Het was vandaag zover, de allereerste les Verzorging voor Fabeldieren gegeven door een stagiair, en mocht Tilo nou net de gelukkige zijn hiervoor. Tilo was bloednerveus, en toen hij opstond voelde het alsof hij op enorme stenen liep zó lastig kon hij zich verweren tegen nerveusheid. Zelfs de alles vrolijk inziende Tilorcian was nerveus. Die ene jongen die al zoveel had meegemaakt en nog altijd goed het leven in keek, zonder enige depressietoestanden. Die ene bikkel, die nerveus werd door het makkelijkste van allemaal.

Tilorcian kwam zijn bed uit. Hij was zoals altijd enorm vroeg wakker, wat hij geleerd had van zijn ouders die altijd enorm vroeg de reuzehagedissen moesten voeren en schoonschrobben. Hij kookte snel een Gargwaei en pleurde die vervolgens op een simpel maisbroodje. Tijdens zijn eerste hap keek hij naar zijn normaal-formaat gevleugelde hagedis die op een sprinkhaan nomde. Hij verplaatste zij blik naar de Takmot in zijn kamer. Wat deed die hem denken aan Master Selix. Waar is hij toch gebleven joh. Maar gelukkig kon Tilo zijn lessen overnemen als stagiair. Hij pakte zijn boeken, schijfgerei mee en liep naar zijn lokaal. Eenmaal aangekomen zag hij het enorme aquarium in de hoek van de kamer. Hij was het bijna vergeten, hij moest de lakepugs nog ophalen uit Quiet Lake, waar ze een jaar geleden werden geëxporteerd. Hij liet dus vervolgens zijn libellenvleugels verschijnen, en vloog door het grote raam aan de linkerzijde van het lokaal.

Eenmaal bij het meer aangekomen zag hij een teefje met haar jongen, en vroeg haar of ze haar en haar jongen mee mocht nemen nar het klaslokaal, om zijn "medemagicans" te vertellen over hun. Tilo, beseffend dat dierencommunicatie toch wel een goed vak was, kreeg raar genoeg een positief antwoord en nam de 3 lakepugs mee naar het grote aquarium in de hoek van het klaslokaal. Ze konden namelijk wel zonder water, maar vonden het enorm fijn om in water te zitten. Eenmaal hen in het water gedropt te hebben, strapte Tilorcian af van het trapje die naaar de bovenaktn van het aquarium leidde. De stagiair ging op zijn stoel zitten aan zijn bureau en las wat uit Fabeldieren & nederige Schepsels, het boek waar de leerlingen zo dadelijk les uit kregen. Hij wachtte geduldig tot de deur openstroomde met leerlingen, nu het tijd was om de les te laten beginnen.


OOC NOTE: Hi, het liefst Zack, Legend, Ziva en Alice allereerst posten. Dan kom ik weer, en vervolgens mag IEDEREEN als laatkomer de klas binnenstormen. Let je wel op dat je dit even leest?

Met een verveelde blik keek Alice naar de leerkracht die maar blééf bazelen. Het ging schijnbaar over één of andere term van Waarzeggerij. Het kon haar niks schelen. Ook vond ze het irritant dat ze bij deze irritante gasten was gezet. Eentje probeerde de hele tijd contact met haar te zoeken. Alice sloeg haar haren over haar schouder, keek hem zo lief mogelijk aan en net toen hij begon te hopen dat hij haar aandacht daadwerkelijk had gevangen, stak ze haar middelvinger naar haar op. Dit leverde haar zowel een verbaasde gevolgd door een boze blik op. Vals lachend stond het meisje op toen de bel ging, stak haar tong naar hem uit en verliet de les. Ze had echt geen zin om hier nog langer te blijven. Verveeld bestudeerde ze haar nagels terwijl ze naar de les van Verzorging van Fabeldieren wandelde. Het klonk haar echt saai. Al wat haar interesseerde was Novaanse magie en Cassiaanse. Ze had zin om een les watermagie te gaan volgen, maar natuurlijk kwam dit weer in haar weg. Het zou maar beter een les zijn waar ze iets aan had, hoewel ze er überhaupt het nut niet van inzag. Waarom zou je over zulke beesten iets willen leren als je er toch niet meer in contact kwam? Ze sloeg haar haren nogmaals over haar schouder en zag het lokaal in de verte al opdoemen. En dat was niet het enige wat ze zag. Het lange lichaam, onmiskenbaar Zack, van een jongen liep net door de deuropening heen en Alice’ mondhoeken gingen lichtelijk omhoog. Misschien kon deze les dan toch interessant worden. Ze liep naar het lokaal, klopte op de deur en stak haar hoofd voorbij de deurstijl. ‘Alice Jones meldt zich,’ zei ze zo plechtig mogelijk, maar omdat ze nu eenmaal Alice was, kon ze het niet laten om even kort met haar ogen te rollen. Vervolgens ging ze ergens in de buurt van Zack zitten. Nu had ze toch tenminste iemand die ze kende. Ze wierp een blik op de leerkracht die ze vandaag hadden en grijnsde lichtelijk. Die zag er niet slecht uit, zeg. Ze hield haar gezicht in de plooi en wachtte tot ze zouden beginnen met de les en tot dat iedereen zich hier verzameld had.

Tilo voelde zich fijn, eindelijk kon zijn allereerste les beginnen. Tilorcian begon te dagdromen over hordes of leerlingen die misschien zouden kunnen komen en hij keek dus dromerig naar de koekoeksklok. Een tijdje later kwamen geen hordes leerlingen, maar een groepje van 1... 2.. 3 leerlingen. Hij hoopte immers dat het gewoon lag aan de laatkomers, die dus nog moesten komen. Tilo glimlachte toen hij de koekoeksklok hoorde koekoeken, wat ditmaal het teken was dat de les beginnen kon. "Gegroet leerlingen. Mijn naam is Tilorcian Florintia Maar jullie kunnen mij Tilo noemen. Ik ben stagiair Verzorging van Fabeldieren en immers ook, Dierencomminucatie. Ik moet jullie tot mijn grote treurigheid meedelen, maar met toch ook wel respect dat Master Selix zich heeft teruggetrokken en zichzelf heeft laten ontslaan. Maar toch, omdat we vinden dat er gewoon lessen moeten komen, heb ik me paraat gesteld om jullie lessen te geven!" Tilorcian hapte eventjes naar adem toen hij de klas door keek. Hij ging verder met de les, nadat hij had gewacht voor enkele vragen. "Vandaag gaan we het hebben over de Lakepeople, of hoe ze in de boeken en immers de wetenschap bekend staan, de Aquaritando. Pak allemaal jullie boek Fabeldieren & Nederige Schepsels erbij, zodat jullie mij kunnen volgen. Ook dien je de vragen te beantwoorden uit jullie leerboek, die jullie indeling kunnen beïnvloeden bij de praktijk-examens. Deze vragen beantwoorden jullie wanneer ik zeg dat jullie mogen beginnen, goed?" Hij glimlachte even, kijkend of iedereen zijn boek pakte. Even werd hij afgeleid door de lakepugs in het aquarium, wat hem gelijk erop liet richten. "Die beestjes die je misschien wel hebt gezien in het grote aquarium. Zijn Lakepugs. Lakepugs zijn de huisdieren van de Lakepeople. Over hun beginnen we straks. Lakepeople zijn bekend om hun tactisch en stadsbezettend vermogen, en lijken enorm veel op Magicans van de binnenkant, en toch ook wel van buiten. Het zijn eigenlijk groene mensen, met een vissenstaart, zwarte nagels, dik zeewierachtig haar en vliezen bij de duim en wijsvinger, en bij de onderarm/ellebogen. Ze zijn heel snel in het water, en leven vooral onderwater. Ook zijn ze tweeslachtig, wat wil zeggen dat ze zowel een mannelijk geslachtsorgaan, als een vrouwelijk hebben. Dit zijn kleine gaatjes in hun handen. Daar gaat het zaad in de ene kant uit, en vervolgens de andere kant in. " Hij keek weer naar de leerlingen en knikte even. "Oke, nu is het tijd voor de leerboek-opdrachten. Na de twee bladzijdes opdrachten die jullie moeten beantwoorden in jullie boek, komt er een praktijk ervaring die gaat over de lakepugs, got it? Pak nu maar jullie leerboek erbij, en maak de vragen maar zo goed mogelijk. Veel succes, en bereid je voor op  het praktijkgedeelte, dat word enorm leuk!" Tilo keek naar alle leerlignen die hun leerboeken pakten, en keek ze allemaal een voor een na.

_{Ziva draaide zich rustig nog even om in haar bed, heerlijk slapend na een onrustige nacht. De zon was alweer opgekomen en de vogeltjes floten buiten, maar het deerde Thorne niet en het maakte haar al helemaal niet wakker. De wekker die om de paar minuten door de kamer blèrde, gaf ook niet het gewenste effect. Uiteindelijk had ze in haar slaap er zelfs naar geslagen, het ding zodanig van haar nachtkastje afduwend dat het geluid zich niet meer herhaalde eens om de zoveel minuten. Plotseling, zich realiserend dat ze al een tijd geleden had moeten opstaan, schoot de brunette omhoog in een zittende positie. Direct merkte ze hoe haar wekker naast haar nachtkastje lag, de tijd was echter nog goed zichtbaar voor de brunette. "Shit," vloekte ze, haar benen naast het bed leggend en even met haar handen over haar gezicht wrijvend. Het was duidelijk dat ze te laat zou komen nu. Haar helderblauwe ogen gleden even door de kamer heen en ze liet zich diep zuchtend achterover vallen. Verzorgen van fabeldieren, zou ze er wel heen gaan dan? Ze was immers toch te laat - nee, zoiets kon ze niet maken in de situatie waar ze nu al in zat. Het zou niet veel beter voor haar worden als ze nog een hele les zou missen, misschien zou zich wel snel genoeg kunnen klaarmaken om op tijd aan te komen bij de les. Heel misschien, al was die kans zeer klein. Ze had vijf minuten om zich klaar te maken, helemaal. Zo snel als ze kon haalde ze een broek en een t-shirt uit de kast, om deze aan te trekken. Een blik werd weer op de wekker gericht en de moed dat ze op tijd zou komen zakte haar meteen in haar schoenen toen ze zag dat het nog maar drie minuten zou zijn voordat de les zou beginnen. Nee, dat zou ze niet eens halen als ze nu de deur uit zou gaan en naar beneden zou rennen. Dan zou ze nog te laat zijn. Met een zucht besloot ze maar op te schieten, beter maar tien minuten te laat komen dan twintig. De brunette stapte op de spiegel af en borstelde haar haren, die door het slapen half omhoog stonden en voor de andere helft ook niet bepaald mooi uit zagen, totdat het er een beetje redelijk uitzag - voor een perfectionist als Ziva dan. Haar boeken werden wat minder zorgvuldig in haar tast gegooid, voordat ze haar tas oppakte en haar kamer haastig verliet.
Ze was al vijf minuten te laat, verdomme. Met snelle stappen probeerde ze zo snel mogelijk de trappen af te lopen, in de hoop dat ze binnen minder dan twee minuten aan de deur van het lokaal stond. Dit kon ze zich niet veroorloven, waarom moest ze ook zo nodig zich verslapen? Eenmaal onder liep ze met een snelle tred richting het lokaal. Plof! Meteen kwam de brunette tot stilstand toen ze achter zich een van haar boeken op de grond hoorde vallen. "Natuurlijk!" Gromde ze wat van slag, zich omdraaiend en het ding vluchtig oprapend. Moest zij natuurlijk weer hebben, nu kon ze het wel schudden om niet gemerkt de klas binnen te komen. Het was vrij obvious dat ze te laat was, en niet een klein beetje te laat, maar tien minuten nog wel. Wie weet was het onderhand zelfs een kwartier! Eenmaal bij haar bestemming aangekomen bleef ze voor de deur een paar secondes stil staan, even diep ademhalend voordat ze de deur opende. Hopelijk zou ze het klaslokaal van een redelijke leraar binnenlopen, hij was immers een stagaire, die waren over het algemeen nog wat soepeler .. niet waar? Wacht - wát? Was hij al klaar met zijn uitleg? De leerlingen moesten van de leraar nu de opdrachten gaan maken, dat kon niets anders betekenen dat ze zojuist alle uitleg had gemist - hoe kort deze dan ook wel niet had mogen zijn. Ze probeerde doodnormaal te reageren op het feit dat ze te laat was en liep voorzichtig naar een van de bankjes om daar stilletjes aan te gaan zitten. Nee, ze had echt geen zin in problemen.}