Alaric Cenred Ëlmaere

Naam: Alaric Cenred Ëlmaere
Roepnaam: Alaric of Alec (voor bekenden)
Bijnaam: Faelor (betekenis: “Nieuw Bloed”. Dit is enkel in zijn vroegere leven gebruikt)
Leeftijd: 224 jaar – in uiterlijk rond de 32 jaar
Afkomst: Cassia
Moedertaal: Gaelic (oud West-Cassiaans. Dit wordt inmiddels niet meer als zodanig gesproken. Mede hierdoor en door zijn huidige positie spreekt Alaric vele andere talen)
Magie: Water. Aangezien het in Alaric’s tijd niet gewoon was om van planeet, naar planeet te reizen, bezaten de meeste magiërs toen maar één magiesoort. Vanwege zijn afkomst, bezit Alaric daarom van nature alleen watermagie. Toch toont hij vanuit zijn leergierige aard ook veel interesse in de andere elementen.
Dierlijke vormen:
Primaire dierlijke vorm: Each-Uisge (ook wel een “Kelpie” genoemd). Men zegt dat er in de tijd dat Alaric opgroeide, een ras fabeldieren op Cassia leefde, geschapen uit het water zelf. Door wat of wie, is niet bekend. Verborgen in de uitgestrekte oceanen van Cassia, bleven ze vaak onzichtbaar voor het menselijk oog. Maar soms bij volle maan waagden ze zich op de kust, uit nieuwsgierigheid naar de mens. De enkele geluksvogels die een blik op hen mochten werpen, omschreven de majestueuze dieren als “paarden van water”. Vandaar de oud West-Cassiaanse naam “Each-Uisge” (waterpaard).

Afbeelding:

Secundaire dierlijke vorm: Direwolf, met een asblonde vacht en helblauwe ogen.
Geaardheid: Biseksueel
Partner: Geen. Alec prefereert alleen te blijven, zodat hij niet van zijn verplichtingen en verantwoordelijkheden wordt afgeleid. Er zijn verschillende historici die beweren dat Alaric en de eerste Legendarische Magiër die hij diende, Aura, lange tijd geliefden zijn geweest, maar dit is nooit bewezen.
Familie:
Cale Lauchlan Ëlmaere – vader: gestorven van ouderdom
Eoín Greer Ëlmaere-Brannach – moeder: gestorven aan ziekte op 42-jarige leeftijd
Glenna Kirsten Ëlmaere – jongere zus: gestorven van ouderdom
Huisdieren: Sorin, een waterfeniks. Het fabeldier was een gift van Aura bij hun afscheid vele decennia geleden.

Afbeelding:

Themes:

Lengte: 1.89 meter
Gewicht: 82 kg
Bouw: Alec is atletisch gebouwd en heeft brede schouders van zichzelf. Dan nog heeft hij zijn lijf veelvuldig moeten trainen om zijn huidige spiermassa te creëren en moet hij dit blijven bijhouden. Zijn grote, ruwe handen tonen dat hij zijn leven lang veel fysieke arbeid heeft geleverd, al maakt zijn zachte, serene uitstraling vaak dat hij minder “ruw” overkomt dan zijn uiterlijk in eerste instantie wellicht verraadt.
Haarkleur: Asblond met een zilveren gloed.
Haarstijl: Hij heeft halflang, stijl haar wat gewoonlijk losjes in zijn nek hangt. Het is niet lang genoeg om hem echt in de weg te zitten, dus doet hij er verder niet veel mee. Daarvoor interesseert het hem simpelweg te weinig.
Kleur ogen: IJsblauw, zoals de heldere en koudste rivieren op Cassia. In het juiste licht lijken zijn irissen soms een vleugje grijs te bevatten. De kleur staat sterk in contrast met zijn zongebruinde huid, waardoor zijn ogen nogal indringend en scherp kunnen overkomen, maar dit wordt verzacht door de vriendelijke schittering die er ook in te vinden is.

Alaric Cenred Ëlmaere Nv33pu

Karakter: Alaric staat vooral bekend om zijn onbreekbare loyaliteit. Wanneer hij iemand zijn trouw beloofd, zal dit moeilijk te beëindigen zijn. Als hij aan je zijde staat, kun je op hem rekenen -hoe dan ook.
Loyaliteit, moed, eergevoel, doorzettingsvermogen en rechtvaardigheidsgevoel liggen ten grondslag aan hem als persoon én als Legendarische Magiër.
Alaric gelooft heilig in het belang van mentale kracht en richt zich daarom vooral op het vinden en behouden van innerlijke rust en stabiliteit. Hierdoor kan hij soms door zijn omgeving bijna als ijzig kalm overkomen, alsof hij een muur om zich heen heeft gebouwd tegen invloeden van buitenaf. Maar niets is minder waar, want achter deze serene houding gaat een zachtaardige, medelevende ziel verborgen die zich graag over anderen ontfermt en een goed gevoel voor humor heeft.
Ondanks dat hij van nature een leider is, zal je Alec niet altijd als eerste op de voorgrond zien treden. Met zijn bedachtzame, bescheiden aard observeert hij de situatie soms eerst in stilte, voor hij handelt. Tenzij… de nood aan de man is. Dan zal hij verre van de laatste zijn om in te grijpen. Het zit niet in hem om bij naargeestige gebeurtenissen zich in de schaduwen te verschuilen of te vluchten. Integendeel; doordat “moed” en “rechtvaardigheid” twee van de belangrijkste fundamenten van zijn persoon zijn, zal hij niet terugdeinzen om zij die dat nodig hebben te beschermen tegen onrecht.
Als laatste is Alaric eerlijk en koppig en kan hij daardoor soms misschien wat bot uit de hoek komen, maar over het algemeen probeert hij eenieder met respect te behandelen en hen in eerste instantie onbevooroordeeld tegemoet te treden, in plaats van vooraf zijn woord al klaar te hebben.

Likes: Magie - het element wat voor hem als het bloed is wat door zijn aderen stroomt: water - goede, diepe gesprekken (eventueel onder het genot van alcoholische versnaperingen…) – aangenaam gezelschap – een zacht, warm vrouwenlichaam met bijkomende… eghem… “hartstochtelijke zaken” op zijn tijd… - lezen – nieuwe ervaringen en kennis opdoen – nieuwe mensen leren kennen – lesgeven (voornamelijk omdat hij anderen graag ziet groeien en zich ontwikkelen) – jonge mensen (omdat ze voor hem nog als een leeg doek zijn, vol potentie om zich te ontplooien tot prachtige schilderijen) – mythische wezens en (fabel)dieren - reizen – klimmen - koken.
Dislikes: Politiek (al vormt dit een belangrijk deel van zijn functie) – smakeloos eten – lauw bier – slechte muziek - arrogantie – onrechtvaardigheid – kortzichtigheid – manipulatie – half werk leveren – egoïsme – grootsheidwaanzin.
Angst: Alec heeft de angst dat onschuldigen of geliefden schade oplopen (of erger…), door zíjn toedoen of ondanks zijn bescherming.

Alaric Cenred Ëlmaere 2rxi7w6

Jeugd:
Alaric Ëlmaere is 224 jaar geleden geboren in een klein vissersdorpje in het westen van Cassia. Al vanaf zijn geboorte op een zonnige lentedag, was de rest van zijn leven voor hem uitgestippeld: met de jaren zou hij langzaamaan het beroep van zijn vader leren en diens werk op een dag van hem overnemen. Daarbij zou hij uiteindelijk trouwen met een meisje uit het dorp en zo zijn eigen gezin stichten, net als zijn ouders en de voorgaande generaties altijd hadden gedaan. Niks bijzonders, geen verrassingen. Gewoon… traditie.
En zogezegd, zo gedaan. Althans… tot op zekere hoogte…
In de eerste jaren van zijn - zeer rijkelijke- leven, groeide Alaric op in een liefhebbend gezin bestaande uit zijn vader, moeder en jongere zusje. Zodra hij er klaar voor was, ging hij met zijn vader mee de zee op en voer hij met hem naar de meest uiteenlopende plekken voor de grote vangst. In andere weken hielp hij zijn moeder bij het schoonmaken en verkopen van hun handelswaar. Het was een vredig leven; voorspelbaar, geroutineerd, veilig in de meeste opzichten, maar… al was het bestaan nog zo goed en de dagen nog zo zonovergoten, het was niet het leven waar de jongen van droomde, waar zijn hart sneller van ging kloppen…
Al vanaf kleins af aan bleek dat Alaric scherp van geest was, opmerkzaam, intelligent en hierdoor sneller verveeld raakte bij simpele taken en juist steeds weer opzoek ging naar nieuwe uitdagingen en kennis. Hierdoor heeft hij de nodige problemen veroorzaakt in en rond het dorp en bouwde hij met de jaren een reputatie van “onruststoker” op, al… had het in een minder klein en rustig dorp waarschijnlijk veel minder betekenis…
Tegen de tijd dat hij zestien jaar oud was, was algemeen bekend dat de jonge knaap wanneer hij kon het dorp ontvluchtte (hier en daar ook in aanwezigheid van leeftijdsgenootjes van het andere geslacht…).
Waar Alec precies naartoe reisde als hij alleen vertrok en wat hij daar deed, leek de dorpelingen niet veel te deren, zolang hij hen er maar niet mee lastigviel. Meer dan eens kwam het voor dat hij plotseling onder de schrammen en blauwe plekken terugkwam, maar met een grote glimlach op zijn gezicht gelegen. Maar wat er ook gebeurde: Alaric zeurde nooit over de alledaagse sleur, beklaagde zijn lot niet en droeg het met waardigheid. Als hij zich liet gaan, deed hij dat alleen wanneer zijn hulp binnen het dorp en gezin niet nodig was en hij de eenzaamheid opzocht. Dit was mede de reden waarom hij redelijk vrij werd gelaten in zijn eigen tijd en mensen hem alsnog met respect behandelden.

Zoals bij bijna alle verhalen veranderde alles op één bepaalde dag…
Nog voor Alec geboren was, woedde er in deze tijd al een burgeroorlog tussen twee “clans” op Cassia: clan Airthír en clan Rhiagaen. Het was als het ware een vete tussen twee families die zich beide bepaalde gebieden in Cassia toe-eigenden en daardoor met elkaar in conflict waren geraakt. Hier lag aan ten grondslag dat beide families ooit van dezelfde clan deel uitmaakten, maar na de dood van de leider, hadden twee nieuwe leiders zich opgeworpen, beide niet in staat de ander de heerschappij te gunnen. Hierdoor was het niet ongewoon dat rond Alec’s geboortedorp afwisselend strijders van beide clans ronddwaalden, er af en toe ook veldslagen bij hen in de buurt plaatsvonden en ze regelmatig werden bezocht door afgevaardigden van de clans met de vraag wie ze dienden, om zo meer zielen voor hun heerser te verzamelen. Aangezien het dorpje beduidend kleiner was dan de omliggende dorpen en steden, was het hen gelukt om nog redelijk buiten schot te blijven in dat opzicht, tot… die ene bepaalde dag…
Het was zomer, waardoor de visvangst succesvoller dan ooit was en de dorpelingen in welvaart leefden. Op deze dag had Cale toegestaan dat zijn zoon aan land zou blijven, aangezien er al genoeg handelswaar was verzameld. Hierdoor bleven Alec en nog een paar jongemannen achter op het vasteland om andere taken op zich te nemen.
Het was op hetzelfde moment dat de Laird (heerser) van de Rhiagaen clan lucht kreeg van het feit dat de dorpsoudsten van Alec’s dorp in overleg met omringende steden en dorpen hadden besloten trouw te zweren aan de andere clan, nu het conflict in de afgelopen vijf jaar sterk in hevigheid was toegenomen en neutraal blijven geen optie meer leek te zijn… Het dorp, wellicht onbeduidend op zichzelf, maar gevaarlijk sterk in samenwerking met de vele anderen, was plotsklaps een bedreiging geworden…
Als een pion in een gigantisch speelveld dat dreigde om te vallen, besloot de Laird hier een stokje voor te steken en zelf de trouw van de steden en dorpen voor eens en altijd toe te eigenen…
In de eerste ochtendschemer van de dag werd een groep “afgevaardigden” naar de plekken in kwestie gestuurd. Mannen, gehuld in de kleuren zwart en rood, betraden zo ook Alecs geboorteplaats. Zoals altijd al op voordat de zon het nabijgelegen water liet oplichten als een vloeibare spiegel, begaf de toen zeventienjarige jongen zich naar de werkplaats van zijn familie, om vervolgens staande gehouden te worden door de groep vreemdelingen.
In het volgende halfuur werden alle aanwezige dorpelingen verzameld op het centrale plein. De menigte, vooral bestaande uit vrouwen en kinderen, sidderden bij de vermoedens van wat komen ging... Iedereen kende immers de reputatie van deze clan…
De vijf dorpsoudsten kregen allen een “ereplaats” te midden van de rest toebedeeld. Driemaal werd hen gevraagd trouw te zweren aan de Rhiagaen clan, zodat de rest zou volgen. De Cassiaanse onderklasse was in deze tijd namelijk als de vertakkingen van een rivier; als de bron zou breken, was dit van invloed op ieder ander onderdeel. Als één dorp zou vallen, viel de rest ook. Hierdoor was het genoodzaakt dat ieder trouw bleef aan de gemaakte afspraken, maar tegelijkertijd heerste het besef dat de gevolgen des te groter waren… De boodschap was duidelijk: wie niet vóór Laird Rhiagaen was, was automatisch tegen…
Bij de eerste keer dat de vraag over het plein schalde, viel er een onbehaaglijke stilte over de menigte. Vastberaden, doch angstige gezichten waren op de vijf dorpsoudsten gericht die bleven zwijgen. Bij de twee keer was een lichte rilling merkbaar bij enkele van hen. Als een golf spoelde dit over de aanwezigen. Hun harten werden onrustig…
Alsnog brak geen van de oudsten.
De derde keer… de laatste kans…
Ieder zweeg.
Nog geen minuut later brak de hel los…
Vrouwen gilden, schreeuwden, vluchtten met hun kinderen de smalle straten van het dorp in toen de vijf dorpsoudsten gelijktijdig gedood werden en hun bloed de straatstenen bedekte… Anderen keken geschokt om zich heen, te verstijfd van angst om te reageren. De enkele, aanwezige jongemannen zochten elkaars blik. Voornamelijk slechts vissers van beroep, sluimerde er onzekerheid en onwetendheid in hun ogen, maar daarnaast -diep in hun ziel verborgen- stroomde ook de poel van Cassiaanse trots. Als deel van dezelfde stroom, raapten de jongemannen al hun moed bij elkaar en namen geïmproviseerde wapens in handen om de vijand te lijf te gaan en de vrouwen en kinderen te beschermen. Alec was één van hen. In stilte had hij toegekeken naar wat het einde kon betekenen voor het leven wat hij had gekend… Tijdig had hij zijn moeder en zusje weg weten te smokkelen van het plein, terwijl hij zichzelf in het gevecht stortte toen het eerste bloed vloeide…

Achteraf kan Alaric nauwelijks navertellen wat hij precies had gedaan en hoe. Alles ging op dat moment als een waas aan hem voorbij... Het was alsof iedere gedachte, iedere emotie zich uitschakelde in hem en hij zich alleen nog maar kon richten op één ding: de vijand verdrijven. Het enige wat hij bemerkte, was dat hij in plaats van een wapen te grijpen, zonder enige twijfel direct zijn watermagie gebruikte -iets wat hij voorheen enkel had gedaan als hulpmiddel bij de visvangst. Het was als in een reflex, een plotselinge impuls, of zelfs…instinct… wat hem stuurde… Een verrassend gevaarlijk instinct…
Dan nog kun je wel raden dat het slecht zou zijn afgelopen met het kleine dorp als je getrainde strijders tegenover visserszonen zet, als… de hulp niet nabij was geweest…
Als donderslag bij heldere hemel kwamen plotseling leden van de Airthír clan het dorp binnenstormen en wisten het tij te keren, maar de bijdrage van de jongemannen was niet onopgemerkt gebleven, in het bijzonder die van een zekere jongeman die als enige watermagie had gebruikt om de strijd instinctief naar zijn hand te zetten…
Het leidde ertoe dat Alec onbedoeld de aandacht had verworven van de leider van hun nieuwste beschermers.

Nadat ze tezamen de vijand hadden weten te verdrijven, volgden de dagen van herstel. De strijders van de Airthír clan bleven nog enige tijd in de betrokken dorpen en steden voor het geval een tweede aanval zich zou voordoen. Gelukkig bleef dit uit, maar de plaatsen in kwestie waren er verre van heelhuids vanaf gekomen… In het wachten op de terugkeer van de mannen, werden gewonden zoveel mogelijk geheeld, doden afgevoerd en begraven en schade hersteld. Ondanks het seizoen waren de dagen gevuld met duisternis en smart…
Net als ieder ander, richtte Alec zich op niets anders meer dan zijn steentje bijdragen waar hij kon, tot hij op de laatste avond voor de vissers zouden terugkeren uit het niets naar de leider van hun beschermers werd geloodst.
Deze gaf aan gewacht te hebben hem aan te spreken door de dagen van rouw en herstel, maar dat hij simpelweg niet kon vertrekken voordat hij Alec een… bijzonder aanbod had gedaan: de jongeman had potentie getoond in de strijd, niet alleen door zijn watermagie, maar ook door de moed waarmee hij zich in het gevecht had gestort -al kon Alec zich dit zelf niet meer herinneren. Het was om deze reden dat de man, een magiër genaamd Bhatair, hem onder zijn hoede wilde nemen en hem bij hoge uitzondering wilde opleiden tot één van hen.
Je moet begrijpen dat in deze tijd visserszonen normaal gesproken geen dergelijk aanbod kregen. Slechts de zonen van edellieden werd een plek gegeven als volwaardig lid van een clan. Hierdoor konden normaal gesproken ook alleen edellieden toetreden tot de belangrijke rangen, zo ook deze.
Ondanks dat Alec ergens zijn thuis en familie niet zou willen achterlaten, wist hij daarom dat hij gewoonweg niet kon weigeren en… stiekem…diep vanbinnen…wilde hij dit ook niet… Dit… dít was zijn enige kans op een ander leven! Hij moest deze wel met beide handen aangrijpen…
En zo kwam de dag dat Alec’s leven voorgoed zou veranderen…

Jong volwassenheid:
In de jaren die volgden, trainde Alaric onder de supervisie van zijn beschermheer, tezamen met andere jongemannen van zijn leeftijd, maar wel als enige “vreemdeling” door zijn voorgeschiedenis. Hierom werd hem al vrij snel de spottende bijnaam “Faelor” gegeven, wat in oud Cassiaans “Nieuw Bloed” betekent. Maar wat begon als een denigrerende uiting van ongenoegen, veranderde met de jaren langzaamaan in een respectvolle reputatie, naarmate Alec zichzelf meer en meer begon te bewijzen onder het toeziend oog van zijn mentor en broeders; loyaal en moedig tot aan het einde. Met watermagie als zijn kenmerkende specialiteit, stortte Alec zich zonder twijfel in veldslag na veldslag, alles in het belang van zijn clan.

Op 23-jarige leeftijd was de geschiedenis van de visserszoon weggespoeld als los zand onder de beweeglijke golven. Wie Alec of “Faelor” werkelijk was, werd niet langer bepaald door zijn afkomst, maar door zijn betekenis voor de clan.
Het leverde hem uiteindelijk -tot zijn eigen, oprechte verbazing- een audiëntie op met de nieuwe “Lady” (heerseres) van clan Airthír: Helena Airthír, eerste van haar naam.
Nog maar zeer recentelijk hield zij nu de troon van haar vader bezet na diens overlijden. De reacties bij de eerste vrouwelijke heerseres van de clan waren verdeeld, maar overwegend positief door Helena’s onbreekbare geest, sterk strategische inzicht en wijze besluiten tot dusver. Daarbij was de Vrouwe, ondanks haar jonge leeftijd van 21 jaar, ook intelligent genoeg om te beseffen dat ze zich nog niet rijk mocht rekenen… De samenwerking van de clan tegen de vijand, betekende nog niet dat zich binnen de clan geen conflict kon plaatsvinden rond haar aanstelling…
Daarom had ze al sinds het bekleden van haar nieuwe positie zoveel mogelijk trouwe clanleden verzameld om haar te steunen, maar -vooruitstrevend als ze was voor haar tijd- richtte ze zich verder op het benaderen van nieuwe gezichten binnen de clan, om haar gevolg zo nog meer uit te breiden. De naam “Faelor” was haar hier en daar ter ore gekomen, waardoor ze ook Alec als één van velen had uitgenodigd haar in het hart van de clan, kasteel Leoch, op te zoeken.
Alec -niet helemaal wild van het idee dat hij zich tussen al deze edellieden moest begeven – wist bij de uitnodiging dat hij simpelweg niet kon weigeren, dus verliet hij zijn broeders en ging op weg.

Nooit heeft hij spijt gekregen van deze beslissing, aangezien Helena hem al betoverd had toen hij nog maar een eerste, vluchtige blik op haar geworpen had… Bij het eerste woord dat ze tegen hem sprak, besefte Alec dat ze zijn hart al had veroverd…
Nog nooit had hij zoiets moois als zij gezien, noch zo wijs en… zo… prikkelend…
Wauw…
Het is dan ook niet gek te bedenken dat hij “weinig weerstand” toonde om haar zijn trouw te beloven.
Dat dit hem echter later in de problemen zou brengen, had hij nou niet helemaal op gerekend…
Alec wist niet precies hoe of waardoor, maar naarmate hij nog enige tijd aan het hof spendeerde -op Helena’s verzoek- leek iets van zijn gevoelens beantwoord te worden. In de schaduwen van de stenen muren van het kasteel, was er… íets in haar heldere, blauwe ogen wat zijn groeiende liefde voor haar leek terug te kaatsen, als een vlugge bevestiging en toenadering tegelijkertijd, al leek het bij het eerste licht weer te vervagen…
Alsof het er nooit geweest was…
Van slechts enkele dagen die hij zou spenderen in het kasteel, uit beleefdheid en respect naar Helena, ging de tijd over in weken. En van weken… in maanden. Zonder dat het ooit hardop werd uitgesproken, groeide Alec uit tot de persoonlijke lijfwacht van zijn heerseres, aangezien hij nimmer van haar zijde week en ook zij hem met de kleinste, onopvallendste signalen zo dichtbij mogelijk hield… Als twee magneten trokken ze naar elkaar toe, maar net voordat het te veel op zou vallen of ze te ver zouden gaan, kaatsten ze elkaar weer af.
De tijd verstreek en hun liefde groeide. Waar er eerst sprake was geweest van een onbedoelde aantrekkingskracht, een vluchtige verliefdheid, wellicht klaverliefde, ging het stukje bij beetje over in… “houden van”, nog steeds zonder dat ook maar één van beide er iets over zei of werkelijk iets mee deed. Veel van Alecs nachten werden gespendeerd denkend aan de jonge vrouw die zijn hart had veroverd, peinzend over de eventuele, geringe mogelijkheden die er ergens zouden kunnen zijn waarin zij tóch de zijne kon worden… Ergens…
Maar… zodra de zon weer opkwam en hij zich uit zijn bed hees, kwam de jongeman iedere keer tot dezelfde conclusie: het kon niet. Het kon simpelweg niet. Helena’s positie was al te kwetsbaar, laat staan als ze nu hun hart zouden volgen en zij zichzelf aan… haar eigen lijfwacht zou beloven, aan… een visserszoon…

De maanden gingen over in jaren. Nog iedere dag werden smachtende blikken gewisseld tussen de Vrouwe en haar trouwste beschermer. Nog op ieder moment dat het mogelijk kon, wisten ze elkaar even zacht en onopvallend aan te raken, hevig verlangend naar elkaars liefde… Korte zinnen werden hier en daar gesproken, maar met zoveel onderliggende betekenis, zoveel… heimelijke wensen en hartstocht, zich onderwijl beseffende dat ze nooit werkelijk samen zouden zijn.
Nooit…
Alec toonde zijn liefde door haar bij te staan en te beschermen waar hij kon.
Wat kon hij anders doen…?
Wat…?
Het bracht pijn en frustraties in Alec naar boven die hij voorheen niet voor mogelijk had gehouden bij zichzelf. Echter bestond er geen greintje twijfel bij hem of hij niet beter terug kon keren naar zijn broeders. Wat er ook gebeurde, hij bleef trouw aan Helena en zou nimmer van haar zijde wijken, tenzij ze het hem zelf zou vragen.
Vele geruchten verspreidden zich binnen en zelfs buiten de clan over de “Gedoemde Geliefdes”, aangezien eenieder die goed oplette de liefde tussen beiden kon voelen. Maar in hun bijzijn werd er respectvol over gezwegen, gezien het offer wat de twee jonge mensen op deze manier bereid waren te maken voor de clan…
Men zegt dat in sommige geschiedenisboeken er passages zijn te vinden over deze heimelijke liefde tussen Alec en Helena. Wie weet zelfs in de boeken van de school... Maar…dat is slechts speculatie.

Volwassenheid:
Alec verwachtte dat hij tot zijn of haar dood aan Helena’s zijde zou zijn gebleven -voor altijd smachtend, maar nooit toegevend-, als de burgeroorlog geen negatieve keer had genomen… De trouw aan de vijandige clan groeide en de hulp van ieder eigen clanlid was meer nodig dan ooit. Hierdoor was de nu 26-jarige Alec uiteindelijk gedwongen zijn oude taken weer op te pakken en na jaren weer naar zijn oude broeders terug te keren.
Het hartverscheurende afscheid met Helena was tegelijkertijd het eerste en het laatste moment dat haar lippen ooit de zijne zouden raken…

Nog meer vastberaden dan voorheen, stortte hij zich in de strijd. Veldslag na veldslag werden gestreden. De verliezen stapelden zich op, aan beide kanten…
Zo was op een dag ook Bhatair’s tijd gekomen. Meer uit noodzaak dan dat hij het wilde, worp Alec zich op als de nieuwe leider. Ondanks de successen die hij met zijn broeders wist te behalen, leken de verliezen des te groter… De vijand leek te machtig te zijn geworden in de tijd dat Alec aan het hof van Helena was geweest. Dorp na dorp en stad na stad zweerden nu hun loyaliteit aan de andere clan en keerden de Airthír de rug toe. Steeds vaker was er geen veilige schuilplaats meer te vinden voor Alec en zijn mannen, in afwachting van de volgende veldslag. Bhatair’s dood had daarbij een zekere duisternis en weemoed achtergelaten in de harten van allen…
Het leidde er uiteindelijk toe dat deze strijders van clan Airthír zich op een dag in een hinderlaag van de vijand begaven… Op dat moment met slechts vijftig man tegen misschien wel het vijfvoudige daarvan, zag Alec hun lot grimmig tegemoet. Tot hun verrassing werden ze echter niet van het leven beroofd, maar gevangengenomen om als nieuwe pionnen in het speelveld te dienen, een soort extra troef om achter de hand te houden voor als er toch ooit nog “onderhandeld” zou worden...

Twee jaar ging voorbij, al had het in zijn gedachten vele malen langer geleken dan dat. Waar zijn dagen in zijn jeugd gevuld waren met de taken die hij van zijn ouders kreeg, in zijn jong volwassenheid met het zorgen voor en beschermen van Helena, sleet Alec nu zijn dagen afwisselend in de kerkers, op andere dagen vechtend in een geïmproviseerde arena voor vermaak van de Rhiagaen clanleden of door het werken in de nabijgelegen mijnen. De orde werd duidelijk behouden: als Alec weigerde, stond hem marteling te wachten van zichzelf of één van zijn broeders, waardoor hij stilzwijgend deed wat er van hem gevraagd werd, maar tegenstribbelde waar hij kon.
Iedere… dag… opnieuw...
In de eerste maanden van gevangenschap waren hij en zijn mannen zoveel mogelijk van elkaar gescheiden om hen geen kans te geven ook maar iets te beramen, maar nu velen van hen gebroken waren, waren overgelopen of… gewoonweg niet meer in leven, zagen de bewakers geen noodzaak meer hen uit elkaar te houden. Hierdoor probeerde Alaric zijn mannen waar hij kon moed in te praten en zichzelf sterk te houden voor hen, zoals Bhatair ook zou hebben gedaan. Maar de eenzame nachten waren lang en koud… Het enige wat hem nog staande leek te houden was de herinnering aan Helena en de hoop dat het ooit zou eindigen...
En zelfs na jaren, stopte Alec geen moment met plannen bedenken om te kunnen ontsnappen, al leek het simpelweg… onmogelijk…

Toen het derde jaar in gevangenschap aanbrak, werd Alaric zoals ieder half jaar weer naar de grote zaal van het hof van Laird Rhiagaen geleid. Zoals altijd werd hem dezelfde vraag gesteld: “Zweer je trouw aan de Rhiagaen clan in ruil voor je vrijheid?”
Zoals altijd zweeg Alec net zolang tot hij zou worden teruggeleid naar de kerkers. Net als iedere keer deed hij zijn uiterste best zijn gepijnigde rug te rechten en een krachtige houding aan te nemen. Zijn ijsblauwe ogen keken de Laird strak aan, geen moment wegkijkend. Maar voor het eerst in jaren, veranderde er iets in zijn blik bij het opmerken van een smalle gestalte vlak naast de troon…
Hm…?
In uiterlijk leek ze slechts een meisje van rond de twintig, maar iets aan haar statige uitstraling en de plek die ze in het hof mocht innemen, verraadde dat schijn bedroog… Zonder enige schaamte staarde ze hem aan, zijn gelaat zorgvuldig in zich opnemend. Toen Alec bleef zwijgen en kijken, kantelde haar hoofd plots ietwat opzij en leken haar irissen iets te glinsteren… Echter verliet geen woord haar mond en verliep de rest van de “zitting” als normaal, of… toch niet?

Pas maanden later kwam Alec tot de ontdekking dat de desbetreffende jonge vrouw Aura was geweest, de Vrouwe van het Water toentertijd. In feite was ze al ruim een jaar bezig om het eindeloze conflict tussen de clans toch te beëindigen, voor nog meer bloed vergoten zou worden.
Uiteindelijk had de Legendarische Magiër, na veel onderhandelen over en weer, het voor elkaar gekregen om juist dat te doen, maar… tegen een hoge prijs van beide kanten: een verbond sterker dan geen ander; een huwelijk tussen Helena en de oudste zoon van Laird Rhiagaen.
De oorlog was over.
Alec werd vrijgelaten, maar tegen de tijd dat hij zich besefte met welk gevolg, was het al te laat...
Hij… Hij was haar kwijt… voor altijd. Nu was er werkelijk geen hoop, slechts…een herinnering.

In zijn hart hield hij vast aan Helena, aan hun liefde, maar… Alec kon zichzelf niet zover krijgen naar haar of zijn broeders terug te keren, ondanks dat hij dankbaar en opgelucht was dat de burgeroorlog eindelijk was beëindigd. Maar boven alles wilde hij vooral Helena de pijn besparen om hem te zien. Nee, het was beter als ze dacht dat hij al die jaren geleden gestorven was… Ze… moest verdergaan. Het was haar plicht, net als het zijne was om haar ook los te laten…
Vanaf dat moment zwierf Alaric alleen over de planeet, doelloos, hier en daar werk aannemend, maar nergens echt blijvend, zonder…thuis.

Het was op het dieptepunt van zijn leven dat hij als in een droom een ingeving kreeg, een doel, een idee… wat zijn gedachten binnenkroop. Waar hij ook maar kwam, werden verhalen verspreid over Aura en haar bijdrage aan het beëindigen van de oorlog. Liederen uit lof werden over de Vrouwe van het Water gezongen, teksten over haar geschreven, glazen geheven...
Voor Alec het goed en wel besefte was hij al op pad om haar te vinden. Waarom kan hij tot op de dag van vandaag niet precies vertellen, maar íets in hem bewoog hem om naar haar op zoek te gaan. Het leek wel alsof ze door hem gevonden had willen worden, want na enkel het volgen van de geruchten, wist Alaric Aura te vinden vlakbij een dorp gelijkend aan het zijne. In tegenstelling tot de machtige verhalen over haar die hem tot nu toe bereikt hadden, leek Aura zich daar voor het moment enkel nog te richten op het trainen van een jong meisje genaamd Fealwen.
Zonder dat hij wist wat hij überhaupt moest zeggen toen hij bij haar onderkomen was gekomen, klopte hij op de deur. Alsof hij eigenlijk een oude bekende was, haastte Aura zich naar hem toe en verwelkomde hem, samen met Fealwen, in haar thuis.
Waar Alaric verhalen over Aura had gehoord, bleek dit andersom ook het geval te zijn. De wijze magiër wist in feite al wie hij was toen ze hem voor het eerst gezien had in het hof van Laird Rhiagaen. Geen detail leek voor haar verbogen te zijn gebleven; van Alec’s werkelijke afkomst en zijn tijd bij de strijders van de Airthír clan, tot zijn trouw aan en liefde voor Helena en de laatste, bloederige veldslagen en uiteindelijk… zijn gevangenschap. Het was om deze reden dat ze hem vanaf dat moment waardig gunde in haar gezelschap en dat van haar toekomstig opvolger, Fealwen, te verblijven.

In de jaren die volgden had Alec een nieuw doel verworven. Ondanks dat Helena voor eeuwig zijn hart zou hebben, richtte hij zich nu op het bijstaan van Aura en Fealwen. Langzaam groeide ze uit tot zijn nieuwe familie. Waar Fealwen werd voorbereid als opvolger van Aura, waakte Alec vanaf de achtergrond over beiden, aangezien Legendarische Magiërs en hun opvolgers ook zo hun vijanden hebben… Waar ze kon en tijd had, trainde de Vrouwe van het Water, Alec op eenzelfde wijze als Fealwen, zodat hij optimaal gebruik kon maken van de potentie die hij op zeventienjarige leeftijd had getoond om hen van dienst te zijn.

De tijd verstreek en als dank voor zijn bewezen diensten tot dusver, gunde Aura Alec toen hij 32 jaar oud was de gift om zijn verjaren stop te zetten, net zoals ze eerder bij Fealwen had gedaan, zodat hij nog vele jaren hen kon blijven dienen als hun beschermer én vriend. En dit deed hij, decennia, na decennia, …na decennia. De eerste tijd had hij zich vooral op Aura gefocust, voor zolang hij nog door haar getraind werd, maar toen de dag dan toch was gekomen waarop Fealwen Aura opvolgde, ontfermde hij zich over de kersverse Legendarische Magiër, zoals hij daarvoor bij Aura had gedaan.

Nadat ook Fealwen’s tijd als Legendarische Magiër ten einde was en ze zich samen met Victoire terugtrok om zich te richten op het bemiddelen binnen de politieke kringen (zoals ze voorheen had gedaan), en Hyōka haar opvolgde, stond Alec als vanzelfsprekend al aan zijn zijde om hem te beschermen en helpen waar hij kon. En zo ook uiteindelijk voor Tyr toen deze de last en het voorrecht als Legendarische Magiër van het Water op zich nam…
Alec voelde zich gezegend en gelukkig als steunpilaar voor ieder van hen en deed er alles aan zijn rol zo goed mogelijk te vervullen. Zijn pad was duidelijk: tot aan het einde der tijden zou hij iedere Heer en Vrouwe van het Water in zijn bereik blijven dienen, zoals zij dat zelf nodig achtten.
Dat hij uiteindelijk voorbestemd was zélf de Heer van het Water zou worden, had Alec echter nooit voor mogelijk gehouden…

Nu:
Het begon allemaal bij de onverwachte verdwijning van Tyr zeer recentelijk, wat de noodzaak voor een nieuwe Legendarische Magiër van het Water opriep. Het laatste wat Alec van zijn meester en vriend had vernomen, was dat hij zoals anderen van zijn positie op Starshine Academy verkeerde. Zoals hij altijd had gedaan, trok Alec zich daarom terug op Cassia voor zolang Tyr zich daar zou bevinden, aangezien Alec’s diensten daar niet nodig waren en hij zich nuttiger kon maken op zijn thuisplaneet. In Tyr’s plaats hield hij daar de nodige zaken in de gaten, maar stond onderwijl in continue verbinding met de Legendarische Magiër.

Maar op een dag… stopte de brieven. Alec deed er alles aan om weer in contact te komen met zijn meester, onder andere door middel van de speciale connectie met Tyr, die hij met de vele jaren dat hij de Legendarische Magiërs van het Water nu diende had verworven. Maar zelfs voor hem leek de Heer van het Water van de één op de andere dag… verdwenen…
Al snel rees de vraag wie Tyr’s taken over zou nemen en zijn positie zou bekleden.
Terwijl Alec nog steeds probeerde te verwerken hoe Tyr aan hem had kunnen ontsnappen en wat er in godsnaam gebeurd kon zijn waardoor hij hem niet had kunnen beschermen, had hij ten einde raad Fealwen geschreven met het dringende verzoek of ze voor zolang het duurde haar oude positie weer in kon nemen...
Echter kreeg hij niet het antwoord terug wat hij verwachtte… Fealwen, nog altijd wijs als ze was, drukte hem op het hart dat Tyr in ieder geval voorlopig niet meer terug zou komen en…misschien wel nooit meer… Hoe ze dat had kunnen weten, kon Alec niet zeggen. Hij kan zich nog herinneren hoe hij verschrikt de brief uit zijn handen had laten vallen toen hij de laatste zinnen had gelezen: “Daarom moet jíj het nu overnemen, Alec. Niet ik. Niet iemand anders. Na alle jaren van trouwe dienst en het leren onder verschillende van ons, is nu jóuw tijd daar om de Heer van het Water te worden. Ik weet dat je het kan. Je hebt het altijd al gekund sinds je mij en Aura vond. Doe dit als de grootste dienst die je ooit zult bewijzen aan ons én Cassia. Alsjeblieft.”
En zo kwam het dat nu Alec -geheel onverwacht, maar toch, ergens, voorbereid- naar Starshine Academy is gekomen om de positie als Heer van het Water in te nemen uit liefde en loyaliteit aan eenieder die hem voor is gegaan, aan zijn geliefde element en aan zijn thuis.

» ▲ Requiem {Alaric}
» The strange and unpredictable (Alaric)
» [MC] Those silent moments || Alaric
» [C-Missie] Near-Far (Penny & Alaric)
» Great.. Perfect || Alaric

Alaric Cenred Ëlmaere

Alaric Cenred Ëlmaere

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen