✦ One drop raises the sea

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Een zeurende hartenzeer leek zijn borstkas oncomfortabel in te binden. De kleine man met de sneeuwwitte lokken stond met gebogen hoofd op het lanceringsplatform te Cassia. Naast hem, op de grond: twee leren hutkoffers van gemiddelde grootte; groot genoeg om zijn spullen te kunnen vervoeren, klein genoeg voor hem om te kunnen dragen. Om hem heen: een groep kinderen van rond de zes á zeven jaar, met hangende gezichtjes. Hij was meester, over de klas van groep drie van de lokale Cassiaanse basisschool. Hoewel de man nauwelijks boven zijn docentenbureau uitkwam en even lang was als het gemiddelde kind in zijn klas, keken zijn oud-leerlingen daar beslist niet meer van op.
Ze keken wel tégen hem op. Iedere dag was een feest geweest, en als dat niet zo was, dan trachtte hij het feestelijk te maken. Ook stond er een enorme man met een huidskleur van magenta, dezelfde puntige oren en de traditionele Cassiaanse uitrusting, waaruit een ieder kon concluderen dat hij van hetzelfde ras was als de kleinere persoon naast hem.
Het kleinste meisje uit de klas barstte plotseling in huilen uit en stortte zich snikkend naar voren, haar gezicht tegen de hemelsblauwe livrei van haar oud-leraar drukkend. 'Kom, juffrouw Mary,' zei de kleine man glimlachend met zijn warme stem als smeltende boter, terwijl hij een hand op het blonde hoofd van het meisje legde; het maakte geen verschil of het een dame van zestig betrof of een basisschoolkind: hij sprak iedereen ofwel met 'meneer' of 'juffrouw' aan. 'Niet huilen. Onthoudt dat water rust en kalmte is als het dat wil, en dat water overal is. Als u water ziet, denk dan maar aan mij.' Hij omhelsde het meisje even. 'Natuurlijk kom ik nog wel eens terug. Ik beloof dat ik veel souvenirs zal meenemen, goed?'
'Parels, zoals prinsessen die in hun haar dragen?' De woorden waren moeilijk te verstaan door Mary's snikken heen, maar de man was een huilend kind na jaren lesgeven inmiddels wel gewoon. 'De mooiste parels die ik kan vinden, prinses Mary,' beaamde hij zacht. Een laatste aai over de bol. De man richtte zich vervolgens tot de boom van een kerel. Hij moest daarbij zijn hoofd in zijn nek leggen om langs de brede borst omhoog te kunnen kijken. 'Tai-Lung.'
'Het is tijd,' bromde de lange man. De kleine man glimlachte en knikte, terwijl hij vermoeid een knokkel over zijn jeukende oogleden wreef. Toen vertrok hij in stilzwijgen langs wachtende passagiers met bagage, langs stuurmannen en dekzwabbers, begeleid door het geronk van parate shuttles en emotionele vrouwen, die hun geliefde aan de deur van hun wachtend voertuig gedag zeiden.

Nu zat hij hier, in de Bokkenburcht. Shong was hier nog nooit eerder geweest. De middeleeuws aandoende taverne was geheel opgesteld uit donker hout en zware dwarsbalken, met stevige ronde tafels verspreid door de brasserie en aangename luitmuziek op de achtergrond. De in stroperige wax rustende kaarsstompjes op iedere tafel waren ontstoken. Tot de nok toe gevulde, schuimende pullen met bier en mede werden door de kelner over de bar geschoven, recht in de handen van dorstige reizigers. In de schouw knapte een aangenaam vuur, met daarboven een in hout gesneden afbeelding van twee bokken in gevecht die hun horens met elkaar kruisten. Normaal gesproken was hij totaal niet van het uitgaan, maar hij had zich voorgenomen om Madeline te ontmoeten in dit kleine dorpje, zodat ze alle zakelijkheden niet in dat muffige kantoor hoefde af te handelen en voor de verandering eens in een andere omgeving was. Een drankje, een hapje, een gezellig praatje. Dat zou haar vast goed doen, bedacht hij zich.
Demonstratief haakte Shong de lusjes om de knopen van zijn donkerblauwe houtje-touwtjejas los (een maatje M, uit - hoewel het schaamrood op zijn wangen verscheen wanneer hij eraan moest denken - een kinderkledingzaak), die hij over zijn gebruikelijke Syaorin-uniform droeg. Hij had opzettelijk een grotere maat genomen, zodat de zoom van de jas lang genoeg was om over zijn heupen te vallen en het niet aan zou doen alsof er een kind in grote haast voorbij kwam gezoefd. Alsof het de drukke dagindeling van een volwassene had - ze moesten eens weten! Omdat hij zijn hele leven had doorgebracht op Cassia, was het winterse klimaat hem niet ongewoon, maar de temperatuur op het oostelijke gedeelte waar hij vandaan kwam voelde altijd aan als laat-lente; en dat gezegd te hebben was het erg fijn om, niet naar zijn normale gebruiken, warmere kledij in de kast te hebben hangen naast zijn overige uniformen. Vooral nu de ingebouwde thermostaat in zijn reizigerskompas min drie graden aangaf, en hij gedwongen was om zich met zijn kleine voeten door de flinke laag sneeuw in de Oak's Fieldse straten te moeten ploegen.

Shong schuifelde met gezonde nervositeit heen en weer op zijn bips over het zitvlak van zijn stoel, zichzelf installerend, en zette glimlachend een schattig gevouwen doosje van goudpapier op de mahoniehouten kroegtafel. Chocolaatjes, voor Madeline. Truffels, kersenbonbons in de vorm van Zuid-Cassiaanse dwergkarpertjes, caramelslofjes met pralinécrème, en een erg romige specialiteit van zijn planeet die Zeebonen werden genoemd. Hij had ze in de laatste minuut bij een chocolaterie op het station van Cassia moeten halen om zijn shuttle niet te missen, moest vervolgens gehaast terug trippelen toen hij de spiegel met zijn trouwe watergeest Ocelot warempel was vergeten in een knus inlooprestaurantje waar hij zijn snelle lunch had verorberd ('jonge likkebaard, is het soms je bedoeling om me op te laten serveren?!'), en slaagde er uiteindelijk in om buiten adem (maar gelukkig nog net op tijd) in een shuttlestoel neer te ploffen. Een ander mini-cadeautje waar hij haar mee hoopte te verrassen, was een klein windlichtje. Achter het glas danste een klein wezentje dat een zacht blauw licht verspreidde, als een soort dwaallichtje in de vorm van een waterdruppeltje. De druppel cirkelde en tolde constant rond in een sierlijk manoeuvre, waardoor je in een oogopslag kon indiceren dat het kleine beestje bol stond van vrolijkheid. Misschien wel om het simpele feit dat hij leefde en zijn magische capriolen aan de buitenwereld kon tonen. Wanneer hij ernaar keek, gaf het hem een warm soezerig gevoel van tevredenheid in zijn buik; en dat was precies het verlichtende effect dat het windlichtje had. Hij had het een perfect cadeau gevonden voor Madeline, die het ongetwijfeld enorm druk moest hebben nu ze weer aan het hoofd stond. Het zou hem niets verbazen als ze er zo nu en dan even doorheen zat, arme vrouw.

Shong draaide afwachtend een servetje in zijn handen, donderde van schrik bijna van zijn stoel toen er aan de andere kant van de kroeg een joekel van een kerel een enorme vuist op tafel dreunde als reactie op zijn verlies in een handdruk-wedstrijd - maar dat was allemaal goed en wel, want toen de deur van de taverne open zwaaide en een vlaag enkele verdwaalde sneeuwvlokken meenam in de compacte ruimte, zag hij ook een bekend gestalte de kroeg binnenstappen.
'Juffrouw Madeline!' Uitbundig zwaaide de kleine man naar zijn werkgeefster, met een hand voorover leunend op het tafelblad en op de tippen van zijn tenen staand in het proces. De pluizige witte lokken deinden vrolijk mee terwijl hij dit deed, en er dansten pretlichtjes in zijn donkere ogen. Zelfs staand kwam hij nauwelijks boven de tafel uit; her en der keken mensen vreemd op bij het in ogenschouw nemen van het opgewekte kereltje in de kinderjas, maar Shongs lach was zo breed dat zijn ogen in hun spleetjes wegvielen, en bovendien straalde hij een veel te grote vrolijkheid uit om zich hierover te bekommeren. Toen hij op de Academy een aantal jaar geleden lesgaf, bekleedde Madeline dezelfde positie als directrice over de school. Hoewel hij nog had meegemaakt dat Savador in de tussentijd een lange periode Hoofdmeester was geweest, had hij hier gelukkig niet lang van meegekregen. Hij kon zich de gouden periode met Madeline aan het hoofd, en alleen Madeline, het best herinneren. Of, beter gezegd: het liefst herinneren. Zoals hij hier jaren geleden van Cassia was aangekomen. En zoals hij opgevangen was door Madeline met alle zorg. Jeetje, hij had zelfs haar huwelijk nog meegemaakt en de ringen naar het altaar gebracht! Waarna hij ze in zijn klunzigheid had laten vallen en ze minder charmant onder Madeline's bruidsjurk vandaan had moeten vissen.
Het was bijna alsof de tijd had stil gestaan. De herinneringen waren vers en koesterend; Norwood, Rude, Malaika, Sevalin, ja, zelfs Kale had hij gemist. En - en Mèadraid. Zijn hart sprong op bij de gedachte dat ze wellicht ook nog op de Academy werkte, en hij voelde de puntjes van zijn spitse oren zo warm worden dat hij zijn hoofd uit schaamtelijke verlegenheid graag onder zijn donkerblauwe jongensjas wilde verstoppen. Mèadraid..
Een zacht kreetje floepte uit zijn keel terwijl zijn kleine handen zijn gezicht omvatten. Hij was helemaal vergeten om voor haar een cadeau mee te brengen. Verdorie! Hij had op zijn minst een boeket Cassiaanse Nachtbloemknopjes mee kunnen nemen. Maar.. nee! Focus! Belangrijk! Niet vergeten! Nog met een pretbek die de ware definitie van puur, onvervalst enthousiasme kon aanduiden, als dat van een kind in een snoepwinkel, kletste Shong zich een aantal keer tegen zijn wangen om zijn aandacht weer op Madeline te leggen. Hij was gewoon zo blij! De waterspiegel met de rondzwemmende geest in de vorm van een gekko had Shong op een andere stoel gezet, steunend tegen de rugleuning. Terwijl Ocelot op de achtergrond verveeld baantjes trok in de spiegel, rolde hij geërgerd met zijn ogen.
Madeline's blonde haar, dat toen langer was, was ingekort tot een elegante coupe en ze was net zo'n knappe vrouw als ze altijd al was geweest. Maar ze leek.. droeviger. Alsof het sprankelende licht uit haar gelaat weg was gevloeid en donkere wolken zich achter haar irissen hadden samengepakt. Misschien was het slechts een beredenering. Hij hoopte dat het slechts een beredenering was.

@Miss Eres

{Hopelijk is het goed zo!

Excusi voor foutjes; mobielpost}

Ze liet een zachte zucht ontsnappen terwijl ze de speld uit haar blonde krullen trok en met haar vingers even door de lokken streek. Eres wierp een korte blik op de klok. Als ze haar afspraak in Oak's Field nog wilde halen moest ze wel vertrekken nu. Ze veegde de papieren waar ze zojuist nog aan had zitten werken bij elkaar om ze op een nette stapel te leggen. De vulpen erbovenop. Ze wist niet echt hoe ze zich over de ontmoeting met de nieuwe leraar water magie moest voelen. Allhoewel, zo nieuw was de man niet meer had ze ontdekt na zijn dossier gelezen te hebben. Hij had al eerder op de academie gewerkt. Hij had haar zelfs alleen nog maar geaddresseerd als 'Madeline'. Het had haar doen beseffen dat Shong, de kleine man met de lokken als sneeuw, haar waarschijnlijk herkende van voor het ongeluk. Het zorgde ervoor dat Eres aan de ene kant de man graag wilde spreken. Maar aan de andere kant maakte het haar enorm nerveus. Na Savador had ze niet gedacht nog iemand tegen te komen uit dat leven en eigenlijk had ze zich erbij neergelegd dat ze nooi helemaal zou weten hoe haar leven er vroeger uitgezien had. Maar nu was hij op komen duiken. Een geest uit het verleden. Het slaan van de klok haalde haar terug. Ze greep haar jas van de kapstok en sloot de deur van het kantoor af achter haar.

Oak's Field was koud en Eres had de zwarte wollen jas stevig dichtgeknoopt. Ze hadden afgesproken in de Bokkenburcht. Dat had hij graag gewild en zij had het geen probleem gevonden. Met snelle passen was ze doorgelopen naar de deur van de taveerne. Zodra ze de klink vast wilde pakken vloog de deur ineens voor haar open en botste ze bijna tegen een man op die net naar buiten had willen gaan. Ze zette uit reflex een stap naar achteren en glimlachte even naar hem. Haar vriendelijkheid leek op hem af te stralen toen hij terug glimlachte en opzij stapte om haar eerst door te laten voordat hij met een knikje en een tik tegen zijn pet vertrok, de deur achter zich dichtslaand en haar achterlatend in de drukke kroeg. Het was warm binnen en langzaam knoopte ze haar getailleerde jas los. Eronder droeg ze een mosgroene bloes van zijde en een zwarte, licht klokkende rok tot haar knieën. Haar zwarte hakken lieten haar iets langer lijken dan ze eigenlijk was, al scheelde het maar een paar centimeter.

Haar hoofd draaide zich toen ze een roepende stem hoorde al reageerde ze niet meteen. Ze was zo gewend geraakt aan de naam 'Eres' dat 'Madeline' bijna onnatuurlijk voelde. Ze glimlachte naar hem, zwakjes, voordat ze zich tussen de menigte door naar hem toe begaf. Bij de tafel aangekomen liet ze de jas van haar schouders glijden en drappeerde hem over de stoel. 'Sorry voor het wachten,' verontschuldigde ze zich tegenover de man. 'Hoe was je reis?' vroeg ze daarna ietwat onzeker. Ze had geen idee hoe ze het gesprek moest openen. Ze kon zich niks meer van hem herinneren.

what is one cloud

Overspoeld door een opgelaten, joviaal gevoel van pure onvervalste vreugde, zag hij haar de taverne binnenkomen. Madeline. Vrouw van Norwood. Hoofdmeesteres in het toen en nu.. opnieuw in het nu! Gelukkig maar. Hij was zo benieuwd hoe haar leven in de afgelopen jaren was verlopen, of ze misschien nieuwe, leuke contacten had opgedaan (dat verdiende ze), ondertussen wie weet wel een nieuwe hobby had gevonden, en - of ze hem net zo gemist had als hij haar. Zijn kleine borst zwol er van binnen van op. Teveel vragen spookten er rond in zijn hoofd, waar hij haar niet mee hoopte te overspoelen zodra haar achterste contact maakte met het zitvlak van haar stoel. Het duizelde hem. Maar het zou onbeleefd en ongepast zijn. Het weerklonk in zijn schedel als een vervelend aanwezige vlieg, maar toch.. Hij wilde haar - zoals hij zich eerder voorgenomen had - écht de tijd geven om weer een beetje aan hem te laten wennen, echt waar. Hij begreep dat jaren van verwaterd contact tot een strenge vorst geroepen had, een dikke laag ijs die weer gebroken diende te worden, gestaag, op een eigen tempo en bij tijd. Dat was zijn wijsheid, die sprak. Het was alleen dat.. hij - ach, bij Nansra, hij was niet eens in staat er een uitleg aan te koppelen, iets dat hem normaal gesproken gemakkelijk af ging. 'Het spijt me, juffrouw Madeline - ik.. ik ga het toch doen!' glunderde hij met een brede glimlach. Opgewekt sprong hij op van zijn plek - wat hem niet zo soepel afging met zijn korte beentjes - en waggelde naar haar toe. 'Moet het doen -' kirde hij vrolijk verder, 'ik kan me niet inhouden, vergeeft u me. Ik-' Men zou er nooit achter komen wat er nog meer knaagde bij de montere kleine man, want hij voegde de popelende daad bij het woord en klemde zich plotseling als een koalabeer emotioneel vast om haar middel, de vrouw die hij na zoveel jaren weer herzag stevig omhelzend. Of.. ommiddelend - hij kon niet echt bij haar hals. Zijn gezicht wreef hij toegenegen bijna op kroelende wijze, zoals een kat zou doen, met een glimlach van oor tot oor heen en weer. Een klein beetje geraakt, moest hij toegeven. Een klein beetje getroffen, door een euforisch gevoel van nostalgie. En een klein beetje thuisgekomen, in een oord uit het verleden waar zij zijn vertrouwde poortwachter vormde, klaar om hem op te vangen. Het was nooit anders geweest. De rest van zijn woorden waren niet meer dan gesmoord gemurmel, dat verloren ging in de stof van haar bloes in de buurt van haar buik, waar de Cassiaan zijn gezicht tegenaan drukte. Het schaamrood vond intussen zijn weg naar de spitse puntjes van zijn oren, maar zijn overvloed aan sentimentele emoties had toch echt de overhand in het moment. Wat kon hij er van maken? Hij had haar zo gemist en ze was zo'n geweldig persoon! Hij hield van haar. Niet romantisch gezien, maar op gemeenzame basis. Menig persoon zou zeggen dat er tussen hen niets meer geschiedde dan een werkgeefster en werknemer-band, maar er speelde zoveel meer achter - een verbondenheid uitgespreid over een aantal jaar, en een sterke, wat dat betreft. Ze was een goede vriendin en.. destijds een klein beetje zijn schoonzus. Mèadraid had van hem gehouden zoals hij was, en er zouden niet veel jaren erna meer zijn verstreken of hij had haar gehuwd. Dat hield in op de traditionele Syaorin-manier, waarin twee personen door middel van een ritueel tot in de eeuwigheid en lang daarna met elkaar werden verbonden. Tel daar drie á vier jaar bij op, en niet heel onwaarschijnlijk hadden ze zich dan ouders kunnen noemen. Misschien over een dochtertje.. zijn kinderwens was altijd al een meisje geweest. Er liepen niet zoveel vrouwen rond zoals zij, die niet hun neus optrokken bij het feit dat ook iemand als hij behoefte had aan een huisje, een boompje, een beestje, of bij het simpele feit dat hij gewoon louter bestond en tussen de rest van de menigte liep. Behalve Madeline. Het was niet moeilijk om in te zien dat ze uit dezelfde familielijn kwam; even kalm, even begripvol. Beheerst als stil water, fel als de Raziaanse bliksem die over de woestijnen raasde, als het moest - beslist feller dan haar zus, maar niet minder gemoedelijk. Zeker niet. Ja; hij was blij haar eindelijk weer te zien, en dat mocht ze weten.
Abrupt leek Shong even te bevriezen midden in zijn houding toen hij zijn oor per toeval tegen haar buik aan legde, alsof er iets wonderlijks bij hem binnenkwam. Zijn ogen schoten open en zochten de felgroene van de vrouw boven hem, geheimzinnig glimmend. 'Heeft.. heeft jonge Aageth er een zusje bij?' kreeg hij de vraag uiteindelijk zacht over zijn lippen, bijna een halve fluistering. Het was alsof het holle ruisen in haar buik hem precies leek te kunnen vertellen dat er een kindje had gezeten, of anders een metaforisch, bovennatuurlijk teken dat ze een bijzondere bond had opgedaan met een tweede kind. Het was.. anders dan de relatie die ze met haar zoontje had. Hij voelde rust, een opklarende mist. Als een boei voor haar op een onstuimige zee, een geruststelling en een toevluchtsoord. Maar eer de vraag zijn tong had verlaten en hij besefte wat hij deed en wat voor soort vragen hij stelde, kleurde zijn gelaat knalrood. 'H-hoe onbeleefd!' Gehaast liet hij de vrouw los. 'Het gaat me helemaal niets aan - het spijt me ontzettend, juffrouw, ik wilde niet.. het was niet mijn intentie om - het is alleen, het gaat me een beetje automatisch af, ziet u, en - het spijt me!' Hij was geforceerd om naar adem te happen terwijl een serie aan genadige buigingen volgden, die zo diep waren dat zijn hoofd bijna tussen zijn benen verdween. Alles, van de toppen van zijn zachte, parelwitte lokken, tot de punten van zijn rode oosterse slofjes, leek een onvervalste schaamte uit te stralen, en hij moest moeite doen zich hiervan te herpakken. Toen hem dat eindelijk lukte, een laatste trillerige zucht zijn longen verliet en hij er nota bene in slaagde om zijn mondhoeken om te laten krullen tot een voorzichtig glimlachje, vestigde hij zijn blik weer op haar. Nog een beetje beschroomd plukkend aan de uiteinden van zijn roodoranje sjerp, maar met nieuwe moed. Zoals dat in de aard lag van de zachtaardige Syaorin.
'Oh - dat geeft helemaal niets, juffrouw,' zei hij vlug op haar verontschuldiging, die onbezorgd met een slappe hand wegwuivend. Hij had naar zijn gevoel helemaal niet zo lang hoeven wachten, en zelfs als dat wel zo was geweest, had hij daar volledig begrip voor gehad. Haar dagindeling moest vast bol staan van de taken. 'Kom, gaat u maar gauw zitten! Het vriest buiten en ik denk niet dat u zit te wachten op een koutje. Sta u toe om lekker even warm te worden.' Het lukte hem de stoel een centimeter of twee aan te schuiven voor zijn schoenen over de vloer bleven wegglijden, alsof hij tevergeefs tegen een loeizware rots duwde. Tot zover zijn kracht. Shong schonk haar een verontschuldigend glimlachje en wiebelde buiten adem toen maar snel weer terug over het zitvlak van zijn eigen stoel. 'Mijn reis verliep voorspoedig, juffrouw, vriendelijk dat u het vraagt. Er deden zich wat ongelukkige incidenten voor waardoor ik mijn shuttle bijna miste, maar ze bieden prima service op de lanceringsplatformen,' beantwoordde hij haar vraag, de vriendelijke glimlach nog aanwezig op zijn gezicht. Meteen klonk er een beschimpende 'pssht!' achter hem, bij de waterspiegel vandaan die hij voor zolang naast zich op een stoel had gezet. 'Voorspoedig!' spatte de gekko die als een klein ongevaarlijk vlekje leek te zweven in het oneindige blauw van de spiegel. Uit pure kolerigheid kringelden er een paar bellen vanonder de staart van de aangebrande watergeest vandaan, wat sterk leek op een onderwaterscheetje. 'Voor-spoedig, zegt 'ie! Daar! Met je voorspoedig! Het eten was lauw, de koffie was kouder dan de bekwaste kont van een Noord-Cassiaanse Poolyeti en ik werd behandeld als voetjesvolk uit de derde klas! Ammehoela! En waar waren de gratis koekjes, de kuipjes melk, het Cassiaans Dagblad - de stoute, prikkelende stewardessen, de-' Voor de kleine watergeest verder kon razen, drapeerde zijn eigenaar met een pijnlijke glimlach een dieppaars doek van satijn, dat wel iets weg had van een theaterdoek, over de spiegel heen en bande daarmee de beschamende tirade uit. 'Vergeeft u me, mijn Watergeest wordt altijd een beetje kriebelig na een jetlag. Shuttle-ziek,' fluisterde hij quasi-steelsgewijs achter een hand. Zijn glimlach verbreedde zich iets toen hij zich weer tot Madeline richtte. 'Drinkt u koffie of thee? Weet u wat, ik vind dat u de specialiteit van het huis verdiend! Ik heb het zelf nog niet geprobeerd, het is de eerste keer dat ik hier kom - maar ik heb oren voor nieuwtjes, zoals u kunt zien! Het is een geliefde mocca-drank met chocolade-sprinkles, de beste koffiebonen van Zuid-Erd en een toef Puffoonse Pufroom - ik denk dat het u in de smaak zal vallen! Aah, en dat gezegd te hebben is het uiteraard een uitstekende manier om op te warmen met dit gure weer, het zal u vast goed doen -' Voor Madeline er iets tegen in kon brengen, had Shong met een vrolijke wuif al een ober aangehaald om de vrij prijzige drank op de lijst te laten noteren. Hij brabbelde intussen vrolijk verder over koffiebonen en Pufroom, over Cassia, de basisschoolkinderen die hij in zijn jaren van afwezigheid les had gegeven, over zijn broer, over allerlei aangename koetjes en kalfjes die hem te binnen schoten. Af en toe een lachje. Af en toe een enthousiast gebaar om de indruk bij een zin meer kracht te geven. Voor hem, immers, was er geen vuiltje aan de lucht. Voor hem was ze Madeline, één van de zuilen binnen zijn contactenkring die hem toendertijd fier overeind had gehouden en voor zijn gevoel nog altijd deed, een licht uit zijn verleden dat in de afgelopen jaren slechts even een dwaallichtje was geweest, en nu weer opnieuw een felle zomerzon. Een metgezel, waaraan hij zich in stormen en orkanen kon meten. Ze was Madeline, Hoofdmeesteres in het toen - en voornamelijk, boven álles, vriendin in het nu.

To a sky, after all? ☁

Eres keek op naar de kleine, opgewekte man toen hij met wat vage woorden van zijn stoel kwam en naar haar toe liep. Wat ging hij...Ze schrok toen hij zijn armen om haar middel sloeg en haar een stevige knuffel had. Ze keek naar de man met zijn sneeuwwitte lokken en zjn spitse oren die zich zo stevig aan haar vastklampte en opnieuw kwam de vraag in haar op; hoe goed hadden ze elkaar gekend dat ze een begroeting als deze had verdiend. Voorzichtig sloeg ze haar armen om zijn schouders heen. Wat hij verder zei kon ze niet meer verstaan. Zijn gezicht had zich begraven in haar bloes. Ze leek zich wat te ontspannen uiteindelijk. Zijn omhelzing had iets vertrouwds. Het bracht haar tot rust en nam zelfs wat van de nerveuze gevoelens die ze voor deze ontmoeting had gehad weg. Haar armen trokken zich echter wat terug toen hij naar haar opkeek alsof haar ogen wilde vragen wat er mis was. De naam die hij uitsprak liet haar bevriezen. Ze wist wie hij was. Het kleine jongetje en zijn vader. De mensen waar ze ooit een innige band mee had gehad die ze zich nu niet meer kon herinneren. Waar alle gevoelens voor bekoeld waren. Zelfs het kind had ze niet als de hare herkend. Ze hadden het de jongen niet verteld toen zij en Norwood erachter waren gekomen wie Aageths echte moeder was. Het was beter dat hij bleef denken dat zijn moeder overleden was. Maar het horen van de naam van, kennelijk haar eerste kind, bracht een nieuw schuldgevoel met zich mee. 'E..Elune...ze,' stamelde ze zacht maar kwam niet verder uit haar woorden. Dat was ook niet nodig aangezien Shong verder sprak. Hij liet haar los en zonder het door te hebben sloeg ze haar armen beschermend voor haar buik. Ze schudde haar hoofd bij zijn excuses. 'Nee, nee. Het is goed Shong. Het is..oke. Echt,' probeerde ze de man gerust te stellen, al probeerde ze ook zichzelf met die woorden gerust te stellen. Maar hij was begonnen aan een hele reeks buigingen om zich te verontschuldigen en ze wist niet hoe ze hem moest tegenhouden of....
Ze probeerde een nieuw onderwerp en in elk geval een excuus voor haar eigen laatkomen. Het leek enigszins te helpen. Ze glimlachte even zwakjes naar hem toen hij ook weer zat om hem daarna naar zijn reis te vragen waar hij gelukkig op in ging. Ze voelde de ijzeren greep om haar hart iets verslappen en ze luisterde met een enkel knikje van begrip naar zijn verhaal. Maar haar blik ging over in verbaasd toen de waterspiegel ineens begon te spreken en niet veel later de beeltenis van een kleine gekko toonde. Was dat...een watergeest? Voor het eerst die dag kon ze een beetje lachen. 'Het klinkt alsof hij een zware reis gehad heeft,' glimlachte ze nog een beetje nalachend. Maar toen nam het gesprek een andere wending. Het begon zo simpel. Enkel de vraag of ze wat wilde drinken. Een vraag die veranderde in een verhaal en de bestelling van het duurste drankje op de kaart waar ze verder geen woord tussen kreeg. Ze keek naar de man voor haar, vrolijk babbelend alsof ze elkaar gisteren nog gesproken hadden. De ijskoude greep waarvan ze had gedacht verlost te zijn bekroop haar weer en het bracht schuldgevoel en angst met zich mee. Hoe lang kon ze nog doen alsof ze wist wie hij was? Ze brak. Haar ogen vulde zich met tranen en haar schouders begonnen lichtjes te schokken. Tranen begonnen vrijelijk over haar wangen te rollen.

what is one cloud

De extase die de kleine Syaorin ervoer was een speciale sinds lange tijd, en hij wist dat hij zich er totaal in verloren had. Goede, oude herinneringen herbelevend. In zijn hoofd zag hij Madeline als een fonkelend baken van licht, een definitie van vrouwelijke gratie. Haar beeltenis stond daar fier overeind en zou ook niet zomaar richting de grond kunnen storten. Ze was moeder, pas geleden opnieuw, en Hoofdmeesteres over de meest befaamde school in heel Kovomaka. Wat was er niet om trots op te zijn? Hij wist in ieder geval dat hij het was. Ze had enorm veel meegemaakt, enorm veel overwonnen - en wie zou hij zijn om haar dat niet te zeggen, want het mocht zeker gezegd worden.
'Elune?' herhaalde Shong opgewekt de naam die met enige moeite over Madeline's volle lippen leek te komen. Glimlachend hield hij zijn hoofd een tikkeltje schuin. 'Is dat haar naam?'
Elune. Elune. Elune en Aageth. Mooie namen. Mooie kinderen, durfde hij ook te wedden. De watermagiër stond net op het punt om zijn mond te openen en haar met een glimlach mede te delen dat hij als ex-basisschoolmeester vrij goed met kinderen was en het totaal geen probleem zou vinden om regelmatig op ze te passen, tot hij de uitdrukking zag die zich op haar gelaat meester had gemaakt. Niet helemaal merkbaar voor zijn omgeving, schrok hij er wel een beetje van. Eerder voelde hij al een bepaald soort kommer die zich leek te hebben vastgezet in haar aura, als een kringelende damp. Zijn Cassiaanse aard, en de traditiegetrouwe richtingen van de Syaorin, maakten hem daar meer dan gevoelig voor. Ze was zoals hij zich haar kon herinneren. Even mooi, even gracieus. Maar ze was ook als een lege schelp, en het stak hem dat hij haar parel niet kon helpen vinden - wie, of wat dat dan ook mocht zijn. Ze leek in ieder geval te zijn verloren, als in een mist. In haar onderbewustzijn ergens ver zwevend in de atmosfeer daarboven. Niet geaard. Niet hier. Maar hij kon er zijn vinger niet op leggen hoe, of wat, of waarom - misschien was ze zich er zelf niet eens van bewust dat haar emotionele gemoedsrust finaal door de war was geschud. En het deed hem behoorlijk pijn, wetende dat hij niet wist wat er precies gaande was. Waar was Norwood trouwens, om zijn vrouw op te vangen? Ze leek het nodig te hebben. Hij had hem - nu hij eraan dacht - nog helemaal niet op de Academy gezien sinds zijn terugkomst. Licht fronsend uit bezorgdheid wierp Shong een snelle blik op de blonde vrouw, wilde iets doen, kon niks doen. In jaren van ervaringen, van het doorhebben van emoties van anderen en het kunnen aanvoelen van hun pijn of gemis, had hij geleerd zijn neus niet plomp in zaken te steken die hem niet aangingen. Alles dat hij voelde wat hij nu kon doen, was de sfeer een beetje luchtig houden. Vooral voor haar, zoals dat in de eerste plaats ook zijn mindset geweest was. De eerste reden waarom hij juist hier had af willen spreken, weg van haar drukke werksfeer en weg van de stress. Even ontspannen. Even rust - voor haar. Of, dat hoopte hij in ieder geval.
Er kroop een klein glimlachje op zijn gelaat toen Madeline enigszins een beetje werd opgepept door Ocelot, die zwaarmoedig zijn schetenlaterij achter het over de spiegel gedrapeerde doek vervolgde en de stof daarmee zo nu en dan ongegeneerd op liet waaien. De nukkige watergeest hoefde het niet eens te proberen, of hij maakte al een proestje bij menig persoon los - wat.. hem in dat geval dan vaak nog opgefokter maakte. 'Ontzettend zwaar,' verzuchtte Shong glimlachend, ondertussen het doek beschroomd naar beneden houdend. 'Ik denk dat ik hem zo met spiegel en al even toedek in een ziekenbed, wellicht hebben de huidige doktoren iets tegen knorrepotteritus.' Een tweede zuchtje liet zijn borst inzakken, hoewel er in een 'wat moet ik toch met hem aan'-trant nog een onbeholpen glimlachje op zijn gelaat stond. Hij had zijn ogen vriendelijk toegeknepen terwijl hij sprak, maar zodra hij ze weer openden zag hij iets dat hem recht in het hart trof. Zijn stoel stommelde op zijn poten toen hij half overeind sprong, zijn ogen verwijd.
'Maar juffrouw!' riep hij plotseling ontsteld uit, scheller dan zijn bedoeling was. 'Wat is er gaande dat u tranen laat vloeien?' Kwam het door hem? Was het iets dat hij mogelijk had gezegd of.. gedaan? Verbouwereerd volgden zijn zwarte ogen de zilveren sporen die zich onverbiddelijk een weg baanden over haar gelaat, was zijn blik vervolgens bevangen door haar stilletjes schokkende schouders - en hij kon in die paar tellen eigenlijk ook niets anders doen dan alleen maar staren. Het ene moment verliep alles nog innemend en opeens.. opeens zat ze snikkend tegenover hem. Als ze zoveel verdriet had, moest hij zometeen ook huilen. De pijn om haar zo te zien groeide met de minuut. Stilletjes kwam hij van zijn plek af en verhuisde naar de stoel naast hem, waar hij zich somber en ietwat verlegen tot niets anders kon aanzetten dan naar zijn samengebalde vuisten op zijn knieën te staren. Het kostte hem een paar beverige ademteugen voor hij genoeg moed bij elkaar geschraapt had.
En, toch.. ergens - Madeline kon het absoluut niet helpen en het was totaal het misplaatste moment, maar het deed hem met een stekend gevoel wel aan bepaalde persoonlijke miskansen denken. Hoe lang was het geleden dat hij zo met een vrouw had gezeten? Vijf, zes jaar? Meestal ook exact zoals het huidige tafereel. Hij, die met pijn in zijn hart ergens in een half leeggelopen taverne een vriendin troostte. Zij, die zichzelf in een semi-depressie had verloren, er alles uitgooide over haar afschuwelijke ex, over de tweede relaties achter haar rug om, alle bedrog en leugens, en.. intussen eigenlijk finaal gebruikt maakte van zijn zachte genegenheid, omdat ze nog zo vaak een mes in zijn rug kon steken, kon spotten met zijn lengte om zichzelf een houding te geven, hem op en neer kon laten lopen voor drankjes: hij stond toch wel klaar, was daar toch wel om een luisterend oor en een plaats om te overnachten te bieden. Iets dat ooit begonnen was als een bescheiden date, waarin hij iets voor een vrouw begon te voelen, maar ze uiteindelijk vrijwel altijd eindigde met een kennis die ze via hem leerde kennen. Een leuke vent, sportief, van een normale lengte. Niet iemand zoals hij. Natuurlijk niet iemand zoals hij. Zo'n vrouw zag zichzelf al naast hem lopen en hem als haar vriend aan haar vrienden voorstellen, een arm rustend om zijn kleine postuur - alsof het haar kleine neefje betrof. Dus hij begreep het. Met pijn in zijn hart verwierf hij daar begrip voor, sloeg zijn ogen maar met een onechte glimlach neer; acceptatie begon immers met begrip, en was je daar niet tevreden mee, dan veranderde je het of je liet het zo. Dat was hoe het was. Maar hij kon het niet veranderen, het was niet aan hem. Het lot.
Was overigens aan niemand. Dan hing hij er maar bij als vijfde wiel aan de wagen, geen blik of woord dat met hem werd verwisseld - tot hij haar op kon vangen als het mis liep in de relatie, vanzelfsprekend.
Verdorie, maar - hij liet de storm in zijn gedachten de vrije loop: het deed er nu helemaal niet aan toe! In de eerste plaats niet omdat Madeline verbonden was aan een ander, en hij niet op die manier iets voor haar voelde. En als tweede, omdat ze hem nooit zo zou behandelen, daar stak hij twee handen voor in het vuur. Het was slechts het moment en de situatie die een beetje ongelukkig inspeelden op zijn geheugen. Nansra, wat was hij in godsnaam aan het doen? Het was hoogst egocentrisch om zijn gedachten daar nu op volle toeren over te laten draaien. Teruggestort in de werkelijkheid, voelde de kleine man zijn hart weer samenknijpen bij het zien van de tranen over Madeline's lelieblanke huid. Hij - moest iets doen, hij..
In stilte pakte hij zijn gevoerde houtje-touwtjejas erbij, nog warm door zijn lichaamstemperatuur en zwak geurend naar zeep, lavendel - en een moeilijk te plaatsen, huiselijk, ergens toch apart aroma, zoals wanneer je binnen zou stappen in het huis van een buitenlands gezin - een geur die je, als je hem goed genoeg kende, aan hem kon koppelen. Zorgvuldig drapeerde Shong zijn jas over haar schouders, er daarbij nauwkeurig voor zorgend dat hij de stof zodanig schikte, fixeerde en op gelijke lengte aan beide kanten aan trok dat het haar warm bedekte. Eén hand nog leunend op haar arm - alsof hij haar met dat gebaar duidelijk wilde maken dat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat hij plotseling weg zou gaan, haar hier achterlatend - tastte hij tussen zijn benen naar de houten rand van zijn zitvlak en hupste overeind om met moeite zijn stoel stapje voor stapje dichter naast de hare te schuiven. Het ging alleen niet zo vlug en het ging al helemaal niet soepel. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een klein glimlachje, dat zowel verontschuldigend als opmonterend bedoeld was. Maar, uiteindelijk had hij zijn finishlijn bereikt en zat hij zo dicht bij haar dat hun bovenbenen elkaar konden raken. Zijn handen reikten even naar de hare, om daar een schone servet in achter te laten. Hij was geforceerd zijn arm hoog op te tillen om die vervolgens om de ranke schouders van de vrouw te leggen, in zachte halen strelend over haar rug, af en toe zacht toe sussend, af en toe een gouden haarlok achter een schouder vegend. Zo bleef hij een lange tijd naast haar zitten, zwijgend in alle talen. Trachtte haar het moment te laten nemen dat ze nodig had, dat ze - zover hij kon zien, aanvoelen - hard nodig had. Voorzichtig en met alle beleid - als ware het dat iedere onverwachte beweging haar smart groter kon maken - streek hij met twee vingers een verdwaalde blonde lok uit haar gezicht en achter een oor. Haar gelaat mocht op het moment dan een omlijning zijn van melancholie: ze was nog steeds mooi. Hij hoopte dat ze ook wist dat ze een beeldschone vrouw was die ijzersterk in haar schoenen stond - of.. dat was in ieder geval de koesterende, verwonderde herinnering aan haar die hij steeds keer op keer had opgehaald. En hij wilde nog steeds geloven dat ze dat was! Door de jaren heen kon ze geestelijk alleen maar sterker zijn geworden. Zwakker werd je niet, zelfs als je daar zelf wel heilig in geloofde. Leger misschien, maar dat kon opgevuld worden. Er school altijd kracht in de haast verholen dingen die over het hoofd werden gezien, of nog ontdekt moesten worden.
Uiteindelijk nam hij een welgekozen moment om de stilte hopelijk niet bruut te verbreken, maar te pauzeren, en zocht hij - voor hij dat deed - eerst wat voorovergebogen met zijn hoofd vriendelijk naar haar blik in de hoop haar niet te laten schrikken. 'Knuffels zijn altijd gratis als de nood hoog is, hé?' herinnerde hij haar er uiteindelijk op een zachte toon aan zodra hij oogcontact maakte, een voorzichtig glimlachje door zijn stille somberheid gebroken als een waterig zonnestraaltje, zijn van nature al aangename stemgeluid als smeltende boter. Hij draaide een tweede servet tot een prop om een verloren traan over haar wang weg te deppen. Naast haar was hij eerder als het kleinere formaat van een pluizige reuzenteddybeer die je op een kermis kon winnen en kon hij zich beter begraven in haar omhelzing dan andersom - maar.. maar het ging uiteraard om het idee. Vanonder zijn livrei tastte hij naar een paar ₮alons, die hij in een keurig stapeltje op de tafel optorende. Toegenegen legde hij zijn kleinere hand toen om de hare, kneep er even in.
'Kom, lieve juffrouw Madeline,' zei Shong uiteindelijk zacht, haast fluisterend, zijn vriendelijk toegeknepen ogen naar haar op geslagen. Terwijl hij zijn andere hand ook bemoedigend om de hare sloot en er in datzelfde moment langzaam een glunderend glimlachje op zijn gelaat kroop, vervolgde hij: 'Ik breng u naar huis. Wat u nodig heeft is een zachte bank in een vertrouwde omgeving, een knappend vuur in de haard en een mini-kok die voor u in de weer gaat aan een fornuis, intussen met een hand op zijn hart hopend dat hij niet al uw pannen aan laat koeken. Mijn speciale warme chocolademelk met discodip en cocktail-parasolletje is toch lekkerder dan de mocca-specialiteit van het huis.' De rumoerige drukte om hen heen, de vreemde blikken, de breedgeschouderde mannen aan de bar die graag de gelegenheid namen om misbruik te maken van een vrouw in tranen, en haar hoogstpersoonlijke situatie die geen enkele halfdronken vreemdeling hier ook maar iets aanging; hij wenste haar liever naar haar eigen kamer te brengen, waar ze zich - zo nam hij aan - nu in het moment het meest op haar gemak zou voelen dan in zo'n drukke kroeg. De ver van tevoren gemaakte afspraak, zijn haast om hier te komen, en het drankje dat nog in de maak was: dat was allemaal niet van belang, waren bij elkaar genomen maar samengeklokte minuten en rammelende muntstukken in een buidelzakje die hij bij tijd heus wel weer terug kon verdienen. Niets gewonnen, alleen maar verworven. Zoals het feit dat hij gewoon weer met haar een gesprek kon voeren. Zij en haar gemoedstoestand waren nu even belangrijker.

To a sky, after all? ☁

Ze had datgene gedaan waarvan ze had gehoopt dat het niet zou gebeuren. Ze was gebroken, in tranen uitgebarsten midden tussen de onbekenden. Dat was het laatste wat ze had gewild. Van tevoren had Eres niet kunnen weten hoe ze zou reageren op Shong. Vandaar haar nervositeit die ze die ochtend nog als gezonde spanning had afgeschreven. Maar het zat dieper dan dat. Zoveel dieper. Haar hoofd liep over terwijl ze zichzelf pijnigde ook maar de kleinste herinnering aan hem uit zichzelf te trekken. Ze voelde zichzelf met de minuut ellendiger en vooral schuldig naar de man die haar vanaf het eerste moment met niets anders dan oprechte vriendelijkheid had benaderd. En zelfs nu, nu ze de tranen niet langer tegen had kunnen houden was hij zo oprecht en zorgzaam. Hoe hij zonder iets te zeggen van zijn stoel was gekomen en naast haar gaan zitten terwijl zij zonder al te veel succes een verdere stroom van tranen tegen probeerde te houden. Soms gepaard met een beverige zucht omdat ze zichzelf tot rust probeerde te manen. Voorzichtig blikte ze opzij naar hem nu hij zo stilletjes naast haar was gaan zitten. Ze moest eerlijk tegenover hem zijn, hoe zwaar het haar misschien ook mocht liggen. Dat was ze hem verschuldigd. Het was niet zijn schuld. Het zou oneerlijk van haar zijn om hem dat te laten denken.
Wakker geschud uit haar eigen gedachten die al even onsamenhangend leken als de emoties die met haar aan de haal gingen keek ze op toen hij ineens weer in beweging was gekomen. Het snikken was enigszins gestopt terwijl haar, nog waterige ogen, hem bekeken. Hoe hij secuur zijn eigen jas om haar schouders legde om een gevoel van geborgenheid te creëeren. Zelfs de hand op haar arm deed bijdragen aan dat gevoel. Ze voelde zich bijna als een klein kind onder zijn troostende gebaren. Maar het ergste was gestopt. Af en toe vond een traan nog de weg langs haar wang om een kleine donkere vlek achter te laten op haar zijden bloes. Tranen die hij met een servetje weg depte. Bij zijn eerste woorden ging haar blik weer terug naar haar eigen schoot waar haar handen ondertussen het andere servetje in elkaar kreukelde en weer ontvouwde. Pas toen ze ook zijn andere hand om de hare voelde sluiten durfde ze haar ogen weer naar hem op te slaan. Nog steeds vol van verdriet en schuldgevoel, maar het schokken van haar schouders en het snikken wat ze had gedaan was gestopt. Ze waardeerde zijn vriendelijkheid meer dan ze in woorden uit zou kunnen drukken. Vooral nu. Daarom haalde ze wat trillerig adem en zocht zijn blik weer op. 'Ik verdien deze vriendelijkheid niet,' begon ze zachtjes, haar stem nog steeds onvast na de plotselinge overmanning van emotie. Opnieuw wendde ze haar blik af om zich voor te bereiden op haar volgende woorden. 'Ik weet dat ik je ken… Maar ik herinner me niets meer,' zelf beseffend hoe vaag dat moest klinken nam ze een nieuwe beverige hap lucht. 'De vrouw die jij waarschijnlijk gekend hebt, Madeline, er is nog maar weinig van haar over. Een tijd geleden werd ik wakker in het ziekenhuis, mijn geheugen als een groot gapend gat. Ik had een shuttle ongeluk gehad, of zo was mij verteld. Alles, mijn herinneringen, mijn naam, zelfs sommige eenvoudige dingen als aankleden, was weg. Verdwenen met de crash. In het ziekenhuis hebben ze me aan een nieuwe identiteit geholpen, Eres Rune. Sinds ik mijn weg terug naar de school heb gevonden ben ik kleine dingen te weten gekomen over wie ik was. Over Madeline. Maar…,' even leek ze opnieuw te breken maar ze hield het in. '… het spijt me zo. Ik ben alles kwijt,' haar stem was steeds zachter gaan klinken. Niemand anders dan Shong hoefde het te horen. Onbewust had haar hand de zijne gepakt en hield deze stevig vast, alsof ze op die manier steun bij hem probeerde te zoeken.

what is one cloud

Terwijl hij in zwijgen naast haar zat, haar voorzichtig strelend, met die milde gebaren moed insprekend - wilde hij in het geheim eigenlijk niets liever dan een diepe concentratie oproepen tot in zijn allerkleinste lichaamsvezels en haar chakra's afgaan.
Gewoon, om te kijken welke zich hadden gesloten en welke mogelijk teveel open stonden. Puur uit nieuwsgierigheid, en om haar mogelijk te kunnen helpen. Aan de hand daarvan misschien zelfs verder komen met zijn conclusies. Was Sahasrara, bij haar kruin, de boosdoener? Had Anahata zich volledig afgesloten, bij haar hart? Was het angst, schuld, boosheid? Maar het was uiteindelijk niet aan hem. De zeven chakra's waren zó persoonlijk. En hoewel menig persoon het ontzettend fijn vond om met hem te praten, soms zelfs uitgerust uit een gesprek kwam, was hij geen geleerd psycholoog.
Shong voelde dat hij enkel kon doen waar hij zich al aan wijdde: haar troosten, en afwachten. Als er iets was dat ze aan hem kwijt wilde, dan vertelde ze dit hem zelf wel en koos ze er wel voor wát, of hóe ze het wilde brengen. Stukjes uit een volledig verhaal dat hij anders brutaal had uitgevist. Misschien het volledige verhaal zelf. Misschien niets. Het maakte niet uit. Hij was al blij genoeg dat hij er in de eerste plaats op deze manier al voor haar kon zijn. En dus vervolgde hij zijn zachte aanhalingen, in stilte, maar met een glimlach op zijn gelaat.
Wanneer de huilende blonde vrouw in alle voorzichtigheid sluiks naar hem opzij blikte, richtte hij zijn glimlach tot haar in een bredere variant. Haar in stilte verzekerend dat het niet erg was om te huilen, dat hij het haar absoluut niet kwalijk nam en dat ze vooral even de gelegenheid moest nemen om het er even uit te gooien. Het verdriet had zich in zo'n ijzersterke greep om haar hart gesloten, dat Madeline's schouders onder haar beverige zuchten schokten. Ontfermd verplaatste zijn warme hand zich al wrijvend naar haar bovenarm, in een tedere zucht iets prevelend dat klonk als 'oh, juffrouw toch'.
Ze leek niet op zijn suggestie in te gaan om terug naar het kasteel te gaan, om daar even in alle rust op adem te komen zonder de nodige pottenkijkers; maar dat was niet erg. Hij bleef hier net zo lang bij haar zitten als het nodig was. Wellicht nam hij haar Oak's Field nog even mee in om wat winkels af te gaan, verlekkerd naar zoetigheden in de etalages van de plaatselijke bakkerij te staren, misschien was Madeline een modebewuste vrouw om het liefst nog even een kledingzaak in te willen duiken, waarop hij zich dan graag als levend kledingrekje op een kruk naast een pashokje opstelde; behangen met jurkjes, maar vrolijk neuriënd op het deuntje van een lied afkomstig van een antieke Erdse radio ergens in de zaak. Afleiding zoeken van datgene wat zo aan haar knaagde - en misschien zou hij haar op het einde van de dag nog iets moois cadeau doen. Een mooie sjaal van Novaans stof, of een goed boek. Wel eentje met een goede afloop, daar lette hij dan wel op.
Shong wipte bijna van zijn zitvlak languit over haar schoot uit de vloedgolf van verontwaardiging die hem plotseling overspoelde. Had hij dat nu goed gehoord? Dat ze zijn vriendelijkheid niet verdiende? Had ze die woorden bij Neptunus over haar lippen gekregen? Had ze.. moest hij -? Hij wist niet wat hij ervan moest denken; alleen dat het ronduit niet hoorde dat ze zich zo in de min stelde. Moest hij soms boos worden?
'Tuurlijk wel!' schoot zijn stem een beetje de hoogte in. 'U, van alle personen - juffrouw Madeline, verdorie, natuurlijk wel!' Hij wilde onder de stof van zijn jas, die hij eerder als een soort cape over haar schouders had gedrapeerd, zoeken naar haar handen om de zijne er zacht knijpend omheen te leggen en zo zijn misnoegen te uiten - maar hij staakte zijn actie, toen hij zag dat ze nog niet was uitgesproken.

Twee vingers hadden één van haar handen nochtans gevonden in een gebaar van sympathie. Hij trok ze loom terug bij het horen van haar volgende woorden, fronsend. Niet-begrijpend wat ze zojuist had uit gebracht. Zelfs zijn vleermuisachtige oren legden zich voor een kort moment in zijn nek, om vervolgens weer onder zenuwtrekkingen langzaam tot hun huidige positie te schikken, alsof de bedrevenheid van de draaiende tandwieltjes in zijn hoofd effect hadden op zijn buitenorganen. Moeizaam probeerde hij alles aaneen te knopen.
De woorden klonken na in zijn gedachten, maar hij wist zich er geen duidelijke betekenis aan vast te kunnen hechten. Hem kennen - en toch niets meer kunnen herinneren. Hoe.. ? Hoe was dat mogelijk?
Zijn leegtrekkende blik had zich nietsziend vastgehaakt op een tafelpoot, zijn hoofd in een ietwat schuine positie opzij gezakt. Zo liet hij de naderende uitleg over zich heen komen.
Dat er nog maar weinig over was van de vrouw die hij ooit een naaste vriendin had kunnen noemen. Een shuttle-ongeluk.. ziekenhuis.. amnesie - herinneringen en zelfs haar geheel eigen naam, die niets meer voor haar van betekenis hadden. Zwemen van een verhaal die zijn gedachten niet konden penetreren, behalve één nalatende boodschap die in zijn hoofd nagalmde als een slag op een gong: alles was weg.
Uit elkaar gespat als een tere zeepbel. Madeline was weg. Als hij het goed begreep had hij abstract gezien evengoed met een volslagen vreemde rond een kroegtafeltje kunnen zitten. En zo voelde hij ook hoe zijn hart werd ingebonden door een strak aangetrokken touw, overstromend van droefenis. Maar hij gaf zielsveel om haar, en juist de aspecten die Madeline tot Madeline hadden gemaakt. Ze was een stukje uit een verleden van eensgezindheid, toen alle collega's, vriend of geen vriend, een hechte bond vormden. Maar.. hoe dan? Waarom?
Stilletjes staarde Shong met hangend hoofd naar zijn schoot. Waar was Hatori? Kale? Hij had het haar willen vragen, ervan uitgaande dat ze nog hecht contact met ze had. En.. en Mèadraid?
Ze was zijn droom geweest. Het stond nog in zijn geheugen gegrift dat Heer Deshas haar bijna dodelijk had verwond, dat hij met zijn kleine gestalte en muggenkracht dapper genoeg in zijn schoenen had gestaan om met zijn gehele lichaam als een torpedo een stoot in de maagstreek van de Heer te leveren, en toen had hij het honderd procent zeker geweten: hij wilde een toekomst met haar opbouwen. Een gezinnetje, een bescheiden woning op Cassia, een klein wit Maltezerhondje erbij.
Wie weet wel zijn eigen trouwerij, waar zijn getuige misschien naar ringen moest zoeken onder de jurk van zijn bruid, zoals hij naar de ringen moest zoeken op de bruiloft van Norwood en Madeline. Dat alles met haar. En dat alles was nu ook kwijt. Alsof ze allemaal dood waren, overgegaan naar een andere wereld, om gelukkig te zijn met andere mensen.
Het duizelde hem. Hij voelde hoe zijn ogen zich vulden met tranen, schoof geagiteerd over zijn stoel, ondertussen de drang onderdrukkend om de kroeg uit te stormen.. maar ondanks alle opspelende emoties, het vluchtgedrag dat onder zijn huid jeukte en de liefste wens om hier en nu ter plekke in tranen uit te barsten, omhelsde hij haar toen.
Zijn hoofd gedraaid en half tegen haar nek rustend; hij kon met zijn kin nog maar net over haar schouder reiken. Zonder daar woorden aan te pas te laten komen, in stilte, omdat hij er de eerste paar minuten toch niets zinnigs uit zou kunnen krijgen.

'Het geeft helemaal niets,' zei hij tenslotte simpel. Dat kwam er een beetje murmelend gesproken uit, zo pratend met kledingstof en blond haar in de buurt van zijn mond. 'U.. daar hebt u geen blaam aan, juffrouw Madeline - Eres. Totaal niet. Het is, hoe het ook gewend of gekeerd wordt, niet uw schuld. U verdient niet wat er is gebeurd. Het is spijtig, en ik kan ook niet verbloemen dat het erg is - maar het geeft niets, in onze situatie. En - en weet u waarom? Dat kunnen we gewoon weer opbouwen, bij tijd. U en ik. U ziet bloemen vergaan, en u ziet er nog mooiere voor in de plaats terugkomen. Laten we nog mooiere herinneringen creëren, in dat geval.' Shong liet haar onder een diepe, beverige zucht weer los, en omlijstte haar gezicht met zijn kleine handen. 'Het is niet uw schuld,' herhaalde hij fluisterend. Zijn duim streek zacht over haar wang. 'Als de wereld u lijkt te zeggen op te geven, dan zal ik er zijn om u toe te fluisteren: probeer het nog één keer. Hand op mijn hart. Dit alles hoeft geen verschil te maken, lieve juffrouw. Als we vanaf het begin moeten beginnen, dan doen we dat.' Hij reikte glimlachend naar haar hand, die hij in de zijne nam, in ongedwongen handelingen uitstrekte en voor zijn borst hield. Hij legde zijn gestrekte hand er tegenaan. Het was een gebaar onder de Syaorin dat betekende 'wij zijn één'.
'Mijn naam is Shong Mu Chang-Yao, zoals u wellicht al vernomen had. Ik heb enkele vermaardheid op Cassia en omstreken als schrijver en symboliek begrip van 'het onmogelijke mogelijk kunnen maken' voor gediscrimineerde rassen, zoals de maatschappij stelt - maar dat is niet het belangrijkste, enkel voor u om te weten wanneer u een boek onder mijn naam in een winkel ziet liggen. Jaren geleden solliciteerde ik op uw school voor dezelfde positie, voor leraar in de kunsten der watermagie. Uw vorige echtgenoot, Norwood Vavendyor, was goed bevriend met me. U had een broer en een zuster, die op de school werkten als schooldokter en assistente. Hun namen waren Hatori en Mèadraid,' legde hij rustig uit, met zijn warme, serene stem die daarin bij kon dragen.
Er kroop een verlegen glimlachje op zijn gelaat terwijl zijn oorpunten rood begonnen te kleuren. 'Uw zus - Mèadraid en ik.. we - onofficieel maar onvoorwaardelijk -' Glunderend frunnikte hij een beetje aan de stof tussen zijn knieën, sloeg bijtend op zijn onderlip zijn blik weer naar Eres op. 'Laat ik het zo stellen dat ik niet denk dat het lang zou hebben geduurd voor we waren getrouwd, als alles goed was gelopen. U zou me dus een beetje uw.. 'bijna-schoonbroer' kunnen noemen. Aangenaam,' sloot hij af met een triest glimlachje.
'Ik weet dat het niet veel is en de puzzel tot uw verleden bij lange na niet compleet zal maken, maar - maar ik hoop toch dat het u iets zal helpen om te verwerken. Want, lieve juffrouw -' Langzaam verbrak Shong het contact dat hun handen verhielden, om de hare nu bemoedigend in de zijne te nemen. 'Het komt goed. U zal weer van iemand houden, iemand die u verdient, en dat zal wondermooi worden. Zeker weten. Wanneer het begrip 'thuis' verandert van een locatie naar een persoon, dan zal u zich niet meer zo geforceerd voelen om steeds achterom te moeten kijken, om gezichten en namen op te halen uit een leven dat voor u niet meer de uwe is. Het moment dat u eindelijk weer verder kunt. Die dag komt. Het is u niet verboden om te stralen en er te zijn, mooi persoon.'
Hij liet even kort een stilte heersen om die woorden tot haar door te laten dringen, onderwijl nog altijd teder haar hand strelend. In stilte trok hij vervolgens zijn sjaal van zijn stoelleuning om die over zowel Eres als hijzelf te wikkelen, wat een meer gevoel van eenheid tot elkaar opriep, hoopte hij. Hoewel hij daarin een beetje verdween in de stof, die als een opgekrulde dikke slang om zijn hals lag. De Watermagiër was even gedwongen om zijn zachte, begripvolle woorden die op het puntje van zijn tong lagen te bewaren om met een glimlach op te kijken toen een kelner het bestelde drankje op hun tafeltje kwam afleveren. Voorzichtig nam Shong het stomende drankje tussen beide handen, en blies er zacht in terwijl hij een beetje tegen Eres aan kroop om het haar te overhandigen. Een kleine oppepper, hoopte hij. Een hulpmiddel om dat ijskoude gevoel weg te kunnen drijven.
'En als u met iets zit,' vervolgde hij zacht, zijn handen om het kopje loslatend. 'U mag altijd langskomen, bij mijn lokaal, of - als ik daar niet ben - bij mijn persoonlijke vertrekken. U weet me te vinden. En u bent werkelijk dag en nacht welkom. Ik zal u helpen waar ik kan, wanneer ik kan. U bent maar een paar trappen en een klop op een deur verwijderd. Want u hoeft dit niet alleen te verwerken. En dat we met een schone lei moeten beginnen, hoeft niet te betekenen dat we van elkaar moeten ontvreemden. Onthoudt u dat voor me?' Kauwend op een chocoladeboon (die hij quasi-tersluiks tussen de room van haar drankje had gepikt om van te snoepen) wierp hij een vriendelijke blik naar haar op, wensend dat ze daar ook gebruik van ging maken. Het was gewoon teveel hooi op haar vork. Als hij iets voor haar kon doen, kon zijn - van een arm om haar heen tot een troostend gebaar: hij was daar. Graag.

To a sky, after all? ☁

Ze had het hem moeten vertellen. Bij iedere glimlach die hij haar schonk voelde ze zichzelf nog ellendiger worden. Ze had niet langer naast hem kunnen blijven zitten zonder hem, en met recht, te vertellen wat er gebeurd was. Om hem in elk geval op de hoogte te stellen van de waarheid, de volle waarheid. Ze had verwoed haar hoofd geschud bij zijn verontwaardigde blik en woorden waar sterk het misgenoegen in door klonk. Dat ze het tegen hem had durven zeggen. Maar hij begreep het niet. Hij begreep niet dat zijn vriendelijke glimlach, zijn oprechte vrolijkheid en opgewekte gebaren niets anders waren dan een zwart gat in haar herinneringen. Hij was een complete vreemde voor haar. En toch! Toch zat hij hier, omhelsde haar, sprak tot haar alsof ze oude vrienden. Wat voor een monster was ze dat ze hem niet eerder had ingelicht over haar huidige situatie. Om hem voor te bereiden op.. dit.. gesprek.

Dus ze sprak verder. Ze moest wel. Alles kwam eruit. Als een stortvloed aan woorden probeerde ze hem de reden van haar plotselinge huilen te vertellen. Waarom zijn woorden haar zo geraakt hadden maar vooral… dat het niet zijn schuld was. Ze merkte hoe hij zijn handen langzaam terug trok maar dat weerhield haar er niet van om door te gaan. Ze zou het hem niet kwalijk hebben genomen als hij nu was opgestaan en weg gelopen. Als hij niets meer met haar te maken wilde hebben. Ze kon hem niet de persoon terug geven die hij had willen zien. Zelfs al zou ze ooit haar herinneringen terug krijgen dan was het nog maar de vraag wat dat met haar zou doen. Als ze zich weer alles van Madeline zou kunnen herinneren. Wat waren haar herinneringen? Zou ze het eigenlijk wel willen weten? Het waren vragen die haar nog dagelijks teisterden.
Ze was daarom des te geschokter toen hij niet weg liep, maar haar omhelsde. De schok van zijn plotselinge omhelzing hielp haar om haarzelf weer een beetje te hervinden en het snikken langzaam minder te laten worden al stroomde er nog een enkele verdwaalde traan over haar wang. Ze luisterde stilletjes naar zijn woorden. Ze begreep niet waar hij de vergeving vandaan haalde. Haar waterige groene ogen richtte zich automatisch op zijn gezicht toen hij de hare omlijstte met zijn handen. Ze liet haar hand door hem lijden en een zachte zucht verliet haar lippen, als teken dat haar lichaam weer tot rust wenste te komen.

Hij stelde zich voor alsof ze elkaar nu pas echt voor het eerst ontmoette. Ze knikte langzaam op zijn woorden. De naam Norwood klonk haar bekend in de oren. Ze had de man heel kort gezien toen ze zelf net terug was op de school. Samen met het kind wat volgens hem haar zoon was. Maar haar ogen werden groot toen Shong haar wist te vertellen dat ze een broer en een zus had. Ze wilde hem bestoken met vragen maar wist zichzelf in te houden aangezien hij nog niet uitgesproken was. Uit de gestamelde woorden die volgden kon ze ontwaren dat hij en haar… zus blijkbaar ooit een stel waren. Honderd nieuwe vragen schoten door haar hoofd, een zware hoofdpijn overviel haar. Ze had familie. Waarschijnlijk levende familie. Maar waar ze waren… Dus ze had nog niks. Alleen twee nieuwe namen om toe te voegen aan de begraafplaats van haar oude leven. Het enige wat ze kon doen op zijn woorden was loom knikken. Bijna uit automatisme namen haar handen het kopje aan die Shong haar aanreikte wat niet veel later door de ober was gebracht. Ze wist voor lange tijd niet wat ze moest zeggen. Het was zo veel. Haar hoofd duizelde ervan en ze probeerde voorzichtig een slokje te nemen van haar drankje in de hoop weer iets van standvastigheid te vinden. 'Ik.. ik weet niet waar ik moet beginnen,' wist ze uiteindelijk uit te brengen toen ze het kopje weer had laten zakken. 'Ik denk.. welkom,' sprak ze daarna zacht. 'Mijn naam is Eres Rune. Ik ben voormalig docente muziek en het huidige schoolhoofd van Starshine Academy. Ik heb een dochtertje met de naam Elune. En ik ben heel blij met uw sollicitatie naar de functie van watermagie docent. Aangenaam,' stelde ze zichzelf voor waarbij ze hem eigenlijk alles vertelde over haar nieuwe leven. Hoe schaars het ook was. 'Mag ik vragen..,' begon ze vervolgens na een korte stilte opnieuw. 'Wat is er gebeurd tussen.. jullie,' vroeg ze, doelend op de relatie die Shong kennelijk onderhouden had met haar zuster.

what is one cloud

Het zou moeilijk worden om dit pad te bewandelen, zeker moeilijker dan ze zich op dit zekere moment voor konden stellen: maar moest dat betekenen dat hij alle banden met haar daarom maar door moest snijden, om haar vervolgens als persoon zijnde compleet te vergeten en verder enkel te benaderen als zijn baas? Het zou de makkelijkste en snelste manier zijn. Was teveel moeite om weer helemaal opnieuw op te moeten pakken. Kostte teveel energie. Te confronterend om iemand te moeten benaderen die je ooit kende, maar die intussen hedendaags als een complete vreemde voor je was. Liever nieuwe contacten aangaan dan zoveel energie te moeten steken in iemand, waarvan je niet eens zeker wist of ze het nog waard was. Het leven was kort en de tijd ging snel.
Dat was - hoewel deprimerend - feit zoals de meeste mensen in de huidige maatschappij dachten, tevens uit persoonlijke ervaringen. Maar zo stak Shong simpelweg absoluut niet in elkaar. Zo.. wílde hij niet eens denken. Een doortikkende klok en een maatschappij die zich verplaatste met de snelheid van het licht. En wat dan nog? Nansra had Kovomaka ook niet binnen een dag gecreëerd. Het Achtvoudige Pad bewandelen besloeg je gehele leven en kabbelde traag voort als een kalm beekje, dat was immers de bedoeling bij het ontdekken van je ware ik. Waarom zou hij haar keihard laten vallen, enkel omdat het 'makkelijker' zou zijn? En bovendien - bovendien was haar aura hetzelfde gebleven.
Even mooi. Het zou geen enkele verandering ondergaan, zelfs als zij wel door een metamorfose ging. Hij wist dat ook Eres niet onder dat soort personen gerekend kon worden. Ze was één van de personen van een grotere samenhang, waar hij op terug kon vallen en andersom, en die hij begroette met een joviale handdruk die een streep zette onder de eenwording die ze ooit waren. Daarom telde ze voor hem mee, meer dan ze zelf waarschijnlijk dacht. Hij kon zich namelijk voorstellen dat ze het ongelofelijk zwaar had gehad de laatste jaren - dat ze het, naar zijn vermoeden, voornamelijk, vooral alleen had moeten verwerken. Dat was alsof iemand overal stukjes door een oud landhuis verspreidde en je vroeg om de puzzel hier en nu af te maken. Zo moest dat vast hebben gevoeld - nog steeds.
En daarom.. daarom maakte het niet uit. Niet nu, en ook niet later. Die druk wilde hij haar niet nóg meer opleggen. Natuurlijk voelde het aan alsof ze een incomplete geest uit een ver verleden was, alsof ook zijn herinneringen aan haar verbrast werden door het feit dat ze nu, in het heden, niet meer aansloten bij de persoon die nu naast hem zat. Maar ze leefde nog. Was dat niet wat het meest telde?

Voor een kort moment was Shong in twijfel geweest of hij het Eres wel moest voorhouden dat ze nog ergens familie had, een broer en een zuster die van haar hielden - Madeline of geen Madeline. Of dat niet teveel in een keer was om haar te vertellen.
Het feit dat het haar wellicht een stapje (een kleintje, maar desalniettemin een stapje) vooruit zou kunnen helpen, maakte toch de doorslag. Afwachtend blikte hij haar tersluiks toe vanachter zijn sjaal, zijn blik een beetje bezorgd. Hij zag hoe haar ogen zich verwijdden, alsof ze het maar moeilijk op kon vatten dat ze daadwerkelijk.. niet geheel alleen in deze wereld was. Zwijgend trok Shong met wrikkende bewegingen de stof van zijn sjaal over zijn neus, zijn hoofd iets omlaag gezakt en zijn blik voor zich uit gericht. Had.. had hij hier werkelijk goed aan gedaan? Hij wilde haar hoe dan ook alleen maar helpen. Om haar niet de nodige druk op te leggen toen er een moment stilte volgde, liet hij haar kalmpjes de tijd nemen om de woorden te vinden waar ze aannemelijk naar zocht.

Ondanks dat de stof zijn neus en mond bedekten, was het aan zijn montere, opklarende gezichtsuitdrukking niet moeilijk te zien dat hij breed glimlachte op het moment dat ze hem verwelkomde. 'Het warme onthaal is nog even sterk als het moment dat ik hier vertrok, juffrouw, dank u!' kirde hij vanaf zijn stoel, blijer dan genoodzaakt was bij de herontmoeting. Er volgde zelfs een klein vlug buiginkje. 'Ik.. ik miste het mystieke oude kasteel, de magie uitademend zoals men dat nergens anders in Kovomaka kan proeven. Ik miste de collegiale verbintenis waar ik ooit trots deel van uitmaakte, miste de passie en de leerlingen van heinde en verre. En ik - miste jullie. U.' Hij verbeterde zich snel met een vlasrode blos op zijn wangen terwijl zijn oren iets naar beneden zakten, om het onderwerp vooral niet te richten op de vervlogen, lege herinneringen en de personen die hij met hart en ziel hoopte te zien, maar moest missen. Dat hij soms wat onhandig kon zijn op die vlakken, daar was hij maar al te goed van op de hoogte.
'Daarom - daarom ben ik bijzonder verheugd weer terug te zijn. Ik ga mijn best doen Watermagie het leukste vak onder de leerlingen te maken, u kunt tweehonderd procent op me vertrouwen!' Uitgelaten gooide hij een opgestoken duim de hoogte in, dat op zo'n dartele manier gebeurde dat het niet zo vreemd was geweest als hij een arm verrekte.

Het was toen dat hem die ene vraag gesteld werd, die.. hoe hij het ook graag anders had willen zien, een gevoelig onderwerp triggerde. Vooral na wat hij zojuist had gehoord.
Langzaam zakte zijn duim omlaag, de glimlach op zijn gelaat even zo wegebbend en vervagend als zand in de branding - alsof hij even bevroren was in het moment. Met een korte teug lucht keerde de kleine man zich toen onpraktisch schuifelend over zijn zitvlak een beetje van Eres af, intussen friemelend aan de uiteinden van zijn sjaal, en - zoals het leek - teruggeworpen in een stonde van ongemakkelijkheid.
Hoe kon hij dat plaatsen? Hoe kon hij het plaatsen, dat hij juist verwacht had dat zij meer over Mèadraids toestand wist, dat hij zich van binnen gebroken voelde door valse verwachtingen en een toekomst met zijn grote liefde in het water had zien vallen, dat hij -? Nog steeds onvoorwaardelijk van haar hield. 'Zoals u wellicht weet,' begon hij zacht te spreken, 'is het voor andere rassen moeilijk om rond te komen in de hedendaagse maatschappij. Mijn broer kwam in de schulden te zitten. Ik was gedwongen de school te verlaten, mijn wederkeer naar Cassia te maken om hem bij te staan. Daarna.. daarna heb ik haar niet meer gezien.' Zijn handen omklemden de rand van zijn stoel. Het was een poging om de schuld bij zichzelf te leggen, Mèadraid en vooral Madeline.. nee, Eres - geen blaam te treffen. Dat hij enkel zo goed en zo kwaad als het ging een vrolijke uitdrukking behield om het moment niet ongemakkelijk te maken dan het nu al was geworden - om haar niet het gevoel te geven dat het wel degelijk als een slag in zijn gezicht was, en hij zich heimelijk somber en verward voelde - liet hij niet aan de orde komen.

To a sky, after all? ☁

Zijn woorden. Zijn mededeling. Het had haar duidelijk overvallen. Even compleet van de kaart geveegd en iets in haar doen opleven wat ze al een tijdlang niet meer gevoeld had maar wat sinds haar aankomst op de school steeds sterker was geworden. Hoop dat ze ooit volledig weer haar oude leven zou herinneren. Ze keek even opzij naar de man naast haar. Misschien zou ze zich hem dan ook herinneren en alles wat ze klaarblijkelijk gedeeld hadden. Wat hen zo verbonden had. Dat voelde ze zich verplicht aan hem. Maar ook Eres zelf wilde weten hoe hun band geweest was en als ze haar herinneringen terug zou hebben, of ze er dan ook inderdaad weer een vriend bij zou kunnen rekenen.
Het enige wat ze nu kon doen was haarzelf voorstellen en hem daarmee het warme welkom geven wat hij verdiende. Hij deed haar goed de opgewekte blik in zijn ogen te zien, ook boven de sjaal vandaan. Hij bracht bijna als vanzelf ook een glimlach op haar gezicht ondanks alle emoties die ze nu in die korte tijd dat ze hier zaten al naar hem geuit had. Vele van hen niet erg positief geweest. Maar hij had zich er niet door laten tegenhouden om haar met niets anders dan vriendelijkheid te blijven behandelen. En dat waardeerde ze zeer. Het was in haar ogen af te lezen hoe dankbaar ze hem was.
Een lichte blos verscheen op haar wangen toen hij toegaf ook haar gemist te hebben. Als ze nog volledig wist wie hij was dan was ze er zeker van geweest dat dat gevoel wederzijds was. Dat kon haast niet anders. 'Er zal wel veel veranderd zijn vrees ik,' zei ze zacht. 'Veel nieuwe gezichten in de lerarenkamer. Maar ik weet zeker dat het allemaal goed komt,' glimlachte ze hem toe. Ze kon hem niet geven wat hij vroeger had gehad. Maar ze zou er wel voor hem zijn.
Het rood op zijn wangen was haar niet ontgaan nadat hij haar gezegd had onder andere haar te hebben gemist. Ze knikte kalm op de woorden die hij sprak. 'Daar twijfel ik niet aan,' voegde ze daaraan toe. Met zo'n enthousiaste leraar, wie zou het vak watermagie niet leuk vinden?
Haar glimlach verdween wat daarna. Door haar hoofd spookte nog steeds het nieuws wat ze even daarvoor nog over haar familie had gehoord brandde de vraag op haar lippen wat er tussen Shong en haar zus gebeurd was. Het waren eigenlijk zijn privézaken en het ging haar totaal niet aan, laat staan om ernaar te vragen. Ze had het begrepen als hij niet had willen antwoorden, het leek een nogal gevoelig onderwerp te zijn voor hem. Maar het ging over haar familie. Mensen waaraan ze verbonden was en tot vandaag niet eens meer het bestaan van wist. Ze had het wel moeten vragen. Hij wendde zich van haar af, duidelijk aangedaan en Eres wenste dat ze haar woorden terug kon nemen.
Toch gaf hij antwoord. En naarmate hij verder sprak drong bij haar het besef door dat hij waarschijnlijk had gehoopt om haar hier terug te zien. En toen dat niet het geval bleek te zijn dat haar zus in elk geval meer over haar kon vertellen. Niet wetende dat Eres zich de vrouw van wie hij zoveel gehouden had niet meer kon herinneren. Ze beet even zacht op haar lip. 'Dat spijt me voor je,' begon ze. 'Als ik wist waar ze was dan..,' ja wat dan? Even bleef Eres stil. Afwezig nam ze nog een slok van haar drankje en wierp een korte blik naar buiten. 'Misschien,' zei ze daarna. 'Als ze hier gewerkt heeft, dan staat ze in de archieven. Misschien staat daar ook in waarom ze is weg gegaan en wellicht een adres. Het kan zijn dat ze allang verhuist is en de oude gegevens niet meer kloppen maar… als het helpt… dan kunnen we de oude archieven erbij pakken,' stelde ze voorzichtig voor. Ze had geen idee of hij dat wel zou willen. Misschien wilde hij het inmiddels liever achter zich laten.

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Wat afwezig friemelde Shong met het servetje in zijn handen. Zoals hij een beetje onderuitgezakt in zijn eigen geïmproviseerde tros sjaal zat, zijn hoofd een tikkeltje gebogen en zijn blik gericht op zijn schoot, leek hij voor een moment verloren te zijn in zijn eigen gedachten. Hij vond het bijzonder moeilijk om over zijn lippen te krijgen waar hij diep van binnen mee worstelde. De indruk die hem naliet toen hij weer voet in het kasteel zette, zijn spullen naar zijn lokaal bracht, zoals vanouds het enorme, tot het plafond reikende aquarium completeerde met een betovering die alle mythische zeewezens in zijn verbintenis de nodige ruimte bood, een beetje rondstruinde, zich als het ware weer op liet nemen door het oude gebouw. Dat hij in zijn eerste dagen exotische Oost-Cassiaanse hapjes voor zijn collega's meebracht, ze opzocht in hun lokaal met een bos fleurige bloemen ter kennismaking, zo vrolijk als het ging naast ze aan de verhoogde tafel zat die over de eettafels van de leerlingen uitkeek, en zeker wist dat ze vriendelijk waren - maar dit niet echt kon concluderen door gebrek aan connectie. Dat hij zich daarom eenzaam voelde. Er was geen bond zoals die er vroeger wel was geweest, in die vervlogen tijd waarin iedere leraar elkaar goed genoeg kende om een gesprekje met elkaar aan te knopen. Het leek wel alsof iedere docent op zich op een eigen eilandje leefde. Het was inderdaad wel degelijk veranderd. Hoe kon dat ook anders? Het was zeven jaar geleden.
Voorzichtig keek hij over de stof van zijn sjaal weer naar Eres op. Zijn nijvere vingers stopten en sloten zich om het verfrommelde servetje. 'Maakt u zich over mij maar geen zorgen, juffrouw,' beaamde de bescheiden Syaori toen nochtans met een klein glimlachje. 'Het is goed weer terug te zijn.' Die bevestiging kwam er zekerder uit dan hij in eerste instantie verwacht had. Het was niet eens zijn plaats om er zijn hart over open te gooien, hier en nu. Hij mocht al blij zijn dat hij de Academy weer mocht attenderen in dezelfde positie. Iemand als hij. Anderzijds had hij er ook begrip voor gehad als ze zijn hersollicitatie geweigerd had: zijn puntige oren, zijn huid, zijn lengte, zijn gebruiken en normen en waarden. Dat zorgde wellicht teveel voor ongewenst getrokken aandacht op de werkvloer. Maar hier zat ze, hem net zo verwelkomend als dat hij haar opnieuw onthaalde. Ook dat zei enorm veel over haar als persoon. Meer dan ze zelf misschien wel dacht.
En toch -
Toch stak het, hoewel ze er helemaal niets aan kon doen of aan kon veranderen. Het stak met name doordat hij enkel door haar, als een soort van overblijver van dat oude hechte groepje, nu alleen nog warm ontvangen kon worden. Samen - zo voelde hij dat - waren ze als twee voortkabbelaars uit een periode die nu niet meer was, als enige achterblijvers. Mèadraid in zijn armen kunnen sluiten werd niets meer dan een segment dat hij 's nachts in zijn dromen kon stoppen. In Dream Walking, een vaardigheid binnen zijn ras waarin hij personen, herinneringen, wensen, geheel naar eigen hand gezette werelden kon reconstrueren en die veilig bewaard bleven totdat hij zijn laatste adem uitblies. Enkel daar zou hij haar dan weer zien, vreesde hij. Het was voorbij, voelde hij. Als een verbraste reflectie van wat ze ooit was geweest. Was dat het zelfs wel waard? Er zou geen dag komen dat het compenseerde met haar echte waarde.
Stilletjes plukte Shong aan één van de houten knoopjes van zijn kinderjas die nog als een warm dekentje over Eres' schouders lag gedrapeerd. De stilte die het volgende ogenblik kort heerste, liet hij als een geruisloze golf over zich heen komen. Hij staarde voor zich uit, hoorde haar poging aan om de pijn - die hij weg wilde stoppen, maar die ze kennelijk wel degelijk kon zien - iets voor hem te verzachten, haar zin afkappend in het proces omdat ze er ook niets aan kon doen, of veranderen. Of - toch?
'Misschien.' Zijn donkere ogen vonden de hare bij het vallen van dat enkele woord, zij het traag, maar met een nauwelijks merkbare flikkering van hoop. Heel even maar. In het eerste geval leek er niets te veranderen aan zijn uitdrukking bij haar voorstel, alsof zijn hersenen het nog moesten verwerken. De glimp van hoop die er initieel was, schemerde door - en doofde ook weer. Tijdens die vaart aan emoties zakte hij weer een beetje in; hij kreeg het niettemin voor elkaar om de blonde vrouw een zwak glimlachje te schenken.
'U bent werkelijk een hele lieve, ontfermende vrouw,' begon hij zacht te spreken. 'En ik apprecieer uw medeleven tot in de diepste vezel van mijn ziel. Maar ik ben bang, juffrouw Eres.' Shong zweeg en liet een bevende zucht ontsnappen, starend naar zijn ineen gebalde handen. Mentaal voorbereidend op wat hij wilde zeggen, maar eigenlijk niet kon. 'Ik ben bang, dat als ik haar gevonden heb - als ik de shuttle neem naar Nova, of, waar ze ook mag zijn - ik een gelukkige vrouw aantref, met..' Het leek alsof hij even een pauze moest inlassen om met moeite een brok in zijn keel door te slikken. '- Met kinderen, en een.. andere man. Haar eigen gezinnetje, omdat dat niet tegengehouden wordt door windstiltes. De tijd wacht voor niemand. Dat zou ik haar absoluut ook niet kwalijk nemen. Nooit.'
Er was niets wat hij er aan kon doen; zijn zin eindigde in een fluistering waarbij zijn stem even brak. Bij nader inzien was 'breken' misschien niet helemaal het juiste woord. Een klein weggemoffeld, doch hoorbaar scheurtje in zijn anders zo serene stem. Omdat hij nog zo zijn best wilde doen om zich groot te houden - in hoeverre dat natuurlijk ging.

Onbewust was ze een beetje op haar onderlip gaan bijten, wat ze al vlug weer afleerde toen ze blijkbaar zo hard gebeten had dat ze bloed kon proeven. Hij zag er zo… verloren uit. Daar onderuitgezakt in de stoel, de sjaal om hem heen. Zijn vingers die het servetje in zijn handen maar niet met rust schenen te kunnen laten. Een flauwe glimlach forceerde zich op Eres' gezicht. Alsof ze een geruststelling uit wilde stralen waar ze zelf niet in geloofde. 'Ik maak me toch wel een beetje zorgen. Ik zie je niet graag… verdrietig,' antwoordde ze voorzichtig. Waar het sterke gevoel precies vandaan kwam wist ze niet. Immers stond Shong nu net zo ver bij haar verwijderd als de rest van de staf. Maar toch… ze wilde dat hij gelukkig was. Dat hij oprecht kon lachen zonder die zweem van onzekerheid, van verdriet in zijn ogen.
Het minste wat ze kon doen was hem zich net zo welkom laten voelen als dat ze zelf had gewild toen ze net op de school was aangekomen. Verloren, met alleen Elune en een koffer bij zich. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze zich die eerste dagen had gevoeld. Hoe alleen ze was geweest. Ze wenste niet dat hij door hetzelfde heen ging. Hij verdiende beter. Het had haar gedachten terug gebracht naar haar zus. Hoe zij met elkaar verwoven waren geweest en hij nu niet langer meer alleen die last hoefde te dragen om iemand te missen. Nu Eres wist dat ze bestond, miste ze haar intens. Vreemd eigenlijk. Vooral omdat ze tot een paar minuten geleden niks van haar echte familie wist.
Dat alles leidde tot een voorzichtig geuit idee. Slechts een flintertje van een plan wat misschien leed kon verzachten. Een oppering in de hoop dat het hem uiteindelijk beter zou doen. Toen hij daarop zijn angsten uitte knikte ze begrijpend. Ook zij zou angst voelen om zo'n stap te ondernemen. Angst voor wat je tegen mocht komen. Een aantal minuten streek voorbij nadat zijn laatste woorden weggestorven waren. Achter de stof van zijn sjaal verscholen. Daarna maakte haar hand zich ineens los van de positie waarin ze tot dat moment had gezeten, om de zijne te zoeken. Zachtjes, en liefdevol, omsloot haar hand de zijne. 'Ik begrijp het Shong,' begon ze zacht met een warme glimlach. 'Het heeft een sterke ziel nodig om zo'n beslissing te maken,' ging ze na een korte stilte verder, haar hand nog altijd op de zijne. 'Ik ben blij dat je terug bent. En ik dank je voor alles wat je me verteld hebt. Je hebt geen idee hoe lang ik zoekende ben geweest naar iets om me aan vast te klampen. Iets wat me verder zou kunnen helpen. Jij hebt me dat vandaag kunnen geven. En ik wil er ook voor jou kunnen zijn,' eindigde zacht waarna haar hand zich eindelijk weer terug trok.

PROFILE MAGICIAN

» {Let the B E A T drop}
» ❧ Tali's drop
» Drip drop ✘ O P E N
» [ drop ] bad apple!!
» Shop untill you drop.

✦ One drop raises the sea

✦ One drop raises the sea

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen