Het was overdag en Drake liep met een simpele tred door de winkelstraten van Oak's Field. Nu het sinds een paar dagen regen weer heerlijk mooi weer was, kon Drake als schuilende kat weer zijn huis verlaten. Zijn ogen gleden langs de ruiten van winkels en kleine huisjes. Er stonden hier en daar ook wat leegstaande panden. Er liepen mensen over straat zowel als de burgers van het kleine stadje als de studenten van Starshine. Je zag hoe er al voorbereidingen werden gemaakt voor het zomer feest over een paar weken. Drake zag hoe er een vrouw met koekjes bij de bakker vandaan kwam. Deze zette ze zo te zien neer op een ton. Drake kreeg een slinkse blik in zijn ogen. Hij snoof en liep op de vrouw af met zijn rug naar de koekjes gedraaid. Hij hoorde de bakker iets roepen. ''Mevrouw? Ik dacht dat de Bakker iets riep. Bent u niets vergeten?'' De vrouw bedankte hem en liep terug de winkel in, zoals verwacht liet ze de bak op de ton staan. Hij graaide er twee uit. De bakker kwam meer naar het raam en begon opeens te schreeuwen. ''Vuile rat! kom hier, BUUURNEEED!!'' Drake schoot in de lach en snelde er vandoor. Hij zag hoe de buurtwacht ook achter hem aankwam, mensen schrokken verbaasd op en Drake sprong op de daken en door stegen totdat hij dacht dat hij ze kwijt was. Deze actie was misschien nog iets te riskant. Uiteindelijk had Drake zich al grinnikend in een steeg kunnen verschuilen. Verheerlijkt genoot hij van de snack. Oohh.. boterkoek, wat was het toch overheerlijk. Een van zijn favorieten maar zoveel verspilling van zijn geld bij die dure beste bakker van de stad. De krummels zaten nog op zijn wangen toen hij zijn weg vervolgde naar de zwarte markt. Op deze plek kocht hij eerlijk wat magische elementen die hij kon gebruiken en voerde een kort gesprek met een koopman die volledig in het paars gekleed was. Enkel zijn mantel was zwart. Drake haalde nog wat dingen bij een andere kraam doordat hij dat met Autumn had afgesproken totdat hij bleef staan bij de kraam van edelstenen. Meestal interesseerde het hem niet zoveel, maar hij had er laatst wat over  gelezen en misschien had Oriël er nog wel wat over te vertellen. Drake liet zijn ogen over het materiaal gaan en pakte een wit kristal op, uiteindelijk knikte hij naar de koopvrouw en liep hij weg. Hij nam een slok van het water dat hij met zich mee genomen had en keek naar de mensen die langs kwamen terwijl hij stil stond. Soms konden er echt creeps langs lopen op deze plek. Hij zag een vrouw met een wrat, of een wrat met een vrouw. Hij grinnikte even en voelde zich erg fijn op deze manier want sommige die hem van naam kende ontliepen hem, van anderen kreeg hij hatelijke blikken en de gene die hem niet kende konden dat maar beter zo houden.

Soms waren mensen stom. Soms waren mensen het verlichtende voorbeeld van intelligentie. En soms, heel soms, waren mensen deze bijzondere vorm van koppig. Het niveau van koppig waarbij je iemand het liefste bij de haren wilde grijpen en met zijn hoofd tegen de steen wilde slaan waar hij al twee keer tegenaan gelopen was als de ezel die hij was. En vandaag was Mordecai dat niveau van bijzonder koppig. Het was hem niet één, maar zelfs twee keer aangeboden om een rondleiding door Oak's Field te krijgen. Als nieuweling viel je al snel op in de gangen van de school. Vooral als je niet eens de moeite deed om dat feit te verhullen. Het gefluister door de gangen over zijn financiële status hielp ook niet. Het was geen gerucht wat hij zelf de wereld in had geholpen. Maar de meeste mensen hadden aan een blik genoeg om een oordeel te vellen over hem. Toch had Mordecai deze beide uitnodigingen afgewezen. Als hij dit dorp zou gaan bekijken, dan niet met iemand op sleeptouw wiens ware bedoelingen hij nog niet kon achterhalen. Het was dan ook niet verbazend dat hij vrij snel verdwaald was. Hoewel hij niet exact wist waar hij terecht gekomen was zag het er uit als een ongure buurt waar je waarschijnlijk de interessantste, en meest illegale voorwerpen kon tegen komen. Elke stad of uit de kluiten gewassen dorp had er een en Mordecai had zojuist die van Oak's Fiel gevonden. Hij liep langzaam tussen de mensen door, zijn blik van kraam naar kraam glijdend. Overduidelijk vreemd, nieuw en voor de meesten een makkelijke prooi. Tenminste, dat dachten ze. Zijn aandacht werd getrokken door een klein kraampje waar verschillende zakhorloges aan een dun gespannen draad hingen. Ze zagen eruit als echt zilver voor het ongetrainde oog. Maar iedereen die ooit echt zilver heeft gehad kon zien dat de krassen die erin zaten van het ruwe in- en uitpakken van het product duidelijk lieten zien dat onder de glimmende laag niets anders zat dan metaal. Zijn aandacht was al snel verdwenen en hij legde het klokje terug op het gammele tafeltje waar de man de rest van zijn waar had uitgesteld. Mordecai draaide zich om en wilde weg lopen, maar de chagerijnig klinkende stem van de man die hem terug riep liet hem weer omdraaien. Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw keek hij de verkoper aan. 'Kom jij nog even betalen snotjong. Je hebt mijn waar zojuist vernield,' sprak hij met een blik dat op onweer stond. Mordecai liep terug naar de man, onderwijl een leren boekje en een pen uit de binnenzak van zijn smetteloze witte jas vissend. Ook zijn bril haalde hij tevoorschijn. Met een tevreden grijns keek de man toe hoe de prooi viel voor zijn leugen en nu een cheque ging uitschrijven. Maar Mordecai's woorden veegden die grijns al snel van zijn gezicht. 'Eens zien. Kwaliteit is zeker niet Erds, Grenaans op z'n hoogst en met zilver overgespoten. Waarschijnlijk een legering. Je glas is verkeerd uitgelijnd en zal binnen drie dagen eruit vallen mits het zo lang zonder barsten blijft. De cijfers zijn beschilderd met een verf op verkleurt in direct zonlicht. Met een jaar zijn ze vervaagd. Al denk ik niet dat je scharnieren het zolang volhouden. Dit stuk schroot is niet eens een vijfde van de prijs waard die jij erop plakt,' begon hij kalm. De man wilde protesteren maar Mordecai was nog niet klaar en schreef zonder op te kijken verder. 'Verder, aan je....kraam te zien zal je is je winkel niet veel meer dan tweeduizend Talons en dan ben ik nog genereus...,' zei blik ging over de rand van zijn zwarte bril en zijn hoofd kantelde wat schuin om het huis te bekijken wat achter de man lag. 'Waardeloze producten, een barrel van een woning en geen gevoel voor stijl of klasse. Hoeveel denk je dat je leven waard is?' vroeg hij kalmpjes maar toen de man antwoord wilde geven onderbrak Mordecai hem tijdens zijn ademteug. 'Dat was geen vraag,' zei hij semi geïrriteerd alsof je een kind moest uitleggen wat er mis was met zijn twijfelachtige logica. Hij schoof het boekje met zijn berekening naar de man toe. Deze trok lijkbleek weg. 'Het is niet erg fraai. De enige reden dat je er nog bent is omdat de locatie nog rottiger is dan je adem. Ik kan je met drie weken bankroet laten verklaren, twee als vanavond besluit het dessert over te slaan. Is dat wat je wilt?' vroeg hij waarna hij het boekje terug pakte. De man zweeg en Mordecai nam zijn bril af en keek hem indringend aan met zijn helblauwe ogen. 'Dat was wel een vraag,' zei hij langzaam alsof de man voor hem hersenschade had. Toen de kerel nog steeds niet uit zijn woorden kwam zuchtte hij en stopte zijn spullen weer weg. 'Laat maar zitten,' verzuchtte hij waarna hij zich omdraaide en weg liep, de man met een rokend brein en een depressief gevoel over zijn eigenwaarde achterlatend.

Donker was de markt, duister waren hun zaken die er werden behandelt en verhandelt. Zijn ogen gleden over de verschillende kraampjes en zijn nieuwsgierigheid was groot naar nieuwe producten die hij niet kende. Ergens had hij ook graag wel gewilt dat hij hier ooit iets zo speciaals zou tegenkomen dat mensen het van hem wilde hebben. Toch bleef hij zoeken naar andere kleine dingetjes. Hij had hier ook wel dingetjes gekocht of zelf verhandelt. Dat wil niet zeggen dat het ook allemaal even eerlijk ging en in het begin was Drake zelf ook wel eens belazerd geweest door een creep. Toch bleef Drake zich met deze praktijken bezig houden omdat hij het ook wel weer spannend vond. Vooral nu Autumn en hij er veel aan hadden als hij unieke dingen vond om weer voor duurder te kunnen doorverkopen. Ooit had iemand het lef gehad om er een draken ei te verkopen. Dit ding was nog nep ook. Drake had het ter plekke ingeslagen, eerst waren de mensen geschokt geweest dat hij zomaar het ei kapot maakte want het leek best echt, maar dit was enkel een goed stukje creatief papier machéen. Daar hadden ze een spreuk overheen gegooid waardoor hij net echt leek, maar zodra de jongen het ei had opgepakt had hij gelijk geconcludeerd dat het nep was en sloeg het kapot. De vrouw achter de kraam was woest geweest, maar Drake had niks terug betaald. Het was ten slotte zo dat ze beweerde bij de beschrijving dat er een echte draak uit zou komen. Drake vond het alleen een schande voor het drakenras dat ze dit deed, dus had haar flink de waarheid verteld toen. Hij liep langs de kraam waar dezelfde vrouw stond, toen ze hem herkende gaf ze hem een vuile blik. Drake draaide met zijn ogen en liep door. Opeens hoorde hij dichtbij iemand ook met geïrriteerd leek te zijn, misschien wel zelfs tegen boos aan. Drake keek op en zag iemand staan praten met een koopman. Groene lange lokken vielen over zijn schouders, een vreemde uitstraling die Drake wel aantrok en nieuwsgierig maakte. Hoe hij de koopman met elk woord genadeloos afbrak was prachtig en hij grinnikte zacht om het gezicht van de geldjatter. Drake stond in de schaduwen, het tafereel was werkelijk vermakelijk om te aanschouwen. Hij wreef met zijn vingers langs de ongeschoren en zag hoe de vreemdeling nu de kraam verliet. Met een zwiep van zijn half lange haar liet Drake zich op het toneel zien. Het witte bond van zijn jas was als de sneeuw op een winterslagveld. Rottende zwarte aarde met de witte plekken hier en daar. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken, maar de witte randen van zijn mouwen hingen hier buiten. Borst naar voren en groot makend met een lengte van 1.90, versperde Drake de vreemdeling de weg. Op zijn gezicht stond een zelfverzekerde maar onderzoekende blik. Hij was nieuwsgierig naar deze gast en velen die hem kende wisten dat bij Drake een sleutel was tot meer. Hij keek de groenharige vreemdeling eerst even aan waarna hij rustig en gereserveerd sprak. 'Dat ga je hier vaker tegen komen, daarom de naam: Zwarte markt. Ze hebben hier nog nooit van eerlijke handel gehoord. Alleen ik denk dat je daar al achter was.'' zei Drake. Hij haalde een hand door zijn haar waarna zijn oranje ogen als een vos keken in de blauwe heldere hemel ogen van de gene die tegenover hem stond. ''Drake Burned.'' stelde Drake zichzelf voor, maar hield zijn handen rustig in zijn jaszakken. Hij had manieren maar Drake had niet het idee dat het bij deze gast erg zou helpen in of hij Drake wel of niet zou mogen, en in dat geval zouden ze nog wel zien wat elkaars oordeel zou zijn. Tot die tijd wachtte hij af op zijn reactie.

Sommige mensen waren zo vreselijk traag van begrip. Dat kon op je zenuwen gaan werken. Maar ja, wat had hij kunnen verwachten van een plek als deze? Mensen leefde hier letterlijk van dag tot dag. Elke dag dat je een beetje geld kon afzwendelen was een dag dat je jezelf weer kon voeden. Het was een situatie waar hij zelf nooit in had gezeten en waar hij ook nooit in terecht zou komen. Zelfs al zou de modezaak van zijn moeder instorten, oorlogen zouden er altijd gevoerd worden. Wat dat betrof had zijn vader een handel gekozen die nooit zou sterven en op het moment dat er oorlog gevoerd werd waren er altijd nieuwe uniformen nodig. Zo hielden ze elkaar bezig, zijn ouders.
Met zijn handen in de zakken van zijn witte pantalon en deze gedachten malend door zijn hoofd, liep Mordecai verder. Hij was de man van zoëven allang weer vergeten. Zijn gestalte was niets anders dan een vage herinnering. Zijn helblauwe ogen keken echter op toen hem de weg versperd werd. De jongen voor hem zag er slonzig uit. Afgeleefd bijna. Hij had onverzorgd zwart haar wat op een bijna natuurlijke wijze in zo'n "out of bed" look zat en oranje kleurige ogen. Het meest typerende voorbeeld van een "bad boy". Maar Mordecai liet zich niet intimideren door de knul. Met recht rug en geheven hoofd keek hij de jongen recht en onverschrokken aan. Zo tegenover elkaar waren ze zowat even groot. Mordecai gooide een lok van zijn lichtblonde haar over zijn schouder naar achteren wat hem al een tijdje in zijn nek kriebelde en luisterde naar de woorden die de jongen tegenover hem hem te zeggen had. Hij liet de jongen uitspreken voordat hij een tegen reactie gaf. 'Ik was ook niet van plan om mijn geld hier te verspillen. Als je echte illegale waar zoekt moet je op Shadra zijn voor spreuken en brouwsels. Op Erd kan je de beste wapens krijgen en iedereen weet dat Razen de grootste illegale dierenmarkt heeft van heel Kovomaka. Ik wilde simpelweg weten wat Oak's Field te bieden had,' was zijn kalme reactie. Gesproken met een duidelijke stem. Iemand die gewend was orders te geven aan anderen. Het was niet bedoeld om de ander af te troeven. Op zo'n toon had hij het ook niet gezegd. Eigenlijk had het vrij zakelijk geklonken. Alsof Mordecai aan het onderhandelen was met de jongen voor hem. Een jongen die zich nu overigens voorstelde als Drake Burned. 'Mordecai Celestin,' sprak hij op zijn beurt. Hij wist niet of de achternaam de jongen iets zou zeggen. Hij zag er niet uit als iemand die veel verstand had van de nieuwste mode en nog minder als iemand die bij zijn vader ooit een bestelling kon hebben geplaatst. Eigenlijk hoopte Mordecai erop dat Drake in het duister zou tasten. Dat zou een ontmoeting als deze tenminste nog interessant maken.

De onderkant van zijn jas bewoog mee in de wind, zijn lokken hingen half voor de bruine ogen. Ze keken nieuwsgierig maar ook behoedzaam naar de onbekende. 'Ik was ook niet van plan om mijn geld hier te verspillen. Als je echte illegale waar zoekt moet je op Shadra zijn voor spreuken en brouwsels. Op Erd kan je de beste wapens krijgen en iedereen weet dat Razen de grootste illegale dierenmarkt heeft van heel Kovomaka. Ik wilde simpelweg weten wat Oak's Field te bieden had,' Drake keek de jongen even aan die het zo te zien allang al allemaal had uitgezocht. Het verbaasde Drake eerlijk gezegd ook niet zo als hij naar zijn gelikte uiterlijk keek. Alles was zo perfect aan zijn nette houding, maar er hing ook iets kils over hem. De toon waarop hij had gesproken was niet een nederige, al had Drake die ook echt niet verwacht. Een stem die gewend was te praten en wist wát hij zei. Een stem de bevelen kende. Drake vroeg zich af of hij zo iemand.. leuk vond. Nadat Drake zijn naam had gezegd, stelde de jonge man zich voor als Mordecai Celestin. Drake liet de naam nog even door zijn hoofd gaan, zodat het als het ware in zijn bibliotheek van mensengegevens werd opgeslagen.

Drake had een triomfantelijke blik op zijn gezicht en dacht even na, al waren zijn woorden zoals altijd bijna impulsief. ''Hm. Je lijkt me iemand die zo te horen alle kennis denkt te hebben over alle werelden om ons heen. Iemand die, gezien je uiterlijk alles voor elkaar heeft. Strak uiterlijk en gestroomlijnde houding. Je vind jezelf heel slim vinden en daarmee ook erg beoefend in de magie.'' Drake haalde wat vuil van zijn rouwranden onder de nagels vandaan waardoor zijn blik even was afgewend. Zijn woorden konden op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Ze konden zelfs als compliment gezien worden, maar dan zou de jongen hem verkeerd inschatten. Als Drake zijn leven anders was gelopen, of zijn mening over het leven anders was geweest... had hij er misschien ook zo bij gelopen. Het ding was alleen zo dat Drake niet zo hield van rijkelui mensen. Een afgunst die zijn famille had gecreëerd en hij niet wilde nabootsen. Het feit was echter; Drake zijn familie was rijk, Drake zelf niet. Hij kreeg geen cent van zijn beide ouders. Het geld waar hij aan kwam, dat verdiende hij op zijn eigen manier. Drake had een korte stilte laten vallen. ''Het ding is alleen, jij hebt de kennis over de dingen die ik niet weet. De dingen die ik weet zijn bijvoorbeeld dat jij hier pas op de academy zit. Mijn ogen zijn vaak op plekken waarvan men geen weet heeft. Ik vergeet nooit een naam of gezicht en bijna iedereen kent die van mij. Nu is mijn conclusie of vraag. Als jij dan al ouder, slimmer, rijker bent. Waarom als je al deze capaciteiten al hebt, ben jij naar deze school toe gekomen?'' Drake keek hem scherp aan, wachtte op zijn antwoord. Drake zou allen accepteren en het zou hem niks verbazen als de jongen hem zou proberen af te branden. Er waren verschillende reacties en Drake kon absoluut genieten van elke. Wat hield hij toch van de mens en zijn brein, hoe het werkte. Mordecai kon dit als een aanval zien, of als een wederzijds gesprek, kon Drake een arrogante kwal vinden of juist oplettend.

Zijn blik was tijdens het praten op het gezicht van de jongen tegenover hem gericht. De jongen die zich daarna had voorgesteld als Drake. Hij zag hoe de jongen hem had bekeken, had beoordeeld in zijn hoofd. Maar het vonnis kon hem eigenlijk niet boeien. Wat zou hem het kunnen schelen wat Drake van hem dacht. Hij gaf er niet om als het iemand anders was geweest, dus waarom wel met deze knul? Hij trok lichtelijk zijn wenkbrauw op bij de volgende woorden van de jongen. Denkt? Vind? Alsjeblieft zeg, Mordecai wist dat hij beter was dan deze knul die eruit zag alsof hij de nacht tussen het vuilnis had doorgebracht. Liefdadigheids zaken noemden ze dat bij hem thuis. Het gedrag was alleen maar een weerspiegeling van hun eigen kijk op een verrot leven waar ze vaak anderen de schuld van gaven. Zielig en bekrompen.

Maar hij wachtte met antwoorden. Iets zei hem dat de jongen nog niet uitgesproken was en dat gevoel bleek niet veel later juist te zijn. Hij ging inderdaad door. Hij wachtte even toen Drake klaar was met praten voordat hij zelf begon. 'Het is niet moeilijk om te zien dat ik nieuw ben. Het is ook niet alsof ik veel moeite doe om dat feit te verbergen,' begon hij simpel. Waarom zou hij zichzelf op de schouder kloppen voor iets wat elke drie jarige had kunnen opmerken. De tweede keer dat hij sprak hadden zijn woorden echter een heel andere ondertoon. 'Ik kan hetzelfde aan jou vragen. Waarom ben je hier? Denk je daadwerkelijk nog wat te leren of is deze houding ook gereserveerd voor docenten? Als dat het geval is zal je er wel een met een reputatie zijn, of je dat nou als iets goeds of slechts beschouwd. Ik ben hier omdat ik het dwaas vind te denken dat je ooit uitgeleerd bent. Dingen die ze je op Erd leren zijn anders dan de dingen op Razen en die zijn op hun beurt weer anders dan hier. Kennis vergaar je door elke kant te onderzoeken, niet alleen daar waar jij je comfortabel voelt of wat je kent. Jezelf in het onbekende gooien kweekt intelligentie,' zei hij uiteindelijk. Hij dacht niet dat de jongen tegenover stom was. Hij had zelfvertrouwen. Maar zelfvertrouwen zonder karakter was gevaarlijk. Het bracht een vals gevoel van zekerheid.