Early morning coming back || Hunter~

De zon was steeds kleiner en kleiner geworden terwijl ze met de shuttle weg vloog. Achter haar liet ze Nova, de planeet waar ze was opgegroeid en soms nog naar toe ging als ze ziek werd. Dit gebeurde niet heel vaak maar soms had ze een aanval waardoor ze naar dr huis planeet moest voor rust en een ‘behandeling’. Normaal duurde deze periodes maar maximaal twee weken, dit omdat ze nooit meer ernstig ziek was geworden. Niet sinds ze het kristal had gekregen op elf jarige leeftijd. Vanaf toen was het eigenlijk altijd goed gegaan. Althans, beter dan voordat ze het kristal had.
Het was echter afgelopen winter dat ze weer een terugval had gekregen. Eerst had ze met koorts en enorme vermoeidheid op de ziekenzaal gelegen. Ze had er vast niet uitgezien, bleker dan dat ze normaal al was en donkere kringen onder dr ogen door de vermoeidheid.
Een licht magiër had haar kristal voor haar gereinigd en als alles goed was gegaan zou ze daarna weer opgeknapt zijn. Jammer genoeg was dit niet het geval. Dus, na veel tegen stribbeling, was ze toch weer naar huis vertrokken.
Het was niet dat ze naar huis gaan vervelend vond, maar het was meer het vertrekken van Starshine Academy wat ze niet fijn vond. De eerste school waar ze ooit op had gezeten. De eerste waar ze naar toe had kunnen gaan, in plaats van thuis zitten. Het was z’n immense stap geweest. Het was eng en spannend geweest. Ze had slechte momenten mee gemaakt, momenten waar ze niet van wist wat ze er mee aan moest. Het huiswerk en de drukte van de lessen hadden haar uitgeput en soms ziek gemaakt. Sommige mede leerlingen hadden haar niet geaccepteerd en niet al te aardige dingen gedaan. Maar dit alles zorgde er niet voor dat ze de school minder leuk vond. Het was heerlijk om naar school te gaan. Ze voelde zich zo vrij daar. Ze voelde zich als een normale tiener, voor zo ver normaal een vast begrip is. Eentje die naar lessen ging, elke dag iets nieuws leerde, van leraren soms op dr kop kreeg... maar bovenal een die vrienden had waarmee ze de lessen en pauzes doorbracht. Die speciale korte momenten waren het allemaal waard. Die waren zo kostbaar dat ze er nu, na vele jaren, nog steeds volop van genoot en soms nog versteld er van stond.
Ze was blij en gelukkig geworden op Starshine Academy. De academy waar ze een heel nieuw hoofdstuk van haar leven was ingeslagen en een triestig deel van haar verhaal had achter gelaten. Ze hield van thuis, ze hield van haar familie, eerlijk waar. Maar het gevoel wat ze kreeg van het schoolleven met haar vrienden was zo aangenaam, dat ze het liefste de tijd stil zou zetten en er eeuwig van zou kunnen genieten. Het leven waarvan iedere tiener stiekem droomt.

De vlucht was lang geweest, de vlucht was saai geweest, de vlucht... Omdat die zo saai was had ze al snel een boek gepakt, haar bril op gezet en was ze rustig gaan lezen. Er zaten weinig mensen in de shuttle. Dit vast omdat het best een random tijd was om naar SSA te vertrekken. Het semester was al zeker een week bezig, dus nieuwe leerlingen kwamen vaak niet meer. Dit semester zou alles gewoon zoals altijd verlopen, geen nieuwe leraren, geen nieuwe tijden, omdat dat al in de eerste week verteld was. Dat had Luci jammer genoeg dus gemist. Misschien zaten er wel leuke nieuwe mensen in haar klas. Maar dat zou ze zien als ze aan zou komen op de academy. Wat trouwens niet heel lang meer zou duren aangezien de shuttle er bijna was.
Nu maar hopen dat de schone shuttle slaapster wakker zou worden en niet de rit weer terug naar huis zou nemen. Als dat gebeurde had ze wat uit te leggen aan een lange chocoladekleurige kerel, die waarschijnlijk op haar stond te wachten. Ze had hem een brief gestuurd wanneer en hoe laat ze terug zou komen, hij had geantwoord dat hij haar op zou halen. Zo had Luci terug gestuurd dat dit niet perse hoefde omdat het erg vroeg was in de ochtend dat ze zou aankomen. Tijd en zonneschijn verschil, iets waar je rekening mee moest houden als je van planeet naar planeet rees.
Toen ze vertrok van Nova had de zon volop geschenen. Dit zou echter niet het geval zijn als ze op SSA aankwam. Daar zou de zon nog op moeten komen en was de lucht waarschijnlijk ochtend rood gekleurd en de atmosfeer gevuld met ochtendnevel. Iets waar ze de jongeman liever niet in zou laten wachten. De kou die de ochtenden van lente met zich mee brachten. Het was wel mooi om naar te kijken, maar echt aangenaam om in te staan was het niet.
Langzaam was de shuttle tot stilstand gekomen en was het ronken van de motor gestopt. Iets wat Luci onbewust mee kreeg waardoor ze in haar droom tegen zichzelf zei dat ze wakker moest worden. Hier en daar stonden mensen op en liepen naar de uitgang. Af en toe keken mensen om, twijfelend om de jongedame wakker te maken. Uiteindelijk was er een vriendelijke stewardesse die naar haar toe kwam en Luci voorzichtig wakker probeerde te maken.

Een beetje verward en gedesoriënteerd opende ze haar ogen en ging overeind zitten. ‘H-heh?’ vroeg ze slaperig en zetten haar bril recht. De vrouw had geglimlacht en verteld dat ze er al waren. Bij deze woorden schoot haar droom, en wat ze tegen zichzelf had gezegd, door haar hoofd heen. Met grote geschrokken ogen kwam ze snel overeind, liet haar boek en bril vallen terwijl ze dit deed, en scharrelde al haar spullen bij elkaar. De vrouw moest lachen door haar explosieve reactie en raapte de bril en het boek voor haar op. Bedankend en buigend liep ze aan de vrouw voorbij, weliswaar met moeite omdat haar tas erg zwaar was, maar ze kwam bij de uitgang uit. De trap naar beneden was stijl en zag er vochtig, glad uit door de ochtend douw. Een steward, die ook van Nova kwam, had zijn hulp aangeboden maar Luci had beleefd geweigerd en gezegd dat ze dit wel zelf kon. Oh hell yeah dat ze dit zelf kon! Moedig hees ze haar tas op dr schouder, propte eerst nog dr bril en boek er in en zetten de meest badass blik op die ze kon.
De eerste paar stappen waren super goed gegaan en vol zelf vertrouwen en optimisme stapte ze verder zonder te kijken naar de treden. Aangezien ze nu niet meer geheel op de treden letten, en er een flinker bries tegen de brug aan kwam, was ze bijna gevallen als er geen reling bij was die ze snel vast kon grijpen. Na dit bijna-al-een-ongeluk-voor-ze-op-de-academy-was momentje richten ze zich weer op de trap en kwam heelhuids beneden.

Hier aangekomen zuchtte ze en was blij dat ze weer op vaste grond stond. Dat was toch iets veiliger dan in een vliegend ding zitten. Ze tilde haar tas weer op en begon met lopen over het platform. Er hing een dichte mist en de zon was nog onder. Door de mist en de duisternis van de vroege ochtend kon je maar enkele meters voor je uit kijken. Niet echt gemakkelijk om iemand te vinden dus, in deze omstandigheden. Luci besloot dan maar om gewoon te gaan lopen, ogen open te houden en te hopen dat ze de jongen tegen zou komen.
Alsof het universum haar goed gezind was zag ze na enkele stappen al een bekend figuur staan. Lang, donker en met fel gekleurde kleding aan. Zonder er bij na te denken liet ze haar tas vallen en begon te rennen. ‘HUNTER!!’ riep ze met haar hoge stem en zag hoe de jongen vragend om draaiden. Door het rennen was ze al snel bij hem en knalde tegen hem op terwijl ze haar armen om zijn middel heen sloeg.
Het zou er vast erg schattig uit hebben gezien, een klein blond meisje die een grote jongen met een zwarte bos haar glomte zonder af te remmen. Het was waarschijnlijk ook een lichte klap geweest in Hunter zijn buik en iets waar sommige zich misschien voor zouden schamen.
Behalve aardig, bedoelde Luci er niks mee. Het was minstens twee maanden geweest dat ze hem niet had gezien. Hierdoor had ze de jongen, zo wat haar beste vriend, zeker gemist. Zo ook was Luci gewoon een ‘apart’ persoontje en gaf knuffels aan de mensen die ze erg mocht.
Mensen die ze niet of amper kenden mochten haar dan weer totaal niet aan raken, dat vond ze verschrikkelijk. Maar bij mensen die ze ‘dear’ hield was zij vaak de genen die ze een schouder klopje gaf, haar hand door hun haar woelde of een knuffel gaf. Zo was ze nou eenmaal en had er nog nooit echt problemen mee gehad, alleen dat mensen soms dingen dachten die niet geheel correct waren.
Haar lippen krulde in een tevreden glimlach bij het aanvoelen van Hunter zijn ‘sfeer’. Het was een aangename, warme vibe die haar vaak gerust stelde en op haar gemak liet voelen. Een sfeer die niet veel mensen hadden maar zeker gewaardeerd werd door Luci.
Na enkele seconden liet ze los en glimlachte naar hem. ‘Hai,’ sprak ze droog en grinnikte. ‘Hehe, sorry, enthousiasme.’ Verontschuldigde ze zichzelf en keek even naar haar voeten terwijl ze haar wangen opblies.
Hierna pokte ze hem in zn maag en keek em weer aan. Het was goed om hem weer te zien. Voordat Hunter op school was gekomen had ze niet echt de moed of het zelfvertrouwen gehad om echt met iemand te gaan praten. Ze had wel mensen waar mee ze soms kletsen of een opdracht deed, maar tijden buiten de lessen bracht ze vaak door in het muziek lokaal alleen, met als enige compagnon Kuro, haar katje. Ze had het niet erg gevonden omdat school op zich al genoeg voor haar was om mee te dealen. Echt ruimte voor vriendschappen had ze niet.
Het was echter toen de nieuwe jongen van de klas tegen haar begon te praten dat ze merkte dat mensen wel degelijk fijn gezelschap konden zijn. Soms had ze last van mensen omdat deze negatieve energie konden uitstralen, zoals Master Savador. Maar bij deze jongen was dat niet het geval en voelde ze zich al erg snel op haar gemak. Dit was dan ook het begin van een vriendschap die tot nu toe, enkele jaren later, nog steeds stand hield. Een vriendschap waar Luci het universum ontzettend dankbaar voor was.
‘Hoe gaat et? Heb ik nog veel gemist in de tijd dat ik weg was?’ Vroeg ze vriendelijk en maakte aanstalten om naar de school te lopen, totaal vergetende dat haar tas enkele meters achter haar nog op de grond lag.

Hij werd wakker met een nare hoofdpijn. Van die hoofdpijn die achter je ogen klopt en je bloed laat ruisen in je oren. Toen Hunter met een zachte kreun zijn ogen opende begreep hij ineens waarom zijn hoofd zo'n pijn deed. Zijn wereld stond ondersteboven, letterlijk. Hij lag in een wel zeer aparte positie half uit bed en hing in principe ondersteboven. Met moeite hees hij zichzelf rechtop in bed en wreef langs zijn slapen. Langzaamaan werd de hoofdpijn steeds minder en Hunter liet zich terug op zijn bed vallen. Hij wierp een laatste slaperige blik op zijn wekker voordat zijn ogen langzaam dicht zakte. Maar toen het besef van tijd tot hem doordrong schoten zijn ogen weer open en zat hij rechtop in zijn bed. Hoewel het nog donker was buiten en Hunter de halve dag vrij had sprong hij toch het bed uit nadat hij de dekens van zich af had gegooid. Hij haastte zich naar de badkamer om zich op te frissen en aan te kleden. Zijn favoriete paarse broek, driekwart van lengte, een witte loszittende herenblouse en daaroverheen een vrolijk gekleurde sjaal die een beetje dienst deed als sierriem. Uiteraard maakte de paarse sjaal die zijn iets te lange zwarte lokken uit zijn gezicht hield ook weer deel uit van de bonte outfit waar je Hunter regelmatig in door de gangen zag lopen. Hij rende naar het bureau dat in de kamer stond en griste een fluwelen zakje mee voordat hij de deur uit rende, zoals gebruikelijk zonder enige vorm van schoeisel.

Vandaag was de dag dat Luci terug kwam van Nova. Tenminste dat was wat in haar brief had gestaan. Hij had beloofd om haar op te halen. Gewoon, want dat was wat vrienden deden. Voor Hunter, die uit een hechte samenleving kwam waarin iedereen elkaar kende en hielp, was het niet meer dan normaal om zoiets voor een vriend te doen. Daarbij had hij haar ook gemist.
Lichtjes hijgend van de inspanning kwam Hunter bij het platform aan. Het lag er verlaten bij. Logisch, het was zo vreselijk vroeg. Luci zou met de eerste shuttle komen die zou arriveren op de academie vandaag. De lucht begon ondertussen al zacht te kleuren. Een teken dat de zon over niet al te lang op zou komen. Hunter liep naar een bankje en plofte neer. Hij was al snel weer op adem en hij strekte zijn benen even voor zich terwijl hij de lucht afspeurde of er al een teken van een shuttle te zien was. Nee, niks. Hij keek naar het donkere fluwelen zakje dat hij meegenomen had. Voorzichtig opende hij het en schudde de inhoud leeg in zijn hand. Een dun gouden kettinkje kwam eruit vallen. De hanger was een smaragd in de vorm van een zandloper gesmeden, bij elkaar gehouden door een gouden houdertje. Hij controleerde de ketting of alles nog zo gaaf was als hij het had gezien toen hij het voor het laatst in handen had. Daarna stopte hij het met zorg weer terug. Hij had het Luci eigenlijk willen geven voor ze vertrok maar was er niet meer aan toegekomen. Het was gemaakt door een edelsmid uit Assam. De groene steen stond voor vriendschap. Het goud was het bloed van de goden en een gebaar van voorspoed en hoop op een veilige reis en natuurlijk een veilige terugkeer. Het was traditie in zijn stam om een persoon een gouden voorwerp mee te geven, regelmatig waren dat sieraden, als die persoon voor een tijd op reis ging. Ook Hunter had van zijn hele familie iets gekregen toen hij naar Starshine was vertrokken. Maar alleen de oorbel van Catalina, zijn zus, was het sieraad dat hij het meeste droeg. Zij had de ander bij zich.

Langzaam stroomde kleine groepjes mensen het platform op. Laders en lossers die voedsel voor de keuken kwamen brengen. Mensen die een ander uit kwamen zwaaien, of net als hij op kwamen halen. Terwijl de zon haar klim begon, naar de hemelen, liepen steeds meer mensen over het platform. Uiteindelijk kwam er een personen shuttle. Onmiddellijk sprong Hunter overeind en liep naar de shuttle toe. Maar Luci zat er niet in. Zou ze haar vlucht gemist hebben? Zijn ogen gingen langs de dunbevolkte menigte al waren gezichten moeizaam te onderscheiden in de ochtend nevel. Hij draaide zich met een ruk om toen hij achter zich zijn naam hoorde. Zoeken gleden zijn groene ogen langs het platform. Hij zag haar pas toen ze bijna bij hem was en wist haar nog net op te vangen. 'LULU,' riep hij uit met het enthousiasme en de bruisende energie die hem zo eigen waren terwijl hij haar opving, van de grond tilde en een halve draai met haar maakte waarna hij haar weer netjes op haar voeten terug zette. De impact die ze gemaakt hard was niet bepaald zachtzinnig geweest, maar gelukkig kon hij wel tegen een stootje. Toen ze hem weer losliet bleven zijn handen even op haar schouders rusten om haar goed in zich op te nemen. Hij vond het altijd zo rot voor haar als ze weer ziek terug naar Nova moest om weer bij te komen. Maar ze zag er tot zijn opluchting weer gezond en stralend uit, zoals hij haar kende. Hij liet haar los en lachte even. 'Ik ben ook niet anders gewend. Maar eh..ze mogen je wel wat minder met suiker verwennen als ze willen dat de school nog langer overeind blijft,' plaagde hij haar. Een por in zijn toch al beurse maagstreek was het resultaat, maar hij kon niet anders dan glimlachen.
Hij stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij even nadacht over haar vraag. 'Ik geloof van niet. De Games of Magic zijn begonnen, een aantal nieuwe leraren zijn op school. We hebben een nieuwe schoolarts assistent. De lessen gaan gewoon door en Savador is nog steeds de grootst creep die hier rond loopt. Nee, je hebt niks gemist,' grijnsde hij. 'Ik heb de docenten gevraagd om lijsten met belangrijke punten die in de lessen behandeld zijn. Ze liggen klaar op je kamer, maar kijk er maar naar wanneer je tijd hebt,' ging hij op een iets serieuzere toon door. Hij zag hoe Luci haar weg naar de school wilde maken. 'Zeg had jij geen tas bij je of zo?' vroeg hij op droge toon. Hij viste ondertussen het fluwelen zakje uit zijn broekzak. 'Hier, maak jij dit maar open. Ik pak hem wel,' ging hij door terwijl hij haar het zakje gaf en daarna met stevige passen in de richting liep waar ze vandaan was komen rennen om haar tas op te halen.

Hij had haar opgevangen en rond gedraaid. Wat erg gemakkelijk kon met haar aangezien ze een nogal petit persoontje was. Zoals altijd had er een grote, vreugdige glimlach op zijn gezicht gelegen.
Hij sprak over de Games of Magic, iets waar Luci wel dingen over had gehoord maar niet perse iets voor haar vond. Er was een kleine kans dat ze als nog mee zou doen, aangezien ze ook niet het gehele programma kende. Maar voor nu zou ze eerst maar eens een paar weken rustig op school zitten.
Bij de woorden over Savador moest ze lachen om daarna te rillen bij de gedachten aan die man. Op zich had ze niks tegen hem als persoon, maar de sfeer die hij uit straalde gaf haar altijd een akelig gevoel. Haar moeder had haar vanaf het begin dat ze naar SSA ging al gewaarschuwd voor ene Master Savador. Ze had gezegd dat hij niet perse een slecht persoon was maar dat ze het beste uit zijn buurt kon blijven in verbant met haar ziekte.
Eerst snapte ze niet helemaal wat haar moeder bedoelde, maar dit werd Luci al snel duidelijk. Dus al vanaf week drie dat ze op school zat was ze, waar ze anders graag kletsen, stil in zijn lessen en probeerde zo min mogelijk contact met hem te maken. Dit was jammer genoeg niet altijd mogelijk dus is ze wel eens draaierig en vermoeid uit zijn les gelopen.
Bij deze herinnering trok ze even een moeilijk gezicht maar schudden het van zich af. Ze wilde zich niet nu al zorgen gaan maken over haar ziekte. Eerst zou ze maar eens genieten van het weer terug op school zijn.
Hunter vertelde wat hij voor elkaar had gekregen bij de leraren en Luci’s ogen werden nog groter dan normaal. ‘Wooaah, super sweet van je! Bedankt Huny-kun! Had je echt niet hoeven doen!’ sprak ze verbaasd en dankbaar, om daarna falend te lachen en haar zegje te vervolgen, ‘hehehe, al zou het waarschijnlijk wel heel handig van pas komen. Als ik in de volgende VvF les nog niet de anatomie van Air Creatures ken ben ik echt hopeloos.. ze zijn alleen zo transparant enzo!’
Bij zijn serieuze toon kon ze niet meer doen dan glimlachen en dankbaar knikken. Ergens was het altijd wel grappig als Hunter zo half bezorgd over kwam. Het zorgde er voor dat het voelde alsof ze er niet helemaal alleen voor stond, op deze grote school.

Ze was al een a twee stappen verder toen ze Hunter opeens droog hoorde vragen of ze geen tas bij had. ‘OHJA!’ riep ze dan ook direct en wilde alweer terug rennen. Maar werd door de jongen tegen gehouden terwijl hij haar een zwart fluwelen zakje gaf. Verrast hield ze het zakje in haar handen en voelde hoe zacht het fluweel was. Zonder te realiseren dat er iets ‘in’ het zakje zat glimlachte ze breed en bracht het zakje naar haar gezicht om het over haar wang te wrijven. ‘Aaaaah zo zaaachhhht,’ bracht ze gelukzalig uit alsof ze voor de eerste keer een wolken konijn aaide.
Het was pas enkele seconden later dat ze voelde dat er iets in het zakje zat. Nog verbaasder dan eerst tilde ze het zakje hoog op en hield het tegen het licht om te zien of ze een silhouet zag. Ze zag echter niks doordat het zakje niet doorscheen, waarschijnlijk van goed fluweel gemaakt. Ze haalde het weer naar beneden, keek naar het zakje in haar hand, om hierna over haar schouder naar Hunter te kijken. Een glimlach sierde om haar lippen en lichtjes schudden ze haar hoofd om daarna weer terug te kijken naar het zakje.
Voorzichtig maakte ze het open en graaide met haar kleine vingers in het zakje. Ze voelde overal zacht fluweel, tot een van haar vinger toppen een koud, klein iets aanraakten. Alsof het een kwetsbare haar van een viool stok was viste ze het er uit, bedachtzaam en o zo behoedzaam.
Glanzend in de lichtstraal van de lantaarnpaal, gevormd door de nevel, haalde ze een dun, fijn gouden koordje tevoorschijn. In plaats van het er verder uit te trekken hield ze haar hand onder het zakje en liet het koordje er soepeltjes uitglijden.
Met een kleine rinkel viel het op haar handpalm, het voelde kouder aan dan de lucht op het moment, maar zeker niet onaangenamer. Alsof het goud warmte af straalde voelde ze zichzelf van binnen enigszins warmer worden.
Het was lang gleden geweest, zo lang dat ze het niet eens kon herinneren of zeker wist dat het ooit gebeurt was, dat ze een kettinkje of iets kostbaars glimmens had gekregen van iemand anders dan van een van haar familieleden.
Met grote blauwe ogen tuurde ze naar het prachtige kettinkje wat in haar hand lag. Het glom als een ster aan de hemel en was zo fijn gesmeed als de snaar van een piano. Met de wijs vinger van haar andere hand streelde ze over het koordje om het vervolgens voorzichtig op te pakken en omhoog te tillen. Ze bekeek het aandachtig, van haar vinger toppen naar beneden naar het bedeltje. Een groene edelsteen in de vorm van een zandlopertje, waarschijnlijk smaragd aan de kleur te zien, hing aan het uiteinden. Het werd bij elkaar gehouden door een dun gouden houdertje, precies dezelfde kleur als het kettinkje. Het was een prachtige kleur combinatie.
Ze bekeek het hangertje wat aandachtiger terwijl ze het dichter naar haar gezicht bracht. De kleur groen herinnerde haar, cliché genoeg, aan de kleur van Hunter zijn ogen. Een uniek en opvallende smaragd groen. Iets wat maar een enkeling mensen had. De vorm was zorgvuldig gesmeden, het was haast geheel symmetrisch, erg knap gemaakt dus.
Ze bracht het hangertje weer wat verder van haar gezicht af en hield het omhoog tegen het licht in. Een schittering gleed als een druppel over het kettinkje om te stoppen bij het hangertje en deze groen op te lichten. Bij het zien hier van voelde ze hoe haar ogen vochtig werden. Een glimlach, gevuld met dankbaarheid en blijdschap maar ook met gedachten aan hoe het vroeger was, speelde om haar lippen.
Ze was echt oprecht gelukkig dat ze Hunter die aantal jaren terug had ontmoet. Voor die tijd ging het al beter met haar, maar vanaf die gebeurtenis kreeg haar nieuwe school leventje pas echt de kleuren waar ze al die jaren over had gedroomd. De kleuren waarover ze haar broers had horen vertellen en over had gelezen in boeken. Een simpel maar lumineus en kleurrijk bestaan.

Een ziltige smaak verspreide zich over haar lippen terwijl de traan, beginnend vanaf haar linker oog, haar mondhoek had bereikt. Bij deze smaak werd ze terug getrokken naar de realiteit en keek ze geschokt op. Snel veegde ze met haar hand over haar wang en langs haar ogen zodat al het vocht verdween. De tijd thuis had haar weer flink geconfronteerd met haar ziekte. Het was dan ook een fijn gevoel hier terug te zijn, laat staan ook nog zoiets moois te krijgen van een dierbare vriend. Het kon dan ook bijna niet anders dan dat ze hier emotioneel van werd.
Dit hoefde echter niemand te weten. Niet dat ze het erg vond als Hunter haar zag huilen, maar voor nu vond ze het wel goed zo. Dus bleef die enkele traan een geheimpje tussen haar en het kettinkje.
Zo snel als ze de traan had weggeveegd zetten ze weer een gemeende glimlach op en liet het kettinkje in haar hand zakken. Even vouwde ze haar hand dicht en haalde diep adem. Het moment van daarnet en de blijdschap van nu in zich opnemend.
Hierna vouwde ze haar hand weer open en pakte het kettinkje met beide handen vast. Vervolgens maakte ze het slotje open en hing het zandlopertje achter haar nek zodat het slotje aan de voorkant zat. Met wat gepruts en vinger gewriemel wist ze het kettinkje juist om te doen. Ze draaide het zo dat het zandlopertje aan de voorkant hing. Met haar vingers voelde ze dat het smaragd hangertje net boven haar borstbeen hing. Het kettinkje was dus van een perfecte lengte waardoor het bedeltje precies goed op een mooie plaats terecht kwam. Haar andere ketting, een lang zwart leder koordje met een kristal er aan, hing gelukkig niet voor het bedeltje, zowel het kristal als het koordje. Ook al wist ze niet hoe het haar stond ze kon het niet laten om enigszins triomfantelijk te glimlachen.
De vreugde van daarnet, toen ze het kettinkje voor de eerste keer zag, stroomde weer door haar heen. Deze keer draaide ze zich om en wilde naar Hunter toe rennen. Wat ze echter niet had gezien was dat Hunter net achter dr was verschenen. Hierom botsten ze dus tegen hem op. ‘Heh!?’ kwam er dan ook verbaasd uit terwijl ze, half struikelend, achteruit stapten.
Toen ze weer gewoon voor hem stond kon ze het niet laten om te grinniken om haar eigen onhandige actie. Vervolgens keek ze hem aan, blies haar wangen op en zonder te vragen gaf ze hem nogmaals een knuffel. ‘Arigatou Demé,’ zei ze het eerste woord in haar huistaal. ‘Dat was echt niet nodig geweest hoor... Het is schitterend.’ Sprak ze, doelende op het kettinkje.

Enkele seconden later liet ze hem weer los en glimlachte. Vervolgens werd haar aandacht getrokken door een duidelijke emotie van een man die enkele meters verder op stond. Ze draaide haar hoofd zijn kant op. Op het moment dat Luci hem aan keek, keek de man vlug weg. Bij het zien van dit kon Luci het niet laten om te lachen.
‘Die man daar voelde zich nostalgisch omdat ik je een knuffel gaf,’ fluisterde ze, ‘en vervolgens voelde hij zich ongemakkelijker toen ik merkte dat hij naar ons staarde. Wat zou hij wel niet gedacht hebben?’ Op de bal van haar voet draaide ze een rondje en sloeg daarna haar handen samen. ‘Hij droomde vast over een moment met zijn lief voordat ze vertrok naar een andere planeet.’ Ze knipperde en zuchtte gemaakt dromerig. Hierna schoot ze weer in de lach en rolde met haar ogen. ‘Mensen en hun fascinerende emoties en gedachten.’
Haar ogen gleden naar haar tas, die hij in zijn hand had, en pakte het handvat met beide handen vast. Vervolgens wilde ze de tas overpakken zodat zij die kon dragen maar merkte dat Hunter niet los liet. Direct keek ze naar Hunter, blies haar wangen op en keek vervolgens weer naar haar tas. ‘Ik kan hem zelf dragen weet je,’ murmelde ze, wetende dat de tas eigenlijk veel te zwaar voor haar was.
‘Gimme,’ zei ze vastberaden en trok nogmaals aan de tas. Hierna begon ze steeds harder te trekken, waardoor ze ook struggle sounds produceerde, hopende dat Hunter los zou laten. ‘I am strong ya know! Ik heb Domenique weten te vloeren thuis toen hij het laatste frambozen puddinkje wilde opeten!’ Wat een hele overwinning was aangezien Domenique, een van haar broers, een erg gespierde aarde magiër was van één meter negentig. Ze zou dus niet zomaar opgeven voor ze haar eigen tas vast had. Hunter hoefde de tas echt niet perse te dragen! Dat kon ze prima zelf, was ze zelf van mening.

Het was niet alsof Hunter ontzettend sterk was. Maar gelukkig was Luci dan ook niet zo zwaar. Of groot, als we het er toch over hadden. Zodra hij haar weer neergezet had probeerde hij in een paar korte zinnen de belangrijkste dingen op te sommen die ze gemist had. Niet dat het echt belangrijke dingen waren. Het leven op de school ging gewoon door en echt heel boeiend was het niet. Maar Luci scheen er genoegen mee te nemen. Hij ging verder over een wat serieuzere zaak: haar achterstallige schoolwerk. Hij grinnikte zachtjes om haar woorden. 'Hey, jij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben,' glimlachte hij en wuifde haar dankwoord eigenlijk een beetje weg. Haar hele afwezige periode was hij redelijk bezorgd geweest. Het zat niet in zijn aard om dat heel erg te tonen, maar dat hoefde ook niet. Hij was ervan overtuigd dat Luci wist dat hij om haar gaf.

Hij had haar nog het fluwelen zakje gegeven voordat hij zich had omgedraaid en in de richting was gelopen van waar hij Luci vandaan had zien komen om haar tas te pakken. Het was een beetje lastig om ver voor zich uit te kijken door de ochtend mist die zijn zicht belemmerde. Het was dus toen hij er bijna over struikelde dat hij een tas zag staan. Op het eerste oog een normale, ordinaire tas. Maar iets vertelde hem dat deze van Luci was. Noem het een ingeving of noem het de mintgroene en blauwe kleur die het ding had. Jep, dat was haar tas. Met een flauwe glimlach op zijn gezicht pakte Hunter de tas op en liep weer terug naar Luci. Ze stond met haar rug naar hem toe toen hij weer aan kwam lopen. En kennelijk had ze hem niet gehoord, want toen ze zich omdraaide liep ze tegen hem op. Direct daarna gaf ze hem nog een knuffel. Hunter sloeg zijn vrije arm even om haar heen toen ze hem bedankte maar keek even beschaamd om zich heen toen ze hem Demé noemde. Gelukkig waren er weinig andere mensen in de buurt die haar gehoord konden hebben. 'Kom Luci, noem me niet zo,' grijnsde hij zacht. Een grijns die verried dat zij waarschijnlijk een van de weinige was die het kon maken om hem bij zijn Grenaanse naam te noemen.

Ze liet hem weer los. Hij glimlachte even toen ze hem vertelde over de man die even verderop stond en kennelijk naar hen had staan kijken. 'Maar wie zou er dan ook niet graag opgehaald worden door zo'n knappe, donkere en vooral mysterieuze hartenveroveraar,' sprak hij semi-arrogant terwijl hij even overdreven een hand door zijn haar haalde om te laten zien hoe goed hij er wel niet uit zag. Het was een maskerade die hij niet lang op kon houden en hij moest zich inhouden om zijn gezicht in de plooi te houden. Het lukte niet echt. Hij keek weer naar Luci toen ze aan de tas begon te trekken. Hunter bleef hem echter stevig vasthouden en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar pogingen om de tas los te krijgen. Ze blies haar wangen vol lucht, iets wat ze wel vaker deed. Vooral als het niet ging zoals zij wilde. Ze begon nog harder te trekken maar Hunter gaf niet toe. Hij lachte zachtjes. 'Dat weet ik. Maar nu heb ik een excuus om nog even langer met je te praten,' zei hij uiteindelijk. 'Weet je wel hoe saai het was zo zonder jou,' ging hij op dramatische toon verder. Toch glipte er een klein glimlachje door dat masker heen. Wat was hij toch ook een waardeloos acteur tegenover haar.

Ze kon het niet laten om te grinniken bij zijn reactie op dat ze hem Demé noemde. Die naam sprak ze maar amper uit. Dit omdat Hunter de naam niet zo geweldig vond, dat was ook wel te blijken uit zijn reactie. Het was alleen soms dat ze deze naam gebruikte, op momenten dat het ‘kon’. Net was dus z’n moment, gewoon om even te laten weten dat ze het meende wat ze daarnet had gezegd. Ze vond de ketting echt prachtig en was er zelfs een beetje, ten positieve, door geraakt.
Nadat ze had gesproken over de man had Hunter er geniaal op gereageerd. Bij de woorden knap, donker en mysterieus deed Luci moeiten om haar lach in te houden en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Het was echter de arrogante blik, gecombineerd met dat hij zijn hand overdreven door zijn haar liet gaan, dat ze echt in de lach schoot. Een lach die je vaak hoorde van haar omdat ze negen van de tien keer vrolijk was.
‘Ja, jij vooral! Héél erg mysterieus!’ sprak ze tussen het lachen door en porde hem nogmaals in zn maag. ‘Je bent als een open boek voor me, ‘hartenveroveraar’,’ zei ze terwijl haar gelach overging in gegrinnik, gevolgd door een speelse knipoog.
Hunter was nou niet de persoon die normaal zo arrogant deed. Er zaten zeker wel een paar verwaande jongens op school maar Hunter was daar verre van, althans voor zo ver Luci wist. Voor haar was het dan ook erg komisch om hem te zien met z’n façade.
Het was niet dat Hunter lelijk was ofzo, je kan zelfs zeggen verre van lelijk, maar hij liep er gewoon niet mee te koop en deed geen moeite voor anderen. Wat, in Luci’s ogen, zeker een plus punt was.
Ze was dan ook blij dat Hunter vaak gewoon zichzelf bleef en zich niks aantrok van de menigte. Dit was dan ook wel te zien aan hem, dat hij op bloten voeten liep was daar een perfect voorbeeld van. Het waren allemaal dingen die Hunter, Hunter maakten en de dingen die Luci juist aan hem apprecieerde. Zelf was ze nou ook niet de meest gewone persoon dus was het niet gek dat de twee het zo goed met mekaar konden vinden. Soort zoekt soort, had Aimilios dan ook vriendelijk gezegd toen ze eens over haar vriend vertelde.

Bij zijn woorden dat hij langer met haar wilde praten knipperde ze en keek hem even verbaasd aan. Hierna ging hij verder en concludeerde dat het saai was geweest zonder haar. Met een ingehouden lach had ze hem aangekeken en zag hoe er kort een glimlach door zijn masker heen glipte.
‘Ooh, why didn’t you just say so in the first place,’ zei ze mee spelend op de dramatische toon. Waarna ze om hem heen draaide, met een hand de tas los liet, en op het moment dat die zelfde hand zijn andere pols omklemde, liet ze met weer haar andere hand de tas volledig los. Nu had ze hem dus met een hand vast bij zijn pols van de vrije hand.
Zonder te vragen of om te kijken liep ze richting een bankje toe en trok de jongen achter zich aan. Bij het bankje aangekomen wachten ze totdat hij ging zitten en ging daarna zelf naast hem op de rugleuning van het bankje zitten en plaatsten haar voeten op het zit gedeelten.
Een glimlach verscheen waarna ze grinnikte en op hem neer moest kijken als ze hem wilde aankijken. ‘Hehe, nu ben ik groter,’ gniffelde ze en haalde een hand door zijn zwarte haren om vervolgens zn hoofdband naar beneden te duwen en plagend, al lachend, voor z’n ogen te trekken.

Toen hij z’n hoofdband weer goed deed stak ze haar tong uit en grinnikte nog een keer. Hierna plaatsten ze haar handen naast zich op de leuning en richten haar blik op de hemel. De zon was nog altijd bezig aan zijn klim naar de hemel. Hij stond nu al hoger dan eerst, waardoor de pastel kleuren die zichtbaar waren bij zonsopkomst, aan het vervagen waren en vervangen werden door een heldere blauwe hemel.
Het kleine wolkje wat voor de zon zat, waardoor Luci er recht naar toe had kunnen kijken, schoof weg en een Zonne straal viel op haar gezicht. De straal had een kleur kenmerkend voor de ochtend zon, warm oranje achtig. Door het plotse licht op haar gezicht sloot ze kramp achtig haar ogen, al ontspande ze zich snel weer om te genieten van de warmte van de zon. Ze voelde hoe het tintelde op haar huid en deze lichtjes verwarmden. Het was vreemd hoe de zon op de planeet van SSA anders aanvoelde dan wanneer ze op Nova was. Natuurlijk was het zo dat Nova dichter bij de zon stond maar toch was het een vreemde gewaarwording. Niet dat ze minder genoot van de zon, ze vond de zon heerlijk maar hier was hij gewoon minder intens, of zo iets.
‘Hhm, toch best een verschil,’ begon ze uit het niets. ‘De zon hier is veel minder warm dan thuis op Nova, echt apart.’ Sprak ze en opende haar ogen om daarna Hunter aan te kijken.
‘Nja, best logisch eigenlijk,’ ging ze verder met een nadenkende blik. ‘Want de afstand is anders, maar toch valt het me steeds weer op.’ Na deze woorden keek ze weer naar de zon en sloot haar ogen om te kunnen genieten van de zon op haar lichte huid. Zachtjes begon ze te neuriën, iets wat ze wel vaker deed als ze het naar haar zin had of simpel weg tevreden was.

Mede door haar aura lezerskant voelde ze hoe iemand voorbij liep, zo ook hoorde ze het aan de voetstappen. Toen de persoon eenmaal gepasseerd was, rook Luci de geur van een vers gebakken wafel. Ze snoof eens goed en onbewust glimlachte ze door het zoet ruikende aroma. Door het ruiken hier van borrelde er een leuk idee in haar op waardoor ze haar ogen opende en een brede glimlach om haar lippen krulde.
‘Omg, ja!’ riep ze uitbundig en enthousiast, en sprong van het bankje af. Vervolgens draaide ze zich om en wees met haar wijs vinger naar Hunter terwijl ze haar andere hand in haar heup plaatsen. ‘Laten we naar de bakker in Oaks Field gaan en daar wachten tot die opent!' Ze draaide om haar as en keek naar de klok die op het platform stond. ‘Wat niet meer lang duurt!’
Weer draaide ze zich om naar haar vriend en glimlachte breed. Zelf had ze erg veel energie, wat kwam door de adrenaline boost van het amper slapen. De jetlag en vermoeidheid zou waarschijnlijk pas na enkele uurtjes komen. Wat zou resulteren in de rest van de dag slapen, om bij het avond eten er uit te komen en hierna weer terug haar bed in te kruipen. Maar voor nu had ze nog energie dus had geen behoefte, en zin, om nu al in haar bed te gaan liggen.
Het was echter wel zo dat ze Hunter heel vroeg had laten op staan dus kon zich wel bedenken dat hij misschien terug naar bed wilde. Door haar enthousiasme had ze het idee direct op gegooid zonder eerst na te denken of ze zelf kon zeggen of Hunter er wel zin in had of niet.
Haar blik ging van enthousiast naar begripvol en enigszins bezorgd. ‘Of wil je liever terug naar de Academy om weer te gaan slapen?’ Vroeg ze en ging gewoon langs hem zitten op het bankje. ‘Snap ik best, het was heel vroeg en het is je vrije zaterdag. So als je liever weer je bed in kruipt is het ook helemaal prima.’ Bij de laatste zin glimlachte ze vriendelijk om te laten weten dat ze het echt geen probleem zou vinden. Ze vond het al heel wat dat hij zo vroeg was opgestaan om haar op te halen. Het was dus niet haar bedoeling om nog meer van hem te vragen.

Haar lach leek het hele platform zowat te vullen. Zelfs de zon leek er bijna net iets feller van te schijnen. Het was fijn om haar weer te zien lachen. Hunter wist dat Luci niet het makkelijkste leven had en elk moment dat ze oprecht gelukkig kon zijn, al was het maar voor even, liet hem van binnen ook weer glimlachen. Het was wat hij zo in haar bewonderde. Haar positieve houding die ze elke dag had.
Opnieuw kreeg hij een por in zijn maag. Ditmaal vanwege zijn kleine toneelstukje. 'Oh echt waar?' vroeg hij met een kleine grijns. Hij wist dat er nog maar weinig dingen waren die Luci niet over hem wist, maar er was vast nog wel iets dat onbekend was voor haar.

Haar verbaasde blik had het nog moeilijker gemaakt om niet te lachen tijdens zijn dramatische betoog. Maar hij kon zich niet langer meer inhouden toen ze mee begon te doen. Een zacht gegrinnik perste zich tussen zijn opeen geklemde lippen die hadden moeten voorkomen dat hij in lachen uit zou barsten. Al stierf het gegrinnik weg toen Luci de tas losliet en hem bij zijn pols pakte. Niet helemaal zeker van wat ze wilde liet hij zich door haar meetrekken naar een van de bankjes die verspreid over het platform te vinden waren. Hij zette de tas neer op het bankje terwijl Luci op de rugleuning ervan ging zitten. Hij had de tas nog niet neergezet of hij werd opnieuw aangevallen door Luci's vrolijkheid toen ze de paarse sjaal die zijn haar uit zijn ogen moest houden naar beneden schoof en Hunter ineens in het donker tastte, letterlijk. Ze trok hem echter ook weer recht, al stak ze daarbij haar tong naar hem uit. 'Heb een beetje medelijden ja. Groter dan dit ga ik waarschijnlijk toch niet worden,' grijnsde hij terwijl hij de sjaal af deed. Hoe goedbedoeld ze hem ook weer terug had geschoven, de knoop was te los gaan zitten. Maar zijn uitspraak was waar. Hutan werden niet groot. Mannen hadden mazzel als ze één meter zeventig werden. De vrouwen waren meestal nog kleiner.

Ondertussen had hij de knoop uit de sjaal getrokken en de stof om zijn nek gehangen. Hij keek op naar het meisje toen ze uit het niets weer tegen hem sprak. Heel even fronste zijn wenkbrauwen zich toen hij niet helemaal begreep waar ze het over had. Maar toen ze zichzelf beter uitlegde knikte hij even op haar woorden en keek ook naar de lucht. Op Gren zouden zijn vader en oudere broer waarschijnlijk al lang de bossen in zijn getrokken om iets speciaals te vangen. Het was vandaag Colheita da Primavera. Een speciaal oogstfeest van zijn stam. Het was jammer dat hij er dit jaar niet bij was. Maar Savador had geen vrij gegeven voor feestdagen die niet internationaal waren. Hij had er even aan gedacht het nablijven over te slaan en toch stiekem weg te gaan. Maar toen was de brief van Luci gekomen en had hij besloten om toch op de academie te blijven.

Opnieuw waren zijn gedachten afgedwaald en opnieuw was het de stem van Luci die hem terug haalde en hem weer naar haar om liet kijken. Hij keek haar even glimlachend en hoofdschuddend na toen ze met een nieuw idee in haar hoofd meteen weer op pad wilde gaan. Zou ze haar tas expres vergeten? Hij glimlachte even naar haar. 'Vrij zou ik hem niet noemen. Ik moet nablijven vanmiddag. Ik heb Miss Abigails tosti met ketchup verstopt. Zij is niet grappig als ze honger heeft,' vertelde hij met het meest serieuze gezicht wat iemand kon hebben bij zo'n verhaal. Alsof het afgesproken was hoorde hij daarna zijn buik tegen hem grommen. 'Maar ontbijt zou er wel in gaan nu,' voegde hij met een slappe grijns toe aan zijn eerdere woorden. 'Wat doen we met je tas?' vroeg hij vervolgens met een hoofdknik naar de kleurige reistas die nog steeds op het bankje stond.

Zoals wel vaker vertelde Hunter dat hij na moest blijven. Ergens zou je dan een rebels verhaal verwachten over schreeuwen naar de leraar of gevochten hebben met een klas genoot. Bij haar vriend was het echter nooit z’n verhaal en kwam hij altijd aan met de meest hilarische, gekke dingen aan zetten. Iets wat Luci echt geweldig aan hem vond. Hij deed dingen die niet mochten maar op z’n manier dat er niemand echt last van had en je het hem dus niet echt kwalijk kon nemen. Een gestoord, geniale grappen maker had ze hem dan ook vaak genoemd.
Bij de woorden over Miss Abigails tosti kon Luci het dan ook niet laten binnensmonds te grinniken. Ze deed moeite om niet direct in de lach te schieten aangezien Hunter verder vertelde en het een beetje onbeleefd was om door zijn verhaal heen te schateren. Zijn maag had gegromd waarop hij concludeerde dat een ontbijtje wel een goed idee was. Vervolgens knikte hij naar haar tas, die ze voor de tweede keer vandaag straal vergeten was, en vroeg wat ze er mee moesten doen. Bij het knikje naar de tas deed Luci een facepalm om daarna met haar wijs vinger tegen haar getuiten lippen aan te tikken. Iets wat ze wel vaker deed als ze ergens over nadacht.
‘Hhm,’ klonk het van haar kant en haar ogen gleden van de tas naar de hemel alsof de oplossing ergens in de lucht geschreven was. Eigenlijk zou het heel handig zijn als ze de tas simpelweg in haar kamer kon dumpen, maar dan zouden ze eerst helemaal naar de academy moeten lopen. En ook al had Luci niks tegen lichaamsbeweging. Ze had geen zin om naar de school te lopen en vervolgens weer terug naar Oaks Field. Haar brein begon te werken en ontfermde zich over het ‘tas’ probleem.

Al na enkele seconden werden haar ogen groot en stak ze haar wijs vinger in de lucht. ‘Ik heb et!’ riep ze triomfantelijk met een brede lach. ‘Afgelopen weken dat ik thuis was had ik niks te doen dus ben ik maar Aimilios studeer boeken door gaan kijken. Daar zag ik een awesome...’ bij dit laatste woord maakte ze een groot gebaar met haar armen alsof ze een duif los liet in de lucht. ‘.. spreuk over licht teleportatie! Ya know, zo snel als het licht!’ Eindigde ze haar zin met een superman pose en knikte toen Hunter keek.
‘Anyway, ik vroeg dus of mn broer me die kon leren en met elke dag oefenen kreeg ik die spreuk na al die weken onder de knie! Hij is zooooo coooool!’ sprak ze met gebalde vuisten en een opgewonden twinkel in haar ogen terwijl haar gedachten afdwaalden naar de spreuk.
‘Dusja...’ even hield ze stil, afvragende waar ze ook alweer heen ging met dit verhaal. ‘Ja! Dan ben ik zo terug! Moet me vast wel lukken, eindelijk kan ik hem eens for real uit proberen!’ Met het enthousiasme van een klein kind die net voor de tweede keer op z’n fiets ging fietsen liep ze naar de tas toe en pakte deze vast.
Vervolgens haalde ze een witte stift uit de tas en haalde de dop er af om deze op het bankje te leggen. Het was een speciale stift met een soort magische witte ink, Aimilios had het haar uitgelegd maar ze was het dezelfde dag alweer vergeten, de airhead. Gelukkig was ze de werking er van niet vergeten en begon zorgvuldig op haar linkerhandrug te tekenen. Ze was rechtshandig dus vandaar dat ze het altijd op haar linkerhand deed.

Eerst tekende ze een rondje met nog nog een ander rondje er binnen in. Hierna maakte ze en symbooltje in het midden van het rondje en trok bij de uiteindes van het symbooltje de lijnen door tot het buitenstecirkel. Hierna omringde ze het buitenste rondje met acht driehoekjes die geen bodem hadden.
Vervolgens tuiten ze haar lippen en keek even moeilijk. ‘Hikari no sokudo,’ mompelde ze en tekende een paar symbolen in haar thuis taal tussen het buitenste en de binnenste ring in. ‘Nenriki Idō,’ bij dit woord tekende ze nog een paar symbolen alleen een hokje verder. ‘Mujūryoku,’ bij dit woord deed ze hetzelfde en als laatst herhaalde ze de actie nadat ze het woord, ‘Akaruidesu,’ sprak.
Even keek ze naar de tekening op haar hand en glimlachte tevreden toen ze het goed gekeurd had. ‘Daaaaat was de glyphs,’ sprak ze terwijl ze de stift opborg en haar tas bij haar voeten plaatsten. ‘Nu nog de spreuk.’
Ze was even stil en dacht in haar hoofd na over de woorden die ze moest spreken. Het was geen heel ingewikkelde spreuk maar je moest het wel juist zeggen anders kon ze half hier blijven en half op SSA verschijnen. En dat was geen pretje, had Aimilios haar uit ervaring verteld.
Na enkele keren de spreuk herhaald te hebben knikte ze zelfverzekerd en sloeg haar handen voor haar borstkas in een, alsof ze aan het bidden was. Ze keek even naar Hunter, glimlachte en zei, ‘Tot zo.’
Hierna sloot ze haar ogen en concentreerde zich op haar kamer op SSA. Ze probeerde alles te herinneren en vooral hoe de energie daar aanvoelde, een belangrijk ding bij deze spreuk.
Zachtjes blies ze wat lucht tussen haar lippen door. Met een fluister stem begon ze een riedeltje op te zeggen in het Novaans en bleef dit herhalen. Terwijl ze dit sprak begon de glyphs op haar hand op te lichten waarna dezelfde tekening, alleen dan met een omtrek die Luci en haar tas omringde, onder haar op de grond verscheen, gemaakt van lichtgevende lijnen.
Ondertussen begon er onzichtbare, maar wel voelbare, energie om Luci heen te waaien. Haar haren en kleding begonnen hierdoor te dansen alsof ze op een winderige plek stond. Het moest er vast erg magisch uit zien. Dit was ook een van de redenen geweest waarom Luci de spreuk wilde leren. Toen ze Aimilios hem eens had zien uitvoeren was ze direct verkocht. Ze hield nou eenmaal van dingen die er prachtig uit zagen.
Na een a twee secondes op de grond verschenen te zijn begon de glyphs omhoog te zweven. Deze eindigde op hoogte van de solar plexus. Op het moment dat de glyps op die hoogte hing en een riedeltje, voor de zoveelste keer, ten einde kwam, verdween ze. Het enige wat aangaf dat daar zo juist een lichtmagiër had gestaan, waren de minuscule licht gevende bolletjes die langzaam vervaagde en opgingen in de lucht.

Op het zelfde moment dat de glyphs bij Luci op de grond verscheen, was er ook een glyphs zichtbaar geworden op de vloer in haar kamer. Net als de andere was deze omhoog gehoverd, klaar om de magiër te laten verschijnen. Wat dus, nog geen drie seconden later, ook gebeurde.
Het meisje kwam met de glyphs om haar heen neer op de grond, alsof ze een neerdalende engel was. Luchtig en sierlijk.
Toen ze eenmaal met beide voeten stevig op de grond stond en zag dat haar tas ook was verschenen, maakte ze blij een sprongetje in de lucht en juichte kort. ‘Yay, et is me gelukt!’ riep ze onder haar vreugde dansje door. Vervolgens pakte ze haar tas op en plofte die op het laagste bed van de hoogslaper. Eigenlijk had ze een twee persoons-kamer maar door administratieve redenen lag ze er alleen op. Het was geen grote kamer, er zouden niet eens twee bedden in passen, dus was een hoogslaper wel nodig. Luci vond dit echter geen probleem, ze gebruikte hem toch alleen voor slapen en soms wat studeren, dus ruimte zat.
Even nam ze een momentje om haar kamer in zich op te nemen en glimlachte tevreden. Snel liep ze naar het raam toe en gooide de gordijnen open waardoor er natuurlijk licht binnen kwam. Hierna liep ze naar haar tas, pakte de stift weer en haalde er ook een klein pakje uit, ingepakt in kleurrijk papier. Ze wilde Hunter niet te lang laten wachten dus propte snel het pakje in een klein om hang tasje die aan haar stoel hing. Vervolgens hing ze het tasje om en begon weer te tekenen op haar handrug. Ze herhaalde het ritueel en binnen enkele seconden stond ze weer op vaste grond omringd door een glyphs.

Ze opende haar blauwe ogen en keek uit naar een prachtige lucht. Het duurde niet lang voor ze door had dat ze niet stond waar ze echt terecht had moeten komen. ‘Heh?!’ kwam er dan ook verward uit waarna ze haastig om zich heen begon te kijken.
Onder haar voeten was een soort gesteente te zien wat eindigde bij een rand. Het oppervlak was een vierkant en helemaal recht afgesneden. Bij het zien hiervan begon het haar te deren waar ze waarschijnlijk was. Met snelle passen liep ze naar de rand van de oppervlakte toe. Enkele meters verder op en benden op de begane grond zag ze Hunter staan. Ze grinnikte en besefte dat ze terecht was gekomen op het dak van een huisje gelegen op het platform.
‘Hunty-kun!’ riep ze en zwaaide met een brede lach toen hij om keek. ‘Kijk waar ik terecht ben gekomen!’ lachte ze en negeerde de blikken van mensen die slaperig en een beetje geïrriteerd opkeken door het aanhoren van haar geroep. Vervolgens veranderde ze in haar dierlijkevorm, een witte zwaluw, een vloog terug naar de grond. Ze had er niet vanaf kunnen springen en nogmaals de teleportatie spreuk gebruiken leek haar niet z’n strak plan.
Beneden op de grond veranderde ze weer terug en liep naar Hunter toe. ‘Pretty awesome spreuk, ne?’ zei ze, nu rustiger dan daarnet toen ze over de spreuk sprak. ‘Aimilios wilde hem me eigenlijk niet leren omdat die best risky is, maar na lang zeuren kreeg ik hem toch zo ver. Echt een super interessante spreuk vind ik zelf.’ Na deze woorden knikte ze en dacht even terug aan de spreuk en hoe het kwam dat ze op het dak terecht was gekomen. Waarschijnlijk had ze niet specifiek genoeg aan die plek gedacht of had ze de energie niet goed genoeg in zich op genomen om daar weer naar terug te kunnen gaan. Gelukkig was het nu goed afgelopen en had ze geen bijwerkingen van de spreuk, zoals misselijkheid of draaierigheid. Aimilios had haar er voor gewaarschuwd dat ook al was de spreuk heel handig het bleef een gecompliceerde, moeilijkere spreuk. Het was dan ook niet gek als ze bijwerkingen kreeg of hem een aantal keren fout deed. Ze had belooft de spreuk alleen te gebruiken als het écht niet anders kon.

Bij deze gedachte grinnikte ze en een ondeugende twinkel verscheen in haar ogen. Haar oudste broer hoefde hier echter niks van te weten. Het was goed gegaan dus was er geen probleem, vond Luci die nu ondertussen al een paar keer in zich zelf had gegrinnikt zonder uit te leggen wat er aan de hand was.
Kort wuifde ze in de lucht en fluiten een wijsje voordat ze Hunter weer aan keek. ‘Zullen we dan maar gaan?’ vroeg ze en wees met haar duim over dr schouder. ‘Ik lust wel een frambozen taartje, of een chocolade broodje, of een rozijnen rondje, of een appel muffin, of-...’ ze hield even stil terwijl haar ogen groot werden. ‘Of allemaal!’ riep ze blij terwijl ze weer een groot gebaar in de lucht maakte en vervolgens een sprongetje deed.
Hierna wilde ze al aanlopen richting Oaks Field maar wachte tot Hunter mee liep. Ze neuriede een vrolijk liedje om vervolgens op het deuntje zachtjes alle namen van zoetige dingen die bij de de bakker te koop waren op te zingen.
Dit was een geweldig begin van een mooie dag, bedacht Luci zich en haar ogen gleden naar Hunter. Ze was blij dat hij er bij was. Ze vond het altijd fijn in zijn gezelschap en wilde het liefst zo veel mogelijk tijd met hem door brengen. Soms waren de tijden niet even leuk als nu, maar op dat soort momenten vond ze het ook geen probleem als hij er bij was. Het was waarschijnlijk de uniek positieve gevoels-band die ze hadden dat het er toe maakte dat de twee het zo goed met mekaar konden vinden. Iets waarvan haar moeder had gezegd dat dat vrienden waren die je maar een aantal keer in je leven zou ontmoeten.
Toen hun ogen elkaar kruiste glimlachte ze even om daarna een paar woorden heel luid te zingen. Mensen zouden haar voor gek verklaren om zo vroeg, zo luid al zingend door Oaks Field te lopen. Maar then again was Luci ook niet echt normaal en kon het haar niet veel schelen wat vreemdelingen dachten. Zolang haar vrienden en familie er maar geen last aan onder vonden, vond ze zowat alles goed.
Na die paar woorden ging ze weer gewoon op zachte toon verder zodat ze niet heel Oaks Field boos achter zich aan kreeg. Iets waar ze geen behoefte aan had terwijl ze onderweg was naar de bakker.

Met een zwakke glimlach keek hij toe hoe Luci met de palm van haar hand tegen haar voorhoofd sloeg als uiting van het besef van haar vergeetachtigheid. Ze had het in elk geval door. Na een paar seconden stak ze haar vinger in de lucht en riep ze triomfantelijke woorden dat ze een oplossing had. Nou ja, niet precies met die woorden waardoor Hunter het niet kon laten. 'Ik hoop niet dat het besmetelijk is,' zei hij op droge toon. 'Oke, oke ik houd mijn mond al. Vertel,' sprak hij snel daarna voordat hij een weerwoord van Luci kreeg. Ze vertelde over een lichtmagie spreuk om voorwerpen en mensen te kunnen teleporteren. Het was zowaar de eerste keer dat hij lichtmagie interessant vond klinken. Niet rottig naar Luci bedoeld natuurlijk, want Hunter vond het sowieso moeilijk om zich in de lessen op de stof te concentreren. Alleen bij enkele vakken als woudmagie en verzorging van fabeldieren had hij dit concentratie probleem niet. Maar verder, vond hij het meestal allemaal wel best. Uiteindelijk haalde hij wonder boven wonder al zijn toetsen, al wist hij zelf ook niet hoe. Maar ditmaal knikte hij op Luci's woorden met oprechte interesse. 'Ik wil nu wel eens zien hoe die spreuk werkt. Dus na u oh grote magiër Luci,' zei hij en gebaarde naar de tas alsof hij de lieftallige assistente was van een wereldberoemd goochelaar. Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe Luci met een stift op de rug van haar hand begon te tekenen. Man, hij begreep echt niets van lichtmagie.

Gelukkig had hij Luci die hem er een beetje doorheen praatte. Wat een Glyphs was zou hij maar niet vragen. Maar kennelijk was het allemaal nodig ter voorbereiding van de spreuk. Hij wuifde nog even naar haar toen ze haar handen in een biddende houding ineen had geslagen en weg was ze. Niets meer dan zwevende bolletjes licht die hun weg maakte naar de academie. Hunter ging op de bank zitten waar hij net nog de tas op neer had gezet, wachtend tot Luci weer terug zou zijn. In de tussentijd knoopte hij de paarse sjaal weer in zijn haren zodat zijn zicht vrij bleef van de zwarte golvende lokken. Zijn eerstvolgende bezoek aan huis zou er geheid een zijn waarbij zijn moeder een hand door zijn haren zou halen en besluiten dat het te lang was om nog praktisch te zijn. Hij had wel eens geprobeerd om het net zo lang uit te laten groeien als Valter zodat hij er een staart in kon doen, maar Hunter had daar het geduld niet voor. Of zin om het te onderhouden zoals hij Lina wel eens had zien doen. Die kam die telkens door de ravenzwarte lokken gleed en naar zijn mening echt wel zacht genoeg waren na vijf keer borstelen.

Hij was een beetje in gedachten verzonken geraakt totdat hij de stem van Luci weer hoorde die zijn naam riep. Hij keek om zich heen maar zag haar niet staan, noch had hij de glyphs van de spreuk zien verschijn waar ze ook weer mee terug had moeten komen. Uiteindelijk zag hij haar staan op het dak van het kleine huisje dat grensde aan het platform. Hij rende naar haar toe. 'Hoe ben je daar nou weer terrecht gekomen?' riep hij hoofdschuddend maar met een grijns op zijn gezicht. Hij volgde haar sprong als zwaluw en zag hoe ze weer op de grond landde met de sierlijke gratie die ze van nature leek te bezitten. Toen ze weer terug veranderd was kwam hij haar tegemoet toen ze op hem af liep.

Hij moest even lachen om haar buitengewone onbijt keuzes. 'Dat je daarmee kan ontbijten is echt ongelofelijk. Mijn tanden rotten al weg bij het idee alleen al,' grinnikte hij. Hij zette zichzelf in beweging en begon aan de wandeltocht richting Oak's Field met een zingende Luci naast hem. Het was een apart stel om te zien naast elkaar en hij had herhaaldelijk de vraag gekregen hoe hij het uithield met Luci's soms explosieve persoonlijkheid. Maar Hunter zag het niet als "last". Hij vond het leuk om tijd door te brengen met het vrolijke, enthousiaste, fantasierijke meisje. Ze gaf hem toch op een bepaalde manier een andere kijk op de wereld. De weg naar Oak's Field was niet lang en al snel zag hij de huisjes die het dorp zo kenmerkte. In de winkelstraat waren de meeste deuren nog gesloten. Het was dan ook echt heel vroeg. Maar de bakker was al open. Dat mocht ook wel als hij alles af wilde hebben voor wanneer de rest van Oak's Field ook ontwaakt was. Hunter trok de deur van de winkel naar zich toe en hield deze open voor Luci. Toen het meisje binnen was liep hij er zelf achteraan en sloot de deur weer achter zich. De winkel was gevuld met de geur van versgebakken brood en gebak. Hij kreeg er gewoon nog meer honger van. 'Goed,' zei hij daarna met een blik op Luci. 'Wat wil je hebben?' vroeg hij.

so sweet
and nomelicious!

Aangekomen bij de bakker hield Hunter de deur voor haar open. Als een echt dametje maakte ze theatraal een klein buiginkje, lichtjes door haar gekruiste benen zakkend en de puntjes van haar rokje omhoog tillend, als een bedankje en liep met een grinnik door de deur opening. Met nog geen twee voeten binnen kwam er al een walm warme lucht haar tegemoet. In de walm hing het aanwezige aroma van vers gebakken brood met een hint van zoetigheid afkomstig van het gebak. Als een levens genieter bleef Luci even staan en haalde met gesloten ogen diep adem. Met een gelukzalig geluidje zuchtten ze en opende haar ogen weer. Het warme licht afkomstig van de lampen gepaard met het vele hout werk gaf de bakkerij een knus uiterlijk. Hierdoor verscheen er direct het moment nadat ze haar ogen had geopend een glimlach op haar gezicht. Misschien kwam het door het lekkere eten, of de sfeer en de warmte, of misschien wel de herinneringen aan goede tijden die ze hier had, dat ze van deze plek hield en er van genoot hier te zijn.

Bij het horen van haar vriend zijn stem keek ze lichtjes verward knipperend op. Hij had haar weer terug weten te brengen uit haar dagdroom/geluksmomentje en stelde nu een vraag. Hierbij verscheen er een grijns om haar lippen en een speelse twinkeling in haar ogen. ‘ALLES!’ Sprak ze overtuigend en maakte een groot gebaar naar de vitrines. De vrouw achter de vitrines keek met grote ogen naar de twee, niet verwachtende dat er opeens eentje luig ging spreken. Dit negerende grinnikte Luci vrolijk om daarna de jongen weer aan te kijken. ‘Hehe, grapje.’ Klonk het dan ook. ‘Even kijken hoor.’ Voegde ze er met een knipoog aan toe en liep al neuriënd richting de vitrines.
Met een vinger ging ze alles af wat er lag en noemde al murmelend de namen op zonder op de kaartjes te kijken.
Toen ze aan was gekomen bij de ‘gezonde’ broodjes, zoals met ham of kaas of sla, draaide ze zich op de bal van haar voeten om en hield haar vinger in de lucht. ‘Alles!’ Uitten ze weer om daarna in de lach te schieten en haar hoofd te schudden. ‘Oh als dat kon.’ Zuchtte ze dromerig als of ze verliefd was en draaide zich daarna weer om naar de vitrine. Met een vriendelijke glimlach keek ze de vrouw aan en deze stond al klaar om iets te pakken. ‘Ik wil graag een frambozen taartje, een chocolade croissantje en een kopje thee alstublieft.’ Sprak ze vloeiend op een nette toon waarna de vrouw vroeg of ze het mee wilde nemen of hier op eten. Bij deze vraag keek ze even om naar Hunter en zag dat hij beide goed vond dus moest Luci de beslissing nemen. Ze haten het om beslissingen te nemen maar wist het voor mekaar te krijgen direct een besluit te maken. Zonder dus eerst Hunter te vragen of in zichzelf smiespelend te overleggen. ‘Hier op eten.’
De meeste bakkers waren alleen een winkel die etenswaren verkochten. Deze bakker daar in tegen had ook een soort mini cafeetje er aan waar je kon zitten als je een lekkernij had besteld. Als het erg druk was moest je zelf het eten mee nemen maar op rustige momenten zoals dit zei de vrouw dat ze het zo wel kwam brengen. Met deze woorden haalde het meisje snel geld uit haar tasje en legde dit, door op haar tenen te moeten gaan staan, op de vitrines. Waarom ze dit zo snel had gedaan was misschien een vraag voor de vrouw. Maar Luci wilde nooit dat Hunter betaalde voor hen dus was ze ondertussen heel sneaky en snel geworden in voor zichzelf betalen. Het was niet dat hij altijd wilde betalen of dat ze daar vanuit ging maar toch voor de zekerheid betaalde ze altijd erg vlug voor zichzelf.

Voordat de jongen ging bestellen had ze voorgesteld om alvast een tafeltje uit te zoeken. Hierop had hij ingestemd en dus terwijl hij bestelde voor zichzelf liep Luci al neuriënd naar een tafeltje toe. Het was een vier persoons- tafeltje met aan een kant een bankje en aan de andere kant stoeltjes. Zelf wilde ze altijd graag op het bankje zitten maar vroeg zich af of Hunter dat ook wilde. Met een pijnzende blik keek ze dus enkele seconden naar het tafeltje. Uiteindelijk besloot ze op het bankje te gaan zitten zich beseffende dat hij nog altijd naast haar kon komen zitten als hij echt graag op het bankje wilde gaan zitten. Dit tafeltje was gelegen in de hoek van het mini cafeetje en lag aan een raam. Ze vond het altijd fijner om bij een raam te zitten. Dan kon ze naar buiten kijken en weg dromen of praten over de mensen die buiten liepen of genieten van de zonnestralen.
Kort nadat ze was gaan zitten was Hunter ook verschenen en had hij tegenover haar plaatst genomen. Ze kon nog niet beginnen met praten want eigenlijk direct na haar vriend verscheen de vrouw al met hun eten. Ze zetten het voor hun neer en met twinkelende oogjes tuurde Luci naar haar ontbijt. Ze voelde hoe ze begon te water tanden en wilde eigenlijk het hele frambozen taartje in een keer in haar mond proppen. Zichzelf inhoudend haalde ze diep adem, pakte het vorkje en brak een stukje af. ‘Looks so delicious...’ Murmelde ze en prikte het stukje op haar vorkje.
Al glimlachend en verlekkerd kijkend bracht ze het vorkje omhoog en stopte het in haar mond. Toen de smaak van vanille, framboos en suiker zich door haar mond verspreide kon ze het niet laten een geluidje te maken. Vervolgens kauwde ze en schudden haar hoofd terwijl ze genietend haar handen tegen haar wangen aan legde. De hap eenmaal door geslikt opende ze haar mond, ‘Aaahhhh so nomeliciooouuuuussss,’ klonk het dan ook als of ze zo juist in de hemel was beland. ‘Hhm, this is the best. Ik hou van je taartje.’ De laatste woorden klonken een stuk serieuzer waardoor je haast zou verwachten dat ze zo juist echt haar liefde had verklaard. Dit moment duurde echter niet lang omdat ze al snel een tweede hap van het taartje nam, weer genietend glimlachte en weg droomde bij de goddelijke smaken explosie.

Na de derde hap en een slokje van haar thee bedacht ze zich opeens iets. Dat kwam vast doordat ze buiten een moeder met twee kindjes zag lopen. Bij deze gedachten slikte ze haar tweede slok snel door en keek Hunter aan. ‘Trouwens.’ Begon ze om zijn aandacht te krijgen. ‘Mijn moeder zei dat je echt eens langs moest komen.’ Na deze woorden lachte ze en herinnerde zich hoe haar broers op deze zin hadden gereageerd. Om dit voor zich te houden rolde ze met haar ogen en nam al grijnzend een slok van haar thee.
Met de gedachten aan thuis en dus ook dat ze net weer terug was, schoot haar een tweede ding te binnen. ‘OH WAIT!’ Zei ze dan ook net iets te hard en gooide haast haar kop thee om. Gelukkig was Luci het enige wat was ontploft en was de rust na haar woorden weer terug gekeerd. Terwijl de rust er weer was had het meisje naar haar kleine tasje gegrepen. Vervolgens had ze het open gemaakt en keek met een veel te blije blik op naar Hunter. De twinkelingen in haar oogjes verraden misschien al dat ze iets voor hem had, aangezien ze altijd enorm vrolijk werd van mensen een presentje geven. Met een blik op het tasje haalde ze het pakje er uit en hield deze voor de jongen. ‘Alsjeblieft. Hopelijk vind je et leuk.’ Sprak ze en overhandigde het papieren pakketje.
In het veel te kleurrijke papier gewikkeld zat een leren gevlochten armband. Ergens aan de onderkant er van was het symbool van de familie Lux er ingebrand, het trade mark van hun spullen. Mee gevlochten, dus vast geknoopt in de armband, zat een paars helder doorzichtige steen. Het was een kristal geslepen in een ovaal vorm. Het gezegde ging dat deze steen zou helpen bij dingen onthouden en concentratie. Ze had dit kristal niet perse vanwege die eigenschappen gekozen, het was wel een handige bijkomstigheid, maar ze had deze eerder gekozen voor de kleur. Paars was nou eenmaal Hunters lievelings- kleur.
In de tijd dat ze thuis was had ze haar moeder geholpen met dingen maken die ze verkocht op de zaterdagse markt. Ze had zich aardig verveeld dus vond het fijn om iets te doen. Terwijl ze bezig was geweest met vlechten, en het volgende kristal zag liggen, had ze aan haar moeder gevraagd of ze deze armband mee mocht nemen voor haar vriend. Vriendelijk had haar moeder gezegd dat dat natuurlijk mocht en zo was het gekomen dat zij ook een cadeautje had voor Hunter. Nu hoopte ze alleen vurig dat hij het leuk zou vinden. Aangezien een armband vaak iets was wat je an een meisje gaf. Al was deze armband zeker niet typisch vrouwelijk.

♥

Hunter moest zachtjes grinniken bij het horen van Luci's antwoord. Ja, zo was Luci. De vrouw achter de kassa leek er een beetje van te schrikken. Die had zo'n explosie van opgewekte enthousiasme waarschijnlijk niet verwacht zo op de vroege morgen. Luci kon haar aanwezigheid inderdaad vaak extra benadrukken. Maar hij vond dat leuk aan haar. Ze leek zo te genieten van het leven om haar heen dat hij eigenlijk nooit in een slecht humeur kon zijn met haar om hem heen. Alleen al kijken naar haar bewegingen, haar lach. Die vrolijke pasjes die ze zette als ze ergens heen huppelde. De twinkeling in haar ogen als ze de diepste schoonheid ergens in zag. Het bracht bijna automatisch een glimlach op zijn gezicht. Zo ook nu terwijl hij naar haar keek hoe ze bijna met haar neus tegen de vitrine aangedrukt stond om toch een keuze te moeten maken tussen al het lekkers. Dat kleine straaltje zonlicht in een anders zo grijze wereld. Hunter schudde zichzelf wakker en kwam bij haar staan om ook een blik te werpen op wat er allemaal klaar lag voor de hongerige voorbijganger.

Luci was de eerste die haar bestelling klaar had voor de vrouw. Toen deze vroeg of ze hier wilde eten of het mee wilde nemen keek het blonde meisje naar hem om. Met een vaag gebaar van zijn schouders liet Hunter weten dat het hem om het even was. Dus Luci koos ervoor om hier te blijven. Nog voordat hij iets kon zeggen had ze de munten al op de toonbank gelegd en lichtelijk hoofdschuddend met een minieme glimlach wendde Hunter zich tot de vrouw achter de vitrines om zelf zijn bestelling te plaatsen. Luci had hem laten weten alvast een tafeltje te zoeken. De vrouw achter de toonbank vroeg zijn aandacht weer toen ze hem vroeg wat hij wilde hebben. 'Doe mij maar zo'n sandwich geval met kaas, een kommetje fruitsalade en thee alstublieft,' zei hij. Hij viste het verschuldigde bedrag aan munten uit zijn broekzak en legde het op tafel waarna hij naar Luci liep en tegenover haar op de stoel ging zitten. Hij zat nog maar net toen de vrouw al aankwam met een dienblad met daarop hun bestelling. Hij glimlachte even naar haar bij wijze van "dank je wel". Ondanks dat ze haar blik op de borden en mokken gericht hield zag hij haar zwakjes terug glimlachen waarna ze hen een smakelijk eten wenste en verder ging met haar werk. Hij zocht een donkere druif uit het witte schaaltje met fruit en stopte die in zijn mond. Het vruchtvlees was zacht en de smaak van de druif zoet toen hij het doormidden beet. Het deed hem terug verlangen naar de aardbeien die zijn moeder naast hun huis groeide. Maar die gedachte vervaagde en hij proestte het uit toen hij Luci's liefdesverklaring naar haar taartje hoorde. 'Wel een tragische liefde dan,' grijnsde hij, doelend op het feit dat na vandaag er niet veel meer van het taartje over zou zijn. Hij nam een hap van zijn broodje. Twee stukken lichtelijk geroosterd brood besmeerd met pesto en daarna bekleed met stukjes oude kaas en rucola. Vegetarisch zoals gebruikelijk was wanneer hij op school was. Alleen wat hij zelf ving at hij op en hij ging nou niet echt bepaald jagen in de pauzes.

Hij keek op naar Luci toen haar iets te binnen leek te schieten. Hij glimlachte op haar woorden. 'Bedank je moeder van me voor haar uitnodiging. Ik wil zeker een keer langskomen,' gaf hij als reactie. Hij bracht daarna de mok muntthee naar zijn lippen maar gooide het bijna over zichzelf heen toen Luci weer een ingeving van het een of ander leek te hebben. Onhandig slikte hij de thee door en keek haar vragend aan, zijn keel een beetje verschroeid door de hitte. Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe Luci in haar tasje naar iets zocht en hem later een kleurrijk ingepakt cadeautje voorhield. Voorzichtig nam hij het aan en trok met zachte bewegingen het papier los. Bij het zien van de gevlochten armband glimlachte hij. Hij keek daarna op naar Luci. 'Ik vind hem geweldig,' zei hij waarna hij de armband over zijn hand schoof zodat het ding om zijn pols zou blijven hangen. Het waren misschien niet veel woorden. Maar de toon erin was er een van dankbaarheid. Dankbaarheid voor haar vriendschap, de moeite en tijd die ze in de armband gestoken had, het gebaar. Voor alles eigenlijk. Soms waren er gewoon niet veel woorden nodig om dat duidelijk te maken. Hunter was waarschijnlijk de enige jongen die je met een armband blij kon maken.

Hij stopte nog een stukje appel in zijn mond. 'Over langskomen gesproken trouwens,' begon hij nadat hij de hap had doorgeslikt. 'Ik heb je wel eens verteld over mijn oudere broer Valter, toch? Hij is verloofd nu en gaat zeer binnenkort trouwen. Natuurlijk gaan Lina en ik dan naar Gren. Ik ga niet de bruiloft van mijn eigen broer missen. Maar we mochten iemand meenemen als gast en...nou ja...als je zin hebt. Dan...ben je uitgenodigd om mee te gaan,' bracht hij vervolgens een beetje stamelend uit. Hij wist helemaal niet of Luci daar wel zin in had. Het zou een groots, druk feest worden aangezien de volledige stam en waarschijnlijk ook een paar afgezanten van bevriende stammen uitgenodigd waren.

PROFILE MAGICIAN

» Early morning.
» Early in the morning. [&LUST]
» The Early Morn
» Coming with Christmas!
» coming again ofcourse

Early morning coming back || Hunter~

Early morning coming back || Hunter~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen