Iro knikte op Theneras zijn woorden  en keek toe hoe Revas zich uit rekte. Hij wachten nog even voor Iro de schaduw hen liet op nemen. Het was zo sneller reizen en niemand buiten andere studenten die Dark magic hadden konden net misschien zien, maar Iro was er vrij zeker van dat niemand zich nu in de schaduwen op zou houden. De blauw/paarse omgeving vermengt met het zwarte van de schaduwen was hun door weg richting de Ruïnes. De docent liep op een rustige pas door de schaduwen en zag verschillende doorgangen waar de zon door naar binnen scheen, maar ze waren allemaal nog lang niet waar ze wezen moesten. Toen hij de ruïnes in beeld kreeg zocht Iro naar de plek waar Meno hem toen mee naar toe had genomen. Het duurde eventjes, maar toch vond hij de plek waar ze wezen moesten. De gang achter een scheen staande deur die vol met onkruid hing was bijna onvindbaar. Het was toch de steen die het hem deed. Meno had een herkenningspunt achter gelaten. Op een van de vele stenen naast de deur had zijn vorige geliefde een steen plant laten groeien en die groeide nog steeds op de steen, hoewel deze zich iets uit gebreid had. Iro ging de rest voor naar binnen en vond de gang net als toen  donker achter. Iro liet de schaduw los, die had hij nu toch niet meer nodig waardoor de andere ook niet langer meer door de schaduw trip spreuk omvat zouden zijn. 'We zijn er bijna.' zei Iro en hij legde zijn hand op de stenen wand. Het voelde koud en glibberig van het mos aan. Het kon hier prima groeien zo in het duister, maar Meno had hem een trucje geleerd. Wanneer je dit mos aanraken zou, zou het een zachte spookachtige gloed door de hele gang verspreiden. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. Terwijl hij verder stapte herinnerde Iro zich zijn eerste keer in deze gang. Hij had het betoverend gevonden en nog steeds. Na een paar minuten zo door de zachte blauwige gloed te hebben gelopen verscheen er licht aan het einde en daar kwam je in een soort van grote zaal waar de klimop vanuit het plafon naar beneden hing en andere planten de meubels en neer gevallen stenen overwoekerd hadden.  Er lag ook een soort van vijvertje, maar waar deze ruimte ooit voor gediend had wist Iro toen ook al niet eerlijk gezegd. 'Hier is het.' zei Iro en hij deed een stap opzij. Heinz had zich weer in zijn vogel vorm verandert en vloog langs hen heen en cirkelde de zaal even rond. Het zonlicht dat naar binnen kwam werd gefilterd door de bladeren waardoor een licht groene kleur de ruimte verlichten.

Nadat Revas zich had uitgerekt en zich naast Theneras had gevoegd, liet de roodharige docent het toe dat de schaduwen hun opslokten. Terwijl ze liepen flitsten er af en toe kleine stukjes van locaties en uitgangen langs, maar het duurde even voordat er uitzichten kwamen die hij herkende als de ruïnes. Vlagen van de stenen schemerde zo nu en dan door de schaduwen heen. Het duurde nog eventjes voordat hij korte schimmen zag van een plek die hij niet kende en zelfs voor kort iets opving van een of andere plant die op de stenen groeide. Hierna volgde hij de man op de voet en moest een paar keer knipperen om echt te merken dat de schaduwen waarin ze gelopen hadden, ook daadwerkelijk weg waren. Voelen kon hij dat zeker, maar zien was een ander verhaal doordat het waar ze nu waren net zo donker was. De stem van Iro liet hem weer zijn volle aandacht op de man richten en hij knikte om dan ook een zacht geluidje te laten horen als blijk dat hij hem gehoord had. Het donker duurde niet heel lang. Hij zag half via silhouet dat Iro zijn hand op de muur legde, waarna er een blauwe gloed ontstond. Het was magisch. 'Wow..' bracht de jongeman haast fluisterend uit. Het was hier wel wat koeler dan dat het buiten was geweest, en het temperatuursverschil veroorzaakte vlagen van kippenvel over zijn lichaam. Hoewel hij het iets koud had, keek zijn ogen uit. 'Het is zo mooi.' mompelde hij zachtjes, vol ontzag en bewondering, terwijl hij verder genoot van de mooie blauwe gloed. Hierna liepen ze nog een paar minuutjes door de blauw verlichte gang, kwamen ze bij een soort van zaal, zag hij toen hij langs de ander keek. Vanaf het plafond groeide er klimop naar beneden die de muren bedekte. En tussen het bladerdek door viel er prachtig licht naar binnen. De meubels die er ooit gestaan hadden waren overwoekerd door andere planten en gevallen gesteentes. En in het midden lag een soort vijvertje. Of dat er voorheen al lag of dat het door het verval gecreëerd was, wist de blond harige knul natuurlijk niet. Al met al was dit één van de meest mooiste, stille plekken die hij had gezien. Het was prachtig hoe moeder natuur het overnam. Bij het horen van Iro zijn stem deed Theneras een stap naar voren, keek nog kort naar de overwoekerde zaal, slikte het brok uit zijn keel weg en keek al knikkend half om naar de oudere man. 'Ik vond die gang al mooi.' sprak hij zachtjes. 'Maar dit is niet mooi. Dit is prachtig. Adembenemend zelfs.' ging hij verder met licht geknepen stem. ‘Al is het natuurlijk nog mooier doordat jij hier ook bent.’ Grijnsde hij, kort grinnikend. Hij had het niet kunnen laten die opmerking te maken, en het zorgde ervoor dat zijn emoties niet de overhand namen. Kort keek hij om, om te zien hoe Reaper de zaal rond vloog en hoe Revas ook voorzichtig aan op onderzoek uit ging. Niet dat hij ooit zou toegeven dat hij er nieuwsgierig naar was geweest. Teder glimlachte Theneras, meer naar het aanzicht van dit alles dan om of naar iemand. 'Thanks.' murmelde hij hierna, uiterst zachtjes maar wel degelijk dankbaar. Tegen wie hij bedankt zei wist hij zelf niet eens. Bedankt Iro, dat je me deze plek hebt laten zien? Dankjewel Meno, dat je deze plek ontdekt hebt? Dankjewel Natuur, dat je het zo prachtig hebt terug genomen als deel van jezelf? Misschien zei hij wel een bedankje voor en tegen alle drie. Hij zuchtte zachtjes en liet alle emoties die hij nu voelde over hem heen golven. Liefde, dankbaarheid, blijdschap. Alles zo sterk dat de brok in zijn keel terug kwam en hij er alles aan moest doen om geen tranen in zijn ogen te krijgen. Kort wreef hij even over zijn eigen armen, liet daarna zijn vingers over Iro's hand gaan, om dan op een droge, niet al te koude, en niet al te puntige steen plaats te nemen om te genieten van het onwijs geweldige uitzicht. De historie die er voor hem was, was prachtig en interessant onder al het mooie wat de natuur te bieden had. Misschien, met een beetje mazzel, zou hij ooit wat meer informatie over deze plek kunnen vinden in één van de boeken in die bibliotheek. Maar dat waren zaken voor een andere keer. Nu genoot hij.

De reactie van Theneras was bijna gelijk aan hoe hij gereageerd had toen Meno hem voor het eerst mee genomen had naar deze plek. De zachte licht geknepen stem klonk opnieuw en nog een paar keer. Iro zelf stond erbij en luisterde wel, maar echt reageren deed hij niet. Alles was nog onaangeroerd als op de laatste dag dat hij hier met zijn eerste geliefde had achter gelaten. 'Bedankt, maar het was al hier zo toen Meno me naar hier had gebracht. Je kunt deze plek ook gebruiken om te leren en te studeren. Gebruik hier alleen geen magie. Ik denk niet dat de wanden die dit alles bijeenhouden het aankunnen?' vroeg Iro zijn leerling nadat hij de jongeman aan keek. Het bedankt woordje viel nog voor hij was uit gesproken, maar Iro snapte soms zijn eigen spontane woorden niet eens maar knikte toch lichtjes waarna hij het trapje af liep om daarna plaatst te nemen bij het natuurlijk ontstaande vijvertje. Al zo lek het tenminste...

Naar het grootste deel van zijn woorden werd enkel geluisterd, iets waar de jongen geen probleem mee had. Al vrij snel hoorde hij Iro zijn woorden en hij knikte er al glimlachend op. Hij was enkel iets te enthousiast en dankbaar waardoor hij eigenlijk net iets te snel het woord had gesproken. Hij murmelde daarvoor een verontschuldiging waarna hij begon te spreken terwijl hij rondliep en de omgeving bekeek en in zich opnam. 'Dit zou een heerlijke plek zijn om onder andere ook te studeren ja. Het is heerlijk rustig en stil en met een mooi uitzicht. Plus er komt nagenoeg niemand, zo te zien en te merken.' Beaamde de jongen de woorden van de Dark magic docent. Met stille, voorzichtige passen liep ook hij het trapje af om dan de zaal een beetje te bekijken. Zo nu en dan zag hij tussen de bladeren en scheuren van de rotsen in, nog enkele aanwijzingen dat er op sommige plekken van de muur, kunst werken hadden gezeten. Maar wat ze precies voor ontwerp hadden gehad, was niet meer te zien. Na nog wat te hebben rondgelopen en te hebben genoten van de oude energieën die er van de stenen afstraalden liep de jongen richting de roodharige man toe om zich naast hem te voegen en naar het vijvertje te kijken. Het zonlicht wat tussen de bladeren heen scheen en op het water scheen, gaf het een mooi en magisch uiterlijk. Het was super mooi en het leek af en toe of het water daardoor bewoog. Maar dat was vast en zeker een optische illusie. Theneras zijn ogen sprankelde een beetje en hij keek op bij het horen van het rollen van wat kiezels. Revas was druk bezig met onderzoek doen en had met zijn poten een paar los liggende steentjes weg getikt. ‘Ik zou hier echt uren kunnen blijven.’ Grijnsde de jongen zachtjes om dan de man naast hem aan te kijken. ‘Het is rustgevend en vredig hier. I like it.’ Dit was wat anders dan de hitte en felle zon buiten en de drukte van de school en de hectiek rondom hem van lessen, huiswerk en noem zo maar op. De koelte die hier hing was even wennen geweest, maar eenmaal gewoon aan het temperatuurverschil was het hier echt heerlijk. In de winter zou het hier wel ijs en ijs koud zijn, maar zo in vergelijking met de hete zomer lucht was lekker dat het hier een paar graadjes kouder was. Al was de luchtvochtigheid ook hoger, iets wat vast te danken was aan het vijvertje en de planten. De vochtigheid liet al snel een paar parelachtige zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verschijnen, al kon hij deze ook wel weer wegvegen zonder dat ze snel terug kwamen.

Iro knikte bij Theneras zijn woorden. 'Dat is zeker zo. Weinig leerlingen weten het bestaan van deze plek af, maar het is maar goed ook. Ik kom hier ook wel eens als ik tot rust wil komen. Het geeft ook rust. Mede door de oude magische energie die hier hangt, maar ook door het prachtige uitzicht dat het bied zoals je zelf al zei.' zei Iro hij had naar alles geluisterd wat zijn leerling vertelde en dat was ook zo. Reaper hield niet zo van rust en stilte maar hield wel alles scherp in het oog. 'Je ziet soms ook wel eens kleine magische wezentjes die hier zijn gaan wonen. Over het groten deel zijn het meer natuur wezentjes. Die je ook op Gren kunt tegen komen.' zei Iro en hij reikte naar een andere zak van zijn gewaad dan waar hij normaal zijn energie rijkte koekjes verborgen hield en strooide er wat van niet ver bij hen vandaan op het met gras begroeide gesteente dat rond de fontein lag. Overal vandaan kwamen kleine geluidjes. Sommige hoger en andere weer lager dan normaal. Sommige planten leken te verschuiven, maar er kwamen op het zoet dat Iro voor het verspreid had aan gelopen. Eerst schichtig omdat er een nieuw gezicht bij was, maar toen ze zijn vriendelijke glimlach zagen kwamen ze rustig dichterbij en raapte een paar snoepjes op die op de grond lagen. Twee kwamen naar Iro toe en maakte een kleine buiging, waarvan een cactus-achting wezentje naast de docent Dark Magic ging zitten. Ze kwam wel vaker bij hem en ze hielp Iro ook in zijn training of in mogelijke gevechten, als ze meereisde tenminste. 'Mag ik je voor stellen Theneras dit is Lilly. Ik heb haar via Meno leren kennen en ze leeft hier vrij tot ik haar nodig heb in trainingen of in gevechten. Ze ziet er stekelig uit, maar als je haar kent zullen haar stekels niet pijnlijk zijn, maar zacht als de veren van Reaper. Ze mogen elkaar niet zo, maar tot nu toe gaat alles goed. Er is wel eens ruzie geweest, maar hoewel ze niet spreekt ze dingen pijnlijk duidelijk kan maken.' stelde Iro zijn kleine vriendin aan Theneras voor. Lilly was eigenlijk zijn enigste vrouwelijke vertrouweling en nog niet eens menselijk ook nog.

De blonde jongeman glimlachte bij het horen van de woorden van de leraar en hij knikte dan ook begrijpend bij diens woorden. 'Dat kan ik inderdaad goed begrijpen als je hier wilt komen voor de rust. Het is werkelijk een heerlijke plek.' Hierna liet hij zijn licht blauwe ogen weer over het terrein gaan, en luisterde verder naar wat Iro te zeggen had. 'Kleine magische natuur wezentjes van Gren?' sprak hij, vol wonder en vrolijkheid en nieuwsgierige enthousiasme. Naar die beestjes was hij zeker wel benieuwd. Hij wilde net vragen op welke manier deze diertjes zich kenbaar maakte, toen hij merkte hoe Iro iets uit een van zijn zakken haalde en dit op de grond gooide. Vooral op de met gras bedekte stenen rond het vijvertje. Vrij snel hierna volgden er vanuit overal geluidjes. Sommige klonken als een hoog gepiep en weer andere klonken lager. De achttien jarige knul keek naar een paar planten, die begonnen met bewegen, of ze hadden in ieder geval op plantjes geleken. De jongen zag nu dat het de wezentjes waren, of een van de soort wezentjes, waar de docent het eerder over gesproken had. Ze begonnen ietwat schuw te eten van de korreltjes maar werden al snel wat vrijer. Twee van de cactus achtige wezentjes liepen naar Iro toe, maakte een buiging, en één van die beestjes ging naast de oudere man zitten. Hij luisterde naar hoe de roodharige man het wezentje, Lilly, haar aan hem voorstelde. 'Nou beter dat Meno deze plek heeft gevonden en haar heeft ontmoet. En mooi dat Reaper en zij niet te erg mot hebben.' Glimlachend ging de jongen langzaam en voorzichtig zitten, op zo een manier dat hij haar hopelijk geen schrik aan zou jagen, en raapte een paar stukjes van wat de diertjes hadden gelokt. Deze legde hij in zijn hand om deze dan te vlakken en op de grond te leggen, in de richting van het diertje. 'Hallo, Lilly.' sprak hij haar zachtjes, vriendelijk en voorzichtig toe. Als ze op zijn hand wilde komen, kon dat. En zo niet, was dat ook goed. De keuze was aan haar. Hierna keek de jongen vrolijk grijnzend op naar de leraar en glimlachte teder naar hem. 'Ze is geweldig, Iro.' murmelde hij zachtjes naar hem. Hij hield meer en meer van deze plek met elke seconde die voorbij tikte. Hij hield zijn ogen nog even op hem gericht voordat hij weer naar het prachtige wezentje keek. 'Gods, i love this place.' fluisterde hij zachtjes en hij meende de woorden oprecht en met al zijn hart en ziel.

Het was maar goed dat Theneras zo'n goed hart had en dat deed hem deugt. Daarom liet Iro ook de natuur wezentjes die hier vanuit Gren over gebracht waren ook op door ze te voederen met lekkere zoetigheid. Lilly was eigenlijk een van de eerste die aan kwam gelopen. Ze kende Iro maar al te goed daardoor kwam ze ook tussen Iro en Theneras in zitten. De docent Dark magic knikte bij Theneras zijn woorden en glimlachte zacht bij het zien hoe zijn leerling voorzichtig contact met haar wilde maken. Lilly keek op naar de jonge man naast zich en haar stekels bewogen even zachtjes op en neer. Ze zag zijn aanbod en keek toch even eerst naar Iro die haar een bemoedigende knik gaf. Meno had haar ook zo aangemoedigd en dat was voldoende toen al voor haar geweest en dat was het nu ook. Haar oogjes straalde vrolijk en ze draaide zich naar Theneras toe en maakte zichzelf nog iets kleiner dan dat ze al was zodat ze goed op zijn hand passen zou en liep op een schattige manier naar de hand van de jonge man en plofte op zijn hand neer. Je kon als je goed keek zien dat ze haar stekels zo weg boog dat niemand schade zou oplopen. Daarna pakte ze een paar van de korrels en begon ervan te eten. Sommige andere wezentjes keken vol nieuwsgierigheid toe, maar ze bleven hun zoetige snack door zoeken. 'Ja het is zeker een mooie plek. En ze lijkt je aardig te vinden zoals je ziet.' grinnikte Iro op het einde en hij zag hoe Reaper een beetje mopperend zich in een schaduwrijke plek terug had terug getrokken.

Na zijn hand op de grond te hebben gelegd, wachten op Lilly haar reactie, keek ook hij op naar Iro toen het wezentje naar hem om keek. Theneras zag hoe de docent het dier bemoedigend toeknikte. Hierna maakte ze zichzelf kleiner en liep het beestje, op een schattige manier wat hem zachtjes deed glimlachen, naar zijn hand toe om zich er dan op te laten ploffen. Haar stekels leek ze zo te houden, dat ze hem niet per ongeluk zou prikken. Ze begon lekker te eten van de lekkernij en de jongeman keek nog even teder naar haar waarna hij zijn licht blauwe ogen omhoog richten om te luisteren naar Iro zijn woorden. De woorden lieten hem breeduit glimlachen en hij knikte. 'Yeah. Maar dat is insgelijks. Ik vind haar ook aardig.' antwoordde hij zachtjes en vrolijk. Als het had gekund, had de jongen gekird van genoegen. Langzaam en voorzichtig aan bracht hij zijn hand richting borst hoogte, om deze dan tegen zichzelf aan te drukken en zijn andere hand daarvoor te houden. Zo had het diertje iets meer ruimte en kon ze ook niet zo makkelijke vallen. En dan kwam er ook nog bij dat Theneras graag weer even wilde staan. Hierom stond hij dan ook rustig en voorzichtig op, om dan Lilly te bekijken en te zien of hij haar niet te erg had laten schrikken en om daarna naar de roodharige man te glimlachen. Zijn ogen bleven nog even op hem hangen, waarna hij ze over de andere aanwezige liet gaan. ‘Dus Lilly en de rest van haar soort genoten komt oorspronkelijk van Gren?’ vroeg hij de retorische vraag om dan weer naar Iro te kijken. ‘Hoe heet haar diersoort?’ vroeg hij hem nieuwsgierig. ‘En wat eten ze voornamelijk en van nature? En waar koop je dit?’ vroeg hij hem hierna om op het laatste één van de korreltjes omhoog te houden om deze hierna weer op zijn hand te leggen zodat het kleine beestje het op kon eten. ‘Want dan kan ik wat bij lezen over hun in de bibliotheek en dan kan ik ook, als ik hier een keer alleen ben of eerder dan jij, zelf wat te eten voor haar en de rest mee nemen.’ legde hij uit. De vragen die hij had gesteld, waren vragen die zeker wel een doel hadden maar het was ook gewoon deels om zijn altijd aanwezige curiositeit te voeden.‘Natuurlijk, kan ik ook stiekem wat van je lenen.’ Vertelde hij hem zoetjes en lichtjes plagend om dan zijn handigheidje van het hebben van vliegensvlugge vingers in te zetten en om zo te proberen een paar korreltjes uit Iro zijn zak te vissen. Hij had hem de hele tijd breeduit plagend grijnzend aangekeken. Hij kon een zacht gegrinnik, dat ietwat rond galmde in de ruimte, niet onderdrukken. Zijn vingers bracht hij weer naar zijn andere hand toe om dan kort te glimlachen naar het kleine diertje in zijn handpalm. De neiging om haar te aaien die was er zeker, maar hij wilde haar geen schrik aan jagen en niet te snel gaan. Hij wilde haar vertrouwen overigens niet schaden. Mocht ze dat ooit toe laten, zou het beestje dat vanzelf vast wel een keertje aangeven, dacht hij zo.

Theneras zei dat hij Lily ook mocht en dat deed hem goed. 'Dat is te merken.' lachte hij zachtjes en grinnikte daarna even. Toen zijn leerling door sprak knikte hij even, ja dat was waar ze vandaan kwamen. Misschien had Meno besloten haar hier te laten, want Iro wist dat Lily eigenlijk van Meno was geweest. Misschien konden ze zo met elkaar in contact komen? Maar zeker was de docent Dark magic niet. Toen Theneras hem vroeg hoe haar dier soort heten schrok hij op uit zijn gedachten en dacht even kort na over haar dier soort. 'Euh, Amnerit, Ze komen eigenlijk veel voor op plekken waar veel fruit en bloemen te vinden zijn, Meer weet ik ook niet van ze.' Om eerlijk te zijn had hij er toen nooit aan gedacht om er naar te zoeken. Het voedsel was niet in de winkels te verkrijgen. 'Het voedsel maak ik zelf. Gewoon wat bloem blaadjes van rozen, margrieten en druivensuiker door de honing mengen en dan zo veel meel eraan toe voegen tot het droog genoeg is om er of kleine balletjes van te maken of een rol van te maken die je later in kleine stukjes snijd en laat drogen of 1 minuut in de oven stopt. Met dit hete weer kun je het gerust laten drogen.' zei Iro en hij zag hoe Theneras over zijn woorden een paar korrels uit zijn zak viste. Iro moest hard lachen. 'Hahaha, die mag je gerust lenen hoor.' grinnikte hij en Lily keek hem met haar prachtige kleine oogjes vrolijk aan voor ze zich even in een proberende knuffelende bewegen tegen Theneras aan drukte voor ze zich weer van hem los maakte en daarna de nieuwe korrels op begon te eten.

Aandachtig luisterde Theneras naar het antwoord van Iro over wat voor een diersoort Lilly was en wat ze precies aten. Glimlachend keek hij hierbij naar het kleine diertje in zijn hand en knikte. 'Amenrit.' herhaalde hij kort. Hij zou het straks even opschrijven. 'Ben benieuwd of de school bibliotheek er informatie over heeft in één van de vele boeken..' glimlachte hij zachtjes. 'Het zal wel niet lijkt me, als jij er ook al niet veel over weet, maar het is natuurlijk het proberen waard, niet?' Grinnikte hij zachtjes om hierna voorzichtig te proberen Lilly te aaien. 'Dus jij bent een echte bloemen en fruit eter hè?' Sprak hij op zachte toon tegen haar. Volgende keer dat hij hier was kon hij wel wat verse bloemen en wat vers fruit mee nemen. Dat zouden ze vast en zeker wel waarderen, dacht hij zo. Zijn attentie richtte hij weer op Iro, toen die begon te vertellen over hoe hij de korreltjes maakten. Ah. Ze waren dus niet te koop. Knikkend luisterde hij naar wat de roodharige man te zeggen had en probeerde alles te memoriseren. Wie weet, zou hij het wel een keer proberen te maken. Als hij het dan niet kon lenen natuurlijk. Grijnzend had hij wat korreltjes uit Iro's zak gegrist, met de woorden dat hij ze natuurlijk ook stiekem kan lenen. Het liet de oudere man hard lachen, en dat deed de jongen goed. Hij vond het geweldig om Iro zo vrolijk en blij te zien en om hem te horen lachen was ook gewoon heerlijk. 'En als er niets meer te lenen is, bedenk ik wel wat. Wie weet, kaap ik stiekem je keuken wel.' Grijnsde hij plagend om dan met een hand door Iro zijn rode haren gaan. Zachtjes grinnikend liet hij zijn ogen van Iro naar Lilly glijden toen hij haar voelde bewegen en hij smolt bij het zien van wat het diertje deed. Een zacht geluidje kwam uit zijn keel want, eerlijk, het was gewoon heel erg lief. Hierna begon het diertje de nieuwe korreltjes op te eten waarna Theneras haar koppie kort kriebelde met zijn pink. Hierna liet hij haar begaan en glimlachte naar de dark magic docent voor hem. 'Ik wil ooit wel eens keer naar Gren, al is het enkel en alleen om te bekijken, van een afstandje natuurlijk en met verrekijkers, hoe haar soort in het wild leeft. Als dat mogelijk is, natuurlijk.' Sprak hij om kort rond te kijken nar de omgeving en Lilly haar soort genootjes. 'Dat wil ik sowieso later doen, denk ik. De andere planeten bezoeken en bekijken en de flora en fauna zien. Dat lijkt me wel wat.' Glimlachte hij vrolijk toen hij Iro weer aankeek.

Theneras zei de naam nog even en zei toen dat hij het in de bied zou gaan opzoeken en dat hij er mogelijk geen info over vinden zou als Iro er al geen kans voor gehad zou hebben. 'Nou... Om eerlijk te zijn heb ik nooit naar gezocht.' moest hij eerlijk bekennen en bij het woordje "Nou." klonk zijn stem eventjes anders dan anders en helemaal niets typisch Iro. Maar half geknepen en een beetje hoger als anders. De jongeman naast zich had zich weer tot Lily gericht en ze knikte vrolijk op zijn woorden. Iro kon duidelijk merken dat Theneras het geweldig had gevonden dat hij gelacht had en grinnikte nog na naar de volgende woorden van de jongen. 'Dat zal je enkel de ingrediënten vinden ben ik bang. Ik maak altijd genoeg om mee te nemen, anders kan het gaan plakken aan elkaar en dat is ook niet lekker voor Lilly of haar vriendjes. Het mogen dan zoete kauwen zijn, maar dat vinden hun ook niet fijn als ze helemaal onder zouden zitten denk je ook niet?' zei hij half lachend en klopte Theneras eventjes op zijn schouder. Wel er voor zorgend dat Lilly er geen last van zou hebben. Toen Theneras over een reis naar Gren begon te spreken kon hij niet anders dan vrolijk naar hem te glimlachen. Ja dat was zeker een mooi gezicht. 'Dat kan ik alleen maar aanmoedigen. Het is prachtig op Gren, zeker tijdens de lente en de zomer. De herfst heeft ook wel wat, maar dat komt meer door alle kleuren die er dan zijn.' zei hij en zag hoe Lilly de laatste korrels op at en zich tegen het lichaam van zijn leerling nestelde. Ze was niet moe, maar wilde weten of deze jongeman ook net zo lekker lag als haar meester.

Theneras zijn blauwe ogen keken kort op van Lilly om Iro aan te kijken terwijl hij praatte. De veranderde toon, die overigens maar even duurde, was hem wel opgevallen maar hij zei er niets over de toon en luisterde enkel. 'Dan ga ik dat binnenkort doen. Kijken of er wat te vinden valt in de bibliotheek.' vertelde hij hem waarna hij zich op het diertje in zijn hand had gericht. Het was schattig om te zien hoe Lilly had gereageerd op zijn woorden en ergens stond hij er niet raar van te kijken, dat het leek alsof ze precies wist wat hij zei. De blonde jongen grijnsde kort naar Iro toen die hem vertelde dat hij in de keuken enkel de ingrediënten zou vinden en de warmte die op zijn schouder had geklopt straalde nog een paar seconden langer door. 'Dat klopt, ook ik zou dat niet lekker vinden nee, maar op ingrediënten had ik al gerekend.' antwoordde hij, zachtjes grijnzend. 'Dan kaap ik je keuken, maak ik de balletjes moet de verse ingrediënten, laat wat nieuwe ingrediënten voor je achter plus misschien nog een klein cadeautje of zo en dan ben ik weer weg. Of misschien blijf ik wel ietsjes langer, who knows~?' Sprak hij half plagend en lachend met een scheve, licht uitdagende grijns. Kort en voorzichtig had hij Lilly eventjes gekriebeld met zijn pink waarna hij Iro vertelde over wat hij later wilde doen. Over Gren. Het antwoord van de oudere man liet hem vrolijk terug glimlachen en hij knikte. 'De lente en zomer lijkt me inderdaad mooi. De herfst ook wel maar dat komt, zoals je zelf al zei, door de verschillende kleuren van alle bladeren. Al moet ik bekennen dat ik toch meer heb met de lente en zomer, gewoon doordat de hele natuur dan opleeft en het warmer is. Wie weet, als het dan ooit in een vakantie is, neem ik je wel mee.' antwoordde hij terug met een scheve, tedere glimlach waarna hij terug naar Lilly keek. Ze nestelde zich tegen hem aan en de jongen glimlachte er zachtjes om en mompelde een 'Cute' waarna hij nog kort met twinkelende ogen naar het diertje keek. 'Ligt het lekker, Lilly?' vroeg hij het beestje, zachtjes grinnikend. Met een handbeweging veegde hij wat blonde haren voor zijn ogen vandaan om daarna zijn blik weer te richten op Iro. 'Het hebbende over lekker liggen...' Begon hij, breeduit grijnzend en zachtjes lachend. Het was speels en licht plagend. Het was, voor hem, altijd prettig om rondom deze man zo vrij en open te zijn en zich zo heerlijk te voelen. 'Ik vraag me af hoe comfortabel jij ligt, Iro.' De jongen zijn licht blauwe ogen twinkelden geamuseerd. 'Als jij net zo lekker ligt als dat je eruit ziet, zal dat zeker geen probleem zijn. In tegendeel zelfs.' Al grijnzend beet hij zachtjes op zijn eigen onderlip en hij was écht niet heel lichtjes aan het blozen. Dat leek maar zo. Not, niet dat het hem uitmaakte. 'Je bed heb ik al een keer uitgetest en die ligt heerlijk comfortabel.' Hij bevochtigde zijn droge lippen en grinnikte speels naar hem terwijl hij Lilly zachtjes en voorzichtig met een vinger aaide.

Theneras zei dat hij het zou gaan op zoeken. Zelf had Iro dat natuurlijk ook kunnen doen, maar on de een of andere reden had hij het nooit gedaan... Iro knikte en liet het rusten. Als deze jongen iets in zijn hoofd heef zitten... Toen hij het over de korrels begon vond Theneras dat hij gelijk had over de porsies die hij voor het volk van Lilly maakte. 'Dat gaan we nog wel zien dan! ' zei hij nep streng en luisterde naar het geplaag van zijn leerling. 'Kom maar uit proberen dan? ' plaagde Iro terug en ging goed zitten. 'Maar dan niet je Lilly eerst op de grond zetten. ' zei hij nog en grinnikt zachtjes. Theneras Maakte het hem niet gemakkelijk.

De nep strenge toon van de docent dark magic liet de jonge man grijnzen. 'Dat zullen we inderdaad nog wel zien, ja.' antwoordde hij zachtjes lachend terug. 'Ik zou natuurlijk zelf kunnen proberen wat korreltjes te maken maar ik heb geen eigen keuken en laat ik nu net jouw keuken en vertrek fijn vinden om in te zijn.' grinnikte hij hierna zachtjes. De plagende woorden gleden gemakkelijk over zijn grijnzende lippen waarna hij zacht glimlachend naar het antwoord van Iro luisterde. Kort keek hij toe hoe de ander goed ging zitten en knikte hierna op diens volgende woorden. Met zijn wijsvinger aaide hij Lilly kort voordat hij neerhurkte. 'Kom kleine meid. Off you go.' fluisterde hij half naar het kleine wezentje voordat hij haar voorzichtig op de grond zette en glimlachte naar haar. 'Pehaps kan je er zo nog bij, Lilly' grinnikte hij half naar het diertje. Hierna stond hij weer op en liep met een scheve glimlach richting de oudere man toe, waarna hij naast hem neer zat. 'Ik moet bekennen dat het al heerlijk lag op je bank, dus ja, nu denk ik dat dit hier niet verkeerd zal zijn. De grond is dan wel wat hard maar jij maakt dat vast wel goed.' Sprak hij verder met een cheeky grijns waarna hij iets tegen Iro aan leunde om dan kort een zacht, half neuriënd keel geluid te produceren. 'Ik ben er zeker van dat ik goed zal slapen vannacht. Je bed is comfy, jij bent comfy en warm en cuddle approved. Perfection.' murmelde hij zachtjes om dan half plagend en scheef te grijnzen. 'Sooo, wanna lie down and enjoy the view of this place? Wich i like a whole lot~' lachte hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd wat tegen Iro zijn schouder aan liet leunen en hem onschuldig glimlachend aankeek.

Hij had het al eens gezegt, maar toch bleef Iro het zeggen. Na het luisteren van Theneras zijn woorden grinnikte hij kort. 'Ondeugt! Maar gelijk heb je. Een eigen keuken is net wat leerlingen niet hebben een met recht. Er zijn zat jongeren die er een zooitje van maken en die dan niet opruimen.' zei hij een keek toe hoe Theneras Lilly op de grond zetten. Ze keek hem niet vragend aan maar knikte en hobbelde terug naar haar soort genoten.Terwijl zijn leerling naast een tegen hem aan ging leunen. Diens volgende woorden lieten hem breed grijnsen. 'Dat heb je mooi verwoord. Jij bent zacht en lief. Ook iets wat ik eerst niet van je verwacht had. Maar dan maak ik de grond toch wat zachter. ' moest Iro even bekennen en maakte zich even los van de plakvis die hem oh zo ontschuldig aan zat te kijken. Hij zetten 1 knie op de grond en liet wat mos sneller groeien tot er een mooi dik matras van mos lag. Zelf ging hij eerst liggen en straal zijn hand uitnodigend naar Theneras uit.

Hij keek kort op naar Iro bij het horen van diens woorden. 'Ondeugt? Ik? Neeh. Hoe kóm je erbij?' grinnikte hij zachtjes. Maar hij snapte inderdaad waarom de leerlingenkamers geen keuken hadden. 'Ja, dat snap ik dan ook wel, weetje. Maar toch. Een keuken zou handig zijn. Ach ja, sommige leeftijdsgenoten zijn niet zo.. handig of netjes nee. Mh, maar nu moet ik de van jou maar gaan gebruiken of inbreken in de keuken van de school. Or Both. Of ik neem vers fruit en bloemen mee. Of eis een privé keuken van de Miss Eres' grijnsde hij. 'Voordeel van jouw keuken kapen, is dat ik jou vaker kan bezoeken.' lachte hij. Hierna keek hij kort naar hoe Lilly zich weer bijvoegde bij de rest van haar soort. Hij glimlachte kort bij het aanblik ervan en voegde zich toen naast Iro. Hier leunde hij wat tegen hem aam en praatte wat. De brede grijns van de ander deed hem goed. 'Thanks.' murmelde hij, lichtjes blozend waarna hij zijn keel licht schraapte. 'Ach ja, Deze wereld is al naar genoeg en hoewel positief zijn moeilijk is, probeer ik het. Er zullen genoeg anderen zijn die in het zelfde schuitje hebben gezeten als ik en er een stuk minder.. goed uit zijn gekomen. Ik had een meedogenloze, emotieloze moordmachine kunnen zijn.. Niet dat ik dat niet ben.. ik bedoel ik kan dat.. maar umh ja, ik heb nog een goed karakter en gevoel, zeg maar.' Hij schudde kort zijn hoofd, haalde zijn schouders op en wreef kort over zijn eigen hals. Hierna glimlachte hij kort naar Iro, keek naar hoe het mos groeide en pakte daarna Iro zijn hand toen die hem uitreikte. Theneras nestelde zich neer tegen Iro aan. Half liggend op zijn arm en hoofd rustend op de andere man zijn borst. 'They tried to break my spirit but, they broke my dreams instead.' murmelde hij zachtjes, voor eventjes terugkomend op het vorige onderwerp, en hij zuchtte even waarna hij zich zo draaide dat hij Iro aan kon kijken. Een kleine glimlach speelde er rond zijn lippen. 'Het mos is goedgekeurd en jij wederom ook.' lachte hij zachtjes maar vrolijk. Een tedere expressie maakte plaats voor de vrolijke en de jongen deed zijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich, glimlachte enkel zacht, drukte een haast onvoelbare, snelle kus op zijn kaak nestelde zich naast Iro neer. Deze keer los van hem en op zijn zijde, zo was het aankijken en praten toch makkelijker en nek vriendelijker. Zijn blauwe ogen liet hij weer door de ruimte gaan. Het zag er anders uit zo, vanuit deze positie, en hij keek kort naar de bloemen, de zonnestralen en naar hoe Revas Lilly en haar soortgenootjes besnuffelde en bekeek. Hierna richtte hij zijn blik weer op de docent en grijnsde even lief naar hem.

Theneras was na hun eerste kennis making best wel een grapjes gebleken dat merkte Iro al snel, maar dat kwam ook omdat de jonge zich op zijn gemak voelde rond om zijn docent. Iro moest enkel even licht grijnzen bij de reactie van zijn leerling. Waarna de jongen verder ging met zijn spreken over een keuken. 'Dat zou je kunnen proberen natuurlijk, maar veel kans zal ik je niet geven. Je kunt altijd bij mij terecht dat weet je.' moest hij eerlijk toe geven en Theneras nam zijn hand aan en ging tegen hem aan liggen met zijn blonde koppie op Iro's borst. Tja de groep waar Theneras bij had gezeten al dan niet vrijwillig, maar nu was de jongen vrij om te doen wat hij wilde. Zo zag iro het tenminste. 'You still have a life ahead of you do not forget that.' zei Iro in het Shadraans en streelde het blonde haar van Theneras even voor hij beter ging liggen zodat ze elkaar goed aan konden kijken. Hij glimlachte om de goedkeurende woorden. 'Dat is goed te horen. Jij bent anders zo licht dat ik je nauwelijks voel, wanneer je tegen me aan ligt of met je hoofd op mijn borst ligt.' zei hij zacht grinnikend en legde zijn hand even tegen de wang van de jongeman naast zich en streelde diens wang met zijn duim.

Bij het horen van de leraar zijn antwoord, grijnsde de jongen vrolijk en voldaan. 'Mh, ja daar heb je helemaal en gelijk in. En ik had ook niet anders van je verwacht.' gaf hij lichtjes grinnikend toe, al deed het hem goed om het hardop te horen van Iro zelf. Theneras pakte Iro zijn hand en nestelde zich tegen hem aan, genietend waarna hij luisterde naar diens Shadraanse woorden en voelde zijn hand door zijn haren gaan. Het liet hem glimlachen en hij knikte. 'Yeah, Yeah that i do. En ik vergeet het niet, promised. Ik leef in het hier en nu, denk soms aan de toekomst maar dat is niet meer dan normaal denk ik, en ik geniet van elke seconde.' Vertelde hij hem waarna hij wat anders, beter, ging liggen. Wederom luisterde hij naar de leerkracht en hij lachte er zachtjes om waarna hij stil viel toen de oudere man diens hand op zijn wang legde en zachtjes streelde met zijn duim. Automatisch leunde hij wat in naar de aanraking toe en legde zijn hand over die van Iro. Theneras was voor kort even stil, genoot van het moment en glimlachte vol tedere affectie voordat hij antwoordde. 'Yea.. marruh, ik kan er zeker voor zorgen dat jij me wél voelt? En dat ik licht ben, betekent alleen maar dat ik makkelijker op te tillen ben.' grijnsde hij plagend voordat hij zachtjes lachte en daarna zijn keel schraapte. 'Ik.. Het was nog erger toen ik hier net kwam. Een jaartje op de straat plus de suasama doet dat. Het tussen jaar, na mijn umh ontsnapping maar voor de straat zeg maar, bij de vriendelijke meneer Adams heeft vrij weinig uitgemaakt daarin, al eas het prettig iemand te hebben..Maar nu ben ik hier gelukkig en onder andere het eten en een select aantal mensen hier doet me goed.' Glimlachte hij zachtjes maar vrolijk.

Theneras stemde in wat de keuken betreft. Ach hij kon zijn leerling toch niet zonder keuken laten als hij er graag iets klaar wilde maken toch? Misschien dat het ongewoon was, maar zolang niemand iets door had was het zo'n ramp ook niet. Iro kon enkel grijnzen op de woorden van Theneras over dat hij zich wel gewichtig zou kunnen maken. Plus dat iemand die licht woog zeker niet ongemakkelijk zou zijn op te tillen. 'Dat geloof ik je. ' zei Iro en toen Zijn leerling begin te spreken over waardoor het komen kon luisterde hij rustig. 'Tja, je moet het maar zo zien. Van je verleden kun je maar leren dan van je toekomst. Het staat open en er kan nog van alles gebeuren.' het klonk vreemd om dit te zeggen, maar ergens had hij deze woorden ooit eens gehoord, maar waar?

Hij luisterde stilletjes en aandachtig naar Iro zijn woorden, en Theneras kon niets anders doen dat die beamen. Hij knikte dan ook nadien de oudere man gesproken voordat hij een antwoord formuleerde. 'Dat is meer dan waar.' begon hij, half glimlachend. 'Van het verleden kan je ook enkel en alleen maar leren. Dan weet je in het vervolg of je bijvoorbeeld een actie nogmaals kan doen, of beter niet enzo.' kort haalde hij zijn schouders op. 'En beter dat de toekomst nog open staat.' grijnsde hij zachtjes. 'Ik zou het maar niets vinden als het bleek dat je toekomst, je leven, door iemand anders uitgestippeld was. No thanks.' Antwoordde hij half gruwelend en half grinnikend. Iro's hand pakte de jongen daarna zachtjes van zijn wang af, waarna hij hun vingers verstrengelde. Gewoon, omdat het kan en hij die urge random had. 'Wat me ook niets lijkt, al kan ik snappen waarom er genoeg zijn die het wél zouden doen als het kan, is zien of weten wat er gaat gebeuren. Ik weet het liever niet, leef mijn leven en geniet. En keuzes maken, dat is iets en dat doen we allemaal iedere dag. Ah well., Ik zie wel wat en wie er allemaal op mijn pad komt en ik merk wel wat er allemaal gebeurd.'Verzuchtte hij, half geamuseerd terwijl hij wat met Iro zijn vingers speelde. 'Maar goed. Het hier en nu is belangrijker dan de toekomst, vind ik, en het verleden maakt ons wie we zijn.' Zachtjes en teder glimlachte hij naar hem, nuzzelde kort met zijn neus tegen de zijne (al grinnikend) en liet zijn ogen daarna weer al het mooie uitzicht rondom hem in zich op nemen. Kort keek hij naar Lilly en haar soortgenootjes, naar de mooie bloemen die belicht werden door de paar zonnestralen, eventjes naar Revas die zich had terug getrokken in één van de schaduwen en liet ze daarna weer op Iro landen. 'Als ik je zeg, dat jij hier het mooiste uitzicht bent, geloof je me dan?' Vroeg Theneras hem met een ietwat scheve glimlach.

Iro moest even grinnikend om Theneras zijn woorden. Ze waren gewoon waar en het zou zeker niet handig zijn als men hun toekomst kende natuurlijk. 'Zo is het maar net. Leef je leven tot de problemen komen die je dan op kunt lossen. Zo leef ik tenminste. Jij hoeft dat niet te doen als je dat niet wilt.' zei hij en glimlachte even naar Theneras en luisterde verder naar zijn leerling. Die zijn neus langs die van Iro haalde. Het kietelde eventjes en daar moest hij eventjes om giechelen. Tja ook mannen konden dat ook al was het eigenlijk een meer vrouwen kwaaltje. Tenminste dat vond iro zo. De vraag van Theneras liet Iro even rond kijken. 'Helemaal. Maar het is hier ook gewoon prachtig.' zei hij en sloot heel even zijn ogen om te genieten van alle geluidjes om hem heen.

Met een zachte glimlach luisterde de jongen naar Iro zijn woorden en hij knikte een paar keer. 'Mh-hm. Ik weet dat ik het niet precies zo hoef te doen als jij, maar je woorden zijn waar. En eigenlijk, ja, probeer ik wel ongeveer hetzelfde te leven als hoe jij doet.' Gaf hij al nek krabbend en half grijnzend toe. Theneras babbelde wat verder waarna de jongen zijn neus langs die van Iro wreef. Het liet de ander giechelen en dat liet de jongen zachtjes grinniken. Dat had cute geklonken en het liet zijn binnenste op een heerlijke vrolijke manier kriebelen. Op zo een manier die hem bijna het gevoel gaf dat hij aan het smelten was. Nog altijd zachtjes grinnikend beet Theneras op zijn eigen onder lip. Hij stelde Iro een vraag. Hij was half retorisch maar het antwoord van de oudere man liet hem zachtjes glimlachen. Hij hummde kort voordat hij zich ietsjes tegen hem aan nestelde, lippen dicht bij de anders zijn oor. 'Mh, Wat een ego~ Het ermee eens zijn dat jij hier het mooiste bent. So self-assured. Heh, it’s true though, so I approve whole heartedly.' grinnikte de jongen zachtjes en speels. 'En true. Alles hier is inderdaad gewoon prachtig, dat valt niet te ontkennen.' Murmelde hij zachtjes verder. ‘Maarruh, jij bent toch echt wel de nummer één hoor.' Fluisterde hij half in Iro zijn oor waarna hij kort en geluidloos lachte. Zijn warme adem had een paar rode lokken van hem doen bewegen. Hierna liet hij zijn lippen kort en zachtjes over Iro zijn oorschelp gaan. Met een zacht, laag geluidje vanuit zijn keel verbrak hij dat contact om zich daarna op zijn rug te rollen en zijn handen onder zijn hoofd te leggen. Voor even had hij naar de man naast hem gekeken en naar hem geglimlacht. Eigenzinnig en toch wel warm tegelijkertijd. Hierna liet hij zijn ogen weer naar de flora en fauna van deze plek gaan. Want hoeveel hij er ook van hield om naar Iro te kijken en te luisteren (En let’s be honest, moe zou hij daar niet van worden) Waren de kleine witte en roze bloemen omringd door de fel groene bladeren en bruine takken, ook magisch om naar te kijken. Met een tevreden zucht nam hij alle kleine details van de planten en stenen op het overwoekerde plafond in zich op. ‘Ik kan hier echt uren blijven en uren naar kijken en van genieten.’ Sprak hij op een halve fluistertoon om dan zijn iets droge lippen te bevochtigen. Het zorgde ervoor dat de koelte in de lucht nog merkbaarder werd voor de jongen, en hij rilde lichtjes. Ook al probeerde hij het zo goed als hij kon te onderdrukken. ‘Al wordt het langzaam aan wat donkerder en kouder. Dus het gaat of zo regenen of we zijn hier al een hele tijd en is het einde middag, begin avond.’ Grinnikte de jongen lichtjes geamuseerd. Normaal gesproken, kon hij de tijd zien door de verschillende klokken of (als hij zich buiten bevond) aan de positie van de zon of sterren. Maar hier op deze plek was alle benul van tijd aan hem ontgaan, en een zak of polshorloge had hij niet. Nooit gehad. Het nooit nodig geweest en hoewel het nu handig zou zijn, zou hij zou zo iets enkel en alleen maar kwijt raken of snel breken. Dat zou meer dan zonde zijn. Dus de moeite gedaan om er eentje te bemachtigen (zij het via geld, zij het door te stelen) had hij niet.

Theneras probeerde een beetje zo te leven zoals Iro dat deed. Hij keek zijn leerling even aan, maar knikte toen. 'Zolang je geen grote fouten gaat maken dan is het goed.' zei hij en toen Iro instemde met het uitzicht dat zich hier verspreiden moest Theneras even zachtjes grinniken onder de woorden dat Iro een Ego had. Iro keek hem heel even vragend aan, maar toen snapte hij wat de jongen  bedoelde met uit zicht en begon Iro hard te lachen. 'Knup! Dat bedoelde ik niet! Maar alles om ons heen zoals jezelf nu net beaamt.' lachte hij nog half en kneep Theneras zachtjes in zijn wang. Al was het wel fijn om te horen, dat Theneras hem een prachtig uitzicht vond. Hierna liet Theneras zijn lippen kort en zachtjes over Iro zijn oorschelp gaan. Met een zacht, laag geluidje vanuit zijn keel verbrak hij dat contact om zich daarna op zijn rug te rollen en zijn handen onder zijn hoofd te leggen. Voor even had hij naar de man naast hem gekeken en naar hem geglimlacht. Eigenzinnig en toch wel warm tegelijkertijd. Hierna liet hij zijn ogen weer naar de flora en fauna van deze plek gaan. Want hoeveel hij er ook van hield om naar Iro te kijken en te luisteren (En let’s be honest, moe zou hij daar niet van worden) Waren de kleine witte en roze bloemen omringd door de fel groene bladeren en bruine takken, ook magisch om naar te kijken. Met een tevreden zucht nam hij alle kleine details van de planten en stenen op het overwoekerde plafond in zich op. Iro vond het een fijn gevoel en kreeg er even de kriebels van. Het geluidje was een uitdaging voor hem geweest om de jongeman niet vast te pakken en hem een zoen te geven. Hij was nog steeds in een grote puzzel verwikkeld bij de keuze wie hij nu echt meer lief had. Eigenlijk beide, maar dat was nu juist zo moeilijk! Ja Theneras had gelijk naar al het moois hier kon je uren naar liggen kijken en er gewoon geen genoeg van krijgen. 'Gelijk heb je, maar de natuur is gewoon prachtig.' zei Iro en sloot voor even zijn ogen tot Theneras weer begon te spreken. Hij opende zijn ogen weer en ging recht zitten. 'Dan kunnen we beter terug gaan. Het kan hier beneden nog erg fris worden namelijk. Tot zo'n 5 graden.' zei iro terwijl hij opstond en zijn hand opnieuw naar Theneras uit stak.

Toch wel lichtelijk geamuseerd keek de jonge knul Iro aan. ‘Ik zal proberen geen grote fouten te maken. Maar well, je weet nooit of je een grote fout gemaakt hebt tot dat het al gebeurd is. Al snap ik wat je bedoelt. Ik doe gewoon wat voor mij goed voelt en ik maak een voor mij, juiste beslissing.’ Vertelde hij al schouder ophalend. Zijn woorden hierna hadden de man vragend doen laten kijken waarna hij in lachen uitgebarsten was. Dit liet de jongen vrolijk grijnzen. Hij luisterde naar Iro’s nog half lachende woorden en knipperde toch even lichtelijk verbaasd toen de docent hem zachtjes in zijn wang kneep. ‘Mhh, Ik weet dat je het niet zo bedoelde.’ Grijnsde hij ‘Maar ik kon het niet laten, het klonk zo leuk.’ Grinnikte de jongen half plagend en half geamuseerd. Hierna had hij zijn lippen kort langs de ouder man zijn oorschelp laten gaan, om zich daarna op zijn rug te draaien en te kijken naar het plafond. Kort glimlachte hij naar de man naast zich en Theneras sprak over hoe hij hier uren zou kunnen door brengen. Iro beaamde zijn opmerking. Er echt op reageren deed hij niet, de achttienjarige Shadraan maakte enkel een instemmend geluidje en knikte half. De koudere atmosfeer van de omgeving liet hem kort kippenvel ervaren, iets wat hij hardop verwoorde. Het opzitten van Iro, liet Theneras naar hem kijken terwijl hij luisterde naar de woorden van de leerkracht. ‘5 graden?’ echode de jongen terwijl hij Iro zijn uitgestoken hand aanpakte. ‘Dat is behoorlijk fris ja.’ Beaamde hij. ‘Laten we hier dan inderdaad maar niet te lang blijven hangen. Ik ben niet zo van de kou.’ Hierna krabbelde hij overeind terwijl hij nog altijd Iro zijn hand vast hield. Hij glimlachte kort naar hem, bood met een zachte trek beweging van zijn hand om Iro overeind te helpen (niet dat het echt nodig was maar toch) en keek daarna kort naar Lilly en de rest. Hij was benieuwd hoe zij met de kou om zouden gaan, of ze met zijn allen bij elkaar zouden gaan zitten, zich zouden gaan verschuilen tussen de planten of dat ze zich in groeven tussen de stenen. Of dat ze helemaal geen last zouden hebben van de kou. Maar dat waren vragen voor een andere keer. Een kleine rilling trok weer over zijn rug. De temperatuur was inderdaad al aan het zakken. Mentaal vertelde hij Revas dat ze zo zouden gaan, en daarop kwam het dier weer tevoorschijn vanuit één van de donkere hoeken. ‘Finally.’ Klonk de wolf zijn zware, half mopperende stem in Theneras’s hoofd. Hierna richtte hij zijn blauwe ogen weer op de man naast hem, afwachtend. ‘Ready? Of is er nog iets wat je hier wil of moet doen?’ Vroeg hij hem, hoofd tikkeltje schuin.

Iro knikte op de woorden van Theneras dat hij zijn best zou doen geen grote fouten te maken en de rest waar hij het over had. De volgende plagende tonen na Iro's lach bui klonken gewoon weg te schattig. 'Snap ik, je bent nog een jonge knaap die zegt wat er op zijn tong ligt.' zei iro en knipoogde naar Theneras. De temperatuur daalde al snel en dat merkte Theneras op na zijn docent even geplaagd te hebben. Iro vertelde hoe koud het hier kon worden. Dat was eigenlijk in alle drie de seizoenen wel. Als het hier ging vriezen dan kon het wel eens 10 tot 15 onder nul worden, maar dat was nog warm met de kou van buiten aangezien het hier verder goed beschut lag en de wind hier geen vrij spel had om binnen te komen. Iro was op gestaan en had Theneras zijn hand toe gestoken onder het mum dat ze dan beter konden gaan. Aangezien Theneras niet van de kou hield. De jongeman nam zijn hand aan zijn hand aan en trok zich op voor hij melden dat ze weg konden of dat Iro hier nog wat moest doen. Reaper kwam al aangevlogen en landen op zijn schouder. Iro schudden zijn hoofd en ging de jongen en zijn Soul beast voor de weg terug die ze gekomen waren.

(Yes internet doet het weer even!)