Een kleine zucht gleed over haar lippen toen ze keek naar de stapel huiswerk die ze zou moeten nakijken. Ze zou het papierwerk meenemen naar haar vertrek en het daar op haar gemakje nakijken. Op het moment zat Abigail nog in haar klaslokaal waar ze net nog een lesje had gegeven. Met een simpele hand beweging liet ze de appel (die ze in haar tas had zitten) naar haar toe zweven en nam een hap. Al kauwend duwde ze zich van haar bureau af en liep met rustige passen haar lokaal uit. Ze leunde tegen het muurtje vlak naast de deur en keek de gangen rond. Een jonge leerlinge keek haar even aan en begroette haar met een hoog stemmetje. Abby glimlacht kort naar haar om daarna weer een hap van haar appel te nemen. Het jonge meisje liep giechelend weg met haar vriendinnetjes en de gangen waren vrijwel meteen een stuk stiller, leger en rustiger. Ze leunde haar hoofd terug tegen de muur en veegde een plukje haar weg voor haar oog. Het rechter oog, waar dus altijd een pluk voorhing, daar zag ze een stuk minder scherp door dan door haar linker. Ook was het een tikkeltje waziger maar als je het niet wist, zou je het ook niet zien. Ze zag kleuren en vage vormen met het rechteroog en het was de rede dat ze er altijd een pluk haar voor had hangen. Een dag zonder die pluk voor haar oog en ze lag zeker met een migraine op bed die avond. Haar blik gleed weer door de gang en haar aandacht werd getrokken door een jonge man. Ze bekeek hem van top tot teen. De man met het lichtblauwe (of was het wit?) Haar was geen student. Hij was zo rond haar leeftijd, schatte ze. Zijn handen zaten achter zijn rug, in elkaar geslagen als ze moest gokken. ”Sorry dat ik stoor, maar zou u me misschien de weg naar…” De nog onbekende man hield zijn kin iets omhoog terwijl hij blijkbaar nadacht. ”Naar buiten. Zou u mij de weg naar buiten kunnen wijzen?” Abigail keek hem even aan voordat ze knikte 'Ja. Ja natuurlijk.' zei ze tegen hem en ze richtte zich even op het nog openstaande lokaal. Ze maakte een liaan en griste haar tas uit het lokaal voordat ze deze over haar schouder zwaaide. 'Volgt u mij maar' sprak ze de jonge heer toe met een glimlach. De deur tikte ze met haar voet dicht en ze keek naar de jonge man voordat ze rustig aan begon te wandelen. 'U bent geen leerling or leraar..' murmelde ze hardop. 'Mag ik vragen wie u bent?' vroeg ze hem vriendelijke en beleefd. Zelf dacht ze dat hij  een ouder was van één van de leerlingen. Verder kon ze zich alleen bedenken dat het misschien een nieuwe stagiair was die ze nog niet had gezien?

// zo kort ;.; Hoop dat je er wat mee kan. Anders hoor ik het graag

Ze had de man, die zo rond haar leeftijd leek te zijn, vriendelijk aangekeken en hem verteld dat ze hem wel de weg naar buiten wilde wijzen en dat ze ook wel met hem mee liep. Met haar tas over haar schouder en de appel in haar andere hand, had ze het lokaal met haar voet dicht gedaan. Ze wandelde op een rustig tempo en ze keek de jonge heer kort aan voordat ze luidop mompelde dat hij haar geen leerling of leerkracht leek. Hierna had ze hem vriendelijk en op beleefde toon gevraagd of ze hem mocht vragen wie hij precies was, als ze eerlijk was dacht ze zelf aan een ouder of aan een stagiaire die ze nog niet ontmoet had. ”U hebt goed opgemerkt dat ik geen leerling of leraar ben.” antwoordde hij haar en het was even stil en de licht harige man leek even te twijfelen. Abigail maakte gebruik van de korte stilte en nam nog een hap van haar appel terwijl ze hem eens kort en vriendelijke glimlach schonk voor ze weer recht voor zich uit keek. ”Mijn naam is Tyr en ik ben de huidige heer van het water, aangenaam.” Heer van het water? Abigail groef even in haar geheugen en meende hierover wel eens wat opgevangen en gelezen te hebben. Elk element en bijbehorende planeet had zo hun eigen bescherm heer of vrouw, toch? Ze slikte het stukje appel door en keek hem daarna weer vriendelijk aan. 'Aangenaam Tyr. Mijn naam is Abigail, ik ben de nieuwe lerares Air' stelde ze zichzelf voor. Ze glimlachte naar hem, nam nog een hap van haar appel en gooide het klokhuis weg toen ze langs een prullenbak liepen. Ze keek even waar ze nu waren. 'mh, we moeten nu nog deze paar trappen af, dan naar rechts want zo komen we langs de grote zaal en dan door de dubbele deuren. Dan bent u buiten.' Met haar hand gebaarde in de richting dat ze moesten lopen. 'Hoe bevalt Starshine u tot nu toe?' vroeg ze hem nieuwsgierig terwijl ze de trappen rustig aan af liep. Zelf had ze het tot nu toe reuze naar de zin. De meeste leerlingen deden goed mee, op een paar na maar dat had je altijd, de school zelf was mooi en de omgeving ook. Ze kon het ook wel goed vinden met haar medemensen en haar vertrek was een prettig appartement. Haar hand had ze op de trapleuning liggen en deze gleed mee met haar stappen naar beneden. Echt vasthouden deed ze niet, nooit eigenlijk als ze eerlijk was. Het was niet nodig, de trappen waren breed en groot en mocht ze struikelen én vallen had ze haar magie plus haar vleugels nog als redding.

Met vrolijke passen liep de blondine door de gangen. Met Tyr die naast haar mee liep Had ze zichzelf voorgesteld nadat de man met de zilvergrijze haren dat gedaan Had.  Met een vriendelijke glimlach luisterde Abigail naar hoe hij haar naam herhaalde. Ze kon horen dat hij een accent Had,  vanuit welke taal kon ze niet precies zeggen maar hoogstwaarschijnlijk Was het et eentje die zijn oorsprong gevonden Had op Cassia. Het Was juist een leuk aspect van de taal en dialecten, de manier van uitspreken.  Ze liepen nog eventjes waarna ze hem vertelde waar ze nu precies waren en waar ze langs zouden komen eer ze buiten waren. hierna vroeg ze haar metgezel hoe starshine hem tot nu toe beviel.  De blondine luisterde naar zijn woorden en knikte begrijpend. ' ook ik ben pas vrij kort op school en heb mijn collega's dan wel kort gezien maar echt gesproken nog niet. Ik denk dat ik binnenkort een kenninsmakins feestje ga geven.' vertelde ze hem half bedenkelijk en lichtjes grinnikend.  Abby keek op bij zijn voorstel en vraag, eentje die haar kort maar vriendelijk liet lachen. Het was iets waar ze geheel achterstond. Abigail Had dan pas geleden nog iets gegeten maar een mandarijn of een andere fruitsoort ging er bij haar altijd wel in, en dan Had ze ook nog eens gezelschap. 'De eer Is aan mij, Tyr. Ik kan het heel goed begrijpen als u nu hongerig bent, als het al even terug was.' sprak ze hem vriendelijk toe terwijl ze haar weg vervoldge, via de grote trappen,  naar de grote zaal. De zaal en het eten was een welverdiende en lekkere tussen stop voordat ze naar buiten zouden gaan.

// Foonpost