A new door opens {Alpha}

Er ging een huivering door de shuttle toen een zoveelste windvlaag tegen de romp aan beukte. Een grommende vloek kwam over Alandria haar lippen terwijl ze boven het landingsplatform heen en weer geslingerd werden toen ze de enorme shuttle die ze bestuurde in een landing probeerde te dwingen. De neus van de shuttle werd de lucht in gedrukt toen er een windvlaag onder kwam en als een blaadje in een hevige herfstwind werden ze meerdere meters achteruit geblazen. Achter zich in de laadruimte hoorde ze geschuif en gerammel, waarbij ze zich in moest houden om niet over haar schouder te kijken terwijl ze het stuur naar voren duwde om gas bij te geven. Een druppeltje zweet liep langs haar rechter slaap terwijl de gordel pijnlijk tegen haar sleutelbeen drukte toen ze naar voren werd gedrukt. Terwijl ze het landingsgestel uit klapte dreef ze de energie toevoer die hen voortbewoog aan. Ze keek uit het raam naast zich en zag hoe gevaarlijk dichtbij de grond kwam. De handen die krampachtig om het leer van de stuur heen zaten geklemd kregen een groene, spookachtige gloed. Onder hen uit de grond kwamen zwarte kettingen met dezelfde groene gloed, die zich om het landingsgestel wikkelden. Ze sloot haar ogen toen ze de magie liet stromen en de kettingen de shuttle omlaag liet trekken. Er ging een doffe dreun over het platform toen het gevaarte met zijn volle gewicht neer klapte. Er kwam een gedempte, rommelende grom achter haar vandaan. Ze keek snel om toen het in zijn geheel aan de grond stond terwijl de kettingen weer verdwenen en ze de shuttle uit schakelde. Nu ze weer uit haar concentratie was kwam er een kleine grijns om haar lippen, en ze liet het stuur los. Haar vingers waren pijnlijk doordat ze het met zo veel kracht had vast gehouden. Vervolgens draaide ze haar blik naar haar Adviseur, die ze op had gedragen in zijn wat ''menselijke'' vorm mee te reizen, zodat hij naast haar in de stoel plaats kon nemen zodat hij een riem om kon doen. Echter had hij nog steeds onmenselijke kenmerken. Vavhuuz lag vast, diep in slaap gebracht, bedekt met kettingen waarvan de schakels zo dik waren als haar pols om het beest enigszins op zijn plaats te houden. Zijn adem ging gestaag op en neer. 'Dat is dan dat.' zei ze, en klikte haar riem los. Vervolgens legde ze een hand op Alpha zijn schouder 'Je ziet een beetje bleekjes' grapte ze terwijl ze naar zijn emotie- en mondloze zilveren masker keek. Vervolgens gaf ze hem een kleine stomp tegen zijn schouder. Ze wist maar al te goed dat hij het niet leuk had gevonden. Maar er was nou eenmaal geen andere optie om de enorme afstand van Shadra naar de kleine planeet waar de school zich op bevond te overbruggen, en ze had hem al gewaarschuwd dat het niet altijd even vlekkeloos kon verlopen. Het bleef gevaarlijk, dit fraai stukje technologie. Ze liep naar achter, langs de Wyvern heen die nog diep in slaap was en waarschijnlijk niks mee had gekregen van het gevecht tegen de ontembare krachten van de natuur. Ze drukte op een grote ronde rode knop, waarna er een zacht sissend geluid klonk. De koude wind van buitenaf glipte naar binnen toen de laadklep omlaag ging, dat met haar zwarte lokken speelde die dansten om haar gezicht. Toen de klep helemaal omlaag was liep ze naar buiten om de frisse lucht tot zich te nemen, het diep in ademend. De lucht die ze al zo lang niet meer had geroken, de grond die ze al zo lang niet meer onder haar voeten had gevoeld. Het leek wel een eeuw geleden sinds ze voor het laatst een blik had geworpen op de school, die gehuld werd in de gouden gloed van de opkomende zon. Ze vertrok haar blik. De eerste lessen zouden net zijn begonnen, dus ze hoopte het dagelijkse gebruis binnen de muren te kunnen vermijden. Ze had een aanzienlijk groot deel van haar leven in het enorme gebouw gewoond tot ze haar opleiding had afgerond. Toen was ze met de Legendary Magician voor haar mee gegaan om uiteindelijk de titel op zichzelf te nemen. Daarna was ze te druk op Shadra bezig geweest en had ze Alpha ontmoet die ze als haar Adviseur had aangenomen. De menselijke wereld was in het begin voor hem volledig onbekend, en zelfs na alle wetten en regels er bij hem in te hebben gestampt had ze nog steeds een lichtelijke onderbuikgevoel. Maar alleen door aan de magische eed te denken die hij bij haar had afgelegd wist ze dat gevoel te verdrijven. Uiteindelijk rukte ze haar blik los van de school en wierp ze haar levendige groene ogen op Alpha, waaronder haar bleke wangen een beetje rood waren gekleurd door de frisse wind. 'Ik denk dat Vavhuuz nog wel even onder zeil is, dus hem maak ik later wel los.' zei ze terwijl ze keek of alles nog heel was. Voor zover leek dat wel het geval, dankzij netten die over de kisten waar ze hun bezittingen in hadden gepakt waren gespannen. Toch hadden ook die niet helemaal kunnen voorkomen dat ze iets waren gaan verschuiven door de onrustige landing. Ze maakte de netten los van een paar haken in de wand. De shuttle had ze geleend van een groot handelsbedrijf dat vracht vervoerde naar en van Shadra. Levende have was niet ongebruikelijk, maar de Wyvern had haar de nodige fronsen en twijfelachtige blikken opgeleverd. Echter had ze er op gestaan het beest mee te nemen. En daar was geen speld tussen te krijgen. De gedachten dat ze weer op de school ging wonen, nu weliswaar in haar eigen torenkamer, vulde haar met hernieuwde energie. Ze zou zich tussen mensen bevinden zoals haar zonder schuine blikken te krijgen, alsof men op Shadra hen met magische vermogens altijd nog niet vertrouwden. Ze wist dan ook van het donkere verleden dat Shadra over zich heen had getrokken, en er konden altijd nog mensen zijn die hen met magische vermogens verachten.

Klik>Shuttle
Klik>Kleren

Nee. Nee. Nee. Dit was een van de slechtste keuzes in zijn nu al lange leven geweest. Een zeer slechte keuze, zo kon hij het wel verwoorden. De demon had altijd al een afkeer gehad van technologie, maar dit was toch echt het toppunt. Hoe kon een mens dit onvaste, gevaarlijke metalen hulsel creëren. Wat was het nut? De hele weg lang had het geschommeld en bewogen en Alpha was er nog steeds niet helemaal over uit of dit kwam door Alandria's vliegkunsten of omdat de shuttle zo in elkaar stak. In ieder geval, het maakte hem ongemakkelijk en onrustig. Hoewel hij vrij goed zijn best had gedaan om zijn nervositeit te verbergen, hadden de nagels van zijn klauwen op een bepaald moment toch nog een klein wondje in zijn handpalm gemaakt waar, nu het hem eigenlijk was opgevallen want hij had niets gemerkt, wat opgedroogd, zwart bloed zat. Het was een klein detail, het stoorde hem niet, het verbaasde hem eerder. Dat ondanks zijn emotieloze trekken, hij meer voelde dan hij had gedacht.
Het andere nadeel van de shuttle, was de grootte. Waarschijnlijk was hij ook zo groot om die verschrikkelijke draak, nee Wyvern, volgens Alandria, mee te transporteren. Het maakte hem niet uit wat voor beest het was, hij vond het te groot en het leek hem ook te gevaarlijk. Wat nu als het hem aanzag voor lunch of iets dergelijks? Het zou Alpha niet verbazen. De demon begreep ook niet waarom de Wyvern zo nodig mee moest, wat was er zo belangrijk aan hem, het was niet alsof die wannabe draak Alandria ging adviseren. Dan had Alpha hier al helemaal niet hoeven zijn en dan was hij met een gerust en gekalmeerd hart terug naar Limbo gegaan, waar geen Wyverns en al helemaal niet van dit soort shuttles waren.

Maar het lot had natuurlijk andere dingen voor hem in petto en voor nu hield de demon zijn hart vast terwijl Alandria de landing inzette. Terwijl zijn ijsblauwe ogen glashard naar voren staarden en zo min mogelijk emotie uitstraalden, zat Alpha al half in gedachten schietgebedjes te sturen in de hoop dat dit niet de manier zou zijn waarop hij stierf. Want dat zou wel heel erg laag zijn. De gebeden werden af en toe verbroken door een vloek richting de legendarische Magician, die voor haar onhoorbaar waren sinds hij niet de intentie had om tegen haar te spreken en zij zijn gedachtes niet kon horen. Misschien was dat wel beter zo. Pas toen ze goed en wel geland waren, voelde de demon pas hoe de spanning zijn lichaam verliet en hij voor het eerst sinds de uren dat hij in dit metalen hok zat opgesloten, wat rustiger kon adem halen.
Alandria kreeg een koude, geïrriteerde blik toegeworpen en hoewel hij er graag op had willen reageren, hield hij voor nu wijselijk zijn mond, om niet meteen de spanningen te zetten. De demon zuchtte alleen en volgde de magician naar buiten, een korte blik werpend op de slapende Wyvern. Nog steeds was het beest verschrikkelijk en hoopte hij dat hij er nooit mee in contact zou komen, of dat het beest überhaupt naar hem zou kijken, want daar kreeg hij al de kriebels van. Alpha stond kort in de opening van de shuttle, het licht prikte in zijn ogen, die kort verduisterden om te wennen aan de zon. Met zijn klauwen op zijn onderrug, leunde hij wat naar achter om zijn rug te strekken en vervolgens zijn hoofd van links naar rechts te bewegen tot er een knak te horen was en de spieren weer los schoten. Demon of niet, na zo'n lange reis stil zitten werd hij ook stijf.
Alpha's ijsblauwe ogen keken over het kasteel heen, tot zover dat zichtbaar was, terwijl hij de shuttle verliet en blij was weer vaste grond onder zijn voeten te hebben. Kort bewoog zijn staart, want ook die was behoorlijk stijf geworden, tot het weer soepel bewoog en weer terug keerde naar zijn oorspronkelijke staat.
Zijn aandacht werd getrokken naar Alandria toen ze sprak, de ghoul vouwde zijn klauwen op zijn rug en knikte goedkeurend om haar opmerking. Mooi, dan had hij daar tenminste niets meer mee te maken. Stom beest dat het was. 'Is er iets waar ik u van dienst mee kan zijn, Vrouwe?' Klonk zijn gebruikelijke, kalme stem, al dan wel alleen in Alandria's hoofd. Het verbaasde Alpha zelf dat hij eigenlijk zo kalm klonk na zo'n wilde rit. Of misschien kwam het door het feit dat hij niet echt sprak maar telepatisch. Het zou een logische verklaring zijn. Een logische verklaring waar de demon niet veel om gaf, maar wel dankbaar om was.

Toen de Ghoul bij haar buiten kwam staan wierp ze hem een korte blik toe. Ze had de korte verandering van zijn ogen opgemerkt, die even wat donker werden om vervolgens weer normaal te kleuren. Verder bleef hij zwijgen. Ze herinnerde haar eerste dag hier nog goed, een grote stap en een compleet nieuwe omgeving met een grote hoeveelheid aan mensen. Ze hoopte ze dat ze hem niet te snel hier heen had gebracht, denkend aan al die jaren die hij op Shadra door had gebracht en bij de gedachten aan het grote aantal aan leerlingen. Puberale jongens en meisjes en dan nog de nieuwsgierige eerste en tweedejaars leerlingen die alles wilden ontdekken. Hij zou weldegelijk op de proef worden gesteld. Echter zou ze Dorchadas voor hem beschikbaar stellen om zich terug te trekken, met zijn eigen vertrek die hij naar zijn smaak in kon richten.

In de Shuttle begon ze de klemmetjes die de deksel op een kist hield los te maken. Ze had niet veel persoonlijke bezittingen, op natuurlijk wat boeken en kleren na. Ze was ook nooit echt een verzamelaar geweest, en als ze dan al boeken uit had gelezen ging ze gewoon naar de enorme bibliotheek op Shadra om met een nieuwe reeks terug te komen. Men kende haar daar al van kinds af aan. Echter was er op de school ook een bibliotheek, waar ze in haar schoolperiode regelmatig te vinden was. De kist die ze zojuist had geopend zat vol met documenten en papierwerk, belangrijke boeken en magische voorwerpen. Vervolgens keek ze kort op toen ze Alpha had gehoord in zijn gebruikelijke manier van telepathische communicatie. Het was in het begin verrassend en wennen geweest, al had ze over deze vorm van magie gelezen voor ze hem had ontmoet. Het herinnerde haar hoe veel mogelijkheden er eigenlijk waren met met magie. ''We gaan nu alvast de belangrijkste spullen mee nemen naar de toren. Als het goed is zijn de gangen nu zo goed als leeg, dus kunnen we ongemoeid naar Dorchadas dat zich op de eerste verdieping bevind.'' zei ze, en voelde even om haar nek waar een koord liep met de sleutel van de kamer. Als een bekwame magiër het wilde kon hij of zij de deur openen met magie, maar ze dacht niet dat men in haar afwezigheid rond zou neuzen. Bovendien was er momenteel op wat meubilair na niet veel te zoeken. ''Pak maar een kist, dan kunnen we die kant op.'' vervolgde ze terwijl ze de kist die ze zojuist had geopend weer dicht deed, op tilde en de shuttle uit droeg. Ze wierp een korte blik op de strakblauwe lucht, die helderder kleurde naarmate de grote gasbol meer van het terrein verlichtte. Op Shadra had ze er niet zo veel last van gehad, maar ze herinnerde zich nog goed hoe hier of op andere planeten met meer zonlicht haar huid begon de jeuken na een paar uur er aan bloot te zijn gesteld. Ze was daarom ook blij dat ze in de winter terug was gekomen, waarin de nachten langer waren dan in de zomer waarbij ze bijna alleen maar binnen zat.

Dit was een compleet andere omgeving dan zijn eigen thuis. Niets leek op wat hij gewend was. De demon had een paar dagen vertoefd op de planeet Shadra zelf om een beetje kennis te maken en te wennen aan de zovele mensen om zich heen en had zich verbaasd over hoe de mens in zulke grote groepen kon bewegen zonder zich aan elkaar te storen. De demon had in zijn wolvenvorm rond geslopen en meerdere malen was het iemand gelukt om op zijn staart te gaan staan, wat een grom en een kille blik opleverde, waarnaar de persoon haastig was omgedraaid en weg was gelopen. Zwerfhonden waren blijkbaar niet zo gewild op de straten van Shadra. Veel had hij daarna niet echt onthouden, meer dat de straten goed bezocht werden, dat de mens verder was met technologie dan hij had gedacht en dat ze zich heel anders gedroegen dan de demonen deden in Limbo. In de dagen dat hij er was had hij nergens een of ander feest gezien waar men uit zijn dak ging. Nee, 's nachts waren de straten kil, stil en verlaten. Dan kwam pas het laagste van het laagste uit hun schaduwen en riolen gekropen. En dan hadden de straten ineens een compleet ander beeld gekregen, luguber, ijzig, zoals de planeet ook werd voorgesteld door de anderen. Shadranen waren nu eenmaal niet de vriendelijkste mensen en zijn nachtelijke wandelingen door de stad leken dit alleen maar meer te bevestigen. Niet dat het hem iets uitmaakte, voorlopig zou hij zich daar niet meer begeven, laat staan zijn aandacht er op richten. Natuurlijk, er waren genoeg interessante dingen geweest die hij had gezien, had opgepikt als fluisteringen of in gesprekken, maar daar was nu geen tijd voor. Voor nu moest hij zijn aandacht op hier richten, op het kasteel. Op deze academie. Het was misschien ook de eerste keer in zijn leven dat Alpha een voet zette op een school terrein. Tot nu toe was het kasteel imposant geweest en toen zijn ogen even afdwaalde naar de omgeving erbuiten, het grasveld, het meer, het dorp in de verte, moest hij toegeven dat dit voor een school een goede plek was. Voor hemzelf was het vreemd en onnatuurlijk, hoe de lucht zo blauw was, de zon scheen en het gras van veraf zo verschrikkelijk groen leek te zijn. Ze waren dan wel in de winter aangekomen, nog steeds had de demon het niet op de brandende vuurbal in de lucht. Het maakte alles veel te warm en plakkerig en verblinde je ook nog eens op bepaalde momenten. Wat was in godsnaam het nut van de zon was naast licht geven en irriterend voor je ogen zijn.

Alpha's blauwe ogen dwaalden weer terug naar Alandria, die de shuttle weer was in gelopen. Zijn vraag of hij haar van dienst kon zijn werd beantwoord met het feit dat hij een kist kon pakken en kon meehelpen sjouwen. Even twijfelde de demon om er tegen in te gaan, hadden ze daar niet mensen voor? Het gebouw was zo groot, er waren vast wel van die personen die graag hun spullen zouden aanpakken en weg zouden brengen. Waren Legendarische magicians niet.. legendarisch? Had Alandria dan zelf geen mensen om dat te doen, want om eerlijk te zijn vond Alpha zich helemaal niet geschikt voor dat werk. Hij kwam om te adviseren, niet om gebruikt te worden als mankracht. Een wat geïrriteerde zucht was hoorbaar voordat hij ook de richting op liep van de vrouw en vond uiteindelijk een kist die al was losgegespt. 'Ik dacht dat u hier mensen voor had die maar al te graag hun rug voor u zouden willen breken.' Bromde hij toen hij een kist in zijn handen had. Het was niet al te zwaar, maar toch, het was niet het gene wat hij verwacht had dat hij ging doen. 'What did you even bring in this box, a bag full of kittens?' Het was meer een retorische vraag dan serieus dus Alpha ging er van uit dat ze het ook zo maar oppakte, zo niet, dan had ze nog even wat om aan te wennen. 'Lead the way.'

De opmerking hoorde Alandria aan, waarna ze een korte blik naar haar Adviseur wierp met een opgetrokken wenkbrauw. 'Je vroeg hoe je mij van dienst kon zijn, en hier hebben we geen dienaren of.. Slaven, zoals jij misschien gewend bent.' sprak ze met een kalme stem, maar haar blik sprak een zweem van ergernis. Echter wilde ze niet met een chagrijnige kop of humeur rond lopen op de school na al die jaren, dus ging ze verder niet op hem in, al kwamen er genoeg spottende opmerkingen naar boven die ze zo nu en dan wel eens toe wierp als hij naar haar idee iets stoms zei, zoals ''Een kleine workout zou niet misplaatst zijn'' want ze had er geen geheim van gemaakt dat ze hem aan de magere kant vond. Ze keek toe hoe hij een kist dan uiteindelijk mee naar buiten nam, waarna ze met een schouder tegen een andere rode knop aan de buitenkant drukte zodat de laadklep weer dicht ging. Zijn volgende opmerking deed haar fronsen. ''Nee, dode beestjes en organen op sterk water..'' antwoordde ze sarcastisch. Oeps, daar deed ze het toch. Voor hij kon antwoorden deed ze een paar grote stappen naar hem toe, hem recht in zijn blauwe ogen kijkend om hem vervolgens bij een schouder te pakken terwijl ze de kist op een been liet leunen. Daarna glimlachte ze en keek ze naar de hoofdingang van de school verderop, zich concentrerend op een stenen plateau aan de voorkant. Vervolgend vervormde de wereld om hen heen met zwarte vlagen, en in een oogwenk stonden ze bij de grote houten deuren die open stonden. Ze liet Alpha weer los, de kist weer goed beet pakkend, en liep naar binnen.

Binnen was er voor zover ze zich kon herinneren niet veel veranderd. Haar blik liet ze door de gangen gaan, die nu nog leeg waren en weldra gevuld zouden worden met leerlingen en leraren die uit de klassen zouden stromen. Ze keek vanuit een ooghoek naar Alpha, proberend zijn reactie te peilen. Echter was dit lastig- vrijwel onmogelijk- met zijn masker die zijn gezichtsuitdrukking verborg. Ook kon ze geen gedachten lezen, wat ze ook niet wilde. Sommige magiërs hadden hier wel enigszins hun beschikking toe, in hoeverre dit ging wist ook zij niet, maar ze respecteerde anderen hun privacy. De geest en gedachten van een ander moest onaangeroerd blijven van buitenaf, naar haar idee. Ze was dan ook niet altijd even redelijk, kon gemeen zijn en iemand verbaal compleet afkraken, maar respect voor andermans privacy had ze zo lang men deze ook niet bij haar schaadde. 'Daar is de eetzaal. Echter zul je daar toch niet veel te zoeken hebben, maar nu we er toch langs lopen kan ik je net zo goed een beetje wegwijs maken. Misschien dat ik ergens echter nog wel een plattegrond heb.' zei ze, haar kin in de richting van een paar grote houten deuren bewegend. Vervolgens passeerden ze wat schilderijen, waarover ze kort uitleg gaf. Ze wilde niet te lang blijven dralen. Bij de grote wenteltrap van de toren aangekomen liep ze, iets naar voren leunend onder het gewicht van de kist, omhoog via de stenen treden. De eerste deur die ze tegenkwamen was van Dorchadas. Ze nam de sleutel om haar nek weg en opende de deur door de sierlijke hendel omlaag te drukken, waarachter een grote ruimte zichtbaar werd, die een kille uitstraling had in een Shadraanse sfeer. De lucht was muf, de gordijnen waren dicht waar bijna geen daglicht door kwam. Ze liep vooruit richting een grote eikenhouten tafel waar men aan kon eten- misschien wel twaalf personen- en zette de kist daar op neer. 'Well.. Make yourself at home' mompelde ze naar haar adviseur waarbij haar stem een beetje echode. Vervolgens deed ze de enorme donkere gordijnen opzij, waarachter sierlijke raamwerken zichtbaar werden die schemerig zonlicht van buitenaf door lieten. Kleine stofdeeltjes dwarrelden in de lucht als fijn goud beschenen door zonlicht, waarbij Alandria een paar keer moest niezen. Met kleine traantjes in haar ooghoeken deed ze vervolgens de balkondeuren open, waarbij voor het eerst sinds jaren frisse lucht Dorchadas binnen stroomde. 'Goed.. Hier kan wel een stofdoekje doorheen.' sprak ze haar gedachten hardop uit en opende de kist die ze had gebracht, Alpha de kans gevend om rond te kijken.

De Ghoul onderdrukte een grom en staarde naar de legendary magician voor hem, zijn klauwen kromden zich om de kist heen en lieten krassen achter in het hout. Natuurlijk had hij niet verwacht dat hier slaven zouden rondlopen, zover had Alpha zich nu ook wel ingelezen in de mensheid van nu. En zelfs in Limbo maakte hij weinig gebruik van ze, puur en alleen omdat er ook weinig waren. En degene die ook maar een stap in de richting van de Ghouls had willen zetten, eindige als avondmaal of offer. En zo heel smakelijk waren ze niet eens. Negen van de tien keer waren ze pezig en mager en zat er niet veel vlees aan. Een teleurstelling, maar wat verwachtte je van wezens die ergens tot aan de laagste klasse behoorde.
'Limbo is niet een of ander vreemd oord waar compleet andere regels gelden, Vrouwe. Ook wij hebben onze waarden waar wij ons aan houden.' Weerlegde hij haar opmerking, zo kalm mogelijk klinkend terwijl hij zijn klauwen weer liet ontspannen. Zijn ogen gleden weg van de magician en even terug naar de shuttle, waarvan de laadklep zich nu sloot, hem het zicht ontrekkend van de nog steeds slapende Wyvern. Goed zo. Als dat beest wakker werd en misschien zich niet kon oriënteren en een stampij ging maken, dan kon het misschien proberen vrij te komen en daardoor de shuttle, en hemzelf, van het plateau laten afdonderen. Dan waren ze daar ook meteen weer vanaf.
De demon had al meteen een opmerking op zijn tong klaar liggen, haast popelend om het naar Alandria terug te werpen, om weer het laatste woord te hebben. Maar daar kwam het niet van aangezien de zwartharige vrouw zich naar hem toe had begeven en haar hand op zijn schouder had gelegd. Wat vreemd had de demon haar aangekeken, afvragend of ze hem ergens misschien mee wilde geruststellen, of andere plannen had. Het was het laatste. Nog voordat Alpha kon bedenken dat hij nog iets tegen haar had willen zeggen, stonden ze plotseling voor de ingang. Nou ja, kostte ook weer wat minder tijd met lopen en zware kisten sjouwen, en ergens hoopte hij nog steeds een klein beetje dat Starshine wel over dienaren beschikte en zij de rest van zijn taak zouden volbrengen.
De Demon liet zijn ogen over het interieur glijden, proberend elk detail dat in zijn zichtveld kwam, in zich op te nemen. De hal was zeker mooi en ruim genoeg om de vele leerlingen die op deze school huisde, op te vangen. Hij knikte instemmend bij haar woorden dat hij de eetzaal waarschijnlijk weinig zou bezoeken. Niet alleen omdat er daar te veel volk kwam, hij at toch nauwelijks. En de keren dat hij daadwerkelijk zou eten, zou hij het ook wel begrijpen dat leerlingen het misschien niet heel fijn vonden dat een adviseur in hun midden een hele rauwe kip zat te veroberen. Stilletjes volgde de Incubus Alandria en luisterde met niet bijster veel interesse naar haar uitleg over de schilderijnen. Hij was absoluut niet van het creatieve en snapte ook niet echt het nut van de opgehangen doeken. Je kon er naar kijken, nou wauw, daar had je de lucht ook voor. Of elkaar als de ander er appetijtelijk genoeg uitzag.
Alpha was blij aangekomen te zijn bij wat voor nu zijn onderkomen zou worden. Dan stopte het gezwets van Alandria tenminste en was hij eindelijk van die zware kist af. Het maakte zijn humeur er niet beter op. De muffe geur en de koelte die hem tegemoed kwam toen hij de kamer binnenstapte, deed hem echter goed en de demon liet zijn ogen ronddwalen. Ja, hier kon hij zich wel in vinden. Met een paar stappen was hij bij de eettafel en zette hij zonder pardon de kist er op neer, zijn rug rekkend. 'So I can just hop on the couch now, you mean? No problem.' Hij grinnikte terwijl hij zich rustig door het vertrek begaf. Het was al een tijdje geleden geweest zo te zien, dat er hier iemand had rond gelopen of gewerkt. Even was hij opgeschrikt door het genies van Alandria en wat geërgerd keek hij om. 'Gezondheid.' Het klonk wat kortaf, maar ze had zelf ook wel kunnen weten dat hiet genoeg stof lag om iemand een niesbui van hier tot Shadra te geven.
Ondertussen vervolgde de Incubus zijn weg door de ruimte, zijn klauwen gingen kort over het leer van de bank en de stoelen die bij de haard uitgestald stonden, terwijl zijn ogen van schilderij, naar kast, naar schilderij dwaalde. Er was niet veel bijzonders te zien. Het was een vertrek zoals elk ander, zei het wat chiquer. 'Wellicht kunt u daar een van uw dode beestjes voor vragen. Die staan vast te popelen om aan de slag te gaan. Met de juiste spreuk, that is.' Merkte de demon droogjes op terwijl hij met zijn rug naar haar toegekeerd nog een keer het vertrek rond keek, voordat hij zich weer terug omdraaide om haar aan te kijken, hij hield zijn hoofd wat schuin. 'Ik hoop tenminste dat u niet van mij verwacht dat ik mij ga gedragen als een van de schoonmaaksters hier. Want dan ga ik met alle liefde terug naar Limbo om mijn geluk daar te zoeken. Maar dan kunnen uw beestjes,' hij doelde op de sarcastische grap die Alandria zo even had gemaakt over wat er in de kist zat 'u natuurlijk gezelschap houden. Ze zullen vast zeer spraakzaam zijn.' Ergens wist Alpha dat hij hier waarschijnlijk een stapje te ver ging, maar het was nu eenmaal leuk voor hem om grenzen op te zoeken en Alandria was daar geen uitzondering van.

De Demon kreeg geen antwoord voor ze de deuren van de balkon had opengezwaaid om de frisse lucht binnen te laten, waarbij ze een blik wierp over het terrein waar ze vanaf haar positie uitzicht op had. De kamer was niet hoog gelegen, maar niks blokkeerde haar zicht over het terrein bij de school. Leerlingen stroomden intussen naar buiten in groepjes, sommige achter een leraar of lerares aan lopend. Het was een vreemd gevoel om hier nu te zijn in haar positie, anders dan zo'n vijftien jaar geleden voor ze de plek voor het laatst had gezien als student.

Ze had slechts een bedankje gemompeld richting Alpha toen ze weer terug was gelopen naar de houten kisten om daar wat boeken uit te halen die ze op het tafelblad neerlegde, waarvan ze een klein laagje stof had geveegd. Ze wist dat haar Adviseur graag de draak met haar mocht steken, en meestal negeerde ze het dan ook. Maar soms was het gewoon even genoeg en ging hij net wat te ver. Toen ze dan ook langs hem heen was gelopen om de boeken in een kast te plaatsen gaf ze hem een tik tegen de achterkant van zijn hoofd, zoals een moeder haar kind zou corrigeren wanneer deze kattenkwaad uit had gehaald. 'Technisch gezien ben jij ook dood. Misschien dat ik dus dan ook maar een stok in je achterste douw om je vervolgens als dweil te gebruiken waarbij je met die slangentong van je elke millimeter van deze kamer mag gaan likken.' snoof ze met een grimmige blik. Eikel. Zo ging het ook wel vaker over en weer, op elkaar mopperend en discussiërend waarbij ze allebei het laatste woord wilden hebben. Verder ging ze er dan ook niet op in voor ze zich deels om haar as wentelde. 'Met wat ik eerder zei bedoelde ik niet dat je je als een laaghartige straathond op kan stellen.' zei ze dan toch nog met een strenge blik over haar schouder. 'Als je nu dan toch nog niet besluit terug te gaan naar Limbo- Ik bedoel, ga je gang- is hier je nieuwe slaapruimte.' vervolgde ze op diezelfde toon, waarbij ze een deur opende die naar een bij- kamer leidde. Hij was tenslotte niet haar gevangene, ondanks de spreuk die ze op hem had geplaatst. Dat was echter alleen op de school nodig, een regel waar hij mee akkoord was gegaan. Verder zal hij daar dan ook geen last van hebben, zolang hij niet tegen de eed in ging ondanks zijn.. Behoeftes. Ook in de kamer die ze zojuist aan hem presenteerde was het stoffig, maar niet al te vol met spullen zodat hij het naar zijn eigen smaak in kon richten. 'Je zult het zelf schoon moeten houden, like it or not. En sommige dingen zullen ook vervangen moeten worden.' bracht ze uit, waarna ze richting een groot wit doek liep dat over iets groots gedrapeerd lag. Ze vloot zachtjes toen een zwarte vleugel zichtbaar werd na het er af te hebben getrokken, waarna ze de klep omhoog deed die over de toetsen was geslagen, waarvan ze één in drukte dat een valse toon produceerde door het achterstallige onderhoud. Spelen kon ze het dan ook niet, maar het ding wegdoen zou zonde zijn terwijl Dorchadas genoeg ruimte bood. Ze liep vervolgens naar de grote eikenhouten bureau, waarvan ze een lege lade open schoof om die te vullen met papierwerk dat ze mee had genomen.

Wat afgeleid staarde de demon naar de dode haard, waar de laatste die hier had gewoond te lui was geweest om het schoon te maken, bedenkend dat dit vanaf nu echt zijn nieuwe plek zou zijn. Het was een compleet vreemde omgeving, zowel in interieur als in wereld. Alpha wist heel goed dat hij zich zou moeten gaan aanpassen aan de gebruiken en regels van de mensen, maar zijn hoofd stond er niet naar. Hij was nog altijd een demon, een Incubus, een Ghoul, hoe je het ook wilde noemen en bepaalde normen en waarden zouden er bij hem altijd ingehamerd blijven. Er moest veel gebeuren om bepaalde visies van hem aan te passen. Alandria had daar al deels een stokje voor gestoken door de vloek die hij had geaccepteerd. Hij had er niet eens goed over na gedacht toen ze met het voorstel was gekomen, hij had simpelweg snel toegeven, puur omdat hij zijn nieuwsgierigheid naar de wereld, correctie; werelden, buiten Limbo hem zo aan leken te trekken en hij ziek werd van het alsmaar op dezelfde plek zijn in zijn eigen wereld. Maar nu leek het besef eindelijk tot hem door te dringen dat hij nu niet zo maar terug kon gaan naar zijn broers, dat hij niet even op en neer kon naar Limbo om van alles en nog wat uit te spoken. Echter, had Alpha nog steeds geen spijt van zijn beslissing.
En hij had nog steeds geen spijt toen hij de tik van Alandria achterop zijn hoofd voelde en hij meteen weer uit zijn gedachtes werd gerukt. Een grinnik verliet zijn mond. 'Mijn tong is daar misschien niet voor gemaakt, maar hij kan genoeg andere dingen.' Pareerde hij haar antwoord en hij hief zijn masker wat op zodat zijn mond zichtbaar werd en zijn zwarte slangentong er even uitflitste, alsof hij haar daarmee wilde uitnodigen het te proberen. Al vrijwel meteen daarna liet hij het masker weer voor zijn mond vallen en werd hij weer de ijzige gestalte die hij altijd was.
De demon vouwde zijn klauwen op zijn rug en volgde Alandria, die hem aan zijn nieuwe slaapruimte voorstelde. Het was niet veel bijzonders, de kamer was immers niet zo heel groot, een twijfelaar in de hoek, twee paar stoelen die er tegenover stonden en een houten kast tegen de muur naast de deur. Alpha kon zich er wel gemakkelijk in maken. Hij knikte instemmend. 'Geen probleem.' Antwoorde hij slechts op haar opmerking dat hij het zelf schoon moest houden. Niet dat hij secuur elke week netjes een doekje door de kamer zou halen, maar de ghoul kon ook wel begrijpen dat het er op zijn minst netjes en presentabel uit moest zien. Hij bleef even staan om zijn nieuwe stek in zich op te nemen tot hij de valse noot hoorde en zich abrupt omdraaide. De vleugel die Alandria ineens tevoorschijn had gehaald, maakte meer indruk op hem dan dat hij wilde. Alpha stapte uit zijn kamer en liep naderbij om het ding te bestuderen. 'Als u het goed vind, kan ik hem later stemmen. Kunt u spelen?' Vragend keek de incubus de legendarische Magician aan, terwijl zijn klauw lichtjes over de vleugel ging, het lichte laagje stof dat toch onder de deken was gekropen, met zich meenemend.

De vrouw had niet gezien wat de Demon deed toen ze al voorbij was gelopen, maar de opmerking had ze nog gehoord waarna ze afkeurend haar hoofd schudde, al krulde een kant van haar mond iets omhoog. ''Jammer dat je er van ontdoen je er niet het van weerhoud te praten.'' mompelde ze ''Maar als dat wel het geval was, dan zou je niet veel nut hebben als mijn Adviseur'' had ze nog even er achtergaan gezegd met een geamuseerde blik. Ze wist dat voor zijn geloof geen communicatie via de mond besproken mocht worden, en velen daar hun tong om hadden afgesneden zodat ze niet per ongeluk kunnen zonden. Het was barbaars, naar menselijke begrippen. Zelfs nu er in sommige gevallen nog lijfstraffen werden gegeven als een mens de regels overtrad. Maar ze liet de Demonen verder compleet met rust in Limbo, dat gescheiden lag van de menselijke wereld door de rode zee waar ze een nieuwe bestaan hadden opgebouwd. Ze kozen hun eigen leiders onderling en stelden hun eigen wetten. Ooit hadden de mensen en Demonen echter wel samen geleefd, maar ze waren nu van elkaar vervreemd, lang geleden gescheiden van de mensheid die ze al was vergeten. Nu waren het slechts spookverhalen, over vervormde wezens die kindertjes s'nachts ontvoerden naar hun Schaduwrijk om ze bij een feestmaal in naam van de duivel op te dienen. Maar zo lang ze de mensheid niet lastig zouden vallen zou ze haar hand niet tegen hen heffen. Dat Alpha als Demon dan ook met haar mee was gegaan nadat ze elkaar leerden kennen was zeer ongebruikelijk.

Ze had te veel naar deze dag uitgekeken om het met een chagrijnige kop te beginnen waarbij ze als een oud getrouwd stel op elkaar liepen te mekkeren. Ze had hem verder dan ook alleen gelaten om haar ding te doen, maar toen de Demon zich bij haar voegde terwijl ze het doek opvouwde en hij de vraag stelde had ze even haar hoofd geschud ''Nee. Misschien dat ik mij nog een paar Shadraanse melodietjes die ik op de basisschool heb geleerd voor de geest kan halen. Maar echt feilloos zal het niet gaan doordat ik er nooit de tijd voor heb genomen of gekregen een piano te bespelen. Nu alles echter op Shadra gesetteld is en ik er hier de beschikking toe heb, zou ik altijd nog een poging kunnen wagen..'' sprak ze, het opgevouwen doek op de tafel plaatsend terwijl ze door de open balkondeuren naar buiten keek om een roek te zien zitten die een ongelukkige slak zijn huisje vernielde door deze op het beton van de reling kapot te tikken. Van het aanzicht wendde ze zich naar een schilderij van een man met zwart haar en een strenge blik op de muur toen ze Alpha weer toesprak. ''Dus, ja.. Als dat lukt en je er tijd voor hebt.'' ze keek naar zijn klauwen, zich afvragend of het zou lukken. ''Toch adviseer ik'' ze glimlachte even naar haar Adviseur om de woordkeuze, hem weer aankijkend ''Dat je ook de tijd neemt om aan de school te wennen en de mensen daar in en omheen. Zoals ik al zei, je kunt je hier altijd nog terug trekken.'' sprak ze hem toe, al zat ze zich voor te nemen jongere leerlingen toe te spreken. Hen die net op school kwamen waren tenslotte nog maar net in deze vreemde wereld komen kijken, vol met magie en wezens die hun jonge nieuwsgierige geest prikkelde. Enig gezond verstand zou hen er van weerhouden Alpha lastig te vallen, maar ze zou het zekere voor het onzekere nemen. En dan was het nog maar de vraag of ze zouden luisteren. Ze liet de Demon achter in de woonruimte om de keuken te bekijken. Vrij ruim en overzichtelijk. Ze was geen kookprinses, maar het was een fijne gedachte niet elke kaar naar de eetzaal te hoeven gaan. Maar ook hier lag een laag stof. Ze bewoog zich naar de badkamer, waar dit hetzelfde geval was. Echter maakte het aanzicht van een ruim bad gehouwen uit een groot stuk steen dit weer goed. En tenslotte kwam ze bij de slaapkamer. Haar slaapkamer, waar ze de gordijnen ook open trok om de donkere ruimte te verlichten. Een groot hemelbed stond in het midden waarvan het frame gemaakt was van zwart geverfd ijzer met sierlijke vormen aan de uiteindes. Ook hier prikten haar ogen van het stof en zette ze een raam open zodat het door kon luchten. De kledingkast, die bijna een hele muur in beslag nam, was van massief hout en een grote spiegel aan de wand daar naast liet even een reflectie van haar zien toen ze voorbij liep. Ze had het tevreden opgenomen voor ze weer terug liep om de kist die Alpha had meegenomen te openen en te legen. Natuurlijk haalde ze er geen potten met beestjes op sterk water uit, maar kleding van zowel hem als haar met andere materialen van stof. Ze legde het ook op tafel voor ze de kisten opstapelde en op tilde ''Ik ben er zo weer. De rest van de kisten haal ik zelf wel op, maar Vavhuuz zal weldra ook ontwaken en dan ben ik er het liefst bij om hem los te maken voor hij de boel sloopt.'' had ze nog gezegd toen ze al richting het balkon liep, langs de kisten heen kijkend die een stukje boven haar uit staken terwijl ze haar vingers er onder hield geklemd. Op het balkon met stenen waterspuwers, Demonische beelden die elk moment tot leven leken te kunnen komen, verdween ze met een zachte plof, zich teleporterend richting het landingsplatform. Waar ze zojuist had gestaan kronkelden zwarte nevelachtige slierten door de lucht.

(Ali out

May this have been the first of many topics together~)

PROFILE MAGICIAN

» Gered door de zoemer
» If I went out the back door nobody would stop me
» A new beginning [gereserveerd door auru]
» The time we used to forget || Alpha
» One door closed, Many doors open

A new door opens {Alpha}

A new door opens {Alpha}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen