Ze kende ondertussen elke groef, elke stip en elke oneffenheid in haar plafond. Haar kussen vulde koortsachtig warm dat zelfs draaien geen zin meer had en haar dekens verstikten haar eerder dan dat ze haar warmte gaven om in slaap te blijven. Oriëls ogen, blauw als de kolkende zee met vleugjes groen, staarden naar boven. Ogen die door iedereen heen leken te kijken, recht in je ziel. Je kon verdwalen in die hypnotische kleuren blauw en er elke keer een nieuwe tnt in ontdekken die je de vorige keer niet gezien had. Maar er waren niet veel mensen die zich comfortabel genoeg voelde bij haar om haar recht aan te kijken. Ze wisten dat Oriël aan één blik genoeg had om elk geheim van je te achterhalen. Elk flintertje van je verleden te hebben gezien. Je pijn en vreugde gedeeld. Ze zou dit nooit doen. Dat was tegen haar principes in. Het waren levens die je voorbij zag flitsen en dat was heel persoonlijk. Erg diep keek ze dan ook nooit zonder toestemming. Maar er waren maar weinig mensen die dát van haar wisten.

Uiteindelijk gooide ze de dekens van zich af en stapte uit bed. Op blote vloeten vond ze haar weg naar de badkamer waar ze het licht aan deed door met haar vingers te knippen en een blik in de spiegel wierp. De donkerblauwe lokken die futloos langs haar hoofd omlaag vielen verrieden haar waren gevoelens, zoals haar haren wel vaker met haar sterkste emoties meekleurde. Ze streek er met een hand doorheen en borstelde ze daarna zacht. Dat zorgde al meteen voor wat meer levendigheid. Oriël sloot haar ogen en drukte de negativiteit weg. Ze duwde haar eigen gevoelens ver naar de achtergrond, verstopt zodat alleen zij er nog maar bij kon. Toen ze haar ogen weer opende hadden haar lokken hun gebruikelijke rood/paarsige kleur weer al lag er nog steeds een blauwe gloed overheen. Ze stapte ze douche in en liet het warme water over zich heen stromen.

Het water had haar iets opgeknapt. Ze voelde zich in elk geval niet meer alsof ze de avond ervoor uit de Toren was gevallen vanaf de hoogste verdieping. Met een mok thee die ze in haar eigen vertrek had gemaakt was ze naar buiten gegaan. In haar zwarte broek, met een al net zo zwarte top en een donkerbruine trui was ze niet meer dan een schim in de ochtendmist die als een vochtige deken over het grasveld lag. Haar huid leek zowaar nog bleker te zijn in de donkere kleding. Maar de te grote trui die half van haar schouder afzakte zat te comfortabel om hem niet op een ochtend als deze te dragen. Een overblijfsel uit een ander leven waar ze bijna wanhopig aan vastklampte. Ze walgde van zichzelf. Oriël blies zachtjes in de hete mok in de hoop de thee iets af te laten koelen voordat ze voorzichtig nipte. Haar ogen waren gericht op de horizon waar langzaam de zon aan haar klim was begonnen. Spoedig zou ze de mist doen verdwijnen en de aarde opwarmen. Maar tot die tijd was ze niets meer dan een lichtgevende bol gas die haar gele, oranje en rode kleuren over het land verspreidde als vuur dat zich gulzig door een blok hout heen vrat. De stilte die om haar heen hing, maakte het tafreel ietwat droevig en voor een moment leek ze zichzelf opnieuw te verliezen. Maar Oriël stond zichzelf deze gevoelens niet toe. De dag was immers begonnen.

Ze wist dat hij er was. Ze had hem al gezien. Of liever gezegd, gevoeld. Echt zien deed ze later pas. Ze wist nog niet veel van de man. Zijn naam was Geralt. Hij gaf vuurmagie op school en hij was er nog niet zo lang. Eerlijk gezegd was de dag dat ze hem voor het eerst tegen kwam de dag dat hij voor de eerste keer op de school was. Toen hadden ze niet zoveel gesproken. Voornamelijk omdat er tijdens de vergadering wel belangrijkere dingen te bespreken waren. Ook daarna had ze hem niet veel gezien. Hij was waarschijnlijk bezig geweest met lessen en als hij daar zijn tijd niet aan kwijt was, dan ongetwijfeld zijn draai in de school vinden. Het feit dat hij zo vroeg op was om zijn persoonlijke ochtendrituelen te doen was bewijs dat hij zich zo goed als geïnstalleerd had. Tenminste, dat waren de conclusie die ze speculeerde als ze hem zag. Hij bewoog met een zekere elegantie die je op het eerste gezicht niet bij een man als Geralt zou verwachten. Zijn lange postuur bewoog zich soepel en met een paar seconden was hij bij haar. Door zijn lengte moest ze haar blik iets bijstellen naar boven, maar hij bleef in zoverre op afstand dat ze haar persoonlijke ruimte had en haar hoofd niet helemaal in haar nek hoefde te leggen. Hij begroette haar door haar naam te noemen. Zijn stem vulde de lucht met een zachte trilling door de zwaarte die het met zich meebracht. Zijn toon had neutraal/semi-vriendelijk geklonken en zijn gezicht verried niks. Oriëls helder blauwe ogen vonden de zijne. Goud van kleur en katachtig van vorm. Ze had zich voorbereid op de mentale klap die komen zou en ving hem op door geruisloos wat adem te laten ontsnappen. Zonder die bescherming was zijn aura veel te hard aangekomen. Hoe sterker de magiër, hoe sterker de energie binnen kwam wanneer ze hen recht in de ogen aankeek. Ze kon zichzelf beschermen door een mentaal schild op te werpen maar je wist van tevoren nooit hoe sterk zo'n energie was. Van Tyr had ze toen nog dagenlang hoofdpijn gehad. Maar hij was een Legendarische Magiër. Geralt, hoewel het haar veel energie kostte, was iets beter te behappen. Voor even had ze een beklemmend gevoel gehad, maar dat was snel weggeëbd. Haar lippen weken los van elkaar. 'Goedemorgen Geralt,' sprak ze met kalme, maar heldere stem. Haar vermoeidheid was niet in haar stem te horen. 'Hoe was je training?' vroeg ze vervolgens. Zijn zwaarden hadden haar verteld dat hij meer was komen doen dan wandelen alleen. Zijn ogen hadden de rest over de Witchers' ochtend verteld. Hoewel haar gezicht net zo neutraal als het zijne stond, klonk ook haar stem niet onvriendelijk, maar eerder collegiaal en een oprechte interesse in de man. Ze was mischien direct en kortaf, maar geen asociaal mens. Tenminste, zo had ze zichzelf nooit willen beschouwen.

Hij scheen er niet van op te kijken dat ze wist wat hij zo vroeg in de ochtend was komen doen op het grasveld. Maar iedereen die een beetje observerend was had waarschijnlijk dezelfde conclusie als zij getrokken. Waarom zou hij hier anders met wapens komen? Als hij had willen jagen had hij beter naar het bos kunnen gaan. Daarbij was de stof van zijn broek bij de knieën vochtig van de dauw. Hij had in het gras gezeten op beide knieën. Voor een kort moment die slechts een knippering had geduurd leek er iets in zijn gezicht te veranderen. Maar dat was al even snel verdwenen toen ze zijn stem weer hoorde die een antwoord bedacht om op haar vraag te geven. Ze glimlachte lichtjes om zijn antwoord. 'Wacht maar tot de magiërs van de Toren gaan vergaderen,' sprak ze zelf zacht. Hoe vaak had de school al niet op zijn grondvesten staan trillen omdat de legendarische magiërs kennelijk een "onenigheid" hadden. Als je zo nauw verbonden was met je element kon dat soms ernstige gevolgen hebben voor de natuurkrachten om je heen en soms lieten die krachten zich niet in bedwang houden. De ruïnes waren een blijvend voorbeeld van zo'n krachtmeting tussen twee van die machtige magiërs die slecht was afgelopen zo lang geleden.

Haar hoofd verliet die gedachten toen Geralt in beweging kwam. Een hoffelijk gebaar van zijn arm om haar zwijgend te vragen of hij haar mocht vergezellen tijdens haar wandeling. De wandeling die ze bijna elke ochtend maakte omdat de wereld dan nog echt in diepe rust was. Al was ze vandaag door de slapeloosheid vroeger geweest dan normaal gesproken. Ze zei niets tegen hem. Het enige wat ze toonde was een lichte, subtiele knik van haar hoofd om aan te geven dat ze er geen bezwaar tegen had als hij zou blijven. Ze nam nog een slok van haar thee en voelde de warme drank haar langzaam maar zeker opwarmen van binnen. Daarna zette ze zichzelf in beweging. Ze liep niet hard. Dat was ook lastig als ze de hete thee niet wilde morsen onder het lopen. Daarbij had ze geen haast. Ze zag Geralt naar achteren kijken om zich daarna aan haar tempo aan te passen, onderwijl sprekend. Ze keek hem van opzij aan toen ze zijn woorden hoorde. Even bleef ze stil toen hij uitgesproken was. 'Waarom zou je iets over mij willen weten?' begon ze daarna kalm. 'Ik ben niet anders of uitzonderlijk. Ik leer de studenten hier hetzelfde als mijn collega's zouden hebben gedaan,' ging ze zachtjes verder. 'Ik heb geen uitzinnig spannend leven geleid wat de moeite van het vertellen waard is,' glimlachte ze daarna, doelend op Geralts "oude" leven. Ze had genoeg verhalen over de man gehoord en ze wist van zijn reputatie. Maar gesprekken als dit hadden altijd dezelfde uitkomst. Op een bepaald moment werd er iets gezegd. Iets wat té persoonlijk was. Iets wat niet goed bij de ander aan kwam. Het was de reden waarom ze geen lange vriendschappen of relaties kon behouden. Uiteindelijk wist zij alles over de ander en wisten zij niets van haar.

Ze voelde zijn blik op haar branden. Ook als ze hem niet aankeek. Ze liet hem. Zijn zoeken was tevergeefs. Er waren maar weinig momenten waarop Oriël "te lezen was" voor anderen. Dat waren momenten wanneer haar geest en lichaam niet in balans waren. Als ze een innerlijk gevecht met Angelica had was ze instabiel genoeg. Maar Angelica had zich al twee weken niet meer laten zien. Dat kon echter nooit te lang goed gaan. Ze was nooit ver weg...

Oriël hoorde Geralt zachtjes naast zich brommen. Hij sprak niet meteen. In plaats daarvan nam hij zijn tijd om haar woorden te overdenken. Woorden die eigenlijk vrij inhoudsloos waren geweest maar daardoor niet minder waar. Oriël was een toeschouwer, haar hele leven lang al. Ze beschouwde haar eigen leven niet als bijzonder omdat ze wist dat het zo had moeten zijn en niet anders. Dit was de manier waarop ze bestond. Het was onmogelijk voor haar om het anders te laten zijn. Het was een vrij depressieve gedachte. Maar Oriël verwachtte niet dat ze ooit meer dan een toeschouwer zou worden. Het was onmogelijk om elk pad van de toekomst te zien. Maar in de meest waarschijnlijke gevallen bleef ze wie ze was. Haar hoofd ging iets omhoog toen ze Geralts woorden hoorde. Een halve glimlach was verschenen bij zijn woorden. 'Geralt, ik geef waarzeggerij. Het zou een beetje raar zijn als ik totaal geen affiniteit met mijn vakgebied had,' zei ze. Het was logisch dat ze meer zag. Ze was bijna elke minuut van de dag bezig met divinatie. Het was niet iets wat ze zomaar uit kon zetten. Maar haar eerdere glimlach vervaagde toen hij verder ging. Ze wilde protesteren op zijn woorden maar zweeg. Want hij had gelijk en dat wist ze. Ze had zijn vraag ontweken zonder er moeite voor te hoeven doen. Als een eeuwenoud mechanisme dat in haar zat. Iets in haar blik leek veranderd te zijn. Maar het meeste bewijs lag in haar haren. Van haar kruin tot aan haar punten begonnen bruine plukjes haar zichtbaar te worden. Verwoven met het rood/paars dat haar lokken altijd waren, maar onmiskenbaar een andere kleur. Onzekerheid. Ze zag het gebeuren vanuit haar ooghoek. Ze eiste mentaal de controle terug over haar emoties. Voornamelijk door ze weg te stoppen. Daar zou ze later wel een prijs voor betalen maar haar lokken namen hun normale kleur weer aan voordat ze straks met een volledige nieuwe kleur had gezeten. Het was allemaal zo snel gegaan dat het een speling van het licht had kunnen zijn. Maar ze betwijfelde of Geralt het zo makkelijk zou afschrijven als hij echt zo goed oplette als hij eigenlijk het hele gesprek al deed.

Ze wist niet precies waarom zijn woorden haar zo geraakt hadden. Meestal was ze daar ongevoellig voor. Misschien was ze kwetsbaarder door het depressieve gevoel waar ze die ochtend al mee was opgestaan. In dat geval zou ze rekening moeten houden met Angelica. Ze zou die kans nooit laten liggen. Misschien was het de angst dat dat beschermde schild alles was wat ze had. Zij vond zichzelf niet interressant. Niet als ze zichzelf vergeleek met wat ze van andere mensen wist. Haar hele leven lang werd ze als "anders" behandeld. Haar ouders behandelde haar als een vreemdeling, een beest waarvan je niet wist hoe het zou reageren. Toen ze naar school ging werd ze behandeld als een monster en weggestuurd omdat mensen bang van haar waren. Tegen de tijd dat ze volwassen was had ze geleerd daarmee te leven. Ze werd onafhankelijk en zelfvoorzienend.

Ze was zo diep in gedachten dat de plotselinge woorden van Geralt haar even lieten opschrikken al had ze inmiddels weer zoveel controle over zichzelf dat het niet zichtbaar was in haar lichaamstaal. Ze was gestopt met lopen. Het gras streek zacht langs haar enkels. Haar thee was ondertussen lauw geworden. 'Ik denk dat het leven van een witcher, en dat van een divinator dan misschien toch niet zo verschillend zijn,' zei ze helder en kalm. Ze sloeg haar ogen op naar Geralt. 'Ontweken voor wie we zijn en wat we kunnen. Maar ze weten ons altijd te vinden als we nuttig kunnen zijn,' ging ze verder zonder het oogcontact met hem te breken. Het was de eerste keer dat ze hem openlijk "witcher" noemde.

In eerste instantie had hij zich niet naar haar omgedraaid toen ze gestopt was met lopen. Maar zodra ze het woord "witcher" had laten vallen zag ze zijn hoofd een kleine beweging maken. Een beweging die haar niet ontging ook al zag ze het enkel vanuit haar ooghoek, omdat ze hem zelf ook nog niet zo lang geleden gemaakt had. Ze had haar ogen naar hem opgeslagen en ving onmiddellijk zijn blik toen hij zich wel naar haar omdraaide. Hij had een stap in haar richting gedaan, maar Oriël had er onbewogen bij gestaan. Ze vreesde hem niet. Haar woorden leken een aardige impact op hem te hebben. Zijn gezicht bleef neutraal maar ze zag duizend gedachten door zijn blik schieten. Zijn brein was hard aan het werk na haar laatste woorden. Wat wilde ze graag verder kijken in die gouden poelen dan enkel dat beetje informatie wat aan het oppervlak bleef. Ze moest zich ervan weerhouden. Het was fout om hem te willen doorgronden. Ze zou zijn privacy schenden, ze had immers geen toestemming. Daarbij moest ze zich afvragen...zou ze bereid zijn hem hetzelfde bij haar te laten doen als de rollen anders waren geweest? Zou zij bereid zijn haar hele "zijn" bloot te legen voor hem met één enkele blik. Meestal was die gedachte voldoende om haar ervan te weerhouden en de verleiding weg te nemen. Maar het gevoel bleef. Het was op pure wilskracht dat ze haar occulmantie niet los liet op hem.

Ze werd zich bewust van haar ademhaling, en de zijne. Het bos om hen heen klonk haar abnormaal stil in de oren sinds ze haar pas had ingehouden. Haar ogen maakte zich voor een seconde los van de zijne toen hij in beweging kwam. Maar de gouden kleur wist haar al snel genoeg weer vast te zetten terwijl ze zag hoe zijn hand dichterbij kwam. Ze voelde zijn ruwe huid toen zijn vingertoppen voor een moment langs haar hand streken toen hij de mok vastpakte. De hand van iemand die gewend was met wapens op te gaan. Van iemand die levens had genomen. Zo verschillend met haar eigen handen. Die waren slank en zacht. Maar heel Oriëls uiterlijk had iets breekbaars. Alsof ze van porselein was en het minste stootje haar zou kunnen breken. De enige reden waarom ze niet zo behandeld werd door mensen was omdat haar aura zo'n krachtige indruk maakte en de meeste mensen niet naar haar lichaam keken omdat haar blik hen daarvan weg trok. Het deed haar sterker overkomen dan haar lichaam de illusie wilde geven.

Ze voelde hoe de mok langzaam warmer werd, maar haar aandacht was bij Geralt en zijn woorden. Zijn blik was naar de mok met thee gegaan. De hare was op zijn gezicht blijven hangen. Elk detail, van het wit van zijn haren, tot de beschadigingen van een leven lang vechten. Ze onderscheidde een beweging die moest indiceren dat hij zijn hand terug trok. Oriël sloeg haar andere hand nu weer om de mok en voelde de warmte van de hete drank die erin zat opstijgen en nieuwe mist veroorzaken in de kille ochtendlucht. Zijn woorden bleven om haar heen hangen. Monster. Mensen konden zo harteloos zijn. Vroeger kwetste dat haar. Maar nu...ze dacht een lange tijd dat ze er gevoelloos voor was geworden. Ze wilde wat tegen hem zeggen maar een beklemd gevoel hield haar tegen om de woorden te vormen en haar keel het geluid te laten produceren. Ze zag hoe Geralt zich weer naar achteren boog, zijn handen weer op zijn rug ineen vouwde en zijn pad weer vervolgde. Ook zij kwam weer in beweging, onderwijl een slokje nemend van haar wederom hete thee. Iets waar ze hem niet eens voor bedankt had.

Een paar minuten was het stil. Een vogel vloog zwijgend over van de ene boomkruin naar de andere. Haar ogen volgde het dier even. 'Er zijn meestal maar een gering aantal reacties die gegeven worden als mensen weten wat ik kan,' sprak ze daarna. 'Sommigen geloven niet. Ze doen het af als bijgeloof en maken me belachelijk uit angst voor de waarheid. Sommigen geloven juist met het diepst van hun ziel. Ook daar is de reactie over het algemeen angst. Mensen denken altijd dat ik de meest verschrikkelijke dingen te vertellen heb. Hun dood, de dood van geliefden. De laatste groep mensen zijn hen die iets te verbergen hebben. Die kijken me meestal niet eens aan. Ik ben een toeschouwer voor een reden. Mensen willen niet in mijn buurt zijn tenzij het noodzakelijk is,' vertelde ze. Weer was ze even stil terwijl de bomenrij uiteen week om een open plek te onthullen. 'Heks. Gevoelloos, emotieloos...,' ze nam kalm nog een slok van haar thee. Wederom voelde ze iets in zich veranderen. Maar het was geen onzekerheid. Haar lokken kleurde langzaam een diep donker blauw. Donker als een nacht de slechts vagelijk verlicht wordt door de sterren. Vlagen van sereen paars onderbraken die eeuwig lijkende nachtkleur. Paars van kalmte en rust, blauw van pijn en verdriet. Het accepteren van pijn. Ze deed geen moeite meer om de kleur nog te verbergen. Het kostte haar teveel energie om het masker op te houden. '...Monster,' voegde ze er zacht nog aan toe nadat ze de mok weer wat bij haar lippen vandaan had gehaald. De wind had enkele haren in haar gezicht geblazen. Ze kon niet meer vanuit haar ooghoeken naar Geralt kijken. Het enige wat ze zag was donkerblauw en paars.

Haar klasgenoten, haar ouders. Bijna iedereen had haar altijd haar hele leven vermeden. Zonder William had ze niet geweten waar ze terecht was gekomen. Prostetutie of misschien erger. De man besefte zich waarschijnlijk niet wat hij voor haar gedaan had door haar in huis te nemen en haar niet weg te sturen toen ze ineens in zijn shuttle naar Shadra was opgedoken. Later had ze ook niet de toevlucht kunnen vinden waar ze sinds haar jeugd al naar verlangd had. Ze had anderen ontmoet zoals zij. Ze had veel van hen geleerd. Waarzeggers, divinators en toekomstvoorspellers uit heel Kovomaka had ze bezocht. Culturen bestudeerd en samen met hen geleefd. Maar al die mensen hadden zich gedragen zoals zij nu. Afstandelijk en eenzaam. Want ook zij waren niet beter gewend. Dat begreep ze nu. Destijds had ze er niet eens bij stilgestaan. Maar een ieder van hen had door dezelfde eenzaamheid moeten gaan als zij. Dezelfde afwijzing van de buitenwereld.

De blauwe en paarse kleuren verdwenen uit haar blikveld en maakte ruimte voor het heldere blauw met het vleugje wit wat de hemel boven haar kleurde. Ze voelde hoe Geralt de lokken haar uit haar gezicht streek. Zacht en voorzichtig. Ze voelde hoe zijn ruwe vingers zich bij haar kin omsloten en daardoor haar hoofd ietwat optilde. Want nu hij weer voor haar stond konden ze elkaar niet aankijken zonder die beweging. Ze toonde geen teken van verzet. In plaats daarvan gleden haar ogen omhoog naar de zijne, nieuwsgierig naar wat hem gedreven had tot die actie. Zijn woorden waren zacht en laag in toon. Zijn aanraking subtiel en zacht in tegenstelling tot zijn uiterlijk die hem zo ruw had doen lijken. Hij had het over zijn eigen littekens. Ze had inderdaad eerder al opgemerkt hoe gehavend hij eruit kon zien en dat was slechts een klein deel van hem geweest. Hij had nog mazzel dat hij er met beide ogen en al zijn ledematen uit was gekomen. Haar ogen sloegen zich een beetje neer toen hij over haar begon. Ze was niet goed met dat soort complimenten. Ook als hij alleen maar zou bedoelen dat zij geen fysieke littekens had. Ook moest ze toegeven dat hij gelijk had. Maar wie had er geen dingen meegemaakt in hun leven dat hen voor altijd tekende?

Ze voelde dat hij zijn hand terug trok, maar de warmte bleef. Ze durfde langzaam weer naar hem op te kijken. Ze leek voor een moment terughoudend te zijn na zijn woorden. Haar vingers omklemde de mok zo stevig dat ze wit wegtrokken. Ze moest eerlijk bekennen dat ze hem graag wilde lezen. Maar wat als ze hem daardoor zou verliezen? Ze kende Geralt amper maar deze ene ochtend had meer in haar losgemaakt dan ze had willen toegeven. Met hem praten was intrigerend geweest. Om niet te zeggen bijzonder. Als ze dat zou verliezen, als ook hij haar zou afwijzen als ze eenmaal "wist". Dan zou ze weer alleen zijn. Ze probeerde te luisteren naar raad van elke energiebron die het haar geven durfde. Uiteindelijk zakte ze langzaam door haar benen om de theemok naast zich neer te zetten waarna ze weer overeind kwam. Ze leek nog even te aarzelen. Haar ogen vroegen hem zwijgend of hij dit echt geen probleem vond. Daarna gleden haar ogen van zijn gezicht naar beneden, naar zijn borstkas, langs zijn arm naar zijn hand. Ze pakte zachtjes zijn pols vast en draaide zijn hand met de palm naar boven. Haar eigen hand legde ze er plat bovenop. Deze simpele connectie alleen al was genoeg voor haar om zijn energie te voelen. De pulserende vuurmagie die rondstroomde in zijn aderen en zich voor dit ene moment vermengde met de zacht gloeiende warmte van haar primaire magiebron, haar lichtmagie. Oriël zocht zijn ogen weer. Ze liet onhoorbaar alle adem uit haar lijf ontsnappen waarna ze in het oneindige goud van zijn irissen dook. Het was alsof ze door een stortvloed naar binnen werd getrokken zodra ze haar enige defensieve barriére had opgeheven. Ze voelde elke snee, elke wond die hij ooit gehad had. Elke keer met dezelfde pijn die hij gevoeld moest hebben. Van tijd tot tijd hapte ze naar adem en werd haar grip op zijn hand strakker om zichzelf staande te houden. Maar ze voelde behalve zijn pijn ook zijn liefde. Zijn frustratie en zijn geluk. Haar ogen vulde zich met tranen maar ze kon niet knipperen. Ze voelde een paar tranen over haar wangen glijden terwijl ze op haar onderlip beet. Ze wilde niet te ver afdwalen en uiteindelijk vond ze de kracht om haar ogen te sluiten. Haar grip op zijn hand verslapte en haar hoofd viel naar voren terwijl ze oppervlakkig ademde. Even leek het of ze voorover dreigde te vallen maar ze bleef staan. Ze veegde de tranen weg en bracht haar ademhaling weer onder controle. Ze ontspande haar lichaam. Met haar ogen nog altijd gesloten veranderde ze de positie van Geralt's hand zodat de hare nu onder lag. Voorzichtig, veel voorzichtiger dan de eerste keer, opende ze haar ogen weer. Maar nu trok ze hem mee, haar herinneringen in. Hoe haar moeder haar amper aan durfde te raken en haar behandelde als een onbekend beest. Hoe haar leraar van de basisschool dacht dat ze niet kon praten omdat ze nooit wat zei en haar ouders voorstelde haar van school af te halen. Hoe haar ouders besloten om haar in een speciale inrichting te laten onderzoeken en hoe zij als reactie daarop van huis wegrende. Haar jaren met William, de oude zakenrelatie van haar vader en hoe ze op de Shadraanse middelbare school gemeden werd. Haar jaren bij Marian, de Cassiaanse waarzegster die haar het meeste van haar opleiding gegeven had. De afstandelijkheid van de vrouw die haar had op moeten vangen als een moeder. Haar jaren bij de Novaanse politie waarbij criminelen haar probeerden te mishandelen als ze wist dat zij het gedaan hadden en hoe de agenten zelf haar behandelde als een werktuig. Alles, door haar eigen ogen. Dat was alles wat ze nu aankon. Ze trok haar hand voorzichtig terug en verbrak hun verbinding door weg te kijken. Ze trilde een beetje. Dit had haar veel energie gekost. Maar uiteindelijk keek ze Geralt aan. 'Je bent geen slecht persoon,' begon ze zacht. Ze had gezien hoe hij diep van binnen was. 'Maar dat wist ik al,' voegde ze er daarna zacht aan toe. Daarom was ze ook niet bang voor hem geweest. Ze wist het nu alleen zeker.

Het was uiteindelijk zijn glimlach geweest die haar ervan overtuigd had toch door te zetten. Hij had oprecht geleken. Niet veroordelend. Ze had geleerd te vertrouwen op haar gevoel, ook als ze het niet helemaal begreep op dat moment. Deze keer was het niet anders geweest. Ze had zijn hand op de zijne geplaats. De hare smal, slank en vrouwelijk dat hij vreemd klein leek in zijn grote hand. Maar de kracht die uit haar voortvloeide was er niet minder om. Er zat veel magische kracht in dat ranke lichaam. Het vermengde zich met de zijne, als een geheel voelde ze elke schok van zijn magische energie en hij op zijn beurt zou de hare kunnen voelen. Haar ogen hadden hem weer gevonden en een beetje angstig voor wat komen zou had ze al haar schilden laten vervagen en zichzelf over gegeven aan de energie. Het ene moment was ze de gouden poelen die zijn ogen waren aan het verkennen, het andere moment werd ze er gulzig in opgezogen.

De pijn geselde haar ziel. Ze kon zich onmogelijk voorstellen hoe de fysieke pijn moest zijn geweest die hij doorstaan had. Haar lichaam reageerde er heftig op. Ze had al eerder gezien dat Geralt's energie sterk was, maar zo intens had ze het niet verwacht. Het waren sterke herinneringen die een persoon, al leek die nog zo gesloten van buiten, van binnen toch zo'n kolkende storm van energie kon maken. Ze haalde een diepe teug adem toen de pijn eindelijk stopte en ze langer bij een herinnering bleven stilstaan. Een herinnering die Oriël met een vreemd soort warmte vulde waarvan ze niet anders kon dan glimlachen. Geluk. Zijn geluk. Het straalde als een zomerse dag en het was een gift, een ongekende eer om zo'n pure emotie mee te mogen maken uit zijn leven. Maar die stralende warmte vervaagde zo snel. Veel te snel dat had gemoeten. Het vulde Oriëls ogen met tranen die ze vrij liet stromen. Tranen die ook hij gestort had. Innerlijk, of uiterlijk. Ze wilde weg hier. Het verdriet was overwelmend en brachten een gevoel van weemoed en neerslachtigheid die ze maar niet van zich af kon lijken te schudden. Zijn laatste herinnering trof haar dieper dan ze had verwacht. Zelf was Oriël op Shadra opgegroeid in een grote stad onder het waakzame oof van William. Maar hij was altijd zo voorzichtig geweest. Zo bang voor haar welzijn. Hij hield oprecht van haar. Dat deed hij nog steeds. Ze vond het vreselijk om gereduceerd te zijn tot enkel briefcontact met hem. Ze miste hem zo vreselijk.

Ze had het contact verbroken door haar ogen te sluiten. Ze voelde hoe de ochtendbries langs haar wangen streek die nat waren van haar eigen tranen. Toen ze haar evenwicht dreigde te verliezen voelde ze Geralt's sterke arm die haar opving voor het geval ze naar voren gevallen zou zijn. Ze droogde haar wangen en haalde adem. Haar longen vulde zich met helend licht en gaf haar de kracht om alles wat ze zojuist gezien had te verwerken. Pas daarna draaide ze de positie van haar hand en die van Geralt om voordat ze hem opnieuw aankeek om hen nu haar herinneringen in te trekken...

Ze ervoer opnieuw de angstige blik in die haar moeders ogen had gelegen als ze de vrouw aankeek, op zoek naar een spoortje van moederlijke affectie. Haar eigen moeder vreesde haar. Een kind wat niet wist wie ze zelf was. Zij wist niet waarom ze anders was en er was niemand die het haar wilde of kon uitleggen. Ze wist alleen dat ze erdoor werd afgewezen en weggejaagd waar ze ook kwam. Ze paste niet in het beeld dat de mensen hadden van een goedlopende maatschappij. Niemand begreep haar rol en zij nog het allerminst van iedereen. Er gebeurde onverklaarbare dingen met haar en haar omgeving. Maar niemand begreep haar. Onbegrip werd omgezet in frustratie en frustratie in angst en wantrouwen. Op straat werden er dingen naar haar gegooid door de andere kinderen waardoor Oriël in haar vrije tijd nog maar amper buiten kwam. Haar enige vriend was William. De Shadraanse schrijver die van tijd tot tijd op bezoek kwam bij haar vader, die uitgever was voor een interstallair bedrijf. Ze schaakten soms, of ze liet hem zien wat ze had geleerd op school. Soms zat ze gewoon in dezelfde kamer te lezen. Alleen zijn aanwezigheid voelen was al voldoende. Toen haar ouders haar wilde laten opnemen was hij de enige persoon waar ze naartoe had kunnen vluchten en hij had haar in huis genomen en voor haar gezorgd alsof ze zijn eigen familie was. Ze dankte hem uit het diepst van haar wezen. Ze zou hem nooit terug kunnen betalen voor zijn offers.

Uiteindelijk haalde ze haar hand weg. Ze trok het niet meer. De energie was haar aan het leegtappen als een vat slap bier. Ze trilde alsof ze het ijskoud had maar ze hoorde haar bloed door in haar oren ruizen. Ze aarde zichzelf door een keer diep in en uit te ademen. Daarna kon ze Geralt weer aankijken. Haar woorden waren zacht en hadden nog een lichte trilling in zich. Maar daardoor niet minder oprecht. Een flauwe glimlach toonde zich aan hem. Daarna gebeurde alles zo snel. Geralt had een pas naar voren gezet, zijn armen om haar heen geslagen en haar zachtjes tegen zich aangetrokken. Het voelde onwennig, om niet te zeggen vreemd. Even was Oriël verlamd, niet wetend wat te doen. Een omhelzing was vriendschappelijk en intiem. Iets waar zij niet vaak aan deelnam. Zij kreeg een handdruk en soms zelfs dat niet eens. Ze hoorde zijn stem en voelde de trilling in zijn borstkas, tezamen met zijn hartslag. Hij was warm. Zijn grote armen voelde alsof hij haar in de grootste, dikste trui in heel Kovomaka had gewikkeld. Hij zou haar niet afwijzen. Niet hierom in elk geval. Hij zou zich niet omdraaien en weglopen, haar achterlatend met een nog zwaarder gekneusde ziel. Hij zou haar niet achter haar rug om belachelijk maken. Hij zou haar niet vermijden. Zijn woorden bevestigde dat. Oriëls ogen staarden naar haar hand die tegen zijn borstkas aanlag. 'Jouw leven...is ook niet altijd even makkelijk geweest,' sprak ze kalm. Haar stem vluchtig en licht in tegenstelling tot zijn zware stemgeluid. 'Je hebt zoveel verloren,' vervolgde ze op een nog zachtere toon dat het meer een fluistering was. Ze was even stil. 'Dank je,' bracht ze daarna, weer iets verstaanbaarder uit.

Zijn lichaam was warm. Of dat kwam door zijn vuurmagie of dat hij gewoon altijd een warm persoon was wist ze niet. Maar het was niet iets waar ze nu haar nergie aan wilde besteden om over na te denken. Die energie had ze voor andere dingen nodig. Langzaam probeerde ze het trillen van haar lichaam weer onder controle te krijgen. Om figuurlijk gezien weer even op adem te komen. In het begin was haar lichaam even verstijfd geweest. Wennend aan deze nieuwe aanraking die ze nog nooit zo warm had mogen ervaren. Maar dat trok weg. Ze voelde de beweging van zijn hoofd en bijna automatisch richtte ze haar blik wat omhoog wat ook wel nodig was nu ze zo dicht tegen hem aanstond. Ze had zijn ogen gevoeld die haar aangekeken hadden. Haar hand bleef op zijn borstkas rusten waar ze elke hartslag van hem voelde. Bij haar eerste zin bleven haar ogen op hem gericht om daarna weer langzaam af te zakken naar de plek waar haar eigen hand lag, waar ze zijn hart nog steeds voelde kloppen. Nog steeds. Ondanks alle pijn en al het verdriet en het verlies. Haar tweede zin kwam er als een zachte fluistering uit, haar blik bleef gericht op haar hand.

Ze voelde hoe zijn hartslag sneller ging. Zijn ademhaling werd gejaagder. Ze wist een beetje wat hij moest doormaken. Oriël had het vaker gedaan en hoewel het haar zwaar lag kon ze ook weer afstand doen van het verleden van een ander. Maar Geralt had waarschijnlijk geprobeerd zijn verleden uit de weg te gaan. Het moest zwaar zijn om dat opnieuw te beleven. Ze keek weer omhoog, zag hoe zijn ogen gesloten waren en wilde eigenlijk iets voor hem doen. Maar zijn ogen schoten open. Ze luisterde naar zijn woorden. Ze kon niet anders. Haar ogen bleven naar de zijne toegetrokken worden. Oriël voelde hoe hij zijn hand verplaatste om die hand daarna zacht op haar wang geplaatst te voelen worden. De laatste tranen werden weggeveegd van haar wang en zijn woorden klonken warm en oprecht. Haar Novaanse naam klonk anders met zijn accent. Maar het voelde als een nieuwe exotische melodie die aan een bestaand lied werd toegevoegd. Een kleine glimlach sierde haar lippen en met die glimlach kwamen de warmere kleuren terug in haar lokken. Het blauw maakte plaats voor een diep oranje herfstkleur. Baksteenrood zou je het kunnen noemen met lichte vegen violet en voor wie heel goed keek, zelfs enkele plukken blond. Wanneer was de laatste keer dat ze zichzelf toegestaan had een gevoel van geluk te tonen. Het duurde even voordat ze woorden had om te delen en zelfs toen moest ze eerst een lok haar achter haar oor strijken om tijd te rekken waarin ze kon beslissen in welke volgorde ze gezegd moesten worden. 'Ik geef al een geruime tijd les op deze school nu en ben op zoveel plekken geweest dat ik dacht dat het onmogelijk was ooit iemand tegen te komen die mij zou kunnen doorzien,' begon ze zacht. 'Ik ben blij dat deze wereld me nog steeds weet te verbazen,' vervolgde ze daarna met de kleine glimlach nog altijd op haar gelaat. 'Ciri mag heel blij zijn met een vader zoals jij,' ging ze daarna verder. Ze had het meisje in de herinneringen van Geralt gezien. De wind had haar naam gefluisterd. Zelf had ze geen kinderen. Maar eerlijk gezegd had Oriël zichzelf ook nooit als "moedermateriaal" gezien. Met het gebrek aan eign moederlijke affectie waarmee ze was opgegroeid wist ze niet of zij een kind wel kon geven wat het nodig had. Het was een van de weinige vragen waar ze geen antwoord op hoefde. Ze wilde het niet weten als dat wel zo bleek te zijn. Nu was er nog een beetje hoop.

Het was weer even stil tussen hun maar uiteindelijk begon ze weer te spreken. 'Ik denk dat ik nu weer kan staan zonder om te vallen,' sprak ze zachtjes met een flauw glimlachje. Als ze heel eerlijk tegen zichzelf moest zijn wilde ze nog niet wegstappen van Geralt's warmte. Maar ze wilde ook niet langer in de omhelzing blijven staan dan voor hem comfortabel zou voelen. Voor het eerst sinds een hele lange tijd durfde ze zich op deze manier open te stellen naar iemand anders en dat manifesteerde zich in de vorm van rekening proberen te houden met de ander.

Ze deed het niet express. Ze had het meestal niet eens door. Haar lokken leken altijd een eigen leven te lijken en vaak tegen haar wil in. Ze had geleerd haar emoties in toom te houden om te voorkomen dat ze de hele dag van kleur zouden verspringen. Maar deze ochtend. Dit gesprek met Geralt. Het had zoveel in haar los gemaakt dat ze die controle had laten varen en haar haren hadden dat onmiddelijk gemerkt. Zo ook nu namen ze een andere kleur aan dan het gebruikelijke rood/paars wat mensen zo van haar gewend waren geworden. Ze begreep dan ook eerst Geralts woorden niet, totdat ze vanuit haar ooghoek een pluk haar opmerkte. Zelf was ze ook aardig verrast al liet haar gezicht dit niet zien. Dit waren kleuren die ze niet vaak meer terug zag komen. Ze glimlachte een beetje onbeholpen. Het had niet veel zin meer om het nu nog te verbergen. Dus ze vertelde hem de waarheid. Hoe ze de waarheid zelf ervaren had in elk geval. Ze had niet verwacht deze gedachten ooit met iemand anders te delen dan zijzelf. Maar hier stond ze dan. Het laatste wat ze zei was haar opmerking over Ciri, het meisje dat ze gezien had in zijn herinneringen en waar ze ondertussen van wist dat het zijn dochter was, al dan niet bij bloed. Die ene zin leek veel in hem los te maken al duurde zijn afwezige blik niet langer dan een paar seconden in werkelijkheid. Heel even was ze bang dat ze iets gezegd had wat ze niet had moeten zeggen. Maar toen hij haar weer aankeek lag er een vreemd soort sentiment in zijn ogen die ze nog niet eerder bij hem gezien had. Zijn woorden namen die angstgevoelens even snel weg als ze op waren komen zetten en ze voelde zijn hand op de hare. Een tintelend gevoel kroop door haar lichaam bij het voelen van die warmte. Bij zijn energie. Ze had daar nog wel langer kunnen blijven staan. Veel langer. Maar met tegenzin verbraken haar woorden dat moment. De logica had haar emotie weer onderdrukt. Hij trok zijn armen terug en een licht gevoel van gemis bekroop haar. Zijn energie voelde fijn. Fijner dan hij zelf misschien in de gaten had en nu ze weer op haar eigen benen stond viel die energie weg.

De stilte tussen hen in zat vol met spanningen. Ze werden verbroken door de zucht van Geralt en vervlogen terwijl de wereld weer begon te draaien en alles weer normaal werd. Hoewel de glimlach weer van haar gezicht verdwenen was leek er een soort permanente gloed over haar heen te liggen. Een zacht, koesterend geluksgevoel wat terug te zien was in de kleurverzameling in haar lokken. 'Ingelijks Geralt,' sprak ze zacht op zijn woorden. Hij vertelde haar dat hij zeer binnenkort een les moest voorbereiden. Het bracht haar hoofd terug naar het allerdaagse leven. Ook zij had weer lessen vandaag. Lessen, bijlessen, vergaderingen. Haar dag zat aardig vol. Ze wriemelde een beetje aan een los draadje aan de mouw van haar trui terwijl ze zo in gedachten verzonken stond. Haar ogen stonden echter meteen weer helder toen ze de volgende woorden van Geralt hoorde. Haar lippen krulde zich voor die ochtend nog eenmaal om in een glimlach. Een met speelsheid en een klein beetje mysterie. Met een kleine, gecontroleerde beweging riep Oriël een plaatstelijke luchtstroom op die de mok waar ze haar thee uit gedronken had weer in haar hand liet belanden. 'Misschien zelfs wel eerder Geralt,' sprak ze met hetzelfde soort mysterie die in haar glimlach had gelegen. Daarna nam ze een ander pad. Een die bij hem vandaan zou leiden voor nu. Maar niet voordat ze nog éénmaal had omgekeken en voorzichtig naar hem gewuifd had.