Zijn eerste passen in het enorme schoolgebouw waren loom geweest. Wellicht wel wat aan de trage kant. De man gunde zichzelf de tijd alles eens goed te bekijken, zodat geen enkele detail aan hem zou ontgaan. En hoewel deze omgeving geheel onbekend voor hem was, hing er een aura van rust om zich heen. Zo af en toe ontmoette zijn bruine kijkers die van een verdwaalde student, maar voornamelijk lette hij op wáár hij precies liep. Dit kasteel zou de nieuwe werkomgeving zijn. Het was vele malen groten dan waar Archer voorheen had gewerkt en dus zou het, voornamelijk in het begin, meer energie vragen om de juiste weg te vinden. Nou wist hij dat ze voor zijn gekozen vak voornamelijk in een vast lokaal of buiten zouden bevinden. Iets wat het al een heel stuk versimpelde. Toch was Archer erop gebrand elke hoek van het gebouw in zijn hoofd te stampen. Dat hij straks de routes met gesloten ogen kon lopen, bij wijze van spreken.
Bij het voelen van de kramp in zijn schouder, waar de gevulde sporttas op rustte, verwisselde hij de tas van de ene schouder naar de ander. Het zou prettiger zijn geweest als hij de tas ergens had kunnen dumpen. Op de kamer bijvoorbeeld. Had hij nou even pech dat hij werkelijk geen flauw benul had waar hij zich momenteel bevond en waar de kamers, of zalen, precies waren. Bijna voelde Archer zich amateuristisch.  Niet wetend waar te gaan, dat was toch slecht? Al snel wuifde hij die gedachten weg. Hij was hier slechts om les te geven. Niet om zichzelf een complex aan te praten voor iets waar hij weinig aan veranderen kon. Ineens viel zijn blik op een rij deuren. Op elke deur bevonden zich bordjes. Dit moesten de lokalen wel wezen. Eindelijk kwam hij ergens.
Vanuit een ruimte weerklonk een melodie. Direct had het Archer's aandacht te pakken. Al die tijd was het vrij stil geweest op de gangen. Dat daar eens verandering in kwam, was een aangename verrassing. Met een kalme tred benaderde hij het lokaal, waar hij in de deuropening stil hield. Voorzichtig had hij de tas op de grond gezet, waarna hij zijn armen over elkaar had geslagen. De klanken van de instrumenten deden hem goed. Een prettige samenstelling. Aangenaam om naar te luisteren. Een zuinige glimlach bevond zich op zijn lippen. Een emotie dat vrij snel smolt als sneeuw voor de zon zodra de bespeelster van de hoeveelheid instrumenten door kreeg dat ze niet langer alleen was. De laatste klanken zwierven weg, terwijl hij de vrouw in rust aan keek. Ze leek geschrokken. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. 'Het spijt me,' begon Archer, nadat het enkele secondes stil was geweest. 'Ik had niet de intentie je te laten schrikken.'  De verontschuldigde toon die in zijn stem had gelegen was puur, eerlijk, geweest. 'Je muziek trok de aandacht. Het klonk goed. Heel erg goed zelfs.' Niet dat hij een expert was op muzikaal gebied. Zolang het maar fijn in de oren klonk. 'Mijn naam is Archer Latrell, trouwens. Nieuwe docent survival.'