Sterke windvlagen trokken aan de simpele, zwarte paraplu die Vincent krampachtig tussen zijn vingers geklemd had en deden hard hun best om het ding om te vouwen. Vincent, die na zijn jeugd op Puffoon moeilijk nog kon klagen over wind, tuurde met een geërgerde blik richting het landingsplatform. Was het niet voor de pakjes die hij eens in de zoveel tijd ontving, dan zou hij het wel uit zijn hoofd laten om voet te zetten op wellicht het modernste onderdeel van de gehele academie. Hij haatte de plek en voelde zich allerminst veilig in de buurt van de monsters die op deze plek nieuwelingen uitspuwden, om vervolgens met een storende vaart weer te verdwijnen. In zijn jeugd had hij vaker gevlogen in de afzichtelijke dingen. Zijn vader was een man van pleziervluchten geweest en op goede dagen - deze waren op één hand te tellen - had hij Vincent nog wel eens willen uitnodigen om het plezier met hem te beleven. Of wel, uitnodigen was een te vriendelijk woord voor de manier waarop Vincent zijn vader hem 's ochtends aan de ontbijttafel toeblafte dat het weer eens tijd was voor een vader en zoon uitje. En ook plezier was een woord dat, hoewel het in de naam zat, amper betrekking had op de pleziertochten. Vincent haatte het om in een shuttle te zitten, had het altijd al gehaat. Wilde Vincent het lang uithouden in een ruimte, dan moesten het plafond hoog zijn. Dan moest de ruimte rust en kalmte uitstralen. Leeg zijn. Zijn hele leven was dit een eis geweest waar makkelijk aan voldaan kon worden. Thuis waren de plafonds zo hoog geweest dat een gemiddeld huis er makkelijk twee verdiepingen tussen kwijt had gekund. Thuis waren de muren wit geweest en de vloeren van marmer. De gangen langgerekt en leeg. Thuis had hij, in ieder geval op het gebied van ruimte, absoluut niks te klagen gehad. Claustrofobische ruimtes kende hij niet, of kon hij makkelijk uit de weg gaan. De enige keren dat hij zich opgesloten had gevoeld, waren wanneer hij zich had misdragen en hij voor straf een nacht in de trapkast door had moeten brengen en de keren dat hij gedwongen was om naast zijn vader te zitten wanneer de man zijn shuttle door de lucht manoeuvreerde. Deze vluchten had hij in de laatste jaren dat hij thuis had gewoond prima kunnen ontwijken en hij was zijn vliegangst bijna vergeten. Tot hij strak van de zenuwen zijn reis naar Starshine academy was begonnen.
Dit was inmiddels alweer een tijd geleden en Vincent had sinds zijn aankomst geen voet meer binnen een shuttle gezet, maar de angst was gebleven. Ofwel, in feite was de angst langzaam uitgegroeid tot een diepe afkeer van de vliegmachines. Iedere keer dat hij zich op het platform begaf om een van de in bruin papier verpakte pakketjes op te halen, werd hij herinnerd aan deze afkeer. Zijn humeur daalde altijd tot een nulpunt op de dagen dat hij te horen kreeg dat zijn pakjes bezorgd zouden worden en steeg wanneer hij zich met de betreffende pakjes eindelijk weer veilig in zijn kamer bevond.
"Vincent Dubleif," hoorde hij iemand eindelijk zijn naam zeggen. Vincent draaide zich om en vernauwde zijn ogen tot spleetjes. Zijn blik ving die van de man die zijn naam had genoemd en met een strak gezicht beende Vincent in zijn richting. De regen kwam nog altijd met bakken uit de hemel. Waar hij zijn glanzende schoenen plaatste, spatte water op. Het frustreerde hem dat hij zijn schoenen nu wéér zou moeten poetsen als hij eindelijk terug was in zijn warme, droge kamer. Hij slikte, keek van zijn schoenen weer op naar de man en pakte het pakje dat hij naar hem uitstak aan. "Hier tekenen, graag," zei de man terwijl hij met een vieze nagel op de plek tikte waar Vincent zijn handtekening zou moeten zetten. Vincent klemde het pakketje onder de arm van welke zijn hand de paraplu droeg. Met zijn vrije hand pakte hij de pen beet en krabbelde hij de 'V' en zijn achternaam op het papiertje. Tevreden greep de man de pen weer terug. "Fijne dag verder." Vincent reageerde niet. Hij draaide zich weg van de man en stond op het punt om naar zijn kamer te benen zodat hij zijn nieuwe schoenen zou kunnen bewonderen, toen zijn aandacht werd getrokken door een merkwaardig tafereel. Daar, in de opening van de shuttle, probeerde iemand - waarschijnlijk de bestuurder - in alle macht een jongeman naar buiten te werken. Hoewel Vincent normaal nooit halt hield voor dergelijke zaken, kon hij het deze keer niet laten om stil te staan en verwonderd de situatie gade te slaan. Welke persoon met een gezond verstand zou ooit zoveel strijd leveren om ín zo'n hels bouwsel te blijven?
Zonder duidelijke reden begaf Vincent zich dichter bij de monsterlijke machine. De jongen die maar niet naar buiten wilde, bleek van goede komaf. Hoe Vincent dat zo kon zien? Wel, niet veel mensen speelden het klaar om via hun kleding indruk te maken op Vincent. Zijn paraplu, die ondanks de wind wonderbaarlijk genoeg nog heel was, bewoog Vincent iets opzij zodat zijn gezicht zichtbaar zou worden voor de jongen in de opening. Als Vincent wat beter was in het lezen van anderen en als hij ook maar enige vorm van medeleven kende, dan had hij wellicht aangeboden om de jongen te begeleiden. Hij had immers de paraplu en de jongen was bang voor water. Maar dit wist Vincent niet en als hij het al had geweten, dan was het waarschijnlijk niet in hem opgekomen om de jongen hulp aan te bieden. Nee, Vincent keek de jongen alleen maar aan, zodat hij hem kon vragen wat er in godsnaam mis was met hem. "Waarom deze ophef?"