From shadows we'll descend upon the world.
Take back what you've stole
From shadows we'll reclaim our destiny.
Set our future free. And we'll rise.

Naam: Celia ''Selene'' Cartagos
Nummer: 712144
Uitspraak: Sie – lie – ja   Kar – taa -gos  {Engelse uitspraak}
Leeftijd: Unknown
Geslacht: Vrouwelijk
Magie Primair: Vuur
Magie Secundair: Duister
Geboren: Razen – De zuidelijke streken.
Getogen: Erd – De ondergrondse tunnels van het ''Selene – project''
Nationaliteit: Volbloeds Raziaanse
Dierlijke vorm: Albino Bastaardarend
Taal: Gallisch – Een oud dialect van Erd // Kovomakaans
Magie gebruik: Celia vecht voornamelijk met haar vuurmagie. Dit is wat haar bekend en vertrouwd is. Celia's vuur is altijd blauw van kleur. Haar duistere magie is erg zwak. Enkel wat kindertrucjes die ze zichzelf geleerd heeft door naar anderen te kijken en het proberen na te doen.
Gebasseerd op: Celia {game: Anima - Ark of Sinners}
Faceclaim: Ciri - The Witcher

Above the darkness and the shame
Above the torture and the pain

Appearance:

Gewicht: 71 kilo
Lengte: 1, 90 m
Spiermassa: Pezig, de sterke spieren houden haar lichaam bij elkaar.
Haarkleur: Spierwit
Haarstijl: Celia heeft half dik, stijl haar wat tot net over haar onderrug reikt.
Oogkleur: Een fel, haast fluorescerend groen. In het donker lijken haar ogen bijna licht te geven. Ze is erin getraind haar ogen minutenlang open te kunnen houden zonder te knipperen.
Huidskleur: Celia heeft een bijna egale huid die licht van kleur is. Ze is niet grauw maar eerder de flets of pastel onder de huidskleuren.
Tatoeages en piercings: Op haar linker onderarm heeft Celia een tatoeage van haar ''Selene'' nummer. Verder heeft ze een navelpiercing in de vorm van een zilver kruisje. Over de lengte is haar ''Selene'' nummer gegraveerd.
Lichaamsbouw: Celia is ontzettend lang. Dit heeft een onnatuurlijke oorzaak die veel medische problemen met zich meebrengt. Ze is vrij mager, maar niet genoeg voor uitstekende botten. Ze heeft amper vet op haar lichaam. De enige reden dat haar botten niet te zien zijn komt door haar spieren. Onder haar huid zit je bijna direct in haar spierweefsel. Door haar magerte heeft ze niet veel vrouwelijke vormen. De bouw van haar gezicht compenseert dit weer. Ze heeft volle lippen en een mooie rechte neus. Verder heeft ze gelijke wenkbrauwen en een ronde, vrouwelijke kaaklijn.
Kleding: Celia draagt altijd donkere kleding om zo min mogelijk op te vallen. Haar kledingkast bestaat voornamelijk uit zwart grijs en paars. Soms zit er ook nog een wit of donkerblauw kledingstuk tussen. Celia's Selene uniform is een variatie op het Suasama uniform. Het bestaat uit een zwarte broek en kort vest wat aansluit op het lichaam. Meestal draagt ze hier nog een mouwloze top onder. Om haar benen zitten met zwart leer overtrokken beschermers, net als bij haar onderarmen. Verder draagt ze zwarte handschoenen en stevige kuit hoge zwarte laarzen. Het uniform heeft officieel een cape, maar omdat Celia dat onhandig en lastig vind slaat ze meestal een brede zwarte doek om haar hoofd die haar witte haar en gezicht verborgen houden. Het angstaanjagende witte masker is het kenmerk van het Selene Project.
Afbeelding 1
Afbeelding 2

Above the ridicule and hate
Above the binding of our fate

Medical:

Botten en spieren:
Dat Celia sterk is wilt niet meteen zeggen dat ze ook gezond is. Celia's botten zijn vrij broos. Bij alles wat ze doet moet ze uitkijken dat ze geen verkeerde beweging maakt. Elke ondoordachte misstap kan een botbreuk tot gevolg hebben. Verder zijn haar ledematen opgerekt, de vermoedelijke reden van haar lengte. In haar jeugd is er veel met haar geëxperimenteerd. Hoe konden ze hun projecten langer krijgen zonder slungelig te worden? Sneller, gestroomlijnder. Alles om te zien wat het resultaat zou worden en of het een verbetering zou zijn. Zonder al het trainen en haar ongelofelijk sterke spieren, zou Celia in een rolstoel hebben gezeten dankzij deze praktijken.

Traanbuizen:
Een project moest immuun zijn voor pijn. Geen grens hebben, blind voor geweten en geen zwaktes kunnen tonen. Huilen, al is het een natuurlijke reactie, werd als een zwakte gezien. Om te voorkomen dat projecten dit zouden doen is bij iedereen de traanbuizen verwijderd of dicht gebrand. Celia is dus niet langer in staat om te huilen. Om er toch voor te zorgen dat haar ogen niet uit drogen gebruikt ze speciale Cassiaanse oogdruppels die een keer per twaalf uur aangebracht moeten worden. De druppels maken een soort doorzichtig vlies wat het oog vochtig houd. Het blijft twaalf uur lang verspreid worden door te knipperen. Daarna is het te ver uitgesmeerd/ opgedroogd en moeten er nieuwe druppels worden aangebracht.

Interne organen:
De navelpiercing die Celia draagt is meer dan enkel een accessoire. Ze kan hem onmogelijk uit doen zonder dat dat gevolgen heeft voor haar gezondheid. Om een overzicht te houden van hun projecten stelde Selene in dat elk project een nummer zou krijgen met daarin de nodige informatie. Toen later bleek dat deze tatoeages verwijderd konden worden zijn ze overgestapt op drastischer maatregelen. Het inbrengen van een navelpiercing die vanbinnen was verbonden via een zijde achtige dunne draad met de vitale organen. Als de piercing uit gedaan wordt, wordt er aan de draad getrokken welke door de organen snijd. Met zoveel schade en inwendige bloedingen is het bijna zeker dat je binnen het uur sterft. Omdat Celia voor de tijd van de piercing kwam heeft zij zowel een tatoeage als een piercing.

Born with, no life. Into subjugation
Treated like a worthless animal

Family:

Augustus Cartagos:
Een man die lange tijd als wetenschapper voor Selene heeft gewerkt maar is verbannen toen hij weigerde zich nog langer in te zetten voor hun onmenselijke praktijken. Augustus is de man die Celia vond toen ze op het diepte punt van haar leven zat. Volledig gedistingeerd van elk greintje menselijkheid om haar heen en enkel groot gebracht om te doden, nam hij haar in en gaf haar haar naam terug. Hij probeerde haar met alle wil van de wereld haar leven als persoon terug te geven en niet als ding. Hij maakte een paar doorbraken, maar wist het niet volledig uit haar systeem te krijgen. Uiteindelijk moest Augustus erin toestemmen haar naar Starshine Academy te sturen, in de hoop dat ze daar meer zou leren.

Nathaniël:
Nathaniël is net als Celia een ontsnapte aan het Selene Project. Maar waar het Celia niet lukte om haar menselijkheid terug te krijgen brak Nathaniël al snel door. Hij was al een tijdje bij Augustus toen Celia er aan kwam. In de hoop dat Celia iets van hem zou overnemen ketende Augustus de twee figuurlijk aan elkaar vast. In het begin moest Celia helemaal niks van hem hebben. Hij was een lastig project dat fout was gelopen in haar ogen. Hij had gefaald zijn missie naar behoren uit te voeren. Maar met der tijd werd ze bevriend met de jongen en uiteindelijk beschouwde ze hem als een broer van haar. Ze mist hem nog steeds en vraagt zich dagelijks af hoe het met hem gaat. Ze hoopt hem op een dag ooit nog eens te zien.

Lucius Grey:
Lucius was net als Augustus wetenschapper voor het Selene Project en een goede vriend van de man. Zijn vriend steunend in zijn verontwaardiging over de onmenselijkheid van het project werd ook hij verbannen. Voor Celia is hij een soort oom. De man waar ze minder mee te maken had dan Augustus, maar iemand die haar bijna net zoveel geleerd heeft. Hij gaf haar lessen om haar magie beter onder controle te houden en probeerde haar meer emoties te laten tonen. Lucius was de persoon die Augustus voorstelde haar naar Starshine te sturen aangezien hij ervan overtuigd was dat ze daar veel meer zou leren dan bij hen in de vergeten ruïnes van Ark.

Moyra Kasane Teto:
Moyra is de enige persoon van haar echte familie die ze kent. Haar zusje kwam ze tegen op de academie waarna ze een sterke positieve invloed had op Celia. Door haar zuster durfde ze meer te gaan leven, meer te tonen van zichzelf. Maar sinds Moyra weg is gegaan dreigt er het gevaar voor Celia om weer terug te glijden in haar oude gewoontes. Vooral omdat ze nu helemaal niemand heeft die haar erg nauw aan het hart ligt.

Stripped of all rights. Just a lesser being.
Crushed by cruel, ruthless human rule

History:

~ The first years ~

They see you as small and helpless.
They see you as just a child.
Surprise when they find out that a warrior will soon run wild.

Het begin van Celia's verhaal is op zich niet zo heel bijzonder. Ze is geboren in een klein dorpje, ergens in de zuidelijke streken van Razen. Het was gewoon een normaal gezin. Een liefhebbende vader en moeder die pas bevallen waren van hun eerste kind. Ze hadden een klein dochtertje gekregen die ze de naam Celia gaven. Celia kreeg alles wat haar ouders haar konden geven. Mooie kleertjes, leuk speelgoed. Ze was een rustig kind en huilde amper. Ze lachte juist des te meer. Maar al snel kwam er een hele donkere dag in het zonnige leven van de nog zo jonge Celia. Haar vader was weg, naar zijn werk, haar moeder stond in de keuken en Celia zat op het tapijt van de woonkamer met haar pop te spelen. Op dat moment stormden drie gemaskerde personen binnen volledig in zwart gehuld. Ze grepen Celia van de vloer. Toen haar moeder angstig de keuken uit kwam werd ze van achter bewusteloos geslagen. Toen ze bijkwam was de kamer overhoop gehaald en haar dochter was meegenomen. De gebroken ouders stelden alles in staat om haar terug te vinden, maar het was hopeloos. Hun kind leek van de aarde verdwenen te zijn.

En in zekere zin was dit ook zo. Celia was meegenomen naar Erd, naar een geheim ondergronds gangen stelsel van de Suasama, het beruchte huurmoordenaars gilde van Shadra. Overal op de zeven planeten in de Kovomaka universum werden in die periode jonge kinderen mee geroofd door de Suasama om ze naar Erd te brengen. Daar in die ondergrondse grotten kreeg een gloednieuw project vorm. Het Selene Project. Een Suasama strijder zonder gevoel of emotie. Een robot in gedrag met de vaardigheden van een Suasama. Dat was het idee. Maar daarvoor moesten ze een kind vanaf het jongste moment van hun leven hersenspoelen.

De eerste jaren van Celia's leven waren nog niet erg zwaar. Ze was jong en moest eerst alles leren. Lezen, schrijven, praten. Ze moest op een bepaalde manier leren denken. Altijd de missie eerst. Survival om het lichaam ertoe te dwingen in leven te blijven zodat zelfmoord uitgesloten was. Maar na die eerste paar rustige jaren...begon de echte martel weg pas.


~ Above the torture and the pain ~

Mirror, tell me something. Tell me who's the loneliest of all.
Fear of, what's inside me. Tell me can a heart be turned to stone?

De ondergrondse cellen was een plek wat voortdurend gevuld was met het gehuil en geschreeuw van kinderen. Lawaai van trainingsapparatuur en gerinkel van ketenen en wapens. Het was er donker en vochtig met het weinige licht van een enkele toorts buiten haar cel. Meestal bestond de dag uit wachten tot je opnieuw uit je cel aan je haren werd weggesleept voor het volgende gruwelijke experiment of training. De kinderen mochten absoluut niet de illusie krijgen dat er iemand was die om hen gaf en voor hen zorgden. Je was alleen in de duisternis en volledig op jezelf aangewezen. Het was overleven of sterven. Vaak zat Celia in elkaar gedoken in de hoek van haar cel. Haar gezicht naar de muur, haar tranen als kleine stromen over haar wangen. Ze begreep niet waarom ze daar was, wat ze had gedaan om daar te zijn. Om zich heen hoorden ze de andere, de kinderen die ze soms alleen zag maar nooit echt mee kon spreken, weg gesleept worden. Dood of levend. Tot dan toe had ze elke beproeving overleefd maar hoe lang zou ze dat geluk nog hebben.

En plots was daar een lichtpuntje in de duisternis. Een gat in de muur, niet groter dan haar vuist. Ze kon erdoor heen kijken al was er aan de andere kant niet heel veel te zien in het donker. Maar ze wist dat de persoon die daar zat, wist dat zij er ook was. Ze kende haar enige connectie met een ander levend wezen alleen van stem. Het meisje noemde zichzelf River. Of dat haar echte naam was heeft Celia nooit geweten. Een naam kregen ze niet. Enkel een nummer. Ze kwam van Shadra. Dat waren de enige twee dingen die ze zich herinnerde van haar leven uit de buitenwereld. De gesprekken die Celia met River had waren kort en gingen meestal nergens over. Waar kon je het ook over hebben. De nare dingen van de dag wilde je het liefst zo snel mogelijk weer vergeten. Meer maakte je niet mee. Maar het was meer dan ze ooit had gehad. River was haar vriendin. Haar enige.


~ Hope you're ready for a revolution ~

Come at me, and you'll see. I'm more than meets the eye.
You think that, you'll break me. You're gonna find in time.

De korte gesprekken met River was het enige wat Celia nog staande hield na een dag waarin er weer het uiterste van haar lichaam gevraagd werd. Ze was net terug in haar cel gesmeten. Haar armen en benen deden pijn van een nieuwe sessie in de rek machine. De huid van haar onderarm was rood en brandde van de nieuwe tatoeage die ze had gekregen. Ze had het gevoel dat ze daar ter plekke dood ter aarde neer zou storten. Maar ze kreeg nieuwe kracht als ze zich eraan herinnerde dat ze weer met River kon praten. Celia had zich naar het gat gesleept en riep zachtjes haar naam. Maar aan de andere kant was alleen gestommel en het geschreeuw van een man te horen. De adrenaline die door Celia heen pompte hielp haar wankelend op haar benen om te zien wat er aan de hand was. Ze was inmiddels lang genoeg dat ze op haar tenen door het kleine raampje van haar celdeur kon kijken. Ze zag een man langskomen, een kleine gestalte achter zich aanslepend aan de haren. Noem het instinct, noem het logica, maar Celia wist dat het River was. Ze was dood gegaan. Ze had de dag niet overleefd. Er brak iets in Celia. Ze begon te schreeuwen en gillen, trapte tegen de deur, probeerde zoveel mogelijk kapot te maken als ze kon. Ze bleef River's naam krijsen tot ze schor was.

Uiteindelijk werd ze weg gehaald uit de cel. Ze bleef om zich heen trappen en slaan en werd meegenomen naar een kamer op de beruchte ziekenboog. Een plek waar je alleen kwam om te sterven. Ze werd vast geboden en verdoofd. Toen Celia bij kwam was alles om haar heen duister. Ze voelde aan haar ogen die klopten van de pijn om erachter te komen dat ze verband voor haar ogen had. Haar polsen en enkels zaten vast geketend. Ze was verplaatst naar een andere cel. Ze hadden haar traanbuizen weg gehaald om ervoor te zorgen dat ze niet langer zou huilen. Het enige voordeel was dat de operatie eiste dat ze minstens een week rust kreeg. Een week om te rouwen. Celia beloofde River dat ze zou blijven vechten. Haar dood zou ze spijten.



~ The city of Ark ~

I burn, can't hold me now. You got nothing that can stop me.
I burn, swing all you want. Like a fever I will take you down.

Toen Celia's verband eraf mocht ging haar training verder als daarvoor. Maar alle emotie was uit haar verdwenen. Ze onderging alles zonder ook maar een kik te geven. Ze beet haar tanden op elkaar en liet niks merken. Haar lijf begon gewend te raken aan de martelingen tot er geen grens meer aan zat. Je had haar arm af kunnen hakken en ze zou er nog niks van zeggen. De Suasama noemde dit een doorbraak. Maar Celia borrelde alles op om het los te laten wanneer ze het niet zouden verwachten. Na een tijdje waren haar cipiers er zo van overtuigd dat ze volledig gehoorzaam was aan al hun bevelen dat ze vrij door de gangen rond mocht lopen. Ze kreeg een simpel bed in een grote kamer met andere ''succesvolle'' projecten. Ook werden haar nieuwe kleren en wapens overhandigd die ze vanaf dat moment altijd bij zich droeg. Vaak werd ze ingezet om op de jongere projecten te passen als de leiding gevende weggeroepen werd. Ze werd op missies gestuurd en deed alles braaf volgens het boekje.

Maar toen kwam haar kans. De dag dat ze alleen was met een belangrijk lid van de Suasama. Samen in een kleine kamer. Hij had zijn rug naar haar toegedraaid om iets uit een kast te pakken. Zonder aarzelen greep Celia naar haar mes. Het was een eenvoudige geroutineerde beweging geweest. En daar had hij gelegen. Dood op de grond. Al snel hadden anderen hen gevonden. Celia werd niet behandeld als moordenaar, maar als een defecte Erdse robot. Ze werd afgevoerd. Meegenomen naar een verlaten stad ergens in de bergen in Erd. De stad Ark. Een ruïne van een eens grote beschaving. Iedereen die verbannen was of elk defect project werd daar gedumpt.

Ark was een bijzondere stad. Een die in zijn tijd ver vooruit was geweest wat betrof technologie. Midden in de stad stond een gigantische toren waaruit de stad bestuurd werd. Wat er in die toren voor experimenten gedaan waren wist niemand. Maar sinds Ark in verval was geraakt kwam er een giftige mist uit de stad. Een die elk levend wezen gek maakte. Een schim van jezelf. Een beest dat bijna die alles wat bewoog alleen maar neer wilde halen en wilde vernietigen. Die mist deed iets met je brein waardoor je in een staat van schijn dood verkeerde. De perfecte plek om van ongewenste problemen af te komen zonder het zelf te hoeven doen. Maar niet alle plekken in Ark waren bedwelmt door deze mist. En op de veilige plekken zaten de overlevers. Zij probeerde te leven tussen de ruïnes van Ark en zijn afschuwelijke bewoners.

Vechtend tegen een stel van Ark's inwoners werd Celia door Augustus gevonden. Hij nam haar mee naar een half vergaan huis waar hij, zijn vriend Lucius en een ander Selene Project: Nathaniël, verbleven. Augustus herkende het nummer op Celia's arm. Hij had de leiding over een aantal experimenten totdat zijn geweten het had begeven en hij tegen de Suasama in was gegaan. Hij vertelde haar dat haar echte naam Celia was. Ze kwam van Razen, uit een klein dorpje in het zuiden. Lange tijd bleef Celia bij de drie mannen. Zij werden haar nieuwe familie. Ze nam Augustus' achternaam Cartagos aan als de hare.


~ From Shadows ~

I couldn't take it, couldn't stand another minute. Couldn't bear another day without you in it.
All of the joy that I had known for my life. Was stripped away from me the minute that you died.

Een tijdlang leefde Celia in Ark. Het was gevaarlijk, maar beter dan de ondergrondse tunnels van het Selene Project. Ze leerde veel van Augustus en Lucius. Maar echt de oude wilde ze niet meer worden, hoe hard de twee het ook probeerden. Op een dag vond Celia aan de rand van de stad in een van de kapotte huizen een gat in de muur. Op haar buik paste ze er net doorheen. De tunnel achter het gat liep uit op een kloof met een smalle richel. Als je voorzichtig langs de richel schuifelde kwam je uiteindelijk uit op een verdorde vlakte van Erd. Het was fantastisch. Zoveel ruimte, zoveel openheid had ze nog nooit gezien. Celia voelde zich nietig en klein op de vlakte. Meteen begon ze te rennen. Het vrije gevoel van overal heen kunnen was nog nooit zo overweldigend geweest.

Aan het eind van de dag kwam Celia pas terug. Augustus was in eerste instantie kwaad op haar dat ze zomaar verdwenen was. Maar toen ze de tas met voedsel liet zien, voedselsoorten die iedereen in Ark in geen jaren meer gezien had, kwam het verhaal van de richel boven tafel. Men ging kijken, maar het was onmogelijk om iedereen erlangs te krijgen. Dus de groep verdeelde zich. De mensen die konden gaan vertrokken onder de leiding van Celia. De rest moest wel blijven. Ook Celia zelf koos ervoor om bij Augustus te blijven wonen. Elke dag ging ze naar het dorp in de buurt van Ark om er spullen en eten te halen.

Toen kwam de dag dat Lucius zei dat Celia weg moest. Zij kon een eigen leven leiden. Ze zou dat niet moeten opofferen voor hen. Hij zei Augustus haar naar Starshine Academy te sturen. Een veelbelovende school waar ze meer kans had om zich te kunnen ontplooien. Met tegenzin stemde Augustus toe. Hij stuurde Celia weg naar de school. Gehoorzaam was Celia gegaan, al wist ze niet waarom. Ze wist niet zeker wat ze op zo'n school te zoeken had. Vrienden maken kon ze amper. Maar het lot hielp haar daar een handje bij. Ze ontmoette Moyra, een enthousiast meisje wie later haar verloren zusje bleek te zijn. Celia had het geweten, dat ze een zus had gehad. Tijdens haar missiejaren had ze Razen bezocht en was langs elk huis in het zuidelijk dorp gegaan totdat ze een familie had gevonden met mensen op wie zij verschrikkelijk veel leek. Ze hadden een nieuw kind. Ze waren doorgegaan. En nu had Celia haar gevonden. In het begin had ze niet goed geweten wat ze ermee aangemoeten had. Maar mettertijd merkte ze dat haar zus een positieve werking op haar uitoefende. Langzaam veranderde ze. Behalve haar zus, had ook Selene haar opnieuw weten te vinden. De organisatie bestookte haar met bedreigingen. Met de school als dekmantel voerde Celia opnieuw in het geheim missies uit. Ziek van zichzelf, omdat ze nog steeds niet los kon breken van de verachtelijke groep.

Maar toen verdween Moyra. Ze werd naar een andere school gestuurd. Met kans op terugval in haar oude patroon was Celia wederom alleen...

Mirror, mirror, whats behind you? Save me from the things I see. I can keep it from the world, why won't you let me hide from me?
Mirror, mirror, tell me something-- who's the loneliest of all?
I'm the loneliest of all.

When it started, all we wanted was a chance to live our lives.
Now in darkness, taking everything we want and we will rise.

Personality:

Likes: Lezen || Alleen zijn || Nemo || Trainen || Vuurmagie || Augustus || Nathaniël
Dislikes: Alles wat te maken heeft met Erd || De Suasama || Het Selene Project

Personality:
||Einzelgänger||
Celia is niet gewend om in teamverband te werken. Ze was altijd alleen en ze heeft altijd alles alleen moeten doen. Ze gedraagt zich wantrouwend tegenover iedereen die dieper contact zoekt dan enkel "collegiaal". Ze is daarom regelmatig alleen en prbeert ontzichtbaar te blijven voor anderen.

||Tempramentvol||
De jaren dat ze bij Augustus heeft doorgebracht en haar tijd op Starshine zijn niet helemaal voor niks geweest. Celia heeft een deel menselijke emoties weer overgenomen al zijn dat voornamelijk de negatieve. Ze is erg tempramentvol en agressief als haar emoties boven komen.

||Eenzaam||
Ondanks al haar pogingen om mensen weg te duwen en haar negatieve houding tegenover anderen is Celia erg eenzaam. Ze weet niet goed meer hoe ze moet reageren op sociale situaties waardoor ze altijd vertrouwd op haar instincten die haar bij Selene zijn aangeleerd. Maar de mensen die ondanks dat toch in haar buurt willen blijven waardeert ze al kan ze dat nauwelijks onder woorden brengen.

||Volhardend||
Volharding was de enige manier waarop Celia nog steeds in leven is en het is duidelijk terug te zien tijdens lessen of trainingen. Ze heeft een gigantisch uithoudingsvermogen en zelfs als ze haar lichaam te ver aan het pushen is kan ze daar zich mentaal vanaf zetten waardoor ze door kan. Dit is niet altijd even gezond aangezien ze niet langer naar haar lichaam luisterd en het dus nog wel eens een stapje te ver wil nemen.

Red like roses, fills my head with dreams and finds me.
Always closer, to the emptiness and sadness that has come to take the place of you.

Extra:

- Celia's nummer heeft een bepaalde betekenis: 7- Zevende groep 1- Eerste district 2- Overlever 1- Eerste blok 44- Cel nummer.
- Celia's vuur magie manifesteert zich altijd in een blauwe vlam, al weet ze niet waarom.
- Celia is linkshandig. Met haar boog kan ze alleen links schieten. Maar met haar zwaard is ze ambidextrisch
- Celia kan erg goed paardrijden en weet de basis van het vliegen van een shuttle. Een brevet heeft ze echter nooit gehaald

You can fight your life away.
But I get what I want so don't bother and just watch me burn.