Een zacht gezang kwam uit haar mond. Haar blanke lippen bewogen zachtjes terwijl de woorden uit haar mond vloeiden. Haar bloedrode ogen waren verscholen achter diens oogleden en haar witte lokken wiegde zachtjes mee op de wind. Het was stil om haar heen en het enige wat ze hoorde was haar eigen gezang, wat niet harder was dan een zachte fluistering die met de wind meegevoerd werd. Naarmate het lied vorderde werd haar stem iets harder.
Ze lag op haar rug en met haar handen plukte ze wat aan het gras. Haar huid was nog bleker dan normaal en de enige reden dat haar wangen geen rode kleur aangenomen hadden was omdat ze een dikke jas aan had en de kou van de grond nog niet door haar lijf heen was getrokken. Terra lag tegen haar zij aan en het leek wel of de tasmaanse duivel haar adem in hield terwijl ze naar het gezang van haar bazin luisterde.
Het was vroeg en er lag een dikke mist over het grasveld. Het gras was vochtig en ze kon voelen dat haar haren langzaamaan nat begonnen te worden. Ergens in haar achterhoofd wist ze dat ze hier een deze dagen spijt van zou krijgen. Ergens deze week zou ze ziek op bed liggen, maar dat maakte haar nu weinig uit. In de lucht hing de geur van de herfst en hier en daar stond een laatbloeier die niet lang meer te leven zou hebben. De veranderde temperatuur zou het bloempje niet veel tijd meer geven om zijn schoonheid met de wereld te delen.
Een traan gleed over Tári’s wang en haar stem sloeg kort over terwijl ze de laatste noten zong. Het was lang geleden dat ze gezongen had. Ze opende haar ogen langzaam en keek wat doods voor zich uit. De lucht boven haar was bijna wit en het zou haar niks verbazen als de mist niet meer op zou trekken vandaag. Ze tilde haar hand op om de traan van haar wang te vegen, maar hield halverwege stil en liet haar hand weer op de grond zakken. Nee, ze zou de traan laten zitten, ze moest immers ook de kans krijgen van zichzelf om een keer te huilen. Als ze daadwerkelijk opnieuw wilde beginnen moest ze alles achter zich laten en ondanks dat ze een heel groot deel al afgesloten had in de tijd dat ze bij haar grootouders was geweest, was er nog een heel klein beetje over gebleven en dat moest ze zo nu en dan eruit laten.
Ze was eigenlijk op weg geweest naar het stille meer, de plek waar ze de meeste – goede – herinneringen had, maar ze was hier gestopt. Misschien was ze bang om naar een plek te gaan die haar zou doen denken aan een andere tijd of misschien was het het natte gras geweest dat haar tegen gehouden had. Ze kon het ochtenddauw in haar kleding voelen sijpelen en ze knipperde even met haar ogen. Er was een stiekem verlangen naar het ziek zijn. Als je ziek was kon je op bed blijven liggen met een goede reden en als je geluk had liet iedereen je met rust en dan zou ze de tijd hebben om alles van zich af te schrijven. Ze zou kunnen huilen zoveel ze wilde en als er dan toch iemand binnen kwam kon ze altijd de griep de schuld geven. Ook zou ze eindelijk weer eens muziek kunnen schrijven. Dat was als ze het durfde dan toch. Ze had in al die weken zo vaak de kans gehad om een nieuw stuk te schrijven, maar het idee maakte haar bang. De laatste keer dat ze een stuk geschreven had was dat geweest voor iemand die ze nu probeerde te vergeten. Ze had hem nooit beloofd dat ze hem zou vergeten, maar ze wilde hem achter zich laten. Ze was zich er teveel van bewust dat dit niet haar keuze was geweest en dat ze – als ze de kans kreeg – nog steeds alles zou proberen om hem te helpen, zelfs als hij hier nu niet meer was. Ze kon zijn naam niet eens noemen zonder zichzelf te haten. Waarom had ze hem niet tegen gehouden? Waarom haatte ze hem niet voor wat hij haar, maar ook andere aan gedaan had? Was ze dan nog steeds niets veranderd en was dat nog steeds dat meisje in haar dat het liefst andere pijn deed? Maar zelfs als dat zo was, de mensen die hij pijn had gedaan stonden zo vreselijk dicht bij haar.. ze begreep er niks van. Ze begreep niks van haar eigen gevoel, de opgekropte woede, het verborgen verdriet.
‘Gu leòr.’ Siste ze zichzelf een halt toe. Ze was hierheen gekomen om haar hoofd even leeg te maken, om een keer niet te denken aan de blonde jongen die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien, maar om vrede te sluiten met het verlies van een oude liefde. De dood van har ex liet haar niet met rust en om die reden lag ze hier nu in het gras. Nu ze hier zo lag begon ze daar echter aan te twijfelen. Misschien was de beste keuze om gewoon aan geen van beide jongens te denken, het deed haar alleen maar pijn. Met dat besluit veegde ze de traan van haar wang.