Met zenuwachtige passen liep ze in het schemerdonker het buitenterrein op. Naast haar - voor de verandering - liep Ené, waaruit bleek dat zelfs de draak de zenuwen van haar vriendin en baasje overnam. Na de trainingen met master Akito had ze besloten dat - door zijn weinige aanwezigheid en berijkbaarheid - ze het in eigen handen zou gaan nemen. De draak had haar vleugels tegen haar lichaam aan gevouwen, en haar staart zwaaide wat zenuwachtig hierbij heen en weer. Af en toe wierp ze een schuine blik naar de blondharige mensenvrouw die naast haar liep. Maar haar blik was strak naar voren gericht, haar gezicht gespannen en haar kaken op elkaar geklemt. De draak slaakte een klein grommetje, waarna ze zachtjes probeerde te nuriën. Ephony's heldere grijnsblauwe ogen schoten naar het dier, waarna er een gespannen glimlachje op haar gezicht onstond bij het zien van de blik van haar draak. 'Het is al goed, het is alleen oefenen Ené,' beantwoorde ze de blik van de draak. Ephony stond stil, keek om zich heen en richtte toen weer haar blik op Ené die haar vragend aankeek met haar inktblauwe ogen. 'Tijd om het te proberen,' sprak ze zachtjes tegen het dier waarna ze haar ogen op de lucht richte, die de laatste zonnige kleuren van de avondzon weerkaatste. Haar wittige jurk had een lag uitgesneden rug, waardoor ze zou voorkomen dat haar kleren zouden scheuren. Ze sloot haar ogen, en haalde diep adem. Ze hoopte dat de pijn minder zou zijn, het liefst geheel weg maar ze wist dat dan niet mogelijk was. vanuit het niets ontvouwde zich twee sneeuwwitte vleugels zich vanuit haar rug, die gepaard gingen met een schreeuw die de pijnscheut weerspiegelde. Door de energie te focussen op haar rug, en haar innerlijke vleugels die ze als Puffoonse bij zich droeg had ze geleerd om ze uit te vouwen. Ze was op haar knieën gevallen en steunde met haar handen op de grond. Haar hoofd naar beneden hangend, waarbij haar blonde lokken over haar schouders haar gezicht omlijste. Licht hijgend staarde ze naar het gras, haar vleugels onwennig en half ingevouwen op haar rug. Toen richtte ze zich op, tilde haar hoofd op en ging met een rechte rug staan. Haar draak, alsof het teken was gegeven, onvouwde haar vleugels en zette zich af op haar achterpoten waarbij ze de lucht in zweefde. Ephony keek haar met een glimlach aan, eentje die bijna droevig en jaloers was. Met gebalde vuisten opende ze haar vleugels naar opzij, waardoor ze zo'n spanwijtte van vier meter kregen. Even bekeek ze ze, zuchtte gelukkig. Haar droom was waarheid geworden, iets wat haar dolgelukkig maakte. De sneeuwwitte kleur weerspiegelde haar innerlijkheid, onschuld en geen kwaad naar haar medemens. Met haar blik nu op de hemel gericht bewogen haar vleugels zich, waarbij een pijnlijke strakheid op haar gezicht ontstond. Na een paar keer geslagen te hebben voelde ze haar voeten loskomen van de grond, waarbij haar blik even naar de grond onder zich schoot. Met een brede grijns vloog ze wat onwennig en niet echt soepeltjes op, richting het hoogste dak van de school. Het kantoor van de hoofdmeester.


~ Smurf? :3

Zeg het eens Gargamel? :3

Nogal wat voorovergebogen zat Savador in rap tempo wat schrijfwerk te verrichten aan zijn bureau. Zijn schrijfveer ging daarbij in een onophoudelijke sessie aan letterverbindingen over het vel perkament, een zacht krasgeluid nalatend dat door zijn kantoor weerklonk. Saethion lag lui opgerold op zijn bed, zijn felle turkooisgekleurde ogen gericht op de rug van zijn meester. De slang kon de stille wens van zijn baas om voor één dag met hem te kunnen wisselen voor een lui dagje haast horen. Maar dat zat er momenteel niet in. Er lag nog een hoop werk te wachten, dat binnen deze week nog allemaal gedaan moest worden. Saethion draaide zijn kop richting het raam toen hij plotseling een schaduw over de vloer zag glijden, en zag nog net twee voeten uit zijn gezichtsveld verdwijnen. Een lang, aanhoudelijk gesis om de aandacht van zijn meester te trekken volgde, maar Savador leek het veel te druk te hebben met zijn eigen werk om er op in te gaan. Niettemin was het zelfs storend. Hij klakte met zijn tong, vloekte zachtjes in het Shadraans toen hij inktvlekken op het papier maakte, en daardoor zijn nog amper opgedroogde tekst vervaagde. 'Ik ben bezig, Saethion!' was zijn uiteindelijke reactie op zijn dier. Hij werd zelden kwaad op de anders zo kalme slang, maar hij had zijn tijd nu toch echt hard nodig. Savador vloekte nogmaals toen het schrijven hem belemmerd werd door gruis dat vanaf het plafond op zijn hoofd en schouders neerdaalde. Ook zijn perkament kwam helemaal onder te liggen. Hij vloekte nogmaals, schreef snel zijn zin af, en wierp daarna een geïrriteerde blik richting het plafond. Resoluut stond hij op en liep met benende passen naar het raam, dat vervolgens ruw open werd geschoven. Met een knie steunend op zijn matras en een woedende uitdrukking op zijn gelaat, stak Savador daarna zijn hoofd naar buiten en draaide die wat om de gedaante van iets op iemand op het dak te spotten. 'Welke kolderieke dwaas is zo stomzinnig om het dak op te klimmen, en dan veelal ook het dak boven mijn kantoor uit te kiezen?!' schreeuwde hij snauwend naar boven.

Met onhandige slagen van haar sneeuwwitte vleugels kwam ze omhoog. Door een zucht wind werd ze uit koers geblazen, knalde hierbij bijna tegen een van de betonnen muren van het schoolgebouw. Ze zette zich af met haar handen, en een behoorlijk geïrriteerde blik die haar gezicht sierde, om weer in een goede baan te komen. Even later werden haar vleugelslagen wat regelmatiger, en klom ze bij elke slag naar beneden een stukje omhoog. Hierbij vloog ze op enige afstand langs het raam van Savador, niet dat ze hier ergens iets van merkte. Ze was te veel bezig om niet haar hoogte te verliezen en de bijna automatische kracht in haar vleugels door te laten gaan om niet ter plekken naar de grond te storten. Ze wist dat ze niet zo hoog moest gaan, zeker niet voor haar eerste keer zonder begeleiding, maar het was te verleidelijk om dicht bij de grond te blijven als het luchtruim voor het grijpen lag. En zeker als je verbonden was met de wind en diens goden, was dit iets wat Ephony niet kon weerstaan. Maar haar voet bleef achter het hout hangen dat zich aan de bovenkant van het raam had gevestigt, waarbij ze op het dak terecht kwam. Wankelend op de rand probeerde ze haar evenwicht te houden, niet in staat om haar vleugels te bewegen. Zodra het raam openzwaaide en de ooh zo bekende, met woeden belade stem te horen was vergat Ephony voor een moment haar evenwicht te bewaren. Ze hoorde Enés waarschuwende geluid, maar voordat ze het wist viel ze achterover waarbij ze rakelings langs Savador naar beneden viel die half uit het raam hing. In panische angst bewogen haar vleugels zich als een opnieuw geoliede machine, waarbij ze met een ruk de lucht in werd geduwd. Hierbij werd wel haar val gebroken, maar moest ze even wennen aan de schokkerige bewegingen die haar lichaam voor een moment maakte. Op de een of andere manier luisterde de sneeuwwitte dingen op haar rug nu wat beter naar haar, waarbij ze met iets soepeldere slagen op haar plek in de lucht bleef hangen. Haar blonde lokken deinde zachtjes mee op het kleine beetje wind. Ephony sloeg haar zenuwachtige blik op, en keek hierbij recht in de ogen van Savador. Blijkbaar was ze een stukje voor het raam blijven hangen. 'S-sorry, het was niet mijn bedoeling om... het ging niet helemaal goed,' mompelde ze verontschuldigend waarbij haar wangen weer een dieprode kleur vertoonde.

Met een diepe chagerijnige frons bleef Savador naar het punt van het dak staren, of de delen ervan die zichtbaar waren vanaf zijn kijkpunt op de hoogte van zijn kantoorraam. Hij kon niets herkennen, ook niets zien vanaf deze afstand. Het raam zat gewoon te laag om een goed beeld op het gehele dak te krijgen. Hij kreeg echter vrijwel direct reactie op zijn woedende geschreeuw toen er iets met een vage mengeling aan witte en blonde kleuren rakelings langs hem heen naar beneden schoot, waardoor hij nog een potje aan vloekende woorden uitslaakte en zich vlug in zijn veilige kantoor terugtrok. Savador was even met stomheid geslagen zodra hij Ephony doodleuk in de lucht zag hangen, nadat ze haar val gebroken had met behulp van twee grote witte dingen uit haar rug. Toen hij nog eens beter keek zag hij dat het warempel vleugels waren. Ze was een Puffoonse, maar toch.. Het was en bleef het onhandige kind dat hij al vanaf hun eerste confrontatie kende. Nu ze de techniek over het laten verschijnen en verdwijnen van vleugels bemachtigd had, kon hij beter in en rondom de school waarschuwingsbordjes plaatsen met 'Opgelet! Laagvliegende Ephony's!' erop. Hij was een paar seconden geleden al haast onthoofd door haar plompe actie. Savadors goudkleurige ogen bekeken ontzet de bewegingen van de slaande vleugels, de blonde lokken die meedeinsten op die bewegingen, en de zenuwachtige blik in Ephony's grijsblauwe ogen. 'Ephony?' mompelde hij op een ietwat vragende toon. Als hij geweten had dat zij het was die hem zojuist nog een douche aan gruis gegeven had, had hij zijn kwade reactie wel wat ingehouden. Het was meer het feit dat hij nog altijd stomverbaasd was dat ze al zo snel gevorderd bleek te zijn in haar eigen magiesoort. Langzaamaan ontplooide zijn strenge, verwonderde gezicht in een brede grijns en hij stak zijn hoofd weer naar buiten om die aan Ephony te tonen. 'Eerste keer zeker?' grijnsde Savador op een heel wat hartelijkere toon.

Een beetje scheef bleef ze voor het raam hangen, haar ogen langzaam op Savador richtend. De verbaastheid leek van zijn gelaat af te druipen, waardoor haar wangen nog ietsjes dieper kleurde maar er deze keer een klein glimlachje op haar lippen ontstond. Het was aan de ene kant geheel amuserend aan haar kant om dé Savador zo te zien. Ze was blij dat hij niet vervolgd was in zijn gevloek, maar na een moment of wat had ze dat liever dan die starende blik van hem. Met een wat wegschietende blik van haar ogen om hem daarna weer terug te laten keren naar die van Savador toen hij haar naam zei zwaaide ze kleintjes, waarbij alleen even haar vingers bewogen als ware van begroeting. Er kroop een ongemakkelijke lach bij haar op haar gezicht toen ze Savadors gezicht zag ontspannen en zijn woorden hoorde. Wat onhandig friemelde ze aan de stof van haar witte jurk, waarbij ze haar blik had neergeslagen. 'Ja,' mompelde ze zachtjes waarbij het bijna op fluisteren leek. Blijkbaar, vooral uit Savadors woorden halend, was het erg duidelijk dat dit een van haar eerste keren van de grond af was. Ze merkte dat, toen ze Savador weer aankeek, ze wat hoogte was verloren. Ook voelde ze de stroefheid in haar vleugels als zweepslagen door haar spieren heen gaan. Met een wat uitgeputte uitdrukking op haar gezicht keerde ze zich naar het raam. 'Eventjes hoor,' verzuchtte ze tegen Savador waarbij ze langs hem haar knieën op het raamkozijn zette en haar vleugels inklapte. Hierna liet ze zich half voorover, half opzij op het bed vallen met een diepe zucht. 'Sorry Saethion,' mompelde ze verontschuldigent naar de slang waarbij ze even over zijn kop streek toen ze merkte dat ze bijna boven op het dier was gevallen. 'Aardig vermoeiend om tegen de zwaartekracht van Moeder Natuur in te gaan,' mompelde ze waarbij ze zich op haar zij opkrulde, haar vleugels tegen haar rug aangedrukt, waarbij ze nog een aardige groote hadden. 'Het spijt me van het gebonk, ik bleef haken,' vanuit haar ooghoeken richtte ze haar blik op Savador. Ze wilde niet weten wat voor lawaai ze had gemaakt toen ze tegen het raam aan stootte en boven op het dak belande.

Schijnbaar vond ze zijn verblufte reactie vermakelijk, want intussen was er een klein glimlachje op Ephony's gelaat gekropen. Savador kon dat om de één of andere reden wel begrijpen; ze had hem al met een hoop emoties meegemaakt, van moordlustig tot emotioneel ingestort. Maar waarschijnlijk nooit eerder in verbazing. Zwijgend zag hij hoe ze zwakjes zwaaide als reactie op haar naam, nog te ontzet om iets te zeggen. Maar zijn mondhoeken krulden zich automatisch om tot een grijns, die zich wat verbreedde bij haar antwoord op zijn eerdere vraag. Natuurlijk was dit haar eerste keer, anders zou ze niet halsoverkop naar het hoogste punt gevlogen zijn en rakelings langs mensen zijn geschoten. Maar Ephony kennende kon dat net zo goed ook bij haar vierde of vijfde keer nog gebeuren. Ook het feit dat haar vleugels haar wat in de steek aan het laten waren, waardoor ze wat hoogte minderde, toonde dat duidelijk aan. Savador stapte opzij toen hij opmerkte dat ze richting het raam kwam, maakte wat ruimte voor haar op het moment dat ze het kozijn als landingsbaan gebruikte. Saethion was met een luide verontwaardigde sis weggeschoten toen zijn plekje ontnomen werd door een gevleugeld persoon dat zomaar uit het niets uit de lucht leek te zijn gevallen, om venijnig een stukje verder zich op het matras weer op te rollen. Hoofdschuddend en met een kleine glimlach aanwezig op zijn gezicht keek Savador op Ephony neer, die zonder pardon zijn bed - zijn nachtelijke domein die inclusief zijn naar brand en licht naar zweet ruikende lichaamsgeur met zich meedroeg, en ook diende als rustplek voor Saethion - gebruikte als uitrustplaats. Alsof hij gewoon één of andere dichte vriend was dan het schoolhoofd, een leraar, opvolger van één van de Legendarische Magicans en haar mentor. Maar hij leek het alles behalve een probleem te vinden. 'Dat heb ik ook aanvaard door die bijna-dood ervaring, ja,' zei Savador glimlachend op haar mompelende woorden. Hij sloeg in een langzame bewegingen zijn armen over elkaar en blikte even veelbetekenend naar zijn met gruis bezaaide bureau toen ze zich verontschuldigde voor haar gebonk. 'Je hebt mijn schrijfwerk dan wel onder de viezigheid bezaaid.. en dankzij jou ben ik weer nodig toe aan een haarwasbeurt..,' begon hij op een kalme manier met toch een net hoorbare strenge ondertoon erin, 'Maar ik kan het je moeilijk kwalijk nemen voor je eerste keer.' Met zijn hand nam hij wat strengen haar beet en schudde die wat uit om zijn lokken van het gruis te ontdoen, waarna hij glimlachend zijn armen weer over elkaar heen sloeg en ging zitten op de rand van zijn bed. Meteen kwam Saethion langzaam in beweging om zich op de schoot van zijn meester te nestelen. 'Allicht maak je ongelukken tijdens je eerste keer van de grond af. Maar om direct het hoogste punt op te gaan zoeken..?' Savadors glimlach verbreedde zich wat, waarna hij met zijn ogen gesloten Ephony's gênante moment uit amusatie even overdacht.

Met haar handen naast haar gezicht had ze haar armen ineengevouwen, en een van de sneeuwwitte vleugels lag een beetje over haar heen gedrapeerd. Haar haar lag een beetje warrig half over haar gezicht en half over het bed. Ze zuchtte alleen maar eventjes toen ze Savadors woorden over de bijna dood ervaring hoorde waarbij haar ogen zich even sloten. 'Sorry...' mompelde ze hierop vervolgens. Ze had niet echt uitgekeken toen ze vanaf het raamkozijn zich gewoon had laten vallen, wetend dat het bed eronder stond. Ze tilde haar hoofd op en keek naar het bureau dat onder de stof lag waarbij ze een beschamde kreun liet horen. Natuurlijk moest zij het halve dak weer laten instorten, waarom altijd zij. Haar ogen gleden door naar Savadors haar waarop ze bleven hangen. 'Ach, zo erg is een douche ook weer niet... Zeker nu niet,' mompelde ze meer over zichzelf. Hoewel ze niet zo lang in de lucht was geweest had ze aardig veel van haar lichaam geëist. Zeker op de hoogte die ze had genomen, en voor haar eerste keer. Ze glimlachte lichtjes als dank toen Savador zijn woorden vervolgte. Ze was blij dat hij niet boos was. Ze kwam omhoog, ging in kleermakerszit op het bed zitten toen Savador op de rand kwam zitten. Bij zijn woorden gingen haar schouders spontaan hangen en keek ze beschaamd naar haar handen. 'Maar... je kent het gevoel niet op het moment dat je voeten loskomen van de grond..' als een reactie op haar woorden bewogen haar vleugels zich was, klapte wat uit in een lichte siddering om daarna waar ontspannen in hun ingevouwen houding terug te zakken. 'Dat gevoel van vrijheid waar ik al van kleins af aan naar gesmacht heb, over gedroomt heb. Als dat opeens voor het oprapen ligt... dan is het moeilijk om klein te beginnen,' verklaarde ze zachtjes waarbij ze haar blik naar beneden hield. Nu schoot haar blik vanuit haar ooghoeken naar Savador, en haar hand kwam omhoog om hem een zachte stomp tegen zijn bovenarm te geven toen ze zijn amuserende uitdrukking op zijn gezicht zag. 'Het is niet leuk...' mompelde ze boos, waarbij ze hem met een zelfde boze blik probeerde aan te kijken. Niet dat dit echt lukte, haar toneelkunsten waren nog steeds belabbert.

Savador keek even opzij naar Ephony, die nog half over zijn bed lag, toen ze zich verontschuldigde. 'Het is dat je je nog tegenover me kan verontschuldigen. Een aantal centimeter dichter bij het raam en ik had ongewild een duikvlucht gemaakt,' zei hij met strenge woorden, maar op een tamelijk kalm klinkende toon. Hij onderdrukte een zachte grinnik toen ze iets over een douche mompelde. 'Dat valt hier zomaar binnen en stort zich met haar bezwete lijf op mijn pas gedekte bed,' sprak hij half plagend over haar alsof ze er nu niet bij zat. Hij keek zwijgend toe hoe Ephony van haar ligpositie in een kleermakerszit ging zitten, en luisterde aandachtig naar haar woorden. Even richtte hij zijn blik op zijn over elkaar geslagen armen om die te overdenken. Het gevoel dat je kreeg wanneer je voeten van de grond loskwamen kende hij inderdaad niet. Hij was geen Puffoonse en wist bij lange na niet hoe je luchtmagie kon omkneden tot een techniek om het luchtruim te kunnen verkennen met zelf ontwikkelde vleugels. Wat bedenkelijk volgde Savador vanuit zijn ooghoeken de sidderende bewegingen die Ephony's vleugels maakten tussen haar woorden door. Hij moest haar geheel gelijk geven toen ze haar verhaal uiteindelijk beëindigde. Dat was waar. Maar hij hield het liever in gedachten dan dat hij zijn mening er openlijk over uitte. Zijn nog net zichtbare glimlach veranderde langzaam in een klein grijnsje bij het ontvangen van de stomp tegen zijn bovenarm. Hij wreef er even demonstratief over en keek Ephony daarna weer aan. 'Veel oefenen is gegarandeerd. Voor je nog meer mensen in een levensbedreigende situatie brengt. Hoe graag je het ook wenst om direct vol gebruik te maken van je nieuwe vliegkunsten, is het beter om met een kleinere stap te beginnen. Alle grote dingen beginnen klein,' gaf Savador glimlachend als advies.

Er kwam een klein, hopeloos zuchtje over haar lippen bij de strenge woorden van Savador. Hij had gelijk, was ze iets dichter langs de muur naar beneden gevallen had ze hem in haar val mee getrokken. Als dat was gebeurd waren ze allebei te pletter gevallen, aangezien haar vleugels haar amper konden dragen. Een moment kreeg ze het idee in haar hoofd dat Savador als haar vader klonk, maar van hem kon ze blijkbaar meer hebben dan van haar echte vader. 'Moet je je bed niet onder het raam zetten als er charmante vliegende meisje langs je raam komen sjezen,' beantwoorde ze hem luchtig op zijn plagende woorden ter verdedeging. 'En ik ben niet bezweet,' vervolgde ze met een priemende blik vanuit haar ooghoeken op hem, bijna als waarschuwing. Met een wat droevig gezicht bleef ze voor zich uit kijken, haar blik wat naar beneden gericht wat haar houden - inclusief hangende schouders - een extra zetje gaf. Met een gefrustreerd kreetje sprong ze op, over Saethion heen, en lande op haar voeten waarbij ze driftig door de kamer heen begon te lopen na Savadors advies. 'Ik weet het, ik weet het...' mompelde ze gefrustreerd waarbij haar armen als het waren de lucht in werden gegooid. Haar vleugels hingen ontspannen op haar rug, en haar witte jurkje ging zwierig mee in haar wanhopige handelingen. 'Maar het is niet eerlijk...' vervolgde ze haar geklaag waarbij ze zich met een ruk omdraaide en Savador wanhopig aankeek. 'Waarom is er nooit iemand aanwezig als ik die gene zijn hulp nodig heb... master Akito is weinig berijkbaar. En de Vrouwe Airmid heb ik nog nooit van me leven gezien. Hoe moet ik iemand vinden die me helpt?' haar stem werd steeds wanhopiger terwijl ze wild met haar armen begon te wapperen als poging om haar wanhoop kracht bij te zetten. Met hangend hoofd bleef ze staan, haar vleugels - die zich al steeds meer aan haar gingen aanpassen - zakte hierbij ook. 'Savador, waarom kan jij niet vliegen...' mompelde ze droevig, alsof hij de gene dan zou zijn die haar móest helpen.

Savador bracht even een zachte lach uit bij het horen van Ephony's opmerking. 'Of dan moeten die charmante vliegende meisjes een fatsoenlijkere plaats uitkiezen voor het testen van hun vleugels, in plaats van langs het kantoor van de hoofdmeester die in alle stress zijn deadline probeert te halen,' zei hij breed grijnzend terug. Hij trok met een onschuldige blik zijn wenkbrauwen even op toen ze hem een priemende blik vanuit haar ooghoeken toewierp. 'Ik vrees dat het ronddwarrelen toch heel wat lichaamsenergie vereist. Je doet er verstandig aan zodirect een douche te nemen, als je wilt voorkomen dat Zalas interesse in je verliest,' sprak hij met een kalme glimlach. Savador keek beduusd op toen Ephony plotseling de stilte verbrak met een kreetje uit het niets, en als een bezetene heen en weer door zijn kantoor begon te banjeren. Met een lichte, blijvende ontzetting bleef hij zwijgend vanaf zijn plekje op het bed haar wanhopige handelingen in zich opnemen, en liet roerloos haar klagende woorden over Akito en Vrouwe Airmid over zich heenkomen. Hij nam een nog beduustere uitdrukking aan toen ze plotseling met hangend hoofd stil bleef staan en hem vroeg waarom hij niet kon vliegen. De schuine grimas op zijn bleke gelaat ontplooide zich uiteindelijk tot een kleine grijns. 'Omdat ik een volbloed Shadraan ben met nog geen procentje aan Puffoons bloed in mijn aderen,' antwoordde hij luchtig. Hij ademde even glimlachend uit door zijn neus en liet zijn ineen geslagen handen steunend op zijn knieën rusten. 'Er bestaat ook zoiets dat zelfontwikkeling heet. Solo, zonder hulp en zonder enige aanleiding om op het juiste pad terecht te komen. Wellicht kun je het vliegen op die manier nog wel het beste onder de knie krijgen,' voegde Savador er kalm aan toe.

Ephony trok alleen maar even een demonstratief pruillipje op Savadors woorden, die gepaard gingen met een brede grijns. Het was niet eerlijk. Ten eerste wilden ze niet de aandacht trekken van elke leeraling die hier op school zat. Master Akito had haar duidelijk verteld dat vleugels een afschildering waren van de ziel. Maar Ephony's eigen karakter lag vaak al zo open voor de mensen om haar heen dat de kleur van haar vleugels niet zo'n hele grote verrassing was. En Savador kende ze, kon ze vertrouwen. Dit wist ze, dus ze had er ook geen moment bij stil gestaan dat het gevaarlijk zou zijn om haar vleugels aan Savador te tonen. Had er uberhaupt niet aan gedacht dat ze op dit tijdstip iemand zou tegenkomen. Ze had expres dit tijdstip van de dag gekozen om rustig alleen te zijn. Maar zoals je altijd kon verwachten gingen er wel dingen fout bij Ephony, iets wat haar zelf bijna al niet meer verbaasde. Haar ogen vergrote zich zichtbaar bij het horen van Savadors woorden waarna ze hem met een boze blik aan bleef staren. 'Wees blij dat Diva nog niet gillend weggerend is bij het zien van deze puinzooi,' beet ze hem terug waarbij ze een wijd gebaar maakte met haar arm om de gehele kamer in haar woorden te betrekken. Met een treurige blik bleef ze naar het hout op de vloer kijken, haar blik gefocust op een van de kringels die erin te zien was. Alleen haar blik sloeg ze op, waarbij ze door haar wimpers naar Savador keek die haar antwoorden. Ze liet de lucht tussen haar lippen door ontglippen waarbij er een opstandig gesputter hoorbaar was. 'Ik heb ook af en toe niks aan jou,' mompelde ze koppig waarbij ze haar armen over elkaar sloeg en haar hoofd weer als het ware optilde om Savador aan te kunnen kijken. Bij zijn volgende woorden voelde ze weer een lichte blos omhoog komen, die ze wilde verbergen door weer door de kamer heen te ijsberen. 'Misschien het in de lucht komen en heen en weer gaan. Maar de verdere dingen doe ik dan waarschijnlijk drie keer zo lang over,' vervolgde ze haar klaagzang weer wanhopig, die weer gepaard ging met even wanhopige zwaai bewegingen van haar armen. Ze bleef weer staan, draaide zich weer naar Savador toe en opende haar vleugels tot hun volle breete. 'Wat heb je dan aan die dingen als je niet verder kunt. Waar is de Legendarische Magican van het luchtruim als je haar antwoorden nodig hebt, of de enige leeraar met vleugels die je kan helpen het vaak te druk heeft...' langzaam vouwde haar vleugels weer in, een stuk rustiger dan in de plotselinge beweging hoe ze waren uitgeklapt. Met een zachte plof zakte ze door haar knieën waarbij ze meteen in kleermakerszit op de grond kwam te zitten en liet haar hoofd in haar handen vallen. 'Het is niet eerlijk...' mompelde ze bijna boos terwijl ze met licht opgeblazen wangen naar de grond staarde.

Wat fronsend trok hij zijn wenkbrauwen op, tesamen met een lichte glimlach aanwezig op zijn gezicht, en leunde wat achterover om zijn benen over elkaar heen te kunnen slaan, evenals zijn armen. 'Diva weet hoe druk ik het heb, en ik weet ook van haar hoe druk zij het heeft. Ze heeft me al eens betrapt met een kantoor dat eruitzag alsof er een bom was ontploft, maar me met alle begrip een helpende hand geboden. Dat zou jij ook eens kunnen doen,' raadde hij haar grijnzend aan, alsof hij haar wilde aansporen zijn kantoor wat voor hem op te ruimen. Zijn grijns verdween wat en maakte plaats voor een harde uitdrukking bij het horen van haar koppige gemompel. 'Denk eraan dat ik nog altijd je mentor ben, en je me ook buiten lestijd met 'u' behoort aan te spreken. Ik ben een man van in de vijftig, geen leeftijdsgenoot,' kwam zijn eigen norsige ik weer teboven. Savador herstelde zich al snel doordat zijn mondhoeken weer omkrulden tot een glimlach, vlak nadat Ephony haar geklaag weer vervolgde en een moment later demonstratief haar vleugels spreidde. Hij liet zijn adem tussen zijn lippen door in een lange zucht ontsnappen en schudde glimlachend zijn hoofd. 'Ja, wellicht moet ik hier toch maar een aantal mensen gaan ontslaan, niet?' sprak hij bedenkelijk, meer in zichzelf dan tot Ephony. Hij keek haar daarna weer glimlachend aan. 'Maar nu heb je eindelijk je vleugels en dan is het nog niet goed. Leer eens tevreden te zijn. Als ik vroeger langskwam bij een leraar om te miepen en te klagen had ik al twee slagen met de ijzeren lat op mijn vingers te pakken.' Inmiddels was Savador opgestaan en rommelde in één van zijn kasten, niet echt lettend op Ephony die zich onverzadidgd op de grond liet zakken. Hij wierp haar over zijn schouder even een snelle blik toe. 'Jij lust zeker geen wijn?' vroeg hij met een lichte grijns. Als alternatief had hij ook nog andere dranken voor de gezelligheid.

Met getuite lippen van opstandigheid ging haar blik weer naar Savador toen hij haar proberende belediging terug zo verdraaide tot iets goeds. 'Niet eerlijk...' mompelde ze met kinderlijke droevigheid als reactie. Waarom stonden mensen nooit aan hun kant, het was gewoon niet leuk. 'Volgens mij ben je heel goed in staat om het zelf op te ruimen. Aangezien ik waarschijnlijk toch alles verkeerd zet,' verdedigde ze zichzelf met een brede grijns richting Savador. 'Sorry meneer mentor,' mompelde ze beschaamd, waarbij ze haar benen optrok, haar armen erom heen sloeg en haar kin op haar knieën liet rusten. Ze knipperde een paar keer dwaas met haar ogen voordat de woorden van Savador tot haar door drongen. 'Ooh nee, dat bedoelde ik niet. Ik bedoel, natuurlijk heeft Master Akito het te druk om een leerling te helpen een droom te vervullen... ik bedoel, hij heeft zijn verplichtingen. En Vrouwe Airmid ook de hare, natuurlijk houd ze zich niet bezig met een school, als ze een geheel magisch rijk moet besturen,' verdedigde ze vluchtig de personen die ze nog zojuist bijna platgestampt had in haar wanhoop met haar woorden. Ze bolde haar wangen even met de lucht die in haar longen zat en keek weg van Savador bij zijn bijna bestraffende woorden. Hij had gelijk, ze had vleugels. Ze moest al blij zijn met wat ze had bereikt. 'Ik weet het...' verontschuldigde ze zichzelf hierbij. Vanuit haar ooghoeken hield ze Savador in de gaten, alsof ze bang was dat hij ter plekke het idee had gehad die net genoemde ijzeren lat erbij te pakken. Maar haar wantrouwerige blik verdween als sneeuw voor de zon bij zijn woorden. 'Ik wel hoor,' grijnsde ze vrolijk naar hem, waarbij ze weer opstond. In het proces dat ze op haar eigen benen stond, met soepele en bijna vliegende passen naar het bed huppelde, opsprong en zich met een voet afzette zodat ze met gebogen lichaam op het raamkozijn stond waren haar vleugels geheel ingeklapt om vervolgens na eventjes opgelicht te hebben in een zelfde sneeuwwit licht verdwenen. Nu liet ze zich zakken totdat ze op het raamkozijn zat, leunde tegen de muur aan en keek dromerig naar buiten. Voor haar zag ze Ené op een rustig tempo heen en weer glijden door het luchtruim. Blijkbaar was de draak nog niet geheel gerustgesteld dat haar baasje zogoed met Savador omging. Het bijna-vermoord-moment zat de draak nog goed in het geheugen, en ze was nou nét iets koppiger dan Ephony.

Tevreden onderdrukte Savador een zacht binnensmonds gegrinnik bij Ephony's kinderlijke droevigheid. 'Helaas verkeer ik nu niet in een staat om een schoonmaakbeurt te houden. Ik heb het momenteel te druk met een mentorleerlinge die zojuist zonder pardon binnen is komen waaien, daarbij ook nog een hoop onder het gruis liggend werk dat hartstochtelijk op me ligt te wachten. Ik heb de erge drang de eerste de beste personen die ik buiten de school tegenkom, al zijn het een stelletje idiotige malloten, naar hier te halen en ze te bestempelen als conciërges. Ik draag niet de naam Assepoester,' sprak hij kalm terug. Hij liet alleen een klein verzadigd glimlachje tonen toen Ephony zich tegenover hem verontschuldigde. Hij slaakte een kleine zucht waarbij hij zich wat achterover liet zakken, en op zijn armen steunde die hij achter zich op het bed had geplaatst. 'Welnee, wat haal je je in je hoofd? Akito doet plompweg zijn eigen ding, zoals alle anderen hier. Die bekommert zich heus niet om de droom van een leerlinge in vervulling te brengen. Vrouwe Airmid is al zolang afwezig dat iedereen haar haast vergeten is,' antwoordde Savador luchtig. Door de donkere doffe lokken die steil over zijn bleke gezicht hingen, wierp hij een quasi-bestraffende blik op Ephony toen ze zich kennelijk bij het feit neerlegde dat ze al blij moest zijn dat ze tenminste vleugels hád. Het volgende moment stond hij voorovergebogen en was bezig met iets dat nog het meeste weghad van zijn kast stukje bij stukje te herontdekken. Hij draaide zijn hoofd weer wat om Ephony een blik van gespeelde ontzetting toe te werpen, waarbij hij één wenkbrauw opgetrokken hield en zijn lippen verwrongen waren in een tanden ontblootte grijns. Zijn hagelwitte tanden waren daarbij duidelijk in zijn mond te zien, en de puntigste tanden lagen over zijn onderlip. 'En ik maar denken dat je al enig fatsoen begon te ontwikkelen. Je leek me veelal een kind dat braafjes alleen maar melk drinkt, maar het tegendeel is zojuist bewezen. Zolang je niet zoals een papegaai die aan de martini heeft gezeten vliegend wegslingert vind ik het geen probleem. Goed, de wijn..' Savador rommelde gepaard met klingende geluiden van glas tegen glas nog even verder, en lette daarbij niet op Ephony die in het raamkozijn ging zitten. Met twee glazen en een wijnfles draaide hij zich weer zwak glimlachend naar haar om, zag dat ze haar vleugels alweer verborgen hield. In stilte zeeg hij weer op het bed neer om met een ploppend geluid de fles te openen en beide glazen daarna tot de nok toe te vullen. Hij nam een klein voorproefje van zijn eigen rode wijn voor hij het andere glas aan Ephony overhandigde. 'Pure Shadraanse wijn,' lichtte hij haar in. Savador leunde weer wat achterover en nam met gesloten ogen en met een kleine tevreden glimlach aanwezig op zijn gezicht, opnieuw een slok van de wijn. Eén van zijn gebruikelijke persoonlijke bezigheden wanneer hij even tijd voor zichzelf nam, en waardoor hij er onvermijdelijk ook een verslaving voor ontwikkeld had aan de rode alcoholische drank. Het was vreemd een gezellig moment te delen met een leerling die hij enkele maanden terug nog van het leven wilde ontnemen. Maar Savador was tot de conclusie gekomen dat Ephony niet het ongedisciplineerde kind was als dat ze op het eerste gezicht had geleken.

'Nou, ik zou zeggen op zoek naar de geschikte mensen voor conciërge!' kwam het er opgewekt uit, deels omdat ze zichzelf wilde verdedigen en Savador tot geen mogelijk in de verleiding wilde brengen haar aan het werk te zetten. Met een schuine, bijna voorzichtige blik keek ze weer op toen Savador door ging over Akito en Vrouwe Airmid. 'Hij is een leraar, en zij is een Legendarische Magican...' probeerde ze nog, waarna ze tot de conclusie kwam dat het hopeloos was om de denkwijze van Savador de veranderen en gaf ze het op. 'Hoewel het me wel eens fantastisch zou lijken haar te ontmoeten,' kwam het er daarna dromerig uit, waarbij ze haar hoofd weer op haar knieën liet rusten en met die zelfde dromerige waas voor zich uit keek. 'Hoe zou ze eruit zien?' stelde ze Savador de vraag, alsof hij dikke maatjes was met elke Legendarische Magican. Ze keek om over haar schouder toen ze Savadors woorden hoorde over de wijn, waarbij ze haar bovenlichaam wat mee draaide en ze uit moest kijken niet van het raamkozijn af te donderen. Bij de grijns op zijn gezicht leek ze eerst lichtelijk verbaasd, het was gewoon nog steeds onwennig hem af en toe zo te zien, maar toen zijn woorden tot haar door drongen sprongen haar mondhoeken automatisch in een zelfde lach. 'Zeg, ik ben geen klein kind meer,' sprak ze hem tegen met een vrolijke blik. Even grinnikte ze ze zachtjes, leunde toen met haar gehele rug tegen de zijkant van het raam en zette een van haar voeten voor zich neer. De andere bungelde nog aan de buiten kant van het gebouw naar beneden. 'Als het vliegen nu al zo slecht gaat moet ik straks maar gewoon door de deuropening weer verdwijnen,' grinnikte ze terwijl ze haar witte jurkje schikte en haar blik weer op Savador richtte. Ze pakte even later het glas aan, moest extra voorzichtig zijn aangezien het nogal vol zat en keek toen weer naar buiten. Voorzichtig nam ze een klein slokje, waarna ze met een tevreden en zachte zucht wat onderuit gezakt ging zitten in haar half opgerolde houding. 'Dat is lang geleden...' mompelde ze waarna ze nog een slok nam. Na een stilte, waarbij ze regelmatig een slok nam en de nacht inkeek volgde ze af en toe Ené met haar ogen die waakzaam in de buurt rond bleef vliegen, draaide ze haar hoofd weer terug. In gedachten verzonken ging ze met haar vingertop langs de bovenkant van het glas, waarbij ze uit haar gedachtes werd gehaald door het heldere geluid wat haar handeling produceerde. Met een glimlach op haar mond herhaalde ze het een paar keer op verschillende snelheden waardoor er een klein deuntje ontstond. Met een iets bredere glimlach op haar gezicht nuriede ze zachtjes mee, waarna het genurie meer gezang vormde en haar heldere en zachte stem mee ging op de hoogtes van het geluid dat het glas als het waren produceerde. Na een klein giegeltje hield ze op om de laatste wijn naar binnen te gieten en weer naar buiten te kijken. 'Zeg, Savador. Mag ik vragen waarom je leraar bent geworden?' vroeg ze zachtjes waarna ze haar hoofd omdraaide en naar beneden keek om Savador aan te kunnen kijken.

Savador nam kalm slok na slok, en onderdrukte een lach om Ephony's woorden die begonnen was als een binnensmondse grinnik, aangezien hij zijn mond niet had kunnen openen tijdens het drinken. 'Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Was het maar zo simpel. Ik stel nog altijd de eis dat ik vakmensen wil, die weten welke taak ze hier op de Academy te vervullen hebben. Niet zoals het vlugge bij elkaar geschraapte zooitje aan zwakzinnige leraren hier. En zulke mensen moeten dan de pilaren vormen die de gehele school als het ware overeind moeten houden. Maar ik..' Hij had ondertussen zijn glas opgeheven en staarde naar de lichtval die door de wijn viel nu hij het in het licht van de zacht wakkerende kaarsen hield. '.. Ik val daar geheel buiten,' maakte hij zijn zin met een zacht maar vastberaden besluit af, waarna hij zijn glas aan zijn smalle lippen zette en nonchalant de wijn voor een kort moment achterover sloeg. Toen hij daarna zijn wijnglas weer liet zakken, was er een kleine hooghartige grijns op zijn gelaat zichtbaar. Savador negeerde Ephony's poging om hem op andere gedachtes te laten brengen over Akito en Airmid straal. Het was toch tevergeefs. Met gesloten ogen wilde hij het glas weer naar zijn mond brengen om zijn smaakpapillen tevreden te stellen, maar stopte net voor het glas zijn lippen raakte om iets op spottende wijze uit te brengen dat leek op een kruising van een kuch en een eenmalige grinnik. Ephony's dromerige fantasieën waren naar zijn gevoel soms zo stomzinnig dat het gewoon lachwekkend was. 'Het is geen één of andere over een hoge reputatie beschikkende Godin,' klonk zijn schampere opmerking. 'Soms is het beter wellicht even uit je eigen wenswereldje te stappen.' Savador maakte er geen woorden meer aan vuil, maar vulde dat moment op om opnieuw een slok van zijn wijn te nemen, wat hij hooguit ook belangrijker vond. Airmid had hij nooit goed gekend of even alleen gesproken. Maar hij vond het als reden al genoeg een kleine haat voor haar te ontwikkelen aangezien ze het naar geruchten toevallig heel goed met Ferost kon vinden. Zijn mondhoeken krulden zich automatisch om tot een kleine glimlach toen Ephony beweerde geen klein kind meer te zijn. 'Hmm. Dat betwijfel ik.' Hij opende zijn ogen om haar zijdelings een plagend grijnsje te schenken. Savador grinnikte zacht om haar opmerking daarna, nog als antwoord bedoeld op zijn eerdere reactie. 'Ik wil je ook wel een zetje geven,' zei hij treiterend op haar woorden. Hij genoot zwijgend van de korte stilte die aanhield, tot Ephony iets kort mompelde, waarna de serene rust zich vervolgde. In dat woordloze moment luisterde hij ontspannen naar de vogels die in de toppen van de bomen van het duistere bos hun late liederen floten, nam af en toe nog een slok van zijn wijn. Het melodische heldere geluid dat hoorbaar was wanneer je met een vinger langs glasranden ging, viel hem op het begin nog niet eens helemaal op. Pas toen Ephony erop ging neuriën terwijl ze een eigen deuntje probeerde te produceren, kropen zijn mondhoeken langzaam omhoog tot een zwakke glimlach. Het ging al gauw over in een grijns toen Ephony er blijkbaar lol in leek te hebben, duidelijk te horen aan haar gegiechel. Er was secondenlang niets van zijn kant te horen op het moment dat hem een vraag werd gesteld op betrekking van zijn beroep. Hij zat nog altijd roerloos op de rand van het bed, met het glas wijn in zijn handen en zijn rug naar Ephony toegekeerd. 'Het is nog altijd 'Master' Savador voor jou,' was uiteindelijk zijn late reactie. Pas daarna gaf hij een direct antwoord op haar vraag. 'Omdat ik zo gauw niet een ander beroep kon vinden en het vak als leraar zowat de enige is die een uitlaatklep voor kinderhaat te bieden heeft. Daarbij had ik toch vijfentwintig jaar aan studie in de vuurmagie doorkliefd waar ik anders niet veel aan zou hebben gehad als de functie van leraar vuurmagie niet meer beschikbaar was. Als ik had geweten dat een vrouw als Miss Madeline aan het hoofd stond hier, was ik veel eerder gekomen. Toen ik nog jong en een stuk aantrekkelijker was.' Savador beëindigde zijn verhaal met zijn glas wijn dat hij weer in één keer achterover sloeg.

Ze tikte bedachtzaam met haar wijsvinger tegen haar kin toen Savador door ging over mogelijke conciërges. 'Als het maar niet van die creepy gozers worden die je nastaren zo gauw je rokje boven je knieën uitkomt,' reageerde ze bedachtzaam, waarna ze een gezicht trok alsof ze net iets ontzettends smerigs had gegeten. Bij zijn laatste woorden dat hij geheel buiten het 'opgeraapte zooitje leraren' viel, zoals hij het noemde, nam Ephony een grotere slok met een doodse blik. Om zijn ego te strelen had Savador niemand anders nodig, dat was duidelijk. Met diep gefronste wenkbrauwen deed ze de poging boos naar Savador te kijken toen ze zijn spottende 'geluidje' hoorde waarna ze demonstratief haar gezicht van hem wegdraaide als teken dat hij haar niet belachelijk moest gaan maken. Waarschijnlijk kon ze dat zelf goed genoeg. 'Meer goddelijk...' het laatste klonk als onverstaanbaar gemompel. Als ze het zinnetje met 'dan jij' had afgemaakt kon ze waarschijnlijk wat probleempjes verwachten. Hierdoor was het deel wat je vaag verstaanbaar kon noemen ook niet echt meer dan gemompel. Savador kon haar mening en dromen niet veranderen, hoeveel hij ook zou proberen. Het zou haar fantastisch lijken om Vrouwe Airmid te ontmoeten. Haar vragen te stellen die zelfs nu nog niet in haar hoofd waren opgekomen. Maar aangezien ze alleen Vrouwe Clera had gezien maakte ze in haar gedachtes maar een persoon die gedeeltelijk op haar leek, maar met meer Puffoonse trekjes. Ze trok haar lippen samen om een afkeurende blik richting Savador te gooien toen ze zijn té vrolijke voorstel hoorde. 'Pas maar op, vliegen zónder vleugels is nog moeilijker,' dreigde ze gevaarlijk, tenminste was haar bedoeling. Aangezijn zij wel de gene was met vleugels zou Savador banger moeten zijn dan zij, zelfs al als de wijn iets te veel was aangeslagen. Nadat ze haar vraag had gesteld, en de late reactie van Savador ontving krompen haar schouders wat ineen. 'Sorry mentormeneer,' mompelde ze gauw voordat hij verder ging. Maar bij zijn ware antwoord keek ze toch wat verbaasd op hem neer. Ze wist dat hij niet echt kon opschieten met kinderen, in eerste instantie. Maar nu ze het uit zijn eigen mond hoorde klonk het eigenlijk wel logisch. Alleen snapte ze zijn redenering wáarom hij het vak had gekozen niet. Toen hij klaar was gooide ze haar benen naar binnen en plofte oncharmant naast Savador neer, waarbij ze hem meteen aan bleef kijken. Hierbij moest ze weer omhoog kijken, aangezien Ephony zelf niet zo heel groot was. Ze had geluk dat het glas al bijna leeg was, anders had ze het waarschijnlijk over het bed, haarzelf of Savador heen gegoten. 'Maar... ik snap het niet helemaal,' begon ze tegen hem. Op zijn laatste zin was ze niet van plan te reageren, kon uit zijn woorden al bepaalde dingen halen die ze eigenlijk nooit had verwacht. Ze nam nog een slok voordat ze verder sprak. 'Je hebt zelf kinderen, en als u een kinderhaat met je mee draagt dan... dan snap ik niet dat u heeft gekozen om samen met Diva een gezin te stichten. En om uberhaupt leraar te worden. Ik bedoel, je word toch leraar als je het fijn vind om met kinderen te werken?' ze snapte hem eigenlijk gewoon niet, vond zijn antwoord op haar vraag niet passend en geloofde hem hierdoor ook niet. Haar onbegrijpelijkheid was van haar gezicht afgelezen doordat haar wenkbrauwen gefronst waren en ze hem de gehele tijd strak aan bleef kijken.

Savador liet al glimlachend een zachte snuif horen op Ephony's reactie over de conciërges. 'Ik dacht dat jij het helemaal niet zo erg zou vinden om in het middelpunt van aandacht te staan. Aangezien je de problemen nogal eens opzoekt..,' sprak hij op een veelbetekende toon. Hij sloot zijn ogen om Ephony's poging tot een boze blik vanuit zijn ooghoeken niet op te hoeven vangen en nam een laatste slok van zijn wijn. Toen hij ze daarna weer openden, staarden ze haar als twee ijzige slangenogen een lange tijd aan, haast met de woordloze aanduiding dat ze op moest passen met haar woorden. Hij had het laatste deel dan wel niet zuiver en helder gehoord, veel nadenken hoefde je niet te doen om die zin af te maken met iets dat voor hem negatief uitkwam. De strenge uitdrukking op zijn bleke gezicht, veranderde op slag toen Savador een klein onschuldig grijnsje te boven haalde bij Ephony's reactie op zijn plagerijtje. Hij haalde zijn schouders het volgende moment daarna zwakjes op, de grijns nog steeds aanwezig op zijn gezicht. 'Ik wil je alleen maar hulp bieden. Maar goed, als je het afslaat kan ik er ook niet veel mee beginnen.' Hij reageerde niet op Ephony's mompelende verontschuldiging, vond het al voldoende dat ze zich bij het feit neerlegde dat ze nog steeds fout zat zolang ze hem niet met het gewenste 'u' aansprak. Savador zette zijn lege glas op het kleine kastje naast het bed neer, waar meer verscheidende en persoonlijke spullen stonden, zoals een wekker, een halfleeg flesje aftershave en een klein fotolijstje met een foto van Diva erin. Terwijl hij een zachte zucht slaakte vouwde hij zijn handen op zijn schoot ineen en leunde met zijn ogen ontspannen gesloten wat naar voren. Hij opende zijn ogen tot spleetjes en wierp een slinkse blik opzij toen Ephony opeens naast hem neerplofte. Zwijgend bleef hij op haar neerkijken op het moment dat ze aangaf het niet goed te snappen, waarna niet veel later een vraag volgde. Savador slaakte nogmaals een zachte zucht alsof hij zich lichtelijk ergerde aan Ephony's gebrek aan kennis, reikte naar zijn lege glas en daarna naar de wijnfles om die te hervullen. 'Je neemt alles veel te letterlijk. Dat zit ongetwijfeld in de generatie van de jeugd van vandaag,' klonk zijn verzuchtende stem tussen de klokkende geluiden van de wijn die zijn lege glas opvulde door. 'Ten eerste heb ik inderdaad haat aan kinderen, maar diezelfde kinderhaat heeft zich niet ontwikkeld voor mijn eigen zoon en dochter. Het is mijn nageslacht, van onder andere mijn vlees en bloed. En iets dat van mezelf afkomt, een eigen creatie, kan ik moeilijk haten. Ten tweede is dat beeld over de verklaring waarom iemand leraar wordt zo standaard dat het misselijkmakend is. Ja, de meesten zullen wel om die reden een sollicitatie verrichten. Dat geld niet voor mij, kan ik je zeggen. Je gaat nu iets uit mijn mond horen waarbij je mening me geen moer kan schelen. Maar de reden waarom ik leraar ben geworden is simpelweg een herhaling van wat ik je eerder al heb gezegd. Geen enkele baan is idealer om je eigen frustratie op jonge ongeleerde personen te botvieren dan het vak als leraar. Neem ik dan nog wel de moeite ze iets bij te leren? Jawel, maar enkel omdat het van me verwacht word en ik anders geen brood op de plank krijg voor mijn gezin. Als je eerder op deze school had gezeten, kon je mijn gedrag als leraar van nu vergelijken met mijn gedrag in de tijd dat ik nog vrijgezel was. Dan begreep je wel wat ik bedoel. Ik had in mijn allereerste les direct al een confrontatie met het schoolhoofd, omdat ze me door de school had horen schreeuwen. Tegenwoordig bekommer ik me meer om het vak dan alleen maar om mijn eigen frustratie kwijt te kunnen. Omdat ik een vrouw en kinderen heb die ik als man van het gezin wil onderhouden en tevreden wil stellen. Eenvoudiger dan dat kan ik de verklaring niet maken.' Savador eindigde zijn uitleg met een kleine slok van zijn hernieuwde wijn, waarbij hij zijn ogen kalm gesloten hield zodat de paarskleurige markeringen op vooral zijn bovenste oogleden duidelijk te zien waren.

Ze wierp een geërgerde blik naar Savador toen ze zijn woorden hoorde. 'Zeg, ík zoek de problemen niet op. Ze zoeken míj op. En nee, ik sta niet graag in de belangstelling,' mopperde ze hem vel tegen, waarna ze met een - proberende - hooghartige snuif weer van hem weg keek. Uit pure neid nam ze een grote slok van haar wijn, die hierna leeg was, waarbij ze bijna in een hoestbui uitbarste omdat ze zich zowat verslikte. Toen ze haar blik weer opsloeg belande die direct in de ijzige blik van Savador, waarbij meteen het zelfde zenuwachtige gevoel bij haar omhoog borrelde. Blijkbaar had hij haar gemompel opgevangen, en was dit de enige manier waarop hij duidelijk maakte dat hij er niet van gediend was. Ze sloeg haar ogen weer neer, als teken dat ze hem begrepen had en staarde naar het legen glas. 'Duwen is géen helpen,' mopperde ze door op zijn serieuze woorden. Ze kreeg steeds meer de neiging om nadruk te leggen op bepaalde woorden in haar zin, om het duidelijk te maken dat ze zich tegen zijn plagerijen zou verdedigen. Hierbij kwam het op dit moment niet in haar op dat dit misschien juist de reden was waarom Savador door ging. Met een onschuldige blik bleef ze Savador aankijken toen ze zijn gezucht hoorde, liet zich niet van haar stuk slaan gewoon omdat Savador zich of ergerde, of niet op haar vragen zat te wachten. Er kwam een sceptische, halve glimlach op haar gezicht waarbij ze haar wenkbrauwen wat optilde toen ze zijn 'conclusie' hoorde, waar ze maar niet op in ging. Volgens hem waren alle slechte dingen iets van de in de generatie van de jeugd, om zijn woorden maar over te nemen, zitten. Het was nog wel díe jeugd waarbij hij zijn geld verdiende. Ze keek was sipjes de fles wijn na terwijl Savador sprak, en alleen zichzelf in schonk. 'Ik geef het op,' kwam het er zuchtend uit als reactie op zijn verhaal. Het was onmogelijk om Savador te overtuigen van je eigen mening, en al helemaal om zijn mening te buigen. Nog steeds snapte ze zijn redenering niet, maar waarschijnlijk zou dat aan haar liggen. Demonstratief hing ze nu half over Savadors schoot heen om met haar hand een paar keer naar de vles te graaien, en hem bij de derde poging eindelijk tussen haar vingers te voelen om haar eigen glas hierna weer te vullen. Hij zou het vast niet erg vinden dat er nog een glas wijn naar haar toe ging. Het was lang geleden dat ze weer eens alcohol mocht proeven, en ze wist eigenlijk niet of ze er nog wel zo goed tegen kon. Met een tevreden gezicht, die gepaard ging met een al even tevreden zucht ging ze weer zitten en leunde met haar rug tegen de muur. In die zelfde stilte staarde ze weer voor zich uit, waarbij ze af en toe het glas naar haar lippen bracht en een slok nam. 'U kunt best eng zijn als leraar,' kwam het er pardoes uit, waarna ze met een bijna tevreden grijns voor zich uit bleef kijken. Waarschijnlijk wist hij dit zelf al, hoewel hij het misschien zou verwoorden als macht van de leraar en respect naar de leraar toe van de leerlingen. Toch wist zij zeker dat in de hoofden van deze leerlingen hij als "De grootste duistere machten op school" zou worden beschreven. Maar de meesten hadden Deshas nog niet mee gemaakt, die zelfs nog enger dan Savador kon zijn. Maar wat wilde je als Heer der Duisternis en zijn opvolger. Ze tilde haar hand op en kneep een van haar ogen dicht. 'Weet u, eigenlijk heb ik nog behoorlijk weinig beheersing in vuur magie als ik moet toegeven. Volgens mij zet ik alles in vuur en vlam zodra er een vlammetje uitstaat wat ik zou moeten beheersen,' kwam het er jolig uit, waarbij ze met haar opgeheven hand een pistol vormde en een klein 'poef/pauw' geluidje maakte en het geluid met haar hand volgde alsof ze als het ware een vuurbol afschoot, mikkend op een paar punten in de kamer. Vervolgens, na de handeling nog een keer of twee de hebben vervolgd, bracht ze haar uitgestoken vinger naar haar mond en blies over haar vingertop heen, alsof ze de rook wegblies en keek Savador met een vrolijke grijns aan. Ze wist nu weer waarom haar ouders haar bij elk glaasje champagne weg hielden op feesten, haar weerstand en uithoudingsvermogen tegen alcohol was nogal mager.

Savador wendde zijn gezicht met gesloten ogen en een klein glimlachje van Ephony af om haar geërgerde blik te kunnen ontwijken. Haast alsof hij daarmee duidelijk wilde maken dat het hem niets deed. 'Dat zeggen ze tegenwoordig allemaal,' uitte hij zijn logische gedachten op een ietwat spottende manier. 'Problemen kunnen jou opzoeken, maar schijnbaar trek je ze ook zelf aan. Anders had je ze niet.' Er gleed een klein glimlachje over zijn bleke gezicht bij die beredenering, die naar zijn gevoel ombuigbaar en omkeerbaar was. Hij nam daarna kalm een slok van zijn wijn en liet een zacht plagend gelach horen toen Ephony niet veel later zich waarschijnlijk verslikte in de drank en haast in een spontane hoestbui uitbarstte. Hij draaide zich niet naar haar toe bij haar zachte gemopper, maar hield zijn blik kalmpjes gevestigd op de wijn in zijn glas. 'Tenzij je niet zelf een begin durft te maken door te springen,' kwam hij bijna direct met een resoluut antwoord. De zwakke glimlach die toch al aanwezig was op zijn gelaat, nam langzaam de vorm aan van een voldane grijns bij Ephony's aantoning dat ze het opgaf na zijn uitleg. Die vier enkele woorden konden voor een gigantische tevredenstelling bij hem zorgen, precies de reden waarom hij het moment daarop zijn benen over elkaar sloeg en wat nonchalant naar achteren leunde. Savador ondersteunde met de hand waarbij hij het wijnglas tussen een drietal vingers geklemd hield, zijn elleboog, en liet zijn andere hand als een vuist zijn kin ondersteunen om zijn nonchalante houding compleet te maken. Hij trok zijn wenkbrauwen wat op toen Ephony zonder pardon over hem heen ging hangen om naar de wijnfles te grijpen. Saethion, die nog steeds opgerold op de schoot van zijn meester lag, liet daarbij een zacht gesis horen - alsof hij duidelijk wilde maken dat hij er ook nog lag. 'Wat als dat nu eens de laatste fles van mijn voorraad mocht zijn?' vroeg hij op een meer retorische wijze, waarna er een kleine grijns op zijn gezicht verscheen. Die verdween echter algauw weer op het moment dat hij een zucht door zijn neus slaakte en daarbij afkeurend zijn hoofd schudde. 'Hoe verder we in de tijd gaan, en hoe jonger de mens is, hoe meer fatsoen ze zullen verliezen. Je hebt zojuist een perfect voorbeeld aangetoond.' Niet dat dit ook echt zijn laatste fles was, of hij het een ramp vond dat hij het moest delen, maar waar hij meer op doelde was dat Ephony het zonder te vragen pakte. Savador liet het daarbij en nam nog een slok uit zijn glas. Hij had daarbij zijn ogen gesloten, zoals hij wel vaker deed om beter de smaak in zich op te nemen, maar hij opende ze weer half toen Ephony met een plotselinge opmerking kwam. 'Ooh? Daarom ben ik ook aan een vrouw gekomen,' reageerde hij sarcastisch. Hij draaide zijn hoofd half naar Ephony toe toen ze van het onderwerp overschakelde naar vuurmagie. Met een wazige blik in zijn goudkleurige ogen, alsof zijn uitdrukking letterlijk vertelde 'oké dan..', keek hij in stilte toe hoe ze een vage beweging maakte alsof ze een pistool afvuurde, waarna ze de rook van de denkbeeldige loop blies. 'Ja... volgens mij ook,' kwam het er uiteindelijk loom uit, alsof hij niet wist of het nu serieus was bedoeld of niet. Savador nam nog een aantal slokken en draaide terwijl hij dat deed zijn hoofd weer van Ephony weg alsof hij aan mensen in het kantoor die er niet waren wilde aantonen dat hij haar helemaal niet kende.

De ontwijkende beweging van Savador waarbij hij zijn ogen sloot en zijn gezicht afwende werkte alleen maar meer op haar irritatie. 'Het is een vloek,' mompelde ze er alleen maar lichtelijk boos achteraan. Ze had al gauw door dat haar 'boosheid' totaal geen nut had op Savador. Er viel totaal niet met die man te discussiëren. En dat was vooral irritant als je Ephony heette. Ook omdat ze weer een boze blik in Savador richting wierp toen hij hoogst irritant begon te lachen toen ze zich bijna verslikte in haar poging om zich niet gewonnen te geven. Een poging die ze al vele malen deze avond had ondernomen. 'Ik krijg nog de neiging om het Schoolhoofd uit het raam te gooien,' kwam het er weer mopperend uit waarbij ze demonstratief een slok van haar wijn nam, alsof ze Savador hiermee wilde irriteren dat ze zijn wijn opdronk. Iemand dwars zitten was niet haar specialiteit, en dat vond ze nu hoogstends irritant. Savador leek deze avond behoorlijk in zijn sas, aangezien de zelfvoldane glimlach op zijn gezicht om het minste en geringste naar boven kwam. Nu haar eigen glas weer vol had had ze tenminste iets om naar toe te keren. '...dan wordt het tijd om de vooraad aan te vullen,' maakte ze de retorische vraag van hem af met een nonchalante blik in zijn richting. Als hij nonchalant kon zijn, kon zij dat ook. 'Wat heb ik nou weer gedaan?' vroeg ze verontwaardigt met een hoog stemmetje, reagerend op de zuchtende woorden van Savador over de jeugd van tegenwoordig of iets dergelijks. Vervolgens nam ze nog eens vrolijk een slok van haar wijn, om Savador met een licht, vage grijns aan te kijken. Met een wat toegeknepen blik kwam ze wat dichterbij toen Savador zijn ogen gesloten had. Haar neus raakte bijna zijn wang toen ze ongezien dichterbij kwam, haar ogen priemend op zijn oogleden. 'Maf...' mompelde ze plots waarna ze weer nonchalant terug zakte en voor zich uit staarde, nippend aan haar glas. 'Toevallig was je waarschijnlijk toen heel charmant...' kwam het er eigenlijk vragend uit, als teken dat ze het niet geheel kon geloven. Hoe meer slokjes ze nam, en hoe meer tijd er verstreek hoe meer haar blik wat glaziger werd. Ze was eigenlijk het effect van drank op haar lichaam vergeten. Wat ze vaag uit verhalen kon herinneren - wat ze nu niet echt deed - was dat er een totaal andere Eph boven kwam. Even giechelde ze, niet duidelijk of het door de woorden kwam van Savador of gewoon omdat het moment ernaar vroeg volgens haar. 'Het zou toch wat zijn...' begon ze jolig, waarbij er weer even een korte lach te horen was. 'Les Vuurmagie,' begon ze met een luide stem, waarbij haar hand een soort gebaar maakte alsof ze een naamboord volgde. 'Ephony komt binnen, en dan... BOEM, SSA met de grond gelijk gemaakt,' na haar eigen woorden zakte ze in een kleine uitgelaten lach. Vervolgens nam ze nog een heerlijke slok van haar glas, waarbij haar blik opving dat hij alweer half leeg was. Hierna begon ze zachtjes te nuriën, terwijl haar vinger weer over de rand van het glas ging waarbij ze een doodnormaal gezicht trok. Het genurie weerklonk meer als 'Lalalatumtudumlalaa' dan dat het werkelijk een liedje was. Hoewel Ephony wel kon zingen deed ze het weinig sinds ze op school was gekomen.

Savador onderdrukte een smalende grinnik om Ephony's opmerking die ze gauw nog achter haar woorden plakte. 'Of gewoonweg een slechte eigenschap,' luidde zijn logischere verklaring. Hij wierp haar zijdelings een schuine emotieloze blik toe toen ze beweerde de neiging te hebben het schoolhoofd uit het raam te gooien. 'Doe het, en het is gedaan met deze school. Een softe instelling kan het educatieve aspect niet aan. Leerlingen gaan weer het crimineeltje uithangen, gebruiken het zwakke schoolsysteem dan opnieuw als frustratiepunt. Is dat wat je wilt?' Hoewel zijn antwoord al net zo treiterend had moeten klinken als Ephony's opmerking, kwam het er uiteindelijk uit in een serieuze reactie. Savador liet zijn glas ongeplezierd zakken om Ephony vervolgens een nijdige blik toe te werpen bij het afmaken van zijn retorische vraag. Hij reageerde er niet terug op met een spottende opmerking die hem beter liet voelen en haar meer teneer haalde, simpelweg omdat er zo gauw niets in hem op kwam. Met een lichte frons uit ergernis nam hij nog een slok uit zijn glas. Al gauw verscheen er weer een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Je behoort je veelal aangesproken te voelen. Dat doe je niet genoeg naar mijn gevoel,' beantwoordde hij haar vraag kalm. Savador nam met gesloten ogen nog een klein sipje uit zijn glas. Er gleed even een geïrriteerd trekje over zijn gezicht toen hij het gevoel had plotseling van heel dichtbij bekeken te worden. 'Hmm?' reageerde hij op haar mompelende reactie die uit het niets leek te komen, waarna zijn goudkleurige ogen haar vanuit zijn ooghoeken een lange tijd roerloos bleven aanstaren, alsof hij op die simpele manier het antwoord uit haar wilde krijgen. 'Nee, dat is geen make-up,' zei hij wat nurks alsof het feit al vaststond dat Ephony dat dacht op het moment dat hij zich realiseerde dat ze vast naar de paarse markeringen op zijn huid had zitten staren. Savador grinnikte even om haar reactie erna en dronk het kleine bodempje wijn in zijn glas op. 'Ben ik dat dan nu nog steeds niet? Ik zou zeggen van wel. Wellicht zou je het niet zeggen, maar sinds ik op deze school werk trek ik vrouwen aan als een magneet. Zelfs een aantal van mijn leerlingen konden het niet weerstaan.' Hij reikte met een nonchalante glimlach op zijn gelaat opnieuw naar de fles om zijn glas een derde keer bij te vullen. Wat hij zei was geen leugen. Dat hij in die periode ook Madeline ongevraagd ongewenst aangerand had omdat hij zich niet meer in had kunnen houden, vertelde hij er maar niet bij. Savador keek verstoord op toen hij uit zijn onderwerp werd gehaald doordat Ephony doorging met haar eigen verhaaltje. Hij bleef haar een moment lang met ietwat verwijdde ogen aanstaren bij haar volgende sessie aan maffe handelingen. Hij draaide zijn hoofd weer terug toen ze een onwillekeurig lala-deuntje neuriede en weer met haar vinger over de rand van haar glas ging. 'Ze doen me iets aan als het feit bekend wordt gemaakt dat ik mijn leerlingen dronken voer,' mompelde Savador zacht in zichzelf, waarna hij een klein slokje nam. Niet dat hijzelf deze avond nog lang helder zou kunnen blijven; hij zat al aan zijn derde glas, en dat was precies het punt waarbij hij de grens van nuchter en dronken overschreed.

Met een mokkend gezicht bleef ze voor zich uit staren, Savadors woorden negerend. Ze ging er niet op in, probeerde het tenminste. Ze zou hem die pret niet de hele tijd gunnen. 'Ach, ik denk dat de school daar heust niet kapot aan gaat, aangezien u ook de school gebruikt als uitting van frustratie,' antwoorde ze hem met een smalende glimlach als teken dat het bij haar totaal geen probleem zou zijn als er zoiets zou gebeuren. Zeker in deze staat, waarbij de helder heid beetje bij beetje steeds verderweg kroop, kon ze zijn serieusheid niet echt serieus nemen. Met een vrolijkge glimlach nipte ze aan haar glas, keek hierbij vooruit maar had vanuit haar ooghoeken de nijdige blik van Savador opgevangen. Had ze eindelijk een puntje gevonden waar de rollen voor een moment omgedraaid waren. 'Snap je nog steeds niet,' kwam het er luchtig uit, waarbij ze even haar schouders optrok om haar woorden kracht bij te zetten. Ze had geen flauw idee wat hij had bedoeld met zijn woorden, maar haar brein ging er ook niet verder op in. Met een overdreven gespannen blik staarde ze naar de rode vloeistof in haar glas, alsof ze er net iets wonderslijks in had gezien. Bij zijn nogal droge opmerking draaide haar gezicht weer van het glas af richting hem, de vertraagde verandering van haar gezichtsuitdrukking van overdreven geconcentreerd naar een brede grijns gaf aan dat alles niet meer zo snel werkte. 'Niet eens?' kwam het er grappend met een wat verhoogte stem uit, waarbij ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Voordat hij had gesproken was er amper een conclusie tot haar doorgedrongen. 'Lijkt míj onmogelijk,' reageerde ze doodnormaal waarna ze haar glas weer achterover sloeg en voor haar uit bleef kijken toen hij vertelde dat hij op deze school blijkbaar een vrouwenmagneet was. Vrolijk ging ze weer door met haar ge'lala' waarbij ze haar gezicht even naar Savador draaide zonder de pauzeren toen hij iets mompelde. Haar blik gleed weer terug, bleef op de vles hangen waarbij Savador weer had ingeschonken en haar weer had overgeslagen. 'Wil je nog wat wijn Ephony? Ja, tuurlijk, lekker zelfs. Dank je!' speelde ze zelf het gesprekje waarvan ze vond dat Savador die had moeten voeren waarna het weer de bedoeling was dat ze half over Savadors schoot heen hing om de vles te grijpen. In plaats daarvan verloor ze haar evenwicht en rolde van zijn schoot af tot het moment dat ze op haar achterste op de grond belande. Wat verdwaasd knipperde ze een paar keer, haar arm omhoog waarin het glas zat alsof dat het meest waardevolste was en ze dat ten koste van alles moest beschermen. Daarna krabbelde ze omhoog en vulde haar glas weer een beetje. Nuriënd, alsof er niets gebeurd was, liep ze doeloos langs het bed. Ze liep door, nu van het bed weg, een paar passen waarna ze plots weer stil stond. Na een grote slok keek ze strak voor zich uit. 'Beloof me een goede vader te zijn,' sprak haar stem plots akelig kalm, waarbij ze Savador over haar schouder nu strak aankeek waarbij haar oogleden iets waren gezakt, haar gezicht deels verscholen achter een paar blonden lokken. Alsof hij antwoord had gegeven kwam er vervolgens een klein glimlachje op haar lippen, hem aan blijven kijkent alsof ze precies de woorden had gehoord wat ze wilde horen. 'En geen strenge eisen op vriendjes, waardoor ze misschien bang zou zijn om hem uberhaupt voor te stellen,' zonder het te merken sprak ze haar eigen situatie uit, maar in haar hoofd was ze Savador aan het waarschuwen zijn dochter niet te strak aan het lijntje te houden. Ze draaide bij haar woorden zich op de bal van haar voet zwierig om, waarbij haar jurk en haar sierlijk mee gingen in de beweging. Haar ene arm lag voorlangs rond haar middel, haar heupen een beetje gekanteld en haar blik strak op Savador gericht. Haar andere elleboog leunde op haar hand die in haar zij lag en haar glas omhoog geheven. Ze was officieel over het punt 'nuchterheid' heen, waarbij de onbewuste kant omhoog kwam die eigenlijk totaal niet bij haar karakter paste als ze nuchter was.

Zijn mondhoeken krulden om tot een voldaan glimlachje toen Savador Ephony's mokkende gezicht zag. Tevergeefse woorden waren niet nodig, want een uitdrukking vond hij al genoeg. De glimlach verdween al net zo snel weer van zijn gelaat als dat ie verschenen was door haar opmerking erna, waarna hij zijn blik nors op de wijn in zijn glas vestigde. 'Ik gebruik de school niet, ik gebruik de leerlingen,' verbeterde hij haar zin op een geïrriteerde toon. 'De school zelf houd mijn dubbele baan in constant. En neem het van me aan; deze school zal het absoluut niet lang uithouden zonder iemand als ik aan de leiding.' Demonstratief sloeg Savador nadat hij uitgesproken was op een wat boze manier zijn glas achterover. Hij staarde duf uit zijn ogen toen hij Ephony daarna weer een grimmige blik toewierp, toen ze hem klaarblijkelijk nog steeds niet leek te snappen. 'Laat maar zitten. Ik leg het je nog wel een keer uit als je wat helderder bent in je bovenkamer. Al betwijfel ik of je het dan wel zult begrijpen,' mompelde hij geërgerd. Savador kon wel even een korte zachte grinnik uitbrengen om haar reactie. 'Nee, niet eens. Ik denk niet dat Diva het wel zo fijn zou vinden als ik in haar beautycase rommel,' reageerde hij glimlachend waarbij hij zijn ogen even sloot. De glimlach vervaagde weer gauw. Nogal gepikeerd probeerde hij zijn best te doen haar opmerking gewoon te negeren, maar hij kon het niet laten er toch op te antwoorden. 'En waarom dan wel, als ik vragen mag? Vroeger zou het onmogelijk zijn geweest, vast en zeker. Maar tegenwoordig is dat idee zo goed als weggenomen. Er lopen hier nog levende bewijzen op de school rond die enige interesse in me hadden,' deed hij nors een poging zijn eigen argument te verdedigen. Hij streek fronsend wat van zijn lokken slordig achter zijn schouders waarna hij een slok van zijn wijn nam. Savador kon een spottend snuifje niet binnenhouden toen Ephony zelf met een dialoog kwam aanzetten die hij blijkbaar had moeten beginnen. 'Koop zelf je wijn. Dit is mijn dure voorraad aan pure Shadraanse alcoholische druivensap. Je bent hier ook nog te gast bij je mentor en schoolhoofd, nadat je eerst een ontoepasselijk entree hebt gemaakt,' herinnerde hij er haar kalmpjes aan. Hij opende amper zijn ogen toen hij haar weer over zijn schoot voelde hangen om een poging te doen naar de fles te grijpen. Pas bij het horen van een doffe bons schoten ze open om met lichte verbazing Ephony's onhandige houding op te nemen. Mevrouw was van zijn schoot gerold. Eigenlijk niet iets waar hij nu echt van moest opkijken, aangezien hij haar en haar onhandigheid nu onderhand wel een beetje kende. Het volgende moment sloot Savador zijn ogen weer om weer uit zijn glas te lurken, ook alsof er niets gebeurd was. 'Wel wel. De alcohol begint al te werken,' sprak hij kalm tussen de slokjes door. Hij lette er amper op toen Ephony haar glas daarna ongevraagd weer bijschonk. Hij zou het haar toch niet kunnen verbieden zolang ze nog met beide voeten in deze kamer stond. Genietend van zijn wijn merkte hij ook nauwelijks op dat ze doelloos door zijn kantoor begon te sloffen. Savador opende loom zijn ogen om ze op Ephony te vestigen bij haar opmerking, die plotseling doodserieus klonk. 'Het is niet dat ik ze als slangenvoer voor Saethion ga gebruiken,' stelde hij haar gerust. Althans, dat probeerde hij met die opmerking te bereiken. Hij liet zijn blik weer doelloos rusten op de dieprode drank die zijn glas nu nog half vulde. Zonder het zelf echt te beseffen had hij al drie glazen bereikt. Hij keek weer op toen Ephony haar eisen vervolgde. 'Dat weet ik nog zonet niet. Ze hoeft niet met een Grenaan aan te komen. Of een Novaan, nog erger.' Savador onderdrukte een zachte proest bij die gedachte alleen al en stelde zich tevreden met de laatste slok uit zijn glas.

'Tuuuurlijk,' reageerde ze alleen maar droogjes op Savadors verbeterende woorden. 'De school zou echt verlóren zijn,' vervolgde ze al even droogjes zonder hem aan te kijken. Zonder enig spoortje dat zijn woorden indruk op haar hadden gemaakt staarde ze voor zich uit, alsof dat ene willekeurige punt uiterst intresant was. Bij het horen van zijn woorden draaide haar hoofd langzaam om, met een onheilspellende blik in haar ogen. Niet dat zo'n blik bij haar gezicht serieus zou kunnen worden genomen. Ze stak haar vinger uit, en prikte hierbij in Savadors wang als eerste reactie op zijn woorden. 'Doe eens lief,' was haar enige reactie hardop, waarna ze pas een aantal seconden daarna het geprik stopte en weer doodnormaal terug zakte. Even kwam er ook bij haar een kort gegrinnik omhoog, wat even uitmonde in een gegiechel toen ze het al voor zich zag. Savador rommelend in Diva's beautycase, alles openen, uitproberen en uiteindelijk eruit zien als een clown. Dit beeld zorgte ervoor dat ze uiteindelijk voor een moment in een vrolijke lach uitbarsten. Ze grinnikte nog zachtjes na, waarbij de brede grijns haar lippen nog sierde toen ze Savadors niet positieve reactie hoorde op haar eigen woorden. 'Daar hoef ik toch geen verklaring voor te geven. Hoop ik,' antwoorde ze hem poeslief, waarbij haar vingertopje weer voor een moment tegen zijn slaap aan kwam te staan en ze hem met een klein, bijna verleidelijk glimlachje aankeek. Als ze het echt hardop moest zeggen dan zou dat vast en zeker de oorzaak zijn van de eerste échte moord op een leerling hier in SSA. En ze zat er niet echt op de wachten de eerste ontmoeting voort te zetten. 'Moet je niet delen,' was haar korte en simpele reactie op zijn herinnerende woorden. Met kleine plopgeluidjes die ze met haar lippen produceerde nam ze een slok, waarbij het ploppende geluid even gepauzeerd werd om daarna weer vervolgd te worden. Ze was haar onhandige moment alweer vergeten, deels omdat Savador er ook niet op inging en deels omdat haar lange termijngeheugen nu behoorlijk uitgeschakeld was. Ze negeerde zijn woorden, nam hierbij gezellig nog een slok wat betekende dat haar glas bijna leeg was. Met boze handelingen zette ze haar hand, die geen glas vast hield, in haar zij en liep ze met stevige passen naar de bedrand om hierbij bijna haar schenen tegen zijn knieën aan te stoten. Ze boog naar voren, bracht de hand met de wijnglas erin wat opzij zodat hij niet in de weg hing, en bracht haar gezicht dicht bij die van Savador waarbij haar blik op die van hem gericht bleef. 'Vooroordelen bij je houden. Miss Madeline komt, als ik mijn huiswerk goed gedaan heb, ook van Nova,' begon ze zachtjes met een boze blik waarbij haar vinger met een lichte dwang tegen zijn borst aan prikte. 'Je kiest niet op wie je verliefd wordt. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal, en daar zou je als ouder, en al helemaal als váder achter moeten staan. Weet je hoeveel de mening van jou er vanaf hangt hoe prettig ze zich zal voelen later. Ze kan in volle stress schieten aangezien ze merkt dat ze misschien op de 'verkeerde' jongen zou vallen. Zou ter plekke bang worden voor jou oordeel, en daarbij een angst voor je opbouwen. Een angst die misschien doorgroeid in woede. En dan; PATS BOEM, dag vader-dochter relatie,' met haar gezicht dichtbij klonk haar zachte, boze stem nog aardig hard. Haar vinger stond nu stil tegen zijn borst, waarbij ze Savador strak aan bleef kijken alsof ze hierbij probeerde haar woorden goed tot hem door te laten dringen. Hoewel de drang om een slok te nemen nu wel erg groot werd, bleef ze zo staan totdat hij dit zou bevestigen.