Geralt liet een tevreden zucht ontsnappen toen hij concludeerde dat de open plek klaar was voor de les. Al vrij snel had hij besloten het muffe klaslokaal te verruilen voor de verfrissende buitenlucht. Eens zien of ook zijn leerlingen een frisse neus en wat zonneschijn konden waarderen...
Als een baken van rust liet de witcher nog eenmaal controlerend zijn katachtige, gouden ogen door de omgeving gaan. Het was wat later in de middag, waardoor de zon net haar hoogtepunt had bereikt en het gras bedekt was met donkere schaduwen van de bomen. Het was een minder hete dag dan hij gedacht was, maar in feite kwam dat wel goed uit voor wat hij voor deze introductieles bedacht had.

Al bij zijn aankomst op Starshine Academy was hem gevraagd hoe Geralt zijn eerst les vorm zou gaan geven. Helaas was er toen iets minder enthousiast gereageerd op het idee voor een… “zeer uitdagend parcours met een vuur-thema”. De fusieles die hij daarom met Aurora had georganiseerd was op zich een mooie, tweede optie geweest. Maar toch had Geralt het gevoel gehad dat er iets had ontbroken...
Hij mistte de “echte” connectie met zijn leerlingen. Niet alleen omdat er een andere docent aanwezig was geweest, maar ook omdat hij hen wilde leren kennen op een manier die beter bij zijn eigen leerstijl paste: interactief, uitdagend en sterk verbonden aan de vuurmagie, maar ook aan ieder individu dat zijn les zou bijwonen.
Het verenigen van magie met iemands persoon had altijd al zijn grote voorkeur gehad.
Daarom had hij nu als het ware een compromis gesloten tussen wat de school ongeveer van hem verlangde en waar zijn lerarenhart wat sneller van ging kloppen. Het zou nog niet direct zijn meest geavanceerde en moeilijkste les zijn -want er moest immers nog wat te raden en ontdekken blijven voor de toekomst- maar hij was...content met het idee.

De docent liet één ruwe hand over de rots glijden die hij zelf op de open plek had geplaatst. Het materiaal begon licht te gloeien onder zijn subtiele aanraking. Het deed één mondhoek iets omhoog krullen en zijn ogen voor een moment geheimzinnig glinsteren.
Met een verrassend lenige beweging sprong Geralt tenslotte op de rots. Hij moest nog aardig wat kracht zetten, aangezien het ongeveer tot zijn borst reikte, terwijl hij nou niet bepaald de kleinste was.
Toen hij het zich eenmaal gemakkelijk had gemaakt door in zijn meditatiehouding op het gladde oppervlak te zitten, liet hij zijn blik over het veld gaan. Het jonge gras lag als een groene, zachte deken over de aarde. Bomen van verschillende soorten omringden de open plek en leken alles nauwlettend in de gaten te houden.
Om de rots heen waren verschillende met mos bedekte boomstronken te vinden. Ze waren haast één met het rustgevende landschap, maar vormden tegelijkertijd voor zijn leerlingen een uitstekende mogelijkheid om op te zitten. Voor hoelang ze zouden zitten dan…

De wind speelde even met zijn witte lokken. Langzaam sloten zijn ogen zich, terwijl hij wachtte tot zijn leerlingen zouden arriveren. Twee van hen had hij al eens ontmoet bij de fusieles: Celia & Syrax. Hij kon het niet helpen dat zijn hoofd onbewust een keer goedkeurend knikte bij die gedachte. Interessante jongelingen, beide. Het had hem dan ook verheugd hen weer tussen de aanmeldingen te zien staan voor zijn introductieles. Ondanks dat ze al enigszins kennis hadden gemaakt, was Geralt nog steeds benieuwd wat hij nog meer over hen te weten kon komen tijdens deze les.
Dan waren er nog… Even denken… Kagura en Sylvia. Twee nog onbekende personen voor hem.
Hoe dan ook, hij was naar ieder van hen benieuwd. Zijn lichaam was wellicht kalm en stabiel als altijd en voor wie slechts vluchtig keek, leek hij haast een standbeeld op de rots, maar enige nieuwsgierigheid en vooraf ontstane interesse borrelden op in zijn binnenste. In hoeverre dit gegrond zou zijn, zou nog blijken. Al was het nog niet eerder gebeurd dat een leerling niet op de één of andere manier zijn aandacht had. Ieder had zo zijn of haar eigen kwaliteiten en het mooiste wat hij zich als leraar kon wensen, was dat dit naar voren kwam en zich ontwikkelde in zijn lessen en hij hen daarbij kon helpen waar hij kon. Wie weet wat er al zou gebeuren bij deze eerste, echte kennismaking…

Notice:
De postvolgorde voor de deelnemende leerlingen [Kagura, Celia, Sylvia & Syrax] is vrij!

Het was vroeg in de ochtend geweest toen Kagura zijn kamer al had verlaten en door de donkere gangen van de school begon te dwalen. Hij was altijd één van de vroege vogels. Hoewel vandaag hij extra vroeg was wakker geworden. Donkere dromen hadden hem van zijn slaap beroofd. Niet dat hij het niet al gewoon was geworden en om één of andere reden vond hij het beter om vroeg rond te dwalen. Dan met de meute van andere studenten mee te lopen. Die waren naar zijn zeggen te luid. Zelf in de vroege ochtend. Nu… nu dat de gangen nog donker waren was alles stil en leek het kasteel zelf leeg te staan. Hij wist goed genoeg at hij eigenlijk niet mogen rond dwalen en dat het tegen de regels was. Hield hem dat tegen neen. Vaak genoeg had hij de meesters te snel af geweest en ontlopen. Lukte dat altijd? Neen hij was vaak genoeg betrapt geweest. Vaak genoeg ‘gestraft’ geweest en terug naar zijn kamer gestuurd. Wel begeleid. Nu wisten de meesten al dat mocht hij alleen gaan, hij snel genoeg weer een andere kant uit zou gaan. Het zag er naar uit dat vandaag hij eens geluk had. Tot nu toe had hij nog niets gehoord of gezien dat aangaf dat een leerraar hier aan het rondwandelen was. Het hielp ook dat hij geen licht nodig had om te zien waar hij liep. Het weinige maanlicht dat door de grote ramen slipte was meer dan voldoende voor hem om zijn weg door de gangen te vinden. Hij was ook niet zomaar wat aan het rondwandelen. Hoewel hij dat ook vaak genoeg deed. Deze keer was hij op weg naar de keuken en hoopte hij iets weg te kunnen graaien.  Hij was niet van plan om te wachten op het ontbijt.

Snel genoeg was hij door de gangen aan het rennen. Vlotjes en alsof rennen het enigste was wat hij deed ‘vloog’ hij door de gangen. Af en toe veranderde hij in zijn dierlijke vorm on van de trappen te springen, maar vlot genoeg veranderde hij terug om verder te lopen. Af en toe stopte hij heel even om te checken of er niemand anders in de buurt was. Stilletjes glipte hij de keuken binnen. Hij liet de deur op een kiertje staan als hij rond snuffelde. Zijn neus had hem nog nooit in de steek gelaten en hier in een keuken vol met voedsel was het zijn beste vriend. Broodjes, fruit, verschillende dranken. Alles wat je maar kon bedenken. Hij snakte een paar broodjes en een pruim en stopte het in een zak die hier ook maar lag te slingeren. Na dat hij nog wat druiven had gegraaid. Sloop hij de keuken weer uit en de gangen weer in. Hij was niet van plan om hier te blijven. Terwijl hij druif per druif in de lucht hooide en ze opving met zijn mond volgde hij de gangen die hem naar buiten zouden leiden.

De frisse nachtlucht drong zijn neus meteen binnen en vulde zijn hete longen op. Zodat hij een rilling door zijn lichaam voelde gaan. Voor hij de lucht uitblies en zijn weg vervolgde. Een echt plan waar hij naartoe ging gaan had hij niet. Voor het moment wilde hij enkel een rustige plek zoeken om te zitten en te eten. Voor de dag zou beginnen. Vandaag was hij niet van plan veel te doen. Tenminste niet in het begin. De ochtend en een deel van de middag zou hij zichzelf bezig moeten houden. Doordat hij niet veel geïnteresseerd was in de lessen die dan doorgaan. De enige les waar hij vandaag echt een beetje interesse voor had was de introductieles fire magic. Voor al omdat Master Geralt, geen enkel detail over de les had vertelt. Waardoor hij niet wist wat te verwachten en juist dat trok hem aan. Hoewel Master Geralt wel had gezegd wat ze op het einde ‘normaal’ gezien zouden kunnen meesteren. Iets wat hij persoonlijk nog meer aantrok. Hij hoopte echter wel dat het een uitdaging zou worden. Dat hij niet weer op zijn luie gat zou moeten zitten luisteren naar een lang en vermoeiend verhaal, om daar na maar een paar oefeningen te doen en bam klaar was de les. Maar iets zei hem dat het deze dag niet zo zou gaan verlopen. Snel genoeg had hij een plekje gevonden dat perfect was voor hem om een luie dag door te brengen. Een grootte boom waarvan de bladeren de takken er onder goed verborgen hielden. Een prachtig oude eik, waar hij wel vaker zijn tijd doorbracht. Zodra hij zich had geïnstalleerd begon hij aan zijn vroeg… zeer vroege ontbijt.

De dag was traag verlopen. De zon was opgekomen en er was overal leven rond hem geweest terwijl Kagura hier en daar had rondgelopen. Sommige lessen had hij van op een afstand ‘mee’ gevolgd. Echt goed opgelet had hij niet. Maar hij kon ook niet zeggen dat het een slechte dag was geweest. Maar hoe hoger de zon kwam te staan en hoe later op de middag het werd. Hoe sneller zijn bloed door zijn aderen leek te pompen. Hij kon zijn opwinding ook moeilijker en moeilijker verbergen. Maar het gaf hem een goed gevoel en hij wachtte zo lang hij kon voor hij veranderde in zijn dierlijke vorm en begon te lopen. Wat hem gaande weg naar de dark forest kalmeerde. De wind die hem zachtjes leek te strelen, terwijl de bomen voorbij leken te vliegen. Het had hem wat tijd gekost om het geschrift van Master Geralt te ontcijferen. Maar uiteindelijk en gelukkig was hij er toch uitgekomen.

Met een sprong door de bomen lande hij op de openplek en kwam hij glijdend tot een stop. Zijn vurige ogen gleden even over de open plek om te stoppen op de enige figuur waar hij mee oogcontact mee komen. Een kleine grom rolde omhoog door zijn borst. Blijkbaar was hij als eerste aangekomen. Hij had op zijn minst al een andere student verwacht. Maar nu kon hij niet meer terug draaien en later terug komen. Hij staarde Master Geralt nog heel even aan. De man leek… Oud. Maar had een sterke uitdrukking. Iets waar hij meteen wel respect kon voor voortbrengen. Met een sprong in de lucht veranderde hij in één beweging terug in zijn menselijke vorm en stapte hij rustig wat dichter bij. Zijn ogen verlieten die van de man niet. Voor hij op paar meter van Geralt stopte. ”Kagura, to your service.” Een kleine grin vormde rond zijn lippen terwijl hij zijn hand op zijn hart plaatste en een lichte buiging maakte als een groeting. Maar snel genoeg stond hij weer recht op en keek hij weer even rond keek. Wel één ding was zeker, wat de man ook van plan was, hij had een mooie plaats uitgekozen om zijn les te geven. En zo te zien aan de ogen van de man, zou het zeker nog interessanter gaan worden dat hij in eerste instantie had gedacht.

Daar gingen we weer!!! Verslapen en dat wel op de dag van de introductie van zijn nieuwe mentor!!! Hoe kon hij? Gelukkig was Dregoe druk bezig hem wakker te krijgen, maar de jonge had zo heerlijk tegen zijn draak gisteravond aan te leunt dat hij gewoon in slaap was gesukkeld. Syrax schrok wakker toen Dregoe zijn tong langs de wang van zijn baasje haalde. 'Huh, Hoe laat is het?!' vroeg Syrax verschrikt en keek door het raam dat in de stal aanwezig was. Oh nee!!! Dit ging straf op leveren als hij niet snel wat ondernemen zou?! Een lucht les had hij al gemist dus miss Abby zou vast al niet mals zijn met zijn uitleg. Syrax sprong op en pakte het boek over lucht magie op en propte hem in zijn rugtas die in de hoek van de stal lag. Dregoe bekeek de haast die zijn baasje had en bromde even diep. 'Ja, ja ik weet het, ik moet opschieten!' ratelde Syrax en hees zijn tas iets met iets te veel kracht op zijn schouder en zwiepte zichzelf van zijn voeten. Een pijnlijke val was het gevolg en een kreun volgde voor Sy weer op stond en de rugtas met nu mindere furie over zijn schouder hing. Dan moest hij maar via zijn draak naar de les. Iets wat Syrax liever niet deed, maar het was wel handig, zeker als je te laat dreigde te komen. Plus dat Dregoe Master Geralt nog steeds niet vertrouwde. 'Wil je me even brengen vriend?' vroeg Syrax half smekend aan zijn beste vriend die even diep zuchten, voor hij op stond en knikte. Zou het ooit goed komen tussen die twee? Maar tijd om daar over na te denken had Syrax niet en klom op de rug van zijn draak die meteen naar buiten rende toen Syrax eenmaal op zijn geschubde rug zat. Eenmaal buiten steeg Dregoe op en zetten koers naar het donkere bos. Syrax probeerde weer tot rust te komen terwijl ze door de lucht vlogen. Dat hielp hem altijd en het was altijd fijn om door het luchtruim te reizen. Dregoe dook naar beneden tot vlak boven de boomtoppen en probeerde de specifieke geur van Master Geralt op te pikken. Die vond de zwarte draak al snel en maakte een halve cirkel voor Dregoe tussen de takken door schoot naar de plek waar hun ontmoeting zou plaatst vinden. Master Geralt zat stil op een rots en er waren al twee andere leerlingen aanwezig... Was hij dan toch niet de laatste??? Toch lichtelijk verheugd over deze gedachte voelde Syrax hoe Dregoe ver genoeg van Master Geralt landen. Syrax gleed van de rug van zijn draak die hem weer even zorgelijk aan keek. 'Het komt goed jongen, wees gerust en blijf in de schaduwen kijken als je wil.' zei hij nog terwijl Syrax een aai over zijn beste vriends kop gaf en richting de drie aanwezigen toe liep. 'Ik hoop niet te laat te zijn Master?' zei Syrax half verlegen en knikte naar de twee andere leerlingen ter begroeting. Celia kende hij nog van de fusie les tussen Master Geralt en Miss Aurora waarvan de laatste ineens weg moest... Dat was nog steeds vreemd geweest, maar Syrax zou er niet naar gaan vragen. Dregoe bleef op afstand de boel in het oog houden. Het zinde hem nog steeds niet dat Master Geralt hier les gaf.

XD

Daar lag hij dan voor het eerst zins tijden heerlijk diep in slaap. Eigenlijk was het allang tijd om op te staan, maar Vergil werd maar niet wakker. Jax stond naast zijn bed en maakte een bezorgd geluidje en propte zijn baasjes gedachten vol met beelden van luide klokken en wekkers, kwetterende vogels. Hierdoor ontwaakte Vergil al snel en keek hij even rond. Waar was hij?! Vergil zijn blik bleef op het gordijn steken waar de zonnestralen door heen leken te breken. De geluiden van leerlingen drongen tot zijn verscherpte gehoor binnen. Was hij weer op Kaer Morhen?! Nee die was toch gesloten... Heel even was Vergil verward tot Jax het wapen van Star Shine Academy door zijn geest liet gaan. Oh ja, ze waren op Star shine. Waar hij als Stagiaire aan was genomen en... 'Fuck!' ontglipte het hem even waarna Vergil zich meteen op duwde en bijna van het bed af donderde in zijn haast om naar de douche toe te komen en zich even te wassen. In de tussen tijd had Jax wat kleding klaar gelegd die zijn baasje daarna meteen aan trok en zich richting de deur haasten. Hoe kon hij op zijn eerste dag te laat komen?! Het was al zo lang geleden dat Vergil eens goed diep geslapen had... De Witchers stonden er om bekend niet te zacht zinnig met te laat komers te zijn. Nu waren ze dan niet meer op Kaer Morhen, maar Vergil kende Geralt goed genoeg dat hij zijn te laat koming nog een staartje ging krijgen!!! Met haast rende Vergil de gangen door en passeerde vele leerlingen op een haast dansachtige manier, maar hij was lenig genoeg om ze ruim te missen. Bij de trappen deed Vergil iets wat hij bijna nooit zou doen. Maar de kleine jongeman had haast en dan ging hij zijn tijd echt niet verdoen met trap lopen. Hij zetten zich af en sprong over de leuning heen en maakte een vuur plateau onder zijn voeten die zijn val breken zou. Daarna rolde Vergil bij de landing door en kwam weer op zijn voeten terecht en sprinten naar de grote deuren die gelukkig op een grote kier open stonden. Maar er kwam net iemand door naar binnen. In zijn haast zou hij tegen de vrouwelijke leerling op botsten als hij niets zou doen! Vergil sprong hoger dan haar door een licht spreuk te gebruiken en met een ondoordringbare blik maakte Vergil een halve salto over haar heen, landen en rende verder. Het meisje die groter dan hem was keek Vergil even verward na, maar ze kon een giechel niet verbergen en liep verder naar binnen. Maar Vergil moest in het Donkere bos zijn. Met zijn zintuigen op scherp zocht Vergil de weg waar hij heen moest. Jax was zijn baasje gevolgd en had alles door de lucht gedaan. Hij volgde Vergil overal waar hij heen ging, tenzij de jongeman hem zei niet te volgen en zijn eigen weg te gaan. Vergil had Jax nog niet gezegd dat hij vrij was vandaag, maar dat kon hij later doen zodra ze bij de les die hopelijk nog niet begonnen was nog weg sturen. Ondanks zijn vele en zelf moeilijk gemaakte Trainingen had Vergil een goede conditie ook al had hij nog niets gegeten. Dat kon hij drie dagen vol houden als het nodig was, maar nu was het belangrijk dat Vergil bij de afgesproken plek aan kwam! Het bos kwam al in zicht en even was een vrolijke grijns te zien dat hij het toch nog ging halen, maar toen Vergil in de buurt kwam hoorde hij al dat ze begonnen waren! Shit, shit en nog eens shit! Maar hij kon niet meer doen dan zijn verontschuldiging gaan maken. Vergil remde iets af om niet als een halve zool de groep in te komen rennen. Hij wist dat Geralt hem op elke leugen kon betrappen die hij probeerde te verzinnen, maar dat had hij ook niet nodig. Liegen was echt iets menselijk en niet de stijl van de Witchers. Hij wuifde Jax weg die zich in een van de bomen nestelde en het schouwspel garde sloeg. Met kalme tred liep Vergil de kring van de groep binnen en hij stelde zich licht onderdanig op omdat hij wist dat hij fout zat, maar verder verried zijn houding niets. 'Sorry Voor de onder breking Master Geralt, maar ik heb me verslapen.' het was geen leugen, maar reine waarheid. hij moest nog wennen aan deze plek, maar Vergil wist dat het goed ging komen ondanks dat. Maar voor nu keek hij even in de altijd eeuwige gouden ogen van zijn oude Mentor voor hij ze afwende. Niet uit angst, maar eerder uit schaamte.

XD

Nog voor de eerste leerling daadwerkelijk de open plek had bereikt, had Geralt’s scherpe gehoor en reuk hem al opgemerkt. De geur -een mengsel van mens en dier- was hem onbekend, wat moest betekenen dat het één van de twee nieuwe leerlingen was. Het geluid van de vlugge, soepele bewegingen, liet de Witcher langzaam één oog openen. Geïnteresseerd keek hij toe hoe een wolf zich op de open plek waagde. Een dierenvorm… En een indrukwekkende… Al was Geralt niet helemaal objectief, als witte wolf zijnde…
Zwijgend observeerde hij de leerling terwijl hij terug veranderde naar zijn menselijke vorm. De manier waarop de jongen naar hem keek, beviel hem wel; zonder angst en met enige uitdaging en nieuwsgierigheid die Geralt herkende. Uitstekend…
De docent zelf staarde schaamteloos en indringend terug en opende ook zijn andere oog, waardoor zijn twee scherpe, gouden irissen zich in die van de leerling boorden. Geen woord verliet zijn mond. Zelfs niet toen de jongen zich even later voorstelde als “Kagura”. Aha…
Met een lichte schittering in zijn ogen, bleef Geralt Kagura nog even observeren. Hm… Gewaagde houding, vurig gelaat, uitdagende gezichtsuitdrukking… Dit zou een rasechte Raziaan kunnen zijn. Mocht hij daar stiekem op hopen…?
Na enige tijd, knikte Geralt de jongen plotseling toe. Het was een kort knikje, misschien zelfs wat streng, maar niet per se onvriendelijk… “Welkom, Kagura.” bromde hij met zijn sonore stem.

Goed. De eerste leerling was gearriveerd. Keurig op tijd ook. Dat zag hij graag. Nu zou vast zijn stagiair als tweede komen. Dit was immers hun eerste les samen en hij wist dat Vergil gemotiveerd was hem bij te staan en te leren.
Geralt’s blik vestigde zich alweer op de horizon, in afwachting van zijn stagiair. Maar in plaats van de ravenzwarte lokken van Vergil, doemde het tegenoverstelde voor hem op: wit.
Hm… In tegenstelling tot Kagura had hij háár niet zo tijdig horen of ruiken aankomen…
Het bleef bijzonder… Zíj bleef bijzonder…
Bij haar begroeting keek hij haar een moment recht aan, zoals altijd proberend haar nauwkeurig te peilen, al had hij door zijn vorige les met haar geleerd dat Celia dit niet zomaar toeliet... Daarom opende zijn mond zich uiteindelijk weer en kwam er een gedempt “Celia.” uit, bij wijze van groeten. Meer was er niet voor nodig. Niet bij haar…
Nog even bleef hij haar aandachtig volgen met zijn blik, tot zijn aandacht ineens werd getrokken door- Oh je... niet alweer…

Met een diepe frons richtte Geralt zich iets op, zodat hij naar Syrax inclusief zijn draak kon kijken. Als dat maar goed ging…
Nee, hij was de gebeurtenissen rond het mythische wezen in zijn vorige les niet vergeten…
Geralt hield zijn (kille) hart vast toen de draak de landing inzette, maar liet een zucht ontsnappen toen de jongen veilig op de grond terecht kwam. Dat was een meevaller… Maar de les was nog niet begonnen…
In een automatisme staarde Geralt het… “huisdier” even doordringend aan -enigszins benieuwd of hij hem inmiddels wel accepteerde- maar richtte zich al snel tot Syrax. “Je bent nog precies op tijd.” Zijn frons verdiepte voor een moment. “In tegenstelling tot mijn stagiair…” verzuchtte hij er bijna onhoorbaar achteraan.
Waar zat die jongen?!
Hij had hier allang moeten zijn…

Geralt kennende had hij in gedachten best nog even door kunnen gaan met brommen en mopperen over de ongewenste afwezigheid van Vergil, maar voor hij hier de kans voor kreeg, kwam de vierde en laatste leerling tevoorschijn. Dat moest Sylvia zijn.
De glimlach op haar gezicht, deed zijn mondhoeken (voor het eerst vandaag) ook enigszins omhoog krullen, al was het nauwelijks zichtbaar op zijn gehavende gezicht. “Goedemiddag, Sylvia.” groette hij haar met een knikje en voor zijn doen nog enigszins hartelijk. Zelfs zijn laatste leerling was nog mooi binnen de tijd gearriveerd.
Keurig. Dit begon werkelijk goed!
De Witcher zou zelfs enigszins in zijn nopjes zijn als… Vergil op tijd was gekomen…!

Met een hoorbare zucht, staarde Geralt een laatste keer naar de horizon, in afwachting van zijn stagiair. Ongelofelijk…
Goed, dan moest hij de les maar zonder hem beginnen. Met een hoorbare trilling van de rots en de grond sprong de man verrassend lenig weer van de rots af, waardoor hij te midden van zijn leerlingen terecht kwam. Zijn immense gestalte stak af tegen de sierlijke, serene omgeving, maar leek nauw aan te sluiten met het ruwe materiaal van het gesteente achter hem. Zijn mond opende zich net iets om zijn leerlingen officieel welkom te heten, toen zijn aandacht ineens werd getrokken door een specifieke geur…
Vergil.
Zijn strenge blik bleef vastgepind op zijn stagiair die zich haastig hun richting op spoedde en leek zich geen moment ook maar iets af te wenden. Zijn scherpe ogen zeiden onderwijl maar twee woorden: ‘Te laat’.
Meer was er niet voor nodig. Geralt gebruikte gewoonlijk al niet veel woorden om zich uit te drukken, maar dat hoefde ook niet. Zijn houding en vooral gezichtsuitdrukking zeiden meer dan genoeg… Zijn non-verbale voorkomen sprak geen boekdelen, maar hele boekwerken, als… hij dat toeliet. En nu… nu liet hij dat zeer, zéér toe…
Zwijgend observeerde hij de stagiair terwijl hij zich bij de groep voegde.
Pas na enige tijd, opende zich mond zich. “Fijn dat je ons toch nog komt vergezellen, Vergil.” klonk het streng, misschien zelfs wat bot. “Nu kan de rest van de klas direct een voorbeeld nemen aan de stagiair en zien dat te laat komen in mijn lessen niet wordt gewaardeerd…” was het laatste wat hij erover te zeggen had, maar zijn blik verraadde dat hij er later nog onder vier ogen met Vergil over zou spreken…
Zijn uitdrukking verzachtte iets toen hij naar de rest van zijn leerlingen keek. Voor zover… je zijn doordringende blik en doorleefde gezicht “zacht” kon noemen dan… Eghem. “Welkom allemaal.” bromde hij. Zonder al te veel moeite trilde zijn stem voort door de omgeving als het geluid van een zware bas. “Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten, dan al niet zullen vermoeden, ben ik Master Geralt, docent vuurmagie. Mijn stagiair…” een kort knikje in Vergil’s richting diende om hem aan te duiden. “hebben jullie zojuist ook al in zekere zin ontmoet… Vergil zal ons de komende tijd vergezellen bij de lessen en jullie helpen waar hij kan.”
Kalm plaatste de docent zijn beide handen op zijn rug en vouwde ze daar in elkaar. Zijn gouden ogen streken één voor één nauwkeurig en ietwat nieuwsgierig over de verschillende aanwezigen heen. Hm… Ja, de uitdrukkingen op hun gezichten beviel hem wel… Hij was oprecht benieuwd naar hun vaardigheden en potentie...
Geralt liet expres een stilte vallen voor hij verder sprak. Voor een moment was enkel het ruisen van de wind door de bomen te horen.
Uiteindelijk zette hij zich in beweging en begon in een rustige tred om de groep jongeren heen te wandelen. “Maar genoeg introducties van onze kant...” sprak hij plotseling weer, zijn stem zachter dan zojuist, waardoor het rauwe in zijn stemgeluid meer naar voren kwam. “Het draait immers om jullie…” Toen hij ongeveer achter Celia stond in de kring, bleef de Witcher staan. “Maar aangezien dit geen tuttig theekransje is..., was ik nou niet bepaald van plan om hier gezellig met z’n allen in een kringetje te blijven babbelen…” Zijn toon was bijzonder ernstig, zoals anders, al kon men -als je goed oplette- er een kleine geamuseerde ondertoon in vinden...
Langzaam begon Geralt weer verder te lopen en voegde zich naast Vergil. Hierdoor werd het lengteverschil van docent en stagiair pas echt duidelijk. De witharige reus met zijn 1.96 meter en diens oude protegé van 1.40 meter lang. Voor anderen zag het er wellicht wat... "bijzonder" uit om beiden zo naast elkaar te zien staan. “Laten we daarom maar snel beginnen met de verdere introducties, door te kijken uit welk hout jullie gesneden zijn…” eindige hij zijn korte praatje. Hij had alweer lang genoeg gesproken, vond hij zelf.
Nog één keer ging zijn mysterieuze blik nauwlettend de groep rond, voor de Witcher zich geleidelijk aan omdraaide en richting de bomen begon te lopen. “Volg mij.” werd er nog kort geuit, bijna als de knal van een kanon. Zonder op of om te kijken of de leerlingen en stagiair hem volgden, wandelde Geralt onder de bomen door richting de plek van bestemming. Zijn mond opende zich nog heel even voor de nodige… “informatie”. Vooruit, dit was wellicht handig om hen te laten weten: “Oh en... blijf bij elkaar en de groep in de buurt. Je wilt je hier niet per ongeluk afzonderen of verdwaald raken…” Geralt toch! Was die extra waarschuwende toon om het naargeestige van de boodschap nog meer te benadrukken nou echt nodig...? Hehe..
De docent kon het niet helpen dat bij deze woorden een ietwat... speelse grijns zich rond zijn lippen tekende, al was dit onzichtbaar voor de rest.
Hm… Eens zien hoe ze dit er vanaf zouden brengen…

Notice:
De postvolgorde voor de deelnemende leerlingen [Kagura, Celia, Sylvia & Syrax] & stagiair Vergil is nog altijd vrij!

Syrax wist dat zijn draak erg beschermend kon zijn, maar hij luisterde gelukkig ook goed. Beter dan toen ze hier net aan kwamen op Star Shine Academy. Toch kon Syrax het niet laten zich opgelaten te voelen. Dit was de tweede les dat hij samen met meerdere leerlingen zou gaan krijgen, al had het hem wel geholpen de vorige keer. Sy was nu iets minder nerveus als toen hij met Drake moest samen werken. De gedachten daaraan zorgde er al voor dat zijn wangen lichtjes rood kleurde. Maar gelukkig viel die kleine verandering in de schaduwen hier niet zo erg op hoopte Syrax en hij knikte een stuk geruster toen Master Geralt zei dat hij nog op tijd was. In tegenstelling tot zijn stagiaire? Was er een nieuwe Stagiaire dan? Syrax had nog niet van hem gehoord, maar keek ook even rond tot hij nog een leerling aan zag komen. Maar na enige tijd kwam er nog iemand aan gerend. Dit bleek de Stagiaire dus te zijn? Hm, hij was niet groot en eigenlijk klein te noemen tegenover Master Geralt, maar wat men moest doen wanneer ze te laat zouden komen hoefde Syrax hopelijk nooit te ondervinden bij Master Geralt. Hij was wel vaker laat, maar dat scheelde hooguit een paar minuten of Sy was net op tijd zoals nu het geval was. Maar toen begon de les toch eindelijk en heten de docent vuur magie hen welkom. Ze zouden dus meteen beginnen dat was fijn. Syrax knikte even als begroeting richting Vergil, maar kreeg een stijve knik terug. Alsof hij al wist wat komen zou na de lessen?! Zolang zat Master Geralt nog niet op Star Shine, of hij moest de reusachtige leerkracht ergens anders van kennen? Dit waren gewoon losse gedachten die door zijn hoofd gingen voor Syrax zich in beweging zetten achter hun docent aan. Diens opmerking was alles behalve geruststellend, maar Syrax probeerde zich er niet te veel van aan te trekken, wat niet echt lukte.

Nog lichtjes was zijn ademhaling verschillend tot die van zijn normale ademhaling. Het gezicht van zijn oude Mentor stond onprettig en Vergil wist heel goed dat hij met een stel vragen zou worden gesteld wanneer de studenten weg zou zijn zijn. Hij snapte het zelf ook nog niet. Nooit had hij eerder last gehad dat hij diep geslapen had zins de dood van zijn ouders. Goed een stel etters op Kaer Morhen die hem eens in de bezemkast hadden opgesloten waardoor Vergil eens te laat was binnen gekomen. Na de waarheid verteld te hebben kregen zowel hij als de veroorzakers een zware straf taak te vol brengen. Vergil wist niet of Geralt hier nu net zo streng zou gaan doen of iets milder, maar de jonge Witcher hield het eerste in gedachten. Toch was Vergil blij te horen dat Geralt tegen hem sprak en hij knikte voor de jonge man zich her pakte en een goede houding aan nam. Ze moesten door en met een schaamte houding zou het niets worden. Hij had er spijt van en die getoond. Zijn oude mentor stapte tussen hen door en zijn ogen volgde Geralt tot hij achter hem verdween. Nou ja... uit zijn gezicht veld. Vergil voelde de energie de de oude Witcher uit straalde en daar had hij de man al vanaf het begin voor bewonderd. Hij was zo sterk! Vergil probeerde zijn best te doen en kwam al een heel eind, maar hij kon Geralt nog steeds niet verslaan. Maar nu gingen ze met de les beginnen en Vergil moest zijn hoofd erbij houden! Hij zag een van de jongens Geralt al volgen en had even stijfjes naar hem geknikt toen deze hem ter begroeting had toe geknikt. Zelf draaide hij zich om en volgde de grote reus. Diens opmerking liet de jonge Witcher even grijnzen. Typische Geralt om zoiets te zeggen, maar hij zei er verder niets op. Dat was niet nodig. De reactie naast hem was al meer dan genoeg.

Hij kon de vurige blik van de man op hem voelen branden. Het deed hem echter weinig tot niets. Hij was gewend dat mensen naar hem staarde en het enigste dat, dat teweeg bracht was dat hij terug begon te staren. Zijn ogen gleden nog eens over de man. Groot, sterk… Misschien zelf wat streng. Zijn uitdrukking was streng en de knik die Kagura kreeg als begroeting sloot daar goed bij aan. Niet dat het hem veel uitmaakte. Hij hield niet zo veel van begroetingen. Tijdverspilling als je het hem vroeg. Hij wilde zien wat deze man in stok had voor hun. Maar helaas, zou hij toch moeten wachten op de andere leerlingen om te komen voor dat de les echt kon starten. Maar hij kon niet zeggen dat hij Geralt, niet mocht. In tegen deel, de man leek wel iemand waarmee hij goed mee zou kunnen opschieten. Toch van de eerste indruk. Het zou wel blijken uit verdere acties of zijn gevoel juist was of niet. In ieder geval, goed overeen komen of de ergste vijanden zijn. Kagura zou er bij blijven dat deze man respect leek af te dwingen. Zijn ogen gleden snel genoeg weg van de man en speurden de omgeving af. De zachte wind speelde met de bladeren en zelf het gras leek er door gestreeld te worden. Waardoor het golfde, en er uit ging zien als een groene zee. Hij vroeg zich af of de les hier ging door gaan. Er had gestaan dat ze iets bijzonders mochten verwachten. Hij was er niet zeker van dat master Geralt daad werkelijk hier zijn les zou geven. In zijn ogen leek er hier niet veel mogelijk te zijn. Maar dan als hij dacht aan gevechten was een open terrein, het beste als je niet wist wie je opponent was. Maar dan wist hij ook weer niet wat master Geralt van plan was.

Zijn ogen schiftte snel naar de beweging die ze waarnamen toen nog iemand dit veld betrad. Een lichte hum slip over zijn lippen terwijl hij het meisje observeerde die stapje per stapje dichterbij kwam. Hij kon niet zeggen dat hij haar eerder had gezien of ontmoet. Dan aan de andere kant was hij niet echt iemand die veel aandacht schonk aan anderen als ze niets met hem te maken hadden. Haar witte lokken leken te schitteren in de stralende zon. Ze had een stille uitdrukking en haar begroeting sloot daar ook op aan. Hij staarde haar nog even aan. Luisterend naar Geralt zijn woorden. ‘Celia, huh.’ Hij gaf haar een lichte knik terug als begroeting. Voor hij zijn aandacht weer op iets anders richtte. Hij vernauwde zijn ogen even, toen het zachte geluid van vleugels zijn oren binnen drongen. Nauw zacht, wat het ook was, het was groot en kwam sneller dichterbij. Het werd snel duidelijk wat het was toen een draak met een jongen als rijder op het open veld lande. Een lichte grin kwam over zijn lippen. Het leek er op dat er toch wel nog een paar interessante mensen rond liepen hier. Het was uiteraard niet elke dag dat je de kans kreeg om een draak te zien. Zijn ogen gleden terug naar master Geralt. Wat was die frons? Een lichte lach verliet zijn lippen. Oh dit bleef maar beter worden. Hij was er zeker van dat hij zich goed zou kunnen amuseren hier. Ook toen de laatste leerling leek aan te komen. Konden ze nu dan eindelijk beginnen? Hij kon er niets aan doen dat hij zich opgewonden voelde en vol energie zat. Niet na het zien dat deze groep wel een leuke mix leek te zijn en voor nog veel verrassingen kon zorgen. Zijn ogen gleden nog even over iedereen heen, voor ze zich richtte naar Geralt die in beweging kwam. Heel lenig, voor een man die niet van de jongste was, sprong de man van de rots af om mooi in het midden te landen. Nu zou het gaan beginnen… of toch niet.

Van uit zijn ooghoeken kon hij een kleine gestalte naar hun zien lopen. Nog een andere leerling? Wel leek er op dat Geralt niet echt blij was met de late aankomst van de jonge man. Dat was niet enkel duidelijk op de gelaat uitdrukking van de man. Maar ook aan de woorden die hij sprak. ‘Stagiair?’ Hij staarde de jonge man heel even aan. Hoe kan iemand… zo klein zijn? Misschien leek de jonge man nog kleiner doordat het verschil met master Geralt immens was. Maar... wel niet dat het veel uitmaakte. Kagura richtte zijn aandacht al snel genoeg terug op Geralt als die begon met zijn uitleg. Hoe meer Geralt sprak, hoe meer Kagura de man leuk begon te vonden. Dit was inderdaad geen tuttig thee kransje. Iets waar hij zelf nooit naar toe zou gaan. Hier en nu wou hij wat gaan beleven. Wat actie, hij wilde zijn energie kunnen verdoen en zich volledig kunnen geven. Zodat op het einde van de les hij misschien wankelend en vermoeid naar zijn bed kon gaan. Dan nog het was te zien wat deze les zou gaan brengen. Maar hij had er een goed vertrouwen in dat hij zou gaan krijgen wat hij wilde. Een grin kwam om zijn lippen heen terwijl hij toekeek hoe de meester en zijn kleine stagiair begonnen te stappen. Dus de les zou hier inderdaad niet plaats vinden. Maar dan… naar waar gingen ze en wat stond er hun te wachten. Maar één manier om daar achter te komen en die twee te volgen. Al snel kwam hij zelf tot beweging. Heel even keek hij achter hem naar de andere, voor zijn blik terug naar voren gleed. Wat een wel heel vrolijk beeld opleverde. Hoewel zijn gedachten eerder lagen bij wat er zou komen. Hij had zo’n gevoel dat het iets zou zijn dat niemand zou verwachten. Iets waarbij ze zouden gaan zweten. Maar dat maakte het des te leuker. Misschien kon hij hier in deze groep zelf wat goede vriendschappen sluiten.