Savador slaakte een geërgerde zucht om Ephony's woorden, die alles behalve overtuigend hadden geklonken, en tastte nog een keer naar de wijnfles op het kastje naast zijn bed. Doordat hij een aantal keer misgreep, al stond de fles prima in handbereik, was al te zien dat hij wat van zijn nuchterheid had verloren. 'Goed, dan geloof je het niet,' mompelde hij zacht terwijl hij zijn glas nog eens bijschonk, alsof hij bij lange na nog niet genoeg had gehad. Hij zette de fles weer weg en streek wat haar achter zijn schouders dat opnieuw in zijn gezicht was gaan hangen voor hij een klein slokje nam. Geluidloos bleef hij aan de haal om met zijn ogen dicht de wijn op te slorpen terwijl Ephony een aantal keer met een vinger in zijn wang prikte. Pas toen hij even pauzeerde opende hij ze en keek haar aan. 'Dat doe ik al. Ik kan niet liever dan dit. Als het nu Diva was die naast me had gezeten was het een ander verhaal,' luidde zijn korte antwoord, waarna hij zijn lippen weer aan het glas zette. 'Zuipschuit,' voegde hij er zacht murmelend en met opzet nauwelijks hoorbaar aan toe. Savadors reactievermogen begon eveneens lomer te worden, toen hij een minuut later pas na het horen van Ephony's gegiechel haar een wazige blik toewierp. Hij draaide log zijn hoofd naar haar toe toen haar gegiechel overging naar gelach. Hij knipperde alleen een paar keer met zijn ogen voor hij zijn aandacht weer op zijn glas wijn vestigde. Ephony's spontane pardon-ik-ga-even-in-lachen-uitbarsten-momenten waren immers niet meer iets waar hij nu echt van opkeek. Hij liet de wijn wrevelig rond in het glas walsen bij het horen van haar poeslieve reactie. 'Liever wel, anders vroeg ik het niet, wel dan? Ik heb er al een paar het hof gemaakt.. soort van. Maar goed, wat gaat jou mijn liefdesleven ook aan?' sprak hij nors waarbij hij Ephony's vinger tegen zijn slaap fronsend negeerde. Savador liet zijn adem tussen zijn voortanden ontsnappen in een korte spottende uitademing. 'Dat is makkelijker gezegd dan gedaan met een grijpgraag kind naar de wijn in je kantoor,' zei hij geërgerd. De zwak begonnen frons tussen zijn wenkbrauwen werd even dieper uit ergernis bij het horen van Ephony's irriterende plopgeluiden, nam weer opluchtend af toen het leek te zijn gestopt en werd automatisch weer dieper toen ze het toch voortzette. Hij klakte even zacht met zijn tong om aan te tonen dat hij er zich behoorlijk aan irriteerde, maar keek haar niet aan en sprak ook geen woord om dat duidelijker te maken. Savador keek langzaam van zijn glas op toen hij iets tegen zijn knieën voelde drukken en keek met een starende blik recht in Ephony's ogen, die pal voor hem stond. Hij bleef alleen maar zwijgend toekijken hoe ze haar gezicht dichter bij het zijne bracht en luisterde naar haar woorden. Haar vinger die daarbij tegen zijn borst prikte voelde hij nauwelijks. Hij nam op zijn dooie gemakje een aantal slokken uit zijn glas voor hij van plan was op haar te antwoorden. Nu pas onderdrukte hij een spottende binnensmondse grinnik en hief met een alles behalve helderde blik zijn glas demonstratief op. 'Madeline?' vroeg hij op een toon waarbij de lichte dubbele tong al helder te horen was. 'Die snoes is tot haar bezopen broer z'n grootste spijt ook een halve..' Hij kon zich nog net op tijd inhouden voor hij iets los zou laten wat een leerlinge van de school niets aan zou gaan. 'Niets aan te doen. Novaans of niet, het neemt niet weg dat ik mijn hartstocht op haar wil uitoefenen.' Savador bracht zijn wijnglas weer naar zijn lippen en hield zijn hoofd wat achterover terwijl hij dronk en tegelijkertijd Ephony's volgende stroom aan terechtstellende woorden opving. Een dun straaltje wijn ontsnapte aan de overgang van het glas naar zijn mond en sijpelde langs zijn kin via zijn hals naar beneden. Toen hij zijn glas weer liet zakken liet hij een zacht puffend geluid horen op een spottende manier. 'Je bent noch mijn psycholoog, noch mijn vrouw,' zei hij kalmpjes. 'Had je gewild,' voegde hij er zachter aan toe waarna hij even een zachte lach uitbracht om zijn eigen woorden. 'Asema kan thuiskomen met keurige mannen die van origine van onze thuisplaneet komen. Razen kan er ook wel mee door. De rest sluit ik buiten, die komen mijn huis niet eens binnen. Pas als ze drie goede redenen heeft om haar liefde te geven aan iemand van die waterrattenplaneet, woudlopertehuis, noem maar op - dan wil ik er nog eens over na denken om een gesprek met haar te voeren.' Direct nadat hij uitgesproken was, nam Savador een grote slok. 'Maar waar maak jij je zo druk om? Dat kind is nog amper een jaar. Neem liever de zorg op je schouders over jezelf. Diva en ik regelen het ouderschap van onze kinderen wel, oefen jij maar met een babypop.' Die niet zo leukgezinde opmerking werd ruw afgesloten doordat Savador nijdig zijn glas achterover sloeg en de halve inhoud op zijn kleding kletterde.

~ En dan vergeet je geheel dat je nog moet reageren *zucht*

Ephony vond het knap dat Savador gewoon door kon drinken terwijl ze zijn wang bewerkte met haar geprik. Het was een snelle gedachte die door haar heen ging, maar ook al gauw weer foetsie was. 'Dít is lief?' kwam het er hoogst ongelovig uit waarbij ze verdwaasd terug zakte en voor haar uit keek. Haar reacties waren nogal overdreven, maar dat kwam omdat ze wat minder zelfcontrole had op dit moment. 'Dan beeld je dat maar in,' concludeerde ze daarna toen hij beweerde dat als Diva naast hem had gezeten het een ander verhaal was geweest. Met een wat sippe blik naar beneden merkte ze op dat haar glas alweer bijna leeg was, ze had de tel niet bijgehouden. Blijkbaar verdwijnt je zelfcontrole over drank als je het al een tijd niet meer hebt gedronken. 'Laat ik dat maar niet doen, dankuzeer. En nee, geen intresse in uw liefdesleven, alweer goed geraden,' reageerde ze weer poeslief met een brede grijns naar Savador toen ze blijkbaar uitleg moest geven waarom ze het niet kon inbeelden. Waarom ze het niet deed was voor haar duidelijk. Met een verontwaardige snuif tilde ze haar kin op en sloot hooghartig haar ogen. 'Geweldig, lief, zorgzaam, knap, charmant, ongevolijk getalenteerd, grijpgraag kind nog altijd voor jou,' kwam het er al even hooghartig uit waarna ze weer vrolijk nog een slok nam. Toen ze Savadors geklak hoorde werden haar plopgeluidjes nog wat harder en kwam er een deuntje in, alsof ze Savador bijna uitdaagte weer te klakken. Ze vond het wel leuk dat hij mee ging in haar musicale moment, had totaal niet door dat hij het juist deed omdat hij zich aan haar ergerde. Haar ogen waren weer op hem gefixeerd, toen hij doodleuk eerst een paar slokken uit zijn glas nam waarbij het bijna tegen haar neus aan kwam voordat hij haar antwoorde. 'Ik wil jou fanasietjes niet weten, jègh,' een gespeelde rilling door haar lichaam maakte haar woorden af toen hij zonder enige schaamte doorging over Miss Madeline. Met toegeknepe ogen viel haar het straaltje wijn op dat niet geheel zijn doel bereikte en uit Savadors mondhoek sijpelde. Zonde, als je het haar vroeg. Ze rolde overdreven met haar ogen toen hij door zijn eigen woorden in de lach schoot, reageerde er verder niet op en bleef hem van dichtbij strak aankijken. Ze rechtte haar rug weer bij zijn woorden, zette haar hand in haar zij en kantelde hem wat zodat ze erop kon leunen. 'Tja, met zo'n vader zou het me ook niet verbazen... Ach,' wuifde ze zijn woorden weg, waarbij het laatste beetje wijn bijna over de rand van het glas klotste. 'Ik maak me er druk om omdat... omdat wij vrouwen elkaar moeten behoeden voor mensen zoals jij,' met een goedgekeurd gezicht alsof ze haar eigen woorden prees keek ze Savador nu kalm aan. 'Raak vooral niet overstuur omdat iemand anders intresse toont in je kinderen,' vervolgde ze jolig op zijn brute bewegingen, waarbij hij alweer wijn verspeelde. Nog zo'n handeling en ze kreeg spontaan de nijding om haar glas eronder te houden om nog iets te redden. Zelf sloeg ze het laatste beetje wijn achterover, waarbij ze het glas op het nachtkastje zetten als wijze van pauze. 'Zeg je dat ik je wijn verspil,' zei ze droogjes toen ze het resultaat zag van de wijn over zijn kleding.

- Geeft niet

Savador tikte met zijn vingers tegen zijn glas en sloot daarbij zijn ogen, alsof hij de melodie geheel in zich op wilde nemen. In zijn zachte zucht die hij daarna slaakte was een vaag afkeurend geluid te horen, doordat Ephony zijn melodie onderbrak met haar eindeloze gevraag. 'Wees blij dat ik niet in één van mijn moordlustige buien ben en met een zwaard tegenover je sta om je er mee te bewerken. Niet dat ik je er direct mee gedood had, eerder zwaar verwond. Het feit dat ik toevallig schoolhoofd en leraar ben belemmerd de drang om een leerling meer dan dat aan te doen. Had ik hier geen werk, dan hadden ze de kinderlijken hier kunnen opstapelen,' sprak hij zacht, waarna zijn getik weer vervolgde. 'Ik moet mijn frustratie toch ergens op kwijt? Leerlingen hier vormen de perfecte bron, het is mijn eigen persoonlijke methode om me koelbloedig te houden. Al sinds het begin dat ik hier werk. Iedereen die hier rondloopt stemt daar ongetwijfeld mee in, ik heb bij het merendeel al een ongebluste haat gecreëerd, al zullen ze de reden niet weten voor mijn gedrag. Maar als doden geen optie vormt tenzij ik mijn baan en mijn macht wil verliezen, dan is een ijzersterke discipline, een onafbreekbaar schoolregelement en een wekenlange opsluiting in de kerkers of martelkamer altijd nog een alternatief. Frustratie op leerlingen, hoe geweldig dat werkt. Hoewel ik soms het gevoel heb alsof anderen die eigenschap van me over gaan nemen. Om welke reden? Om een verslapte replica van mij na te bootsen?' Hij liet een zacht spottend geluid horen. 'Kennelijk ben ik een grote inspiratiebron voor sommigen.' Savador eindigde zijn verhaal met een zucht en liet in de tussentijd zijn hand strelend over Saethions slanke lijf gaan. Hij opende zijn ogen half om Ephony tussen zijn lokken door een sluwe blik toe te werpen toen ze concludeerde dat hij het zich maar moest inbeelden dat Diva naast hem zat. 'Je wilt ermee zeggen dat ik maar moet doen alsof jij Diva bent? Vergeet het, kind. Er is geen enkele andere vrouw in Kovomaka die Diva's plaats kan innemen. Ook lucht en verbeelding niet.' Hij keek Ephony zijdelings even aan, maar haar brede grijns was voor hem niet bepaald aanstekelijk. De doffe uitdrukking op zijn gezicht bleef en de scherpe lijnen langs zijn mondhoeken verdwenen niet doordat er ook geen teken te bekennen was van een glimlach. 'Ga er dan ook niet op in,' reageerde hij wat bits, al kwam dat vast en zeker door het hoge percentage aan alcohol in zijn bloed. Savador vestigde zijn aandacht geheel op Saethion toen ze het volgende moment een hoop positieve eigenschappen over haarzelf opnoemde, alsof hij de slang veel belangrijker vond. 'Dat weer ik nog zo net niet,' mompelde alleen als haast onverstaanbare reactie. Met twee handen onder het zware slangenlijf tilde hij Saethion op, om daarna een kwartslag op de bedrand te draaien en door te schuifelen naar achteren tot hij met zijn rug tegen de muur zat. In de positie waarin hij nu zat was hij met zijn gezicht geheel naar Ephony gekeerd. Saethion hervond zijn plekje op de schoot van zijn meester door zich weer krullend op te rollen op diens broek. 'En ik maar denken dat je álles over me wilde weten,' zei Savador met een hooghartige grijns. Hij legde zijn benen gestrekt te rusten op het matras en sloeg ze over elkaar heen om de nonchalante houding compleet te maken. Met zijn hoofd wat hangend steunend tegen de muur, Saethion over zijn schoot, een arm slap over zijn buik en zijn hand die het glas opgeheven hield, vulde de houding alleen maar aan. Nogal loom trok hij zijn wenkbrauwen op om Ephony met een minachtende blik aan te staren bij haar conclusie over zijn rol als vader. 'Mensen zoals ik?' herhaalde hij haar woorden op een toon die aangaf dat hij haar beredenering helemaal niet zo overdenderend vond. Hij slaakte een verveelde zucht op de rest van haar woorden en maakte een flauw wegwerpgebaartje met zijn vrije hand. 'Je kunt beter stoppen met vooroordelen trekken, nulhypotheses stellen, argumenteren versterken met woorden waarvan je niet eens weet of ze wel waarheid zijn. Wie weet gaat het vaderschap me beter af dan jij denkt. Het zal heus niet het geval worden dat ik mijn kinderen geestelijk gezien opsluit. Ik wil dat ze gelukkig worden, dus daar zal ik ook voor zorgen. Al kost het me mijn dubbele baan, mijn rol als opvolger, mijn vrouw, mijn leven.' Met een demonstratieve zwier bracht Savador zijn glas naar het kastje naast het bed om de drank even te laten rusten.

Ephony tuitte vrolijk haar lippen, wat duidelijk maakte dat ze Savadors woorden niet serieus nam. 'Alsof je nu rechtop zou blijven staan,' giechelde ze op zijn woorden, hem al voor zich zien; wankelend op zijn benen en steun zoekend op zijn zwaard. Mongolisch begon ze met haar armen te wapperen bij zijn volgende woorden. 'Pas maar op, straks komen we met z'n allen in actie tégen je,' ze bolde haar wangen en maakte een 'woesj' geluid alsof de wind hard waaide waarbij ze nog steeds haar armen bewoog. '...en dan ben je de pieneut,' eindigde ze vrolijk waarbij ze haar armen weer terug liet ploffen op haar schoot. Haar blik gleed naar de slang. 'Ik denk dat Seathion een groot voorbeeld aan je neemt. Gezellig lui op het bed liggen,' grinnikte ze weer met een kinderlijke vrolijkheid. Zijn grote liefde voor zichzelf negeerde ze maar, ze was nu niet echt in staat geïrriteerd te raken. Haar lippen maakte bijna oncontroleerbaar weer ploppende geluidjes toen hij doorging over het gehele Diva-inbeelden. 'Volgens mij kan Miss Madeline behoorlijke vervanging zijn,' antwoorde ze hem nonchalant met gesloten ogen en haar kin wat opgeheven, waarbij ze al even nonchalant een paar blonde lokken over haar schouder zwaaide alsof zij Madeline was. De bitse ondertonen in zijn stem deden haar niets meer, hoorde elke strenge of boze toon aan als een grapje. 'Mijn eigen leven is al interessant genoeg, dan hoef ik die van jou niet óók nog eens te volgen. Pfoe, word er al moe van als ik er alleen al aan moet denken,' kwam het er dramatisch uit, waarbij ze de rug van haar hand tegen haar voorhoofd legde en als het ware half flauwviel, waarna ze half in elkaar gelegen bleef liggen en zachtjes lachtte. Of het nou zo grappig was wist ze niet, het gelach kon alleen niet uitgesloten blijven. Ze kwam weer langzaam omhoog, haalde haar haar weer uit haar gezicht en ging weer rustig zitten. Op Savadors woorden knikte ze overtuigend. 'Ja, mensen zoals jij,' herhaalde ze voor de zoveelste keer in het gesprek de zin. Ze draaide zich, al in kleermakerszit zittend, met haar gehele lichaam naar Savador toen hij sprak. 'Mijn god, wat een sentimentaal...dinges. Wat gevoelig!' kwam ze amper uit haar woorden, waarbij ze haar hand dramating tegen haar borst legde en een luide snuif liet horen alsof ze haar tranen inhield. 'Nou, ik spreek je wel weer als ze in de pubertijd komen. Kijken of je ze nog steeds zo lief behandeld,' ze kon nu al verzekeren dat hij geheel gek zou worden. Zéker van een tweeling, en dan ook nog een meisje en een jonge. Allebei tegelijkertijd in de puberteit, en als hij geluk had écht pubers. Ephony's draaide zich langzaam om toen ze plots een geluidje schuin boven zich hoorde. Vanuit het raam keek de diepblauwe draak op haar neer, haar inktblauwe ogen hadden een scherpe blik. Met een vrolijke gil sprong Ephony op, sloeg Savador hier bijna tegen zijn hoofd aan met haar wilde armen waarna ze de kop van Ené tussen haar handen nam. 'Dag uitgegroeide hagedis van me,' vleitte ze het dier met getuite lippen en een suikerzoet stemmetje. Een snuif kwam als antwoord van de draak, waarbij er grijze kringeltjes rook omhoog kwamen. 'Wat nou?' schoot haar stem verontwaardig omhoog waarbij ze Enés kop los liet en haar handen demonstratief in haar zij zette. 'Alsof jij altijd zo helder bent,' snoof ze weer verontwaardigt waarbij Ené haar baasje alleen maar strak aan bleef kijken. Haar staart zwiepte buiten langs de muur heen en weer, haar grote vleugels tegen haar lijf aangedrukt. Het dier paste nog net op het raamkozijn, en had moeite met haar evenwicht behouden.

Tussen zijn zwarte lokken door wierp Savador Ephony een snibbige blik toe bij het horen van haar giechelende opmerking. 'Denk niet alles te kunnen zeggen in mijn bijzijn! Dat geld voor jou net zo goed!' wierp hij snauwend tegen, waarna hij zijn glas aan zijn lippen zette, realiseerde dat er geen druppel wijn meer in zat en het met een chagerijnig gezicht weer liet zakken. Zijn huid plooide zich in een diepe frons toen Ephony het volgende moment druk met haar armen begon te wapperen. Voor even wist hij weer wat hij zo negatief vond aan haar gezelschap. Met een nors gebaar veegde hij met de rug van zijn hand het haast opgedroogde straaltje wijn langs zijn mond weg, dat wat weghad van bloed en fel afstak tegen zijn sneeuwwitte huid. Want in tegenstelling tot anderen was hij niet zomaar bleek, maar dan ook echt lijkwit. De bleekste die er op de school rondliep. Daar kon echt niemand tegenop. Niet dat hij er mee zat; het was een erfelijk eigenschap uit zijn familie, evenals de slangachtige ogen, de paarse markeringen op de oogleden, de spitse hoektanden en het feit dat hij zich nooit of te nimmer hoefde te scheren. Savador sloot geërgerd zijn ogen terwijl hij met de lege wijnfles boven zijn glas schudde in de hoop dat er nog een laatste scheutje uit zo komen, en in de tussentijd ook Ephony's gemiep moest aanhoren. 'Er zijn al zoveel acties geweest met als doel tegen mij te keren en mijn titel als schoolhoofd van me af te nemen dat ik ze niet meer kan bijhouden. En allen faalden,' sprak hij nors, al gleed er bij zijn laatste zin wel een volmaakt grijnsje op zijn gezicht. Die verdween echter weer toen hij het volgende moment opstond en naar de kast liep om een tweede wijnfles open te rukken. 'Daarbij behoor je me nog steeds met 'u' aan te spreken,' ging hij zeurend verder terwijl hij in de kast rommelde. 'Leer dat nu toch eens!' voegde hij er met een strenge blik op Ephony eraan toe. Savador zeeg weer neer op zijn bed en trok met spierkracht de kurk van de fles, waarna hij zijn glas bijvulde en die van Ephony opnieuw oversloeg. 'Hmm? Ja, ik kan hem ook zijn overgenomen moordlustige kant van me naar boven halen met een simpel commando,' zei hij kalmpjes toen ze over Saethion begon. De slang liet een zacht gesis horen bij het opvangen van zijn naam, ten teken dat hij luisterde. Het dier opende zijn ogen daarna en kwam langzaam in beweging om zich olijk om Ephony's arm te wikkelen. Savador nam een slok van zijn wijn en keek met opgetrokken wenkbrauwen toe. 'Wat is dat nu, Saethion? Me verlaten voor de vrouwen?' De slang negeerde het expres, maar zwiepte even met zijn staart om zijn meester te laten weten dat hij er ook nog mocht wezen. De grimmige uitdrukking op Savadors gelaat keerde weer terug toen Ephony weer een sessie begon aan irriterende plopgeluidjes. 'Hou daar eens mee op en maak plaats,' beval hij commanderend waarna hij met zijn voet even tegen haar bovenbeen duwde om haar aan te sporen wat opzij te schuiven zodat hij zijn benen kwijt kon. Zijn humeur daalde nog een procentje meer bij het horen van Ephony's opmerking over Madeline daarna. 'Steek je neus niet in zaken die je geen moer aangaan, del!' schoot hij onbedoeld boos uit zijn slof. Het was in ieder geval duidelijk dat hij zich door die opmerking behoorlijk op zijn teentjes voelde getrapt. Hij trok een enkele wenkbrauw terwijl hij toekeek hoe Ephony acteerde dat ze half flauwviel en begreep niet echt wat daar zo grappig aan was toen ze leutig zijn bed inpikte en om zichzelf lachte. Hij was al blij dat het toneelstukje voorbij was toen ze uiteindelijk weer rechtop ging zitten, maar dat was maar van korte duur. Er schoot een verbeten trek om zijn mond alsof hij iemand uit woede in elkaar aan het trappen was. Het liefste zou hij dat nu ook met Ephony willen doen toen ze zijn woorden sarcastisch opnam. 'Ik meen het!' riep hij bits. 'Denk je dat je leuk bent met je Puffoonse humor? Ik heb daar zo mijn heel andere mening over! Hou je bij Medusa toch eens in, het is geen dikke vriend hier voor je neus waar je een wijnfles mee deelt!' Gepikeerd nam Savador nog een slok uit zijn glas. Het werd nu wel duidelijk dat hij, behalve aangeschoten, ook prikkelbaarder werd van alcohol. 'Ik zal mijn kinderen altijd behandelen met een liefdevolle opvoeding zoals ze verdienen. Maar wat weet jij nu van ouderschap? Als je denkt dat ik dan zo verschrikkelijk ben kun je al blij zijn dat ik je vader niet ben,' voegde hij er kalmer aan toe na zijn slokje. Savador morste de wijn haast over de rand van zijn glas toen Ephony een onnodige luide gil slaakte en overhaast opsprong, waarbij ze hem met alle geweld bijna tegen zijn hoofd sloeg. Tijdens het wegduiken was het hem uiteindelijk toch niet gelukt de wijn in zijn glas te houden. Mopperend en zacht vloekend in het Shadraans probeerde hij de natte plekken uit zijn vest te wrijven. Saethion gleed triest van Ephony's arm toen ze haar aandacht liever aan haar eigen huisdier wilde schenken en kroop sloom over het matras terug naar zijn eigen eigenaar. 'Vrouwen zijn verraderlijk,' sprak Savador in een jammerlijke zucht bedoeld voor Saethion terwijl hij automatisch meteen een hand op diens schubben legde. 'Kan dat beest weg?' vroeg hij op een verveelde toon tussen het drinken van zijn wijn door zonder de moeite te doen zijn ogen te openen en Ephony aan te kijken tijdens zijn verzoek. 'Saethion is het er niet mee eens.' Savador dronk nog wat en liet niet merken dat behalve Saethion, hijzelf ook niet bepaald op de draak gesteld was.

'Ooh,' was haar enige reactie op zijn woorden dat er al enige acties tegen hem in waren genomen. Ze vroeg zich af of al die gebeurtenissen voor hem niets zeiden. Blijkbaar niet, aangezien hij behoorlijk in zijn nopjes leek met de verklaring dat hij nog steeds op zijn positie zat. Ze negeerde zijn eerdere woorden toen Savador naar de kast liep, maar kon net niet de strenge blik ontwijken die hij bij de volgende sprak. Haar blik gleed weer naar de paarse slang bij de dreigende woorden van Savador. 'Aah, maar je bent ook harstikke lief. Jij kan heel lief zijn, jaa. In tegenstelling tot je baasje,' sprak ze de slang lievelijk toe, waarbij ze hem even over zijn kop streelde, Savador geheel negerend. Wat verdwaasd, met verwijdde ogen, volgde ze Seathion toen hij zich blijkbaar om haar arm wikkelde. Voor een moment was ze bang dat de slang wilde aantonen dat hij ook een wurgkant had, maar toen hij rustig bleef zitten gleed er een brede grijns op Ephony's gezicht. 'Soms is vrouwelijk gezeldschap gewoon veel leuker,' antwoorde ze voor de slang, waarbij ze hem liefkozend streelde. Opstandig keek ze hem boos aan toen hij haar musicale talent - ja de plopgeluidjes - verstoorde en haar nogal onbeschoft opzij wilde duwen. 'Zeg,' met haar hand veegde ze het vuil van haar blote been, waarbij ze weer een halfboze blik naar Savador wierp. Hierna ging ze vrolijk door Seathion strelen, en nutteloze dingen tegen het dier te brabbelen. Haar ogen schoten naar Savador, bleven hem voor een moment onthutst aanstaren. Aan de ene kant had ze behoorlijk in de lach kunnen schieten, maar de boze toon in zijn stem was op dit moment de rede waarbij ze hem met grote ogen alleen maar bleef aanstaren. Even trilde haar onderlip een beetje, waarna ze demonstratief van hem wegkeek en al haar aandacht op de slang focuste. Als hij boos ging worden had ze wel leukere wezens op haar aandacht aan te geven. Toen hij weer een reeks boze woorden op haar neergooide bleef haar bijna droevige blik strak op de slang. 'Het spijt me dat je niemand anders dichtbij durft te laten,' was haar enige, zachte antwoord. 'Ik zou u nooit opzettelijk kwetsen,' haar nog steeds zachte stem was bijna niet hoorbaar toen ze haar gedachtes weer hardop uit sprak. Blijkbaar kon hij niet tegen menselijke contacten, behalve als het Diva was. Of Madeline, of Deshas, of iemand van Shadra. Arrogante, kieskeurige gozer die hij was. Bij deze gedachtes verstrakte haar gezicht, waarbij ze boos naar de slang staarde. Maar haar blik was wazig, waarbij haar handen nog steeds over de geschubte huid van het dier streelde. 'Ik weet dat u mijn vader niet bent. Ieder zal beter zijn dan de mijne...' even richtte ze haar blik op Savador, keek hem aan en draaide toen haar hoofd weer weg. Hij was zelf getuigen geweest van de pijn die haar vader haar had aangedaan, hij was eigenlijk de enige buitenstaander die het wist. Ené zat nog op het raamkozijn, haar blik gericht op haar baasje. 'Sorry Seathion,' mompelde ze naar de slang, toen hij blijkbaar zich afgewezen voelde en van haar af gleed. Enés geërgerde blik ging nog eerder naar Savador dan die van Ephony. Ze had zelf moeite om haar evenwicht op het matras te behouden, waardoor ze zich aan Ené vast hield. Ephony's blik gleed door naar de slang, ging toen weer terug naar Ené die haar inktblauwe ogen ook weer op haar gericht had. 'Het is al goed,' fluisterde ze het dier toe waarbij de haar voorhoofd tegen die van Ené aandrukte en haar ogen sloot. 'Zoek Aislin maar, als je een warm bed wilt. Ik zie je morgen,' na haar woorden liet ze de draak los, die onhandig van het raamkozijn afsprong en weg vloog. Met een diepe zucht zakte Ephony door haar benen en ging weer met haar rug tegen de muur aanzitten. Het was niet eerlijk dat Ené hier niet mocht zijn, alleen maar omdat bepaalde mensen andere dieren niet konden uitstaan. Met haar benen in kleermakerszit gevouwen en haar armen slapjes eroverheen staarde ze wazig voor zich uit. De stoot energie van de wijn begon al behoorlijk af te nemen, waarbij ze nu in een halve waas verkeerde.

Savador reageerde niet op Ephony's weinig toevoegende reactie op het eerder vertelde feit dat alle acties tegen hem tot nu toe totaal zinloos waren geweest. Er viel ook niet echt op te reageren. De meest duidelijke reden dat alle pogingen gefaald hadden, zou nog wel zijn dat hij een opgebouwde macht had en daarmee veel voor het zeggen. Ook onder andere dat hij Deshas nog aan zijn zijde had mocht er niet aan ontbreken. Savador wierp een vuurschietende blik tussen zijn donkere lokken door op Ephony toen ze het ongemanierde lef had Saethion de hemel in te prijzen en hem tegelijkertijd zo goed als teneer haalde. De slang siste wat zacht naar Ephony terug, waarna het zich met een haast verontschuldigende blik kort op zijn meester richtte. Met een bedenkelijke blik liet Savador zijn wijn rondwalsen in zijn glas en staarde er afwezig naar bij het horen van haar opmerking erna. 'Hmm ja, op dat punt stem ik met je in - tenzij dat vrouwelijk gezelschap Ephony heet,' mompelde hij bedoeld als plagerijtje, al zei hij het op een doodserieuze toon. De huid van zijn voorhoofd viel even in een diepe plooi toen hij geërgerd fronsde nadat Ephony over haar bovenbeen wreef alsof zijn voet één of andere besmettelijke aandoening met zich meedroeg. Een voldane fonkeling was duidelijk in zijn intimiderende ogen te zien terwijl zijn gelaatsuitdrukking strak en streng bleef. Kennelijk had zijn boze reactie haar ergens toch wel aan het denken gezet. Het volmaakte gevoel ebde na een tijdje langzaam maar zeker weer weg; Ephony vond het schijnbaar nog altijd belangrijker haar aandacht op een slang te vestigen dan zijn harde woorden. Iets wat hem nogal dwarszat. Savadors blik verzachtte even bij haar opvolgende reactie, waarna hij haar alleen maar even verbaasd kon aan blijven staren. Hij had sterk het gevoel dat het de verkeerde kant op ging; de alcohol maakte losser, ja, maar haalde ook een aantal van zijn slechte eigenschappen naar boven, waarna onder andere de gebruikelijke lugubere sfeer die normaal gesproken sterk voelbaar was in zijn aanwezigheid, weer terugkeerde. 'Je weet dat het niet zo is bedoeld,' mompelde Savador zacht, waarmee hij zich met andere woorden voor zijn ongezellige gedrag wilde verontschuldigen. Hij sloeg zijn ogen zwijgend neer bij de opmerking over haar vader. Dat wist hij maar al te goed. De dag dat hij haar gesteund had en haar zelfs had geholpen met haar opdoffen voor haar familiefeest die avond zat nog vers in zijn achterhoofd. Savador tilde loom zijn hand op om Saethion door te laten toen de slang het plekje op zijn schoot opzocht. Afwezig bleef hij naar het dier kijken, terwijl hij intussen een aantal dingen opving van het korte afscheid tussen Ephony en haar draak. Voor even vroeg hij zich af waarom hij zich weer als een harteloze zak gedragen had door Ené weg te sturen, omdat dat voor hem en Saethion toevallig beter uitkwam. Evenals Ephony die zich daarna met een wazige blik onderuit liet zakken, staarde Savador roerloos voor zich uit en liet zich gewilloos meetrekken in een opkomende stilte.

Heel eventjes kroop er een glimlach op Ephony's lippen toen ze vanuit haar ooghoeken de blik van Savador zag, die daarna alweer verdween omdat haar aandacht weer werd gefocust op het strelen van Saethion. 'Saethion vind mijn gezeldschap in ieder geval wel leuk,' viel ze tegen Savadors woorden in als verdediging. Met een strakke blik bleef ze naar de slang kijken, waarbij ze duidelijk maakte dat haar woorden genoeg zeiden. Door Savadors woorden werd haar al niet zo'n hele heldere brein op het denken gezet, iets wat ze alles behalve wilden. Bij zijn zachte woorden beet ze ongecontroleerd op een stukje onderlip, iets wat duidelijk maakte dat zijn woorden behoorlijk bij haar erin hadden gehakt. 'Zeg het dan niet zo,' fluisterde ze hees terug, haar blik niet van de slang af halend. Uiteindelijk, toen Saethion weer terug was geglibbert naar zijn baas en Ephony met een wazige blik voor haar uitstaarde vloeide de gedachtes nog steeds door haar geest heen. Ze overdacht haar vader, en dat er eigenlijk totaal niets van klopte. Vroeger, toen zij en Aislin nog klein waren was haar vader een schat geweest. Oke, haar moeder was vaker thuis, aangezien hij moest werken. Maar als hij er was was hij gewoon een gezellig persoon. Maar later begon hij steeds meer die gezelligheid te verliezen in haar ogen, waarom, daar kon ze geen antwoord op vinden. Haar gedachtes stroomde door naar Savador, en zijn rol als vader. Even, voor een kort moment was er een miniscuul klein glimlachje op haar mond te zien. Even wazig als haar blik, dat wel. Toen schoof ze op, richting Savador en legte haar hoofd tegen zijn schouder. 'U zult een hele goede papa zijn,' kwam haar conclusie er zachtjes uit, gedeeltelijk met een droeve ondertoon door het beeld van haar eigen vader. 'Beloof me... zeg me dat u dichtbij me blijft. Ik moet iemand hebben die nu richting een vader beeld gaat,' na een tijdje sprak ze deze gedachtes zachtjes uit, alsof ze niet zeker wist dat ze ze wel degelijk hardop uitsprak. Ze had hem niet aangekeken, had haar blik voor zich gericht, over haar opgetrokken knieën heen.

Savador slaakte een zachte zucht waarna hij zijn blik kort op Saethion vestigde. 'Saethion is een replica van zijn meester in slangenvorm; hij vind ieder vrouwelijk gezelschap best zolang die vrouwen maar interessant zijn. En blijkbaar vind hij je heel interessant.' Hij plakte er nog iets zachts in de Raziaanse taal achter, dat in de internationale taal veelal hetzelfde als 'hou je rustig' betekende. Hij zette het wijnglas aan zijn lippen om zich weer wat tevreden te stellen, maar stopte midden in een beweging alsof hij ter plekke bevroor om Ephony over de rand van het glas zwijgend aan te blijven staren. Haar hese fluisterende woorden overdenkend wist hij uiteindelijk niet goed wat hij er mee aan moest. 'Ik formuleer het zoals ik het wil. Het is alleen de manier hoe jij het opvat dat je reactie erop bepaalt,' sptak hij zacht terug, een directe verontschuldiging ontwijkend. Direct met 'het spijt me' komen aanzetten kwam in zijn ogen zo zwakmoedig over, één van de vele onvertelde redenen waarom hij het niet meteen zou zeggen. Alhoewel hij er minder problemen mee had wanneer het Diva of Madeline was die tegenover hem zou zitten. Toen hij na lange tijd nog geen reactie kreeg, sloot Savador kalm zijn ogen om ziijn aandacht weer te vestigen op de wijn en Saethion op zijn schoot. Hij opende ze echter weer om verdwaasd opzij naar Ephony te kijken toen hij iets tegen zijn schouder voelde en constateerde dat ze haar hoofd er tegenaan had gelegd. Wat onthutst en met het glas doelloos in een hand staarde hij even verward voor zich uit, alsof hij niet goed wist hoe hij hier nu op moest reageren. Vooral haar zachte woorden bemoeilijkten het hem. Uiteindelijk besloot Savador het maar over zich heen te laten komen door een arm om Ephony's schouders te slaan en haar geruststellend over haar bovenarm te wrijven. 'Het gaat wel goedkomen, meisje,' probeerde hij haar zacht sprekend van haar onzekerheden af te helpen. 'Ik beloof het. Wanneer je je eigen vader beu bent kom je maar naar mij. Ik ben bereid die rol van hem over te nemen. Hoewel ik er niet zeker van ben of ik een betere zal zijn - ' Hij lachte even zachtjes terwijl hij in zijn halflege glas staarde. 'Je bent er nog nauwelijks goed bestand tegen of ik laat je nu al drie glazen aan wijn achter elkaar opdrinken.' Savador keek Ephony even met een lichte glimlach aan waarna hij zelf weer een slok nam.

Ephony keek weer glimlachend naar de slang bij Savadors woorden. Verder reageerde ze er niet op. Eigenlijk was het geheel waar, dat hij en zijn slang op elkaar leken. Maar het was ook niet zo moeilijk, Ené leek in de meeste gevallen ook op Ephony. Hoewel de draak vaak een stuk heldhaftiger was, aangezien ze blijkbaar de taak op zich had genomen om haar baasje te beschermen. 'Toch deed het pijn,' sprak ze haar woorden na een tijdje recht door zee, zonder enige twijfeling. Soms werd het tijd om Savador precies te zeggen wat zijn woorden deden, hoe ze ze ook op zou vatten. Daar zou hij zelf ook rekening mee moeten houden. Toen ze zijn arm bemoedigend rond haar schouder voelde, merkte ze de lichte vlaag van ontspanning die door haar heen ging. Vooral bij zijn woorden krulde haar mondhoeken een stukje omhoog. 'Dank u,' antwoorde ze hem zachtjes, waarbij ze haar knieën nog wat optrok en haar ogen voor een moment sloot. Ze drukte het zware gevoel in haar buik weg, liet de waas van de wijn haar in beslag nemen. Alles om die pijn niet te voelen. Even was haar korte lach zachtjes te horen. 'Slechte vader hoor,' concludeerde ze uit zijn woorden waarbij ze met een zwakke grijns naar hem opkeek. 'De laatste keer dat ik iets heb gedronken was op dat feest. Sinds dien is er zoveel gebeurd...' sprak ze, terwijl haar hand automatisch naar de ketting rond haar hals ging. De ketting die ze van Zalas had gekregen. Als ze er aan terug dacht was het gewoonweg te veel. '...dus ik denk dat het wel voor een keertje mag. Zeker aangezien ik bijna achttien word,' sloot ze haar woorden af. Ze had nooit gedacht dat de meest gevreesde leraar op school de dichte band van vader op zich zou nemen, alleen omdat zij daar beter van zou worden. Desondanks was ze daar dankbaar voor. 'Heeft u eigenlijk broers of zussen?' vroeg ze zachtjes, waarbij ze weer opkeek en ze Savador vragend aankeek.

Savador voelde de verbeten trek zelf over zijn gelaat glijden en sloeg zijn ogen neer. Waarom ging Ephony er nu op door? Misschien deed ze dat net zo lang tot er een sorry over zijn lippen kwam gerold. Normaal zou hij zich er behoorlijk kwaad om kunnen maken wanneer iemand net zo lang zijn of haar zin bleef doordrammen tot hij de ander gelijk gaf. Dit voelde toch iets anders, en waarom precies wist hij niet. 'Het.. het spijt me,' kwam er uiteindelijk kleintjes uit. Aan zijn toon te horen was te merken dat hij het meht grote tegenzin had gedaan en ook zijn blik die hij koppig van haar afwendde duidde aan dat hij het alles behalve fantastisch vond. Toch waren zijn woorden oprecht en gemeend - hij had Ephony nooit een slecht gevoel willen laten bezorgen. En toch gebeurde dat zo nu en dan onvermijdelijk. Maar zo was hij gewoon; er was niet veel aan te doen. Savadors mondhoeken krulden zich om tot een lichte glimlach bij Ephony's dankbare reactie op zijn geruststellende handeling. 'Geen reden om me te bedanken,' zei hij kalm terug. Binnensmonds lachte hij zachtjes met haar mee. Hij richtte zijn hoofd met een glimlach nog aanwezig op zijn gezicht wat op tijdens haar woorden om even voor zich uit te kijken. 'Jezelf inhouden is overbodig. Er staan nog genoeg wijnflessen bij mijn geheime collectie in mijn kledingkast - gelieve wel eerst vragen voor je enthousiast de kast opentrekt en daarbij nogal persoonlijke dingen van me worden onthuld die je niet wenst te zien,' sprak hij met een kleine grijns. De grijns en de welgezinde uitdrukking op zijn gezicht verdween op slag bij het horen van Ephony's plotselinge vraag. Savador bleef nog een moment roerloos voor zich uit staren voor hij zich met een lege blik op haar richtte. 'Nee,' luidde zijn zachte antwoord uiteindelijk, ergens ook op een trieste toon. 'Het was altijd ik, mijn amuserende vader en mijn lieve moeder.' Hij glimlachte even wanneer hij aan die tijd terugdacht. Hij, als klein jongetje aan de gezinstafel, een uitgebreide verzameling aan slangenvellen bestuderend samen met zijn vader terwijl zijn moeder in haar altijd zorgzame bui het avondeten bereidde. Toen was alles nog goed en leuk. '...En mijn oom,' voegde Savador er even later aan toe, waarna zijn mondhoeken drastisch omlaag zakten. Marcus kwam altijd langs op momenten wanneer het hen vaak niet uitkwam, en maar met één reden: om iedere minuut van zijn bezoek te kunnen gebruiken om zijn neefje ongezien te pijnigen. Zijn moeder zou een zucht hebben geslaakt terwijl ze al roerend met een pollepel weer voor eten voor het gezin zorgde, zijn vader zou zijn broer neutraal in ontvangst hebben genomen zoals gewoonlijk, om maar niet te laten merken dat hij het ook wel storend vond dat hij iets te vaak kwam. Niemand had toen geweten dat Savador er nog wel het meest tegenop zag iedere keer. Het was iets geweest tussen hem en Marcus - als hij het zou vertellen zwaaide er wat. Als hij een grotere broer of zus zou hebben gehad, wie weet was de situatie dan wel geheel anders geweest - misschien waren zijn ouders dan nu nog in leven geweest in plaats van dat ze door Marcus in een psychiatrische inrichting waren geplaatst tot ze tot hun dood letterlijk gek waren gemaakt.

Even staarde ze voor zich uit, toen de haperende verontschuldiging van Savador over zijn lippen kwam. Uiteindelijk richtte ze haar blik op hem, tilde hierbij haar hoofd op en zag dat zijn gezicht van haar afgericht was. 'Dank u,' de dankbaarheid in haar stem, die plaats maakte voor de vorige droevigheid zei misschien meer dan de woorden zelf. Starend draaide ze haar hoofd weer terug, keek weer voor zich uit toen Savador haar dank woorden ontweek. Haar hoofd zakte een beetje naar beneden, waarna ze zachtjes in een lach uitbarsten toen Savador over zijn geheime voorraad begon. 'Zoals ik het hoor wil ik het inderdaad niet weten. Maar die voorraad zal vast nog wel eens verleidelijk klinken,' knikte ze daarna vastbesloten, waarbij er nog een lach op haar gezicht lag. Ze had de verandering van Savador, van lach naar een starende blik, niet echt opgemerkt. Toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat hij zijn blik op haar richtte keek zij hem ook aan. Bij zijn blik, en zijn zachte antwoord verbleekte ook haar glimlach en keek ze hem alleen maar aan. Haar blik gleed naar beneden, om bedachtzaam op een willekeurig punt op Savadors borst te blijven hangen. Bij de zin die erna kwam schoot haar blik weer omhoog, om daarna weer weg te gaan toen de betekenis van zijn woorden doordrongen. Ze was geheel vergeten dat Marcus Savadors oom was. 'Sorry voor de vraag,' verontschuldigde ze zich zachtjes toen ze de bijna droevige uitdrukking op zijn gezicht zag. De vraag was eruit gekomen toen haar gedachtes naar Aislin vlogen. Als ze even had nagedacht was ze misschien zelf op de conclusie gekomen dat Marcus een zwarte bladzijde in zijn leven was. Maar de woorden over zijn ouders bracht toch naar buiten dat er mensen in zijn jeugd waren geweest die van hem hadden gehouden. Toch, nu haar gedachtes op Marcus aan waren gekomen bleef het onderwerp aan haar knagen. 'Zou ik mogen vragen... ik bedoel... Wat gaat er met Marcus gebeuren, je weet wel, na die avond. Heer Deshas zei dat hij ervoor zou zorgen dat Marcus nooit meer iets zou kunnen doen...' hakkelde ze haar vraag zo voorzichtig mogelijk op een zachte toon, alsof ze hiermee haar eigen leven op het spel zette.

~ en toen wist ik niets meer omdat meneer mij niet helpt. Lekker puhhh :3

- Fuhh! Ik was gewoon aan het posten miepje

Savador keek Ephony niet aan toen ze hem bedankte voor zijn verontschuldiging. Hij wilde die scène zo ver mogelijk achter zich hebben. Zijn excuses aanbieden was niet zijn ding. Er verscheen een zwakke glimlach op zijn gezicht die later overging in een kleine grijns bij haar reactie op zijn geheime voorraad. 'Ook als ik je vertel dat de helft verstopt ligt in mijn ondergoedla?' vroeg hij grijnzend. Niet dat het ook echt zo was. Het was meer als doel Ephony wat te plagen. Het blijmoedige gevoel verdween weer toen hij zijn trieste antwoord gaf op haar vraag. Savador keek Ephony tussen zijn donkere lokken door even kort aan en schudde toen zacht zijn hoofd. 'Dat geeft niet,' suste hij zacht. De treurige gedachte aan vroeger bleef altijd nog lang in zijn achterhoofd hangen wanneer het weer naar boven kwam. Hij kon het Ephony niet kwalijk nemen. Zoiets kon nu eenmaal gebeuren. Hij wierp een zijdelingse blik toen ze erna een nogal hakkelende vraag stelde. Zijn lege blik dwaalde af naar de muur tegenover hen alsof hij eerst over een antwoord na moest denken. 'Marcus krijgt een proces. Er gaat een harde rechtszaak komen. Maar ik weet nog net zo niet of het wel iets gaat uithalen. Deshas kan beweren wat hij wil, maar Marcus heeft me geestelijk al teveel gesloopt om vertrouwen voor een terechtstelling op te kunnen bouwen,' vertelde Savador uiteindelijk zacht.

Even keek ze overdreven nadenkend voor zich uit, ging hierbij weer op zichzelf zitten zodat ze niet tegen Savador aanleunde en tikte met haar vinger op haar kin. 'Waarschijnlijk kom ik er dan achter wat voor ondergoed het schoolhoofd draagt,' klonk haar antwoord bijna enthousiast, waarna ze hem met een brede en bijna speelse grijns aankeek. Als hij ging plagen kon zij het ook, zo bang was ze niet meer voor hem. Hoewel Savador zei dat het niet uitmaakte dat ze haar vraag had gesteld bleef dat weeïge gevoel aan haar knagen. Dat gevoel dat ze altijd kreeg als ze er weer dingen uitflapte die normaalgesproken in haar hoofd en gedachtes had moeten blijven zitten. Toen Savadors stem uiteindelijk haar staren verbrak, en hij antwoord gaf op haar vraag gleed haar blik langzaam zijdelings terug naar zijn gezicht. Toen hij uitgesproken was, eigenlijk nog voordat dat werkelijk gebeurd was, richtte Ephony zich op. Demonstratief nam ze zijn gezicht tussen haar handen, zodat hij gedwongen was haar aan te kijken. De scherpe, bijna moederlijke blik in haar grijsblauwe ogen boorde zich in die van hem. 'Het gaat goed komen. Marcus heeft te veel gedaan om ongestraft te blijven. Hij zal zijn lot ondergaan, hij zal voelen wat de straf is voor het pijn doen van zoveel mensen,' sprak ze vastberaden. Of ze het nou werkelijk tegen hem zei, of dat ze zichzelf hierbij ook moed insprak wist ze niet. Het enige wat ze wist is dat ze haar eigen woorden dolgraag wilde geloven, en hierbij er ook alles aan deed om dit doel te bereiken. 'En daarbij is Marcus volgens mij ook een directe bedreiging voor Heer Deshas. En ik ken Heer Deshas misschien niet zoals jij dat doet, maar ik ken hem nu lang genoeg om er zeker van te zijn dat hij er alles aan zal doen om Marcus uit buurt van iedereen te houden,' met een laatste strenge blik, als een moeder die haar kind moed in sprak keek ze hem aan. Toen liet ze zijn gezicht los en greep naar haar eigen glas en de wijnfles, waarna ze haar glas vulde en weer met haar rug tegen de muur aan ging zitten. Met een strakke blik voor zich uit nam ze een grote slok, alsof dat haar woorden wilde versterken.

Savador keek emotieloos opzij toen hij Ephony niet meer tegen zijn schouder voelde leunen en staarde ongeïnteresseerd naar haar nadenkende gelaat. Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een smalle glimlach bij haar reactie erna. 'Daar kom je ook achter als je aan mijn broek gaat hangen. Maar of je dat nu echt zo nodig wilt weten?' zei hij met een kalme grijns terug. Wat ongemakkelijk vestigde hij zijn blik op zijn bleke handen na reactie te hebben gegeven op haar vraag. Al probeerde hij het kosten wat het kost te verbergen, hij was er wel degelijk gehinderd door. Zijn verleden liet hij achter zich, zoveel als dat kon. Als hij eraan terugdacht, dan haalde hij enkel de vrolijke gedachtes te boven. Nochtans waren dat er maar bar weinig, sinds zijn jeugd zo goed als verpest was. Vanaf het moment dat Marcus na lange tijd weer van zich liet horen, had hij steeds meer moeite gekregen de goede momenten te boven te halen. In plaats daarvan herinnerde hij hem alleen aan de meest ongelukkigste. Hij was immers ook de hoofdoorzaak geweest van zijn getraumatiseerde tijd als klein jongetje. Savador was wat geschrokken van het plotselinge contact dat Ephony verlegde door zijn gezicht in haar handen te nemen. Hij kalmeerde wat om daarna met een starende, ietwat vragende blik in haar ogen te kijken. Scherp, haast moederlijk keek ze terug. Er gleed een kleine grijns op zijn bleke gelaat toen ze vastberaden woorden sprak. 'Denkt hier iemand ooit na? Soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben met grijze hersencellen,' reageerde hij zacht lachend, al gebeurde dat op een quasi manier. 'Marcus is niets meer dan een geest in een geleend lichaam, als een vuilniszak in een container. En tot er een manier is dat hij achter helpoorten beland zal hij niet uit dat lichaam komen. Ze stellen mogelijk een onschuldig persoon en een geest terecht, en niet dat dat eerste nu zoveel uitmaakt. Maar een geest? Als dat onthuld wordt, wordt de zaak geschrapt. Ze stellen heus geen dode mensen terecht. Daarbij heb ik.. heb ik Marcus zelf van het leven ontnomen - eigenhandig vermoord,' zijn stem werd steeds zachter naarmate hij op het punt kwam van de moord die hij op vroege leeftijd gepleegd had. Savador had zijn ogen teneergeslagen maar keek Ephony daarna weer fronsend aan. 'Hij kan het tegen me gebruiken. En dan ben ik degene die achter tralies beland. Maar waar doe ik nu moeite voor? Niemand lijkt hier vooruit te kunnen denken,' eindigde hij geërgerd, waarna hij zijn gezicht even in zijn handen verborg en de lokken er gepikeerd uitstreek.

Wat verbrouwereerd staarde Ephony Savador in eerste instantie alleen maar aan. 'Als ik ter plekke aan uw broek ga hangen denk ik dat de verkeerde ideeën zullen ontstaan,' lachte ze nu waarbij ze bijna afkeurend met haar hoofd schudde. Als dit doorging liep ze hier straks weer in haar ondergoed rond, en één keer was genoeg. Ze zat nog steeds op haar knieën toen ze Savadors gezicht los had gelaten. Bij zijn woorden veranderde haar vastberaden blik in een ietswat verbaasde. Dit was niet de reactie die ze had verwacht. Wat schaapachtig knipperde ze een paar keer terwijl ze hem aan bleef staren. 'Selavin is er niet meer,' was haar eerste bedenkelijke reactie. 'Van wat ik hoorde is zijn geest te veel onderdrukt en te erg, dat hij niet meer terug kan komen. Dus technisch gezien is het gewoon Marcus die berecht word. Als ze Selavin terug weten te krijgen, dan zal hij denk ik gewoon vrijuit gaan, denk je niet?' ging ze verder, zakte weer wat in en sloeg bedenkelijk haar armen over elkaar. Bij zijn laatste woorden gleed haar blik uiterst traag en voorzicht naar hem toe om bij zijn ogen te blijven hangen. Een emotieloze blik, verder was er niets op haar gezicht te lezen. Daarna gleed haar blik weer net zo tergent traag van hem af, om vervolgens dood voor zich uit te staren. 'Dat is iets wat ik niet had verwacht...' sprak ze kalm, hoewel van binnen ze meer een uitdrukking had van een schele debiel die heen en weer aan het rennen was van ongeloof. Maar dit liet ze niet merken, staarde wat vaagjes voor zich uit voordat ze haar aandacht weer op Savador richtte. Ze was blij dat ze niet geheel honderd procent helder was door de alcohol, anders was haar binnenste reactie er waarschijnlijk uit gekomen. 'Vergeleken met hem ben jij een onschuldige puppy. Dus niet zo depresief doen en lach eens... of kijk in ieder geval niet zo verdrietig,' haar vingertop was nu tegen de punt van zijn neus geplaatst, waarbij ze hem weer moederlijk streng aankeek. Vervolgens richtte ze zich weer op en sloeg demonstratief haar armen over elkaar, haar blik niet van Savador afhalend.

Savador had een zachte lach laten horen op Ephony's opmerking. 'Laten we dat dan maar niet doen,' besloot hij glimlachend nadat hij uitgelachen was. De kalmte leek het volgende moment uit zijn lichaam weg te ebben en plaats te maken voor ergernis, waardoor zijn gezichtsuitdrukking stug werd. Hij wierp Ephony zijdelings een blik toe toen ze beweerde dat Selavin er niet meer was, benieuwd naar de reden erachter waarom ze dat dan dacht. Hij wendde zijn gezicht zuchtend weer van haar af toen ze argumenten te boven haalde die ze 'gehoord had' en 'dacht'. Kwesties waarvan de zekerheid dus niet volledig was. 'Ga niet op beredeneringen van andere af, al helemaal niet als die met halve zekerheid beweerd worden. Marcus is sterk, maar Selavin is niet dood. Hij lag in coma op het moment dat Marcus' geest zijn lichaam was binnengedrongen. Het maakt hem niet levenloos. Enkel zielloos. Maar wat geeft het nu ook? Het is Selavin maar,' sprak Savador kalm, maar met een geïrriteerde ondertoon. Hij werd moe van de gedachtenspinsels van anderen en van anderen die uitgingen van de gedachtenspinsels van iemand anders. Zo kon die cirkel nog wel even door blijven gaan. 'Dat is iets wat ik niet had verwacht...,' zei Ephony op zijn onthulde geheim over de moord op Marcus. Bokkig bleef hij voor zich uitstaren. 'Het zou wel iets zijn om te verwachten als je in mijn schoenen had gestaan en dagelijks de sessies aan getreiter op school én thuis moest doorstaan,' reageerde hij nogal kortaf. Savador sloot doodserieus zijn ogen toen Ephony haar vinger tegen het topje van zijn neus plaatste, waardoor het meer een varkenssnoet werd en nogal grappig samenging met zijn serieuze uitdrukking. Om haar daarna toch haar zin te geven, draaide hij zijn hoofd en keek hij haar met een zuinig glimlachje aan.

Ook speelde er langzamerhand weer een grijns op Ephony's gezicht, waarna ze instemmend haar hoofd schudde. Nee, dat was waarschijnlijk geen goed idee. Het was al dom genoeg geweest koerst te zetten naar het hoogste dak, hoewel er wel weer een gezellig moment uit gekomen was. Tenminste, als je het haar vroeg. Wat teneergeslagen, omdat Savador haar argumenten genadeloos onderuit haalde, gleed haar blik wat naar beneden. Bedachtzaam luisterde ze naar zijn woorden, om gelijk weer vol van haar eigen mening te komen staan. 'Wat is een lichaam zonder ziel?' besloot ze op zijn woorden dat Selavin niet leveloos was, alleen zielloos. Wat wilde je met een lichaam, als de ziel niets meer wilde of deed. Dat was waarschijnlijk nog erger dan dood zijn. 'Selavin máár? Ik ken dat gehele persoon niet, maar ik vind het al afschuwelijk om te bedenken dat bijvoorbeeld mijn eigen ziel onderdrukt en onderworpen zou zijn aan een of andere psychopaat. Wilt u nou zeggen dat u dat niet erg zou vinden?' viel ze geërgerd tegen hem uit. Hoe kon hij nou weer zo bot op zoiets reageren, niet erbij na denkend dat ze hier met Savador sprak. Haar gedachtes maalde door, werden stop gezet en een hele andere kant op gestuurd toen ze de bijna geërgerde woorden van Savador hoorde. Ze realiseerde zich dat dit eigenlijk de eerste keer was dat ze hem over zijn jeugd hoorde praten. 'Het spijt me. Ik wist niet dat u... dat het zo erg was,' ze doelde hierbij misschien op Marcus als oom, maar eigenlijk ook op blijkbaar zijn moeilijk jeugd. Zijn korte woorden hadden eigenlijk genoeg gezegt. Ze ging er verder niet op in, wist dat dat soort onderwerpen moeilijk lagen. Toen Savador haar een zuinig lachje toe wierp kroop er automatisch een brede en vrolijke grijns op haar gezicht. 'Kijk, dat is al veel beter. Zie je wel, het is niet zo moeilijk om te lachen. Oefenen doet wonderen. Meer doen dus!' babbelde ze vrolijk, waarbij ze zijn neus weer met rust liet en ze hem vrolijk aan bleef kijken.

Loom werd zijn blik weer zijdelings onttrokken naar Ephony bij haar vraag. Savador slaakte een zachte zucht uit ergernis en vroeg zich af wanneer ze er nu eens mee ophield met argumenten te komen om zijn standpunt onderuit te halen. Hij haatte het, omdat hij simpelweg altijd het laatste woord wilde hebben. En gelijk, dat was nog zoiets. 'In ieder geval een lichaam dat geen beschikking meer heeft over een ziel,' luidde zijn simpele antwoord. 'Zielloos of niet, het is niet hetzelfde als dood zijn. Pas als je hart stopt en alle organen staken met hun functies zodat je niet meer verder kan, dan pas ben je dood. En na je dood 'treed je ziel uit je lichaam als geest', al zo beweert men dat. Ergens diep binnenin Marcus moet Selavins hart ook nog slaan. Zwak, aangezien Marcus sterker was door zijn lichaam te kunnen overnemen. Wellicht is Selavin in zijn coma gestorven, maar wat bewijst dan de Erdse krachten die Marcus kan uitvoeren als hij zelf puur Shadraans is?' Savador sloeg kalm zijn been over het andere en was benieuwd naar hoe Ephony van plan was de zojuist op tafel gesmeten motieven proberen te onderuit te halen. Hij staarde haar even onthutst aan toen ze plotseling tegen hem uitviel, maar de huid van zijn voorhoofd plooide zich langzaam tot een kleine frons. 'Ik heb het hier over Selavin. Niet over jou. En ja, ik zou het erg vinden als jij het was geweest die in zijn schoenen gestaan had. Maar Selavin was een hinderlijk persoon toen hij zichzelf nog was. Hij was hier op de school gekomen voor inspectie, omdat hij het hoofd was van één of ander schoolbestuur. Hij dreigde de school op slot te gooien, hij keurde mijn relatie met Diva af omdat meneer van mening was dat het niet kon. Hij is beter af in de status waarin hij nu verkeerd,' vertelde Savador kalm. Hij zweeg waarbij hij in de korte stilte enkel strak voor zich uitstaarde toen Ephony zich het volgende moment verontschuldigde. 'Het is veel erger dan je denkt,' zei hij uiteindelijk zacht, haar blik ontwijkend. Het droevige gevoel leek een beetje van zijn schouders te glijden zodra hij 'gecomplimenteerd' werd om zijn glimlach. 'Er zijn weinig dingen in het leven om om te kunnen lachen,' vond Savador, al zei hij het met een blijvende glimlach.

'Als je geen lichaam meer hebt ben je praktisch gezien dood,' bleef ze steenvast bij haar punt. Ze zou zich deze keer niet zo makkelijk uit het veld laten slaan. Ze zuchtte luid en diep, als teken dat ze het alsnog niet eens was met Savadors argumenten. 'Er is vast wel een manier om Selavin terug te krijgen,' hoopvol geloofde ze in haar eigen woorden. Ze kende dat hele persoon niet, maar ze wilde dat er alles aan gedaan werd om Marcus uit de weg te ruimen. 'Hinderlijk of niet voor jóu. Hij heeft ook een familie, mensen die van hem houden en die met het vreselijke idee moeten rondlopen dat zijn lichaam is overgenomen. Denk je dat Diva het leuk zou vinden als ze jou allemaal vreselijke dingen ziet doen, maar aan de ene kant wéét dat je ziel is overgenomen. Toch blijft het beeld dat jíj het doet zichtbaar,' hoewel ze zijn positie wel kon begrijpen vond ze het een belachelijk argument. Alsof de man totaal niets waard was. Mopperent bleef ze hem strak aankijken. Uiteindelijk werd haar blik bezorgt, toen ze Savadors antwoord hoorde waarbij hij haar blik ontweek. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouders, wilde hem troosten maar wist niet precies hoe. 'Die tijd is achter je. Onthoud dat er mensen zijn die van je houden en om je geven,' glimlachte te bemoedigend, als waardeloze poging om hem beter te laten voelen over iets wat hem blijkbaar al zijn hele leven achterna jaagde. De glimlach op haar lippen werd breder waarbij ze hem met vrolijke ogen aankeek. 'Des te meer reden om van de kleine dingen te genieten, en voor de dingen te gaan die je gelukkig maken. Ga op zoek naar je geluk, maar maak er niet je levenstaak van,' besloot ze met wijze woorden, waarna ze breed naar hem grijnsde.

Savador wendde zijn gezicht van Ephony af en liet zijn kin op een hand steunen om haar niet te laten zien dat hij overdreven met zijn ogen rolde. Pas daarna keek hij haar weer aan en zei, met een nieuw argument komend op een sarcastische wijze: 'Mensen wiens geesten uit het lichaam treden sterven ook niet. Vreemd, is het niet?' Zo goed als hij het zelf vond had hij haar vaste standpunt daarmee simpelweg al onderuit gehaald. Simpel als het maar kon zijn. Hij haalde vroeger niet voor niets de hoogste punten van zijn klas. Grijnzend richtte Savador zijn blik op Ephony's gelaat toen ze beweerde dat er vast wel een manier was om Selavin terug te krijgen. 'En ik dacht dat je van mening was dat 'Selavin er niet meer was'. Blijkbaar ga je uit van de beredeneringen van een ander, maar laat dat nu de meest voor de hand liggende beredeneringen zijn. Ik voel me vereerd.' Hij klopte haar quasi-complimenterend op haar schouder, aangezien ze haar eerdere standpunt met die woorden zelf onderuit gehaald had. 'Nee, misschien is het toch maar beter dat je mijn-standpunt-is-beter-discussies houdt met leeftijdsgenootjes op hetzelfde denkniveau.' Hij haalde triomfantelijk grijnzend zijn hand weer terug, maar trok minachtend zijn wenkbrauwen op bij haar volgende opmerking. 'Maar ik ben Selavin nog altijd niet, Medusa zij dank. En zover ik weet was de enige persoon die zich om Selavin bekommerde Rose, iemand die zich ook een tijd al niet meer heeft laten zien,' zei Savador simpel. Het zou hem helemaal niets kunnen schelen wat er met Selavin gebeurd was. Hij had die man al gehaat vanaf de grond van zijn hart. Met een zijdelingse blik keek hij naar de hand op zijn schouder en luisterde hij zwijgend naar de bemoedigende woorden die Ephony hem zei, om haar daarna met een zwak glimlachje aan te kijken. 'Ik heb mijn geluk al gevonden bij Diva, maar er zijn meerdere bronnen waar ik nog extra van dat geluk kan halen. Madeline.. andere vrouwen. Diva is perfect, maar Madeline komt daar ook aardig bij in de buurt. Ik sta met mezelf vaak genoeg vast voor een aanwijsbord. De ene pijl wijst naar Diva, de andere naar Madeline. Hoeveel ik me ook richting Diva worstel, dat bord blijft me volgen zodat ik er weer zogezegd middenin sta,' legde Savador verslagen één van de grootste problemen uit waar hij al tijdenlang sinds hij hier op de school was door geteisterd werd.

Boos bolde ze haar wangen, keek hem woedend aan toen ze merkte dat haar woorden niet precies haar gedachtes weerspiegelde. 'Ach, laat ook maar,' viel ze tegen hem uit, om vervolgens haar armen over elkaar te slaan en strak voor zich uit te kijken. Ze blies de lucht in haar wangen tussen haar lippen uit, blikte nog wat verder van hem af zodat haar gezicht ook een stukje was weg gedraait. Op dit soort momenten kon ze hem niet uitstaan. 'Klein kind,' mompelde ze bijna onhoorbaar. Hij was het gewoon, altijd zijn eigen zin doordrijven en het laatste woord hebben. Dacht hij oh zo slim te zijn met zijn praatjes. Haar hoofd draaide zich met een ruk om, toen hij durfte Selavin nog eens verder te beledigen. 'Misschien híer op het school terrein. Ik bedoel, jij hebt toch ook meer familie dan alleen hier. Mijn familie woont toch ook op Puffoon,' snauwde ze hem nog steeds geërgerd toe, haar grijsblauwe ogen die normaal altijd vrolijk stonden nu strak op hem gericht. Haar gezichtsuitdrukking verzachtte, toen Savador iets uitlegde wat haar behoorlijk aansloeg. Wat verbrouwereerd gleed haar blik nadenkend naar beneden. 'Liefde kun je niet kiezen,' begon ze zwakjes, waarbij ze hem weer aankeek. 'Miss Madeline is toch ook getrouwd? En zo vaak is ze er niet. Is dat misschien niet een reden om te streven naar je leven met Diva, wetend dat Madeline... niet voor jou is. Soms is het moedig te vechten voor iets wat onmogelijk lijkt, maar jij hebt twee keuzes, waarvan je weet dat de ene de goede is,' niet te geloven dat ze Savador bijna liefdes advies gaf. Er lag een bemoedigte en warme glimlach op haar lippen, haar kalme blik op Savador gericht. 'Tegenslagen in het leven maakt je een mens. Gevoelens en gedachtes maken je tot een levend wezen. Het is moeilijk, maar het zijn tijden waar je je doorheen moet slaan; met al je kracht. Je kan niet eeuwig met deze tweestrijd zitten, zo maak je jezelf en andere mensen kapot,' hij moest een keuze maken. Misschien niet hier op dit moment, maar ze had gezien hoe hij met en bij Diva was. Hij had een gezin, daar moest hij voor streven.

Savador kon het niet laten te lachen bij het zien van Ephony's verontwaardigde reactie, waarbij ze haar wangen bolde. 'Dat lijkt me beter van ook voor je,' stemde hij er glimlachend mee in toen ze tegen hem uitviel, alsof hij zich er niets van aantrok, en klopte haar zelfs plagend op haar schouder. Hij trok zich er niets van aan dat hij uitgemaakt werd voor klein kind, streek glimlachend de lokken uit zijn gezicht om met een verzadigde uitdrukking voor zich uit te blikken. Hij draaide zijn hoofd langzaam weer naar Ephony toe en trok verbaasd zijn wenkbrauwen op toen ze plotseling begon te snauwen over zijn opmerking over Selavin, iets wat hij niet vaak bij haar zag. Schijnbaar was het echt gemeend bedoeld. Van binnen glimlachte hij even zwak nu hij tot de conclusie was gekomen dat hij één van de weinigen was die een vrolijk kind als Ephony eenvoudig boos kon maken. Hoogst waarschijnlijk wel de enige. 'Nee, ik heb geen levende familieleden meer buiten deze school. Op mijn thuisplaneet niet en ook niet op de overige planeten. In heel Kovomaka niet meer. Ze zitten allemaal hier, van wat er is overgebleven,' luidde zijn kalme antwoord op haar gesnauw. De ietwat plagende houding leek van zijn schouders te glijden toen het onderwerp aan bod kwam dat hij zelf zojuist nog had aangeknoopt. Savador hield zijn teneergeslagen blik op zijn schoot gericht bij Ephony's eerste zwakke antwoord. Hij richtte zijn hoofd langzaam weer op toen ze verdersprak, en onderdrukte een zachte humorloze grinnik als sarcastische reactie op haar woorden. 'Direct op de allereerste dag dat ik hier lesgaf, zag ik mijn hele toekomst in Madeline. Je wilde niet weten hoe erg ik gesteld op haar was. Zij dacht dat ik haar haatte, omdat ik alle norsigheid uit mijn verleden vóór mijn tijd hier mee had genomen. Destijds was ik drie keer erger dan dat ik nu was, moet je weten. Ik was toen niets anders gewend, de afstotende muur voor ongewenste buitenstaanders was toen nog niet zo gesleten als dat het nu is. Toen ging ze met die verachtelijke Norwood en begon ik langzaam maar zeker een haat voor die spriet op te bouwen. Wat zag ze in iemand als hij dat ik niet had? Later ben ik voor onderuit gekomen, vlak nadat ik haar baantje als hoofdmeester gepikt had. Wat bleek? Ze had ook altijd iets in mij gezien, maar durfde simpelweg niet nader tot me te komen omdat ze met het idee liep dat ik haar haatte.' Savador lachte zonder enige vorm van humor erin. Alleen verdriet en teleurstelling was erin te horen. Zijn mondhoeken bleven ook drastisch omlaag hangen tijdens het lachen. 'Als ik alleen naar haar toe was gegaan - als ik haar verteld had dat ik het helemaal niet zo bedoelde en juist van haar hield - als ik eerder dan Norwood was geweest, dan.. dan - ik pak nieuwe wijn.' Zonder enige moeite te doen zijn zin proberen af te maken, stond hij met een somber gezicht op om in de kast te rommelen. Verdriet was een emotie die hem al levenslang teisterde, maar hij was tot de ontdekking gekomen dat alle droevigheid gewoon wegdrinken nog wel de beste oplossing was. 'Maar goed,' zette hij zijn verhaal voort terwijl hij op de bedrand neerplofte. ''Het zij zo,' zeggen mensen dan vaak op zulke momenten. Ik heb Diva en ik hou zielsveel van haar - maar het is me nog steeds niet gelukt het verlangen naar Madeline te negeren. Dat gaat niet zomaar. En ik wil niet meer vreemdgaan omdat ik Diva anders kwijt ben, maar het is zó moeilijk.' Verward keek Savador toe hoe de dieprode drank uit de fles in zijn glas klotste. 'Het voelt alsof - als ik niet naar Madeline ga zo nu en dan, ik háár ook kwijtraak. Maar als ik naar haar ga, raak ik Diva kwijt, en als ik naar Diva ga verlies ik de band met Madeline. Als ik de oude vertrouwde muur weer opbouw wil niemand me. Ik weet niet wat ik moet doen.' Savador liet uiteindelijk toch maar zijn hervulde glas op het kastje naast het bed rusten om de fles aan zijn lippen te zetten en die gewoonweg achterover te slaan. Het was lang geleden sinds hij op die manier zijn verdriet weggedronken had. De laatste keer was geweest toen hij hier eenzaam op zijn kantoor zat terwijl alle leraren uitgenodigd waren voor het huwelijk van Madeline en Norwood.

De enige reactie die Savador kreeg op zijn uiterst irritante lachen, en sarcastische klopje op haar schouder was een boze blik vanuit Ephony's ooghoeken, waarna ze weer strak voor zich uit keek. Na haar snauw wierp ze een bijna zelfvoldane blik tussen haar boosheid door, bij het zien van zijn verbaasdheid. Ook zij kon, als het moest, van haar af bijten. 'Ooh,' klok haar enige antwoord nors op zijn woorden dat hij, behalve hier op het school terrein, geen familieleden had. Het kon haar op dit moment niet zoveel schelen. Mokkend bleef ze strak voor zich uitkijken, het boze gevoel opkroppend. Ze ademde diep door haar neus in, probeerde zichzelf weer in een normale houding te bijtelen. De reactie van Savador op haar bemoedigende woorden was alles wat ze niet had verwacht. Met haar wenkbrauwen een stukje opgetrokken keek ze hem aan, terwijl Savador in de lach schoot en haar antwoorde. Haar schouders zakte terwijl hij sprak. Ze had eigenlijk niet verwacht dat Savador zijn gehele liefdes probleem aan haar zou ophangen. Maar daarnaast, ze had hiervoor zowat verklaard dat hij voortaan haar vader zou zijn. Even brak er een bijna treurige glimlach bij haar op, toen hij vertelde dat hij hiervoor nog erger was geweest. Terwijl hij sprak zocht ze wanhopig naar iets om te zeggen, iets wat hem zou helpen. Haar blik schoot weer omhoog toen hij plots opstond, zonder zijn zin af te maken, en de volgende fles wijn ging pakken. Ze volgde hem met haar ogen, voelde de pijn in haar hart toen ze de verdriet op zijn gezicht zat. Zachtjes, bijna onhoorbaar zuchtte ze en keek naar haar handen op haar benen. 'Ik snap wat je bedoelt,' sprak ze zachtjes, terwijl Savador rommelde in zijn wijnvoorraad. Wat verdwaasd keek ze naar Savador, die nu besloten had de gehele fles aan zijn lippen te zetten. Met een flauwe glimlach pakte ze zonder pardon de fles uit zijn handen, zette die weg en sloeg haar armen om zijn schouders. Vervolgens trok ze hem tegen zich aan, deed haar herinneren aan het moment op de Lucht Etage, toen Savador gebroken was onder haar woede. Ze had geen rekening gehouden met hem, of hij dit wel degelijk accepteerde. Haar kin steunde op zijn kruin, en ze staarde even voor zich uit voordat ze sprak. 'Liefde is iets onbegrijpelijk. Maar eigenlijk ben je zelf al tot de conclusie gekomen. Je móet kiezen, Savador. Je kunt niet tussen beide rivieren blijven staan, dit is de tijd dat je er eentje over moet steken. Welke kant je kiest, is aan jou. Maar daar hoef je eigenlijk al niet over na te denken. Liefde is niets logisch, en natuurlijk zal het moeilijk zijn. God, bot gezegt ben je gewoon een tiener op dit moment,' even grinnikte ze zwakjes om haar eigen woorden. 'Die muur moet je niet meer opbouwen, dat moet je me beloven. Kluizenaarsgedracht is niet goed voor jou. Zelfs jíj hebt liefde en warmte om je heen nodig. Kies de gene waarbij het mogelijk is om je dat te geven. Je kunt zo niet blijven hangen,' ze snapte ten volle hoe hij zich voelde. Je hart werd naar twee kanten getrokken, eentje onbereikbaar, eentje bereikbaar, maar je wilt ze allebei even graag. Misschien eentje wel meer omdat je weet dat dat onbereikbaar is. Even slaakte ze een zachte zucht. 'Ik snap dat je een haat jegens master Norwood opgebouwd hebt, als ik dit zo hoor. En ik weet dat ik je dat niet uit je hoofd kan praten, zo goed ken ik je nou ook wel. Maar hij kan er niets aan doen, en Madeline ook niet. Blijf niet hangen bij 'wat nou als ik dit had gedaan...' Dat is achter je. Kijk vooruit, kijk naar de weg die voor je ligt. Tijd valt niet te veranderen, gevoelens van andere kan je ook niet veranderen,' eindigte ze zachtjes. Meer dan dit kon ze eigenlijk niet doen, grotendeels moest Savador het zelf opknappen. Ze wilde zoveel meer zeggen, maar eigenlijk spraken al haar woorden het zelfde liedje.

Savador gaf zich geheel over aan Ephony's acties en liet zich gewoon de fles van zich afpakken. Het kon hem eigenlijk ook weinig schelen. Altijd als dat probleem de kop weer opstak realiseerde hij zich weer even hoe ernstig hij geestelijk toegetakeld was. Een diep litteken in zijn ziel dat hij met zich meedroeg sinds zijn bizarre jeugd. Zijn emoties waren erdoor als het ware zo goed als door elkaar gehusseld, waardoor hij zelfs nu, op latere leeftijd, soms niet wist wat hij ermee aan moest. Hij mocht dan wel in een volwassen lichaam zitten, hij kon het gewoon niet tegengaan dat het kleine hulpeloze jongetje van vroeger soms weer bovenkwam. Hij sloot wanhopig zijn ogen toen hij Ephony's armen om zich heen voelde en liet zich tegen haar aantrekken. Het maakt hem niet veel uit, vergat zijn ware leeftijd even, dit was wat hij nu het liefst naar verlangde. Vroeger was het zijn moeder geweest die hem nieuwe moed insprak, in zijn zwervende tijd op straat was dat grotendeels alleen Saethion geweest, en aangezien er nu niemand anders aanwezig was op het moment moest Ephony die plek maar innemen. Evenals haar staarde Savador alleen maar leeg voor zich uit, voelde de druk van haar hoofd op zijn kruin alsof hij echt nog de kleine jongen uit zijn verleden was. Zwijgend luisterde hij naar de woorden die ze hem toesprak. Hij sloot ergerlijk zijn ogen weer en liet zijn hoofd wat hangen toen ze er ook van mening was dat hij nu toch echt een keuze moest maken. Dat had hij vaker gehoord, en hij wist dat ze daarmee groot gelijk had. Het was alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Even brak er een kleine droevige glimlach door toen hij hoorde dat hij op het moment gewoon een tiener was. 'Dat kan kloppen. De puberteit heb ik nooit op mijn eigen gemak kunnen meemaken. Het bestond uit vluchten of gedood worden,' gaf hij zacht antwoord. Savador sloeg zijn ogen neer. Ephony vond dat hij geen muren meer moest opbouwen, maar het was juist een methode die hij al levenslang gebruikte om problemen buiten te sluiten en in zijn gebruikelijke eenzaamheid te leven. De beste die ooit had gewerkt. 'Ik beloof het,' kwam er zo zacht uit dat het haast niet te horen was. Deels wist hij dat het half gelogen was en hij die belofte vroeg of laat toch weer zou breken. Er gleed even een kleine frons over zijn gelaat. 'Ik geef Madeline geen schuld. Alleen mezelf en die dwaas van een Norwood. Hij verdient haar niet. Ik ben bereid haar zoveel meer te geven en te gunnen dan die humorloze stronk,' sprak hij hatelijk, waarbij hij zijn handen tot vuisten balden. Het liefst ruimde hij hem direct uit de weg, maar dan zouden zowel hij als Norwood het weer aan de stok krijgen met de Legendarische Magicans. Zolang ze opvolgers waren behoorden ze in leven te blijven om de uiteindelijke taak over te nemen. Behalve Deshas, die zou het vast niet veel kunnen schelen als hij Norwood van het leven ontdeed of hem zodanig verwondde dat hij met een levenslange handicap zou lopen. 'Ik heb dit nog niet met Diva besproken. Omdat ik vrees dat ze het idee krijgt dat ze minder waardig is en ik liever Madeline heb in haar plaats. Dat is niet waar. Ik zou nog liever mijn leven geven dan dat ik haar kwijtraak als mijn vrouw. Daarom verzwijg ik dit probleem al een tijdje voor haar,' eindigde Savador zacht.