Herfst had ze altijd een vreemd seizoen gevonden. De wisselingen in het weer en de natuur waren zo verschrikkelijk merkbaar. De ene dag scheen de zon volop, kon je lekker in je t-shirtje buiten rondstruinen, wellicht nog met je voeten in het water spetteren. De volgende dag zou het koud, nat en grijs kunnen zijn, alsof het seizoen er genoeg van had dat je zo van volle teugen van het laatste warme weer genoot. Aangezien Calli op het prachtig mooie, dorre Erd was opgegroeid had ze weinig mee gemaakt van deze seizoenen. Ze was een keer op vakantie geweest naar een andere planeet, Gren als ze zich goed herinnerde, waar de bladeren al kleurden van prachtig, sappig groen, naar het rood en oranje van een ondergaande zon. Zelden had ze nog een blad gezien wat geel was, zo geel dat je je afvroeg of het misschien wel echt was. Dat er niet stiekem iemand langs was geweest met een verfkwast en zorgvuldig een voor een de bladeren had beschilderd. Ergens zou het een optie kunnen zijn, maar de nuchtere, groenharige dame wist ook maar al te zeker dat niemand hier genoeg tijd voor had en het ridicuul zou zijn. Dus liet ze haar bedenkingen varen en sloot zich net zoals alle anderen aan bij het feit dat het moeder natuur was, die de bladeren in de prachtigste kleuren kon schilderen en weven, en dat er niet een of andere maniak met een kleur-fetisj rondliep.

De kleur van die gele bladeren was al dagen in haar hoofd blijven hangen. Al sinds ze vaarwel had gezegd tegen haar ouders en jongere broertje en zusje, stak het haar al dat ze niet langer op een plek zou verblijven waar alles dor en droog zou zijn. Dat ze niet langer haar nek moest uitstrekken om nog een glimp van een stukje groen van moeder natuur te zien. Als iemand die haar hele leven op Erd had doorgebracht, was dit een prachtig vooruitzicht om naar toe te streven. Je kon het ergens vergelijken met een kind wat na jaren lang geen suiker had mogen eten eindelijk los te laten in een snoepwinkel. Maar toch voelde Calli zich niet zo. Want ergens voelde ze spijt dat ze nu zomaar haar familie achterliet om haar droom, die nog zo jong en fris was, na te jagen. Ze kon niets voor hen betekenen, zij moesten zich in het zweet werken om rond te komen en zij zou op een academie zitten, verwonderend kijkend naar hoe het gras maar groen bleef en de bladeren alle kleuren kregen die moeder natuur hen schonk. Misschien dat ze naast haar studie nog een baantje kon landen in het nabijgelegen dorp, want Calli had van te voren al uitgedokterd hoe de kleine planeet in elkaar zat, meerdere studenten zouden dat vast ook doen, toch? Of was dit een vreemd denkpatroon, was het vreemd om naast je studie om opgeleid te worden tot leraar Verzorging van Fabeldieren ook nog een parttime baantje nam om geld op te kunnen sturen naar je familie, die het zo hard nodig had. Misschien was ze gewoon te veel aan het nadenken.
De kleur geel was niet eens haar favoriete kleur. En toch wilde ze hem zo graag tegen komen in het bos, of bij het dorp in de tuinen. Ze wilde zo dolgraag de bladeren vinden, ze drogen en opsturen naar haar zusje, met een bijgegeven, enthousiaste brief over hoe geweldig het hier was en hoe vreemd het was dat deze aarde een andere kleur had dan de gortdroge, zanderige aarde van Erd. Dat het weer hier ook daadwerkelijk guur werd, naarmate de winter naderde. En dat alles van kleur deed veranderen. Maar misschien maakte ze haar zusje dan jaloers, boos zelfs, dat zij niet dezelfde kansen kreeg als Calli. Het maakte haar bang. Maar ze schudde de gevoelens zo goed als het kon van haar af.

Voor nu had ze een missie. Een meid met een missie, om het zo maar te zeggen. Calli was aangekomen, had haar kamer opgezocht en alles netjes opgeruimd zoals het hoorde, ze had de belangrijke zalen al verkend zoals de wasruimtes en de eetzaal en nu was het eindelijk tijd voor haar om naar buiten te gaan. Misschien dat het vreemd was dat ze stond te popelen om echt van dichtbij te zien hoe groen het gras was en hoe de bomen wuifden met de herfstwind. Maar voor haar was het nieuw. Haar groene haar zat in een mooie, lange staart en haar hazel bruine ogen waren lichtjes opgemaakt met wat eyeliner. Ondanks dat ze zon scheen, schoof er af en toe een wolk voor en leek het te waaien, dus had ze nog gauw een jack uit haar kledingkast gevist en aangetrokken, om het niet te fris te hebben. Dat Erd dor en droog was, betekende ook dat ze gewend was aan wat warmere temperaturen en ze wilde nu niet meteen een verkoudheid oplopen.
Met een glimlach op haar gezicht wandelde het meisje de frisse lucht in, blij dat ze haar jack had aangetrokken, en haar ogen schoten van het gras, naar het meer, naar de meest dichtstbijzijnde boom, naar het bos erachter. Maar haar aandacht werd weer getrokken naar de eerste boom, die al bijna helemaal kaal bleek te zijn. Geen blad meer te vinden en wat er wel te vinden was, lag er vies en rottend bij. De geur was heerlijk en even bleef Calli staan om het goed op zich te nemen. De wind speelde met haar haren en leek haar aan te sporen verder te lopen. Verderop was nog veel meer te zien. Ze nam de tijd om rond te kijken en bekend te worden met de omgeving, dit zou tenslotte haar werkterrein worden. Eigenlijk moest ze ook nog een afspraak maken met haar nieuwe stagebegeleidster, Miss Roxanne. Maar dat zou misschien wat vreemd zijn als je nog helemaal niet wist waar je was. Daarbij, misschien kwam ze haar nu wel tegen, kon ze meteen een babbeltje maken.

Calli's voeten bewogen zich rustig over het knerpende grindpad waar het duidelijk was dat meerdere voeten deze weg hadden begaan. Het geluid was rustgevend en samen met de zachte wind die speelde met haar haren en floot in haar oren, leek dit alsof ze zich in een paradijs begaf. Een glimlach lag op haar lippen en ze stak haar handen in haar zakken, nog steeds genietend van wat dit terrein haar allemaal te bieden had.
De weg begaf zich langs een groot grasveld, waar wat leerlingen al pratend overheen struinde. Een enkele liet zijn huisdier uit. Bij het meer was nog een schattig koppeltje te vinden, dat duidelijk blij was even ontsnapt te zijn van de drukte binnen de grote academie. Naarmate Calli zich verder afzonderde van het gebouw, hoe minder mensen ze tegen kwam. Misschien dat niet iedereen zo veel gaf om een herfstdag als zij. Maar haar missie was nog steeds om die prachtbladeren te vinden. En die leek ze ook te hebben gevonden. Haar ogen werden onttrokken van het koppel bij het meer, naar de rand van het bos. Of nou ja, tegen de rand van het bos dan. Het was niet ver meer en de jonge vrouw kon grote brokken steen en pilaren ontwaren van de vele klimop die zich er tegenop getrokken had en het terrein zich eigen had gemaakt. Het was duidelijk een oude ruïne nu ze het goed bekeek. Calli's nieuwsgierigheid was gewekt en met een wat snellere pas bewoog ze zich naar de plek toe. Het bos zelf zag er ook al dor uit, met hier en daar nog een blaadje dat stand probeerde te houden tegen de wind en het gure weer dat om de hoek kwam kijken.

Ze slofte over de paden die nauwelijks meer duidelijk waren door het overgroeiende gras en de klimop dat duidelijk wilde maken dat dit zijn terrein was. Calli's ogen gingen zoekend over de grond, hopend op een sprankje geel van een blad dat verder had kunnen reizen dan de anderen, die nu rottend onder de bomen lagen. Een grom verliet haar mond kort, toen ze bijna struikelde over een verstopte steen. Ze wist zich nog op te vangen door haar armen snel om een pilaar te slaan en klopte vervolgens snel wat vuil van haar wat versleten kleding af. Vervolgens keek ze nogmaals rond over de plek, hopend op een enig teken van leven in de vorm van geel.
En dat vond ze. Alleen niet binnen het aspect van bladeren, maar in het aspect van ogen. Wat verderop bleek een wat oudere jongen te staan, die haar net zo goed had opgemerkt. Hij stak een hand op, zwaaide naar haar. Calli deed hetzelfde en zwaaide terug. Een vriendelijke ziel, alleen. Die werden altijd aangetrokken tot anderen, of was dat alleen Calli? De jonge vrouw zag hoe de andere jongen zich haar kant op bewoog en even vroeg ze zich af of hij dacht dat ze zich had bezeerd. Of misschien had hij heel die actie gewoon gemist.
Zijn stem verraste haar. Het was hees, alsof hij al veel te lang en te veel gepraat had. Maar het meisje trok zich er niets van aan en glimlachte vriendelijk terwijl ze knikte. 'Ik was meer op een soort ontdekkingstocht uit. Het is altijd handig om goed te weten in wat voor omgeving je je bevind, nietwaar?' Sprak ze eerlijk terwijl haar hazelnoot-bruine ogen zijn goudgele ogen onderzoekend aankeken. Het was een prachtkleur, het sprak bijna iets mysterieus uit. En misschien was deze jongen dat daadwerkelijk wel. Daar was ook maar een manier voor om achter te komen.

Wat onderzoekend gingen de hazelkleurige ogen van Calli over de jongen heen. Ze probeerde in te schatten wat voor persoon het kon zijn, wie hij was, wat hij hier kwam doen. Hij leek oud genoeg te zijn om van school af te zijn, maar te jong om voor een leraar gezien te worden. Misschien zat hij in zijn laatste jaar. Maar dan was er zijn houding nog, die leek zo volwassen. Misschien was hij net zoals haar, als Calli. Een stagiaire. Eigenlijk zou het haar helemaal niets verbazen als hij haar dat daadwerkelijk zou vertellen, ze zou het zo geloven. Het meisje zou zich niet beschrijven als iemand die snel in allerlei dingen zou geloven, ze was niet naïef. Je moest niet bij haar met samenzweerings-theorieën aankomen, daar geloofde ze geen bal van en dat zou ze ook nooit doen, hoe hard het bewijs ook was. Ze zag het als simpel tijdverdrijf van mensen die teveel tijd op handen hadden en niets beters met hun leven wisten te doen. Eigenlijk verachtte ze die mensen, hoe makkelijk hun luizenleventje blijkbaar kon zijn dat ze het recht hadden om zich daar mee bezig te houden. Je kon je tijd veel beter in andere nuttige dingen steken, iets waar je mensen mee hielp of iets toevoegde. Samenzweringen zorgden alleen maar voor onrust en wantrouwen, als je te ver ging ten minste. Een beetje er over speculeren kon natuurlijk geen kwaad, maar als men te ver er in dook, te diep, dan kon er van alles mis gaan. Misschien waren ze wel het domino-effect aan het opbouwen en hoopten ze op het juiste moment om de eerste steen om te gooien en zo een rampzalig effect in gang te zetten. Calli was blij dat ze nooit van dit soort mensen in heel haar leven had ontmoet.
Wat verbaasd hield het groenharige meisje haar hoofd een beetje schuin, als een hond die opzoek was naar de juiste positie om het geluid zo goed mogelijk op te vangen. De jongen voor haar was mysterieus, hij had iets wat haar wel degelijk interesseerde. Hoe hij plotseling met een blos op zijn wangen zijn ogen afwendde, terwijl Calli hem vriendelijk bleef aankijken. Zag hij iets in haar of was er iets mis? Wat verrast wilde ze een stapje achteruit doen, toen de bruinharige jongen dichterbij kwam en zijn hand uitstak. Maar zijn handelingen waren te snel voor een niet-alerte Calli en ze voelde hoe zijn hand zich naar haar haren begaf en er iets uit trok. Het meisje kon alleen maar schaapachtig lachen. Met lang haar en dit weer was er een grote kans dat er iets in haar haar vast kwam te zitten. Op Erd was dat vooral zand geweest, er was immers niet veel anders. Maar hier kon dat van alles zijn. Ook zand, maar ook takjes, bladeren, misschien zelfs een veertje van een beestje. Ze grinnikte bij zijn opmerking. 'Hij zal zeker niet de laatste zijn.' Voegde ze toe, zijn opmerking was mooi en ergens vleide het haar ook. Maar ze kende deze jongen pas net, wie weet wat zijn intenties waren, hij wilde haar gewoon leren kennen en Calli gaf hem daar geen schuld van. Op haar beurt wilde ze hem ook leren kennen, kennissen, vrienden, mensen waarmee ze kon optrekken tijdens haar maanden op deze school. Wie weet werd dit later ook haar werk. Maar zover kon ze nog niet vooruit denken, Cali moest haar ogen op het nu richten, het heden.

Net als de jongen voor haar had Calli het blaadje na gekeken en ze realiseerde zich te laat dat het blaadje geel was geweest. De kleur waar ze net nog zo hard naar aan het zoeken was. Haar blik betrok, lichtelijk bedenkelijk, lichtelijk teleurgesteld. Maar de jongen voor haar kon niets van haar plannen hebben geweten, dus ze nam het hem niet kwalijk. Er waren genoeg bomen in de buurt, dus nog genoeg bladeren met een prachtige, gele kleur. Dat hoopte ze tenminste.
Ze luisterde naar zijn woorden en verwonderde zich hoe net hij klonk, zelfs met zijn hese stem wist hij haar te charmeren. Wat verlegen sloeg ze haar ogen neer, kijkend naar haar versleten schoenen die wat dauw van het natte gras met zich meedroegen, voordat ze weer op keek, haar blik vriendelijk. 'Daar heeft deze jongeman helemaal gelijk in.' Besloot Calli om mee te spelen in zijn woordspelletje, al was het duidelijk dat ze hier niet in bedreven was. 'Mijn shuttle is een paar dagen geleden aan gekomen, of nou ja, ''mijn'' shuttle kun je beter veranderen in 'de shuttle' want ik beschik natuurlijk niet zelf over zo'n magnifiek, stalen ding.' Het was waar wat ze zei. Ze had geen shuttle, daar had ze helemaal geen geld voor, maar ook dat ze onder de indruk was over wat die dingen wel niet allemaal aankonden. Ze konden reizen tussen planeten, hoe vet was dat? Ze verbaasde zich er telkens over dat die technologie gewoon in haar leven bestond en dat wanneer ze maar wilde, en als ze geld had, ze er zo in kon stappen en kon reizen naar de plek die ze wilde.
Nog voordat Calli goed en wel op de eerste vraag van de jongen kan antwoorden, want hij kon haar wel degelijk helpen bij haar zoektocht, bood hij haar een kersensnoepje aan. Calli knikte hem dankbaar toe en wist er eentje uit te vissen. 'Dankjewel.' Zei ze nog voordat het snoepje in haar mond verdween en zij net als de jongen er op begon te zuigen. De smaak van kers verspreidde zich over haar tong en ze genoot er van. Je kon Calli altijd verleiden met fruitsnoepjes. 'Ik ben inderdaad op een zoektocht, al klinkt het wellicht wat vreemd, je kunt me wel degelijk helpen.' Ze stopte even met praten om het snoepje met haar tong om te draaien. 'Ik ben op zoek naar gele bladeren.' Onderzoekend keek ze naar de ogen van de jongen, wachtend op een reactie die haar misschien voor gek verklaarde, of iets anders, iets enthousiast. 'Het zijn de mooiste bladeren die men kan vinden in dit seizoen, vind ik. Ik zou ze graag willen drogen, ze bewaren. Als een soort herinnering die je kunt aanraken, begrijp je?' Misschien klonk het vreemd in zijn oren, maar voor Calli was het helemaal logisch. Op zijn volgende vraag knikte ze weer terwijl ze zich besefte dat haar snoepje al bijna op was. Teleurstellend, maar de leukste en lekkerste dingen duurden ook het kortst. 'Wellicht kan men het niet helemaal studeren noemen, maar ik ben een stagiaire. Verzorging van Fabeldieren.' Nu was het haar beurt om de vraag van de jongen te weerkaatsen, zodat zij zich niet zou voelen als iemand die werd ondervraagt. 'Jij ziet er ook niet bepaald als een student uit, tenzij je een jaar bent blijven zitten en nu in je laatste jaar zit. Maar daar zou ik je niet voor aan kunnen zien, je uiterlijk schildert je er niet zo af.' Nu maar hopen dat ze het aan het juiste eind had en dat hij ook daadwerkelijk een stagiaire was. Ze kon niet helemaal haar vinger leggen op welk vak, ze wist zijn magie niet eens.
Wat verbaasd keek ze de jongen vervolgens aan toen hij in een keer háár magie wist te raden. Maar ze zag er de lol wel van in en sloeg haar armen over elkaar, zijn speelse blik overnemend. 'Met die uitspraak begin ik haast te geloven dat ik hier te maken heb met een gedachtelezer of wellicht een zeer goede gokker. Vertel me, hoe is het dat je dat zo snel hebt kunnen achter halen. Zie ik er zo Erds uit?' Calli trok haar wenkbrauw op in een speelse, nieuwsgierige manier, hopend antwoord te krijgen op haar vragen. Het kersensnoepje was nu echt opgegeten.

Deze jongen zat vol met verassingen. Al helemaal toen hij zijn handen op haar schouders legde en haar om draaide. Wat ongemakkelijk verschoof Calli zodat ze goed stond en zeker wist dat ze niet weer over een steen zou struikelen. Het zou haar niets verbazen als dat weer gebeurde. Maar de grond was plat, afgezien van een paar losse kiezels en wat graspollen die platgestampt waren door de vele voeten die hier rond dwaalden. Het groenharige meisje moest haar ogen tot spleetjes knijpen om te zien waar de mysterieuze jongen nou eigenlijk naar wees, maar toen ze het eenmaal gelokaliseerd had, glunderde ze. Hij had gelijk. En wat een pracht exemplaar. Zonder dat ze het eigenlijk doorhad, viel haar mond lichtjes open terwijl ze geconcentreerd naar het beest staarde en half luisterde naar de woorden die de jongen haar toefluisterde.
Met een glimlach draaide Calli zich weer om naar de jongen, die zijn handen weer in zijn zakken had gedaan. 'Je hebt een prachtig oog voor detail. En hoewel je me zeker vleit met je woorden, vind ik het toch wel geplaatst om te vertellen wie ik ben.' Ze stak haar hand uit en keek de jongen glimlachend en verwachtingsvol aan. 'Mijn naam is Calli en laat ik zeggen dat ik heel nieuwsgierig ben naar wie de persoon is die nu voor mij staat.'

[En nu is het mijn beurt om mijn excuses aan te bieden voor de laatheid ;--;
Sorry als ik ergens heb beschreven dat Teren bruin haar heeft, ik raak daar steeds mee in de war