Smakelijk!
--

Zoals gewoonlijk wanneer hij zich in zijn kantoor bevond, zat Savador achterover leunend in zijn stoel achter zijn bureau. Hij had het echter omgedraaid zodat hij met zijn benen over elkaar geslagen en zijn joekel van een slang Saethion, die over zijn schoot lag, kon genieten van de rust en de stilte, met een halfvol glaasje wijn en het uitzicht op het nazomerse schoolterrein. Zijn bleke hand ging strelend over de donkerpaarse schubben van zijn slang, die langzaamaan van kleur begonnen te veranderen. Ieder seizoen vervelde het dier om met een geheel nieuw uiterlijk zijn dagen door te brengen. Hoe zomerser de dagen, hoe lichter de schubben werden. En nu de herfst en daarbij de donkere dagen naderden, zou hij geheel zwart worden. Savador nam een slok van zijn wijn en slaakte een zachte zucht terwijl zijn goudkleurige slangenogen twee ruziënde raven die langs het raam van zijn kantoor opvlogen volgden, alsof dat een sein was voor het naderen van de herfst. 'Zomer is al zo goed als voorbij,' mompelde hij zacht in zichzelf en tegen Saethion, waarop de slang een zacht sisgeluid maakte ter instemming. Er veranderde nauwelijks iets aan zijn kalme uitdrukking toen dit serene moment verstoord werd door geklop op de deur. Fronsend liet hij de wijn in het glas rondwalsen voor hij zijn aandacht besteedde aan de persoon achter de deur. 'Binnen als het mijn tijd waardig is,' meldde Savador de bezoeker met zijn gebruikelijke norse stem, zonder enige moeite te doen zich alvast naar de deur om te draaien. Hij stelde zichzelf weer wat tevreden met nog een slok uit zijn glas, waarbij hij ontspannen zijn ogen sloot.

Faha dat geeft niet, dat is ook zo :'D
--

Savador opende zijn ogen weer en richtte ze ditmaal op de met schapenwolken ontsierde lucht, die in deze periode van de maand nog strak blauw gekleurd was. Achter zich hoorde hij de deur opengaan en kon de brandende blik in zijn rug van de persoon haast voelen. Saethion was direct luid sissend overeind geschoten, hij spreidde zijn halsflappen dreigend als die van een cobra om de bezoeker te waarschuwen dat hij alles behalve dichterbij moest komen. 'Trankvila, Saethion,' stelde Savador zijn dier kalm gerust in de Raziaanse taal. Hij keerde zich in zijn draaistoel richting de bezoeker om en bekeek de jongen met een kritiserende blik van top tot teen. 'Zo..,' sprak hij op een streng klinkende toon terwijl zijn ogen langs de hemelsblauwe ogen en het blonde haar van de jongen gleden. Aan zijn aura te voelen Novaans, een magiesoort die hij niet kon uitstaan als volbloed Shadraan. Er vormde zich dan direct ook een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. De jongen stelde zich voor als Roxas Lumière, verklaarde daarna direct de reden van zijn komst. 'Werkelijk,' zei Savador op een toon alsof het hem niets kon boeien. Roxas' onwennigheid was niet moeilijk opmerkbaar; hoewel hij het waarschijnlijk probeerde te verbergen, zag hij de krampachtige stevigheid waarmee hij de deurklink nog vasthad. 'Normaal blijven nieuwe leerlingen die zich als het ware zich hier willen melden niet in de deuropening staan, maar excuseren ze zich en nemen sociaal plaats, zoals dat hoort,' wees Savador Roxas nors op zijn gedrag. Al was hij net nieuw, hoe eerder de geëiste discipline die hij trachtte te zien bij zijn leerlingen erin gestampt zat, hoe beter - dan kon hij weten hoe het er hier dagelijks aan toe ging.

;D
In het midden bureau+stoel, langs de muren kasten, bij het raam een bed.. ofzo
--

Even was er vaag iets te zien van een geamuseerde glimlach die op zijn bleke gezicht gekropen was bij het zien van Roxas' reactie. Een wat angstvallige, precies naar zijn verwachting. Savador voelde zich als de absolute alfa en verwachtte iedereen die wat status betreft lager was dan hem, zich als omega's te gedragen. Alleen een aantal Legendarische Magicans hadden bij hem nog een streepje voor, de rest moest gehoorzamen en buigen. Op dat gebied had hij het door machtslust welliswaar wat te hoog in zijn bol, maar leek dat zelf niet eens te merken. Savador trok even een wenkbrauw op bij het horen van Roxas' opmerking. Hij wist niet wat hij hoorde. 'Dacht je nu werkelijk dat je hier op je wenken bediend werd? Dit is een school, jij bent een leerling. Verwacht niet dat dit een luizenleventje voor je gaat worden, dwaas. Discipline en verantwoordelijkheid, veelal zelfstandigheid - als je dat tekort komt kun je beter direct je spullen pakken en de eerste beste shuttle naar je afschuwelijke thuisplaneet nemen, want ik verzeker je; het zal een hel voor je worden als je al niet eens weet wat socialiteit inhoudt,' sprak Savador streng. Hij zweeg even toen Roxas zijn excuses aanbood, gevolgd door een kleine buiging, keek daarna in stilte toe hoe hij een aantal passen binnen zijn kantoor zette om daarna weer stil te staan. 'Wel?' vroeg hij afwachtend. 'Zou je niet een stoel pakken, dat ding op vier poten dat bestemd is voor op te zitten?' Hij behandelde de jongen alsof hij een klein kind was, maar vond het nodig hem nu te kneden zodat hij een voorproefje kon krijgen op het echte werk in het schoolleven hier. Met een zwak gebaar van zijn hand ontstond zich een zwartpaarsige rookachtige substantie onder de stoelpoten van een houten stoel die al die tijd onopvallend langs de muur had gestaan. De rook kolkte zwakjes en bracht de stoel in beweging. Schuivend kwam het meubilair vlak voor Savador tot stilstand. Duistere magie; zijn passie en het vak dat hij zou hebben gegeven als hij geen twintig jaar aan vuurmagie beoefend had en Master Kale er geen vaste leraar van was geweest. Met een sneeuwwitte vinger maakte hij een resoluut gebaar op het zitvlak. 'Zitten,' beval hij Roxas kalm.

Ineens dwars door de muur kwam een zwarte schaduw gegleden. Materie trotseren was nog steeds iets waar hij lichtelijk moeite mee had. Deshas opende zijn ogen in zijn schaduw vorm zodat twee bloedrode robijnen door de kamer gleden. Langzaam trok het zwart weg en waren niet langer zijn contouren zichtbaar maar had hij weer gewoon zijn menselijke gedaante aangenomen. Hij merkte toen pas op dat Savador al gezelschap had. Deshas schraapte even zijn keel om Savador te laten weten dat hij er was. 'Excuses Savador, ik wist iet dat je...gezelschap had. Nieuw slachtoffer?' vroeg hij. Bij het woord 'gezelschap' keek hij even naar Roxas. Zijn zwarte ogen gleden even kort over hem heen. Zijn stem klonk laag en killer dan normaal. Het kwam door de magie die die jongen uit straalde. Novaans, dat was zelfs te zien aan hem. Al keek hij niet bepaald naïef zoals hij van Clera gewend was. Deshas hield verder zijn mond en leunde in de schaduw van het vertrek tegen de muur aan. Hij zou wel wachten tot Savador klaar was met de nieuwe leerling. Hij bleef zijn blik en de jongen gericht houden met een afkeurende, minachtende blik in zijn ogen. Hij vond Novanen zwak. Clera was het levende bewijs. Die knul zou niet veel beters zijn.

Succes met school &'n stuff!
--

Savador liet zijn hand onophoudelijk met strelende bewegingen over het lange slangenlijf van zijn dier gaan, alsof hij nooit iemand zojuist had afgeblaft. Tevreden keek hij toe hoe Roxas zonder bruuske tegenopmerkingen of geklaag zijn plaats op de lege stoel voor hem innam. Het was al een pluspunt dat hij in stilte deed wat van hem verwacht werd. Dat zag hij graag - vooral omdat de meeste leerlingen hier er eerder met de pet naar zouden gooien, daarin speelde hun behoorlijke haat voor hem ook een grote rol. Voor het merendeel van de studenten was hij niets meer dan een humorloze zak in plaats van het schoolhoofd. Velen streefden ernaar Miss Madeline weer terug in de leiding te hebben, zoals het eerste geval was. Maar als dat zou gebeuren zou de aanpak hier automatisch weer verzachten; spreken met een boze tong was dan een doodgewoon fenomeen. En hij vond dat het duidelijkgemaakt moest worden dat leerlingen behoorden te zwijgen en te luisteren, terwijl ze de volwassenen lieten praten - niet andersom. Zijn ogen, die al zo streng leken door de slangachtige kenmerken, namen Roxas' keurig rechte houding op, en gleden door naar zijn lippen toen de jongen kennelijk op het punt stond zijn mond open te trekken. Savador luisterde zwijgend naar de tweede verontschuldiging, nam aan dat er nog meer volgde en liet de rest van zijn woorden ook over zich heenkomen. 'O, ben jij er zo één?' trok hij zijn vooroordeel over Roxas nadat hij was uitgesproken. 'Type grootgebekt, type allesweter?' Hij greep de armleuningen van zijn stoel beet, boog zich wat voorover zodat hij zijn gezicht vlakbij dat van Roxas bracht en siste dreigend zacht: 'Ik zou maar op mijn tellen passen, jongen. Er gelden hier andere regelementen dan die je vast op je oude school gewend bent - brutaliteit kan leiden tot een driedaagse overnachting in de kerkers, ik tracht dat leraren letterlijk met de harde hand mogen handelen wanneer dat nodig is en bij het zwaar overtreden van de regels laat ik een sessie in de martelkamer toe. Discipline is het sleutelwoord hier! Ik heb het tot de kern van deze school gemaakt - het was immers broodnodig met dat softe gedoe hier!' Savador slaakte een zucht terwijl hij zich weer achterover in de stoel liet zakken en streek wat lange zwarte lokken uit zijn lijkbleke gezicht. 'Hoe dan ook..' Hij had zijn wijnglas van zijn bureau gepakt om er kalm een slok van te nemen. 'Laten we je dossier er eens bijpakken.' Bij die woorden stond hij op en boog zich over zijn bureau heen om uit één van de laden een bruine ongeopende map te pakken. Hij schoof de lade weer dicht waarna hij weer op zijn stoel ging zitten. Hij keek echter met een ruk op toen hij iemand zijn keel hoorde schrapen, ongetwijfeld afkomstig van een tweede aanwezigheid in zijn kantoor. Er gleed een onaangename glimlach op zijn dunne lippen toen hij zag dat het Deshas was. 'Ongetwijfeld. Iets dat ik voor je kan doen, Deshas?' vroeg hij kalm terwijl hij zijn blik vestigde op het dossier. Tijdens het openen van de map, scheurde Savador zijn priemende blik niet van Roxas af.

Deshas keek naar Savador terwijl hij zijn armen over elkaar geslagen hield. 'Waarschijnlijk. Maar ik wacht wel. Je bent blijkbaar bezig' zei hij kalm op Savadors vraag terwijl zijn blik terug gleed naar de jongen. Zijn pupillen werden iets kleiner en met een valse, halve grijns toonde hij een van zijn twee scherpe hoektanden die hij, sinds hij een demon was geworden, gekregen had. 'Denk niet te licht over me knul. Want ik kan je horen' zei hij met diezelfde valse grijns. 'Maar als je het zo nodig weten wil. Mijn naam is Deshas Vincenzo Sagramour Zyrich. Beschermheer en legendarische magican van Shadra. En Heer der Duisternis et cetera' zei hij lichtelijk verveeld. Als dat joch zo nodig met spot moest weten wie hij was dan kreeg hij alle titels er maar ook meteen bij. Laat die knul maar weten dat hij zelfs niet op zo'n toon over hem moest denken.

Nauwelijks iets bewust van Roxas' kalmte die langzaam leek weg te ebben, had Savador zich doodkalm volledig op het dossier in zijn handen gericht. Naar zijn doen had hij hem alleen de keiharde waarheid vertelt, en niets meer dan dat. Daar was niets mis mee. Hij kon de haast voelbare spanning rondom de jongen een moment later weer voelen dalen, iets dat ergens een gerust gevoel bij hem opriep. Op die manier hoefde hij zich tenminste niet zoveel zorgen te maken dat Roxas het opnieuw zou wagen iets redelijk formeels te zeggen, maar wat in zijn oren automatisch verdraaid werd naar vulgaire woorden. 'Dat zou fijn zijn. Geen nood, ik ben zo van dit kind af,' antwoordde Savador met een kleine glimlach op Deshas zonder naar hem op te kijken, alsof hij het over één of ander plaagcreëerend insect had in plaats van over één van zijn studenten. De glimlach leek bijna onopmerbaar wat breder te worden toen Deshas zich aan Roxas voorstelde met al zijn titels en benamingen. Dat was goed. Die jongen moest zijn plaats weten, vooral als Novaan zijnde nu hij de Legendarische Magican van de tegenpool van zijn magie aard voor zijn neus had. Savadors bleke hand bladerde even door het geopende dossier heen, met een ongeïnteresseerde blik en achteloze handelingen. Af en toe hield hij een vinger tussen de pagina om zijn gouden ogen nors langs de regels tekst te laten glijden. Daarna ging hij weer verder en herhaalde die sessie een aantal keer. Het zou heel goed kunnen dat hij het enkel en alleen maar deed om Roxas indirect nog eens wat meer te jennen. 'Wat ik hier allemaal lees..,' begon hij zacht. 'Daar word ik niet vrolijk van. Daar word ik zelfs zwaar depressief van.' Hij sloot het dossier resoluut om zijn woorden kracht bij te zetten en staarde Roxas fronsend aan. 'Dat mijn nieuwste leerling er weer eentje moet zijn met gedragsstoornissen. Al de moeite gedaan om in therapie te gaan? Al alles op alles gezet om je medemens een plezier te doen door met een psycholoog te praten? Vast niet. En weet je hoe men dat noemt? Egoïsme. Een hectisch kenmerk dat een gedisciplineerde samenleving verstoort. Ik adviseer je eerst naar de mensen om je heen te kijken in plaats van alleen naar jezelf voor je het rumoerige schoolleven hier binnenstapt, en hulp te zoeken. Wat je eigenlijk al veel eerder had kunnen doen voor je aanmelding. Typisch Novanen,' eindigde Savador zijn inpalmende woorden met een spottende uiting van zijn mening. Hij wisselde zijn over elkaar geslagen positie van zijn benen af en slaakte een zachte zucht. 'Tenzij je er zelf nog iets nuttigs aan toe te voegen hebt, heb ik voor nu geen andere keus dan je als leerling te accepteren,' kwam hij uiteindelijk met norse tegenzin tot de conclusie.

Savador leunde ontspannen met zijn rug tegen de leuning van de stoel en trommelde met zijn vingers zenuwslopend op de armleuning. Zijn blik bleef nors gericht op Roxas, met lichte ongeduld. 'Eigenlijk zou ik je er daar niet zo eenvoudig voor excuseren. Het is nu toevallig het geval dat ik het schoolhoofd en een leraar hier ben, en jij een manierloze leerling. Dus doe je zegje.' Hij zweeg daarna, hield zijn spottende opmerkingen voor eens even voor zich tot Roxas uitgesproken was. Naarmate de jongen verdersprak, hoe dieper de frons tussen Savadors wenkbrauwen werd. 'Wie zit hier nu oordelen te trekken? Vooroordelen, wel te verstaan. Je trekt het vooroordeel dat ik oordelen trek die ik wellicht wel helemaal niet trek. Maar dat is vast te ingewikkeld voor jouw simpele brein, dus daar ga ik verder niet op in voor je hersens gaar zijn. En dat laatste is geen oordeel, maar noemt men een feit,' verdedigde hij zijn eerder gezegde woorden. 'Maar goed, als dat je ontroerende reden is voor je.. probleem - zet dat iemand uit je hoofd, verban degene uit je gedachtes, desnoods beëindig je diens leven als je dat van je psychische stoornis.. 'probleem'.. afhelpt.' Hij pauzeerde even tussen zijn woorden, waarin hij zijn lippen even geërgerd op elkaar perste, en negeerde Roxas' bedankbetuiging en zijn verzoek daarna. 'En dan nog iets. Het is zeer sociaal om als jonge magiër met een doodgewone lage status respect te tonen tegenover de Legendarische Magicans, in plaats van stomzinnig te zwijgen. Dit is Heer Deshas, een magiër in zijn soort die in velen ogen als hoogste in rang staat van de rest van dat zielige zaakje dat zich legendarisch durft te noemen - op Heer Aidan na, natuurlijk. Je doet er verstandig aan in het vervolg je blonde hoofd te buigen en 'ja' en 'amen' te zeggen, vooral wanneer er ook maar één enkele druppel Novaans bloed door je aderen stroomt,' eindigde Savador zijn woorden op een strenge toon alsof Roxas nu al iets uitgevreten had dat echt niet door de beugel kon. 'Je kunt gaan, maar laat me er niet achterkomen dat je dingen zit te vergallen voor anderen. Wegwezen nu.' Hij sloeg tamelijk kalm zijn armen over elkaar heen, en wachtte met vuurschietende ogen af tot Roxas zou doen wat hij van hem verwachtte - dan kon hij zich eindelijk tot Deshas richtte, een persoon die het naar zijn smaak meer verdiende zijn aandacht te krijgen. Tenzij Roxas nog een laatste ding had te zeggen.

Savador keek nors toe hoe Roxas hem toeknikte, opstond en zijn zonden recht zette door alsnog een vorm van respect aan Deshas te tonen door te buigen. Zijn verontschuldiging die daarna volgde, maakte het er alleen maar beter op. Dat was goed. Geen tegenspraak, geen brutaal gedrag. Gewoon zwijgend in alle talen accepteren dat er streng gehandeld werd, en braaf gehoorzamen zoals het hoorde. Dan kreeg je het het minst aan de stok met anderen. Helaas was niet iedere leerling zo helder om dat te kunnen begrijpen. Uiteraard dat Savador dan plotseling uit de hoek zou schieten als een slang die op zijn prooi afschoot. 'Tijd die ik broodnodig weer in moet halen. Ik hou er niet van tien minuten van mijn leven te verspillen aan zoiets nutteloos,' reageerde hij met zijn ogen fronsend gesloten op Roxas, die hem nogmaals bedankte. Hij opende ze weer om toe te kijken hoe de jongen aanstalten maakte om zijn kantoor te verlaten. In de deuropening bleef hij echter nog een tijdje staan, iets waar Savador een minachtende wenkbrauw voor optrok. Hij ademde lang uit door zijn neus toen Roxas uiteindelijk weg was. 'Verachtelijke Novanen,' snoof hij afkeurend. Hij richtte zich daarna grijnzend tot zijn vriend. 'Deshas, je had me nodig? Zeg het eens.' Savador draaide zijn stoel naar Deshas toe zodat hij niet naar zijn rug hoefde te kijken en schoof de stoel waar Roxas zojuist nog op had gezeten, uitnodigend voor hem.

Deshas ogen waren weer rood opgelicht toen hij de gedachten gang van de jongen hoorde. Hij was alles behalve een slaafje. Als hij wilde kon hij zelfs het weer beheersen. Hij had de macht om een dictatuur te creëren. Hij voelde grote aandrang om dat eens goed in de blonde kop van dat joch te stampen. Zijn haat voor Novanen was nog iets meer gegroeid na vandaag dat hij wist hij zeker. Deshas hield zijn mond zolang Savador aan het woord was en hem even later ook verdedigde. Hij keek even op toen de jongen zich tot hem keerde. Zijn zwarte ogen gloeide nog steeds als rode kooltjes in een pas uitgedoofd vuur. Hij knikte enkel naar de jongen toen hij vertrok, zeker wetend dat als hij zijn mond open zou doen er niets anders dan dodelijke spreuken uit zouden komen. Hij liet zijn adem hoorbaar ontsnappen toen de jongen eindelijk weg was. 'Nog even langer en ik had dat joch persoonlijk vermoord. Ze worden met de dag brutaler die Novanen. Weten niet meer wat discipline en respect inhoud. En als dat soort jongens de toekomst moeten voorstellen van Nova dan heb ik weinig hoop voor onze tegenpolen' zei hij zachtjes. Hij liep met kalme passen naar de stoel en ging rustig zitten. 'Ik wou je eigenlijk ergens voor uitnodigen' begon hij kalm. 'Binnenkort is er een bijzonder feest onder de legendarische magicans en hun opvolgers. Het Centenium festival. Het is een feest dat elke eeuw wordt gegeven. En gek genoeg is het iets bijzonders voor legendarische magicans en hun opvolgers. Ik heb dit nog nooit verteld, evenals de anderen, maar dit feest was de enige dag dat we voor een moment uit onze gevangenis konden komen, al zaten we er bij zonsopgang weer in opgesloten. Ik heb er al vier meegemaakt zelf. Eentje toen ik zelf nog in de leer was bij Delahin, en de andere in de afgelopen driehonderd jaar' zei hij kalm.

Savador sloeg zijn benen over elkaar en ondersteunde zijn hoofd met een hand. Het gaf een uitdrukking alsof - nu Roxas uiteindelijk weg was - hij eindelijk weer van zijn rust kon genieten. Dat beeld werd nog eens extra versterkt doordat hij zijn ogen gesloten had. Zonder zich uit die kalme positie te veroeren, ving hij zwijgend Deshas' zachte woorden op. 'Clera of geen Clera; Nova moet op een dag het onderspit delven. Dat is iets wat ik al vrijwel zeker weet, Deshas. Als ik kon stelde ik een regel vast voor de school, een verbod dat voor Novanen geldt. Bij nader inzien kan ik daar Cassianen en Grenanen er ook maar direct bijpakken,' sprak hij net zo kalm als dat hij erbij zat. Savador opende zijn ogen weer om zijn vriend recht aan te kunnen kijken toen hij begon over de reden waarom hij hem wilde spreken. Kennelijk iets over een uitnodiging. Hij ging wat rechter zitten om zichzelf geen onverschillig beeld tegenover zijn leermeester te geven. 'Ooh?' zei hij loom toen Deshas uitgesproken was. Er kroop een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij zijn elleboog van de armleuning naar zijn bovenbenen verplaatste om met zijn hoofd weer op zijn handen te steunen. Zijn goudkleurige ogen hadden een opgetogen glans. 'Zolang er drank aanwezig is - rode wijn.. een welgestelde sfeer.. mooie vrouwen.. - dan ben ik aanwezig,' eindigde Savador met een brede grijns.