Positief had ze naar deze dag gekeken. Knagende onderbuik gevoelens negerend, de angst dat alles fout zou gaan en dat ze niet langer voor haar familie kon zorgen had zich altijd al genesteld in een hoekje van haar brein, maar deze keer was het Calli gelukt om het deurtje naar dat kamertje te sluiten en zich te richten op deze dag. Op deze kans. Positief kijken, niet negatief er over gaan denken, netjes op tijd zijn, zie er een beetje fatsoenlijk uit, een goede impressie geven. Het gaf druk, maar ook die ervoer ze positief. Dit was een prachtige, mooie kans die alleen zij met beiden handen had kunnen aangrijpen. Dus kon ze dit niet zo maar weggooien of er met de pet naar gooien. Dat zette niet alleen haar in een slecht licht op deze opleiding, maar ook thuis. Thuis hadden ze alles uit de kast gehaald dat ze hier naar toe kon gaan, zelfs het vliegticket hier naar toe, naar haar nieuwe, tijdelijke thuis, was haast te duur geweest. Dus had Calli meer een beetje van haar kleine spaargeldberg, zeg maar gerust dat het meer een soort verhoginkje was die je meestal ziet als er een wortel onder de weg gaat, mee betaald. Want ze kon het niet over haar hart verkrijgen dat haar ouders zich zo aan het uitsloven waren, voor haar. Terwijl haar zusje en broer allebei even veel kans zouden moeten maken. Ze kon met die gedachte kwaad het Erdse bestuur vervloeken, dat ze geen poot uitstaken naar haar familie, maar dat deed ze niet. Calli had genoeg verstand om te weten dat ze waarschijnlijk niet het ergste probleem waren. Ja, ze hadden moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, heel veel moeite, maar ze konden het nog steeds. Het touw was nog lang genoeg, alleen rafelde het meer en meer en stond het op het punt om te knappen. Dus zette het meisje zich maar twee keer zo hard in zodat ze op tijd kon zijn om het touw te repareren.

Maar genoeg gepraat over haar financiële situatie. Calli had een afspraak. Een bijzondere afspraak. En daar stond Calli maar al te graag vroeger voor op om zich klaar te maken en voor te bereiden. Gezonde spanning had zich over haar lichaam verspreid terwijl ze haar groene haren losjes over haar schouders liet hangen en nog een laatste keer checkte of haar kleding een beetje oke was om in gepresenteerd te worden. Het was een simpele spijkerbroek met een t-shirt en een leuk, donkerrood vestje geworden. Simpel, maar gezellig en vriendelijk. Zo probeerde Calli het meeste over te komen. In haar broek zaten wel wat gaten door de versletenheid, maar dat was mode nu toch? Ze maakte haar outfit af met een paar gemakkelijke enkellaarsjes waar ze goed de hele dag mee op kon lopen in wat voor situatie dan ook. Ze gooide haar schoudertas over haar schouder en beende haar kamer uit, nog een laatste keer op de klok kijkend. Ze zou op tijd komen, maar dan kon ze zich alsnog haasten toch?

Calli's pas vertraagde zich bij het zien van lokalen. Nu maar hopen dat ze de gangen niet door elkaar zou halen en niet zou verdwalen. Het meisje speelde wat met haar vingers toen ze wist dat ze de juiste gang in was gelopen en dat het lokaal niet ver meer zou zijn. Oke, adem in, adem uit. Ze kon dit. Ze was hier al aangenomen, dit was gewoon een gezellig kennismakingsgesprek. Dit was gewoon gezonde spanning. Toen Calli snel naar het lokaal keek zag ze dat de deur al open was en dat er steeds meer licht het lokaal te vullen. Terwijl ze dichterbij kwam zag ze waarom. De lerares was de gordijnen aan het open doen. Wat ongemakkelijk schuifelde Calli naar de deuropening en klopte luid genoeg om opgemerkt te worden. Een glimlach verscheen op haar lippen toen ze de border collie zag zitten. 'Oh wat een mooi beestje!' Ze kon het niet laten om er iets over te zeggen. Het was ten slotte ook een prachtig beest. Calli richtte haar aandacht op de lerares, even kwam de twijfel op dat ze haar misschien had beledigt door eerst haar hond aan te spreken voordat ze zich had gericht op Miss Roxanne. Maar de glimlach bleef op Calli's lippen staan terwijl ze zelfverzekerd een stap de ruimte in deed.

Even overwoog het meisje met het groene haar om naar de hond toe te lopen om hem een welverdiende knuffel te geven. Maar door haar spontane enthousiasme, had de lerares haar al opgemerkt en zich tot haar gericht. Calli glimlachte warm naar de gestalte, waar ze van uit ging dat dit nu haar begeleidster zou zijn voor de komende maanden. De helderblauwe ogen van de vrouw verbaasden Calli net zo als dat mensen zich waarschijnlijk verbaasden over haar groene haar. Het maakte Calli's glimlach alleen maar breder toen de stem van de vrouw vriendelijk en open was. Ze knikte en speelde even met haar handen, een nerveus trekje wat ze soms kreeg als er iets belangrijks aan de hand was. Om de een of andere reden leek ze dan toch altijd wat verlegen dicht te klappen, bang dat ze de nieuwe persoon die voor haar stond op de kast zou jagen door iets verschrikkelijks stoms te zeggen. Eigenlijk was dat nooit echt gebeurd, misschien een keer op school, dus ze snapte niet helemaal waarom ze daar aan dacht. Misschien had ze ergens een weggedrukte herinnering, maar daar schatte ze de kans klein van in, omdat ze nooit iets heftigs in haar leven had mee gemaakt. Maar dat kon je ook niet helemaal zeker weten als je je het niet meer kon herinneren. 'Jazeker, het was een goed idee geweest om wat vroeger op te staan want mijn was zeker nog erg comfortabel toen ik wakker werd.' Ze grinnikte, wie had die situatie nu niet mee gemaakt. Mensen hadden er waarschijnlijk meer last van dan ze dachten. Maar een bed was ook gewoon gemaakt om lekker in te blijven liggen, zomer of winter, het zorgde er altijd voor dat na een dag hard werken, je er naar terug verlangde.
Het meisje nam de hand aan, de warme glimlach nog steeds op haar lippen. 'Calliope Rosenburg-Lockwood,' Nou, dat was ook meteen een mond vol. 'Maar zeg maar gerust Calli.' Dat had de lerares toch al gedaan, dus besteedde het meisje er niet veel aandacht aan. Haar volledige naam werd eigenlijk alleen gebruikt als haar moeder of vader erg boos op haar was, maar zelfs dat kwam niet zo vaak voor. Net toen Calli eigenlijk een stap in de richting van de stoel wilde zetten, om daar te gaan zitten en wat dieper op het gesprek in te gaan, stoof de border collie op haar af en lachend ging het meisje door zijn vacht toen hij tegen haar opsprong en ze haar evenwicht probeerde te bewaren door het plotselinge gewicht van de hond die tegen haar aanbeukte. 'Oh, ik vind hem nu al geweldig.' Glimlachte ze terwijl de hond netjes luisterde naar zijn baasje en terug ging zitten. Dit was voor Calli meer het teken om richting Roxanne te lopen en te gaan zitten op de stoel die ze had klaar gezet. 'Het is anders dan ik had verwacht. Het kasteel is zeker groter, maar het terrein is prachtig. Ik ben blij dat ik nog net het laatste puntje van de herfst mee heb gekregen want op Erd hadden we allemaal niet van dat soort gekleurde bomen.' Ze lastte een adempauze in, zodat ze niet ging doorratelen over allerlei onderwerpen die Roxanne waarschijnlijk niets interesseerden. 'De omgeving is prachtig, ik ben heel benieuwd naar hoe de lessen zullen gaan.' Opnieuw was de warme glimlach terug op haar lippen, terwijl ze even frunnikte aan een los draadje van haar truitje, haar ogen wat verwachtingsvol naar Roxanne opkijkend.