Een koele wind blies over de nog koudere oude stenen die vroeger zeker weten in alle glorie de koude, warmte, regen en wind hadden doorstaan. Maar nu door de jaren heen waren de meeste stenen een per een vervalen en was het oude tweede gebouw van de school enkel nog een ruïne. Dicht gegroeid met vele verschillende soorten planten die niets liever hadden dan de stenen te langzaam te bevorderen. Droge en vochtige rotte oude bladeren van de bomen lagen over al waar je maar keek. De andere planten waren niet zo groen als ze zouden zijn als de winter ze in zijn greep had genomen. Voor sommigen misschien een triest gezicht. Doordat het wel een groot verlies was voor de school. Wat de vraag kon opbrengen waarom ze dit gebouw nooit hadden heropgebouwd.

Altair daar en tegen vond deze plekken net zoals de Dungeon en het vervallen langhuis een van de mooiste plekken hier bij de school. Omdat deze ruïnes zo veel konden vertellen over het verleden. Het leven van toe en waarschijnlijk zoveel verhalen verborgen hield. Wie had er ooit allemaal door de gangen van deze plaats gelopen? Wat hadden deze muren gezien? Welke geheimen hadden ze gehoord. Allemaal dingen die ze voor eeuwig zouden bewaren. Hoewel er zeker spreuken waren die bepaalde delen van het verleden terug zouden kunnen oprapen. Was hij helaas hier geen meester in. Zijn water en lucht magie was naar zijn weten wel op een mooi niveau. Maar zijn echte kennis lag nu eenmaal in zijn denken, zijn weten al de wetenshap en informatie die hij bezat. Iets waar hij in gegroeid was en niet los kon laten.

Met zachte stappen volgde hij het pad dat ooit zou bestaan hebben uit hangen. Zijn kristal blauwe ogen gleden over alles wat in zijn zicht lag. Hopend om nog iets te vinden dat zijn interesse kon treken. Verder dan dat zou het anders wel een mooie wandeling zijn. Hoe verder hij ging hoe mooier het uitzicht leek te worden en hij stopte dan ook voor een paar pijlers die wel nog recht stonden en zelfs nog een deel van het oude dak leken te dragen. Zijn ogen gleden over de wat vochtige stenen. Voor hij zich plaatste op een van de nabijgelegen stenen die goed genoeg was om op te zitten. Uit zijn donker paarse mantel haalde hij een oud schrift uit en een veer waarmee hij kon schrijven. Hij plaatste een been over de andere, voor hij het schrift er op plaatste. Snel genoeg bewoog de veer met zwoele bewegingen over het papier terwijl zijn ogen zich af en toe op de oude stenen richtte en zich dan terug op het papier. Zijn concentratie helemaal opgaande in de tekening die hij voor zich zelf nu aan het maken was. Mocht hij elke plaats van deze ruïnes een voor een optekenen, dan zou hij naargelang daarvan een zicht kunnen krijgen over hoe het er vroeger zou uitgezien hebben en daar zou hij zelf dan een volledige afbeelding van maken. Hij was er zeker van dat er genoeg boeken waren die deze plek ook vertoonde. Maar het was veel leuker om het zelf te ontdekken en zo had hij ook iets te doen in zijn vrije tijd. Daarbij kwam dan nog dat dit er voor zorgde dat hij ideeën kreeg voor zijn lessen. Wat in zijn ogen leuke opdrachten teweeg kon brengen. Met het geluid van de bladeren op de achtergrond gleden de lijnen over het blad, voor het langzaam een geheel begon te vormen. Het enigste wat nu miste was een gesprekspartner.

drawing of Altair:

[Open.]