Het was een zonnige dag, maar daar was Soul niet al te veel mee bezig. Het kon hem niet schelen dat het herfst was en dat het zonnetje scheen. Op dit moment kon niks hem eigenlijk schelen. Het was een hele tijd geleden sinds hij weer voet had gezet op de academie. Sinds heel dat gedoe met Esmira had hij er gewoon geen zin in gehad om terug te gaan, maar het was hem wel duidelijk geworden dat hij de studies nodig had. Hij had geprobeerd om zijn arm te veranderen in een zeis, maar merkte dat het minder goed ging dan toen hij nog les volgde. Hij had zichzelf daarom tot de orde geroepen en zichzelf gedwongen om over zijn liefdesverdriet heen te komen. Esmira was niet meer te redden en dat werd hem nu pas op een pijnlijke manier duidelijk. Hij zou zichzelf over haar heen moeten zetten en een nieuw leven moeten beginnen in de academie, proberende om zijn oude karakter te behouden en zichzelf niet in dat gewelddadig monster te laten veranderen die hij was toen hij Esmira’s schuilplaats binnendrong. Hij probeerde die dag eigenlijk zo goed mogelijk te negeren. Een jaar was gepasseerd sinds hij nog naar de academie was gegaan. Green, zijn leguaan, was overleden. Soul had echter op de zwarte markt een kleine pup gekocht. Een husky die hij Dino had genoemd. Hij had geen idee waarom juist die naam, maar hij had gezelschap nodig. Zijn rode ogen keken naar de pup die ongeduldig heen en weer schoof op het bankje in de shuttle. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Steeds als hij dacht aan Esmira, begon het lange litteken op zijn borstkas die diagonaal liep weer te jeuken. Veroorzaakt door een mislukt gevecht met een zeis. Mannen hadden hem aangevallen en hun zeis diagonaal door zijn borstkas gehaald. Hij had niet ver van de dood gezeten. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest aan andere dingen denken, anders ging die jeuk natuurlijk nooit weg. Hij schrok op toen het ding met een harde schok tot stilstand kwam. ‘Daar gaan we dan,’ zei hij kalm tegen Dino. Deze keek hem aan, blafte een keertje en begon op eigen houtje naar de deur te lopen. Hij was nog vrij jong, vermoedelijk nog maar een paar weken oud. Soul nam Dino vast in zijn ene arm en met zijn andere hand sleepte hij zijn koffer voort. De deuren van de shuttle gingen open toen hij met zijn schouder tegen de knop botste. Zijn chaotische witte haren bewogen mee met de wind toen hij een stap buiten de shuttle zette. Hij boog zich voorover en zette een ongeduldige Dino neer. Deze keek om zich heen, blafte nogmaals en begon vervolgens te rennen. Soul stak zijn hand in zijn zakken en zuchtte terwijl hij naar de academie keek. ‘Ook niks veranderd,’ mompelde hij tegen zichzelf. Vervolgens begon hij te lopen. Hij hoorde Dino grommen. ‘Dino, laat dat,’ zei hij streng en sleepte zijn koffer sneller voort om te kijken wat of wie Dino gevonden had.

Dino hield zijn kopje scheef terwijl hij naar het meisje keek dat voor hem op de grond gevallen was. Hij dacht dat het speciaal voor hem gedaan was en dat dit een leuk spelletje was, maar dat leek niet het geval te zijn. Daarom trok de jonge pup even kort met zijn oortjes en ging hij op zijn kont zitten terwijl hij kwispelend naar het meisje keek. Hij was echt wel een naïeve hond. Soul moest hem vaak tot de orde roepen als het hondje weer overal aan begon te snuffelen, maar zelfs Dino leek soms zijn grenzen te kennen. Zo waren ze ooit eens voorbij een steegje gelopen waar veel ongure types zich bevonden. Soul moest nog gauw naar de supermarkt om iets te gaan halen en had Dino maar meegenomen omdat hij het hondje niet alleen bij zijn achterlijke voogd achter had willen laten. Ze waren dus langs dat steegje gekomen en opeens zag Soul iets glinsteren in het maanlicht: een mes. Normaal gezien zou Dino vrolijk naar de jongens gerend zijn, maar deze keer niet. De hond had zich beschermend voor Soul opgesteld en had gegromd naar de jongen met het mes. Ook al hadden ze de pup dubbel en dik uitgelachen, ze hadden Soul geamuseerd zijnde voor de rest wel met rust gelaten. En Dino had gedacht dat dat kwam door zijn heldhaftige optreden en was de hele avond buiten zinnen van vreugde geweest. Soul had expres niet gezegd hoe het werkelijk in elkaar zat, namelijk dat die gasten ook wel hadden gezien dat hij niks bij zich had dat ze echt konden stelen. Hij geloofde namelijk niet dat een jonge pup zo dreigend overkwam dat de mannen hem echt met rust gelaten zouden hebben als ze vonden dat ze iets konden stelen bij hem. Maar goed, dit keer was Dino weer gewoon zijn naïeve zelf, want de pup kwispelde en wilde het meisje een lik geven. Soul gaf een knikje op de vraag van het meisje. Dino was misschien een rare naam voor een hond, maar hij had het leuk en toepasselijk gevonden. Omdat Dino later echt een boze Dino zou worden en zo. Dan zou hij een venijnige husky zijn waar niemand meer naar durfde te kijken. Yeah right, in zijn dromen. Het kon natuurlijk zijn dat Dino later echt een serieuzer karakter zou krijgen, maar hij dacht niet dat de pup ooit echt mensen zou gaan afschrikken met zijn gegrom of zijn duivelse blik. Het zou natuurlijk wel leuk zijn. Niet per se omdat hij niet graag bij mensen in de buurt was, maar eerder om ongure types zoals die gasten in dat steegje met de messen op afstand te houden. Hij schudde zijn hoofd op haar tweede vraag. ‘Terug van weggeweest,’ zei hij expres op een onduidelijke manier. Het was niet aan hem besteed om heel zijn levensverhaal te gaan vertellen aan een wildvreemde, dus ze moest het maar met dat antwoord stellen. Hij wist dat het niet echt sociaal overkwam, maar het kwam naar zijn idee ook niet sociaal over als je direct ging zeuren over wat je allemaal had meegemaakt. Die mensen hier hoefden niks van zijn relatiebreuk, zijn liefdesverdriet en zijn tijdelijke depressie te weten. Hij had alle drie overwonnen – dacht hij – en daarmee was het klaar. ‘Maar het is weer goed om terug te zijn.’ En ook dat mocht hij hopen. Hij mocht hopen dat hij nog de mogelijkheid had om vrienden te maken hier. Mineko en Esmira was hij kwijt, maar wie weet vond hij wel een andere beste vriend en na een lange tijd weer een nieuwe vriendin. Aan dat laatste wilde hij echter niet al te veel denken. Dan zou hij namelijk misselijk worden en dat was nu niet bepaald zijn bedoeling. ‘Dus…’ Man, hij was echt vreselijk in onderwerp zoeken om over te praten. ‘Dat is dus Dino daar en ik ben Soul. Aangenaam kennismaking.’ Hij stak zijn hand naar haar uit. Dino kwam dichterbij en blafte een keertje vrolijk naar haar terwijl zijn staartje kwispelde.