Haar rode ogen gingen over het platform heen. Een zachte zucht verliet haar mond en ze sloeg haar ogen neer. Waarom was ze ook alweer terug gekomen? Voor zover zij wist had ze hier niks meer te zoeken. Ze kende misschien nog een enkeling hier en de mensen die ze kende kon ze niet echt vrienden noemen. Misschien had ze toch iets fout gedaan in al die jaren dat ze ervoor gekozen had mensen lastig te vallen in plaats van een goed gesprek met ze aan te gaan.
Ze liet haar ogen over haar koffer glijden en een zwakke glimlach brak toen op haar gezicht door. Na alles wat er was gebeurd had ze weg gewild. Ze had gemerkt dat ze steeds minder aan school begon te doen en als ze heel eerlijk naar zichzelf was geweest miste ze het om met iemand te praten, om haar gevoelens te uiten naar andere toe. Er had veel opgekropte emotie gezeten, maar die had ze nu achter zich gelaten. Ze had haar koffer ingepakt en was naar haar grootouders vertrokken. Ze had het eng gevonden, ze had de mensen echter nog niet gekend. Het bleken schatten van mensen te zijn en ze hadden haar geholpen met het hele verwerkingsproces. Als het aan haar had gelegen was ze nog steeds op Shadra geweest, maar haar grootvader had erop gestaan dat ze deze opleiding af zou maken. Er was een beetje protest van haar kant afgekomen, maar uiteindelijk had ze ingezien dat afmaken waar ze aan begonnen was de beste oplossing was. Ze kon moeilijk de rest van haar leven doelloos ronddwalen.
Ze zette haar koffer op de grond en legde haar hand op de kop van de tasmaanse duivel die op haar schouder zat. Het diertje was de hele reis stil geweest en besloot nu dan toch maar een zacht piepje los te laten. Tári durfde niet te zeggen wat het diertje vond van hun terugkomst, maar wat ze wel wist was dat het hoe dan ook niet mee zou vallen. Ze wilde opnieuw beginnen en geen moment meer terugdenken aan wat er gebeurd was hier. Alleen wist ze nu al dat dat makkelijker gezegd was dan gedaan. Er was zoveel in een korte tijd achter elkaar gebeurd dat ze geen idee had of het haar zou lukken. Een beetje geïrriteerd schudde ze haar hoofd. Dit was nou niet de instelling waar ze mee moest gaan beginnen.
Een kille bries stak op en ze sloeg haar rode sjaal iets dichter om zich heen, ondertussen uitkijkend dat ze Terra niet van haar schouder zou duwen. Ze droeg een donkergrijze jas die tot ongeveer halverwege haar bovenbenen kwam. Daaronder had ze een zelfde kleur trui aan, die aan het zicht onttrokken werd door de jas. Ze droeg een zwarte broek en daaronder zwarte hakken. Haar haren hingen los langs haar gezicht, iets waar ze al spijt van had gehad bij de eerste bries die was opgestoken. Ze kon haar eigen haren niet zijn, maar ze was er vrijwel zeker van dat een vogelverschrikker jaloers zou zijn op haar kapsel. Ze wreef met haar handen over haar bovenarmen en draaide zich om om de shuttles nog eens te zien. Nadat ze de verleiding om meteen weer in de shuttle terug naar huis te stappen had afgeschud draaide ze zich om en tilde ze de koffer op. Of nou ja, dat was haar intentie geweest. Ze stootte er met haar voet tegenaan, waardoor het bruine ding op de grond omviel en de sluiting open klapte. Een zacht gevloek was uit haar mond te horen toen ze hurkte om alle kleding en andere eigendommen die nu over de grond verspreid waren op te rapen.

Toen ze ingestemd had met haar grootvader om terug te gaan naar school had ze voor zichzelf besloten om een nieuwe start te maken. Ze zou alles achter zich laten en gewoon proberen opnieuw te beginnen. Het leek alleen wel of ze oude gewoontes moeilijk los kon laten. Haar onhandigheid was iets wat ze al een hele tijd niet opgemerkt had, maar ze wist dat die eigenschap haar al haar hele leven achterna zat. Nu pas drong het tot haar door hoeveel bewuster je was van je gedrag als je op een school rond liep. Of lag dat echt aan haar?
Ze hurkte neer om de spullen terug in haar koffer te doen. Nu het zo op de grond lag viel het haar pas op hoe weinig kleur ze eigenlijk in haar kledingkast had. De enige kleur die er echt uitstak was rood. Hier en daar waren er wat gouden tinten te zien in haar kleding, maar het merendeel was donker. Misschien was dat ook wel een van de dingen die ze aan kon gaan passen als ze echt opnieuw wilde beginnen. Kleur.
"Hallo" Klonk er vlakbij en Tári keek op. Ze was een beetje geschrokken van de stem. Ontkennen dat ze gehoopt had dat er niemand in de buurt was die haar blunder gezien had zou ze niet, kon ze ook niet. Zeg nou zelf, wie zou diezelfde wens niet gehad hebben? "Ik ben Caraphernelia. Ben je nieuw hier?" Tári knipperde even met haar ogen en ze glimlachte toen zwakjes in zichzelf. Oude gewoontes dwongen haar er bijna toe om het meisje te beoordelen op het geven van haar naam, maar ze had die oude gewoontes niet nodig. Niet meer.
‘Hallo.’ Ze keek met een glimlach naar Caraphernelia. ‘Mijn naam is Tári en dit hier is Terra.’ ze knikte naar de tasmaanse duivel die ondertussen naast haar op de grond was gaan zitten. Tári schudde haar hoofd kort en pakte een van haar hemden om die terug in de koffer te stoppen. ‘Je zou kunnen zeggen dat ik nieuw ben, maar het komt erop neer dat ik terug ben van weggeweest.’ Ze hield haar hoofd iets schuin. ‘Maar voor mijn gevoel begin ik hier helemaal opnieuw.’ dat was niet gelogen. Ze had hier niemand waar ze even aan kon kloppen voor een gesprek. Voor zover zij wist kende ze niemand hier behalve dan misschien van gezicht, maar was dat iemand kennen?
"Zal ik je even helpen" Tári keek op naar Caraphernelia die neergehurkt was en een paar kledingstukken pakte om deze terug te stoppen in de koffer. ‘Dankje.’ was het antwoord dat ze gaf aan het meisje. Nu ze op dezelfde ooghoogte zaten gaf ze zichzelf de kans om het meisje in zich op te nemen. ‘Caraphernelia is een bijzondere naam.’ zei ze toen ze voor zichzelf besloten had dat ze niks zou zeggen over de blauwe kleur bij de ogen van het meisje dat er niet geheel uitzag of het zo hoorde te zitten. Misschien zou ze er wel iets van moeten zeggen, maar ze was er niet zeker van of het haar zaken waren. ‘Hoe lang zit jij hier al op school?’ kaatste ze de vraag van eerder terug. Het meisje kon nieuw zijn, maar het kon ook goed zijn dat ze Tári gewoon nooit opgevallen was.

De zachte “o” die uit de mond van het meisje was gekomen liet haar even kort knikken. Ze was vast niet de enige die een tijdje weg was geweest van school om daarna weer terug te komen, maar toch was ze ervan bewust dat het vreemd moest klinken. Wellicht wekte het vragen op, ze wist dat het vragen bij haar op zou roepen, maar ze moest ook toegeven dat ze altijd al nieuwsgierig was geweest.
Ze vertelde Caraphernelia dat ze voor haar gevoel opnieuw begon, waarna het meisje neerhurkte om haar te helpen. Nu ze de tijd had om het meisje in zich op te nemen zonder omhoog te moeten kijken greep ze haar kans. Opnieuw beginnen en je oude gewoontes achter je laten bleef een lastigere uitdaging dan gepland. Op dit moment was haar grootste probleem dat ze niet durfde te zeggen wanneer iets opmerken wel of niet gepast was. Vroeger had ze direct gezegd dat de make-up van het meisje niet meer goed zat en had ze er geen moment bij stil gestaan dat het helemaal niet haar zaken waren, maar nu was ze daar niet meer zo zeker van. Ze besloot uiteindelijk maar niks te zeggen, misschien wist het meisje het zelf al wel en dan zou Tári haar enkel en alleen in een ongemakkelijke positie brengen. In plaats daarvan zei ze maar dat het meisje een bijzondere naam had.
"Dank je, de jouwe ook, maar ik vind h'm mooi." Ze keek even verbaasd naar het meisje. ‘Begrijp me niet verkeerd, ik vind je naam ook mooi.’ zei ze snel, bang dat Caraphernelia dacht dat ze met de opmerking iets negatiefs bedoeld had. Het drong niet tot haar door dat Caraphernelia haar voor de opmerking bedankt had.
"Iets meer dan een week, maar denkt dat anderen ook nog niet weten dat ik er ben, ik heb nog niet de tijd gehad om me voor te stellen aan mensen, en ik heb nog niet echt les gehad." Ze grijnsde om het antwoord wat ze kreeg op haar vraag. ‘Maak je daar maar niet te druk om. Over een paar weken mis je die eenzaamheid.’ aan haar stem was te horen dat ze het als een grap bedoelde. Ze had zichzelf altijd eenzaam genoeg gevoelt. Zelf hield ze wel van de eenzaamheid, maar van tijd tot tijd miste ze de gezelschap van vrienden om zich heen. Zeker na alles wat er gebeurd was had ze een vriend goed kunnen gebruiken, maar de enige vrienden die ze gehad had, had ze weggeduwd. Achteraf gezien had dat enkel en alleen maar haar eigen kop gekost. Ze had te hard willen vechten en had er uiteindelijk zeker geen overwinning van gemaakt. Ze zag het nu als een verloren gevecht dat ze diep weggestopt had en waarvan ze enkel kon hopen dat het haar niet achterna zou zitten.
"Maar je kent hier dus al een hoop mensen?" de vraag kwam niet geheel onverwachts, maar toch kwam hij aan. Ze had net een van haar jurken gepakt en deze bleef nu even in de lucht hangen voordat ze hem terug in haar koffer deed. ‘Als ik eerlijk ben weet ik niet of ik hier nu nog iemand ken.’ ze slikte. ‘Ik weet dat er hier nog één of twee mensen rond liepen die ik een soort van ken, maar ik weet niet of ze hier nog steeds rondlopen.’ Ze fronste bedenkelijk en beet zacht op haar lip. ‘De mensen die ik kende zijn weg hier.’ Meer wilde ze er niet over vertellen. Ze wilde niet vertellen dat ze geen contact had gezocht met haar beste vriend terwijl ze nog geen tien minuten bij hem vandaan had gewoond de laatste paar weken, of dat ze het halve huis van haar grootouders gesloopt had in een woede uitbarsting die voorafgegaan was aan de hele lading verdriet die erna omhoog gekomen was. Dat hoorde allemaal bij een oud hoofdstuk die ze het liefst niet meer bekeek. Het was een boek dat ze geprobeerd had in de container te gooien, maar waarvan ze kleine delen altijd bij zich zou dragen. De littekens, zowel de fysieke als de mentale, kon ze niet in die container gooien. ‘Maar misschien is het juist goed dat ik nu eigenlijk niemand ken, dan weet ik in elk geval zeker dat opnieuw beginnen makkelijker zal zijn.’ Ze glimlachte naar Caraphernelia en pakte toen de bovenkant van de koffer om deze dicht te doen en dit keer goed te sluiten. ‘Mag ik je vragen wat je eigenlijk om deze tijd doet hier? Dit is nou niet de plek die ik zou kiezen om mijn vrije tijd door te brengen.’ Ze grinnikte zacht. ‘Tenzij je stiekem verlangd om een van die shuttles te nemen en zo snel mogelijk weer naar huis te vertrekken.’

Ze was blij dat ze het meisje niet beledigd had. Dit hele “vriendelijke” gedoe was nieuw voor haar en ze moest moeite doen om niet terug te vallen in haar oude gewoonten. Het bleef makkelijker om mensen het bloed onder de nagels vandaan te halen, ze miste die muur ergens wel, maar ze had het zichzelf voor genomen op zijn minst een week vriendelijk te blijven. Dat moest te doen zijn toch? Elke dag langer was mooi meegenomen.
Tári had aan Caraphernelia gevraagd hoe lang ze al op deze school zat en na het antwoord dat het meisje haar gegeven had, had ze gepoogd een grap te maken, al had ze het idee dat dit een van die zogenaamde grappen was die niemand grappig vond behalve degene die de grap bedacht had. Zelfs de lach van Caraphernelia bracht weinig verandering in die gedachte. Dat was voor haar een van de grootste nadelen van die vriendelijkheid: ze was een stuk onzekerder.
Toen Caraphernelia haar vroeg of ze hier al veel mensen kende besefte de witharige meid pas in hoeverre ze echt opnieuw begon. Ze kende eigenlijk niemand meer. De “vakantie” die ze ingevoerd had om tot zichzelf te kunnen komen had haar een tijdje van de school weg gehouden en ze had geen idee welke kant haar vrienden op waren gegaan. De mensen die het dichts bij haar stonden waren in elk geval weg, ver weg en ze twijfelde er nog aan of ze wel of geen contact met hen wilde zoeken.
Tári besloot niet veel meer te zeggen dan ze al gedaan had en voegde er tot slot aan toe dat ze er toch ergens wel het positieve van kon inzien, op deze manier kon ze écht een nieuwe start maken.
‘Mag ik je vragen wat je eigenlijk om deze tijd doet hier? Dit is nou niet de plek die ik zou kiezen om mijn vrije tijd door te brengen.’ Ze grinnikte zacht en Caraphernelia volgde haar voorbeeld en haalde daarbij haa schouders op. ‘Tenzij je stiekem verlangd om een van die shuttles te nemen en zo snel mogelijk weer naar huis te vertrekken.’ Haar rode ogen volgden het meisje toen deze zacht haar hoofd schudde. Een kleine glimlach sierde haar lippen en ze wende haar ogen kort af. Ze kon de reden dat Caraphernelia niet terug wilde niet raden, maar ze kende het gevoel wel. Als haar grootouders haar geen onderdak gegeven hadden, dan wist ze niet of ze überhaupt terug naar huis was gegaan. Ze wilde haar ouderlijk huis in elk geval nooit meer zien.
"Nou, ik kwam hier voorbij toen ik terugkwam van Oak's Field, en ik dacht dat ik wel even een kijkje kon nemen of hier toevallig iemand een handje hulp nodig had." Tári lachte zacht en knikte. ‘En dan kom je mij tegen, nu denk ik niet dat dat was waar je op gerekend had.’ Haar witte haren bewogen zachtjes heen en weer toen ze haar hoofd iets kantelde, een tik die ze maar niet leek te verleren.
"En nee, deze school valt tot nu toe wel mee, ik blijf liever hier dan naar huis te gaan." Het meisje voor haar wreef over haar wang en de zwart gelakte nagels waren ineens een stuk interessanter geworden. Ze knikte even begripvol en sloeg haar ogen neer, alsof ze Caraphernelia een soort ademruimte wilde geven.
"Ik kwam dus hier voorbij, maar ik was oorspronkelijk onderweg naar mijn kamer, ik moet mijn undercut bijscheren en ik moet mijn make up nodig herdoen voor ik ergens heen ga." Ze had het dus wel goed gezien en klaarblijkelijk had Caraphernelia het zelf ook door dat haar make-up niet meer bepaald goed zat. "Maar als je naar je kamer gaat, wandel ik wel even met je mee richting de school? Als je dat niet erg vindt." Voegde ze er glimlachend aan toe. ‘Oh nee, graag zelfs, dan heb ik tenminste een gesprekspartner die meer doet dan alleen meer piepen en grommen.’ Ze keek even schuin naar Terra, die net deed of ze niks gehoord had en zich op de koffer nestelde. Tári’s rode ogen gingen terug naar het meisje en ze knikte. ‘Op welke etage heb je eigenlijk je kamer?’ vroeg ze terwijl ze zich voorover bukte om haar koffer van de grond te tillen en alvast een stukje vooruit liep. Het grote voordeel van niet nieuw zijn was het niet hoeven te vragen naar de weg. Wat had ze dat de eerste keer gehaat.

Ze was blij dat ze iemand tegen was gekomen op het moment dat ze aangekomen was. Als dat niet gebeurd was wist ze niet in hoeverre ze zelf op pad was gegaan om op onderzoek uit te gaan. Als ze zichzelf een beetje kende was ze waarschijnlijk weer heel snel terug gevallen op oude gewoontes en was er weinig gekomen van dat maken van vrienden.
Caraphernelia zei dat ze eigenlijk niks verwacht had toen ze hierheen was gekomen. Tári glimlachte om het antwoord en knikte, al verdween die glimlach toen het meisje vertelde dat ze liever niet terug naar huis ging. Ze snapte het wel. Zelfs zou ze diezelfde keuze maken. Ze besloot er echter niks op te zeggen.
"Ik kwam dus hier voorbij, maar ik was oorspronkelijk onderweg naar mijn kamer, ik moet mijn undercut bijscheren en ik moet mijn make up nodig herdoen voor ik ergens heen ga. Maar als je naar je kamer gaat, wandel ik wel even met je mee richting de school? Als je dat niet erg vindt." Tári nam het aanbod graag aan, dan had ze tenminste een goede gesprekspartner en hoefde ze niet naar het gemopper van de tasmaanse duivel te luisteren. Caraphernelia volgde haar blik naar Terra en glimlachte voordat ze knikte naar Tári. ‘Op welke etage heb je eigenlijk je kamer?’ Vroeg ze waarna ze haar koffer optilde en alvast vooruit liep. "De dark magicians etage" Was het antwoord dat ze kreeg nadat Caraphernelia achter haar aan was gelopen. Tári grijnsde zwakjes en keek het meisje in haar ooghoeken aan. "Ik ben wel blij, de mensen daar zijn oké. Ik ben over de fire magician etage ook gelopen - want het is mijn tweede magiesoort en ik wou kijken in welke opzichten ik gelijk was aan hen - maar zij zijn zo... lichtgeraakt. Best komisch." Ze knikte langzaam, een beetje afwezig. Ervaring met de korte lontjes van fire magicians had ze wel ja. Ze wreef onbewust over haar slaap heen en schudde toen zachtjes haar hoofd om de herinnering weg te duwen. Ze keek naar Caraphernelia. ‘Ik weet precies wat je bedoelt.’ Ze lachte zacht. ‘Wat de fire magicians betreft dan toch.’ Een glimlach sierde zwakjes haar lippen. ‘Ik zelf moet ook naar de dark magicians etage, dus dat komt goed uit.’ Ze pakte haar koffer in haar andere hand en veegde een pluk haar achter haar oor. ‘Al moet ik wel zeggen dat het uitzicht op de fire magicians etage beter is dan op onze etage.’ Ze grijnsde even en wende toen haar blik af van Caraphernelia. Haar blik werd even bedenkelijk en ze wende haar rode ogen naar de grond onder haar. ‘In welk jaar zit je?’ Haar rode ogen rukte zich los van het wegdek en gleden naar Caraphernelia. Ze vond het vreemd om zoveel vragen te stellen, ook dat was een van die dingen die ze voorheen bijna niet gedaan had.