“Neh’ria, darling, have you seen my- Oh!” Ze grinnikte toen drie paar armen zich behulpzaam uitstaken met verschillende klemmen voor in haar lange lokken: zilver, brons, goud, hout… Dit was één van de redenen waarom Neh’ria als adviseur hebben niet alleen fijn, maar ook bijzonder handig was. Glimlachend koos ze tenslotte een sierlijke, zilveren speld uit. Eén zonder al te veel opsmuk, maar die haar lokken voldoende bij elkaar wist te houden om haar ranke hals bloot te leggen, maar het geheel niet te strak naar achteren te binden. Dit gaf de ruimte aan enkele speelse krullen om te ontsnappen. “Thank you.” Nog een laatste keer bekeek ze zichzelf vluchtig in de spiegel. Ze was voor een simpel, maar elegant zwart jurkje gegaan welke gepast tot net boven de knie reikte. Eén van haar favoriete kledingstukken, omdat het er niet direct uitsprong qua explosie aan kleur of onnodige frutsels, maar haar lichaam wel op de juiste plekken accentueerde. En de lagere hals gaf het net een wat uitdagender tintje. Net genoeg. Classy.
Het was al even geleden dat ze zonder chaperonne naar een bar was vertrokken en om heel eerlijk te zijn… kriebelde het wel een beetje vanbinnen. Wie weet zou de avond eindigen in wijntjes achterover slaan bij de bar, maar wellicht lag er meer in het verschiet. In ieder geval hoopte ze wat meer gezichten te leren kennen rond haar nieuwste woonplaats. Mensen die ze op de thee kon vragen en waardoor ze haar werk soms even los kon laten. Als ze iets de afgelopen dagen had gemerkt, dan was het wel dat het werk als Beschermvrouwe erg verleidelijk was om je volledig in te verliezen… Om altijd iets te doen, soms even vlug, waardoor je eigenlijk altijd bezig was. Maar niet vanavond. Zo had ze het met zichzelf afgesproken.

En dus, ongeveer een half uur later, kwam het gezellige dorpje in zicht. Met haar nieuwe streven voor de avond had ze ervoor gekozen te gaan wandelen in plaats van zich door middel van lichtbronnen te teleporteren. Nee, vanavond was ze een gewone vrouw. Oh dear… Dat ging nog weleens lastig worden hier en daar.
Desalniettemin stapte ze tenslotte vol goede moed de Bokkenburcht in. Hm… Klonk gezellig genoeg.
Binnen waren er inmiddels de nodige dorpelingen binnen komen druppelen. De sfeer zat er in ieder geval al goed in, als ze de muziek op de achtergrond mocht geloven en de geur van mede haar al tegemoet kwam. De gemiddelde leeftijd leek bovendien hoger te liggen dan ze had vernomen van de Jolly Jester. Verschillende groepjes mensen zaten door de hele ruimte verspreid, waardoor ze zelf richting de bar was gelopen om hier een lege barkruk te bemachtigen. De barman werd met een vriendelijke glimlach gegroet terwijl ze haar lange jas afnam om deze over de kruk te hangen, alvorens er elegant op plaats te nemen.

@Master Bigby

“No… Snow I-“ De duim en wijsvinger van zijn grove hand drukte gefrustreerd in zijn neus brug, want de schelle vrouwenstem uit de hoorn onderbrak hem.. voor de zoveelste keer. Hij haatte het als ze deed. “I didn’t. No.” Hij kon niet eens zijn woorden afmaken.  “She’s old enough to think for herself.” De spieren rond zijn kaken spande zich zichtbaar aan. This woman.. ”No… so what?! They’re my children too!” Hij was hier zo klaar mee. “Well you should’ve thought of that before you chose to divorce me.” En uiteraard sloeg ze de hoorn op de haak. Hij zucht. Zichtbaar vermoeid van dit riedeltje. Bigby zelf hing de hoorn weer kalm aan de haak. Het was een hele uitvinding hoor, die telefoons, maar zolang zijn ex-vrouw de magie ervan misbruikte was hij ze liever kwijt dan rijk. Zijn bruine gloeiende blik schoot door de kleine, maar volle kroeg. Er was ongetwijfeld iemand die mee had kunnen genieten van zijn vermoeiende divorcé leven. Hoogstwaarschijnlijk de twee oudere mannen die, niet ver van hem verwijderd, in een de hoek met z’n tweeën hun lange dunne pijpjes zaten te roken. Onderwijl hem ongegeneerd en veroordelend aan starend, door de grijzige rook pluimen die puffend uit hun gerimpelde getuitten mond werd geblazen. Damn old people…

Hij griste de note, waar in slordige blokletters een telefoonnummer op was geschreven, van de het Erdse apparaat af. Stak deze verfrommelend in de zak van zijn lange beige regenjas en stapte uit het smalle gangetje, dat naar de toiletten liep, om een lege kruk aan de bar te bemachtigen. Hij was hier nog geen dag en het begon al goed. ”Whisky on the rocks.” daar was hij aan toe. ”With a twist. voegde hij er nog brommend aan toe alvorens hij plaatst nam. Hij voelde de spanning in zijn schouders en sloot zijn ogen. Met zijn ellenbogen steunend op de bar masseerde hij zijn slapen, waarna hij een diep zucht slaakte. Hij keek pas op toen het glas whiskey voor zijn neus werd gezet en hij hier een bescheiden sipje van nam. Hij liet de brandende vloeistof over zijn tong gaan. Het palet aan smaken ervan proeven. Het was haast een bevrijding. Toen hij het glas weer neerzetten en hij zijn zwarte stropdas wat recht trok, schoof zijn blik subtiel opzij. De bokkenburcht was niet bepaald leeg geweest toen hij binnen was gestapt. Maar afgezien van hemzelf zat er maar één ander persoon aan de bar. Hij draaide zich meer naar haar toe, een tikkeltje minder subtiel nu, want ja.. het was een haar. De vrouw van top tot teen bekijkend. Bruine lokken, elegant opgestoken met hier en daar een losse krul, om de indruk te wekken dat ze, ondanks haar geraffineerde stijl, zeker nog flexibel en misschien zelfs een hint van speelsheid bezat. Zo’n wel bekend zwart jurkje lag net strak genoeg om haar goedgevormde lichaam te accentueren, met lage hals en net aan lang genoeg boven de knie gesneden. Menig man zou als een hitsige wolf huilen naar de schoonheid en subtiele sensualiteit die ze daar, zo kalm en sereen, uitstraalde op haar barkruk. Hij kon absoluut niet ontkennen dat ze prettig was om naar te kijken… goeie benen zeg… Maar Bigby kon zich niks anders dan afvragen wat zo’n geheel uit de toon vallende madam hier, in deze oude kroeg vol stamgasten – gekleed in hun dagelijkse stinkende vodjes na een lange dag werken, kwam doen. ”You sure you’re in the right place miss? You don’t really seem to fit in with us common folk,” Een halve glimlach op zijn altijd norse gezicht om aan te geven dat hij het niet slecht bedoelde.

Dankbaar had ze de barman toegeknikt toen een royaal glas rode, Raziaanse wijn op het bierviltje voor haar neus werd gezet. Uit een automatisme vlochten haar vingers zich er omheen, zonder dat ze direct een slok nam. In haar hand gehouden leek het eerder een extensie van haar voorkomen te zijn, als een tot leven gekomen schilderij. Genietend van het zachte geroezemoes van stemmen en de krakende platenspeler op de achtergrond, liet ze haar blik gedachteloos dwalen… Ergens achterin bleef het steken op een vrouw van middelbare leeftijd die zich lachend en gierend in de armen van twee mannelijke leeftijdsgenoten stortte, de welkome aandacht opzuigend als een spons. Haar kleding oogde… jeugdig, tot op de grens dat men zich af kon vragen in hoeverre het voor iemand van haar leeftijd nog gepast was. Niet dat Leandra daar enig oordeel over had. Als je decennia van mode had meegemaakt, werd ieder stuk stof vanzelf relatief.
Niet ver daarnaast leken twee oude vrienden eindelijk de kans gekregen te hebben wat tijd in te halen, te zien aan de uitbundige verhalen die ze elkaar vertelden. Echter, vielen ze wat stil in hun gesprek bij het horen van een barse mannenstem vlakbij. Het was niet moeilijk te missen, waardoor meerdere hoofden zich vragend die richting op draaiden, inclusief het hare. Vanaf haar positie kon ze moeilijk een gestalte onderscheiden. Oei… Maar dat klonk als een pittig gesprek. Ze kon er niets aan doen; een seconde vertrok haar gezicht met een zweem van medeleven. Stilletjes vroeg ze zich af wat zich precies aan de andere kant van de lijn had afgespeeld, aangezien het als een telefoongesprek had geklonken.

In tegenstelling tot andere gasten in de ruimte, probeerde Leandra zich wijselijk niet met andermans zaken te bemoeien en had zich daarom al snel weer op haar eigen glas gericht. Het zou hier wellicht bij gebleven zijn, ware het niet voor de breedgeschouderde man die niet veel later vlak naast haar plaatsnam aan de bar. Zwijgend luisterde ze naar zijn bestelling en zag de barman aan het werk gaan, maar nog voor het glas de bar raakte, deden een paar van haar eigen talons dat eerst, subtiel genoeg om aan te geven dat ze de vreemdeling zijn drankje zodanig gunde dat ze ervoor wenste te betalen. Inmiddels had ze ook de eerste paar slokjes van haar fruitige drank genomen, het glas nog altijd afwezig wegend en wiegend in haar hand.
Wederom was ze stil gebleven, mede om de ander de kans te geven eerst wat stoom af te blazen na zijn eerdere aanvaring. Het was pas toen hij haar aansprak, dat de vrouw tenslotte langzaam opkeek, hem in eerste instantie enkel vanuit haar ooghoeken in zich opnemend…
Hij was in één woord… “ruw” te noemen. In uiterlijk, in stem en algeheel voorkomen. Een set brede schouders ging verborgen onder de kleding die hij droeg. Een sterke kaaklijn was bedekt met stoppels en een beginnend baardje. Grote handen, donkere ogen. Intimiderend misschien zelfs, en toch… Ze gunde hem een uitgebreidere blik bij het zien van zijn vriendelijke glimlach. En toch was dat maar één deel. Net als hij deed ze geen moeite te verbloemen dat ze hem observeerde, al was het tegelijkertijd vrijwel onmogelijk aan haar gezichtsuitdrukking af te lezen wat het definitieve oordeel was. Toch bracht zijn opmerking tenslotte een zachte, oprechte lach teweeg. “Oh please… You’re giving me more credit than I deserve,” lispelde ze goedmoedig met haar harmonieuze, accentloze stem. Nog een bescheiden slok werd van de wijn genomen, voor ze zich ietwat zijn richting op draaide. “Between you and me: I’m not from around here, so I was told it was either this… or a bar full of teenagers. So I think I prefer some… less hormone-driven company tonight.” Ondanks haar geraffineerde voorkomen, spatte er plotseling een hint van speelse geamuseerdheid vanaf. Een teken van een gevoel voor humor en toegankelijkheid. “Besides,” vervolgde ze op dezelfde toon, even naar hem toebuigend alsof ze op het punt stond hem een geheim te verklappen, “I happen to know the chef here makes a mean meat pie. You wouldn’t say, but it’s enough for me to want to try it for myself,” Met deze woorden had ze kort haar glas naar hem geheven, alvorens weer terug te buigen.

@Master Bigby

Zijn bruine ogen, die misschien iets té lang bij haar benen waren blijven steken, vonden nu de hare toen ze haar mond openen en reageerde met een al net zo geraffineerde en melodieuze stem. Passend bij haar voorkomen en uitstraling. Ze was als een nachtegaal in een boom vol oude raven en eksters. Krassend en kraaiend. Waar haar gezang maar net boven uit leek te komen. Dit werd meteen op dat moment beaamd door het kakelende gelach van twee vrouwen, aan de andere kant van de levendige kroeg.  Stelletje kippen... Maar ook hij, de rouwe Erdse man, was als het zwart tegenover haar wit.
Nog altijd met de halve glimlach rond zijn lippen, die een van zijn wat scherpere hoektanden ontblote, luisterde hij kalm naar haar worden. Enkel begrijpend knikken. Langzaam een profiel van haar vormend in zijn getrainde detective brein. Ze was, net als hem, nieuw op deze planeet, maar ze leek wel mensen te kennen hier. Haar accentloze woorden lieten hem afvragen waar ze precies vandaan kwam en wat ze hier kwam doen. Ze had niet bepaald die typische leraren vibe, dus hij betwijfelde of ze een lerares op starshine academy was. Hij had genoeg jaren samen gewerkt met dat soort mensen. En een ding was zeker. Je hoorde bij een typisch soort volk om leraar te worden. Maar goed...

Een zacht grinnik rolde uit zijn mond bij haar woorden, terwijl hij naar zijn binnenzak greep om een gevuld aluminium sigaretten doosje eruit te halen. Hij stak er een tussen zijn lippen, stak deze aan en blies de eerste hijs rook uit zijn neusgaten, waarna hij het doosje aan zijn bar gezelschap aanbood. De hele handeling was in fracties van seconde gebeurt wat duidelijk maakte dat hij een doorgewinterde roker was. Zoals hij dat zelf altijd zei. Kettingroker klonk zo naar. Alsof hij aan een ball and chain vast zat.
Zijn blik was weer opzij gedraaid, toen de vrouw wat naar hem toe boog. Hijzelf week voor geen moment van haar weg. De smeulende sigaret tussen zijn de vingers van zijn rechterhand en het glas whiskey tussen de vingers van zijn linkerhand. Ondanks de rook van de sigaret kon hij duidelijk haar zoete vrouwelijk geur onderscheiden. Hmm.. aangenaam.. Zijn donkere ogen dwaalde even over haar gezicht. De vormen en lichtelijke oneffenheden in haar grotendeels egalen room blanke gezicht in zich opnemend en uiteindelijk afdwalend naar haar ranke ontblote hals. Zijn glimlach verbrede weer wat, terwijl hij haar kant op leek te buigen en zijn arm over de bar uitstrekte. Om vervolgens een asbak, die bij het viltje voor haar wijnglas had gestaan, naar zich toe te trekken. "A mean meat pie hmm? Sounds interesting" sprak hij bedenkelijk, een sipje nemend van zijn glas. Waarna hij de vloeistof weer aftastend in zijn mond hield voor hij doorslikte. "Are you sure a lady like yourself can handle that? I'm more than willing to share it if it gets too mean." en die halve grijns verscheen weer rond zijn mond. Hij wilde wel eens proeven hoe goed die taart was en of het kon tippen aan zijn eigen recept.