_{De afgelopen paar weken had de brunette zich teruggetrokken van het meeste contact met anderen, zowel in de lessen als erbuiten. Het was zelfs voorgekomen dat niet alleen mentaal maar ook fysiek afwezig was bij de lessen en dit keer waren het niet alleen de vuurmagie lessen die ze had ontweken, gewoon hele dagen was ze weggebleven. Maar wat boeide het ook? Ze had toch al in de problemen gezeten door haar afwezigheid bij de vuurmagie lessen en het ontwijken van haar mentor, dus wat zou het uitmaken als ze die andere lessen ook miste? Het was nou niet dat ze de afgelopen paar maanden veel geleerd had in haar lessen, voornamelijk omdat ze mentaal gewoon meer aanwezig was bij haar vuurmagie probleem - het feit dat haar vuurmagie gewoon geblokkeerd leek te zijn, nu al enkele maanden lang - dan dat ze werkelijk aanwezig was bij de les zelve. Vandaag had ze echter besloten weer mee te doen aan haar dagelijkse lessen, niet omdat ze anders zeik zou krijgen met haar mentor - want die leek als het ware van de aardbodem verdwenen te zijn, naar haar grootste vreugde - maar gewoon omdat ze anders misschien opgemerkt zou worden door ofwel de andere leraren ofwel de mensen die haar zo nu en dan nog steeds in de gaten hielden vanwege haar verleden. Met weinig zin had ze zich die ochtend dus richting de leslokalen gewerkt, om preciezer te zijn richting het lokaal lichtmagie. Als ze het goed had begrepen zouden ze vandaag wederom een nieuwe lerares krijgen, weer een nieuw persoon die hen ging proberen les te geven - hoeveel verschillende leraren hadden ze in de afgelopen paar maanden wel niet gehad voor dit vak? Het was eigenlijk ook wel logisch, op Starshine Academy zaten wel meerdere leerlingen die je het leven lastig probeerden te maken en eigenlijk vroeg ze zich af hoe lang deze docent het met hun ging uithangen. Een week? Twee maanden? Misschien hooguit een jaar?
Een klein beetje afwezig opende ze automatisch de deur van het lichtmagie lokaal, zonder ook maar even op de deur te kloppen. Ze was immers niet te laat, dus ze werd verwacht, kloppen was niet nodig. Het was pas toen ze de aura, ofwel de energie, voelde die in het lokaal aanwezig was, toen ze weer bij zinnen kwam. Voor een paar seconden bleef ze daar in de deuropening staan, met haar hand op de klink leunend. De energie overviel haar als het ware, mengde met haar ietwat duistere en negatieve energie die om haar heen hing. Ze wierp kort een blik over haar schouder, alsof ze bijna overwoog gewoon om te draaien en weg te lopen - maar daar was het te laat voor. Een diepe teug lucht ademde ze vervolgens naar binnen, waarna ze de klink losliet en de deur achter zich dicht liet vallen. "Hallo miss," mompelde ze vervolgens, waarna ze een plaats uitkoos niet al te dichtbij de andere leerling die al in het lokaal zat. Verdere aanstalten maken om zichzelf voor te stellen deed ze niet, ze liet even haar helderblauwe ogen over de docent heen glijden, voordat ze haar blik het raam uit wierp en naar buiten staarde.}

ooc:

De doordringende blik van de lerares werd opgevangen door haar helderblauwe ogen toen ze eenmaal zat, maar echt lang duurde het oogcontact tussen de twee niet, of er kwam een andere leerlinge binnen die zichzelf voorstelde en naar haar plek stapte. Niemand kwam te laat, of althans, dat leek niet het geval te zijn. Er zaten nog drie andere leerlingen in de les, met haar erbij waren het er vier: deze introductielessen leken altijd wel wat klein te zijn. Misschien omdat heel veel mensen er geen zin in hadden en zich er niet voor inschreven, heel misschien zou Ziva dat ook niet moeten doen: maar ze moest toch even de buitenwereld voor de gek houden en men laten denken dat ze toch haar best deed voor school. Wat ze ergens ook wel deed, want ze deed veel oefenen met haar magie - voornamelijk haar vuurmagie, al was het nu meer gefrustreerd proberen om haar vuurmagie weer aan te wakkeren. Lessen vond ze echter altijd super langdradig en saai en helaas ging haar humeur niet bepaald 'samen' met leraren. Ze luisterde niet echt volledig naar de introductie van de vrouw, ze ving enkele dingetjes op zoals haar naam, maar dat was het ook. Wat ze ondertussen deed was haar blik even over de andere leerlingen heen laten glijden, voorzichtig, zodat niemand het merkte natuurlijk. Ze waren allemaal zo enthousiast, zo vrolijk, zo .. novaans? Ze rekte haar rug en leunde zachtjes tegen de leuning van de stoel terwijl ze haar blik weer op de docente wierp. Qua humeur leek ze zoveel meer op een Shadraan, maar dat zou de brunette zelf nooit toegeven.
De opdracht die Miss Aurora gaf was simpel en naar Ziva's mening gemakkelijk te doen. Ze was Novice, dus eventjes haar naam boven haar hoofd schrijven zou geen probleem moeten zijn. Ze sloot haar ogen en dacht na over haar naam, beeldde zich de letters in totdat ze een goed beeld ervan had. Vervolgens knipte ze met haar vingers en poef, haar naam stond boven haar hoofd. Ziva, zonder haar achternaam natuurlijk, ze wilde niet 'uitblinken' of eruit zien als een uitsloofster. Het duurde helaas niet heel lang of het ging fout. Haar gedachten gingen op dat moment namelijk een andere kant op dan ze had gewild, want emoties overspoelden haar, zoals ze wel eens vaker had op random momenten van de dag. Ziva was namelijk niet haar echte naam en soms deed het pijn om de naam die haar vader haar had gegeven niet hardop te kunnen zeggen. Onbewust had ze haar hand op haar been gelegd en zette ze met haar nagels druk op haar huid, in een poging haar emoties zo kwijt te raken. Echter had ze niet door dat door de emoties haar lichtmagie zich vrij voelde om aan te sterken, waardoor de naam boven haar hoofd in een paar seconden veel feller werd dan gepland. Uiteindelijk kwamen de letters bij hun maximale hoeveelheid licht, waardoor ze met een vrij luide klap uit elkaar spatten. Geschrokken keek ze omhoog, haar ogen even dichter knijpend door de felle sparkles die naar beneden vielen, al waren die vrij snel weer verdwenen toen ze haar fout had opgemerkt. Ze liet haar helderblauwe ogen op de lerares vallen. "Sorry," mompelde ze, terwijl ze zich zo goed mogelijk probeerde te herstellen van de schrik - want het gebeurde nou eenmaal niet iedere dag dat iets boven je hoofd 'ontplofte'.