Adem in, adem uit. Oliver had geen idee wat hem had bezield toen hij zich hier voor had opgegeven, maar hij kreeg iets voor deze opdracht, dus deed hij het maar. De jongen had het zelf vertrouwen wel dat dit hem ging lukken, ook al had hij twee en een halve maand aan lessen gemist en had hij nooit echt opgelet toen hij ze wel bijwoonde. Dus misschien moest hij iets voorzichtiger met deze missie om gaan, maar nog steeds er niet te veel om geven. Oliver had de glazen pot bij, hij had alleen geen idee hoe hij een ''mini-cycloon'' hier in kon vangen. Als die luchtversnelling nu echt zo klein was, dan konden ze toch makkelijk landen? Wat was hier het probleem? Maar er was waarschijnlijk meer aan de hand en hoewel Oliver er niet aan wilde denken dat die cycloon hem straks misschien opzoog en van het platform af zou gooien, bekroop hem die zorg wel. De jongen ging met een hand door zijn haren en met de glazen pot stevig onder zijn arm geklemd, liep hij richting het platform. Op het eerste gezicht leek er niets te zien te zijn, was iemand hem dan voor geweest? Kreeg Oliver dan nog wel steeds die beloning? Hij hoopte het maar, anders liep hij hier voor niets met een pot in zijn handen een beetje proberend een windhoosje te vangen. Waarom kon de air-magic leraar dit eigenlijk niet, die was toch veel geschikter voor deze opdracht? Met deze chagrijnige gedachtes in zijn hoofd liep de jongen onoplettend het platform op, zijn ogen rondkijkend, afvragend waar in godsnaam die cycloon dan zou moeten zijn.

Oliver hoorde hem eerder dan dat hij hem zag. De wind die plotseling harder ging waaien en zijn haar, wat toch al niet perfect zat, nog eens goed door de war liet gaan en aan zijn kleren rukte. Het zachte geloei dat aanwakkerde in zijn oren. De jongen liet zijn ogen over het platform gaan en besefte nu pas dat hij recht voor de windhoos stond, het zonlicht had hem alleen verblind, en nu recht op hem af kwam. Haastig stapte Oliver achteruit, struikelend over zijn voeten maar zijn evenwicht behoudend. Haastig vond hij veiligheid buiten het platform, terwijl de kleine cycloon weer van richting veranderde en verder begon het platform te terroriseren. Oliver begreep nu waarom die arme gasten niet konden landen. Als je opgeslokt werd door dit ding was het vast en zeker dat je daarna echt wel even de weg kwijt was, en wellicht van het platform af viel omdat je te duizelig was om recht te lopen.
De jongen omklemde de glazen pot en maakte de bovenkant los. After all, die windhoos moest daar in zien te komen. In zijn hoofd ging hij koortsachtig langs alle technieken die hij had om het ding in die pot te stoppen. Wind Bullet was het enige wat in zijn hoofd op kwam, dus wat nu als hij die techniek gebruikte om kleine happen wind uit de cycloon te pakken en die een voor een in de pot te stoppen? Het zou zeker heel veel tijd en concentratie vergen en Oliver wist niet zeker of hij het in zich had, maar niet geschoten was altijd mis.

De jongen ging in een wat betere positie staan, de pot voor zich neer zettend. Hij had eigenlijk alleen geleerd de kogel te vormen uit lucht om zich heen en de cycloon was toch een stukje verder weg. Oliver wilde niet riskeren van het platform geblazen te worden, dus hij zette maar een paar kleine stapjes vooruit, de pot met zich mee schuivend, zijn ogen gericht op de rondgierende windhoos. Nu hij hem nog wat beter bekeek besefte de witblonde jongen dat het ding nog niet zo heel groot was en misschien wat minder tijd zou verbruiken met in de pot stoppen dan hij had gedacht. Oliver ademde diep uit en stak vervolgens zijn hand uit. Zijn turquoise ogen richtte hij op de wind ie van hot naar het verschoof. Op zijn voorhoofd verscheen een frons. Het was duidelijk dat hij weer moest wennen aan het gebruik van deze magie.
Het verliep anders dan hij had gehoopt. In plaats van dat er wolkjes in de vorm van kogels uit de hoos kwamen, waren het lange, dunne slierten die langzaam, een voor een naar hem toe dreven en rond zijn hand bleven cirkelen. Wat verbaasd staarde Oliver ernaar. Dit was niet wat hij bedoelde. Hij richtte zijn hand op de glazen pot, waar de twee slierten rustig naar toe dreven. Maar eenmaal weer zijn hand geheven, dreven de wolkjes weer terug. Oke, het was duidelijk dat de deksel er weer op moest. Dus, met een oog lettend om de nog steeds rondwervelende cycloon en de ander op de deksel van de fles, probeerde Oliver zo goed als het kon de dop erop te doen. Toen het eenmaal gelukt was en de slierten niet meer terug konden, namen ze weer de wervelende vorm aan en begonnen om elkaar heen te draaien.
Oliver richtte zijn aandacht weer op de cycloon, die nauwelijks van snelheid of van grootte was veranderd. Als hij dit zo door moest laten gaan, ging het nog uren duren. En hij had daar het geduld niet voor. Dus, met wat goede moed in zijn borst, pakte hij de glazen fles op, liep met twee stappen het platform op en probeerde de windhoos te lokaliseren. Wilde hij dit goed doen, dan moest het meteen gebeuren. Oliver opende de fles opnieuw, maar hield een hand over de opening heen, de ander strekte hij opnieuw uit naar de cycloon. Nu met alle concentratie, kracht en magie die hij in zich had, probeerde hij de wind naar zich toe te trekken. Tot zijn verbazing leek het beter te lukken dan hij had gedacht toen hij de complete windhoos op zich af zag vliegen. De jongen wankelde achteruit, haalde zijn hand van de fles en kneep zijn ogen stijf dicht toen hij voelde dat de wind hem uit zijn evenwicht blies. Oliver viel op zijn zij en hield de fles krampachtig tussen zijn armen terwijl hij in die houding een korte tijd bleef liggen. Toen hij geen sterkte wind meer voelde, durfde hij een oog open te doen, en toen nog een toen het bleek dat er nergens meer op het platform een kleine cycloon te bevinden was. Heel voorzichtig zette hij zijn hand op de top van de fles om hem afgesloten te laten en bekeek toen het resultaat. In de fles zat een prachtige, kleine cycloon zijn best te doen om eruit te kunnen beuken. Een kleine grijns vormde rond de lippen van Oliver terwijl hij zijn best deed de fles dicht te houden terwijl zijn andere hand de dop wist te grijpen en het er op te kunnen doen.
Zijn haar zat vast nu compleet door de war en zijn laatste poging om de wind in de pot te krijgen had er waarschijnlijk verschrikkelijk dom uit gezien, maar Oliver kon met opluchting zeggen dat hij blij was dat het was gelukt. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe een vliegend gevaarte zijn richting op kwam. Dat moest de shuttle zijn. Snel krabbelde hij overeind, trok zijn trui recht en zwaaide naar het ding dat het kon landen. Als ze die boodschap tenminste begrepen. Oliver zuchtte nogmaals, bekeek het kleine windhoosje nogmaals, bedankte de hemels dat hij niet van het platform was geflikkerd en maakte plaats voor de shuttle zodat die eindelijk kon landen.