgesproken, precies zoals hij had gepland.
Ieder zwaard lag nu in één van zijn handen. Het stalen zwaard zette hij voorzichtig tegen de boomstam aan, met het heft naar boven gericht. De punt ging verborgen in schede, maar stak alsnog een stukje in de aarde. Het zilveren zwaard werd van de schede verwijderd en rustte vertrouwd in zijn rechterhand. Voor zolang hij moest wachten op Celia’s komst, maakte Geralt gebruik van de gelegenheid om te trainen met het geliefde wapen -iets wat hij zo vaak mogelijk probeerde te doen om in vorm te blijven, maar ook om een andere reden… Wanneer Geralt namelijk een zwaard in de hand nam en aan een training begon, waren zijn lichaam en geest pas echt in balans, was hij één met zichzelf en de omgeving. Het was voor hem meer dan een manier om zijn techniek te blijven bijschaven, het was ook een uitlaatklep van emoties, gedachten en energie. Hoe langer hij nu het oude leven als Witcher achter zich had gelaten, hoe vaker hij de opgestapelde mentale ballast die dit opleverde op andere manieren moest uiten om zijn innerlijke rust te kunnen behouden. Trainen bleef, naast de nodige meditatie, altijd nog het meest effectief.
In de late namiddagzon, schitterde het zilver helder en venijnig terwijl het slag voor slag door de lucht zweefde. Geralts lichaam volgde het als een verlengde van het zwaard -lenig en krachtig. Zijn eigen bewegingen hadden haast iets weg van een dans door de bedachtzame, soepele passen en draaien. Hij wist maar al te goed dat Celia ieder moment op de afgesproken plaats kon arriveren en hem kon zien trainen. Maar wie weet was dat wel precies zijn bedoeling…

[& Celia]

Haar ademhaling werd rustiger. Elke keer dat ze uitademde voelde ze haar hartslag naar beneden gaan. Een complete rust daalde over haar neer. De veren van de pijl streken zacht als een liefdevolle hand langs haar wang. De top van haar linker middelvinger raakte haar mondhoek aan terwijl ze volledige controle had over de strakgespannen pees die in de holten van haar vingerkootjes rustte. Haar elleboog en schouders vormde een rechte horizontale lijn terwijl haar ruggenwervel zich enigszins gestrekt had. In haar rechterarm zat een lichte knik zodat bij de terugslag de pees haar onderarm niet zou raken en de pijl uit zijn baan zou slaan. De boog zelf had ze losjes vast. Ze had haar vingers los kunnen laten en hij zou no steeds blijven hangen in de ronding tussen haar duim en wijsvinger. Het wapen was speciaal op haar formaat gemaakt. De pijlpunt lag glinsterend klaar. Maar Celia keek daar voorbij. Haar groene ogen waren gefixeerd op de mensachtige monsters. Replica's van de wezens die Ark teisterden. Hun lichaam leek uit zwart en paars/blauw pulserende gezwellen te bestaan. Ze liepen voorovergebogen, bijna alsof ze gebocheld waren. Ze hadden slechts de vage kenmerken van de menselijke wezens die ze eens geweest waren. Alleen het witte masker voor hun ogen gaf weg dat er ooit meer geweest moest zijn. Celia ademde nog een keer in. Langzaam verliet de adem haar lippen en pas zodra zich geen greintje zuurstof meer in haar longen bevond, liet ze los. De pijl suisde geruisloos en dodelijk door de lucht om twee slachtoffers te maken. Geen piep, geen kreun. Ze vielen slechts neer op het bed van herfstbladeren waar ze doorheen schuifelden. De rest keek om naar deze onverklaarbare gebeurtenis. Celia liet zich uit de boom glijden vanwaar ze de pijl had afgeschoten en gooide de boog op de grond toen ze door haar knieën zakte die de val op moesten vangen. Ze veerde in dezelfde beweging weer overeind en twee vlijmscherpe messen vlogen door de lucht die nog twee van de monsters tegen de grond pinde. De rest had haar nu weer opgemerkt. Haar afleiding was voorbij. Met een vertrouwd geluid bevrijdde ze het zwaard dat op haar rug hing uit zijn schede. Het lemmet glansde in de zwakke namidagzon. Bijna als ongrijpbare rook danste ze tussen hen door. Ze wist dat ze niet echt waren. Slechts een trainingsprogramma, overgebleven uit een andere tijd. Toch boden hun lichamen weerstand. Ze zakte in elkaar op de grond terwijl zij als witte furie zich erdoorheen werkte.
Voor een laatste keer hoorde ze het geritsel van bladeren tot ook de laatste verdween. Ze was weer alleen. Rondom haar op de grond lagen alleen de trainingsamuletten van Project Selene. Een stem liet haar opkijken. 'Je hebt een gesprek Celia. Hij wacht op je,' Nemo zat een paar meter bij haar vandaan. 'Ik ga niet,' zei ze en heractiveerde een van de amuletten. 'Wil je de rest van je leven als ding behandeld worden? Want dan is dit vooral de weg die je moet blijven volgen,' De woorden hadden bijtend geklonken. Celia trok haar zwaard terug uit het wezen wat wederom uitgeschakeld op de grond viel. Ze stond daar maar. Uiteindelijk pakte ze bij de boom waar ze zich had schuilgehuden haar tas en begon alle amuletten te verzamelen. Tenslotte gooide ze haar boog over haar schouder en stak haar zwaard terug in de schede. Nemo volgde haar op de voet. Maar voordat ze bij de rand van het bos aankwamen hield hij haar staande. 'Wat?' vroeg ze de vervormer. 'Je boog. En je zwaard. Je weet dat je hem op het schoolterrein eigenlijk niet eens bij je mag dragen,' zei hij kalm. Celia sloot even haar ogen maar gaf de boog, de pijlenkoker en het zwaard toch aan Nemo. 'Ik breng ze wel naar de etage,' Met die woorden was hij weg. Celia bleef staan. Ze voelde zich vreemd zonder haar wapens. Incompleet. Ze zuchtte even maar verliet daarna de vertrouwde bescherming van he bos.

Ze had hem al snel gevonden. Het was een van de weinige bomen die zijn wortels buiten het donkere woud had. Van een geruime afstand bleef ze nar hem kijken. Zijn soepele bewegingen met de wapens die haar zo vertrouwd waren. Hoe hij exact wist hoe hij zijn lengte en bouw moest gebruiken. Hij was niet slungelig maar perfect in balans. Dingen die zij met haar achterlijke lengte zich ook meester had moeten maken. Dingen die ze herkende. Het was iets wat haar de eerste les al opgevallen was. Misschien dat ze daarom minder de nijging had gehad om bij hem te spijbelen. Of bezwaar had gemaakt toen ze besloten hadden haar bij hem in de mentorklas te plaatsen. Het was niet alsof iemand anders haar wilde hebben. Celia was niet bepaald open over zichzelf en eigenlijk in de ogen van de meesten gewoon raar. Hij had een reputatie. Misschien was dat de gedachtengang geweest. Hoe dan ook, blijven staan zou al snel geen optie meer zijn. Als zij niet naar hem liep dan zou hij haar uiteindelijk wel zien. Dus ze kwam dichterbij, geruisloos en zwijgend. Haar ogen bemerkte elke verandering in de omgeving en haar lichaam paste zich daarop aan. Uiteindelijk stond ze binnen gehoorafstand. In eerste instantie sprak ze niet. Hij was in concentratie, dat was grof. Maar ze voelde dat ze opgemerkt was. 'Goedemiddag Master,' waren haar rustige woorden.

Spoiler:

Geralt's krachtige armen maakten grootse bewegingen met het zwaard. Echter was te zien dat jaren van training had gezorgd voor de juiste balans tussen kracht zetten en inhouden. Waar deze Witcher in het bijzonder zijn grootte en lengte mee had, had hij met de jaren meer geleerd om zich op de juiste momenten ook bescheidener op te stellen om een gevecht langer te kunnen volhouden. In zijn hart bleef Geralt het ‘go big or go home’-type; een snel gevecht, hard, meedogenloos en al voorbij eer je het doorhad. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer hij zijn kalmte leek te bewaren in een gevecht en bijna met zijn tegenstander leek te dansen, om de ander uit te putten. Was het Raziaanse heethoofd in hem dan toch na al die jaren getemd?
Nauwelijks. Geralt bleef de Witte Wolf. Hij was enkel… wijzer geworden door jaren van ervaring, waardoor hij zich niet zoals in zijn jonge jaren hals over kop in een gevecht stortte. Inmiddels leek het dan ook een tweede natuur te zijn dat zijn doorleefde voorkomen gepaard ging met een bepaalde, raadselachtige sereniteit.
Het was om dezelfde reden dat niets in zijn gelaat verried dat hij Celia al zeer tijdig had opgemerkt. De jager had in feite zijn zicht niet nodig om haar aanwezigheid op te kunnen merken. Nog voor ze binnen gehoorsafstand was, had de lichte bries haar geur verspreid, precies zoals zijn bedoeling was geweest. Haast zonder er bij na te denken had Geralt zich namelijk tijdens het trainen zo gepositioneerd dat hij met zijn rug tegen de wind in stond. Hierdoor kon hij wat zijn zicht nog niet had bereikt, aan horen of ruiken komen. Dezelfde reden waarom een roofdier zich bijvoorbeeld verschuilt op een plek waar zijn geur niet wordt meegedragen op de wind richting diens toekomstige prooi, om zo onzichtbaar te blijven.
Ondanks dat hij haar met zijn verscherpte reuk had opgemerkt, bleef Geralt kalm verder trainen, alsof hij allerminst in de gaten had dat ze was gearriveerd. Met gespitste oren luisterde hij onderwijl naar de behoedzame passen van haar voeten op het gras, hoe ze -ondanks haar uitzonderlijke lengte- zich toch voortbewoog alsof ze erboven zweefde. Bijzonder… Het waren al deze kleine hints en meer wat zijn aandacht wel degelijk had getrokken.

Pas toen Celia daadwerkelijk achter hem stond en zelf als eerste sprak, hield Geralt stil. Zijn brede schouders zakten wat meer ontspannen naar beneden, al was zijn rug zoals altijd kaarsrecht. Beide handen waren nog gelegen om het heft van het zilveren zwaard, welke hij geleidelijk aan liet zakken “Celia.” was zijn manier om een begroeting te prevelen, zonder ook maar enige aanstalten te maken zich naar haar om te draaien.
Het viel even stil. Voor een moment was er niets te horen dan het ruisen van de wind door de wilgenbladeren. Geralt’s witte, halflange lokken dansten lichtjes mee op de bries.
“Ze zeggen…”, begon hij plots na enige tijd te spreken, “dat het zilveren zwaard van een Witcher hem onderscheidt van andere strijders en het daarom gedragen moet worden met eer, alsof het beter is dan welk ander zwaard dan ook.” Zijn stem was zoals altijd laag en brommend, bijna als een diepe grom. Zijn gouden, katachtige ogen waren gelegen op het zilveren zwaard in zijn hand. “Maar… buiten dat het zeer effectief is tegen mythische wezens, gaat er wat mij betreft niets boven het gevoel van staal.” Na deze woorden draaide hij zich uiteindelijk langzaam om, waarna zijn priemende blik zich in de hare boorde. “Al heeft het zilveren zo zijn eigen… schoonheid.” Zijn grote lijf in beweging brengend, beende de docent richting de boom, waar hij zijn stalen zwaard uit de schede trok. In zijn linkerhand was nu het zilveren gelegen en in de rechter de stalen. Zijn ogen gingen afwisselend van de één naar de ander. “Misschien dat…” Scherp, vlug en alert schoot zijn blik weer op naar Celia. “jij me kunt helpen beslissen in hoeverre zilver werkelijk beter is dan staal…” Nog voor hij was uitgesproken, reikte hij haar het zilveren zwaard aan met het heft naar haar toegedraaid, uitnodigend en… uitdagend, als men de enthousiaste schittering in het goud van zijn irissen mocht geloven. Het mocht duidelijk zijn wat de Witcher bedoelde met dit gebaar; hij wenste een gevecht aan te gaan met Celia van zilver en staal. Iets wat voor iemand van zijn positie uiterst onconventioneel was, maar daardoor des te beter paste bij de mysterieuze man achter de functie. Het… ‘mentorgesprek’ kon wat hem betreft beginnen…

Haar handen had ze op haar rug ineen geschoven zodat haar schouders iets naar achteren trokken en zo haar rug in een rechte positie dwong. Haar gewicht was verdeeld over haar benen die standvastig iets uit elkaar stonden. Toch waren haar knieën heel lichtelijk gebogen. Ze kon elk moment in beweging komen mocht het nodig zijn. Haar lange haar, dat normaal gesproken los hing, was nu samengebonden in een vlecht waar enkele plukken al uit dreigde te ontsnappen. Een van die plukken kon elk moment los breken en voor haar ogen vallen. Maar in plaats van hem weg te strijken bleef ze onbewegelijk staan, haar ogen strak gericht op de man voor haar van wie ze nu alleen de rug nog kon zien. Het was niet eens te zien of ze wel knipperde. Ze hoorde zijn stem haar naam prevelen maar hij bleef met zijn rug naar haar toe staan. Celia bleef zwijgen, wachtend op wat hij ging doen. Afwachtend wat haar verteld zou worden. Even was er niks anders te horen dan enkel het ruisen van de wind door de bladeren, maar plots begon hij met spreken. Hij begon te vertellen over het zwaard waar ze hem zoeven nog mee had zien staan oefenen. Hoe zwaar de verleiding ook was om haar blik af te laten glijden, deze bleef gericht op zijn achterhoofd. Toen hij zich omdraaide ontmoette zijn katachtige gouden ogen haar gifgroene. Ze keek toen hoe hij naar de boom liep, waar een andere schede lag met een ander zwaard. Met een snelheid die men niet gauw zou verwachten van een man van zijn imposante postuur had hij zich omdraaid en het heft van het zilveren zwaard naar haar uitgestoken. Nu pas was de eerste keer dat haar ogen afdwaalden van de zijne en zich op het zwaard vestigden. Zijn bedoeling was duidelijk maar Celia voelde ergens iets van wantrouwen. Waarom deed hij dit? Van de meeste docenten mocht zij haar zwaard niet eens bij zich dragen en hij daagde haar uit om het zijne op te pakken en het zelfs te gebruiken. Haar ogen schoten terug naar hem, probeerde hem te peilen. Te zien waar dit idee vandaan kwam en of het inderdaad een val was. Maar haar kennis was niet eindeloos. Ze kon dingen herkennen aan bewegingen die hij maakte, maar dit kon ze niet aflezen. Uiteindelijk stak ze haar hand uit en liet deze het heft van het zilveren zwaard omklemmen en naar zich toetrekken. Het voelde anders dan het hare, maar dat was logisch. Zilver en staal hadden niet hetzelfde gewicht. Daarbij was Celia's zwaard heel anders ontworpen. Dit zwaard was recht, dat van haar zwaar zeer licht gebogen. Het was lichter en, in haar ogen, flexibeler en zelfs langer. Maar dat kwam omdat Celia's zwaar voor haar gemaakt was. Haar lengte, haar postuur, haar vechtstijl. Toch voelde het zilveren zwaard niet onhandig of lomp. De persoon die het gesmeden had wist heel goed wat hij deed.

Celia trok haar blik weg van de kling waar alleen de scherpe reflexie van haar groene ogen haar aanstaarde om naar Geralt te kijken. Het zou een apart aanzicht zijn geweest om de twee zo bij elkaar te zien. In een aantal opzichten leken ze wel wat op elkaar. Sowieso hun witte haar was het eerste wat mensen zouden verbinden. Verder misschien hun lengte al was de oorzaak bij Celia minder natuurlijk dan hij misschien bij de man tegenover haar was. Iemand die verder kon kijken dan het oppervlak zag ook in verschillende manieren van doen enige gelijkenis. Maar interessanter waren hun verschillen. Geralt was een grote kerel met brede schouders. Hij hoefde niet eens zijn best te doen om imposant of zelfs intimiderend over te komen. Celia was ook lang maar pezig. Haar intimidatie kwam voort uit haar kalmte. Hoe ze daar stond leek ze bijna op een standbeeld dat elk moment tot leven kon komen. Het gaf haar iets onmenselijks. Maar het belangrijkste verschil zat in het kleinste detail. Zoals Geralt met het zwaard in zijn handen stond, zoals hij eerder getraind had. Het wapen was deel van hem. Hij had de controle, hij leidde de dans. Bij Celia was dat een wereld van verschil. Zij was het wapen. Een op zichzelf staand mechanisme dat niet langer iemand nodig had om zijn dodelijke werk te doen. Een wapen wat zichzelf bediend. Ze verplaatste haar gewicht, de situatie nog een maal in zich op nemend. Toen er niks leek te gebeuren deed ze een uitval. In een seconde was ze bij hem en suisde het zwaard, waar ze nog steeds niet helemaal vertrouwd mee was, op hem af.

Geralt merkte het wantrouwen bij zijn mentorleerling op toen hij het zilveren zwaard uitnodigend naar haar uitgestoken hield. Logisch, want hoe vaak gebeurde het dat een docent een dergelijk gebaar maakte? Tenminste… op deze school dan. Op Kaer Morhen was het niet meer dan normaal dat docenten bepakt waren met wapens, terwijl ze door de ijzige gangen van de witcherschool wandelden. Leerlingen daarentegen waren ook weer niet zo vrij dat ze overal een wapen op zak mochten hebben, maar in lessen, zíjn lessen over de zwaardkunst, hadden ze dat wel gemogen.
Echter waren deze school en de academie waar de oude Witcher vandaan kwam wat dat betreft niet te vergelijken. Dan nog leek de beste man geen enkele moeite te doen Celia gerust te stellen of haar wantrouwen weg te nemen bij deze onverwachte uitnodiging. Hij voedde het eerder met zijn doordringende kalmte...
Nee, nee… dit was een goed teken. Ze behoorde achterdochtig te zijn bij dit vreemde gebaar. Het was allemaal onderdeel van zijn poging om haar, voor zover zíj dat toeliet, verder te doorgronden. Hij wilde zien hoe ze op hem reageerde.
Met dezelfde visie in zijn brein geprent, kon Geralt het daarom niet laten dat toch iets van een glimlach doorschemerde op zijn verder eeuwig neutrale blik, op het moment dat Celia het heft aannam en het zwaard naar zich toetrok. Uitstekend. Eens zien wat ze ermee kon doen… Haar tred, houding, uitstraling… zelfs haar geur logen er niet om: dit meisje wist wat ze deed, maar over haar precieze bekwaamheden had Geralt nog niets kunnen zeggen.
Wie weet…
Wie weet als hij nu een deel van hemzelf blootgaf aan haar door zijn passie, zijn gedrevenheid, door…het vuur van de Witcher wat werkelijk in hem school aan haar te tonen, dat zij hem ook een blik gunde in haar wezen. En dat was wat Geralt wenste: een connectie aangaan met zijn leerling, zoals hij bij iedere leerling wilde doen, door aan te sluiten bij het werkelijke karakter van de persoon, bij wat de ander tot een uniek, fascinerend individu maakte... Het deerde hem daarom ook werkelijk niet wie zich aanmeldde voor zijn mentorklas: groot, klein, vlug, traag, voorzichtig, behendig, introvert, extravert, populair, buitenbeentje… Ieder was welkom. Wel had hij bewust de omschrijving van zijn mentorklas zo vormgegeven om juist die leerlingen aan te trekken die zich liever in de schaduwen bevonden en de kat uit de boom keken, omdat hij het als een uitdaging zag om ook hen -die normaal wellicht over het hoofd gezien zouden worden- te helpen zich in het licht te wagen, voor zover zij dat wensten. Al was het in ieder geval richting hem..
Al... zou hij dat niet snel hardop toegeven…
Stel je voor.
Nee, voor de buitenwereld was het voldoende om te weten dat de strenge, gedisciplineerde docent gewoon een man was met hart voor zijn vak. Hoe groot en betrokken dit hart werkelijk was, hoefde niemand te weten.

Zijn gouden, priemende ogen schoten op toen hij merkte hoe Celia naar hem keek -zijn blik zo scherp als het zwaard in zijn hand en zo koel als het staal. Zijn hoofd kantelde langzaam iets naar rechts, waardoor hij als het ware iets aan zijn leerling leek te vragen, zonder ook maar één woord te spreken. De wind, die de afgelopen minuten zeker wat in temperatuur was gedaald, sneed kil door zijn kleding heen, maar Geralt gaf geen kik. De zon scheen net in zijn irissen, waardoor ze oplichtten als hellevuren. Nog gaf de docent geen enkele blijk de externe sensaties op te merken. Zijn focus was enkel gericht op één persoon en op het stalen zwaard in zijn rechterhand…
In zichzelf was hij oprecht onder de indruk van de innige sereniteit wat Celia uitstraalde. Net als hij liet ze niets merken van wat er in haar omging. Het maakte haar onvoorspelbaar, onmogelijk te peilen en daarmee… ontzettend interessant.
Met het geduld van iemand die al vele jaren het zon- en maanlicht aanschouwde en gesmeden was met bloed, zweet, zilver en staal, bleef de Witcher tegenover zijn leerling staan, in afwachting van haar reactie.

Uiteindelijk leek ze in beweging te komen, maar niet zomaar of halfslachtig… Doeltreffend kwam ze ineens vliegensvlug op hem af en haalde uit met het zilveren zwaard. Ondanks dat Celia het zwaard niet eerder in handen gehad kon hebben, aangezien het uniek was in zijn soort en Geralt daarbij eigenlijk niemand zijn zwaarden liet aanraken, merkte hij uit haar eerste uithaal dat dit een zeer… "prikkelend" gevecht ging worden… En dat het niet te zeggen was hoe het zou eindigen...
Door zijn dierlijke reflexen wist de Witcher snel opzij te schieten, wat men misschien niet zou verwachten van iemand met zijn imposante postuur. Hierbij maakte hij een halve draai, zodat hij schuin-voor Celia terechtkwam.
Wederom zonder iets te zeggen, knikte hij enkel als tegenreactie, wat tenminste wel enige goedkeuring toonde. In plaats van haar nu zelf aan te vallen, deed Geralt een stap naar achteren en begon -met zijn zwaard geheven- om Celia heen te cirkelen, als een roofdier op jacht. Zijn blik was onlosmakelijk op haar gepind. Zijn bovenrug was lichtelijk voorover gebogen en zijn spieren spanden zich aan. Zelfs zijn ademhaling en hartslag leken uit te stralen dat hij haar uitdaagde... haar wederom uitnodigde om haar energie los te laten en zich in het licht te wagen...
Eens zien wat ze nu zou doen en waar dit heen zou gaan.

Hij schoot haar voorbij. Celia verplaatste haar gewicht naar haar andere been, om de kracht die in haar aanval had gezeten om te zetten in een soepele draai en zo Geralt niet uit het oog te verliezen. Ze wilde zijn bewegingen nauw in de gaten blijven houden. Ze behield de afstand tussen hen, zijn bewegingen spiegelend. Toch leek zijn lichaam geen tekenen te vertonen om in beweging te komen voor een aanval van zijn kant. In tegendeel. Zijn blik leek haar uit te dagen. Haar stappen bleven beheerst, haar rug recht. Het zwaard naar de grond gericht, maar niet rustend. Elke mogelijke verandering in de situatie zou ze binnen enkele seconden kunnen opvangen. Haar ademhaling was constant, haar bewegingen geolied, bijna mechanisch. Uit het niets zette ze zich af. De afstand tussen haar en Geralt die net nog zo groot geleken had was met een keer knipperen verwoest terwijl het zwaard in gereedheid werd gebracht voor een tweede aanval. Maar ze veranderde haar passen, stapte even soepel in een ander ritme en gooide het zwaard over naar haar andere hand om op het laatste moment een uithaal van de andere kant te geven. Een zwart/witte waas leek aan haar ogen voorbij te trekken. Andere beelden en stemmen ver weg. Ze knipperde toen het geluid van staal tegen zilver de waas doorbrak. Celia dacht niet langer na en liet haar lichaam doen waar het voor getraind was. Het geluid stierf weg en een nieuwe schijnbeweging volgde om tijd te winnen voor haarzelf. Geralt was geen persoon die je snel uit evenwicht haalde. Zijn bewegingen getuigden van veel ervaring en een lange training. Snelheid en flexibel waren de sleutelwoorden hier al leek hij ook daar over te beschikken.
Celia greep hem bij zijn pols, gebruikte zijn uitstekende balans om zichzelf om hem heen te slingeren en probeerde hem daarna onderuit te werken door de basis van zijn balans, zijn enkel, onderuit te schoppen. '712144 Ataque,' ze wist niet waar het woord ineens vandaan kwam. Het was niet zijn stem, niet zijn accent. Het Erdse dialect galmde na in haar hoofd. Haar blik werd leeg, alsof ze alleen nog een omhulsel was en de persoon verdwenen. Maar haar aanvallen waren een paar niveau's omhoog gegaan. De ene na de andere aanval liet ze los op hem. Er zat geen rust meer tussen. Elke serie slagen werd direct opgevolgd door de volgende. Elk van hen doelgericht, krachtig...en bedoeld om te doden.

Geralt keek wat verbaasd op toen Celia zich ineens afzette en naar hem toe bewoog. Hij moest werkelijk alle zeilen bij zetten om haar onverwachte, soepele beweging te ontwijken. Zelfs zijn aangescherpte reflexen haalde hier niet veel uit. Hoe… hoe was dat mogelijk? Celia leek nog maar zo jong, maar het voelde alsof haar training minstens gelijk was aan de zijne, terwijl Geralt haar vele jaren voorbij ging in leeftijd...
Zo vlug hij kon, hief hij zijn stalen zwaard ter bescherming toen het zilveren op hem af suisde, net op tijd… akelig “net op tijd”…
Geralt had voor het “mentorgesprek” niet precies geweten wat hij van Celia moest verwachten, vandaar dat hij maar al te graag met haar wilde spreken, maar dit… dit had hij niet zo snel zien aankomen... Haar houding en bewegingen hadden wel iets weggegeven, maar er waren meer leerlingen die een zekere training hadden gehad, naast de lessen die ze op Starshine Academy volgden, maar geen van hen leek zoals Celia te zijn...
De frons op zijn voorhoofd verdiepte, waardoor de groeven in zijn gezicht zichtbaarder werden. In gedachten speelde hij met de twijfel of hij gevecht hier beter stop kon zetten, voordat er iets mis zou gaan… Maar de wolf in hem liet het niet toe en was simpelweg té nieuwsgierig naar de mogelijkheden van de tegenstander. De leraar in hem evenmin, benieuwd welke potentie Celia werkelijk in zich droeg. Enkel de mens gebruikte zijn rationaliteit, waardoor hij de kracht vond haar niet onverhoopt aan te vallen en bewust stil te staan bij iedere beweging die hij zelf maakte.

Dit veranderde echter toen zijn mentorleerling uit het niets zijn pols vastgreep en zijn lichaam tegen hem gebruikte. Een automatische, verontwaardigde grom verliet zijn keel toen hij de beweging langs hem heen voelde strijken. Hij voelde haar hak stevig tegen zijn enkel drukken, waardoor zijn irissen onbewust fel oplichten.
Wel alle…!
Krachtig zette de Witcher beide voeten steviger in de ondergrond, al wist hij dat dit ten koste ging van zijn eigen flexibileit, maar het was het één of het ander. Celia probeerde hem in het nauw te drijven…
Wat er ook gebeurde, hij mocht haar nu in ieder geval niet uit het oog verliezen…
Zo soepel als hij kon, maakte Geralt een halve draai, om Celia tevens te beletten hem onderuit te halen. Het was verrassend hoeveel kracht ze bezat met haar pezige lichaam…
De Witcher verstijfde plotseling bij het bemerken van haar blik. Wacht… Wat…?
Zijn ogen vernauwden zich terwijl ze haar gelaat aandachtig opnamen. Die… uitstraling… Het kwam hem haast angstig bekend voor en toch ook weer niet. Ze leek… afwezig en gevaarlijk alert tegelijkertijd, bijna zoals… zoals hij, wanneer de wolf het overnam…
Veel tijd om erover te peinzen, werd hem niet gegund toen Celia uit het niets de ene na de andere aanval op hem begon te lanceren. Geralt wist ze allen -met de nodige moeite- te ontwijken of te pareren, maar zijn zorgen groeiden en groeiden...
Ineens leek er niets over van het mysterieuze meisje uit zijn klas. In uiterlijke verschijning was ze weliswaar hetzelfde en ze bezat zeker nog dezelfde geheimzinnigheid, maar de persoon voor hem was niet Celia…
Ook Geralt merkte hoe hijzelf in houding en gedrag begon te veranderen, ongewild weliswaar. Ze had haast iets…gevaarlijks, iets duisters..., net zoals de wezens die hij zoveel jaren bevochten had. Het was daarom ook niet gek dat zij in hem het beest aanwakkerde, al deed de Witcher zijn uiterste best dit zoveel mogelijk onder controle te houden. Het was een vreemde gewaarwording, want na jaren en jaren van trainen had hij het de meeste tijd prima onder controle, maar deze onverwachte confrontatie leek iets in hem te hebben wakker geschud…
Uh oh…
“Celia.” klonk het daarom streng en grommend, terwijl Geralt wederom een complexe beweging met zijn bovenlichaam moest maken om het zilveren zwaard ternauwernood te ontwijken. “Celia…” herhaalde hij, nog duidelijk en krachtiger. “Genoeg zo.”
Nee… Nee, ze moesten zo snel mogelijk dit… "gevecht" stopzetten. Ondanks dat zijn interesse heimelijk alleen nog maar meer geprikkeld was en hij ergens -vanuit zijn oude zelf- met volle teugen genoot van de uitdaging die het vormde, moest hij verstandig handelen. Het was zíjn verantwoordelijkheid als leraar, verdomme.
Maar… waarom vond hij ergens dan zo moeilijk om het hier te laten eindigen…?
Geen enkele angst viel ook bij hem te bespeuren, enkel enige verwondering, maar vooral, heel stiekem, kon men uit zijn blik opmaken dat Geralt of Rivia onder de indruk was... Oprecht onder de indruk.
Hopende dat zijn woorden genoeg zouden zijn, wachtte Geralt Celia’s reactie af, terwijl hij aanval na aanval pareerde of ontweek, zich met steeds meer moeite inhoudende haar niet zelf aan te vallen.

De plek waar ze zich tot had terug getrokken voelde donker maar vertrouwd. Bijna als haar oude cel. Hier kon ze zichzelf terug trekken terwijl haar lichaam maar rustig haar gang ging. Ze wilde er niks mee te maken hebben. Onderwijl ging haar lichaam door, haar geest afgezonderd van waar ze mee bezig was. Ze pareerde, stootte en viel terug alsof ze een dodelijke dans deed. Zweet parelde op haar voorhoofd maar dat was verder ook het enige teken dat het iets met haar deed. Ze probeerde zoveel mogelijk achter de Witcher te komen en zijn onbeschermde vlakken te raken. Daarbij deed haar lichaam geen moeite om zichzelf al te goed te beschermen. Een keer sneed Master Geralt's zwaard langs haar onderarm en sneed de mouw van haar kleding stuk. Ze gaf geen kik, leek het niet eens op te merken. Ze vocht maar door. Onvermoeibaar totdat ze haar doel bereikt had of dood neer zou vallen.

Zijn stem was vreselijk ver op de achtergrond. In haar hoofd was alleen plaats voor beelden van vroeger. Alle uren van training, de gewichten om haar polsen en enkels om haar sterker te maken. De keren dat ze was geslagen. Soms bijna fataal. De ziekenzaal was alleen voor de stervenden geweest. Zelfs het geluid van staal tegen zilver leek haar niet meer te bereiken. Het was misschien al de derde keer dat hij haar riep dat er iets leek door te dringen. Eerst herkende ze zijn stem niet. Maar het accents had iets bekends. Het deed haar denken aan andere woorden. A vontade. Apagar. Ze stond stil, ruw onderbroken halverwege een aanval. Haar ogen waren opnieuw gericht op het lemmet. Ogen waarvan zij de blik niet terug herkende. Ze merkte hoe snel haar hartslag ging en voelde hoe haar lichaam reageerde alsof ze een stevige training had gehad. Ze probeerde zich te herinneren wat ze kon. Maar haar hoofd deed zijn best haar gedachten uit te wissen. Langzaam legde ze het zwaard, dat ineens duizend maal zwaarder voelde, op de grond. Woorden schoten haar tekort. Wat moest ze dan ook zeggen tegen hem? Wat had ze gedaan.

Geralt wist niet hoe lang hij dit nog ging volhouden, voor hij zich genoodzaakt zou voelen Celia aan te vallen… Ze leek niet te stoppen hoe hij ook met zijn woorden tot haar door probeerde te dringen. Aanval na aanval werd op het afgeworpen. Waar ze het vandaan haalde, wist hij niet. Nog nooit had hij iemand van haar leeftijd zo zien vechten. Haar blik kon hem niet beangstigen, maar het baarde hem wel zorgen… Ze leek onderworpen aan een hogere macht die haar als een pop bespeelde. Geralt probeerde te peilen waar het vandaan kwam, wat in godsnaam de oorzaak was dat ze plotseling was getransformeerd tot… tot… “dit”, wat dat ook mocht zijn. Maar zelfs met zijn jaren aan kennis en ervaring, groeide de twijfel enkel met de minuut.
Maar uit het niets… was het over.
Volledig verstomd en uit het veld geslagen keek de Witcher toe hoe Celia ineens zijn zwaard bekeek en het langzaam op de grond legde. Wat was er veranderd waardoor ze weer grip kreeg op zichzelf…? Of… was dit een nieuwe tactiek?
Nee… Ze leek oprecht… verbaasd. Minstens net zo verwonderd als hijzelf, of was het eerder schuldig…?
Geralt kon niet ontkennen dat ze hem verrast had op een zowel positieve als negatieve manier. Eindelijk had hij een glimp opgevangen van de sluimerende kracht die ze werkelijk bezat, maar nu besefte hij dat het tegelijkertijd gepaard ging met een bepaalde duisternis waar voorzichtigheid genoodzaakt was…
In plaats van woorden van bemoediging, troost of empathie te bieden, hield de docent zijn lippen op elkaar. Enkel een kort knikje toonde dat hij, op een bepaalde manier, genoeg gezien had… Langzaam boog hij zijn grote lichaam voorover om het zilveren zwaard van de grond te rapen, om deze vervolgens met het stalen weer in de schede tegen de boom te laten rusten. Onderwijl kreeg hij de kans om in alle rust zijn gedachten te ordenen, al stormde het in zijn hoofd met vragen… Sinds hun eerste ontmoeting waren deze al reeds aanwezig geweest, maar nu… was het alleen maar toegenomen.
Wie was Celia Cartagos werkelijk…?
Na dit moment van sereniteit te hebben genomen en vlug te peilen of hij ergens schade had opgelopen, kon Geralt concluderen dat hun gevecht gelukkig nog redelijk goed was afgelopen, in termen van “fysiek letsel”. Hij had het er met een paar schrammen en één ondiepe snede afgebracht. Dat hij überhaupt gewond was geraakt in feite verbazingwekkend was gezien het feit dat hij niet door een mythisch wezen, maar een mens, een jong mens, was aangevallen, hield hij wijselijk voor zichzelf. Het was iets wat de Witte Wolf nog nooit op deze manier had meegemaakt…

Even nam hij de tijd zijn ademhaling en hartslag naar een voldoende tempo te reduceren, voor hij zich weer oprichtte. Zijn doordringende blik schoot weer naar zijn mentorleerling, benieuwd naar haar reactie op het “voorval”. Maar opnieuw… zweeg hij.
Slechts met een kort knikje en het draaien van zijn lichaam, weg van haar, maakte Geralt duidelijk dat hij van haar verlangde dat ze hem zou volgen. Zijn spullen liet hij bij het bankje staan. Ze zouden niet te ver af dwalen en Geralt voelde zich zeker genoeg in zijn zintuigen dat hij het op tijd op zou merken als iemand zich toch in de buurt ervan zou wagen. Terwijl hij zichzelf al in beweging zette, opende zijn mond zich eindelijk iets. “Wie ben je, Celia…?” klonk het plotseling laag en doordrongen van belangstelling. Nergens viel ook maar enig oordeel of nervositeit te bespeuren, enkel nieuwsgierigheid naar de persoon in zijn aanwezigheid.
Ja… Wie was Celia Cartagos werkelijk…?

Nadat ze het zwaard op de grond had gelegd had ze een paar passen afstand genomen. Haar groene ogen volgden hem toen hij zich voorover boog om het zwaard op te rapen. Ze bleef op haar plek staan, haar voeten iets uit elkaar en haar handen op haar rug. Een lichte bries trok aan een paar kleine plukjes haar maar ze negeerde het. Haar gedachten waren in haarzelf gekeerd. Om te proberen te bevatten wat er zojuist had plaatsgevonden op het grasveld. Ze merkte dat hij haar bekeek maar ze kon het niet opbrengen zijn blik te beantwoorden. Ze had een leerkracht aangevallen. De man die was toegewezen als haar mentor. Ze ging geheid van school gestuurd worden, dat kon niet anders. Zou ze terug gaan naar Ark? Nee, waarom zou ze. Alleen maar om Augustus onder ogen te komen. Om zijn teleurgestelde stem te horen en daarna misschien....dat het toch hopeloos was. Ze kon naar Shadra. Gewoon aan het werk daar. Maar er was iets wat haar tegen hield terug te gaan. Op Razen had ze al helemaal niks te zoeken. Ze was er geboren, maar meer ook niet. Een kans op een leven daar was gewoon niet mogelijk.

Ze keek op toen Master Geralt zich omdraaide. Zijn intentie was duidelijk. Met een lichte tegenzin volgde ze hem op exact tien passen afstand. Ze keek op toen ze hem hoorde spreken. Haar ogen gericht op zijn rug. Wat moest ze daarop antwoorden? Wat kon ze antwoorden? Hij had misschien beter kunnen vragen "wat" ze was. 'Selene Project serienummer 712144 van de Delta faciliteit op Erd,' zei ze uiteindelijk. Haar stem helder en emotieloos. Ze zweeg nog iets langer voordat ze er iets zachter aan toevoegde 'Status, gedeactiveerd. Reden, systeem falen,'. Ze was blijven staan. Haar ogen bleven naar hem kijken, voor het eerst sinds ze op de academie zat onzeker over hoe hij zou reageren. Zo direct was ze nooit geweest.

In een kalme pas beende de leerkracht door het verlaten landschap. De meeste mensen leken zich binnen te bevinden. Maar goed ook, want het was beter dat zo min mogelijk hen hadden gezien. Geralt zou zijn eigen gedachtegang rond het geven van het zwaard nog kunnen verwoorden (of het begrepen zou worden, was een tweede…), maar hij wilde Celia allerminst in de problemen brengen. Het was buiten haar schuld om wat er was gebeurd. Niet alleen was het zijn aanzet geweest om haar overweldigende energie de vrije loop te laten door haar het zwaard te lenen, daarbij leek er iets in haar veranderd te zijn op het moment zelf, waardoor ze hem ongecontroleerd had aangevallen.
Vele vragen speelden in zijn gedachten toen hij verder stapte. Het zacht ritselen van het gras achter hem, attendeerde hem erop dat Celia hem volgde, maar op enige afstand. Wellicht… was dat wel verstandig, hij kon immers niet inschatten of ze weer in dezelfde staat zou kunnen raken. En dit keer… zou hij niets hebben om zichzelf te verdedigen, behalve zijn eigen, fysieke kracht en magie, maar boven alles wilde hij vermijden dat hij het meisje zou verwonden. Ondanks alles, ondanks de uitmuntende expertise die ze zojuist had getoond, bleef ze ook… een meisje, zijn mentorleerling. En daarmee was Celia ook iemand die beschermd en geholpen diende te worden door hem, desnoods tegen zichzelf.

Nadat hij zijn vraag had gesteld, keek Geralt niet direct om, haar zo ook de kans gevend rustig over een antwoord na te denken. Het was niet de makkelijkste vraag die je zou kunnen krijgen… Zeker niet in haar positie, leek het.
Haar uiteindelijke antwoord verraste hem zodanig, dat de Witcher zich wel naar haar toe moest draaien. Met zijn wenkbrauwen iets opgetrokken en zijn ogen glinsterend van belangstelling, toonde hij de oprechte verbazing die in hem schuilging. In gedachten ging hij nog eens woord voor woord haar reactie langs. Project? Met een serienummer nog wel… Het leek haast alsof ze zou uit een fabriek was komen lopen en als… als een machine meedeelde wat er met haar “aan de hand was”. Merkwaardig… en verontrustend.
Het was iets waar zelfs hij nog nooit van had gehoord...
Even viel het stil, terwijl Geralt zijn mentorleerling aandachtig observeerde. Geen moment leek hij te twijfelen of ze de waarheid sprak, daarvoor was de situatie te ernstig en leek Celia te… aangegrepen. Daarbij moest er een verklaring zijn voor haar eerdere gedrag en dit…leek alvast een deel van de immens ingewikkelde puzzel.
Slechts een seconde waande Geralt zich weer in zijn oude rol, door de mysterie wat het meisje voor hem omhulde, alsof hij zich ergens… geroepen voelde haar uit de greep van een nog onbekend “monster” te redden…
Zijn blik verzachtte plotseling toen hij langere tijd naar haar gezicht gekeken had. Ze toonde twijfel, onzekerheid… Niet gek als je bedacht wat ze zojuist met hem gedeeld had. Hij vroeg zich af wie er nog meer vanaf wisten… Of.. überhaupt iemand hier de waarheid wist…

In een beheerste tred begon hij uiteindelijk weer naar het meisje toe te lopen en bleef voor haar staan, dit keer wel meer ruimte over houdend dan hij gemiddeld bij andere personen zou doen. Geralt was überhaupt niet iemand die snel fysieke nabijheid zocht, op welke manier dan ook, maar juist nu besteedde hij nog extra aandacht aan afstand, zodat Celia zich zoveel mogelijk op haar gemak zou voelen bij hem. Zijn gouden ogen zochten de hare. “Kun je me vertellen wat dat betekent..?” klonk daar een nieuwe vraag. Zijn stem was bijzonder vriendelijk en warm, wat wellicht als een verrassing zou kunnen komen door zijn gewoonlijke houding. De vraag was één die veel of weinig antwoord zou kunnen betekenen. Het was bewust zo breed mogelijk gesteld, zodat Celia voor zichzelf kon bepalen hoeveel uitleg rond haar eerdere woorden, ze hem op dit moment zou gunnen. Ongeacht dat Geralt’s nieuwsgierigheid nog steeds met de minuut toenam, ging haar welzijn boven zijn eigen verwondering, ook al besefte hij ergens dat hij haar pas echt zou kunnen helpen als hij een goede inschatting van haar… “situatie” zou kunnen maken. Wat dat ook mocht zijn..

PROFILE MAGICIAN

» Celia "Selene" Cartagos v.2
» Thou art one [Celia]
» Mentorgesprek: Vash
» Is It Ever Enough - Celia
» ღWakeywakey! [Celia]

[Mentorgesprek] Celia Cartagos

[Mentorgesprek] Celia Cartagos

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen