Zachtjes neuriënd, een swingend liedje, liep ze al half dansend door de straten van Oaks Field. Af en toe keken er wat mensen om als ze weer eens een rondje om haar as draaide. Het was niet dansen, want ze moest ergens heen, maar lopen en dansen kon wel tegelijk, vond ze. Dus kreeg ze soms vreemde blikken naar zich toe geworpen. Die alleen maar vreemder werden als de mensen haar brede glimlach zagen. Mensen waren nou eenmaal niet gewend dat mensen zo duidelijk tevreden konden zijn. Het was een glimlach zo schijnend als de zon. Je zou haast denken dat deze jongedame de zon van de hemel had gestolen, had ingeslikt en daardoor zo was gaan stralen. Vooral nu de vlammende ster, normaal gelegen boven hen, ver te zoeken was. Verscholen achter het dikke grijzen wolken dek.
Doordat het wolken dek de dag verduisterde zagen veel mensen er moedeloos en troosteloos uit. Misschien was het hierdoor dat de jongedame juist nog meer op viel. Dit alles kon haar echter weinig schelen; de blikken, de treurigheid van de dag en zelfs de zon die ontbrak, ook al was ze iemand die erg genoot van de warmte, konden die lach niet van haar gezicht af halen.
Ze was wel vaker vrolijk, maar vandaag had ze er een goede reden voor. Althans dat hoopten ze, aangezien ze stiekem toch wel naar vanmiddag had uitgekeken. Een paar dagen terug, ongeveer rond deze tijd, had ze allemaal briefjes gemaakt. Deze had ze in licht roze enveloppen gedaan. Ze had geen andere kleuren. Dus ook al kwam het misschien nogal... ‘romantisch’ of ‘kinderlijk’ over. Dat had haar er niet van weerhouden die vrolijke papieren enveloppen te gebruiken. Ze had de briefjes zelf bijna met roze inkt geschreven maar was verstandig geweest en had gewoon zwarte inkt gebruikt. Haar handschrift zou waarschijnlijk al zwierig genoeg zijn om het papiertje op te vrolijken.
Op de briefjes stond een kort stukje tekst, nee echt? Jawel! Maar het was een bijzondere tekst... Het was een uitnodiging!

De uitnodiging:

Een beetje giechelend als een jong meisje had ze de briefjes bij elke stagiaire kamer onder de deur door geschoven. Zo ook had ze dit bij haar vriend Graham gedaan. Hij was de dokters assistent dus was niet perse een stagiaire... maar hé hoe meer zielen hoe meer vreugd, toch? Bij de rest had ze nog moeten zoeken en af en toe wat moeten rond vragen maar het was haar gelukt! Iedereen had een uitnodiging gekregen. Nu maar hopen dat de andere het ook een leuk idee vonden. Niet dat ze dadelijk om twee uur nog bij de Bokkenburcht staat te wachten als een schaap. Maar dat zou de tijd uit wijzen, eerst moest ze er maar eens komen.
Met nog wat pasjes, zacht geneurie en een hoekje om, waardoor ze bijna tegen iemand op knalde, kwam ze toch echt voor het cafeetje uit. ‘Yay,’ Klonk het droog en even liet ze haar ogen over de straat glijden waarbij ze bleven hangen bij een klok. ‘Precies op tijd.’ Mompelde ze in zichzelf, glimlachte en blies een klein wolkje lucht uit. Nu was het maar wachten tot de eerste zou verschijnen. Ergens voelde ze zich een heel klein beetje zenuwachtig maar dat werd grotendeels overspoeld door enthousiasme, nieuwsgierigheid en vreugde. Dadelijk als de mensen er waren zou ze toch wel haar ‘niet awkward, nonchalante’-zelf weer worden. En zou, zo sociaal als ze was, het gesprek vanzelf op gang komen en door rollen. Daar was ze niet echt bang voor. Dat zou wel goed komen. Alleen vond ze wachten nooit zo fijn.
Ze maakte dan ook een plop geluidje met haar lippen en begon al neuriënd wat te friemelen aan haar wit/zwarte arofatsjaal. Het was nog geen winter maar toch had ze wel al haar winter jas, een zwarte lange trenchcoat met veel knopen, aan en haar sjaal om gedaan. Handschoenen was ze echter vergeten en vervloekte zichzelf hier zachtjes om, ‘shoot’, toen ze opmerkte hoe koud haar handen waren. Hierom stopte ze met friemelen en deed haar ijspegel handen in haar jas zakken.
Nog steeds neuriënd en wat heen en weer wiegend op haar voet zolen, hoopte ze dat de rest snel zou komen. Dit zodat ze naar binnen konden gaan en zij haar handen kon warmen aan een kop thee... of misschien wel warme chocomelk.

Zijn blik stond afwezig terwijl hij uit het raam van de shuttle keek naar hoe het platform van de school steeds dichterbij kwam. Hij had de hele ochtend op Cassia doorgebracht, vast in het gerechtsgebouw om de laatste documenten af te handelen die nog open stonden. Het had hem eigenlijk alleen nog maar meer hoofdpijn bezorgd. Gelukkig zou hij er bijna vanaf zijn. Allhoewel, van iets als dit zou hij nooit afkomen. Onbewust was Aloiysius' hand naar zijn arm gegleden. Onder alle stof zat daar de tatoeage die de rest van zijn leven alleen maar lastiger zou maken. Het was al bijzonder moeilijk geweest om een stage in het onderwijs te vinden met zijn achtergrond. Laat staan straks ook echt werk. Het maakte mensen niet uit of hij uiteindelijk onschuldig was verklaard. Een blik op die tatoeage en ze wisten dat hij ergens voor vast had gezeten. Aloiysius wendde zijn blik af van buiten en keek de cabine rond. Het was middag en niet heel erg druk in de shuttle. Er zaten buiten hijzelf, nog maar drie andere passagiers in. Twee jongere mensen en één oude vrouw. Ze had een groot pakket op schoot met een kleurig lint eromheen gestrikt. Met haar ogen dicht zat ze weg te doezelen, ineengedoken in haar grote gebreide sjaal. Waarschijnlijk een moeder van een leerling die een "care package" kwam brengen. De aanblik van haar liet hem zachtjes glimlachen.

Buiten was het redelijk koud. Aloiysius zette de kraag van zijn jas wat op en stak zijn handen in zijn zakken, om er daarna met gefronste wenkbrauwen een brief uit zijn zak te halen. Eén blik op het roze geval herinnerde hem aan de enveloppe die niet zo lang geleden onder zijn deur was geschoven door ene Nora. De stagiaire muziek wist hij zich te herinneren. Ze had hem, en de andere stagiaires, uitgenodigd bij elkaar te komen bij de Bokkenburcht. Aloiysius had de utnodiging eigenlijk achteloos in zijn jaszak gestoken. Hij had er op dat moment geen behoefte aan gehad. Het herinnerde hem aan Kath, en Kath herinnerde hem aan Aria. Zijn blik ging naar de grote klok die aan een ijzeren paal bij het platform hing. Kwart voor één. Hij zou het nog kunnen redden als hij nu naar Oak's Field zou lopen. Hij haalde zijn schouders op, stak een sigaret aan en liep daarna weg van de school, in de richting van het kleine drorpje wat eraan grensde.

Hij had de Bokkenburcht al snel gevonden aangezien hij bekend was met Oak's Field sinds hij in zijn vrije tijd bij de Jolly Jester werkte om zijn rekeningen te kunnen betalen. Daarbij wilde hij, nu het weer kon, zijn vader financieel ondersteunen die de afgelopen zeven jaar een flinke klap had gekregen van alle advocaatkosten. Toch had de man geen moment geaarzeld en alles betaalt om zijn zoon vrij te krijgen.
Hij was verder gelopen, de straat in en zag al snel een roze harige dame staan. Ze leek het een beetje koud te hebben. Niet heel vreemd, het was allang geen zomer meer. Aloiysius liep op haar af. 'Ik neem aan dat ik hier het genoegen heb met Nora?' vroeg hij met een vriendelijke glimlach. Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Aloiysius Claude. Stagiair Literatuur,' stelde hij zichzelf voor.

Voor een tijdje keek ze naar de uitnodiging in haar hand, haar voorhoofd lichtjes gefronst. Ze had niet gedacht dat ze zo snel werd uitgenodigd voor dit soort dingen. Ze was er nu net een paar weken, de andere stagiaires kende ze nauwelijks, zelfs Nora was nog steeds een beetje vaag voor haar. Teren had ze wel gezien en kennis mee gemaakt dus ze hoopte dat hij er ook zou zijn. Alle stagiaires waren toch uitgenodigd? Calli zou zeker deze uitdaging niet uit de weg gaan. Dan kon ze alleen maar meer vrienden maken en dat was alleen maar positief toch? Dus legde ze de uitnodiging aan de kant, stond op om naar haar kast te lopen en nog even te bedenken of ze nu van kleding moest wisselen of dat ze gewoon dit kon aanhouden. Uiteindelijk besloot ze zich toch maar om te kleden. Het was een wat versleten spijkerbroek met wat gaten, maar dat was nu toch in dus dat zou waarschijnlijk niet opvallen, met een trui tegen de aankomende winterkou, met daaronder een bloesje waar het onderste deel en de kraag boven de trui uitkwam. Ze streek haar trui nog wat glad en bedacht zich of ze misschien haar haren in een staart moest doen of gewoon los. Ze besloot twee strengen van haar naar achteren te doen en die in het midden vast te zetten, zodat ze zo min mogelijk last zou hebben. Calli greep haar tasje, vergat bijna de uitnodiging met het adres en liep vervolgens haar kamer uit, op weg naar Oaks Field.

Het zou haar eerste keer in Oaks Field ook nog eens zijn. Een brede glimlach stond op haar gezicht terwijl ze door de straten liep, samen met nog veel andere mensen. Het gaf haar bijna een kerst-achtig gevoel. Sinds die tijd ook al bijna voor de deur stond. Misschien moest ze hier een cadeautje voor haar broertje en zusje kopen, dan hadden die ook nog een wat gezelligere kerst. Bij het denken aan haar broer en zus, ging er een kleine steek door haar heen. Calli was nu onderweg naar een leuk gezellig feestje terwijl haar familie zich waarschijnlijk in het zweet werkte om nog een beetje rond te komen. De glimlach vervaagde. Maar Calli had niet veel tijd om er nog over na te denken want iemand botste tegen haar schouder aan en toen ze opkeek zag ze in de verte de ontmoetingsplaats. De glimlach kwam terug. Met snelle stappen, terwijl ze wel oplette dat ze niet zomaar mensen omver liep, verplaatste ze zich naar de Bokkenburcht. Grappige naam eigenlijk. Ze grinnikte even en stapte vervolgens de kroeg in.
Calli werd begroet door vriendelijk en uitbundig gelach, het horen van bekers die tegen elkaar kletsten en een waard die bulderde bij een of andere grap. Even wat verlegen stond ze in de deuropening, haar hazelnootkleurige ogen zoekend naar degene die haar had uitgenodigd. Het was niet heel moeilijk. Nora had immers roze haar, dus dat viel vrij snel op. Opnieuw glimlachte Calli en liep ze naar het groepje, waar al drie andere mensen stonden, ze was dus een beetje laat. Maar ze wist niet hoeveel andere stagiaires er nog rondliepen op de academie, dus misschien zou er nog een hele groep komen. Ze stak haar hand op als begroeting. 'Hey iedereen!' Zei ze vrolijk terwijl Haar ogen over de jongens die er stonden heen gingen. Ze bleven haken bij Graham en haar glimlach verzwakte even. 'Graham.. grappig.. om je hier te zien.' Klonk het wat onzeker, waarna ze weer de glimlach op haar gezicht toverde. 'Ik ben Calli trouwens! Stagiaire Verzoring van Fabeldieren.' Ze keek de kring weer rond, iedereen wat in zich opnemend en afwegend wat voor persoon dit kon zijn. Maar Calli was hier eigenlijk niet heel goed in, dus liet ze het maar varen en wachtte ze geduldig tot iemand het gesprek voort zou zetten.

Haar bloesem roze haren danste mee op de wiegende beweging die ze creëerde door te balanceren van haar hak naar het puntje van haar voet. Een beetje een kinderlijk iets kon je het noemen maar het was koud en stilstaan was niet haar beste kwaliteit. Misschien wel helemaal geen kwaliteit van haar.

Het duurde gelukkig niet heel lang eer de eerste persoon verscheen. Ze had al zenuwachtig rond gekeken. Af en toe gedacht dat iemand misschien een stagiaire was. Om dan teleur gesteld te worden door het feit dat die gene haar niet aansprak dus geen stagiaire was. Een brede glimlach verscheen dan ook toen de persoon haar aansprak. Vragende of zij Nora was.
Direct op zijn vraag knikte ze en maakte ene knip geluidje met een van haar handen. ‘Dat heb je zeker!’ Uitten ze enthousiast en pakte zonder enige twijfel zijn hand vast. Ze hoorde zijn naam en knikte begrijpend. ‘Aangenaam Aloiysius!’ Even wilde ze een dansje maken omdat ze zijn naam direct goed uitsprak maar dat zou wel érg vreemd zijn dus in plaats daarvan ging ze verder met haar zegje.
‘Nora Celesta, de muziek stagiaire. Wat super dat je gekomen bent! Je bent de eerste om eerlijk te zijn. Hopelijk laat de rest niet lang op zich wachten want anders zal de kou hier onze dood worden.’ De laatste paar woorden sprak ze met een beetje een dramatische toon om daarna vrolijk te grinniken.
In dit moment dat de twee elkaar hadden begroet had Nora al gezien dat hij een erg nette broek aan had. Of hij daadwerkelijk een pak aan had was niet duidelijk. De vraag waarom hij zo formeel gekleed was vloog door haar heen maar die zou ze bewaren voor later. Het viel haar ook op dat zijn sfeer rustig was, iets wat je wel zou verwachten van een literatuur persoon. Al lag er ook een soort somberheid over heen… Althans zoiets leek ze op te vangen. Of misschien was het gewoon haar verbeelden. Niet iedereen was echter zo hyper en vrolijk als zijzelf.

Ze kon maar een iemand bedenken die kwa blijheid bij haar in de buurt kwam. Het was dan ook geen verassing dat het haar beste vriend was. Een vriend genaamd ‘Graham’, aka ‘idiot’, aka ‘dork’, aka ‘Oro’, aka ‘tosti met kaas en banaan verslinder’, iemand dus met vele namen.
Alsof het universum deze persoon zo naar beneden had gegooid om achter Nora te verschijnen hoorde ze opeens zijn stem. Bij zijn woorden kon ze een grinnik niet onderdrukken en voelde hoe hij op haar schouder leunde. Een sfeer typerend voor Graham overgoot haar en bracht een brede glimlach op haar snoet. ‘Ooooh!’ Uitten ze opeens verrast. ‘De almachtige medische magiër is verschenen! EN…!’ Zonder af te wachten of Aloiy er eentje pakte nam ze een honingsnoepje en propte die in d’r mond. Wat was ze toch weer heerlijk beleefd. ‘Hij heeft snoep mee genomen!’ Met een ‘le gasp’ face keek ze over dr schouder en grinnikte.
‘Awesome dat je gekomen bent… almachtige medische magiër.’ Haar laatste woorden sprak ze op een diepe mysterieuze toon om daarna haar tong uit te steken en te grijnzen. Een grijns die aangaf dat Graham nog lang niet van die naam af was.

Terwijl zij zo Nora-achtig haar zegje had gedaan was er ondertussen ook een vierde persoon verschenen. Door haar hyperheid, en zijn neutraalheid, was ze hem nog niet duidelijk opgevallen. Pas toen ze haar blik van Graham af haalde zag ze hem staan. Direct, met haar enthousiasme, verscheen er weer een brede glimlach. Het was echter de zenuwachtige sfeer die hij uitstraalde wat er voor zorgde dat Nora hem iets rustiger benaderde dan bijvoorbeeld die blonde achter haar. De brede glimlach veranderde dan ook in een warme, zachte lach en ze stak rustig, voor zo ver dat kon, haar hand uit.
‘Aangenaam Vergil.’ Ze knikte en ging verder op zijn volgende woorden. ‘Aaah erg nieuw dus! Welkom, wees welkom!’ Ze vouwde haar andere hand ook om de zijne heen en schudden deze opgewonden. Oeps daar was haar enthousiasme weer. ‘Je gaat het vast naar je zin hebben!’ Hierna liet ze zijn hand los en knip oogde met een bemoedigende glimlach er achter aan. ‘Super leuk dat je toch gekomen bent! Hoe meer zielen hoe meer vreugd!’ Ze hoopten oprecht dat ze hem niet zou afschrikken. Hij was namelijk nogal… klein… en dan niet alleen in lengte leek het wel. Maar dat hoefde natuurlijk niks te zeggen! Wie weet had hij wel al eens een draak of twee om zeep geholpen.

Nu het merendeel van de groep was verschenen keek de roze harige jongedame even rond. Het viel haar op dat het alleen maar jongens waren. Achter haar stond Graham en voor haar stonden Aloiy en Vergil. Wat betekende als ze een kwartslag draaide ze ‘tussen’ de jongens stond. Bij deze gedachte verscheen er een speelse grijns en lachte ze even. Vervolgens draaide ze een kwartslag en keek van Graham, die nu niet meer op haar kon leunen, naar de andere twee jongens.
‘Nu mag ik een wens doen.’ Opperde ze random en sloot direct haar ogen. Als een klein kindje stak ze haar neus iets hoger in de lucht en concentreerde zich op haar wens. De wens was niet veel bijzonders, simpel weg een gebedje hopende dat vandaag leuk zou worden voor iedereen. Het was echter de kou, het puntje van haar neus vroor er bijna af, die haar weer uit haar gedachten sleurde. Even rimpelde ze haar neus en opende haar ogen.

Veel tijd om hier op te reageren hadden de jongens niet want een iet wat bekende stem weer klonk vanachter de twee jongens. Ze was weer met haar rug naar Graham gaan staan, hij kon immers met gemak over haar heen kijken, zodat ze het mede meisje aan kon kijken. Net als haar stak Nora een hand op en glimlachte vrolijk. Toen de jongedame wat zei tegen, of over, Graham keek ze automatisch over haar schouder naar de jongen waarbij ze naar hem een wenkbrauw optrok. Haar nieuwsgierigheid begon alweer te borrelen maar die vragen zou ze voor later bewaren aangezien Calli alweer verder sprak.
Met nog altijd de brede glimlach keek ze naar het meisje wachtende tot ze uit gesproken was om dan haar te verwelkomen. ‘He-hey Calli! Welkom! Wat leuk dat je gekomen bent.’ Sprak ze en gaf heel chill en nonchalant een zacht klopje op de bovenarm van het mede meisje. ‘Nu ben ik tenminste niet meer de enige vrouw hier.’ Lachte ze en knipoogde naar de jongedame. Hopelijk had ze tot nu toe, en Calli ook natuurlijk, iedereen goed begroet. Het zou wat zijn als ze mensen zou afschrikken. Dat zou ze totaal niet willen.

Haar stroom van gedachtes en misschien zelfs een beetje zorgen werd onderbroken door een nieuw gezicht die naar de groep toe kwam en wuifde. Zichzelf niet tegen kunnen houdende stak ze ook haar hand op en wuifde blij terug. Toen de jonge eenmaal was aangekomen kon ze niet helpen te grijnzen bij zijn woorden. ‘Te laat? Nee hoor.’ Nonchalant wuifde ze in de lucht alsof ze een pluisje voor haar neus weg werkte.
‘Laten we zeggen fashionably late!’ Met een knipoog naar de jongen en een glimlach keek ze hem aan waarna ze verder luisterde naar zijn woorden. Hij was dus de laatste stagiaire, als ze zich de aantal briefjes goed kon herinneren.
‘Ah, welkom Teren! Leuk dat je ook gekomen bent!’ Met hetzelfde enthousiasme als bij de rest verwelkomde ze hem en bedacht zich dat hij, en een paar andere, inderdaad de namen niet kende.

Na zijn volgende woorden, wat leken op het einde van zijn zegje, klapte ze dan ook een keer in haar handen om de aandacht op zich te vestigen. ‘Oeh oeh, ik wil wel proberen!’ Sprak ze, wat als je niet wist wat ze van plan was misschien een beetje random klonk.
Vervolgende op haar woorden stak ze haar vinger in de lucht en legde deze op haar lippen. Enkele seconden was het stil en daarna wees ze naar Aloiysius en fronste lichtje. ‘De literatuur stagiaire! Met een… unieke naam… Aloy- A-‘ De frons werd dieper en ze haalde diep adem. ‘Aloiysius!’ Sprak ze uiteindelijk op een melodieuze toon en keek de jongeman glimlachend, als een nieuwsgierige kitten, aan. ‘Ja toch? Dat is juist, toch?’ Ze wist haast zeker dat ze het juist had uitgesproken, althans de klank goed had.
Deze kitten blik veranderde echter in een grijns waarna ze over haar schouder naar Graham keek. ‘En deze gozer hier is de almachtige medis-‘ Ze begon heel serieus met hem voor te stellen maar ze kon haar zin niet af maken doordat ze een zachte tik tegen haar achterhoofd kreeg. Al grinnikend stopte ze en bedacht zich dat ze die wel verdiende. ‘Graham dus…’ Even liet ze een korte stilte vallen. Zo eentje aan het begin van een storm. ‘De almachtige medische magiër!’ Bracht ze vlug pratend uit en ontweek Graham door snel naar de deur te rennen alsof ze een klein kindje was.
Al grinnikend, bruisend van vrolijkheid, draaide ze haar rug naar de deur en keek de groep rond. Het was een mooi aantal mensen. Perfect om gezellig mee te kletsen in een leuk cafeetje zoals de Bokkenburcht. Toen haar ogen bij Graham waren aangekomen stak ze haar tong uit om vervolgens naar Vergil te wijzen met haar vinger. ‘En deze jongeman is Vergil! Als ik het me goed herinner de vuur stagiaire. Net nieuw. Again, wees welkom.’ Met een warme glimlach sprak ze hem toe en knikte om te laten weten dat ze haar woorden meenden.
Vervolgens gleden haar ogen verder en stopte deze bij Calli. ‘En dan zijn we uitgekomen bij mijn enige mede vrouwelijke figuur…’ Ze plaatste de rug van haar hand tegen haar voorhoofd om de dramatische woorden wat te versterken. Een grijns krulde al snel om haar lippen waarna ze weer normaal ging staan en de grijns inruilde voor een attente glimlach. ‘Calli, de stagiaire van verzorging van fabel dieren. Be nice guys, anders kom ik achter jullie aan. En dat wil je niet.’ Al grijnzend rolde ze met haar ogen.
Hier op volgede een sierlijk gebaar met haar arm om te eindigen met haar openhand uitgestoken naar Teren. ‘En dan hebben we jou.’ Ze knikte en glimlachte. ‘Teren, de gene die fashionably late is.’ Ze kon het gewoon niet laten om dat er bij te voegen. Hopelijk kon hij tegen een grapje.
‘OH!’ Na die korte uitbarsting knipte ze in haar vinger en lachte. ‘En ik natuurlijk!’ Met haar duim wees ze naar zichzelf en glimlachte haar tanden bloot. ‘Well, ik ben Nora de koukleum… en koukleumen houden niet van kou, duuuussss…..’ Met een onschuldige lach keek ze de groep rond en weer met dezelfde duim over haar schouder naar het cafe. ‘Zullen we maar naar binnen gaan?’

Met goed keuring van de rest draaide ze zich om, opende de deur en stapte de behaaglijke warmte in van de Bokkenburcht. Ze was er nu al een keer eerder geweest en ze vond het vanaf het begin al een aangenaam cafeetje. Het was warm, zowel in aankleding als temperatuur, en niet zo immens druk als andere cafeetjes in Oak’s Field.
Eenmaal echt binnen ging ze op haar tenen staan en keek rond of ze ergens een tafeltje zag met veel stoelen. Al snel vielen haar ogen op een rond tafeltje bij het raam. Tegen het raam aan stond een halve ronde bank en aan de andere kant stonden stoeltjes. Voor zo ver zij kon zien waren het genoeg zit plekken voor iedereen. Precies zes. De plek was ook fijn aangezien het er niet heel druk was maar ze zaten daar ook niet onzichtbaar. Perfect dus!
‘Laten we daar gaan zitten. Dibs op een bank plekje!’ Ze wees naar het juiste tafeltje en nog voor mensen echt iets konden zeggen was ze er al naar toe gesprongen. Ergens maakte ze zich een beetje zorgen over het feit dat ze zo aanwezig was. Ze wilde echter niet over mensen heen lopen. Dus als ze zou gaan merken dat ze dat deed dan zou ze natuurlijk wat stiller worden, voor de anderen enzo. Maar tot nu toe was ze gewoon de gene die het plan had bedacht en daarom zich opstelde als de gang maker. Daarbij zat dat ook wel in haar persoonlijkheid. Ze was nou eenmaal een aanwezig persoon. Altijd al geweest.  
Maar als ze merkte dat ook maar iemand niet op zijn gemak was, dan zou ze er veel aan doen om die gene toch goed te laten voelen. Ze vond het immers erg belangrijk dat iedereen het naar hun zin had. Dan was zij gelukkig en had de rest een goede tijd. Dat was al meer dan genoeg. Maar voor nu zou ze haar non-awkwardness en enthousiasme gebruiken om het gesprek draaiende te houden. Zodat het uiteindelijk vanzelf zou gaan en ze hopelijk een leuke middag zouden hebben.
Aangekomen bij het tafeltje deed ze haar trenchcoat uit en gooide deze op het midden van het bankje. Ze had een kort broekje aan met een zwarte dikke panty er onder, knie kousen en haar zwarte laarzen. Daar op droeg ze een donker rode trui, zo eentje die lekker zacht en warm was. Ze knoopten haar sjaal los en legde deze ook bij de jas. Om haar nek glinsterden een klein zilveren kettinkje waarvan het hangertje wegviel achter haar trui. Eenmaal alle buiten kleding uit nam ze plaats op de plek waar haar jas en sjaal lag. In het midden van het halve ronde bankje dus. Om hier haar benen op te vouwen tot een kleermakers zit. Gelukkig was ze klein genoeg zodat de rest ook nog kon zitten.
Terwijl ze toe keek hoe de rest ging zitten wreef ze in haar handen om ze wat op te warmen. Ze waren echt haast ijs pegels geworden buiten. Toen de rest zat, en Graham het zakje met honing snoepjes op tafel had gezet, glimlachte Nora tevreden en stak haar hand uit om alweer een zoet snoepje te pakken. Ze waren toch wel érg lekker. En ze was nou eenmaal een zoeten kou. Hierna keek ze de groep rond en genoot een paar seconden van het gezelschap. Dit had ze te lang niet meer gedaan. Met leeftijdsgenoten ergens iets gaan drinken. Ook al waren het nog vreemden voor haar, althans, bijna iedereen. Ze vond het nu al een aangenaam gezelschap.
‘Zeg Graham,’ begon ze opeens en zoog op het snoepje. ‘Deze dingen zijn verrukkelijk. Waar haal je ze vandaan? Of heb je ze met je hocuspocus tevoorschijn getoverd?’ Het laatste sprak ze terwijl ze haar gezicht in een rechte plooi probeerde te houden. Maar faalde toen er aan het eind toch een grinnik ontsnapten.

Hij schudde kalm de hand van de vrij enthousiaste stagiaire muziek, een beetje ongemakkelijk glimlachend naar haar. Ze leek hem opzich wel een vriendelijk persoon. Zijn gedachten gingen even terug naar Kath maar hij moest niet te lang met zijn hoofd in het verleden blijven hangen. Daarbij zou Nora ongetwijfeld een goede stagiaire zijn. Vrolijk was ze in elk geval wel. Vrijwel direct nadat hij haar hand had losgelaten was er een ander van hun leeftijd achter haar verschenen en stak zijn hand naar hem uit. Medische hocuspokus? Dit was waarschijnlijk de dokters assistent van mevrouw Alezais. 'Aloiysius Claude,' stelde hij zichzelf voor een tweede keer voor, ditmaal aan Graham terwijl hij diens hand schudde. Hij wees het vriendelijke verzoek of hij ook een snoepje wilde zwijgend af. De enorme energie explosie van de twee hadden hem een beetje overdonderd en introvert als hij normaal gesproken al van zichzelf was hield hij zich een beetje afzijdig. Hij luisterde mee naar hun gesprekken, terwijl hij de laatste paar trekjes van zijn sigaret nam. Zijn blauwe ogen zagen de...enigszins korte kerel al aan komen lopen voordat hij had gesproken. Vuurmagie dus. Hij probeerde maar niet direct naar beneden te kijken wat lastig was als je bijna drie koppen groter was. Maar hij wilde hem ook weer niet beledigen door hem niet aan te kijken dus een korte beleefde knik van zijn kant was het resultaat. Zijn ogen werden van de jongen weggetrokken toen Nora weer begon te praten. Ja, hij voelde zich helemaal op zijn plaats hier...niet. Hij was bijna blij toen de volgende persoon kwam aangelopen. Een dame met groenkleurige haren en een misschien ietwat onzekere blik op haar gelaat. Calli, stagiaire verzorging van fabeldieren wist ze hem en de rest van de groep te vertellen al scheen ze Graham al te kennen. Niet verassend, de man kwam over als een makkelijke prater die bij dit soort dingen helemaal opleefde. Hij probeerde een kleine glimlach te geven al werd zijn aandacht getrokken naar de blonde, redelijk jonge man nog die zich bij hen voegde. Ook al zo'n bruisende energie bom. Teren was zijn naam. Zijn vak kennelijk waarzeggerij. Een glans van herkenning lichtte op bij Aloiysius. Hij had de docente wel eens gesproken. Hij blies de laatste rook uit, weg van het groepje en drukte zijn sigaret uit aangezien hij wel verwachtte dat ze dadelijk naar binnen zouden gaan. Het overgebleven filter verdween in de afvalbak naast de ingang voor hij zich weer op de rest richtte. Nora had het woord weer genomen. Hij voelde zich nog meer gespannen worden dan hij al was toen ze ineens naar hem wees en een poging deed zijn naam uit te spreken. Hij voelde zich meteen door de rest bekeken en gemerkt als "die kerel met die onuitspreekbare naam". Zelfs in de gevangenis hadden de cipiers hem Claude genoemd. Het was gewoon makkelijker voor iedereen. Haar uitspraak van de Cassiaanse naam was als een zwarte vlek op een wit veld. Voor hem athands. De rest zou het waarschijnlijk niet eens horen dus hij knikte maar op haar woorden, blij dat ze door ging naar de volgende. Het was niet dat deze mensen onaardig waren. Waarschijnlijk waren ze stuk voor stuk vriendelijk en goed in wat ze deden. Maar hij deed het niet goed in groepen en dat was pijnlijk duidelijk.

Hij was een beetje weg met zijn gedachten en keek op toen hij Nora hoorde vragen of ze de conversatie naar binnen konden verplaatsen. Hij liet de rest voorgaan en sloot achteraan de groep aan. Binnen was het warm en zijn jas voelde meteen zwaar overbodig. Zwijgend volgde hij Nora, die al precies uitgedacht had hoe en wat, en de rest. Zelf nam hij een van de stoelen. Hij trok zijn jas uit en hing die over de rugleuning. Zich ongemakkelijk overdressed voelend in zijn nette pak trok hij ook het jasje maar uit en stroopte de mouwen van het witte overhemd op. Het was er warm genoeg al viel hij er nog steeds buiten in zijn nette gilet en stropdas. De opgestroopte mouwen lieten het al iets meer casual lijken. Toch kon hij zich niet echt op zijn gemak voelen. Iedereen zat waarschijnlijk nog maar net toen hij weer opstond. 'Ik ga denk ik maar wat te drinken bestellen. Iemand anders?' vroeg hij met de kleine licht klunzige glimlach die hem zo eigen was. Zijn hoofd draaide om toen hij een nieuwe stem hoorde. Keith Pierce dus. 'Net op tijd, iets te drinken? vroeg hij, wachtend op de eventuele antwoorden voordat hij naar de bar liep en daar zacht zuchtend bleef staan. Hij wist niet of hij dit een hele middag ging volhouden.