If I went out the back door nobody would stop me. But where would I go?
Cause I ain't ever had a real home. So what do I know?
So I could keep running, hide until they find me. But what would that do?
If they could only know what I knew. What would it prove?
I should've seen the writing on the wall. Instead I'm left to fall.
Cause the longer I'm away, the more we stay the same.
Looking back where I thought I knew it all.
Instead I'm left to fall. Did I throw it all away?
Hollywood Undead - "Believe"

De bladeren knisperden onder zijn gelaarsde voeten. Dat de bladeren tussen de ribbels van de dikke zolen in zouden kruipen, konden op het moment niet zo veel schelen. Hij kreeg ze er wel een keer uit, als hij de schoenen proper zou maken, want er hing toch al een hele hoop modder aan de zolen. Een duistere uitdrukking hing over zijn gezicht heen, net zo duister als de zwarte jas die hij aan had. Geen nette jas, geen herenjas, maar zo'n baseball jacket. Kai's handen waren in de zakken geschoven en hij had een norse rimpel boven zijn neus. Met een geërgerde beweging trok hij de kap van de pull - die hij onder zijn jacket aanhad - over zijn hoofd heen, tegen de regen die besloten had dat het een leuk idee was om net nu van de lucht naar de aarde toe te vallen. De druppels lieten hun sporen na op de aarde, want die kleurde donkerder bruin. Hij was vergeten dat het kerkhof zo groot geweest was. Hij was vergeten dat hij helemaal over het kerkhof heen moest lopen om naar de twee verlaten graven onder de laaghangende te kunnen gaan. Hij was ook vergeten dat hij deze plaats met zijn alles haatte en dat hij er liever wegbleef. De regen viel Kailee wel lastig, want hij moest de hele tijd zij kap verder naar voor trekken. Hij ging stiller wandelen en hield uiteindelijk helemaal halt en stil toen hij bij de graven aangekomen was. Zijn oog viel op de namen en zijn tanden knarsten. Ja, hij was jammer genoeg bij de juiste graven. Hij hurkte neer en wreef met zijn duim het mos van de 'A' af. Hij wou dat de Arthur zichtbaar zou blijven. Dat het mos de 'Ri' van Ricky aan het bemossen was, deerde hem niet. Hij wou dat het mos het graf helemaal volmoste en uiteindelijk gewoon de grond in zou trekken. Dat niemand nog kon komen rouwen aan deze steen. Iedereen... zijn moeder vooral, dan. Aspen, zijn tante, kwam niet - nooit. Ze had niet zo'n band met Ricky, dacht Kailee. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en zuchtte diep toen hij merkte dat de bloemen die hij ergens meegenomen had ondertussen hun blaadjes al bijna allemaal in de zak van zijn jacket verloren was. Hij legde, wat er nog van over was, op het graf van zijn vader en stond toen weer op. Hij glimlachte kort naar het graf en gritste de bloemen die op zijn broeders graf stonden van de steen af. Kailee wierp ze een eind verder weg, het gras in. Hij staarde kort naar het graf van zijn broeder. "I'ma spit on your grave and engrave a dick on it", hoorde hij de tekst in zijn hoofd zingen. Hij had te veel naar een nummer geluisterd en nu besefte hij dat hij nog gedaan zou hebben wat de tekst zei als hij iets kinderachtiger geweest was. Hij bedwong zichzelf en dacht weer gewoon aan de bloemen die hij weggegooid had. Zijn broer verdiende die bloemen niet. Zijn broer was de moordenaar, niet Kai, ook al had Kailee het bloed aan zijn handen kleven. Zelfverdediging. Hij dwong zichzelf het te herhalen in zijn hoofd. Zelfverdediging. Niets meer, niets minder. Hij was vrijgesproken, hij wist dat hij zichzelf gered had, maar hoe verminder je het schuldgevoel? De jongeman met het blauwe haar wreef door zijn ogen en onderdrukte een geeuw. Hij moest beter gaan slapen. Hij moest zijn medicatie vaker gaan nemen. Hij moest eigenlijk een sjaal aandoen tegen de verkoudheid die hij opgelopen had. Maar dat deed hij niet. Het interesseerde hem niet hoe slecht het ging met zijn lichaam. I would destroy myself to fix you. Guess I'm stupid, but I really don't care about my health. Om dat te benadrukken prutste zijn vingers een sigaret uit het pakje dat in zijn linkerzak stak. Terwijl hij zich omdraaide en weer richting de poort van het kerkhof begon te lopen, stak hij de sigaret op en drukte die tegen zijn lippen. Opnieuw dacht hij aan zelfverdediging. Ook aan wat hij de nacht ervoor gedaan had. Hij had minstens een uur voor de spiegel gestaan, zichzelf aankijkend. Niet omdat hij zichzelf zo graag zag, nee, eerder het tegenovergestelde. Hij had in de spiegel staan staren, tegen zichzelf zeggend dat hij goed genoeg was voor de wereld en voor de brute waarheid. Hij had tranen van zijn gezicht geveegd en drank binnengewerkt, maar hij was er wel als een sterkere man vanaf gekomen, dat wist hij, voelde hij en ervaarde hij zelfs. Hij had zich sterk gehouden aan zijn vaders graf. Normaal lukte hem dat niet goed. Kai inhaleerde de rook van de sigaret en bedacht zich dat hij zichzelf aan het vermoorden was met zijn verslaving. Hij brandde zijn longen langs binnen kapot, maar ergens vond hij het bijna romantisch, het idee. Niet romantisch in de zin van 'als ze dat nu eens voor mij deden', maar gewoon het feit dat er een dramatische roman over geschreven zou kunnen worden amuseerde hem wel. Niet dat hij die zou lezen, hij had zijn liefde voor lezen nog altijd niet gevonden. Opnieuw knisperden de bladeren onder zijn schoenen, samen met het grind en de langvervolgen dromen die hij begraven had op dit kerkhof. Samen met zijn vader en broer lag hier nog veel van de Rietz familie begraven. Gedachten, dromen, wensen. Hij hield de sigaret tussen zijn lippen en gebruikte beide handen om het hekwerk van het kerkhof weer open te duwen. Hij ademde de lucht in en hield toen het brandende ding weer tussen zijn vingers. Dat was lang genoeg om die zieke, verdrietige plaats. Hij wreef met zijn vrije hand door zijn haar en zorgde dat een van de lokken uit zijn gezicht bleef. De wind was het echter niet eens met hem, want het blies de lok weer gewoon terug. Met een geërgerd gebaar duwde hij de lok onder zijn kap in. Hij begon zich weer naar de shuttle te begeven, met een dubbel gevoel. Hij had in eerste instantie de school al niet mogen verlaten, hij had geen toestemming gevraagd. En hij zou al op het landingsplatform moeten staan, hij zou Alyssa opwachten. Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht dat eerst nog zo duister gestaan had. Hij was opgelucht dat het meisje met de zwarte haren terug naar Starshine kwam. Hij dacht dat ze met die vreemde roodharige kerel meewas, maar blijkbaar kwam ze toch terug. Kailee had zichzelf al voorgenomen om niet te vragen achter de reden. Hij wou gewoon weten hoe het met zijn vriendin ging en of ze een goede tijd gehad had, weg van de school. De jongen hield halt aan de shuttle, nam nog enkele trekjes van de sigaret en drukte die toen uit onder zijn schoen terwijl hij de rook weer via zijn mondhoek uitblies. Hij liep de shuttle in en zette zich neer op een van de stoeltjes. Een was misschien niet het juiste woord, hij ging over verschillende zitjes heen liggen en legde zijn arm over zijn gezicht heen, zijn ogen bedekkend voor het licht. Een geeuw ontsnapte aan zijn mond. Misschien kon hij nog even slapen terwijl hij terugkeerde naar de academy. De jongeman ritste zijn jacket open en gooide de bloemblaadjes die nog in zijn jaszak zaten van de bloemen die half dood gegaan waren er in op de grond. Iemand anders moest de shuttle maar proper maken, dat was niet zijn probleem.
Kailee stapte de shuttle uit, de rommel van de blaadjes achter zich latend, in zijn eentje, zonder iets bij. Hij had zijn rugzak niet bijgehad. Die rugzak lag op zijn kamer en eigenlijk had hij die al een keer weggegooid, maar hij was die terug uit de builbak gaan vissen. De herinneringen die aan dat ding hingen, waren te mooi om zo maar even weg te gooien. Hij keek rond op het landingsplatform. In het midden gaan staan wachten was niet zo een goed idee, dacht hij. Dan kreeg hij nog een shuttle tegen zich op, zichzelf kennende. Zelfkennis was een schoon begin voor alle wijsheid, of zo iets was het spreekwoord, dacht Kai. In plaats daarvan wandelde hij naar de rand toe, om daar neer te gaan zitten. Zodra hij op de grond kwam te zitten, begon hij de bladeren onder zijn schoenen uit te peuteren. Met een takje, hij had geen zin om met zijn nagels tussen de ribbels te komen om modder en gras en bladeren weg te krijgen. De jongen hoopte oprecht dat het beter zou gaan met Alyssa. Hij had haar nu al even niet meer gezien, wie weet wat er in tussentijd gebeurd was. Het zou moeilijk zijn voor hem om niet direct te vragen naar de reden waarom ze terug gekomen was, om niet direct te vragen naar Andrew. Of om direct alles te vertellen was hem overkomen was. De goede dingen, de minder goede dingen. Devage gebeurtenis, die met Dice, bijvoorbeeld. Want er was toch wel wat gebeurd in tussentijd. Ty die weg was. Alice en haar familie die niet meer tot de zijne behoorde. Weer een ruzie met zijn moeder. Zijn koffie- en sigarettenverslaving die verergerd was. Zijn medicijnen tegen zijn insomnia die hij vaker en vaker aan het 'vergeten' was. Maar er waren ook veel goede dingen gebeurd. Ryan, bijvoorbeeld. Ook dat Kai zijn tic aan het afleren was, hij verborg zijn (glim)lach niet meer altijd achter zijn hand of mouw. De kerel met het blauwe begon zich meer neer te leggen bij wie hij was, Kailee Rowan Rietz, de jongen die nog nooit zijn middennaam vermeld had, niet eens aan Alyssa, voor zover hij zich kon herinneren. Dat wou hij ook niet, hij wou zijn middennaam niet vertellen en ook het verhaal er niet achter. Samen met het feit dat hij nog een buitenechtelijke broer had, bleef dat verhaal mooi verborgen onder een laag bescherming. Kailee schoot uit en vloekte toen zijn hand tegen de zool van zijn schoen kwam. Een modderveeg sierde de zijkant van zijn hand nu. Hij veegde het af aan het zijn broek, wat maakte het uit, hij gooide die broer straks toch wel in de was om die later die week dan effectief een keer te wassen. Hij moest ook nog een keer douchen, want dat was ook weer zo'n anderhalve week geleden. Maar hij vond niet dat hij stonk, hij rook naar niets, vond en dacht hij, dus wat was het nut van douchen dan? Omdat zijn hoofd meteen een hele tirade van tegenargumenten begon te geven, dacht hij aan wat anders. Zijn verkoudheid. Als je over de duivel spreekt, zie je zijn staart, want Kai moest plots hoesten en toverde een zakdoek uit zijn jas tevoorschijn. Hij snoot zijn neus en besefte dat hij ook al een tijd geen bloedneus meer gehad had. Gelukkig. Een grinnik was even hoorbaar voor hij de zak doek weer wegstak. Nu was het nog wachten op zijn vriendin. Nog even en hij kon de kleinere jongedame weer een keer in zijn armen sluiten, deze keer van plan haar niet nog een keer te laten gaan. Hij was haar al twee keer uit het oog verloren. Derde keer goede keer kon ook negatief zijn in dit geval. Goede keer als in dat hij haar nooit meer terug zou zien. Hij draaide zich om, met zijn gezicht naar het midden van het laucnhing platform, zodat hij de shuttle aan zou kunnen zien komen. Zijn benen plooide hij naar kleermakerszit om terwijl hij met de rand van zijn mouw speelde. Hij wist nu al dat als hij plots recht zou springen, dat hij zou vallen doordat hij in kleermakerszit op de grond zat, maar dat interesseerde hem niet. Hij was gewoon zo opgewekt en gelukkig dat Alyssa terugkwam. Plus het was een leuke gedachte om de andere te verdrijven, ook iets waar hij naar uit kon kijken, het grafbezoek van daarjuist achter zich latend. Hij wou er simpelweg niet meer aan terug denken. De regen was dan wel gestopt, maar nog steeds had Kai de kap van zijn pull op zijn hoofd. Hij hield nu eenmaal van kappen. Ze konden je gezicht zo wegstoppen en je er mysterieus uit doen zien. Voor dat laatste deed hij het niet, maar hij stak zichzelf wel graag weg.

OOC: Alyssaaa <3 -click- schoenen

Hij wachtte. Wat kon hij meer doen? Hij dacht ook. Veel. Te veel. Overthinking kills. Hij zat er zichzelf te wezen; met zijn kap over zijn hoofd heen getrokken. Hij wrong met zijn handen, bekeek zijn vingers, zuchtte, verveelde zich, haatte zichzelf en dat allemaal in tussentijd dat hij aan het wachten was tot Alyssa aan zou komen. Hij was zo blij geweest toen hij haar brief gekregen had, maar hij was ook kwaad. En bang. Wat als ze toch weer een keer weg zou gaan? Hij stak de schuld op die stomme redhead die haar meegenomen had naar waar was het? Gren? Wie wou er nu naar zo een stomme planeet. Woudmagie. Jakkes. Wat kon je daar nu weer mee? Woodmagicians waren sowieso stom. Kailee geeuwde en hield een hand voor zijn mond die hij vervolgens door zijn gezicht heen liet gaan. Hij was echt moe. Hij vertikte het op zijn medicijnen te nemen, en daar had hij nu de gevolgen van. Als hij ze zou nemen, zou hij beter kunnen slapen. Maar dan voelde hij zich... abnormaal. Geen één normale persoon had medicijnen nodig om te kunnen slapen. Hij wou niet aanhoren dat insomnia abnormaal was. Hij wou normaal zijn. Maar daar was het al te laat voor. Hij prutste even aan het ronde, zwarte bolletje dat hij in zijn neus had zitten. Ja, hij had een keer het ringetje ingewisseld voor een bolletje. Variatie, woo, wat een verrassing. De plugs in zijn oren waren ook eens geen zwarte, maar doorschijnende, van plastiek of glas, hij wist het niet, het boeide hem niet. Transparant ear plug stond op de verpakking en dat was dan zo. De jongen kraakte zijn nek en trok wat aan de veters van zijn laarzen. Hoe lang kon het duren voor Alyssa aan zou komen?
Toen de shuttle landde, keek hij op. Hij keek op, maar stond niet op. Hij had er niet de energie voor. Tussen zijn lippen stak alweer een nieuwe sigaret. Ja, hij kon echt zeggen dat zijn rook-gewoonte verergerd was, maar het kalmeerde hem zo. Dan had hij tenminste een rustig gevoel en niet het opgejaagde gevoel. Een zachte glimlach verscheen om zijn lippen toen hij het meisje met de koffer in haar handen de shuttle uit zag lopen. Haar bekende zwarte haar, blauwe ogen en lief gezicht gaven hem een rustiger gevoel dan de sigaretten zouden kunnen doen. Een rustig gevoel en een aangenaam gevoel. Alyssa was er terug, het enige meisje om wie hij nog iets gaf, eigenlijk. De rest waren toch allemaal stomme modepoppen. Oké, nee, om Avenue gaf hij stiekem ook nog een beetje. Alyssa had haar honden weer mee. Dat vond hij wel jammer. Ze had die beesten gerust bij die Legend mogen laten. Hopelijk had hij ze dan naar het asiel gebracht of zo. Alyssa leek hem nu te zien zitten, maar de glimlach die Kai op zijn gezicht gehad had, had hij weggehaald en met een serieuze blik keek hij haar aan. ‘Kailee!’ Dat Layla opgewekt blafte, negeerde hij volkomen. De koffer viel op de grond, en even kroop Kai in elkaar. Het geluid van de vallende koffer bracht herinneringen terug. Het geluid van Ricky die op de grond viel. De stoelen die op de grond vielen bij de ruzies met zijn moeder. Het geluid van de dichtslaande deur toen zijn moeder het nieuws vernam over Niles, Kai's buitenechtelijke broer. Toen Layla tegen zijn schouder kwam wrijven, duwde hij haar zachtjes weg en keek gewoon weer naar Alyssa. Hij trok zijn kap verder over zijn gezicht heen. Hij wou zich gewoon verbergen. Wie weet kon hij zich ooit zo goed verbergen dat hij vergeten werd en dat hij niemand achterliet met gekwetste gevoelens. Hij wou niemand kwetsen. Als we heel eerlijk waren, wisten we allemaal dat Kailee gewoon een zwakke jongeman was die zich te lang sterk probeerde te houden. I'm armed to the teeth like a fucking animal. I'm armed to the teeth like a fucking animal. I ruin everything I get my bony hands on. Alyssa begon te snikken. Ja hoor. Hoe erg hij het ook vond dat ze huilde, in eerste instantie toonde hij geen medelijden. Zij was weggegaan, hij zou mogen huilen. Ze rende op hem af en viel op haar knieën bij hem neer. Voor hij boe of bah kon zeggen, viel ze hem om de nek en klemde hem tegen zich aan alsof ze bang was hem te verliezen (wat in zijn ogen gewoon haar eigen fout zou zijn, opnieuw, ZIJ ging weg) ‘Ik heb je zo gemist.’ Bij die woorden verloor hij de kracht om de emotieloosheid te behouden. Hij haalde de sigaret uit zijn mond zodat ze zich er niet aan kon branden en liet die naast zich neervallen. Hij sloeg zijn armen om Alyssa heen en bleef gewoon stil, vechtend tegen opkomende tranen. ‘Sorry’, fluisterde het meisje. ‘Sorry, sorry.’ Hij liet haar begaan, liet het haar mompelen, al verstond hij het de eerste keren niet, zijn oor zat onder zijn kap en har gemompel was zacht. Hij verstevigde zijn grip om haar heen om zo te laten blijken dat het oké was. Ze trok haar gezicht terug om hem aan te kijken. ‘Ik heb je echt zo gemist, Kai. Ik hou echt veel van je. Ik zal nooit meer weggaan, beloofd’, snikte Alyssa en drukte daarna een zoen op zijn wang. Hij duwde haar een beetje verder achteruit en nam haar handen in die van hem, nadat hij zijn sigaret terug tussen zijn lippen gestoken had. Hij wreef met zijn duimen over haar vingers en haalde zijn neus even op, wreef even met zijn wang tegen zijn schouder en negeerde de tranen in zijn ooghoeken. "Alyssa", zei hij. "Alyssa, Alyssa, Alyssa, je bent zo'n kreng soms." Hij schoot in de lach en trok haar opnieuw tegen zich aan. "Ik heb jou ook gemist", zei hij zacht. "Ik dacht dat je ooit meer terug zou komen en altijd bij die... die... die stomme Legend zou blijven." Hij haalde de sigaret uit zijn mond en drukte die uit tegen de grond. "Waarom ging je weg? Waarom ben je terug? Wat is er gebeurd?" Hij zuchtte. "Ik voelde me zooo leeg toen je wegging. Ik had geen beste vriend meer. Ja, Ryan, maar met hem heb ik ondertussen ook al gesprekken gehad die onze levens een beetje op z'n kop zette." Hij grijnsde kort, maa keek haar daarna bezorgd aan. "Vertel me alsjeblieft wat er allemaal gebeurd is, Alyssa." Hij knipperde met zijn ogen. "Vertel me alsjeblieft dat ik die Legend niet wat aan moet gaan doen. Of ja, als hij je wat gedaan heeft wel, natuurlijk." Hij praatte te veel. Veel te veel. Maar hij wou dat alles goed ging met Alyssa.

OOC: Duizendste Kai post hopelijk kan je er wat mee.

Ze leek zijn woorden niet heel erg te kunnen appreciëren, want ze keek hem triest aan, waardoor Kailee zich een beetje schuldig voelde. Iemand een kreng noemen was nu ook niet bepaald de beste manier om iemand terug welkom te heten, al was het wel een beetje krengerig geweest om hem zomaar achter te laten zonder überhaupt te vertellen waar ze heen ging. "Ik dacht dat je ooit meer terug zou komen en altijd bij die... die... die stomme Legend zou blijven." Hij haalde de sigaret uit zijn mond en drukte die uit tegen de grond. "Waarom ging je weg? Waarom ben je terug? Wat is er gebeurd?" Hij zuchtte. "Ik voelde me zooo leeg toen je wegging. Ik had geen beste vriend meer. Ja, Ryan, maar met hem heb ik ondertussen ook al gesprekken gehad die onze levens een beetje op z'n kop zette." Hij grijnsde kort, maa keek haar daarna bezorgd aan. "Vertel me alsjeblieft wat er allemaal gebeurd is, Alyssa." Hij knipperde met zijn ogen. "Vertel me alsjeblieft dat ik die Legend niet wat aan moet gaan doen. Of ja, als hij je wat gedaan heeft wel, natuurlijk." Hij was zo blij dat ze terug was, dus het interesseerde hem bijster weinig dat ze er 'vreemd' uitzagen doordat zij op zijn schoot zat met haar armen om zijn nek heen. Alyssa was als een zus voor hem, hij wou voor haar zorgen en ervoor zorgen dat er niets haar kwetste. Daar had hij al in gefaald. Twee keer. Eerst met Andrew. En nu met die Legend. Alyssa was zijn niet-biologische zus, vond hij, dacht hij, en hij nam zichzelf voor om beter voor haar te zorgen.Ze vertelde dat het niets was geworden met Legend, dat die over Andrew gehoord had. Ze vertelde verder over die stomme Gren-planeet. ‘Daarna gingen we steeds een stapje verder, maar natuurlijk werd ik weer bang en begon ik te huilen waardoor Legend aan me begon te twijfelen. En dan kwam hij de dag erna te weten over Andrew.’ Kai knikte licht, zich afvragend hoe die roodharige idioot dat gehoord had. ‘Hij zei dat hij dacht dat zo’n relatie niet ging lukken, dat hij niks kon begonnen met een meisje dat aangerand was.’ Hij zag dat ze weer tranen in haar ogen kreeg en hij liet haar haar hoofd tegen zijn schouder opleggen. Hij wou haar tranen wegvegen, maar liet haar eerst uitspreken. ‘Ik denk dat ik gewoon niet meer voor de liefde gemaakt ben, Kai’, fluisterde Alyssa. ‘Want als Legend al afhaakt, waarom zou iedereen dan niet afhaken?’ Nu veegde hij wel over haar wang en schudde zijn hoofd. "Nee, Alyssa, je bent er wel voor gemaakt, het is gewoon ingewikkeld, liefde. Is het geen chemische reactie, of zo iets? Ik bedoel, dat is ook al pittig vaag, niet?" Hij glimlachte waterachtig naar haar. "Hij was je niet waard, je bent te goed voor hem. Ik beloof je dat je iemand vindt. Dat hoeft nog niet nu te zijn, je bent jong. Je hebt nog alle tijd om je grote liefde te vinden. Plus, ik vond zijn kop toch maar muh. Je verdient veel beter dan die idioot."
‘Het is niet volledig zijn schuld’, sprak ze. ‘Ik had er eerder over moeten beginnen. Hoewel ik niet weet of het veel had uitgemaakt.’ Hij maakte een sissend geluid, of ja, niet echt zozeer sissend maar meer een 'tsssk'. "Nee, het is zijn schuld. Als hij het niet kan opbrengen om geduld te hebben, dan is dat zijn gemiste kans." De bittere toon in haar stem had hij even genegeerd en hij liet haar haar tranen wegvegen. ‘En jij met Ryan?’ Kailee keek zijn vriendin aan en beet kort op zijn onderlip, nadenkend. ‘Is dat wat geworden?’ Hij bleef haar nog even in stilte omhelzen voor hij zijn mond opende en zacht sprak: "Ja, we zijn een koppel nu." Hij voelde zich er zelfs een beetje schuldig door, doordat hij antwoord moest geven op de vraag. Niet dat hij niet gelukkig was dat Ryan dezelfde gevoelens gehad had, maar hij vond het zo erg voor Alyssa. Kai vond dat zij meer geluk verdiende dan hijzelf, maar hij was degene die er een vriendje aan overhield, en zij niet. De gedachte deed hem zijn vuisten ballen. "Ik had opgebiecht dat ik van hem hield, ik werd letterlijk gek van mijn eigen gevoelens." Hij lachte droog, al was het meer lucht uitblazen door zijn neus in vorm van een lach. "En, nhja." Hij haalde zijn neus op en schraapte zijn keel even. "God, Alyssa, ik vind het zo erg voor je, ik had Legend helemaal niet hoog ingeschat maar dat hij zo'n bevooroordeelde sukkel was had ik niet verwacht." Hij haalde een hand door zijn haar en frunnikte kort aan de rand van zijn kap. "Ga je nu echt blijven? Niet meer weg gaan voor jongens?" Het klonk haast hopeloos, hij wou haar niet nog een keer kwijt spelen aan een of andere persoon die haar dan liet vallen. "Want hoe kwaad en humeurig ik ook was door je vertrek, je bent mijn beste vriendin, ik wil je niet kwijt raken." Hij wreef door zijn ogen.