Met een welgemikte gooi wierp Eres het klokhuis van haar appel in de prullenbak schuin naast haar bureau. Ze had net een les achter de rug en de blonde jongen was nog amper het lokaal uit geweest of ze had zich alweer moeten voorbereiden op de volgende les. Ze had een krappe twintig minuten om iets te eten en daarna weer verder te gaan. Ditmaal met een studente genaamd Melina. Het was een redelijk nieuwe spreuk, eentje die Eres zelf kort geleden nog opnieuw had moeten aanleren. Ze gebruikte hem niet zo vaak al had ze gewild dat ze dat wel gedaan had. Dan had ze misschien een beter idee van haar verleden gehad nu, dacht ze zuur.
Ze schudde het van zich af en stond op van haar stoel. Melina kon elk moment voor haar deur staan. Met een kleine beweging dimde ze het kunstmatig gemaakte licht wat meer. Het licht van buiten maakte de zwevende lichtbollen overbodig. Eres streek een blonde lok haar uit haar gezicht en wierp een korte blik op de klok. Het was nog vroeg. Melina had nog zeker vijf minuten voor de les zou beginnen.

Onder lichte protest had ze Fen, haar grijze wolf, op haar kamer gezet. Hij was het nu al gewend dat hij veel op haar kamer moest maar hij vond het niet leuk. Logisch ook maar het is niet anders. Hij kon niet mee de lessen is. Hij was te groot om gewoon mee te nemen, te luid en veel te enthousiast. Melina wilde niet hebben dat hij de leraren omver sprong. En dus moest hij onder lestijden op haar kamer verblijven. Ze wierp even een blik op de klok. Ze had nog tien minuten de tijd.
Ze liep met haar zwart met roze tas over haar schouder door de school. Haar uniform had ze nog aan met daaronder simpele witte sneakers. Toen ze langs de grote zaal liep, pakte ze een paar koekjes en at deze op terwijl ze naar het muzieklokaal liep. Het meisje met de bruine haren en de groene ogen kon goed zingen en ze vond muziek ook leuk, al vond ze haar stem niets speciaals. Ze slikte net het laatste beetje van het koekje door toen ze aankwam bij het lokaal. Ze klopte drie maal op de deur voordat ze naar binnen stapte. 'Melina Shereen is present, miss' sprak ze met een vrolijke glimlach op haar gelaat, toen ze in het lokaal stond en voor haar lerares muziek. Haar schoudertas hing losjes om haar schouder en ze keek het lokaal even rond voordat haar ogen weer naar de vrouw voor haar gingen en haar afwachtend aankeken. Ze was benieuwd naar deze les en had er ook wel zin in. Haar blik viel even kort op de klok. Haar wandeling met Fen was iets meer uitgelopen dan gepland, maar als ze de tijd zo bekeek was ze nog op tijd toch?

Eres was naar de hoek van het lokaal gelopen om een aantal muziek instrumenten uit de vorige les op te ruimen. Maar ze draaide zich om toen ze de stem van de leerlinge hoorde. Een warme, welkome glimlach stond op haar gezicht. 'Goede morgen Melina,' begroette ze het meisje. Ze legde de laatste viool weg waar ze mee in handen gestaan. 'Zoek een plekje zou ik zeggen,' ging ze verder en gebaarde naar de lege stoelen en tafels terwijl ze naar de deur van het lokaal liep en deze dicht deed om aan te geven dat de les officieel begonnen was. Iemand anders dan Melina verwachtte ze vandaag dan ook niet. Ze liep weer terug naar haar bureau en steunde met haar handen op het tafelblad. 'Welkom bij de les Voice of Dawn. Ik geloof niet dat jij eerder een les bij mij hebt gevolgd. Mijn naam is Eres Rune, en onnodig om te zeggen maar ik geef dus de lessen muziek hier op Starshine. Laten we beginnen. Voice of Dawn is een spreuk waarmee een magiër geluid vangt, vasthoud en weer vrij kan laten. Deze spreuk is op een heleboel manieren toe te passen. Als de les een beetje lekker loopt gaan we ook beginnen aan een geluid bal. Dat is een kleine lichtgevende bal waarin je geluiden op kunt slaan. Maar ik loop nu te ver op de les vooruit. We beginnen met iets eenvoudigs. Het vangen en vrijlaten van geluid,' introduceerde Eres de les. Ze liep naar een lage kast tegen de muur van het lokaal waar een aantal bellen bovenop stonden en nam er een mee terug naar haar bureau. Ze liet hem even klingelen en een zacht en helder geluid galmde door het lokaal. Zodra het weg gestorven was luidde ze de bel nog een keer, alleen dit keer sloot ze haar hand alsof ze iets vastpakte. Meteen was het geluid verdwenen en zette Eres de bel op het bureau. 'Om geluid te vangen moet je je concentreren op je energie en je bedenken het geluid naar de palm van je hand te trekken,' vertelde zich. Daarna opende ze haar hand weer en het geluid van de bel vulde het lokaal waarna het langzaam wegstierf. 'Het enige wat je daarna moet doen is het weer vrijlaten,' ging ze verder. 'Oké, probeer jij eens,' opnieuw pakte ze de bel en liet hem zachtjes klinken.

Zin had ze zeker in deze les. Melina was niet echt leergierig maar eerder geïnteresseerd. Geïnteresseerd in lichtmagie, vuurmagie, muziek en verzorging van fabeldieren. Voor vandaag was de les dus muziek. Het meisje had zich voorgesteld en present gemeld, iets wat de aandacht van de lerares getrokken had. De lerares wenste haar een goedemorgen, legde een viool weg en vertelde haar dat ze een plekje mocht gaan zoeken. Het meisje knikte vriendelijk en nam plaats aan een tafeltje in het midden van klas. Met haar groene ogen keek ze toe hoe de lerares naar de deur toe liep en deze dichtdeed. Hierna liep de vrouw terug en leunde op haar bureau. De lerares, Miss Eres, stelde zich voor en begon met haar introductie. Melina zette haar elleboog op haar tafelblad, en leunde daarna met haar kin op haar hand. Zo luisterde ze naar de woorden van de lerares. Haar uitleg was helder en duidelijk. Ook het meisje zelf hoopte dat deze les soepel zou verlopen, dat ze misschien dan wel verder konden gaan met de geluid bal. Maar ze was het eens met Miss Eres, ze liep op de zaken vooruit. Eerst maar eens richten op the voice of Dawn en aanzien hoe dat zou gaan verlopen. Ze was geen natuurtalent als het aankwam op magie gebruik maar echt slecht vond ze zichzelf ook niet. De tiener had gewoon oefening nodig, en dat was dan natuurlijk ook deels waarom ze hier op school zat. Het heldere en zachte geluid van de bel galmde door het lokaal en had Melina haar aandacht weg getrokken uit haar gedachten en weer terug naar de lerares en de les. Nadat het geluid was weggestorven liet de vrouw de bel nog een keer luiden maar deze keer verdween het geluid, doordat Eres de spreuk uitvoerde. Dat was eigenlijk wel een gaaf iets om te horen én om te zien. De bel werd terug gezet op het bureau waarna de muziek docente weer begon uit te leggen. Vanuit de lerares haar nu geopende handen weerklonk het geluid van de bel. Het volgende wat de lerares haar vertelde was dat het enige waar ze dan aan moest denken was het vrijlaten. De brunette knikte: ‘Oké, mevrouw. Ik denk dat ik het snap. De theorie dan, althans.’ Vertelde ze de lerares met een kleine, schaapachtige glimlach. Miss Eres sprak hierna dat zij het eens mocht proberen en het geluid van de bel klonk door het lokaal. Met haar gedachten bij haar opdracht en dat ze de muziek naar en in haar handen wilde trekken, klapte Melina haar handen op een manier zoals je een vlinder zou vangen. Het ging iets te hard en het geluid van haar handen die tegen elkaar aan ketsten was duidelijk hoorbaar geweest in het stille lokaal. Het geluid van de bel, was wel gestopt. Al duurde het niet lang voordat het geluid uit haar handen ontsnapten. Ze had niet duidelijk gedacht aan het vrijlaten en toch vluchtte het geluid bij haar weg. Met een ietwat beteuterd gezicht keek de jonge dame op naar de muzieklerares. ‘Dat had beter gekund, ook al was het de eerste keer.’ Stelde ze zelf vast. Het geluid was slecht voor een paar seconde gevangen geweest; iets wat Melina wel al heel leuk vond om te kunnen, maar het was te snel weer uit haar handen ontsnapt. Misschien kwam het door een onbewuste gedachte over het vrijlaten, of had haar magie het eerder aangevoeld. Ze wist het niet, eerlijk gezegd. ‘Maar ik had het voor even.’ Murmelde de jonge brunette daarna resoluut.

Melina had haar met een kleine glimlach aangekeken. Niet volledig zeker van haar zaak, maar genoeg om de oefening uit te proberen. Dus Eres had de bel weer opgepakt en het geluid vulde het lokaal weer. Een geluid dat abrupt onderbroken werd maar daarna zonder haperingen weer verder ging tot het weggestorven was. Eres glimlachte zwakjes om Melina's betreurde gezicht wat op te beuren. 'Je bent enthousiast en dat is goed. Maar geluid is niet zichtbaar, noch tastbaar. Om het te vangen moet je voorzichtig zijn en delicaat. Alsof je met je vingers door een laag fijne zandkorrels gaat. Probeer de beweging vluchtig te houden, maar de aanraking licht. Als je luistert naar het geluid kijk dan eens of je verschillende lagen kan ontdekken. Het geluid niet als geheel horen, maar de verschillende trillingen en tonen kan ontleden tot je slechts de essentie over houd. Dat is wat je probeert vast te houden. Goed, probeer het nog eens,' probeerde Eres behulpzaam waarna ze de bel opnieuw liet klinken. Ze herhaalde de oefening met Melina een aantal keer zodat het meisje goed kon oefenen voordat ze naar het volgende onderdeel van de les zouden gaan. Uiteindelijk zette Eres de bel weer neer. 'Geen zorgen als denkt dat je het nog niet goed genoeg kan. Bij veel dingen als dit gaat het erom dat je de theorie en de techniek onder controle hebt. Daarna is het alleen maar een kwestie van oefenen. Dus we gaan verder met een nieuwe opdracht waarin je deze kennis ook kan toepassen. Wat ik wil dat je doet is dat je net als in de eerste oefening geluid vangt en vast houd. Maar in plaats van het nu los te laten moet je je magische energie op een bepaalde plek in het lokaal richten. Probeer je voor te stellen dat er tussen jouw en de uitgekozen plek een onzichtbare communicatie lijn loopt. Een lijn waarlangs je het geluid zal sturen. Als je deze oefening goed afrond zal het geluid pas hoorbaar zijn als het het punt bereikt waar jij het bewust heen wilde sturen. Deze oefening gaat vooral over concentratie. Probeer alle andere prikkels van buitenaf te negeren en je alleen te concentreren op het door jouw uitgekozen punt in de ruimte. Een rechte lijn,' vertelde Eres waarna haar blik naar een kast aan de andere kant van het lokaal ging. Ze liet opnieuw de bel klinken en ving het geluid op. Ze bracht haar hand naar haar lichaam en concentreerde ze op het punt van de boekenkast. Daarna duwde ze haar hand in een vloeiende beweging van zich af alsof haar arm het water van de kustlijn was dat dat het strand overspoelde en zich weer terug trok. Hoewel er niks te zien was hoorde ze even later het geluid van de bel bij de boekenkast vandaan komen. Ze glimlachte bemoedigend naar Melina. Het was haar beurt.