Zachtjes, lievelijk lagen haar armen wat strakjes om Savador heen. Elke poging om die treurige blik uit zijn ogen te krijgen. Ze tilde haar hoofd lichtjes op toen Savador zijn hoofd bewoog, hem wat naar beneden bracht. 'Je kan nog altijd als een debiel in je pyjama door de schoolgangen rennen, als dat helpt je pubertijd voor een moment terug te krijgen. Geloof me, het is af en toe best prettig om zoiets te doen,' probeerde ze zachtjes een grapje te maken, op de treurige woorden dat Savador zijn pubertijd niet normaal had door kunnen brengen. Ze tilde bij haar woorden even haar hoofd weer op, keek Savador met een kleine maar bemoedigende glimlach aan waarna ze haar kin weer teruglegde en haar ogen even sloot. Haar hand bewoog even over zijn arm, legde nu haar wang gedeeltelijk op zijn hoofd toen hij haar zachtjes beloofde het niet meer te doen. 'Dank je,' maakte ze haar dank betuigen af. Hoewel ze zijn hatelijke woorden serieus moest nemen, en waarschijnlijk hem tegen had moeten spreken schoot ze in het begin alleen maar even in de lach. 'humorloze stronk,' grinnikte ze even zachtjes, hij was best goed gevonden als je het vanuit zijn standpunt bekeek. Even legde ze haar hand op zijn gebalde vuisten, als teken dat hij weer rustig moest worden. 'Je moet jezelf niet altijd de schuld geven. Mensen maken nou eenmaal fouten, soms fouten die hun hun hele leven achtervolgen. Maar je moet je er gewoon bij neerleggen. Maar líefde is geen fout,' ze wist dat, wat ze ook zei het Savador waarschijnlijk niet zou helpen. Hij liep waarschijnlijk al zo lang met dit, dat het niet zo gemakkelijk in een simpel gesprekje opgelost zou worden. Waarschijnlijk zou hij er zijn gehele leven mee lopen. Maar dat kon zij niet weg halen. 'Dat je zoveel voor Diva over hebt is prachtig, en dat zal zij ook inzien. Maar dit... jou hart die twee kanten op getrokken wordt is misschien grotendeels jou probleem. Maar indirect zal het Diva ook beïnvloeden, en dan wordt het júllie probleem,' antwoorde ze hem zachtjes. 'Als je alles rustig uitlegt, zeg dat je haar niet wilt verliezen maar gewoon niet meer weet wat je moet doen dan kan zíj je misschien helpen..' ze tilde haar hoofd op en keek Savador glimlachend aan. 'Ik bedoel, ik neem aan dat zij een van de weinige is die je van binnen en van buiten kent. Ook op de manieren waarop je best aardig en lief kunt zijn,' geruststellend legde ze haar hoofd weer terug.

Hij hield zich nog steeds zwijgende, maar was dankbaar dat Ephony nu aantoonde dat ze er voor hem wilde zijn. Hij was tevreden voor iedere kleine centimeter van haar armen om hem heen die hij op zich voelde drukken, en die hem zoveel aan de geruststellende omhelzing van zijn moeder deed denken. Savador liet een zacht gniffelgeluid horen op haar poging tot een grapje, al klonk het meer als een geërgerde uitademing door zijn neus. 'Die momenten komen niet meer terug. Dat is nu een gesloten boek. Allemaal voorbij. En al zou ik vrolijk rondrennen in kleding in kindermaat met een ballon in mijn hand, ik zal altijd mijn echte leeftijd behouden. Zowel lichamelijk als geestelijk,' sloeg hij haar woorden zacht af. Savador bleef neerslachtig naar de grond staren en draaide zijn hoofd wat om Ephony aan te kunnen kijken toen hij de druk op zijn kruin niet meer voelde. Hij beantwoordde haar bemoedigende glimlach met een mistroostig grimasje, dat eigenlijk ook een echte glimlach voor had moeten stellen. Het verdween weer net zo snel van zijn gezicht als dat hij het geforceerd had toen Ephony daarna haar hoofd weer teruglegde en hem bedankte om zijn belofte. 'Geen dank,' zei hij zacht op een terughoudende toon, wetend dat ze hem voor niets zou bedanken. In zijn gedachten verontschuldigde hij zich al tegenover haar. Ephony was nu in zijn ogen al zo goed als een pleegdochter. Liegen en haar daarmee teleurstellen was nog wel het laatste wat hij wilde. Savador had zijn wenkbrauwen wat vragend opgetrokken waardoor zijn somberheid even weg leek te zakken toen ze moest lachen om zijn doodserieuze woorden. Vreugdeloos gleed er een vaag glimlachje op zijn gelaat toen ze de woorden herhaalde waar hij Norwood zojuist voor had uitgemaakt, volkomen begrijpend dat dat ongetwijfeld de reden moest zijn geweest. Zijn slangachtige ogen gleden naar haar hand op zijn vuist. Zwijgend liet hij haar eerst uitpraten en nam hierbij haar woorden in zich op. 'Ik hou mezelf voor de gek als ik de schuld ook niet op mij schuif,' gaf hij als enige reactie. Roerloos hield hij zijn blik gevestigd op haar hand toen ze verdersprak. Hij had er weinig op te zeggen en wilde er ook niet tussenkomen. Voorzichtig schonk hij een klein glimlachje naar Ephony terug. 'Het is te proberen,' gaf Savador uiteindelijk weifelend toe.

Even zuchtte ze, ietsjes wat leek op een zachte grinnik. 'Jammer, had graag iemand gehad die naast me zou rennen,' eindigte ze haar grapje, waarbij er een glimlach op maar lippen lag. Terwijl hij sprak had ze het plaatje eventjes voor zich gezien. Savador in een te kleine pyjama, het liefst een nachtjapon met een kinder balon en een brede, uitgelaten grijns op zijn gezicht. Het was een mooi beeld, alleen zou het nooit werkelijkheid worden. Misschien alleen als ze hem drie flessen wijn op liet drinkenen en hem dan nog wakker kon houden. Zijn 'glimlach' bracht haar mondhoeken voor een moment in twijfeling, maar vastberaden hield ze de kleine glimlach op haar gezicht. Hij had er niets aan als zij ook sip ging kijken. Ze was blij dat hij beloofde die besproken muur niet meer op zou trekken. Het zou een finest voor hem zijn, voor zijn leven en hemzelf. Hij zou bepaalde harten van mensen breken, en het zou geheel niet goed zijn in zijn positie; als opvolger van Heer Deshas. Ze vroeg zich voor een moment af of Norwood ook van die briljante vervloekingen had als het over Savador ging. Vast en zeker wel, daar was eigenlijk bijna geen twijfel aan mogelijk. 'Die zo deprimerend doen jij,' mompelde ze beschuldigend toen Savador duidelijk maakte dat hij zichzelf de schuld van alles gaf. 'Jij bent ook maar een mens, hoe wonderbaarlijk dat ook mag zijn. Ga nou niet de last van de hele wereld op je schouders dragen, dat is nergens voor nodig,' hoewel haar lievelijke stem nog steeds zo klonk, was er een vlaagje van strengheid in te horen. Hij moest eens duidelijk zien dat, wat er ook gebeurd was, hij er niets aan kon doen. Gevoelens maak je niet, die worden gecreëerd zonder jou toestemming. Met een iets bredere glimlach, aangezien hij toegaf, tilde Ephony haar hoofd weer op en keek ze Savador aan. 'Weet ik,' grijnsde ze hem toe, alsof ze al lang wist dat haar 'briljante' woorden zouden werken. Het enige wat ze nu wilde doen was hem opvrolijken, hoewel ze een zachtere Savador liever had dan een boze was dit ook niets. Haar armen gleden van zijn schouders, nam zijn hoofd weer tussen haar handen en drukte even haar lippen tegen zijn voorhoofd. 'Kop op, je komt er wel uit. Desnoods sleep ik je zelf naar Diva toe als de tijd gekomen is,' ze boog weer van hem weg en glimlachte bemoedigent naar hem.

Savador liet eveneens een zachte grinnik horen, al was het een echte en niet iets dat alleen maar iets weghad van een grinnik, zoals bij Ephony. 'Vergeef me, ik denk dat je toch alleen zal moeten rennen,' vulde hij haar grapje plagend aan. Het positieve gevoel ebde langzaam maar zeker weer weg toen hij nogal laag over zichzelf dacht. Hij trok zijn wenkbrauwen wat vragend op en wierp haar tussen de lange zwarte lokken door die in zijn gezicht hingen zwijgend een blik toe bij het horen van haar gemompel, en haar ietwat strengere woorden erna. 'Dat doe ik niet gewillig. Mijn schouders zijn de stortplaatsen voor de last van de wereld. Dat gevoel heb ik al sinds mijn kindertijd, en dat gevoel is altijd gebleven,' zei hij zacht terug. Hij forceerde een klein glimlachje op haar woorden erna, alsof ze er al honderd procent zeker van was dat haar woorden enig werkend effect op hem zouden hebben. Hij liet het toe dat Ephony zijn hoofd in handen nam en een bemoedigend kusje op zijn voorhoofd drukte. 'Nee, dat is lief aangeboden. Maar ik vrees dat ik nog altijd zelf moet aanpakken,' reageerde Savador zacht terwijl hij met gesloten ogen de kus ontving. Toen Ephony weer achteruit week schonk hij haar een gemeende glimlach om zijn woorden kracht bij te zetten.

Overdreven, maar toch zachtjes zuchtte ze teleurgesteld op de plagende woorden van Savador. Eigenlijk vond ze het wel jammer, had het aan de andere kant wel verwacht. Maar het leek haar zoiets komisch om hem in die positie te zien. Ze schudde het van haar af, wist dat het een belachelijk idee was. Strem, met gefronste wenkbrauwen keek ze Savador na zijn woorden aan. 'Niet zo donker doen, jij. Dan krijg je mij zelfs somber,' mopperde ze zachtjes, wat de kracht van haar 'boosheid' aardig deed verzwakken. Misschien was het altijd al zo voor hem geweest, hij moest zich er niet aan vast blijven houden. Zo werd je nooit een vrolijk persoon, hoewel dat bij hem misschien in de grootste gevallen onmogelijk zou worden. Ze glimlachte, liet zijn hoofd weer los toen hij haar antwoorden en zijn welgemeende glimlach daarna zag. Meer dan dit kon ze niet doen, al wilde ze het nog zo graag. Ze zakte terug, half tegen hem aan en staarde voor zich uit. Haar dorst in de wijn was al een lange tijd geleden verdwenen. Even, terwijl ze in gedachten verzonken was, fronste haar wenkbrauwen zich. 'Zeg, heb jij ooit nog last gehad van die beet van de schaduwwolfen,' haar blik gleed automatisch naar zijn schouder, waar de wolf hem had gebeten, waarschijnlijk op het moment dat hij haar redde. Aangezien de wond bij haarzelf binnenin waarschijnlijk niet geheel goed was genezen, had ze er af en toe nog last van. Vooral bij grote inspanningen schoten de pijnscheuten nog door haar lichaam heen. Misschien kwam het omdat in eerste instantie het verzorgen van haar eigen wond niet geheel goed was gedaan, ze wist het niet. Het enige wat ze wist was dat er nnu niets meer aan te doen viel.

Savador liet zijn kin op zijn handen steunen en onderdrukte met gesloten ogen een zachte lach op Ephony's gemopper. 'Shadraans instinct,' herinnerde hij haar er glimlachend aan, waarna hij half zijn ogen opende en haar vanuit zijn ooghoeken een zachte blik toewierp. Hij helde automatisch even naar rechts door de kleine tik toen Ephony zich half tegen hem aan liet zakken. Niet dat hij het erg vond. Met zijn kin nog rustend op zijn handen en zijn ogen weer gesloten, bleef hij zo een tijd zwijgend en roerloos zitten, genietend van de stilte. Savador trok zijn wenkbrauwen eerst even op voor hij ook zijn ogen opende om Ephony aan te kijken bij haar plotselinge vraag die de stilte verbrak. Werktuiglijk gleed zijn hand even richting zijn schouder, alsof hij niet op het juiste antwoord kon komen door eerst te voelen. 'Niets in het bijzonder. Alhoewel ik sinds die beet het wel steeds meer in mijn rug krijg. Maar daar zal wel geen verband aan vastliggen. Lijkt me sterk,' zijn hand dwaalde weer af naar zijn andere, om ze weer onder zijn kin te vouwen. De stilte wederkeerde weer, waarin alleen het zachte flakkeren van de brandende kaarsen te horen was. 'Hoezo?' vroeg Savador een hele tijd later.

Ze bromde nog wat onverstaanbaars op Savadors excuus over zijn Shadraans instict. Als je het haar vroeg was het gewoon chaggoheid van een oude man. Maar ze dacht er niet aan dat hardop te zeggen, waarschijnlijk liep het dan zelfs met haar niet goed af. Met een doffe blik bleef ze voor zich uit kijken, wachtend op Savador antwoord op haar vraag. Haar eigen hand lag over haar heup en zij, op de plek waar het litteken zat. Een flauwe glimlach kroop op haar gezicht, gepaard met een even zwak grinnikje toen ze zijn antwoord hoorde. Ze was blij dat haar werk goede resultaten had gehad. Eigenlijk zou ze haar oma nog eens moeten opzoeken, als ze het niet te druk had met haar verzorgingswerk. Haar oma was nog erg jong, had haar moeder op jonge leeftijd gekregen. Maar hierdoor had Ephony een vrolijke, energieke oma; iets wat ze geweldig vond. Bij zijn vraag schoot haar blik wat omhoog, verder bewoog ze niet. 'Nou..' begon ze zachtjes, wat duidelijk aangaf dat ze eigenlijk geen antwoord wilde geven. Met een zucht schoof ze haar hoofd wat omhoog, keek nu langs Savador borst voor zich uit. 'Ik denk namelijk dat die beet bij mij wat dieper is gegaan dan had gemoeten. De rij littekens in mijn zij en op mijn heup, en daarbij ook op mijn rug zijn nog erg donker... donkerder dan ze eigenlijk moeten zijn. En bij erge inspanningen voel ik de pijn soms nog door die plekken heen schieten,' sprak ze haar probleem zachtjes uit waarna ze haar blik neersloeg. 'Ik wilde weten of de behandeling bij jou in ieder geval wel zijn doel had berijkt,' kwam haar echte reden waarom ze de vraag had gesteld.

Savador merkte zelf nauwelijks de kleine glimlach op die over zijn gelaat schoot bij Ephony's tevreden gegrinnik. Als het niet aan haar gelegen had, was die wond er een stuk slechter vanaf gekomen. Hij was haar er behoorlijk dankbaar voor geweest. Medische kennis lag niet in zijn gebied. Niet echt. Van de wond was gelukkig nauwelijks meer iets te zien, alleen een vaag litteken in de buurt van zijn bovenarm, en die alleen goed te zien was als hij zijn deltoid-spier aanspande. Hij blikte tussen zijn lokken door op Ephony's gezicht toen ze haar antwoord op zijn vraag langzaam begon maar er direct een kleine pauze achteraan laste. Hij draaide zijn hoofd weer terug en staarde leegjes voor zich uit om haar de tijd te gunnen. Maar naarmate hij verder luisterde, keek hij haar weer fronsend aan. 'Maak je geen zorgen om mij, zorg liever eerst voor jezelf. Dan zul je toch even langs de ziekenzaal moeten. Wie weet is het erger dan het lijkt,' sprak Savador haar wat streng toe.

Wat opgelaten bleef Ephony half ineengedoken tegen Savador aanzitten nadat ze uitgesproken was. Haar blik schoot omhoog, waarbij haar hoofd maar een klein beetje meeging en hem hierbij tussen de dunne, blonde lokken van haar rechte pony aan. 'Ziekenzaal,' bromde ze afkeurend waarbij ze haar blik weer liet zakken. 'Ik ga binnekort wel weer.. langs huis, voor mama. En dan kan ik langs mijn oma,' mompelde ze het laatste zachtjes. Ze had totaal geen zin om naar huis te gaan. Natuurlijk, haar moeder wilde ze dolgraag weer zien, maar haar pa niet. Dinthe Duvessa, je kon zo zien dat Ephony haar dochter was. Het enige verschil tussen haar moeder en haar was, was dat haar moeder wat langer was en bruinige ogen had. Ook was ze een stuk rustiger en beheerster dan haar dochter. Maar verder qua uiterlijk leek Ephony sprekend op haar moeder. Ephony's grijnsblauwe ogen had ze van haar oma geërfd, waar ze uiterst trots op was. Ze kwam wat omhoog, ging weer op zichzelf zitten en staarte naar haar handen op haar schoot. 'Misschien moet ik maar weer eens terug gaan, van trainen is ook niet veel gekomen,' sprak ze plots zachtjes, hield haar blik hierbij strak op haar ineengevouwen handen gericht.

Savador had zijn armen achter zich steunend op het bed neergezet en week wat naar achteren zodat Ephony beter tegen hem aan kon leunen. 'Ziekenzaal ja,' herhaalde hij haar woorden met een vinger tegen het puntje van haar neus gedrukt, haar er op die manier streng op wijzend dat ze toch maar eens even langs moest gaan voor alle zekerheid. Hij trok zijn vinger terug en keek even op haar blonde kruin neer toen ze erover dacht binnenkort weer terug te gaan naar haar moeder en oma. Hij zweeg er in eerste instantie op. Zijn afwezige blik was gericht op de muur en met zijn gedachten zat hij voor een kort, treurig moment even bij zijn eigen geliefde maar gestorven familieleden. 'Dat is mooi,' zei hij even later zacht mompelend, nog half in gedachten verzonken. Langzaam draaide Savador zijn hoofd opzij om naar Ephony te kijken toen ze recht ging zitten en zacht sprak. Er kroop een kleine rustige glimlach over zijn gezicht. 'Doe dat,' versterkte hij haar besluit terwijl hij een paar keer op haar bovenbeen klopte. 'Je hebt het immers nog veel te hard nodig. Ik wil niet weer haast onthoofd worden bij je tweede stuntvliegers-poging,' voegde Savador er met een plagend glimlachje aan toe.

Opstandig, en hierbij uiterst koppig had ze haar ogen van Savador afgewend toen ze zijn strenge woorden hoorde en waarbij hij zijn vinger op haar neus zette. Toch schoten haar grijsblauwe ogen gelijk weer terug naar hem, bleef het koppig strak aanstaren wat een nogal komisch effect gaf bij de uitdrukking op haar gezicht. Met haar gedachtes bij thuis, en de grote vraag hoe ze Ené ingodsnaam mee ging krijgen aangezien dat dier nu behoorlijk aan het groeien was, merkte ze niet veel van de stilte op. Pas toen ze Savadors zachte reactie hoorde kwam ze voor een moment weer terug op aarde. Ze reageerde er niet op, er was genoeg gezegt over dat onderwerp. Met een zwakke glimlach draaide ze haar hoofd om naar Savador toen hij op haar bovenbeen klopte. Meteen daarna krulde haar mondhoeken verder omhoog, om in een geamuseerde grijns te blijven hangen. 'Ik zal het de volgende keer beter doen; helemaal onthoofden,' beloofde ze hem, waarbij ze overdreven aardig op zijn bovenbeen klopte waarna ze met wat hopsende bewegingen naar de rand van het bed toe kroop. Zuchtend ging ze staan, strekte haar armen boven haar hoofd uit en holde haar rug waarna ze bijna haar evenwicht verloor. 'Drank... niet goed,' mompelde ze droogjes waarbij ze haar handen door haar haar haalde. Ze draaide zich om naar Savador. 'Niet te veel meer drinken,' sprak ze streng. 'Saethion, let op hem hoor. Ik wil direct verslag als hij niet luisterd,' richtte ze zich nu bloedserieus op de paarsgeschubte slang.

Nogal fronsend bleef hij Ephony zijdelings aankijken toen ze nogal koppig naar hem staarde. Savador trok daarna lichtelijk zijn wenkbrauwen op en knipperde loom met zijn ogen, alsof haar reactie hem niets kon schelen. 'Wat?' kwam het er even later onschuldig uit. Hij liet zijn wenkbrauwen weer naar normale hoogte zakken en richtte zich in de korte stilte die volgde op de muur. Als reactie op Ephony's zwakke glimlach die hij vanuit zijn ooghoeken opmerkte, draaide hij zijn hoofd naar haar toe om haar een kalme glimlach terug te schenken. Savador barstte zacht in lachen uit bij haar sarcastische belofte en overdreven handelingen. 'Om mijn baantje in te pikken en zelf over de school te kunnen heersen? Dat gaat er voor jou niet inzitten, jongedame,' antwoordde hij met een klein grijnsje. Hij leunde verder naar achteren tot hij met zijn rug geheel op het matras lag en zijn bovenlichaam nog wat opgericht hield door op zijn onderarmen te steunen. Glimlachend keek hij toe hoe Ephony opstond, zich uitrekte en vervolgens haast viel. Maar die vervaagde weer en maakte plaats voor een quasi-verbaasde uitdrukking bij haar strenge woorden. Zijn blik ging van haar naar Saethion, die nu als een opgerold stuk touw afzijdig op het voeteneind lag te rusten, om uiteindelijk weer bij Ephony uit te komen. 'Daar is Saethion net zo min vies van als ik. Die slang kan teugen achterover slaan die zelfs niet te doen zijn voor de beste drinker. Badkuipen vol. Is het niet, Saethion?' sprak Savador op een sarcastische, triomfantelijke toon, waarna hij even blikte op de slang. Die verlegde enkel zijn kop even en siste nog half in zijn slaap als nietstoevoegende reactie. Haast net zo chagerijnig als zijn meester, en alles behalve van plan om zich om te draaien en aandacht te schenken aan het plagerijtje.

Met een overdreven zucht keek ze Savador bestraffend aan toen hij, na zachtjes in lachen te zijn uitgebarsten, zijn beschuldiging uitte. 'Hoe zou ik óóit zoiets kunnen doen? Ik kan amper mijn eigen handelingen volgen, laat staan die van een gehele school,' klonkt haar antwoord dramatisch, waarbij ze - om het geheel af te maken - arrogant met haar ogen rolde. Hierna speelde er alweer een gebruikelijke glimlach op haar lippen, als teken dat niets van haar slechte toneelstukje gemeent was geweest. Wat verbrouwereerd ging haar blik van Savador naar Saethion, die totaal niet inging op de woorden van de menselijke aanwezigen en rustig bleef liggen op zijn plek. 'Dan weet ik van wie je het hebt geleerd,' concludeerde ze al even verbaasd waarna ze mismoedigend haar hoofd schudde en haar handen in haar zij zette. Ze rechtte uiteindelijk haar rug, keek Savador grijnsend aan. 'Dan zal ik nu maar gaan, het komt veel te vaak voor dat ik hier 's avonds beland,' lachte ze, wat duidelijk maakte dat ze het eigenlijk helemaal geen probleem vond. Hoewel de Puffoon etage nu een stuk vrolijker was geworden met Laurens erbij, was het soms nogal saai.

Savador reageerde allereerst op Ephony's overdreven dramatische antwoord met een verbreedde glimlach. 'Ja, wellicht is het toch maar beter om de school te blijven terroriseren als normale leerlinge, nietwaar? In die positie ben je overigens al erg genoeg,' vulde hij het grapje op een plagende wijze aan. Overduidelijk was het in haar opzicht ongetwijfeld bedoeld als grapje. Of ze kon gewoon bar slecht acteren. Hij grijnsde even ondeugend zijn tanden bloot bij haar opmerking erna, leunde meer naar achteren om een elleboog op het matras te planten zodat hij zijn hoofd met een hand kon ondersteunen. In die ligpositie keek hij Ephony met een onschuldig glimlachje aan. 'Saethion was al negenhonderdenvierenzestig toen hij besloot mij als negen-jarige wees onder zijn hoede te nemen. Uiteraard dat ik een aantal dingen van hem heb geleerd,' deelde hij triomfantelijk mee. Savador kwam langzaam, en met volle tegenzin weer overeind zodra Ephony definitief besloot om nu toch echt terug te keren naar haar eigen etage. Hij hield een hand tegen zijn rug gedrukt, mompelde iets zachts dat hij het toch eens moest laten onderzoeken, en begeleidde Ephony met een klein vernuftig glimlachje naar de deur. 'Ga maar gauw - lopend, niet vliegend,' zei hij streng, al was het joliger bedoeld dan dat het eruit kwam. 'Weet wel dat je hier altijd welkom bent. Beschouw me als een vader, en ik zal je als een dochter beschouwen,' hij deed de deur open en draaide zich naar Ephony om. 'Wanneer het me niet ontgaat,' voegde Savador er glimlachend aan toe.

Als een klein meisje dat getreiterd werd door haar grote broer stak Ephony haar tong uit naar Savador als reactie op zijn plagende woorden. Hij kon makkelijk praten. Hij hoefde zich niet als de perfecte leerling te gedragen alleen omdat hij dan bang is dat zijn aangenomen-nep-papa anders boos word. Het leven was niet eerlijk. Met alle moeite probeerde ze de lach van Savador niet te beantwoorden, waardoor er een moeilijk "boos" gezicht ontstond, waarbij ze haar mondhoeken met ongelovelijk veel moeite naar beneden probeerde te houden. 'WOW,' kwam het er ongelovig uit. 'Saethion, je bent gewoon... óuder dan Savador? Dat meen je niet,' keerde ze zich plots geheel naar de paars geschubte slang, alsof het onmogelijk was ouder te zijn dan Savador. Met een onschuldig glimlachje op haar lippen liep ze Savador - ligt zwabberend - achterna, toen hij met zijn hand in zijn rug opstond. Jup, hij werd oud. De glimlach werd nu breder, en gemeender bij het horen van zijn woorden. Zonder pardon sloeg ze haar armen om zijn borst en gaf hem een knuffel. 'Tot gauw,' beantwoorde ze hem hierbij, waarna ze met een vrolijke lach weer wat afstand nam. Met een wapperend handje draaide ze zich om, als wijze van uitzwaaien.

Savador trok in een gespeelde arrogantie zijn wenkbrauwen op toen Ephony haar tong kinderlijk naar hem uitstak. Met een doodserieus gezicht trok hij met een vinger zijn onderste ooglid een stuk naar beneden en stak eveneens zijn tong uit, al was het maar het puntje. Zo'n typische nana-nana-na reactie. Veel moeite deed hij er echter niet voor. Hij draaide zich om en keek haar vragend aan bij haar overdreven ongelovige 'wow'. Zijn goudkleurige ogen gingen van Ephony naar Saethion en weer terug bij het horen van de rest van haar reactie. Zonder er iets op te zeggen, maar met een nors gezicht, schuifelde hij verder richting de deur. 'Bedankt voor het steunen,' was er tussen het zachte binnensmondse gemompel te verstaan. Hij voelde zich al oud genoeg en probeerde zich enigzins wat jonger te voelen. Vijftig was niet de flexibelste leeftijd meer. En Ephony had zojuist zijn jonge beeld wat naar beneden gehaald. Saethion reageerde nauwelijks op de vraag, zat geheel in zijn eigen droomwereldje verzonken. Of deed minstens moeite om er in te blijven. Ondanks haar opmerking van net, richtte Savador zich licht glimlachend tot Ephony om haar uit te laten, zijn hand daarbij nog tegen zijn rugholte gedrukt. Wat verbaasd keek hij op haar neer toen ze haar armen om zijn borst sloeg en hem gedag zei door middel van een knuffel. Nogal nietwetend wat te doen staarde hij nog even op haar kruin, maar sloeg toen nog wat weifelend een enkele arm om haar heen. Savador beantwoordde haar woorden met een klein knikje, en leunde tegen de deurpost om haar na te kijken. 'Tot gauw,' zei hij haar zacht na. De glimlach was daarbij nog aanwezig op zijn gezicht, al kon Ephony dat niet meer zien nu ze zich omgedraaid had.