Oke, misschien moest hij vaker buiten komen. Misschien dan. Maar alleen als die verdomde zon niet scheen en er niemand in de buurt was. Want eigenlijk was hij nu al dat gestaar wel zat. Natuurlijk, het was vreemd om een persoon of wezen zoals hem te zien, maar was het nu echt zo erg dat ze hem zolang hij in hun blikveld was, na moesten kijken? Alpha ergerde zich eraan, irriteren kon je ook wel zeggen. Hij begreep het, maar dat betekende niet dat hij het accepteerde. Voor nu had hij nog geen enkele keer in zijn dierenvorm de school rond gelopen, alleen omdat het hem verschrikkelijk onpraktisch leek. Aangezien zijn staart zo lang was, kwam hij waarschijnlijk overal achter te zitten, of er kwam zoveel vuil in dat het een eeuwigheid zou duren om schoon te maken. Alpha was nu eenmaal gesteld op zijn netheid en natuurlijk kon er vuiligheid in zijn vacht komen, het betekende niet dat hij het tolereerde. Niet dat de demon naast een paar nachtelijke wandelingen door het kasteel, vaak buiten Dorchadas was geweest. Tot nu.
Het was avond, de schemer had zich allang ingezet en het was nu bijna volledig donker. Van veraf brachten de lichten van Starshine een warme gloed over het kasteel heen. Het zag er uitnodigend uit. Maar Alpha had besloten om zich naar buiten te wagen. In de winter zat iedereen toch nu binnen, bij het haardvuur gezellig te lezen of wat leerlingen dan deden in hun vrije tijd, of van hun avondeten te genieten. Beiden waren niet van toepassing voor Alpha. Eenmaal buiten had de koude lucht hem een klap in zijn gezicht gegeven en had zijn gedachtes wat opgeklaard. Misschien was frisse lucht toch wel een goed idee. Toen de demon eenmaal had opgemerkt dat er haast niemand buiten was, eigenlijk letterlijk niemand, had hij dat van harte genomen en had hij zich terug veranderd naar zijn dierenvorm, blij dat hij even verlost was uit zijn demonische gedaante en zijn spieren wat los kon schudden. Op een drafje was hij het grasveld over gegaan, de korte grassprieten die half bevroren waren, prikten in zijn poten. Zijn gouden ogen leken haast licht te geven in de duisternis terwijl het wolfachtige beest zonder echt een doel te hebben, het terrein zich eigen maakte.
Uiteindelijk was hij gestopt, zijn hart druk bezig het bloed rond te pompen, de adrenaline die langzaam afnam en zijn borst die weer een rustig tempo aannam. Zijn houden ogen gingen zoekend rond, achter hem lag het kasteel, te baden in het licht, voor hem echter, was een donker bos opgerezen. Ergens vroeg Alpha zich af of hij er misschien door was aangetrokken, want het voelde aanlokkelijk om op te gaan in de schaduwen en er tot rust te komen. Alandria had hem voorlopig toch niet nodig. Maar voor nu nam de wolf-jakhals een zittende positie aan om zijn gouden ogen over het terrein te laten glijden, steeds weer terug kerend naar het donkere bos. Zijn staart lag om zijn poten gekruld, dubbel zelfs, omdat het zo lang was, maar Alpha schonk er geen aandacht aan. De demon was in gedachten, blij dat hij echt een seconde tijd had gekregen om zijn gedachtes te ordenen en tot zichzelf te komen. Want omgeven zijn door zoveel mensen in zo'n korte tijd gaf hem een onbehagelijk gevoel.

[Voor Shyvana~]

De seconde van rust leek voor hem ook maar echt een seconde te duren, toen hij plotselinge vleugelslagen hoorde. Was het Alandria op die verdomde Wyvern? Mistte ze hem zo erg dat hij per direct terug moest naar die toren? Alpha's borst zwol even op in een geërgerde zucht terwijl zijn kop zich naar de richting van het geluid bewoog. Echter liet hij alle vast gehouden adem snel en stilletjes varen, toen het absoluut niet Alandria bleek te zijn. Of die Wyvern. Nee, het was een compleet anders persoon. Of eigenlijk, wezen. De gouden ogen keken even verward, aangezien hij nog nooit zo een draak had gezien. Zo groot. En blauw. Echter bleef Alpha waar hij was en zijn blik gleed weer naar het bos voor hem. De draak kwam naast hem liggen, gezellig. Ondertussen lukte het de demon om de eindjes bij elkaar te knopen en begreep hij dat dit ook een adviseur moest zijn. What were the odds. Als hij niet met legendarische magicians te maken had, dan doken diens adviseurs wel op. Voor nu vond Alpha dat geen probleem. Zo lang ze hem maar niet lastig gingen vallen.
Hij keerde zijn kop weer toen de draak naast hem begon te spreken. Kort bewoog hij zijn kop op en neer, als antwoord op haar vraag. 'Dat klopt. Soms is frisse lucht voor de gedachtegang, wat zeker nodig is in deze positie.' De bek van de wolf bewoog niet, hij praatte telepathisch. Zijn gouden ogen ontmoette die van de draak. 'Ik neem aan dat u in diezelfde positie staat?' Anders wist hij eigenlijk niet met wie hij hier te maken had. Wellicht was dit gewoon een of ander wezen dat zich het terrein eigen had gemaakt en nu Alpha netjes kwam vertellen dat hij moest oprotten. Iets wat hij niet helemaal op de prijs zou stellen, maar dan toch netjes zou opvolgen, want op dit moment had de demon geen zin in gebekvecht. Hij wilde gewoon zijn rust.

Terwijl zijn gouden ogen zich weer afdwaalden van de draak, de blauwe kleur was een vreemd contrast tegenover zijn zwarte, magere vacht, naar het bos, luisterde Alpha aandachtig. Niet naar wat de draak allemaal te vertellen had, maar ook naar zijn omgeving. Het was volledig stil. Natuurlijk hadden alle dieren zich terug getrokken, het was donker, de vogels hadden niets meer om over te zingen en in de winter had men geen krekels. Even bewoog de wolf zijn oren, alsof hij ze afstemde op iets. Maar er was niets, alleen hij en de draak. Nog een geruststelling, dat betekende dat ze niet snel gestoord zouden worden door iets anders in de omgeving. Misschien dat er in het bos een of ander dier aan het rommelen was, maar die zou hen niet tot last zijn. Daarbij waren Alpha's ogen beter gewend aan duisternis dan dat mensen dat konden en hij kon diep het bos in kijken. Dat betekende niet dat hij dwars door de kale bomen en struiken heen kon kijken, want dat limiteerde nog steeds zijn gezichtsveld. Hij had geen röntgenvisie of wat dan ook. De demon had goed gegokt. De draak was ook daadwerkelijk een adviseur en als hij gewoon puur op uiterlijk af ging dan was de draak of adviseur voor water, of voor lucht. Maar zijn vraag werd al vrij snel beantwoord toen de draak zich voorstelde als Shyvana en mede deelde dat ze de adviseur van de heer van het water was. Alpha knikte slechts en bracht zijn aandacht weer naar zijn gesprekspartner. 'Alpha. Adviseur van de Vrouwe van Duisternis.' Hij boog zijn kop in een lichte buiging, waarna hij opstond en zijn achterwerk wat omhoog haalde en zijn voorpoten voor zich uit strekte, om zich als een kat uit te strekken. Zijn bek ging even open waarna hij zich weer tot Shyvana wendde. 'Ik heb de heer van het water tot op heden nog niet hier zien rond lopen, is hij wel aanwezig?' De wolf liet een poot half in de lucht hangen, waar hij mee wilde zeggen dat hij graag een eindje wilde lopen, zo lang in de kou zitten maakte je poten ook stijf.

De knipoog kon hij niet helemaal plaatsen, het was een vreemde beweging voor hem. Hij wist wat het was en natuurlijk deed hij het ook van tijd tot tijd, blijkbaar vonden sommige vrouwen het een vrij interessant gebaar, dus liet hij het maar varen en nam aan dat het een menselijk iets was. Maar het wezen voor hem was geen mens, wat zijn theorie weer een beetje overhoop gooide. Voor nu was het iets waar hij geen aandacht aan hoefde te besteden, dus liet de demon het varen. Het was zijn aandacht niet waardig. Hij knikte bij haar antwoord op zijn introductie en was ondertussen opgestaan, zijn staart veegde even over de grond en het puntje kwam even omhoog toen hij voelde dat er een blaadje in vast kwam te zitten. Het viel er eigenlijk gelijk al uit, maar toch keek hij wat geïrriteerd achterom, waar zijn staart al weer doods op de koude grond lag. Wat bedenkelijk bekeek de wolf de draak, zijn ogen wat samengeknepen. Zaken. Natuurlijk kon dat gebeuren, maar iets in de toon van de andere adviseur stond hem niet aan. Hij wilde haar niet als leugenaar bestempelen, maar toch vertrouwde hij het niet helemaal. Maar om de stemming niet meteen te bederven knikte hij, al was het met wat twijfel. 'Dat kan altijd voor komen. Ik kijk uit naar zijn terugkeer om hem te ontmoeten.' Eigenlijk deed Alpha dat helemaal niet, maar beleefdheden stonden op zijn plaats. Voor als nu had hij naast Alandria niemand anders ontmoet die zijn positie of die van Alandria innam. Begrijpelijk, want er waren er maar zeven van hen, deze planeet niet mee gerekend. Als hij het ook goed had, had deze planeet ook geen beschermheer of vrouw. Hier stond ook slechts een school en een of ander dorpje. Niet veel om te beschermen. Wat opmerkelijk keek de demon hoe Shyvana voor hem veranderde in een ander soort draak. Een draak die op twee poten liep. Oké, that was a first. Voor nu had Alpha nog geen moeite genomen om zich ook terug te veranderen in zijn demonische vorm en hij had er ook geen behoefte aan. Alpha vervolgde zijn weg langs het bos, een rustige tred aannemend terwijl zijn staart doods achter hem aan sleepte en zijn oren nog steeds gespitst waren op elk geluid. 'Vreemd dat u dan niet bent mee gegaan met hem, als adviseur staat men meestal trouw aan de zijde van diens beschermer.' Het was meer een steek onder water, Alpha wilde gewoon graag uitvinden waarom Shyvana hier nog wel was en dat Tyr nergens meer te bekennen was. Natuurlijk hoefde een adviseur niet overal bij te zijn, maar het was ongebruikelijk. Tenminste, zo zat het in zijn kop.

De demon staarde kort naar zijn poten. De nagels probeerden zich in de grond te boren terwijl hij wachtte tot Shyvana hem zou volgen, maar de grond was te bevroren om er door heen te komen. In plaats daarvan bleven er stukjes aarde tussen zijn klauwen achter wat hem alleen maar een onprettig gevoel gaf. Echter, negeerde Alpha het voor nu en liep hij samen met draak, of soort van draak want ze had een wat menselijkere vorm aan genomen, iets waar de demon zelf nog geen behoefte aan had, langs de bosrand. Zijn gouden ogen scanden over het terrein, zoekend naar enig teken van leven. Het was nog steeds rustig. Niet gek voor dit weer en dit tijdstip, misschien moest hij er vaker op uit gaan in deze tijd. Het zou lastiger worden als het zomer werd, want dan bleef het natuurlijk langer licht, was het warmer en zouden mensen waarschijnlijk langer van de zomeravonden genieten. Iets waar Alpha nu al van wist dat hij dat gevoel niet met hen deelde. De zon was voor hem irritant en te warm. Daarbij, als de zon op zijn uniform scheen, ontdekte hij snel al de stofjes en vuiltjes die zich er op hadden genesteld en dan gebeurde het altijd dat hij dat er allemaal af wilde hebben en dan was hij weer een uur bezig met zichzelf afstoffen. Niet de leukste bezigheid.
'Ik begrijp het. Niet elke afspraak is van levensbelang.' Om niet verder er op aan te dringen en zo de gemakkelijke sfeer die tussen de wolf en de ijsdraak te behouden, sloegen ze een pad in dat het bos inliep. Al gauw omsloten de donkere stammen hen en leken de geluiden van buiten het woud gedempter te worden. 'Hoe bevalt het, om in een compleet andere omgeving te zijn dan dat u gewend bent?' Alpha besloot om over een ander onderwerp te praten en te peilen hoe Shyvana zich eigenlijk hier op haar plek voelde. Als ze hem kon geruststellen dat het slechts een kwestie van tijd was om te wennen aan deze omgeving, dan zou hij haar daar op vertrouwen en hopen dat die wenning maar snel kwam.

Aandachtig liet de wolf-hybrid zijn ogen over zijn omgeving gaan. Er was niets bijzonders te zien, maar het was beter dan te staren naar het wezen dat nu naast hem liep. De demon had in zijn, nu al, lange leven wel eens een draak gespot en bekeken, maar nooit echt van zo dichtbij. En nu dat Shyvana zelfs in een wat menselijkere vorm was verandert, verbaasde hij zich erover dat dit soort wezens konden rondlopen. Het stelsel bestond dan wel uit zeven, acht met de planeet van Starshine meegerekend, planeten, elk had zijn eigen ecosysteem en wezens, zijn eigen systeem qua heersen, maar ieder had ook zijn eigen beschermheer of vrouw en dat leek een van de voornaamste dingen te zijn waar de planeten mee konden worden vergeleken. Alpha draaide zijn hoofd in de richting van Shyvana, rustig doorlopend, zijn oren gespitst op elk ander geluid wat niet natuurlijk klonk en wellicht nader geïdentificeerd moest worden. Hij knikte bij het antwoord van de draak. 'Hmm, dan hebben wij wellicht verschillende ervaringen. Ik kan nu niet zeggen dat ik geen last heb van ze, hun starende ogen zeggen al genoeg voor mij.' Zei de wolf terwijl hij zijn blik weer voor zich uit richtte, een tak aan zijn flank ontwijkend. 'Ik trek mij liever binnen terug. Dat, of ik reis terug naar Limbo, een thuis is een thuis ten slotte.' Het laatste was niet gelogen, Alpha wist heel heel goed dat hij af en toe terug naar het rijk moest terug keren. Niet vanwege zijn plichten, maar ook omdat hij ergens vanbinnen die omgeving miste.