Zijn lichte ogen met de grijze accenten erin staarden naar het papier in zijn handen. Of beter gezegd naar de woorden op het papier. Zijn bleke lippen waren gevormd tot ene dunne streep en zijn licht blonde wenkbrauwen waren lichtjes aan het fronsen. Hij was eens gaan kijken bij de kluis met daarin alle spullen die hem en zijn familieleden nagelaten waren. Hij was binnengekomen met een paar leugens, smoesjes en vervalste papieren. In de kluis zaten verschillende spulletjes Daarin zat ook dit papier. Het was een kopie maar daardoor niet minder waar. Het was een testament van zijn vader. Verbaasd was hij zeker. Er stond in dat, mocht er iets gebeuren met de man die hij zijn vader had genoemd en diens vrouw, dat zijn zoon onder de voogdij van de ouders van ene Light Farron kwam. Over Jodaline stond in dit papier niets. Als er voor haar ook zo iets was afgesproken stond dat op een ander document. Hij kende het meisje en haar ouders wel. De ouders van Light en hem waren bevriend geweest, vooral zijn vader dan, en zo hadden ze elkaar leren kennen. Al was hij niet zeker of het testament nog wel geldig was. Raül zelf was ook dood verklaard en leefde nu met een andere achternaam. Hij hoopte van niet en dan als nog, hij was negentien. Officieel volwassen en hij had geen voogd meer nodig. Hij kon goed genoeg voor zichzelf zorgen, vond hij. Wat ook wel zo was, na een aantal jaren allee geleefd te hebben kon hij dat aardig goed. Zo was hij goed in het vervalsen van papieren, zo ook zijn paspoort en noem maar op. Noem het hoe je wilt, slimheid of sluwheid of zelf kwaadaardig, het had hem veel leed gespaard. Hij was dood verklaard en had geen zin gehad om in de roulette te komen met andere pleeg kinderen. De eerste jaar was moeilijk geweest maar hij was goed doorgekomen. En gelukkig leek hij ouder dan hij werkelijk was, dus al snel kon hij meer dan de rest van zijn leeftijdsgenootjes. Dat was zijn redding geweest. En in een inrichting komen zoals Jodaline, nee dat had hij al helemaal niet gewild. Dus nu was het slechts een kwestie van niet ontdekt worden, want in de bak belanden wilde hij nu ook niet. Fraude was namelijk strafbaar, jammer genoeg. Maar goed, hij ging ervan uit dat niemand het wist. En hij wist dat Light op deze school zat, dacht haar al een paar keer gespot te hebben. Maar of zij hem nog herkende viel nog te bezien. Ze waren toen natuurlijk jonger geweest. Nogmaals scande hij de woorden op het papier om het stukje dode en bewerkte boom daarna op zijn bed te leggen en met een zucht op te staan. Half steunend en kreunend haalde hij een hand over zijn bleke gezicht waarna Raül doelloos voor zich uitstaarde terwijl hij op zijn voortanden zoog als het ware. Om hierna tot de conclusie te komen dat het beter was om het papier te verscheuren en te verbranden en doen alsof hij van niets wist. Overigens was Raül Ylvar dood. Raül Liebert leefde al een aantal jaar voort en dat wilde hij zo houden. Dus daar stond hij dan, in zijn dorm room met het stuk rottige papier tussen zijn slanke, bleke vingers. Klaar om deze te verscheuren en van de aard bodem doen laten verdwijnen. 'Raül Ylvar, möge er in Frieden ruhen.' murmelde hij zachtjes, de oude achternaam voelde raar op zijn tong en kort likte hij zijn droge lippen, terwijl het eerste teken van een scheurtje al in het papier verscheen.

Vandaag was het de eerste keer post gekregen, dat niet van haar ouders kwam. Lightning had er een hele lange tijd naar zitten staren. Achteraf heeft ze het dan gewoon aan de kant gelegd omdat ze betere dingen te doen had dan onbekende brieven te openen. Natuurlijk was ze nieuwsgierig, maar het niet zo nieuwsgierig om het meteen open te scheuren. Daarnaast die brief ging nergens naartoe. het ging niet op magische wijze pootjes krijgen en er vandoor gaan. Light weet dat het eigenlijk wel kan. Als er iemand een spreuk op neerlegt. Het enige nadeel voor de andere is dat het Lightning haar kamer is. Niemand durft zomaar in de hare te sluipen. Er waren ook nog eens enkele spreuken in Lightning haar kamer dat er voor zorgt dat niemand ongeschonden haar kamer weer buiten geraakt. Achter een paar uur in het stad rond gedwaald te hebben was ze weer naar haar kamer gegaan. In haar ene hand wel een zak met wat gerief dat ze had gekocht.

Voor de tweede keer van vandaag, zat lightning met de envelop op het bed. Terwijl er een frons op haar voorhoofd verscheen, scheurde ze de evelop open en bekeek het papier. Het verbaasde haar dat het een kopie was van iemand zijn testament. Het was in verband met haar ouders, maar aangezien die nu op zakenreis waren kreeg Lightning het. De naam van de persoon die op het blad stond kwam haar maar al te bekend. Nu ze er over nadacht....Had ze hem al niet gezien...? Ze wist het niet zeker... Met haar fotografisch geheugen zou dat niet zo moeilijk zijn te herinneren. En dus sloot Light haar ogen en herinnerde ze zich alle gezichten dat ze ondertussen vluchtig of lang had gezien. En ja... daar was hij. Haar ogen schoten wagenwijd open. De brief stak ze onder haar bed om dan haar kamer uit te stormen. De eerste jonge gast dat ze tegen kwam duwde ze met haar magie tegen de muur en vroeg waar of er een leerling was met de naam Raul. Ook nu had ze weer geluk en werd door de angstige jongen naar de juiste kamer gebracht.

Ongeduldig wachtte ze tot de angsthaas er vandoor ging. Om zo vervolgens zonder pardon de deur open te stampen. De deur vloog open. Viel gelukkig niet open, het enige dat kapot was, was het slot van zijn kamer. "'Raül Ylvar" dreigde Lightning met een naam naar de witharige jongen, zijn echte naamµ ". Zonder toestemming ging ze zijn kamer in en keek hem dreigend aan. Van mensen die niks van haar uitbarsting wisten zouden denken dat ze pissed was omdat de jongen iets verkeerds had gedaan. Of dat ze gewoon hem niet moest hebben. Niemand zou de bezorgdheid en de opluchting  in haar ogen zien. Haar emotie's waren op hol geslagen. Ze kon er niks aan doen. Al die tijd had ze gedacht dat jij dood was.  Ze reageerde dan ook zonder na te denken, en sloeg hem recht op zijn wang. "Waarom?!" sprak ze pissed. Misschien overdreef ze een beetje. Al zou iedereen haar reactie wel begrijpen als je na al die tijd te weten komt dat een oude vriend toch niet dood was.

Hij wist niet hoe lang hij daar stond en hoe lang hij al bezig was met het langzaam aan scheuren van het testament. Niet lang, te zien aan de scheur die nog maar een kwart van het papier versierde. Hij scheurde het dan ook wel heel langzaam en niet in één snelle haal zoals je vaak zag in van die films. Maar een stem liet hem zijn handen stillen. Het zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug liep en dat hij eenmalig slikte toen hij in de ogen keek van Lightning. Hij had geen zin om de oude naam van een ander persoon te horen dan in zijn eigen. En hij had er niet op gerekend dat hij haar al zo snel zou zien en dat ze hier kwam om zijn deur open te schoppen. Raül slaagde een diepe zucht en wilde een opmerking maken over het slot van zijn deur maar de woorden werden tegen gehouden doordat er een schel geluid door de ruimte klonk als een zweepslag en door de pijn die over zijn wang uitstraalde. Flabbergasted keek hij haar aan en luisterde naar haar pissige vraag van één woord. Waarom. Zijn verbouwereerde blik verdween weer snel en de Boze gloed kwam terug in zijn ogen waarna hij kort over zijn wang wreef. 'Lighting Farron.' Waren de eerste woorden die over zijn lippen kwamen en een kleine grinnik kon hij niet stil houden. 'Wel heb ik ooit.. Maar first things first. Ik wil graag dat je de volgende keer niet mijn slot naar de klote helpt en dat jij je handen met je prachtig gelakte nagels thuis houdt. Nu moet ik dat verdomde slot gaan laten repareren en betalen en make up dragen om die blauwe plek op mij wang weg te werken. Bedankt daar voor.' Sprak hij, boos kijkend en half grommend. Hierna wreef hij nog even over zijn wang en bewoog zijn kaak. Een kleine sis van pijn verliet zijn op elkaar gedrukte kiezen toen hij zijn kaak wat bewoog. 'En Waarom?' Weerkaatste hij haar vraag, stiekem wel geamuseerd dat ze zo geraakt was door dit nieuws. De neiging om dom te spelen, haar vraag te beantwoorden met een vraag of geen echt antwoord was groot. 'En ja, waarom. Ik was een jong kind. Tien jaar oud. Mijn zusje werd gestoord. Heeft mijn vader, moeder en stiefmoeder vermoord. Mij bijna. Heb het litteken als bewijs, weetje. Naja, ze konden mijn lichaam niet vinden. Toen ben ik dood verklaard en eerlijk gezegd was dood zijn gemakkelijk. Ik kwam terecht bij hulp troepen en via via papieren vervalst en hier ben ik.' Vertelde hij haar een beetje droogjes zonder al te veel emotie in zijn stem. Hij wilde haar niet alles vertellen. Dat hoefde ze ook niet allemaal te weten. Het was een lang verhaal en het had geen zin om dode te wekken. Geen zin in nare herinneringen omhoog te laten borrelen. Wat nu tóch wel zou gebeuren nu zij hier was. 'Raül Liebert is mijn naam. Raül Ylvar is dood.' Ging hij daarna doodleuk verder na zijn keel geschraapt te hebben. Zijn toon was luchtig en hij haalde dan ook zijn schouders even op. Hij had al lang geleden zijn nieuwe naam aangenomen en het klonk nu echter dan zijn oude naam. En dan was het nog dat het makkelijker was om dan niet aan alles en iedereen te denken als hij die naam niet steeds hoorde. 'Dus ik heb dan ook liever dat jij me met Liebert aanspreekt, Light.' Droeg hij haar gebiedende wijs op. Kort vielen zijn eng lichte ogen op het papier en hij draaide het half verscheurde richting haar. ‘Ik ben laatst in mijn familie kluis geweest. Lang verhaal kort, ik kwam erin zoals je ziet. Anders had ik dit niet in handen gehad. Het is wel en kopie. Waar het echte is weet ik niet. Misschien dat ik het nog kan traceren.’ Wederom zuchtte hij diep. ‘Het is een testament. Dat ik, mocht er iets gebeuren, bij jouw ouders zou komen te wonen. Maar het is nu natuurlijk niet meer van toepassing want ik ben volgens de wet volwassen, wettelijk dood en ik ben wel op mijn rust gesteld. Ik heb, buiten deze kamer om, een klein huisje op Gren. Samen met Ivan’ Voor even haalde hij zijn wenkbrauw op en wees naar de Grenaanse groene leguaan, waarna hij haar weer aan keek om haar reactie te peilen. Het meisje had hij vroeger goed gekend. Er kon veel veranderen in de loop der tijd, dus hij was wel benieuwd naar deze versie van zijn jeugd vriendin. Voor een seconde haalde hij een vinger door zijn net gestylede haren waarna hij zijn jasje goed trok. Niet dat het nodig was, alles zat nog netjes, maar het was een kleine afleiding van wat.. van wie er voor hem stond. Met zijn tong ging hij langs zijn voortanden, om daarna er half op te zuigen, terwijl hij dit deed. Een tik als hij geagiteerd was of overdonderd door emoties. Nu was hij beide. Zin om meer te praten had hij eigenlijk niet. Het viel nog maar te bezien hoeveel en hoeveel meer het meisje uit hem zou krijgen voordat hij er echt genoeg van had gehad.

Haar emotie's had ze nog steeds niet volledig in de hand weten te krijgen. Al begon het daar te geraken.Ze had zichzelf niet meer volledig onder controle, alsinds haar emotie's niet. Iets dat het er niet op beter maakte was, dat lightning wist dat ze ze niet meer onder controle had. Nochtans is het niet iets ernstig aan de hand was. Lightning was nu eenmaal zeer beschermend tegen over vrienden. Het is niet dat ze een grote vrienden kring had. Dus ze waren nog belangrijker, dan men zou verwachten.De deur stampte ze uit woede open. Woede wegens hem gericht omdat hij het blijkbaar niet nodig vond om haar ook maar enige hint te geven dat hij nog leven. Al was het maar een simpele woord, het kon haar niks schelen. Zolang ze maar van iets wist. Het heeft Lightning meer van haar stuk gebracht dan ze wou toegeven. Via woorden zou je het haar niet horen zeggen. Haar actie's daarin tegen spraken als open boekdelen. Een mep in zijn gezicht. Pas achteraf besefte ze dat, dat geen goed idee was. Light weet dat hij nogal tegen aanrakingen was. Het zorgde alleen maar voor nog meer schuldgevoel. Toch zal ze nu nog geen sorry zeggen.

Het papier dat ze had opgestuurd gekregen had haar ontdaan. Had haar de controle laten verliezen. De reden. Ze zou die brief niet gekregen hebben, moest Raul echt dood zijn. Iedereen had hem dood gesteld. Dus wie was die persoon die wist dat hij niet dood was? En het was gênanter dat Raul al de hele tijd hier in school had gezeten. Haar jeugdvriend had ze moeten herkennen. Wat ze niet had gedaan. Het gaf haar zelf een schuldgevoel. De brief had ze onder haar kussen achtergelaten terwijl ze nu op weg was naar Raul. Lightning zal hem vinden hoe dan ook. Iets wat ze ook deed. Bij zijn eerste zegje, stak ze haar armen in haar broekzakken. Haar helderblauwe ogen gleden naar zijn nu half kapotte deur. Nog meer schuldgevoel...
Het was niet haar schuld dat ze de controle over haarzelf verloor. Het was zijn schuld... Hij was de oorzaak ervan... Al die gedachten verdwenen wanneer ze te horen kreeg van zijn ouders en bijna hem... Haast beschaamd keek ze langzaam naar de grond. Die leek ineens zo interessant te zijn, net als de sportschoenen die ze aan had. Zwart met wit.... Fluo veters... god wat wordt ze erg. Haar woede verdween een grijns verscheen op haar lippen. " Ik weet wat het is Raul" heel haar gedrag was omgeslaan. Geen controle... het was zo duidelijk. " Ik heb het testament" gaf ze eerlijk toe. Tot ze weer aan iets herinnerde en een frons liet verschijnen op haar voorhoofd. " de zender is onbekend.... de persoon wist alsinds dat je niet dood was Raul.... daarom heeft die het naar mij opgestuurde." Het was zeker iets om verder op in te gaan wanneer ze tijd had. Ze was nieuwsgierig wie deze persoon was, hoe die het wist van Raul terwijl zij dat niet wist. En waarom die persoon haar had geholpen.

Haar ogen gleden naar de leguaan, een lichte glimlach bespeelde haar lippen voor die weer verdwenen. " By the way, ik regel het wel met je deur. het is niet de eerste keer dat ik iemand zijn deur openbreek" sprak ze schouderophalend. " Al is het je eigen schuld. Hoe kon je denken dat ik uiteindelijk er niet erachter zou komen." sprak ze hem sissend toe. Opnieuw weer richting frustratie."Ben ik geen vriend, of ben ik niet goed genoeg voor jou om me iets te laten weten. " Haar ogen kneep ze dreigend tot spleetjes. " Ik heb  fucking moeten rouwen om jou! " en ze was weer pissed...hoe onstabiel was ze eigenlijk wel niet. "Maakte het je blij dat ik dacht dat ik mijn jeugdvriend kwijt was?!"  Haar handen had ze tot vuisten gebald bij de herinneringen. "You're a jerk!" gromde ze. Had zelf helemaal niet door dat haar linker oog kort weer voor een seconde rood flitste. "how could you do this to me..." hij wist toch, dat ze een zware hekel had aan zwak zijn, verdrietig zijn. Laten zien dat ze toch nog om bepaalde mensen gaf.

Het prikkelende gevoel op zijn wang bleef, nadat ze hem geslagen had. Hij was verbluft, had niet verwacht dat ze hem zou aanraken, zou slaan. Ergens snapte hij het wel, maar anderzijds was hij furieus. Maar de emotie van verontwaarding en lichte shock overheerste. Was het een ander persoon geweest, een andere situatie, dan had hij haar hardhandig zijn kamer uit gezet terwijl vlijmscherpe woorden over zijn tong hadden gerold. Maar nu niet. Nadat hij zijn zegje gedaan had, keek Light naar beneden. Raül volgde haar blik en trok zijn neus iets op. Damn, die veters waren hem veel te fel en dus keek hij weer op, recht in het grijnzende gezicht van zijn jeugdvriendin. Hij luisterde naar haar woorden en zoog wat koude adem in. Het liet zijn tanden even kriebelen waarna hij zijn lippen tot een dunne streep drukte en haar aankeek om de rest aan te horen. Het kwam als een complete verassing, dat Lightning ook een kopie van het zelfde testament had gehad. Het liet hem fronsen waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Langzaam ademde hij uit door zijn neus onderwijl hij nadacht. Maar een naam van wie het verstuurd zou kunnen hebben, nee, daar kwam hij niet op. Kort maakte hij een halve beweging van schouders ophalen en met zijn armen tegen zijn benen tikken als een pinguïn. 'Ik kan het ook regelen met mijn deur, maar aangezien jij degene bent die het slot gemold hebt is het je goed recht.' mopperde hij zachtjes waarna hij er een snelle 'Danke' achteraan plakte maar die werd onderbroken door Light haar volgende, sissende en Boze woorden. Woede en verdriet kwam eruit en hij keek haar koeltjes aan terwijl hij haar woordenwaterval over zich heen kreeg. 'Ik dacht dat het makkelijker zou zijn, als ik dood zou blijven.' Opperde hij zachtjes. 'Niet wetende dat jij óók hier nog zat of zou zitten of iets.' Het was een flauw excuus, want ergens had hij wel geweten dat ze hier nog zou zitten. 'En een vriend was je, ja. En ik denk dat je dat wel weer wordt of bent.. als je het nog niet altijd al was..' De platina blonde jongen staarde haar aan en trok één van zijn wenkbrauwen op toen hij zag hoe haar ene oog rood oplichtte. 'Oud nieuws want ja, dat weet ik. Dat ben ik.' antwoordde hij op haar exclamatie dat hij een "jerk" was. En daar had ze zeker wel gelijk in. 'En kalm aan, voordat je oog ontploft. Laten we dat niet hier doen, zou zonde zijn van mijn kamer, mijn kleding en mijn spullen.' ging hij verder met een ijzige ondertoon. Hij had zicht herpakt en was terug geschoven in zijn klootzakekrige gedrag. Dat was nu zo gewoon, zo gemakkelijk, dat hij er haast niet bij na dacht. 'En blind zijn aan één oog, dat lijkt mij nu niet bepaald fijn. Of wel, Lightning?' vroeg hij haar hierna, hoofd iets schuin en half grijnzend. Het was niet geheel een vrolijke grijns, maar ook weer niet een gemene smirk. Het zat er ergens tussen in, alsof de jongen zelf er nog niet helemaal over uit was hoe of dat hij nu toch tegenover het meisje moest gedragen. 'Laat het je beter voelen, als ik zeg, dat het me spijt? Dat ik je een teken van leven had moeten geven? Dat ik, voor gevaar van eigen leven, je had moeten opzoeken of dat ik je gelijk had moeten opsporen toen ik hier aankwam op school?' Ging hij hierna, rustig, verder. Hij likte zijn voortanden kort, zoog er half op, en slikte een enkele keer waarna hij eens diep zuchtte. 'Sie haben meine Entschuldigung, okay?' verzuchtte hij. Ergens, diep van binnen, meende hij de woorden wel maar zo kwamen ze niet echt over. Sorry, zeggen en dit soort situaties in het algemeen, daar had hij nu eenmaal niet zo veel mee. En daarin was hij dan ook niet zo goed. Binnensmonds mopperend klemde hij zijn kaken op elkaar eer hij ze weer ontspande. 'Weten je ouders dit ook? Van dat testament? Wisten zij dat ik nog leefde?' sprak hij, om zo het onderwerp weer terug te sturen naar de reden waarom zijn oude vriendin hier was. Hij vertrouwde niemand, en ergens diep van binnen vertrouwde hij Lightning ook nog niet voor de volle honderd procent, maar ze was de enige die hem had kunnen uitstaan. De gene die hij helemáál niet vertrouwde was Jodaline, en hij zou zijn half zus dan ook niets hierover gaan vertellen. Hij zuchtte wederom weer eens en trok zijn mondhoek iets op naar Light in een soort kleine glimlach. Zij was de enige die hij aardig had gevonden en vice versa, hoopte hij. Dus eigenlijk had hij nu niemand anders waarop hij kon terug vallen. Ze was de enige. En ze leek werkelijk aangedaan en geshockt, dus nee, ze was vast wel te vertrouwen. Toch? Zo had hij een lichte discussie met zijn geweten maar Light was een aardige meid en dus besloot hij het erop te wagen. Ze wist nu eigenlijk toch alles al. Dus zich van haar afsluiten, had niet echt zin meer. En eerlijk gezegd was het wel fijn om een vertrouwd gezicht te zien.

Alles glipte uit haar handen. Haar gedachten, emotie's en handelingen. Het was haast alsof iemand anders haar controleerde. Onstabiel... dat was ze. Niet dat ze het gaat toegeven. Aan niemand, zelf niet aan mensen die ze half vertrouwde. Ze voelde het. De oorlog dat diep in haar gaande was. Zo diep dat ze bewust er niks aan kon doen. Het niet kon helpen of stoppen.  Lichtjes haalde ze ongezien een trillende hap naar adem. Het was zo moeilijk om zichzelf in de hand te houden.  Misschien was het dan ook niet echt een goed idee geweest om naar Raul te gaan. Het was niet haar keuze geweest. Lightning had gereageerd op impuls. Vanaf het moment dat ze het besef kreeg dat een jeugdvriend van haar nog leefde... Schoot ze meteen in actie. Hoe onstabiel ze nog mocht zijn. Light wou antwoorden, en die ging ze dan ook krijgen, hoe dan ook.

Vanaf dat ze hem zag werd het erger. Ze ging van pissed naar happy naar sad. Het sloeg iedere keer in een minuut naar een ander. Het was lastig om alles te volgen.  'Ik kan het ook regelen met mijn deur, maar aangezien jij degene bent die het slot gemold hebt is het je goed recht.' Onhandig krapte ze aan de achterkant van haar nek. De deur zag er inderdaad niet echt goed uit. Aan de bovenkant was er een schroef losgekomen. In het midden waren er stukken hout van los gekomen en op de grond beland. 'uh...." ja... het slot is nu ook niet meer bruikbaar. " Ik zal er morgen wel voor langskomen ofzo" mopperde ze. Het was niet haar schuld. hij had maar haar iets moeten geven dat ze wist dat hij nog leefde. En niet 5 meter onder de grond lag. Opnieuw bestudeerde ze de deur. Het viel haar op dat ze een heel nieuwe deur moest gaan zoeken... Ze had iets te veel kracht gebruikt... Stom...

Haar armen sloeg ze over elkaar. Met half samengeknepen ogen keek ze hem aan, hoe hij het probeerde uit te leggen. Bij zijn woorden dat hij niet wist dat ze op deze school zat, zorgde ervoor dat ze lichtjes geïrriteerd snoof. Kalm blijven Light... Diep inademen en alles uitblazen. "Raul, je moet niet liegen. Ik weet dat je wist dat ik hier op school zat." Sprak ze droogjes voor hij nog meer onzin van onwetendheid kon vertellen. Vanaf dat hij over blind praatte fronste Lightning... Blind? Voor enkele seconden vlogen ze wagenwijd open terwijl haar hand naar haar rechter oog gleed. "ik ben niet blind Raul" alsof er niks was gebeurd. Ze moest kalm blijven, als ze zich frustreert of opwind gaat het alleen maar erger worden. Zachtjes zuchtte ze voorzichtig. De twee hadden elkaar lang niet meer gezien. het was dus moeilijk voor Light om te weten of hij het meende het of niet. Ze wist maar al te goed dat een persoon veranderd zou zijn in de jaren. En Raul ook. Net zoals light.

'Weten je ouders dit ook? Van dat testament? Wisten zij dat ik nog leefde?'  Vroeg de jongen voor haar. meteen schudde ze haar hoofd. " Nee, hetgene dat ik heb is het origineel... En als ze het zouden weten hadden ze me meteen opgebeld." Legde ze uit. " Degene dat dit naar mij heeft gestuurd wou specifiek dat ik je zou vinden" De frons op haar voorhoofd werd dieper." Maar waarom...." Opnieuw schudde ze haar hoofd." Het doet er niet toe. Vanaf nu ga je bij mij thuis logeren." sprak ze bevelend. "En je gaat je hier niet uit kunnen lullen. het staat vast, dit testament zegt dat je bij mij komt wonen en dat gaat ook zo gebeuren. Het maakt niet uit dat je al 19 bent, je gaat nog naar school dus je blijft bij mij wonen" Ze grijnsde lichtjes. Content dat ze haar jeugdvriend terug had. Dit wou niet zeggen dat ze het hem volledig had vergeven had, maar het begon stilaan die kant op te gaan."Dus.... wat is er allemaal gebeurd sinds je zogezegde dood" Vroeg ze grinnikend.

Nog altijd wat ontdaan door Lightning haar binnenkomst en de brief, gepaard met zijn altijd koude opmerkingen, hadden hem doen zeggen dat hij toch echt wel verwachtte dat ze die deur voor hem zou fiksen. Zij was immers de gene geweest die hem zo hard had open gegooid dat het nu onbruikbaar was. Het slot was kaput en de scharnieren waren waarschijnlijk ook beschadigd. Raül luisterde naar haar woorden en knikte kordaat. 'Dat lijkt me een goed idee. Hij is namelijk aan reparatie toe. En als je het zelf niet kan, vraag je de conciërge maar om hulp.' Bromde hij het meisje toe. Kort zuchtte hij even. Hij moest vannacht dus slapen met een deur die niet meer op slot kon en dat vond hij alles behalve een prettig idee. Goed, hierna kwam zijn uitleg. Hij hoorde haar wel snuiven en geagiteerd bij haar woorden liet hij zijn tong weer even over zijn voortanden gaan om hierna nonchalant zijn schouders op te halen. 'Vielleicht. Vielleicht auch nicht' vertelde hij haar. 'Misschien dat ik je op de gangen heb zien lopen, of.. je naam gehoord. Maar jij kwam mij ook niet opzoeken, of wel soms? Jij had net zo een grote kans mij te zien, mij hier aan te treffen dan ik jou.' beet hij haar toe, wetend dat het niet helemaal eerlijk was. Hij had zijn achternaam overigens veranderd. En ze was, net als bijna iedereen die er toen in de buurt was geweest, dat hij werkelijk dood was. Maar ergens vond hij ook dat hij gelijk had, zo een ego had hij ook wel. Zijn aandacht werd getrokken door Light haar oog, en na gevraagd te hebben of ze blind was, zag hij haar reactie wel. Bij haar woorden keek haar even vol ongeloof aan. 'Misschien niet blind, maar er is wel degelijk iets met je oog aan de hand.' sprak hij haar stilletjes en met een snijdend randje toe. 'Laten we beide eerlijk naar elkaar zijn? Jij wilt dat ik niet lieg, dan vind ik dat ik dat ook van jou mag verwachten, Lightning.' Ging hij daarna verder terwijl hij haar blik vast hield. Hij sprak haar nog wat meer toe, bood onder andere zijn verontschuldigingen aan, waarna hij even stil viel. Met op een geklemde kaken keek hij het meisje voor hem aan, voordat hij haar vroeg of haar ouders het hadden geweten van dat testament. In stilte en met zijn armen over elkaar geslagen, luisterde hij naar haar woorden. Een geagiteerde zucht ontsnapte aan hem. 'Ten eerste, dat is nieuws wat ik niet zo fijn vind. Bijna niemand weet wie ik nu ben. Op jou, mijn zogenaamde zus en mijzelf na. Voor zover ik weet dan in ieder geval.' Sprak hij haar toe, met op één geklemde kaken. Dat zijn zus zoiets zou doen, zo iets zou verzenden, leek hem niets voor haar. Maar zeker kon hij niet zijn. 'En waarom? Tja, als ik dat eens zou weten...' Hij liet zijn woorden wegsterven. 'Ten tweede. Ik laat me niet bevelen. Ik ben volwassen, en hoef geen babysitters of nieuwe familie. Ik kan goed genoeg voor mijzelf zorgen.' hij liet hierna een zeer lichte glimlach rondom zijn lippen verschijnen. 'Aber ich vermisste Sie auch.' sprak hij terwijl hij zuchtte. 'Waarom heb ik het gevoel dat je mij in mijn slaap gaat ontvoeren naar je ouderlijk huis?' grijnsde hij naar haar met een opgetrokken wenkbrauw. Bij haar vraag hield hij zich een tijdje stil voordat hij haar antwoordde. 'Veel.' Was het eerste wat hij zei. 'Het was puur geluk dat ik hier nog sta. Voor hetzelfde geld had ik wél onder de grond gelegen. Ze... had mijn hoofd geraakt met de punt van dat mes. Miste haar doelwit...' Voor even ging zijn hand onbewust naar zijn keel. 'En hoofdwonden bloeden nou eenmaal hevig. Ik weet er niet veel meer van want ik, mijn hele lichaam en brein, werkte op Adrenaline. Maar klaarblijkelijk ben ik er weggekomen. Toen de shock uit mijn lijf weg was, ben ik voorzichtig rond gaan struinen, zag bekende vertrouwde gezichten, en via een paar oude connecties van mijn pa kwam ik bij mensen terecht die voor mij papieren konden vervalsen. Ze hebben mij ook laten zien hoe en wat, maar zo kwam er uit dat Raül Ylvar dood verklaard was. Ook al had de politie geen lichaam.., Duurde ook wel wat lang voor het officieel was.. Maar goed, neppe identiteit, nep paspoort. Toen heette ik Raül Liebert. Ik heb er nog aangedacht om mijn voornaam te veranderen. Of... die mensen die mij hielpen stelden het voor maar als zeven jarig jochie wilde ik dat niet en dat respecteerde ze. Een stomme zet als je het mij nu vraagt. Toen ik ouder werd en steeds zelfstandiger werd heb ik een eigen bankrekening geopend, waarop alle mensen die voor mij gezorgd hebben toen, er een deel van hun vermogen op hebben gezet. Dat is hoe ik mij alles herinner. Het kan zijn dat ik sommige stukjes niet meer weet of... iets. je weet hoe dat gaat. Valse herinneringen noemen ze dat. Maar laten we er voor het gemak van uit gaan dat ik me alles gewoon goed en oke herinner.' Zijn ijsblauwe ogen liet hij naar de grond zakken. Zijn pa had zowel goede, als slechte connecties. Waaronder hij Georgina, Eric, Youri en de rest van de maffia mensen moest zien, dat wist hij niet. Voor menig mens waren hun verschrikkelijk tuig, voor hem waren ze zijn redding geweest. Als hij op andere mensen was gestuit, had zijn leven er heel anders uitgezien. Wie weet was hij toen wel in een weeshuis of pleeggezin gekomen. Maar veel erover nadenken deed hij niet. Het was gebeurd, zoals het was gebeurd. 'Dat is het zo wel ongeveer. Ik ben vrij goed gesteld qua geld nu, al zeg ik het zelf.' sprak hij als laatste. 'En jij? Wat heb jij deze laatste jaren allemaal uitgespookt?' Vroeg hij het meisje tegenover hem nadat hij vond dat hij genoeg gepraat had.

@Lightning