The burning flames [Yang]

De vogeltjes floten, een straal blauwe hemel en de zon die warmte gaf. Het was een prachtige dag en dat was te merken in de school. Winterjassen waren vervangen door jasjes en zonnebrillen waren uit de kast gehaald. Ondertussen waren we allemaal de winter al vergeten. Drake bevond zich op een klein veldje, om hem heen stonden wat afgebroken muren en rotskluiten. Zijn hartslag ging als een razende te keer en het zweet stond hem op het voorhoofd. Hij droeg een zwarte joggingbroek, maar geen shirt doordat hij het zo warm had. Wel droeg de jongen een zwarte pet om de haren uit zijn gezicht te houden en tegen de zon. Hij voelde zich energiek en genoot van zijn eigen goed getrainde lichaam. Je zou het niet van zijn lange dunne lichaam verwachten als je het zo zag, maar Drake was niet voor niets nogal populair onder de meiden hier op school. Hij bewoog soepel en gecontroleerd. Terwijl hij voortbewoog met verschillende vechttechnieken, wat er uitzag als ninjutsu met vuur was hij opgegaan in zijn bewegingen. Eerder deze ochtend had hij bij een slaapkamer een briefje achter gelaten. Het was niet groter dan 10 cm bij 5, van wat harder karton. Drake had het onder haar deur geschoven met de text: '12:00 bij de Old Ruins. Gr, Dragon.' Hij was benieuwd of ze wist wat hij er mee had bedoeld. Yang had hij een paar weken terug ontmoet in Oak's Field. Het had nog gesneeuwd en ze hadden een gezellige dag gehad in het café. In de tussentijd had Drake veel aan zijn hoofd gehad, was Hayden gekomen en.. weer terug gegaan met haar eigen reden, dus had Drake niet veel tijd gehad. Nu hij zich ook weer meer op zijn training kon concentreren, had hij besloten haar er ook bij te betrekken omdat ze zo graag wilde leren hoe je dat draakje van vuur maakte. Drake was klaar met zijn opwarming, dus slaakte hij even een diepe zucht waarna hij naar het muurtje liep waar hij zijn waterfles op had neergezet. De koude vloeistof voelde heerlijk in zijn verhitte lichaam. Ook keek hij op zijn horloge en zag dat het al bijna tijd was.

Het was een veel te mooie, warme, lente dag en de gehele school genoot daar van. Als een lente lief hebber kon Yang natuurlijk niet achter blijven. Ze was door de zon rond acht uur gewekt en had besloten een goed ontbijt te nemen en daarna te gaan joggen. Ook al zat ze niet meer bij de bende en had ze nu niet meer elke week kungfu les ze wilde toch in conditie blijven. Hierom jogde ze vaak en trainde in de gymzaal, of buiten, wanneer het kon.
Ze vond het zeker geen straf, niet dat ze er mee te koop liep, maar ze genoot er vaak van als ze haar getrainde lichaam liet werken. Iets wat ze had mee gekregen door de jaren mee te doen in de straat gevechten. Soms miste ze het sparren met andere mensen wel maar ze mocht niet klagen over de dummies in het gymlokaal. Het was tenminste beter dan niets.
Na het ontbijt was ze zich gaan opfrissen en vond in haar kamer een mysterieus briefje. Er stond op dat ze om twaalf uur bij de Old Ruins moest zijn. Zelf was ze niet bang aangelegd dus had direct besloten dat ze zou gaan kijken.
Het enige wat ze zich afvroeg was wie ‘Dragon’ zou zijn. Ze had een tijdje nagedacht maar besloot al snel te gaan joggen omdat ze anders vast zou blijven hangen in haar denk sleur. Ze zou het wel zien als ze daar was, en als ze een enge stalker had zou ze die waarschijnlijk laten kennis maken met haar vuisten.

Met een zucht wreef ze het zweet van haar voorhoofd af en trok haar hoge paarde staart nog even aan. Het was lente maar het voelde bijna als zomer, zo warm dat het was. Zelf hield ze van de lente en vond het dus heerlijk om even buiten te zijn. De vogeltjes floten en bloesem viel sierlijk van de bomen. Een zicht waar Yang de schoonheid zeker van apprecieerde.
Ze had een heel stuk gejogd en had gemerkt dat het bijzonder heet was vandaag. Hierom was ze even stil gaan staan in de schaduw van een hoge ruïne. Met een hand graaide ze in haar broek zak om het papiertje te vinden.
De jonge dame had haar gewoonlijke leren vingerloze handschoendjes aan, een weide zwarte jogging broek en daar onder haar gewone all stars. Op de jogging broek droeg ze een los zittend wit hemdje waarvan de kraag laag uitgesneden was en de armsgaten heel laag en weid waren, waardoor je deels de huid van haar zij kon zien. Het was maar deels, want onder dat hemdje droeg ze een zwarte kroptop met mouwtjes. Dit zodat ze niet haar bh en dergelijke zou showen maak ook haar schouders en boven rug bedekt zouden zijn waardoor niemand haar littekens kon zien. Gelukkig sloot het hemdje achter bij haar nek aan en waren de armsgaten net hoog genoeg zodat het litteken op haar onderrug ook bedekt was. Misschien was het schaamte, of wie weet wel angst, maar iets maakte het dat ze liever niet had dat mensen de littekens zagen. Gelukkig had ze er niet zoveel problemen mee aangezien ze heel veel kon maskeren met haar kleding.

Ze griste het papiertje uit haar broek zak en las nogmaals de tekst. Het begon tegen twaalf uur aan te tikken en ze was bij de Old Ruins. Nu was alleen de vraag waar bij de Old Ruins. Het was nou niet dat de plek zo super klein.
Met een zucht stapte ze om de hoge ruïne heen en begon te lopen, om zich heen kijkende of ze iemand zag. Enkele meters gingen voorbij en ze had nog steeds niemand gevonden. Er moest toch wel een beter manier zijn om iemand te zoeken.
Haar zilveren ogen gleden naar de hemel en reflecteerde de azuur blauwe lucht. Bij het zien van de lucht en een vliegende vogel kwam er een idee in haar op, en deed ze een facepalm bedenkende waarom ze daar niet eerder op was gekomen. Ze zocht twee naast elkaar staande hoge ruïnes op, een soort rotsblokken of brede pilaren, en bleef er enkele meters voor staan. Onderzoekend keek ze naar de twee pilaren en knikte uiteindelijk besluitend waarna er een grijns op haar lippen verscheen. Nog even strikte ze haar veters en zetten zich daarna schap tegen de aarde.
Ze haalde diep adem om vervolgens, met hulp van lucht magie, razend snel naar een pilaar te rennen en omhoog te springen wanneer ze er ongeveer twee meter van af was. Toen ze de wand van de pilaar bereikt had plaatsten ze haar voeten er tegen aan en zetten met een lucht stoot af waardoor ze schuin omhoog naar de andere pilaar vloog. Ze sprong dus als het waren tussen de twee pilaren door waardoor ze steeds hoger kwam. Deze actie herhaalde ze een paar keer bij beide pilaren tot ze boven aan de pilaar kwam en met een sierlijke sprong terecht kwam op de bovenkant van het stuk gesteente.

Met een fluitend geluidje keek ze naar beneden. ‘Das toch wel meer dan vijf meter hoog,’ sprak ze waarna er een voldane grijns op haar gezicht verscheen en ze om zich heen keek. Het uitzicht vanaf hier was erg mooi, met erg mooi als een understatement. Het was meer dan mooi. Yang glimlachte breed met een twinkeling in haar ogen. Tevreden maakte ze een geluidje en rekte zich uit.
Helemaal opgenomen door het moment schrok ze op toen ze zich bedacht dat het waarschijnlijk bijna twaalf uur was. Snel keek ze naar beneden of ze iemand zag waarvan ze zou denken dat die zichzelf Dragon zou noemen.
Nadat ze niemand had gespot sprong ze naar een andere hoge ruïne om daar weer te kijken. Voor een normaal iemand stonden de ruïnes te ver uit elkaar om er naar toe te springen. Het was nu dan ook dat Yang haar lucht magie nogmaals erg handig van pas kwam.
Enkele pilaren verder spotten ze een persoon toen ze bij de rand van de pilaar ging staan. Ze hurkte neer en bekeek wat de persoon aan het doen was. Het zag er uit als vecht technieken, misschien ninjutsu. Toen de persoon duidelijk in het zicht was herkende ze zijn gezicht meteen. Het was Drake! Bij de gedachten aan hem legde ze direct de link met de naam Dragon. ‘Natuurlijk!’ zei ze en tikte met haar hand tegen dr hoofd aan. Vervolgens keek ze weer naar Drake en merkte op dat hij geen shirt aan had. ‘Pfft, show off,’ lachte ze binnensmonds en stond op om te kijken hoe ze bij hem terecht kon komen. Het was nog enkele meters verder maar met een flinke lucht sprong moest het wel te doen zijn.
Ze liep naar de andere kant van de pilaar en zetten een sprint in. Bij de rand zetten ze zich af en gaf nog een schop in de lucht. Na enkele meters, van een soort van vliegen, begon ze naar beneden te vallen. Met een soort salto kreeg ze het voor mekaar dat haar voeten naar beneden wezen. De grond kwam steeds dichter bij en onder haar zag ze dat Drake van haar af liep en omringt was door lage muurtjes. Met wat behulp van haar lucht magie en op het laatst hiermee af te remmen, wist ze behendig neer te komen op een muurtje waarbij ze automatisch door haar knieën zakte. Terwijl zij neer was gekomen had hij met zijn rug naar haar toe gestaan en had waarschijnlijk de windvlaag gevoeld die Yang had gecreëerd. Nu zat ze gehurkt op een muurtje en wist, dankzij de jaren freerun en kungfu ervaring, haar evenwicht te behouden.

‘Uitslover,’ sprak ze droog en grijnsde toen hij om keek. Bij het zien van zijn slanke goed getrainde lichaam kon het niet anders dan dat ze even moeite deed niet als een typisch meisje te reageren. Al de gedachten en ‘meisjes’-gevoelens die op kwamen borrelen duwde ze snel weg terwijl ze met haar hand wuifde. Ze wilde daar op het moment echt niet mee bezig zijn en daarbij kwam ook nog dat ze Drake amper kende. Dus was dit toch puur op zijn goed getrainde lichaam gebaseerd. I mean, kom op, welk meisje zou nou niets voelen bij het zie van zo iets. (WHY MOON WHY?! XD)
‘Goeie vecht technieken trouwens.’ Soepeltjes sprong ze van het muurtje af. ‘Dat was een soort ninjutsu, toch?’ De grijns maakte plaats voor een vriendelijke glimlacht.
Vervolgens keek ze zoekend om zich heen en bleef kijken toen haar ogen op Drake vielen. Ze stak haar vinger op en wees naar hem.
‘You must be Dragon!’ riep ze terwijl ze het papiertje uit haar zak haalde en omhoog hield. ‘Of ik heb serieus een enge stalker,’ lachte ze en liet het papiertje in vlammen op gaan.

ooc: hopelijk vind je em goed ;-; sorry voor de veel te lange lengte D: x3
Oh en ik reageer later nog opt andere topic en dan sluit ik et ;D
EDIT OH BTW ENGELS IS BIJ MIJ, dus yang en luci, GWN KOVOMAKAANS XD

Met concentratie bewoog Drake zijn lichaam in hoeken die moeilijk leken maar voor hem niet waren. Eerst waren het echt ninjutsu technieken, tot hij op het vuur uit ging. Toen veranderde zijn bewegingen wat omdat hij ook het vuur moest produceren. Hij draaide het soepel en liet vuur ontstaan vanuit zijn handen en met sommige sprongen vanuit zijn voeten. Dit was zijn favoriete manier van een opwarming omdat hij ook een soort gevoel van dansen had, al was hij in dansen zelf niet heel erg goed. Enkel wanneer hij zijn eigen passen mocht bepalen. Drake genoot erg van zijn trainingen omdat hij zijn lichaam dan voelde bruisen. Alles voelde snel, krachtig en doeltreffend. Zijn doel was eigenlijk een van de oude muren die er stond en aan het einde was het ding helemaal zwart. Expres had hij het niet laten ontploffen. Het zou zonde en niet nodig zijn. Regen zou het zwarte wel afspoelen. Uiteindelijk wreef Drake even over zijn gezicht waarna hij door het bezwete zwarte haar ging, ook zijn bovenlichaam glom wat van het zweet. Hij liep naar de rotswand waar hij zijn fles water had staan om even bij te komen en het minder warm te hebben. Dat was ook alleen maar erger met dit weer, al vond Drake het weer heerlijk.

Drake had door zijn concentratie op zijn eigen technieken alleen niet het meisje gezien dat half door de ruins had gevlogen. Hij keek op zijn klokje naar de tijd en zag dat het al bijna tijd was. Nogmaals een slok van zijn water. ''Uitslover'' hoorde hij opeens een meisjes stem zeggen. Hij zag een grijnzend smoeltje toen hij zijn hoofd naar haar draaide. Drake grinnikte. ''Hai there Yang. Uitslover? Ahw, dat was pas mijn opwarming.'' Drake hees zich omhoog om op het muurtje te zitten. Zo te zien had het meisje tegenover hem ook gemakkelijke kleren aan gedaan en Drake vond dat niet erg om te zien. ‘Goeie vecht technieken trouwens.’ Drake zag hoe ze van het muurtje af kwam waar ze net nog op stond. ''Thanks' ‘Dat was een soort ninjutsu, toch?’ ''Onder andere ja, ik gebruik het graag in het begin van mijn trainingen.''Opeens stak Yang haar vinger op en wees naar hem. Drake keek wat verbaasd. ‘You must be Dragon!’ Drake wreef even over zijn neus en keek haar aan. ''Ehh ja, dat ben ik. Jij wilde een tijd geleden een keer dat trucje met dat draakje van me leren weet je nog. Ik zou vandaag gaan trainen, dus ik dacht, ik laat het jou even weten. Dus wat zeg je er van, zin om te sparren en dat trucje?''

__
Technieken die Drake hier ook gebruikt:
Spoiler:

Van boven op de ruïne had ze toe gekeken hoe de jongen zich voort bewoog. Hij bewoog zich op een manier dat het moeilijk leek wat hij deed, een manier die Yang herkende als ninjutsu. De manier veranderde echter toen er vuur in het spel kwam. Beheerst wist hij vuur te produceren uit zijn handen en voeten. Het had er fascinerend uit gezien. Haast een dans waarbij het vuur zijn partner was en hij de leidende partij.
Geheel geboeid had Yang toe gekeken en kon het niet laten enig ontzag voor de jongen te voelen. Hij had zulke mooie bewegingen, goede technieken en controle over het vuur dat bijna elke beginnende vuur magiër er wel bewondering voor zou hebben.
Ze vond het altijd prachtig om te zien als mensen vuur als element gebruikte. De spreuken vond ze ook mooi maar het besturen er van was toch net iets merkwaardiger vond ze. Gewoon het pure gezag hebben over een element zo verwoestbaar en krachtig als vuur. Bij het zien hiervan borrelde het verlangen om zoiets gelijkwaardigs te kunnen in haar op.
Al van jongs af aan had ze iets met vuur en was het dan ook geen verrassing toen het bleek dat ze ook een vuurmagiër was. Het was echter pas op SSA dat ze goed les er in kreeg, dus kende ze nu nog maar een handje vol spreuken, los van de dingen die ze zichzelf ooit had aangeleerd.
Luchtmagie daarentegen was ze erg begaafd in en kon het element besturen alsof het niks was. Dit bleek maar weer met de actie dat ze naar beneden sprong en simpel weg met lucht sturing haar val wist te breken en behendig neer kwam op het muurtje. Ze had de jonge vuurmagier aangesproken om daarna van het muurtje af te komen en hem te complimenteren op zijn technieken.
Hij had verbaasd gekeken toen ze haar vinger naar hem had opgestoken. Ze had een korte binnensmonds grinnik laten klinken en luisterde verder naar wat hij antwoorden. Bij zijn woorden knikte ze en liet de herinnering door zich heen gaan als een film. Hij had haar benaderd om met hem wat te drinken wanneer haar shift in de Bokkenburcht over was. Ze hadden gekletst over van alles en uiteindelijk had hij een vuur draakje tevoorschijn getoverd. Het was een prachtig iets om te zien waardoor Yang het graag wilde leren. Nadat hij haar vraag of hij het haar wilde leren had beantwoord was hij al snel vertrokken met de mededeling dat hij nog wat te doen had.
Hierna had ze hem wel eens door de gangen zien lopen maar was altijd te druk bezig met school om hem aan te spreken. Ze vond het echter fijn, dat na al die tijd, hij haar niet vergeten was. Had ze toch wel een goede indruk achtergelaten.

Bij het woord sparren krulde haar lippen duidelijk omhoog door de vlaag van vreugde die ze voelde. De maanden dat ze hier was had ze getraind tegen dummy's of onzichtbare tegenstanders. Hierdoor had ze het sparren met mensen wel gemist. Ook al kwam daar fysiek contact bij kijken, iets wat ze vervelend vond bij de meeste mensen.
Bij de realisatie dat zo dadelijk iemand haar zou aanraken werden haar ogen even groot en keek ze Drake bijna geschokt, twijfelend aan. Ze wist niet wat het was, maar al van kleins af aan had ze het naar gevonden als vreemdelingen haar aanraakten. Haar moeder had het geschoven op haar verleden met ziekenhuizen. Yang zelf vond dit wel logisch klinken dus had het geprobeerd te accepteren. In het algemeen had ze er niet veel last van maar op momenten zoals dit was het toch wel lastig. Vooral omdat dit een zwakkere kant van haar was die ze liever niet aan mensen liet zien.
Het was echter haar enthousiasme voor sparren dat groter was dan het ‘probleem’. Dus met een slok van haar water, waardoor ze even een seconde voor zichzelf had gecreëerd, had ze de negatieve emoties weg geduwd.
Ze liep weer naar het muurtje toe en plaatsten haar flesje er op. Vervolgens draaide ze zich om en grijnsde terwijl ze haar handschoentjes strakker aan trok. ‘Voor een potje sparren kan je me altijd wakker maken,’ sprak ze en liep dichter naar Drake toe.

Voor het midden van het, soort van, veldje stopte ze en ademde even in terwijl ze haar ogen sloot. Vervolgens verplaatste ze haar linker voet schuin naar achter en haar rechter ietsje naar voren zodat ze breder en schuiner stond, ook zakte ze een beetje door haar knieën. Door deze twee handelingen kon ze beter haar balans behouden in een gevecht. Terwijl ze dit had gedaan had haar romp, dus ook haar schouders, mee bewogen. Nu stond haar gehele lichaam ongeveer in een hoek van 45 graden, linksom, weg gedraaid van Drake.
Hierna bewoog ze sierlijk haar onderarmen armen in een halve cirkelende beweging voor haar boven lichaam. Ze stopte op het moment dat haar rechter onderarm voor haar zij hing en deze schuin omhoog naar Drake wees. Terwijl ze haar linker onderarm, weer schuin omhoog wijzend, enigszins verdedigend voor haar romp hield. Uit automatisme had ze haar handen gebald tot vuisten maar opende deze op het moment dat ze stil stond, beseffende dat ze Drake niet echt wilde verwonden.
Het leek op een standaard oosterse-vecht-begin pose maar hier en daar was er net iets anders aan. Dat waren dingen die Yang door de jaren zichzelf had aangeleerd, en hierdoor deze stance haar eigen had gemaakt. Sterk maar lichtvoetig, aanvallend en verdedigend, zo had haar sifu haar dat geleerd.

Haar oogleden gingen omhoog en haar zilveren ogen keken de jonge aan. Kort grijnsde ze om vervolgens een serieuze blik op te zetten. Waar haar mond hoeken nu recht waren en niks van emotie verrieden, was het echter de felle twinkeling in haar ogen die verklapte dat ze pretty excited was. Ze voelde hoe ze controle kreeg over haar lichaam, hoe de adrenaline begon te stromen en haar concentratie volledig gericht was op Drake en de omgeving. De geweldige sensatie van trainen.
Op het eerste gezicht zou je het niet verwachten van het kleine meisje dat ze wist hoe ze moest vechten. Door haar vaak vrolijke uitstraling kwam ze nogal oppervlakkig en onnozel over. Niets was echter minder waar want de vele jaren van training hadden haar echt wel dingen geleerd. Dingen die normaal stoere jongens kende, jongens zoals Drake en jongens waar ze mee op schoot vroeger. De meeste mensen waren dan ook vaak verrast als ze haar zagen wanneer ze haar begin pose aan nam en/of in actie kwam. Het verschil tussen haar bubbly happy kant en serieuze gecontroleerde kant was als het verschil tussen dag en nacht. Je kon haast zeggen dat ze een compleet ander persoon was wanneer ze haar houding veranderde. Een houding die ze met trots droeg maar ook vele duistere herinneringen aan had. Een van de weinige dingen die ze goed kon en ten positieve had over gehouden aan haar verleden bij de gang.
‘Come at me, pretty boy,’ sprak ze grappend uitdagend en wachten tot hij zijn eerste move maakte. Normaal gesproken zou ze zoiets niet snel zeggen maar als ze eenmaal in dr zone zat, durfde ze opeens een stuk meer.

ooc: Hopelijk vind je em leuk/goed en kan je dr wa mee^^

Drake had zichzelf al opgewarmd en voelde hoe het bloed door het diepste van zijn aderen stroomde. Zweet stond op zijn licht gebruinde voorhoofd. In de zon trainen kreeg je het natuurlijk warm van maar je werd ook wel een beetje bruin. Hij haalde een hand door zijn haren terwijl hij nu zag dat Yang naar hem toe gekomen was. Drake keek haar aan en had een neutrale maar ook open blik op zijn gezicht. Hij had het meisje toen ontmoet in de bokkeburgt en begon haar steeds meer te mogen ook. Toen Drake voorstelde om te gaan sparren werd Yang erg enthousiast. Drake kon het aan haar zien en de jongen moest grinniken. Hij had vroeger ook wel moeten vechten, op school werd hij gepest en het was voor hem geen gekke gewoonte om weer na een pauze op gesprek te moeten bij de decaan. Als jongetje, helemaal onder de blauwe plekken en een bloedlip, maar wel een vastberaden blik in zijn donkere ogen. Hij liet het kaas niet van zijn brood eten en het zou hem niks verbazen als hij dingen had gebroken bij andere jongens wanneer hij een woede aanval had gehad. Niet dat hij zich er dan nog wat van kon herinneren. De jongen werd dus vanaf kleins af aan al als een probleem geval bestempelt, niet dat hij het vechten nou expres deed. Wat het wel veroorzaakte was dat Drake zelf ook pest gedrag ontwikkelde om zichzelf er mee te beschermen. Zo lang hij niet het doel was ging alles goed, maar het ging echter vaker fout. Toen hij later van school getrapt was en zijn eigen boontjes mocht doppen, besloot Drake Sarkas te worden. Bij de lessen tot Sarkas, moest je ook goed je eigen lichaam leren beheersen. De man die hem trainde leerde hem dus ook Ninjutsu, wat hij nog op de dag van vandaag beoefende.

Uiteindelijk stonden ze tegenover elkaar. Het viel Drake ook op dat ze gelijk al een een van de vele goede begin posities staan. Drake stond in een wat soepelere houding. Een voet naar voren, die ander achter hem waarbij hij wat door zijn knieën zakte. Zijn handen had hij ook op een simpele vecht manier ontspannen omhoog gehouden. Drake had goed geleerd nu dat wanneer je vocht, je ook ontspannen maar geconcentreerd moest zijn. Het liefst je hoofd leeg maken en volledige controle over je eigen lichaam hebben. Je eigen lichaam echt kennen was uiterst belangrijk in deze vechttechniek. Drake zag Yang veranderen in haar houding maar ook haar focus lag nu anders dan het vrolijke meisje dat hij uit de kroeg leerde kennen. Hij was benieuwd naar wat ze kon. Drake zou wel voorzichtig zijn aangezien hij dat ook niet goed kon inschatten. ‘Come at me, pretty boy,’ Drake grijnsde en keek haar met fonkelende ogen aan, sprak niet. De wind waaide door de zwarte lokken op zijn hoofd en hij genoot van de adrenaline die door zijn lichaam gierde. Hij was aan zet en besloot een move te maken door onverwacht naar haar te duiken, zijn been uitstak, precies het evenwichtsplekje te raken al was het niet hard, zodat ze uit balans zou raken. Al snel kwam hij weer omhoog en zette af tegen haar schouder waardoor de kans nog groter werd dat ze viel. Dit waren hele simpele dingetjes want Drake wilde haar eerst meten op vaardigheid, dan pas zou hij het serieus nemen.

And the sparring
has begun

Oefenen, sparren, vechten, spierpijn, wonden, gebroken botten, blauwe plekken, rusten, genezen, oefenen, sparren.. Al die jaren, ook al zat ze nog niet in de bende, had ze dit riedeltje wekelijks herhaald. Ze was veel ziek geweest en was soms heel zwak. Maar zelf op die momenten wist ze zichzelf zo ver te krijgen om naar de dojo te gaan. Al zat ze maar te kijken of mensen toe te juichen, ze vond het heerlijk om daar te zijn.
Op dagen dat ze zich beter voelde leerde ze veel. Het ging nooit snel genoeg voor haar maar de sifu wist haar geduld bij te praten. Ze sparde met de jongens, was altijd een stuk kleiner, maar ze respecteerde haar omdat ze enorm vriendelijk en vrolijk was.
Ze was een soort blij katje die tussen de grote honden door rende. Ook al waren het grote honden, ze hadden een voor een een goed hart en wilde het kittentje voor geen goud echt pijn doen. Ten irritatie van het kittentje soms, omdat ze het moest leren. Hierom hield ze zich niet in bij de honden, na veel oefenen natuurlijk. Uiteindelijk leerde de honden dat ze echt wel tegen een stootje kon en vanaf toen was het pas echt spannend en wonderbaarlijk.
Met al die jaren ervaring, leren en oefenen werd ze er best goed in. Ja, ze was vaak ziek, ja ze was niet een van de sterkste, ja ze was een meisje, maar het sierde haar, het bracht haar hoop en kracht. Iets wat dit meisje zeker kon gebruiken. School ging niet geweldig, vrienden had ze ook niet veel, om nog maar te zwijgen over haar gezondheid. Het enige waar ze echt goed in was, was vechten.
Niet omdat ze zo venijnig was, misschien een beetje. Maar vooral kwam het doordat dat het enige was waar ze zich al die jaren aan vast had kunnen houden en van genoten had. Het was haar leven, het was een stukje van haar, iets wat ze nooit meer los zou laten en altijd van zal blijven genieten. Het was het enige waar ze écht goed in was.

Een grijns was op zijn lippen verschenen en een bekende fonkeling laaide op in zijn ogen. Een fonkeling die Yang maar al te vaak bij zichzelf had gezien of bij haar vorige vrienden.
De wind deed haar fel rode paarden staart op waaien. Het zorgde er ook voor dat de plukjes die langs haar gezicht vielen kort voor haar gezicht heen wapperde. Het enige geluid hoorbaar was dat van de wind die door de bladeren speelde. Beide waren ze gefocust maar toch ontspannen. Twee vechters die goed aan elkaar gewaagd waren.
Onverwachts, met een redelijke snelheid, dook hij naar beneden en raakte haar been met het zijne bij een evenwichts- punt. Het was niet hard, dus ze voelde geen pijn, het was wel hard genoeg om haar even te doen wankelen waardoor haar focus naar haar benen toe ging. Terwijl zij hier mee bezig was zag ze in haar oog hoek dat hij overeind kwam. Zijn hand kwam naar voren richting haar schouder. Als hij zou raken zou ze nog meer van haar evenwicht kwijt raken, maar Yang liet het niet zo ver komen.
Net op het moment dat zijn hand haar rechter schouder raakte, maar nog geen echt duwtje had gegeven, greep ze met haar linker hand zijn pols vast en met haar rechter zijn onder arm. Vervolgens draaide ze om haar as, verplaatste haar voeten, tegelijkertijd bracht ze zijn hand naar haar heup toe en draaide zijn arm zo dat de buitenkant van zijn elleboog gewricht nu naar boven wees. Toen ze in de goede houding stond plaatste ze haar rechter onder arm op zijn elleboog en zetten hier druk op waardoor er een duidelijke ‘’lock’’ in kwam. Ze wist dat als ze door ze zou duwen ze zijn arm kon breken, maar dat ging ze niet doen aangezien ze hem niet echt wilde pijnigen.
Nu stond ze dus gedraaid van hem af en had zijn arm in een lage lock gezet waardoor hij zeker moest bukken. Ze had het erg vlug gedaan alsof het niks was. Then again zat het ook in haar automatisme dus echt kwalijk kon je het haar niet nemen. Het was echter wel zo dat na een seconden van hem zo vast te houden dat ze besefte wie ze zojuist vast had, een nog vrij onbekend persoon.
Snel keek ze dus, enigszins geschokt, over haar schouder naar hem om, om te checken of alles goed was. Ergens had ze de neiging hem los te laten en te verontschuldigen. Het was echter iets aan Drake, misschien kwam het door zijn compliment van enkele maanden terug, waardoor ze zich op haar gemak voelde en bijna zeker wist dat ze gewoon haar zelf kon zijn. Zelfs de kant waar ze de meeste mensen mee kon afschrikken.
‘Hehe, ik kan em voor je breken als je wilt?’ vroeg ze dan ook grappend, wat aangaf dat ze zich relaxed voelde, en gaf een kort momentje iets meer druk waardoor hij, hoogstwaarschijnlijk, een kleine pijn scheut in zijn elleboog voelde.

♥

OOC:

Drake voelde de zon op zijn kruin schijnen. Warm en intensief was het, maar hij genoot en nu vooral dat hij een sparringspartner had kon de jongen er nog extra van genieten. Dit was vooral omdat in je eentje trainen was toch iets heel anders. Een stuk rots reageerde niet terug. Je had wel mensen op school die gerust ook wat van vechtsporten af wisten, maar Drake was niet altijd geïnteresseerd in alle personen. Enkel hen observeren was wel zijn hobby. Drake was niet de jongen die dan naar een persoon toe zou lopen voor een spontaan gezellig praatje. Hij had zijn eigen maniertjes met dingen doen. De personen waar hij wel interesse in had konden dat merken. Zowel positief als negatief. Hij genoot van de geur die het gras afgaf. De bomen en de geur van de hete stenen onder de hete zon. Drake begon het gevecht omdat Yang hier om vroeg, hij vond het prima en besloot uit te testen wat ze kon. Hij bewoog soepel en probeerde haar al snel op evenwicht te pakken. Yang reageerde iets sneller dan verwacht toen hij de laatste zet tegen haar wilde geven. Ze pakte zijn hand, hij zag haar een draai maken waar hij in mee werd getrokken als het ware. Daardoor kwam hij in een onbeweeglijke situatie terecht waarbij zij de arm van Drake kon breken, dat beaamde ze ook. Drake grinnikte even, ze wist nog niet dat Drake niet van het opgeven was en dat ook nooit zou zijn. Te lang had hij al in zijn leven moeten vechten. ''Dat zou ik maar niet doen, juffie.'' sprak Drake, duidelijk op scherp staand. Opeens liet Drake zich naar beneden zakken zodat ze minder grip zou hebben op de arm. Hierdoor had hij iets meer bewegingsruimte en zijn andere arm was ook nog vrij. Die arm dook naar de grond waar hij naar haar achillespees greep en hier kort maar wel met wat krachtig in kneep. Dit zou hoogstens vervelend aanvoelen en haar misschien ook uit balans brengen. Toen hij zijn arm losser voelde worden trok hij hem gelijk naar zich toe waardoor hij nu volledig uit haar greep was. Daarna kwam hij weer omhoog om haar met een redelijke harde vuistslag in haar lever te raken. Niet zo hard om haar echt pijn te doen maar misschien genoeg om haar te laten vallen.

--
Het is prima, maak je geen zorgen.
Ik hoop voor jou dat dit prima is.

roundhouse
kick

Nadat ze hem in een lock had gezet en beaamde dat ze zijn arm kon breken hoorde ze hem grinniken. Bij dit geluid, een teken dat aangaf dat hij niet zo maar zou opgeven, kon Yang het niet laten om breed te grijnzen. Ze hoorde zijn stem en hierbij voelde ze gewoon zijn scherpe sfeer. Een sfeer gecreëerd door adrenaline en sparren. Een sfeer waar Yang toch wel erg veel van hield en zeker had gemist de afgelopen maanden.
Opeens verplaatste Drake zijn boven lichaam naar beneden. Ze voelde hoe de grip van haar lock losser werd. Ze wilde zijn arm alweer terug pakken maar voordat dit haar lukten voelde ze hoe er vervelend in haar achillespees werd geknepen. Een scheut, veroorzaakt hier door, schoot door de achterkant van haar kuit heen en even maakte ze een geïrriteerd geluidje. Dat was een nasty move om iemands aandacht af te leiden, bedacht ze zich.
Ook al was het een sneaky iets wat Drake had gedaan, het had wel gewerkt. De grip om zijn arm was bijna volledig weg en ze zag in haar oog hoek hoe hij zijn arm terug trok. Snel wilde ze om draaien om er op te reageren maar Drake, die het blijkbaar al iets serieuzer begon te nemen, was haar voor en raakte haar met een vuist op de plek van haar lever.
Het was zeker geen zachte klap geweest en de vuist was geen vuist die voor de eerste keer iets raakten. Deze vuist had al meerdere dingen geraakt en was daardoor bijna zo hard als staal geworden. Iets wat haar sifu op een gegeven moment over haar vuist zei toen ze aan het sparren waren en hem wist te raken. Mensen met vuisten zoals dat waren zeker geen groentjes in de vecht wereld.

Om de klap zo ‘goed’ mogelijk te kunnen absorberen was Yang een beetje naar achteren gedeinsd. Ze voelde hoe haar maag enigszins pijnlijk begon aan te voelen en hield hierom haar hand er op. Een normaal mens zou na z’n klap wellicht opgeven. Een normaal meisje zou hierna zeker weten stoppen. Yang daar in tegen was en apart geval als het ging om klappen krijgen. Waar het iemand anders uitputten, leek het wel alsof zij er juist gemotiveerd door werd. Alsof ze door de pijn meer adrenaline kreeg en deze haar juist ‘sterker’ maakten. Op deze manier had ze dan ook sommige bloedbaden gewonnen waarna ze vervolgens helemaal in elkaar zakten. Niet heel gezond zou je zeggen maar deze dame was dan ook niet altijd de meest ‘verstandigste’ persoon.

Als een vlammetje waarbij je zojuist een druppeltje olie had gedaan leek Yang haar ziel te ontbranden. Met een gevaarlijke, felle twinkeling, wat ergens iets weg had van een vonk, keek ze op naar Drake. ‘Nice one,’ sprak ze en een brede grijns sierde haar lippen.
Vervolgens, misschien wat onverwachts aangezien ze nogal vlug op haar voeten was, rende ze richting drake. Ongeveer een meter voor hem hief ze haar achterste been op, met de vaart die ze had gekregen door de korte sprint draaide ze zich om haar as heen. Met haar been zwiepte ze door de lucht en raakten met de boven kant van haar voet zijn maag.
Het was geen enorme harde kick zoals Yang gewend was. Maar nadat ze zijn stoot had gevoeld, en naar achter had moeten deinzen, ging ze zich iets minder in houden. Dit resulteerde er in dat de klap die hij in z’n buik kreeg wellicht een beetje pijn deed en hem naar achter moest laten stappen wilde hij zijn evenwicht niet verliezen. Ze had zich nu nog weten in te houden maar vroeg zich af of ze dat wel vol kon houden als ze nog meer klappen kreeg.
Menig mens, niet zo getraind als deze twee vlammen hier bij de ruïne, zou deze actie te langzaam uitvoeren waardoor de jongen gemakkelijk had kunnen weg springen. Deze jongedame daar in tegen wist echt wel dat ze haar snelheid flink omhoog moest gooien wilde ze hem raken. Het lukte haar niet altijd maar deze keer had ze het voor elkaar gekregen om haar voet in zijn buik te planten. Nu maar hopen dat ze ook rap genoeg haar voet weer terug kon trekken anders had ze al z’n idee wat zijn volgende move kon zijn. En dat was niet bedoeld op een positieve manier.

♥

ooc:

Zijn hand schoot omlaag als een adder om haar achillespees te kunnen pakken. Dit had daadwerkelijk en ook duidelijk effect. Hij hoorde haar er op reageren en Drake grijnste tussen de concentratie door even. Al snel na die reactie had Drake zijn arm weer vrij. Dit was voor hem erg voordelig en nu had hij weer zijn eigen bewegingsruimte, daar maakte de jongen ook gelijk gebruik van door snel te handelen. Hij was nog laag en wist dat hij dit in een aanval gebruiken kon. Daarom kwam hij omhoog met de vaart van opstaan maar op dat zelfde moment kwam hij ook op Yang af en raakte haar in haar lever. Dit was een plek die je later ook nog voelen zou. Het was gewoon zo dat Drake van haar wilde weten tot hoe ver ze kon gaan en wanneer het teveel was. Echt heel veel pijn zou hij haar ook niet doen want Drake had samen met zijn inzicht ook een getraind lichaam die rake klappen kon uitdelen. Nu hij haar in haar buik raakte voelde de jongen de stof van haar shirt en hoe deze ook mee bewoog met zijn vuist. Drake trok zich terug waarbij hij zag dat Yang haar hand op de plek had waar hij had geraakt. De jongen had ook gevoeld hoe ze naar achteren was gestapt. Ze leek even te moeten healen, Drake was nog steeds alert. Hij zag haar opeens opkijken en Drake keek haar recht in de ogen, hij zag hoe ze haar energie had herpakt en nu strijdlustig verder wilde gaan. Drake apprecieerde het want hij begon er net lol in te krijgen, al vond hij het ook niet erg als ze wilde stoppen. Misschien zou hij in de volgende aanval magie gebruiken, net wat haar aanval hier nu was. ‘Nice one,’ hij reageerde er niet op, was te geconcentreerd. Half onverwacht kwam het been van Yang omhoog dat hem in zijn buik raakte. Er was een duidelijke oehf te horen, maar gelijk als reactie had Drake dat hij met een achterwaartse radslag meer ruimte tussen hen in bracht. Deze actie had kracht vereist maar dat maakte Drake niet uit. Hij wreef ook even over zijn buik, waarna hij naar Yang keek. ''Okey, voelt geweldig dit. Ik hoop dat je klaar bent voor het echte werk.'' sprak Drake met serieuze en uitdagende stem. Hij keek Yang met avontuurlijke ogen aan. Daarna sprong hij tegen de muur op, daarna sprong hij naar de rand van een ander. Hierdoor was hij van het ene moment naar het andere nu ongeveer twee meter boven haar. Het ding was wel dat Drake niet wilde dat ze in het ziekenhuis belande dus daarom gaf hij haar meer dan dat hij bij een echt serieus gevecht zou doen. Hij sprong en riep in zijn sprong: ''All units to the sky, we have an air attack!'' hiermee sprong hij dus eerst nog een meter de lucht in. Toen hij naar beneden kwam ontstond er een vlam rond zijn voet, deze werd gericht op Yang.

Air attack?
I'll show you an Air attack!

Door haar trap in zijn maag had ze een duidelijk ‘oehf’ geluid gehoord. Misschien was de trap toch iets té hard geweest. Deze gedachte verdween echter snel toen ze zag hoe hij een achterwaartse radslag deed. Even maakte ze een fluit geluidje van hoog naar laag om aan te geven dat ze lichtjes onder de indruk was.
Ze zag hoe hij over zijn buik wreef en vertelde dat het een geweldig gevoel was. Hierom moest Yang grijnzen en was enigszins blij om te weten dat ze niet de enige bikkel hier was. Dan wist ze wat ze met ham aan moest. Niet dat ze nu opeens vol uit zou gaan, maar toch.
Alsof hij een spinkhaan was sprong hij opeens tegen een muur aan om daarna naar een andere te springen en zo ongeveer twee meter bovenhaar uit te komen. Met grote ogen van verbazing had ze zijn sprongen gevolgd en vroeg zich af hoe die dat voor elkaar had gekregen zonder air magic. Vervolgens sprong hij nog een meter in de lucht en riep een episch iets, aankondigend dat hij een air attack zou doen.

Met een vlammende voet naar haar uitgestoken kwam hij recht op haar af. Hij was nu ongeveer drie a vier meter boven haar en hij had geroepen dat er een ‘air attack’ aan kwam. Lachend met vervolgens een grijns had ze zijn roep beantwoord. In haar hoofd had ze direct al een paar manieren waarop ze hem neer zou kunnen halen. Omdat hij een sparpartner was en dus niet ‘the real deal’ had ze gekozen voor de minst wreedste. En daarbij gebruikte hij magie, dus mocht zij dat vast ook doen.
Een seconden nadat hij had geroepen en duidelijk was hoe hij wilde aanvallen verschenen er vleugels vanaf Yang’ rug. Door de grote armsgaten hoefde ze niet de moeite te doen om haar shirt uit te trekken, wat ze trouwens erg fijn vond. De vleugels pasten, mede dankzij het rekbare stof, door de gaten heen en ontvouwde zich tot een indrukwekkend aanzicht.
Wanneer haar vleugels ontspannen waren raakte de punten van de laatste veren net niet de grond. De vleugels waren dus bijna net zo groot als de jonge dame zelf, misschien nog wel groter. Deze extra ledematen waren versierd met veren die verschilde van wit tot zilver. De buitenste paar veren waren echter ongeveer zo rood als haar haren en zorgde voor een karakteristiek trekje.
Op Puffoon waren er vele geweest die haar vleugels prachtig hadden gevonden en van mening waren dat ze goed paste bij haar. Yang zelf was er dan ook meer dan tevreden mee en vond het, ook al deed ze dit niet vaak, heerlijk om ze te gebruiken. Ze was dan ook erg begaafd geworden in de vlieg kunst. Natuurlijk kon ze altijd nog dingen bij leren en vloog ze niet als de air politie maar beter dan gemiddeld was ze vast wel.

Met haar voeten zetten ze zich schrap en boog een beetje door haar knieën. Vervolgens sprong ze de lucht in en gebruikte haar air magic om met een flinke snelheid langs Drake af te sjezen en zo boven hem uit te komen. Zwevend, dankzij haar vleugels, hing ze boven de jongen in de lucht. Hierdoor wierp ze een grote schaduw op de grond waar je duidelijk een set vleugels bij zag.
Nog geen tien seconden had ze stil gehangen in de lucht wanneer ze alweer naar voren dook. Met een behoorlijke snelheid dook ze als een jacht vogel die een prooi had gespot op de jongen af. Nog altijd met de grijns op haar gezicht voelde ze hoe de lucht langs haar af ging en zo haar kleren deed wapperen. Bij Drake plaatste ze haar handen op zijn schouders en duwde hem, met haar opgebouwde snelheid, naar beneden. Nog voor hij haar, misschien, had kunnen vast grijpen kwam de grond gevaarlijk dichtbij en leek het even alsof ze hem de stenen in zou stoten. Dit was wel iets wat ze kon doen maar dat bespaarde ze hem.
Met een slag van haar vleugels naar voren remde ze hun val grotendeels af waardoor ze de jongen als het waren op de grond neer legde. Vervolgens, snel genoeg zodat hij nóg niks terug kon doen, plaatste ze haar onder benen langs zijn middel en ging boven op zijn buik zitten. Werkelijk waar, als dit geen sparren was dan zou Yang totaal zijn geflipt door de hoeveelheid van fysiek contact. In plaats daar van bleef ze echter kalm en duwde met haar linker hand zijn schouder tegen de grond aan. In een oogwenk hief ze haar rechter hand, gebald als een vuist,op. Klaar om hem een mep in zn gezicht te verkopen. De spanning die nu tussen de twee hing was vergelijkbaar met dat van twee roofdieren die een stilte moment hadden middenin een gevecht.
De verwachte stoot op zijn smoel werd echter vervangen voor een lachje van haar kant. Vervolgens rechtte ze haar rug om zo ook de druk van zijn schouder af te halen. Ze liet haar vuist ook wat zakken en tegelijkertijd verdwenen haar vleugels weer.
Toen het lachje eindigde keek ze hem aan. ‘Seriously, an air attack on an air mage?’ vroeg ze hem en een grijns sierde haar lippen terwijl ze naar de jongen keek die zo zojuist had gevloerd.

♥

ooc:

De jongen vloog de lucht door en bewoog zijn lichaam in volle snelheid die hij bij zichzelf kon opbrengen. Zijn zwarte haar wapperde in de wind en ondertussen kon hij het wel uitschreeuwen. Niet door pijn, niet door woedde, maar gewoon het heerlijke gevoel dat hij weer tegen iets of iemand kon vechten gaf hem erg veel adrenaline die hij er lang niet uit had kunnen laten. Terwijl Drake in zijn duik op haar af vloog zag de jongen nu in enkele seconden haar prachtige vleugels verschijnen. Drake wist dat ze een air magican was, dus dit verbaasde hem ok niet heel erg veel. Veel air magicans hadden vleugels en Drake was ook wel eens een paar keren jaloers op ze geweest dat ze vrij door de lucht konden scheren zonder dat de zwaartekracht ze op de grond hield. Het enige wat Drake een beetje kon wat vuur onder zijn voeten weg schieten waardoor hij hoog de lucht in kwam, maar echt vliegen zou het nooit worden. Het was wel zo voor Yang, dat ze geen idee had tegen wie ze vocht. Zijn vlammende ogen keken scherp naar haar en er stond een grijns op zijn gezicht. Ooit had hij in school toernooien mee gevochten, meerdere malen had hij gewonnen en zelfs Savador had moeite met Drake. Het was misschien niet het strijden in een leger, maar Drake wist erg goed hoe hij vechten moest. De jongen stoof op de gevleugelde meid af. Hij zag nu hoe ze echter langs hem heen schoot en dat op die manier zijn aanval niet meer effectief zouden zijn. Opeens had hij handen op zijn schouders en keek Drake om. Ze duwde hem naar de grond en een seconde was Drake bang dat ze hen te pletter zou laten storten, maar hij wist van Yang wel beter dan dat. Ze remde net op tijd af en Drake glimlachte toen hij voelde dat ze hem voorzichtig op de grond neerlegde. Opeens zat ze op zijn blote buik, het verraste Drake wat maar hij genoot van zijn uitzicht. Er verscheen een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Dus e was nu ook van plan om op zijn gezicht in te slaan? Hm, echt niet. Ze liet het bij een glimlachje, Drake grinnikte even. ‘Seriously, an air attack on an air mage?’ hij draaide met zijn ogen. ''It must be okey to play a little.'' Drake legde zijn handen op haar benen en deze kropen nu langs haar middel omhoog. Zijn warme handen namen plaats op haar heupen. Even dacht hij er aan om met zijn eigen bekken omhoog te komen, maar wist dat hij dan te ver ging. In plaats daar van keek hij haar aan en streek met zijn vinger langs haar tedere wangetje, krulde met zijn vingers in het rode haar. Hij kwam omhoog met zijn gezicht heel erg dichtbij. Hij kon haar zoette geur in zijn neus opnemen. Zijn warme fonkelende ogen keken heel diep in die van haar. Het bezwete haar bewoog mee in een zachte bries, hij beet even op zijn lip. Het moment was misschien een paar seconde maar leek eeuwen te duren hoe de gezichten maar een paar centimeter bij elkaar verwijderd waren. Net toen Drake met een bijna hypnotiserende blik haar had gevangen, hij hield haar achterhoofd zacht vast bewoog hij met zijn middel. Ook zijn arm drukte hij tegen haar schouder en hield haar heup vast. Hij zette af met zijn voet en op deze manier rolde hij nu op haar. Hij hield zich omhoog met zijn strak gespannen armen en keek nu met een triomfantelijke blik op haar neer. Hij bewoog zijn wenkbrauwen even omhoog met een pestende blik. ''Or not?'' Drake blies in haar gezicht, niet hard maar speels. Daarna kriebelde hij door haar kruin waarna de jongen opstond om water te pakken.

Burning up
like fire

Hij had geglimlacht wanneer hij bleek te realiseren dat ze hem niet echt te pletter zou laten slaan. Nadat ze hem neer had gelegd was ze boven op hem gaan zitten. Zoals bij de meeste jongens waar bij ze dit deed, of ze het nou bewust of onbewust deden, verscheen er een vermakelijke grijns op zijn gezicht. In haar gedachtes had ze dan ook gerold met haar ogen en clichématig ‘Boys’ gezegd. Dit bleef echter in haar hoofd omdat haar volgende woorden de woorden waren over de airattack. Ze had z’n vermoede dat Drake een erg goede vechter was. Maar waarom hij een air attack deed bij haar, was voor haar een raadsel.
Dit raadsel werd echter beantwoord met een draai van zijn ogen en de woorden, ‘It must be okay to play a little.’ Bij de woorden had ze haar hoofd quasi hopeloos geschud terwijl haar ogen waren gericht naar de azuur blauwe hemel. Opeens, omdat ze had gekeken naar de lucht en haar tegenstander niet in de gaten had gehouden, voelde ze twee warmen handen op haar heupen. Een aanraking die ze herkende. Het was niet persé een slecht aanraking, maar ze wist ook niet of ze het als goed ervoer. Daarom had ze haar ogen weer op hem gericht.
Op het moment dat ze hem weer had aangekeken voelde ze hoe er vingers langs de zachte huid van haar wang streelde. Een van de weinige plekken waar ze geen stug litteken weefsel had. Verdoofd door dit plotse, enigszins aangename, gevoel kon ze niet direct reageren. Als het Drake niet was geweest, of als ze geïrriteerd was geweest, had ze de hand weg geslagen en was opgesprongen. Maar nu bleef ze hem ademloos aanstaren, niet goed bevattende wát er zo juist gebeurde.
Om haar alleen nog maar meer apathisch te maken kwam de jongen opeens overeind. Ze voelde hoe ze van zijn buik afgleed en zo op zijn schoot terecht kwam. Met een korte blik keek ze naar beneden, een automatisme om te kunnen zien hoe ze een volgende aanval kon doen. Toen ze haar ogen weer terug bracht moest ze moeite doen geen gezicht te trekken, maar verwijden wel haar ogen zich. Door de manier waarop hij omhoog was gekomen zaten ze nu intiem dicht bij elkaar. Hun gezichten en lichamen maar enkele centimeters van elkaar verwijderd.
Eerder deze dag had ze een meisjes reactie weten te voorkomen. Maar nu, nu zijn warme vlammende ogen in haar koele zilveren ogen tuurden, kon ze een lichte roze blos op haar besproeten wangen niet verhinderen. Dit was echter niet het enige wat er gebeurde aangezien ze voelde hoe haar hart een slag over sloeg en ze hierdoor haar adem inhield.
Met grote ogen staarde ze de jongen aan. Ze rook de branderige geur die van hem af kwam en kon elke contour van zijn gezicht duidelijk zien. Het viel haar op dat zijn ogen licht bruin waren, maar meer naar de oranje kant toe helde. Het was een prachtig warm kleuren spectrum en ze zou zweren dat ze er vuur in zag fonkelen. Als of de warmte van zijn ogen bezit van haar had genomen voelde ze hoe er een hitte ontstond op de plekken waar hun huid elkaar raakten. Het leek wel een soort vuur wat was ontvlamt op het moment dat Drake zo dichtbij haar was komen zitten.
Een briesje deed haar haren op waaien en kort slikte ze. Niet wetende wat ze moest denken in dit moment waarin de tijd leek stil te staan. Gevangen in een onbekende, overweldigende warmte en een hartslag die net zo snel was als toen ze sparde.
Ze zag hoe hij op zijn lip beet en even was ze bang dat hij haar zou zoenen. Ook al was het angst wat ze voelde ergens, diep van binnen, was er natuurlijk ook het gevoel van verlangen. Iets wat Yang zichzelf had afgezworen na het incident met Liam. Ze vond het dan ook ergens vervelend dat dit nu kwam opzetten bij een persoon die ze gewoon als vriend wilde zien.
Op het moment dat deze kleine spark van begeerte op kwam zetten voelde ze hoe hij met zijn middel bewoog. Door de plekken waar hij haar vast hield wist hij het voor elkaar te krijgen om haar om te draaien. Na deze draai voelde ze hoe haar rug de stoffige grond raakte en zag hoe hij met gestrekte armen boven haar hing. Even helemaal gedesoriënteerd knipperde ze een paar keer, keek van rechts naar links en bij het hoorden van zijn stem keek ze weer omhoog. Op naar een Drake die een pestende blik droeg.
Ze voelde hoe hij speels in haar gezicht blies. Hierdoor kneep ze haar ogen dicht en trok een krampachtige gezichtsuitdrukking waardoor haar fijne neusje plooien kreeg. Het was een gezicht vergelijkbaar met wanneer je iets zuurs proefde. Vervolgens voelde ze hoe hij door haar kruin kriebelde waarbij ze een voor een haar ogen opende. Een reactie die je kreeg waarna je zojuist een kitten op de neus had getikt.

Nu ze weer naar de blauwe lucht keek haalde ze weer gecontroleerd adem en hoopte dat haar hartslag zou zakken. Zo ook wenste ze dat de blos van haar wangen zou verdwijnen aangezien ze op die manier meer prijs gaf dan ze eigenlijk wilde.
Enkele seconden gingen voorbij, maar in Yang’s drukke hoofd leken het wel uren. Informatie van wat er net gebeurt was gierde door haar gedachtes heen. Ze probeerde weer vat te krijgen op de situatie.
Nadat alles weer wat helderder werd, en de meisjes feels ook gekalmeerd waren, krulde er weer een grijns om haar lippen. Zij was vast niet de eerste bij wie ze dit had gedaan, bedacht ze zich.
Nu, nog meer dan alle eerdere momenten, herkende ze Drake in een van de types die in haar bende hadden gezeten. Het waren jongens die gladjes hun hand over je lieten glijden en er zwoele woorden bij toverde waardoor je gehypnotiseerd werd.
Sommige van die jongens waren verschrikkelijke personen die de grenzen van meiden niet waardeerden en deze maar al te graag overschreden. Zodat de meiden bedwelmd en huilend onder hen lagen wanneer ze haar zo ver hadden gekregen om de slaap kamer binnen te gaan. Yang verachten dit soort jongens en had er dan ook vele afgeslagen. En afgeslagen was een nette manier om te benoemen wat ze precies bij die jongens had gedaan. Als zij eenmaal boos was geweest dan konden die jongens enkele dagen niet meer dat bed uit, door meerdere redenen dan een.
Los van deze jongens waren er echter ook gladde types die diep in hun hart een goed persoon waren. Er waren vele redenen waarom jongens, of meiden, playerig gedrag gingen vertonen. Zo had ze eens een verhaal gehoord over een jongen die gedumpt was door zijn vriendin en daarom helemaal los ging bij vele meiden. Zelf keurde ze het niet perse goed, mede omdat zij totaal niet z’n persoon was. Maar ergens wist ze zeker wel sympathie op te brengen voor hun verhalen. Ze was een tolerant persoon en had geleerd van haar moeder, een licht magiër, te kijken naar meer dan alleen wat je met je ogen ziet. Ze was dan misschien geen licht magiër, of aura lezer, maar er zat zeker wel een sprankje hooggevoeligheid in deze jongedame.
Na deze gedachte stroom zuchtte ze en kwam met een soepele beweging, waarbij ze haar voeten omhoog gooide en zich afzetten het haar handen, omhoog. Ze had natuurlijk de hulp van haar lucht magie anders was er een kans geweest dat ze gewoon weer terug zou vallen op de grond.

Eenmaal recht overeind zag ze dat Drake met zijn rug naar haar toe stond en zijn water pakte. Een brede grijns verscheen bij haar en het laatste beetje fysieke lef borrelde in haar op. Met een lucht techniek zweefde ze geluidsloos op hem af. Achter hem plaatste ze haar voeten weer op de grond en haalde even diep adem om dat beetje moed aan te wakkeren. Vervolgens sloeg ze haar armen om zijn schouders heen en drukte zich zelf tegen zijn ontblote rug aan.
‘Zo behandel je vast elk meisje.’ Sprak ze op een zwoele toon waaraan je duidelijk kon horen dat ze het grappend bedoelde. Om enkele seconden daarna te zuchten.
‘You’re worth so much more.’ Fluisterde ze, hard genoeg zodat Drake het zou horen. Haar toon had gemeend en bedroefd geklonken. Gemeend omdat ze het vanuit haar hart sprak. Bedroefd omdat ze het betreurde dat hij dit waarschijnlijk zelf niet wilde in zien.
Yang zorgde er voor dat het moment lang genoeg duurde zodat het bij hem door dring. Maar hield het zo ook kort genoeg dat het niet de sfeer van de hele middag zou verpesten. Om het moment op tijd te eindigen versterkte ze haar grip om zijn schouders en maakte een draai met haar lichaam. In de draai wist ze hem naar beneden te krijgen en wierp hem dus op de grond.
Met een triomfantelijke houding die ze van hem had gestolen liep ze om hem heen en knielde bij hem neer. Ze plaatste haar ellebogen op haar knieën en haar kin in haar handen. Nonchalant blies ze een rode lok uit haar gezicht gevolgd door een lachje.
‘Spelen doe je met speeltjes.’ Sprak ze na kort gelachen te hebben. ‘Im not a toy Drakey boy. Im rather one of the guys then.’ Na deze woorden sierde er een glimlach om haar lippen waardoor ze er eerder schattig als een kitten uit zag, dan stoer en bad als een leeuw.
Ze kwam weer omhoog en boog iets voorover waarna ze haar hand uitstak om hem overeind te helpen. Een vriendelijk gebaar dat ze hem niks kwalijk nam en hem ook niet veroordeelden.
Ze bedoelde de woorden die ze zojuist had gesproken niet boos, niet streng en ook niet dwingend. Ze zei het omdat ze hem juist mocht. Ze wilde vrienden met hem kunnen zijn. En ze wist, dat als hij te ver zou gaan, ze hem niet normaal meer aan kon kijken. Laat staan vrienden met hem zijn.
Want nadat gebeuren met Liam wilde ze nooit meer dat iemand haar zou aanraken op de manier zoals hij dat had gedaan. Een manier die toen geweldig voelde, maar waar ze zich nu nog voor schaamde en zichzelf misschien wel voor verachte.
Ze kon niet ontkennen dat de aanraking van Drake geheel onplezierig was. Maar zolang ze niet over het gebeuren met Liam heen was, en de jongen voor haar haar nog zag als ‘speeltje’, wist ze dat ze dit van zich af moest houden. Voor haar eigen veiligheid, maar toch ook voor die van de jongen en zeker voor die van hun pas beginnende vriendschap.
Een zucht rolde over haar lippen na de gedachten over Liam. Kort sloot ze haar ogen om deze daarna weer met een glimlach te openen. Ze keek de jonge, waar ze graag bevriend mee zou worden, vriendelijk aan als een geruststellend teken.
Terwijl ze hem aan keek, en wachtte op zij reactie, hoopte ze vurig dat hij niet zou merken dat er een geschiedenis lag achter de woorden die ze zo juist had gesproken en de manier waarop ze had gezucht en haar ogen had gesloten. Hij hoefde het niet te weten, nu nog niet in ieder geval, en wie weet wel nooit. Voor nu was hij een beginnende vriend, en wie weet welke kanten dat allemaal op kon gaan, maar dat zou de tijd uitwijzen.

♥

ooc:

Hij had in de gaten dat hij bij deze aanval een verkeerde zet had gemaakt, maar nu hij dus niet meer op een vechtende manier kon winnen, dan zou hij wel winnen op een andere manier. Het was meer om Yang uit te testen inplaats van een serieuze aanval. Nu hij door haar op de grond gelegd was zou hij haar laten zien dat hij van wel meer markten thuis was dan alleen gevechten. Drake wist niet hoeveel Yang van hem af wist en waren dat dan de gangverhalen of dat ze mensen kende die hém kende. Hij slikte en probeerde zijn truc uit door heel dichtbij te komen. Het was een sfeertje tussen hen twee om aan een zijde draadje te hangen, alsof de hele wereld en de tijd om hen heen even stil stond. Alles stopte en de twee jonge personen keken elkaar diep in de ogen. Haar grijze kleur deed hem denken aan de kleur van een grijze duif. Het rode haar dat langs haar frêle gezichtje hing wiegde mee in de wind. Hij kon haar geuren in zich opnemen en genieten van haar aanwezigheid. Hij glimlachte en beet daarna zachtjes op zijn lip, hierdoor werd hij nog aantrekkelijker. Drake zag tot zijn genoegen dat ze een blos op haar wangen had staan en dat vond hij ook plezierig. Zijn vingers streken door het rode haar, het voelde zacht aan en hij vond het een fijne handeling. Het moment leek eeuwen te duren maar het was hoogstens een paar seconden geweest. Net toen ze zou denken dat hij haar zou zoenen, woelde hij haar om zodat hij boven haar kwam te liggen. Dit eindigde hij door in haar verbaasde gezicht te blazen die gelijk betrok. Drake grinnikte en keek haar speels aan. Om de frons van haar gezicht te halen aaide hij als het ware op haar kruin en stond op.

Ondertussen had Drake erge dorst gekregen door het vechten en het was ook een warme dag. Met rustige stappen liep hij naar het muurtje waar zijn water nog klaar stond, achter zich liet hij Yang liggen en liet haar doen wat ze wilde. Het water was verfrissend en voelde als een bevrijding van de hitte die hij gevoeld had. Om het extra te verkoelen bracht hij zijn fles omhoog en drupte wat water op zijn eigen kruin. De druppels liepen gelijk door zijn zwarte haren heen en Drake slaakte een zucht bij het heerlijke gevoel. Zijn borst ging op en neer en hij voelde wat druppels zijn gezicht bereiken, maar deze wreef hij over zijn eigen gezicht heen, daarna schudde hij zijn hoofd om de rest niet teveel op zijn eigen half ontblote lichaam te laten komen. Hij wreef over zijn neus en merkte dat hij helemaal nog niks van Yang had gehoord, precies op dat moment voelde hij onverwacht haar armen om zijn buik heen. Zijn wenkbrauwen schoten wat verbaasd omhoog, hij grinnikte en keek over zijn schouder om daar het rode haar te ontdekken. ‘Zo behandel je vast elk meisje.’ hij draaide zijn hoofd terug en beet nu op zijn bovenlip. Hij had het ook wel verwacht, zijn naam was een bekend en geliefd iets onder de meisjes dus waarom zou ze het niet weten. Hij keek even omhoog naar de paar wolkjes aan de lucht. Hij had zijn gewoontes en behoeftes en dat hield in dat hij daar ook zijn reputatie aan te danken had. Daarom deed hij nu alsof zijn neus bloedde om haar niet teveel pijn te doen. ''Ehh, ja ik ben erg aardig tegen, meisjes. Alleen, is het wel weer zo dat ik niet zo vaak samen met een meisje vecht zoals jij dat doet, Yang.'' sprak hij zacht.

‘You’re worth so much more.’ hoorde hij uit haar mond komen. Drake knipperde even niet begrijpend, hij leek naar zijn neus te kijken wat hem in gedachten liet verzinken. Meer waard? Ze moest eens weten, hij was een product van verraad en had ook nooit mogen bestaan. Hoe vaak hij in zijn leven in zijn rug gestoken was en wat hij in zijn kindertijd te voorduren had gehad. 'If you only knew the half of it' schoot er door zijn hoofd. Weinig wisten, maar dat waren nu niet de types waarmee hij kon praten. Savador, gezellig. Zean, ook al zo'n prater, Ryan zijn 'leuke' neef die hij al weken niet meer gezien had, niet dat hij dat erg vond. Celia, niet echt een prater en Dayé was weg net als Hayden. De enige die er iets verder van wist die ook maar een beetje wist, was een docente en hij stond ook niet peupellend voor haar deur. Drake slaakte een zucht. Yang dacht dat ze wist waar ze het over had? Dat ze zag dat hij die dingen deed voor aandacht? Misschien was dat ook wel zo maar er zat een grotere geschiedenis dan dat ze zich kon voorstellen. Het was meer dan het pesterige playertje. Niemand wist en de gene die wisten daar wilde hij niet mee praten, het was gecompliceerd, maar dat bleek zij gehele leven sowieso al te zijn. Drake sloot een moment zijn ogen en had nog steeds zijn tanden in zijn bovenlip. Hij had het gevoel haar van hem af te schudden op een manier die ze zou herinneren en hem voor altijd zou haten en verafschuwen, maar dit deed hij niet. Het was gewoon zo dat wanneer mensen te dichtbij kwamen dat Drake als een kat gedreven in een hoek naar je kon uithalen en huilend met wonden en bloed naar een veilige plek zou rennen. Nooit zou je hem meer aankijken en nooit meer zou je iets van hem willen horen. Met woorden, agressie en sneren zou hij je de grond in laten vallen en het liefst zelf het gat nog dicht gooien. Waarom hadden mensen nou altijd de behoefte om zijn schild weg te willen halen, hij werd er gek van. Onverwacht werd haar greep sterker en voelde hij ze hem vloerde, hij had het niet zien aankomen. Toen hij op de grond lag moest hij wel weer lachen en keek haar ondeugend aan. Terwijl hij daar op de grond lag en het zo ook maar liet kwam ze naar hem toe tot ze op haar heurken neerzakte. ‘Spelen doe je met speeltjes.’ hoorde hij haar half lachend zeggen. ‘Im not a toy Drakey boy. Im rather one of the guys then.’ Drake draaide zijn ogen en snoof triomfantelijk. Dat zei ze terwijl haar gezicht zo schattig stond als een kitten, yeah right. Hij ging wel in op haar aanbod om hem overeind te helpen. Drake lachte toen hij stond, voelde het vieze zand op zijn rug en ook zijn broek was besmeurd, zelfs zijn haar was viezig. Hij blies een haar uit zijn gezicht. ''One of the guys? Well I must be blind than, because I tought you really are a girl. A beautiful one.'' grinnikte Drake en hij keek haar aan terwijl hij even door zijn haren ging en hier allemaal zand in voelde.

Opeens bedacht Drake zich iets. Hij kuchte en deed zijn hand naar voren. ''Goed, dat was dan het sparren, maar je kwam voor meer dan dat.'' De jongen liet vuur ontstaan in zijn handen tot het een vorm aan nam. Dit keer was het klein, maar nu zag je hoe hij meerdere kleine tennisballen de lucht in schoot. Langzaam veranderde ze een voor een in kleine draakjes. ''Jij wilde leren hoe je figuren uit je vuur kon maken. Ik heb hier veel over gelezen omdat ik dit zelf ook wilde kunnen. Wat zeg je er van?''

Thoughts
and a flame

Ze had hem met een ferme greep naar de grond geworpen. Er voor zorgende dat het iet wat gevoelige moment niet té lang zou duren. Ze had hém toe gesproken. De persoon die hij van binnen was. Achter al die trucjes en façades. Natuurlijk was wat hij liet zien ook ‘hem’ maar ze had z’n vermoede dat er meer achter zat. Ze wist dan misschien niet wat het allemaal was. Maar iets in haar fluisterde dat ze het niet erg zou vinden om dit te weten te komen. Meer persoonlijkheid, meer verhalen en wellicht meer pijn. Al hoopte ze dat dat laatste het minste was. Ze wenste niemand ‘echt’ pijn toe. En zeker niet z’n persoon als Drake,wiens gezelschap ze aangenaam begon te vinden.
Na deze actie had ze hem toegesproken, weer op de normale manier. In zichzelf had ze gehoopt dat hij er niet te zwaar aan zou tillen. Ze had hem immers niet willen afschrikken. Uit zijn reactie, de rollende ogen en die adem teug, had ze opgemaakt dat het waarschijnlijk goed zou zitten. Nadat hij haar hand had gepakt en ze hem omhoog geholpen had wist ze het wel zeker dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Alles was weer zoals het hoorde en Yang had besloten het voor vandaag zo te houden. Ze zou hem niet nog eens lastig vallen met haar, goed bedoelde, oprechte woorden.
Hij had een zwarte lok uit zijn gezicht geblazen en verbaal geantwoord op haar woorden. Bij de laatste tekst die hij sprak onderdrukte ze een spottende grinnik. Niet hem bespottende, maar het feit dat hij zo iemand als haar mooi noemde. Vervolgens was het haar beurt om te rollen met haar ogen en schudden ze haar hoofd. ‘Oh Drake Please,’ begon ze en keek hem geamuseerd aan. ‘Dadelijk ga ik je nog geloven.’ Voegde ze er aan toe en gaf hem een vriendschappelijke stom tegen zijn schouder. Was het haar onzekerheid die zojuist had gesproken of haar tomboy persoonlijkheid? Zich hier niet druk over willen makende zetten ze het snel van zich af. Al had ze wellicht weer meer van ‘zichzelf’ laten zien dat ze eigenlijk gewild had.

Gelukkig ging de jongen hier niet verder op in en begon over een ander onderwerp. Hij had zijn hand naar voren gehouden en een vlammetje was ontstaan. Dit vlammetje was zich gaan vervormen tot tennis ballen die de lucht in schoten. Deze vervormde vervolgens weer tot kleine draakjes. Gefascineerd, zoals altijd als ze vuur magie zag, had ze toe gekeken en werd door zijn stem weer even uit haar staar momentje gehaald. Toen hij stopt met praten verscheen er een brede lach op Yangs lippen. Zo eentje die leek op de lach van een klein kind die je een snoepje voor hield. ‘YAS!’ riep ze dan ook enthousiast en had een sprongetje in de lucht willen maken als haar droge keel haar niet had afgeleid. Kort klonk er een kuch waarbij de schorheid duidelijk hoorbaar was. ‘But first,’ bracht ze dan ook hees uit. ‘Drinken.’
Haar ogen gleden naar een van de muurtjes aan de overzijde van hun open stukje. Op dit muurtje stond een flesje met helder water. Met wat nonchalante passen liep ze er op af en greep het flesje vast. Snel draaide ze de dop er af en zetten het aan haar lippen. Een paar grote slokken volgde terwijl ze voelde hoe het water de binnen kant van haar lichaam verkoelde. Ze haalde het flesje weg en een zucht klonk.

Haar gedachtes schoten even naar haar verleden en beelden van de gevechten met de straat bende vlogen voor haar netvlies door. Het was lang geleden dat ze met iemand had gespard. Het was nog veel langer geleden dat ze zo close met iemand was geweest. Fysiek en mentaal.
Als je aan het sparren was, was er toch iets wat er voor zorgde dat de gedachten van jou en je tegenstander synchroniseerde. Misschien was het doordat je beide gefocust was op de ander en elke beweging in je op nam. Of doordat je beide iets aan het leren was, op het zelfde moment. Eerst snapte Yang deze theorie niet maar deste meer ze sparde met mensen begon ze het te begrijpen. Dit was dan ook de onzichtbare band tussen twee tegenstanders waar haar sifu vaak over sprak. In een echt gevecht was deze band er ook. Maar die was intenser dan wanneer men sparde, en dan niet altijd op een positieve manier. Al kon een écht gevecht soms wel leide tot de meest sterke relaties tussen personen. Een merkwaardig iets vond Yang.
Kort, misschien maar een seconde, betreurde ze het dat ze de bende voor goed achter zich had moeten laten. Met sommige van hen had ze ook z’n speciale band. Het was dan ook pijnlijk geweest toen ze er niet meer ‘welkom’ was. Ze probeerde zich er tegenwoordig niet meer slecht over te voelen. Soms had ze echter van die momentjes die haar terug deden denken aan die tijden. En na zoiets als net was het niet gek dat ze even terug geslingerd werd naar het verleden. De greep om haar flesje werd dan ook wat strakker en een bewolkte blik verscheen. Weer een zucht klonk. Maar na deze ademlating wist ze zichzelf weer te herpakken.
Om van de gedachtes af te komen, en weer terug te raken in het hier en nu, bracht ze het flesje omhoog en gooide de inhoud over haar kruin heen. Het water doorweekte haar haren en storten langs haar hoofd af zo op haar lichaam. De vloeistof sijpelde langzaam haar kleren in en het witte hemdje begon tegen haar lichaam aan te plakken. Op dit soort momenten was ze blij dat ze een zwarte kroptop droeg onder het hemdje. Anders zou ze echt meer prijs geven van zichzelf dan ze wilde. Zo ook hoefde ze zich niet druk te maken over make up die uit liep, want die droeg ze toch niet. Dus eigenlijk was alles prima en had ze zichzelf gewoon lekker verkoeld. Wat wel mocht op z’n warme dag als deze.

Met een bedenkelijk knikje zetten ze het flesje weer weg en draaide zich weer naar Drake. Een brede glimlach verscheen terwijl ze hem aan keek. Druppeltjes parelde naar beneden over de kortere lokjes die langs haar gezicht hingen. Weldra zouden ze opgedroogd zijn en zou haar haar weer een lichtere tint rood krijgen.
Ze liep weer naar hem toe en maakte een ‘pfoooeee’ geluidje. ‘Het is echt warm vandaag.’ Sprak ze en haalde even een hand door haar doorweekte pony. ‘Maar goed!’ Uitten ze opgewonden en klapte in dr handen. Kort wreef ze haar handen tegen elkaar aan, alsof ze ze aan het opwarmen was. Om ze daarna te openen en een vlammetje te laten verschijnen. ‘Fire!’

♥

Hij dacht na over de dingen die ze had gezegd. Het was voor hem niet normaal om te praten over wat er binnen in hem speelde. Het was niet meer dan de buitenkant, zijn harde laag waar moeilijk doorheen te komen was. Om dit te voorkomen, vormde hij de situatie daarom ook naar zijn eigen hand toe. Zijn bewegingen kon je bijna zwoel noemen, hij keek haar een moment doordringend aan woordoor hij aangaf hier niet op door te gaan. Uiteindelijk na de worsteling van de twee waar het spel wel uit geklaard was, sprak Yang naar hem over het feit dat ze een van de jongens was. Drake was het hier zelf echter niet mee eens. Hij vond serieus dat Yang een mooi meisje was, ze had het karakter en temperament wat hem aansprak, de looks waren gewoon prachtig aan haar. Hij zag gelijk hoe ze verlegen werd na zijn compliment. ‘Oh Drake Please,’ begon ze en keek hem geamuseerd aan. ‘Dadelijk ga ik je nog geloven.’ Drake glimlachte. ''U better believe me deary.'' hij streek met zijn vinger een rode lok achter haar oor.

Hij besloot over te gaan op het onderwerp waarom ze hier eigelijk naar toe was gekomen. Hij maakte daarom een beweging met zijn handen waardoor er hier een vlam ontstond. Yang was gelijk al enthousiast, dit vond Drake leuk. Hij zag haar ogen glinsteren, al verkondigde ze eerst wel dat ze wat wilde gaan drinken. Drake grinnikte en liet haar het water pakken en drinken. Hij zag hoe ze even een momentje stil stond, ze leek na te denken. Drake wachtte geduldig af tot ze terug zou zijn. Wat hij niet had verwacht was dat ze het water over haar heen goot. Hij zag de druppels vallen en in haar kleren trekken. Drake kon het niet laten even te glimlachen. ‘Het is echt warm vandaag.’ ''Dat is het zeker.'' Hierna brachten ze de focus terug op de magie. Hij zag hoe er een lief klein vlammetje ontstond in de handen van Yang, dit was fijn omdat dit de eerste stap was. ''Mooi. Het duurt even voordat je dit beheerst, maar probeer je in het vlammetje een wezen voor te stellen wat je heel leuk vind. Het is alsof je in je hoofd iets aan het kleien bent.'' Hij liet zijn vlammetje ook zien, wat na even wat concentratie weer veranderde in hetzelfde draakje als toen in de kroeg.

Met het vlammetje in haar handen en glinsterende oogjes luisterde ze naar de woorden van Drake. Het was heerlijk om te voelen hoe het vlammetje haar handen verwarmden. Ook al was het al een warme dag ze voelde als nog dat het vlammetje een flink stuk heter was. Het voelde haast alsof het een eigen wil had en zo dus een afzonderlijk wezentje was. Zo levendig dat het wakkerde in de wind. Ze had het altijd een bijzonder iets gevonden. Het gevoel van vuur in je handen houden. Het was misschien nog wel magischer dan wanneer ze een lucht bestuurden. Wanneer ze dit tegen haar moeder vertelde moest ze vaak grinniken en zei dat ze dat van haar vader had. Als ze de man had gekent had ze hem gevraagd naar zijn ervaringen met vuur. Jammer genoeg was dit niet het geval en had ze alleen zichzelf om vragen te stellen over dit wonderbaarlijke element. Al begon het er op te lijken dat ze een tweede persoon had gevonden. Natuurlijk had ze wel de vuur docent maar deze persoon, de nieuwe tweede, was toch anders en aangenamer.
Met een glimlach keek ze dan ook op toen ze zag hoe hij een draakje had gevormd. Zoals de vorrige keer zag het er prachtig uit en kon Yang een brede glimlach niet onderdrukken. Na zijn demonstratie herhaalde ze zijn woorden in haar hoofd en knikte bij het stukje van het kleiën. Ze had wel eens gekleid thuis dus wist hoe het aanvoelde. Met dezelfde gedachten in haar hoofd en de sensatie tintelend in haar vinger toppen keek ze geconcentreerd naar het vlammetje. Langzaam begon het zich te vervormen. Yang draaide haar handen wat en probeerde zo zorgvuldig mogelijk de opdracht uit te voeren. Na enkele seconden heel geconcentreerd naar het vuur te hebben gekeken spatten het uit elkaar in duizend kleine vonkjes. ‘Dammit,’ had ze dan ook gefluisterd maar toverde al snel weer een vlammetje te voorschijn en ging daar weer op oefenen.
Zo, met hier en daar een steek vlam of een ontploffing, waren er al snel vele minuten voorbij gegaan. Drake had af en toe nog wat uitgelegd en voor ze het witen was het alweer tijd om avond te eten. Op het laatst had Yang het voor elkaar gekregen een vlindertje te vormen en was dol blij geweest. Een vlinder was nou eenmaal wat gemakkelijker dan een draakje. Met het zegje dat ze zou blijven oefenen en ook een draakje wilde kunnen maken waren ze hun weg terug gegaan naar de academy. Hier aangekomen had Yang hem nog bedankt en had hem met een grijns een fistbump gegeven voor hun wegen elkaar scheiden. Het was een fijne dag geweest. Ze had weer eens heerlijk gespart, een nieuwe vuur spreuk geleerd en, wellicht, zelfs een nieuwe vriend gemaakt. Dit laatste zorgde er voor dat het meisje breed glimlachten en even blij een rondje draaiden. Ze had nog amper vrienden gemaakt op de school dus was ze zeker tevreden nu ze eindelijk een echte ‘klik’ met iemand had ervaren. Wie weet wat voor sterke band de twee zouden krijgen. Maar dat was toekomst gebazel voor nu was ze gewoon erg gelukkig met hoe de dag vandaag was gegaan.

~Topic Closed~

PROFILE MAGICIAN

» Fun&Flames
» Calm your-- //Yang
» Yang's Fragments
» Yang Valkery
» Let the burning die down

The burning flames [Yang]

The burning flames [Yang]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen