<sub>Met enige tegenzin staarde ze naar het bord dat voor haar op de tafel lag. De grote zaal zat, zoals vrijwel iedere avond, zo goed als vol met alle leerlingen die deelnamen aan het avondeten. Echter kon de brunette vanavond haar eetlust niet vinden, waardoor ze maar wat doelloos met het eten op haar bord zat te spelen met haar vork, zo af en toe een poging doen tot iets eten. Er was niet echt een logische reden voor haar gebrek aan honger, misschien lag het wel aan het eten dat voor haar op het bord lag, of gewoon aan de ronduit zware dag die ze achter de rug had. Ze was moe en het liefst gleed ze haar bed in. Haar helderblauwe ogen gleden voor een moment op richting de klok, om enkel het gevoel te bevestigen dat het nog helemaal geen tijd zou moeten zijn om te gaan slapen. Een zucht rolde over haar lippen en ze duwde de stoel waar ze op zat wat naar achteren, waardoor ze kon opstaan. Een boek dat voor haar op de tafel lag, dat ze had meegenomen met het doel het daarna terug te brengen naar de bibliotheek, pakte ze zorgvuldig op met haar rechterhand, om met haar linkerhand het bord van de tafel op te pakken. Ze gooide de resten van haar eten weg en zette het bord waar het hoorde te zijn, waarna ze de zaal vrij vroeg verliet. Het was misschien omdat ze even tijd nodig had voor zichzelf, of graag een omweg nam naar de bibliotheek, dat ze besloot het trappenhuis van de legendarische magiërs te nemen. Bovendien had ze geen zin om ongewenste mensen tegen te komen, zoals bijvoorbeeld leraren.
Rustig liep ze over de binnenhof, voordat ze aankwam bij het trappenhuis dat haar voor een klein deel door de toren van de legendarische magiërs zou brengen - niet voor ver natuurlijk, de enige kamer die ze hoefde te passeren was die van de legendarische magiër van het duister: niet bepaald een persoon die ze tegen het lijf wilde lopen, natuurlijk, maar die kans wilde ze wel wagen om anderen die ze op de andere trap tegen het lijf aan kon lopen daar in tegen te ontlopen. Ze was echter nog geen vier trappen de trap op gelopen, toen een harde klap net iets boven haar klonk, gevolgd door een hoop geroffel van iets dat de trap afviel. Veel tijd om te reageren kreeg ze niet, voordat een vrij zware aktetas tegen haar been aanlandde. Natuurlijk bracht de klap haar uit haar evenwicht, waardoor het ene been onder haar lijf werd geduwd. Echter wist ze zich nog net aan de rand vast te grijpen en te voorkomen face-first de trap op te vallen. "Oof," mompelde ze, toen ze zichzelf aan de leuning van de trap weer recht trok. Kwaad keerde ze zich naar de boosdoener - de tas, want er echt over nagedacht hebbende dat er ook nog een eigenaar van de tas was, had ze niet - en gaf het een flinke trap. "Verdomme," bromde ze vervolgens uit, beseffende dat dat waarschijnlijk niet de slimste zet was geweest. Nu deed niet alleen haar scheenbeen pijn, maar ook haar voet. "Slim, zo slim." mompelde ze wat tegen haarzelf, terwijl ze met een pijnlijk gezicht over de plek wreef waar de tas tegenaan was geknald. Ze draaide zich weer terug om en daalde de trap af om het boek dat naar beneden was gevallen op te rapen. Pas toen ze zich had omgedraaid, weer van plan de trap op te lopen, besefte ze zich dat de tas ook nog een eigenaar zou moeten hebben - tassen vielen namelijk niet zomaar uit de lucht. Nieuwsgierig naar wie het was hief ze haar blik op.

Hope you don't mind~ Ik had hier inspiratie voor.</sub>