Hij was al lang blij dat de douches lekker warm waren en dat de badkamer vrij schoon was. Niet dat hij er zonder doucheslippers in zou gaan. Dat was echt uit den Boze. Je wist maar immers nooit wat voor een gore dingen er aan die vloer kleefden. Raül walgde al bij alleen de gedachte eraan. Nee, zonder slippers zou hij echt nooit in die douche te vinden. De handdoeken waren zacht van structuur en met één om zijn middel en om zijn hoofd gedrapeerd liep hij terug naar zijn kamer. Eenmaal daar liet hij de handdoeken van zijn lichaam af en op de grond vallen. Zo direct zou hij ze beide in de wasmand werpen. De platina blonde jongen met de ijsblauwe ogen pakte wat schone kleren uit zijn kast. Zoals altijd was hij netjes gekleed in een strakke zwarte broek, een strak wit T-shirt met daarover heen een donker grijze colbert. Zijn paar schoenen waren blinkende, zwarte herenschoenen. Het school uniform hing nog niet gebruikt aan een hanger. Hij vond het uniform maar niets, het was niet zijn stijl noch vond hij het mooi. Dus zolang het hem niet werd opgedragen door een leraar zou hij het ook mooi niet aantrekken. Raül had nog niet bedacht waar hij heen zou gaan, al wist hij wel dat hij binnen zou blijven. De bibliotheek was hem rustig genoeg, maar hij was geen lezer nog was hij iemand die leerde. Dus het enige wat hij daar zou gaan doen was zichzelf stierlijk vervelen. De jongen sloeg zijn armen over elkaar en hief zijn hoofd op terwijl hij nadacht. De gymzaal was ook uit den Boze. De grote zaal was hem te druk, enige waarvoor hij daar kwam was om een sandwich met appelstroop te maken. Hij zou het ergens anders, in alle rust, gaan opeten. Misschien bleef hij wel gewoon op zijn afdeling, beetje hangen op zijn kamer. Dat was ook net zo saai als de bibliotheek, als het al niet erger was. Langzaam blies hij lucht uit door zijn neus en schudde kort zijn hoofd. Hij zou eerst zijn haar wel gaan fiksen en daarna verder te denken over een goede plek om te hangen op een vrije dag als deze. Uit zijn ladekastje pakte hij een bus met styling gel, en begon daarmee zijn haar te bewerken. Het was net zo netjes en strak als zijn kleding. Tevreden met het resultaat en met het feit dat er geen sprietjes haar zich los werkte vanuit de gel, borg hij de bus weer op. De twee handdoeken op de grond wierp hij kundig in de wasmand en liep daarna zijn kamer uit. Tot zijn "welgemeende" vrolijkheid moest hij nog iets eten, wat dus betekende dat hij naar de overvolle grote zaal moest. Wie weet bracht de korte ochtendwandeling en het eten hem op een idee. De lage hakken van zijn schoenen weerklonken zacht op de stenen vloer van het grote kasteel. Zijn stappen waren gecontroleerd en niet te snel. Voordat hij het wist kwam hij aan bij de drukke en luidruchtige grote zaal en zoals hij had gepland maakte hij daar een broodje met appelstroop klaar. Deze stopte hij in een trommeltje en deed er een kleine appel bij. Dorst had hij niet en dus nam hij geen drinken mee. Met het trommeltje in hand liet hij zijn benen hem terug dragen naar de afdeling van de woudmagiërs. Hij verzuchtte het idee om hier de hele dag te blijven, maar echt zin om ergens heen te gaan had hij niet. Want ook Oak’s field was hem te druk. Alle mensen zouden tegen hem aanbotsen en dat was iets wat hij dus echt niet wilde. Met rustige passen liep hij door de gang heen richting zijn kamerdeur. De sleutel stak hij in het slot en de deur draaide hij open. Kort keek hij een voor een over zijn beide schouders. Het was een automatisme sinds het “ongeluk” met zijn zus. Half zus eigenlijk en hij was er vrij zeker van dat het geen ongeluk was geweest en dat ze het met voorbedachten rade had gedaan. In zijn hoofd stond het als een paal boven water dat het gestoorde kind haar hele familie had willen uitmoren. Jammer genoeg voor haar was het haar net niet gelukt. Een minachtende, niet lieve grijns speelde rondom zijn mondhoeken. Raül verachtte het mens genaamd Jodaline. Hij wist dat ze liever Jo genoemd werd maar dat zou hij nooit en te nimmer doen. Hij wist dat ze hier op school moest zitten maar was al te blij dat hij haar nog niet had gezien. Aan de ene kant wilde hij wraak en aan de andere kant wilde hij haar nooit meer zien. Met een korte grom duwde hij de deur open en liep zijn kamertje binnen. De deur viel net niet in het slot, al merkte de jongen dat niet. Zijn kamertje was verlaten op zijn tamme leguaan Ivar na. Het grote dier zat lekker onder zijn spot zich op te warmen. Met het trommeltje nog in hand ging hij op zijn bed zitten, die ietsjes kraakte. Met de boterham achter zijn kiezen en de appel onaangeroerd liet hij zich op zijn bed vallen en staarde al fronsend naar het plafond. Was er nu echt gewoon niets leuks om te doen in deze verdomde school?
 
// Jodaline

Gegrom was het enige dat weerklonk toen de platina-blondine een harde klap gaf tegen de wekker die het begin van de ochtend aangaf. Jodaline was nooit zo van vroege tijden geweest, het irriteerde haar en liever zou ze tot een uur of elf nog lekker in haar bed blijven liggen. Maar dat zat er vandaag niet in, sinds haar eerste les vroeg zou beginnen en ze voor een keer in de zoveel tijd toch wel een ontbijt nodig zou gaan hebben. Ook iets waar de blondine baat bij had ; ontbijten. Iets wat ze nooit deed, niet dat ze er veel aan kon doen want ze had gewoon nooit honger.

Steunend en kreunend verliet Jodaline haar bed om dan toch maar haar witte hoodie en witte broek aan te trekken. Onderweg naar de deur vond ze haar bruine laarzen, elastiek en bruine jas. Met een harde klap sloeg de eerste deur van de Dark magician verdieping dicht. geschold klonk van sommige kanten, gemopper klonk uit de andere. Met een grijns rondom haar lippen begon jodaline de trappen af te lopen naar de eetzaal. De grijns werd alleen maar groter toen een groepje leerlingen aan de kant gingen voor haar. Dit was wat ze het leukste vond: Dat mensen bang waren van je. Niet raar ook, als je wist dat Jodaline vier jaar heeft doorgebracht in een Asylum tot ze besloot dat het genoeg was en op eigen houtje zichzelf uitgeschreven had en nu dan toch nog naar school toe kon.

Na een appel en het laatste stuk van een soort omelet naar binnen gewerkt te hebben besloot Jodaline, omdat ze toch nog ruim de tijd had om op tijd te zijn voor de les, besloot ze om rond te gaan lopen. Een beetje over de etages rondzwerven maakte nooit zoveel uit, en misschien kon ze zo nog de een en andere leerling bang maken. En een open deur op de wood magician etage was haar eerste slachtoffer. langzaam deed ze de deur open, en wat ze daar, of beter gezegd wie ze aantrof. Haar broertje, broer, halfbroer beter gezegd. Een glimlach was nu te zien om haar lippen, maar niet een die lief bedoeld was. Deze glimlach was ziekelijk, gestoord, gewoonweg ongezond. " Long time no see, malen'kiy brat." De zoete toon onder haar woorden maakte de woorden alleen maar erger, terwijl ze daar, leunend tegen de deurpost stond.

// malen'kiy brat = baby brother

De voetstappen en het kraken van de deur waren de jongen zijn eerste aanwijzingen dat er iemand was. 'Rot o-' had hij gezegd. Maar meer kwam er niet uit toen zijn oren de verschrikkelijke zoete stem opvingen. Een stem die een rilling over zijn rug heen liet lopen en die hij vaak genoeg hoorde in zijn nachtelijke nare dromen. Door die stem, door de persoon, werd zijn keel als het ware dichtgeknepen door een misselijkmakend gevoel en zijn lichaam voelde ijskoud en als verlamd aan. Zijn maag had zich meerdere keren omgedraaid en zo een ziekelijk gevoel teweeg gebracht. Nee.... Hij was in slaap gevallen en lag nu te dromen. Dit was een nachtmerrie. Maar eigenlijk wist hij wel dat dit echt was. Langzaam en met een nog bleker gelaat dan anders bracht Raül zich naar een zittende positie. Bij de aanblik van haar versperden zijn ogen zich nog een fractie meer. Want haar werkelijk horen, was al erg. Maar haar dan ook nog zien, was nog erger. De grijns van haar was even ziekelijk als dat het rot wijf zelf was. Raül slikte een enkele keer en hervond na een aantal keer zijn stem. ' Jodaline. Wat doe je hier, Kleine Schwester von mir?' beet hij haar toe. Zijn ijskoude uitstraling had hij voor het grootste deel wel weer hervonden. Al was er een deel van hem dat nu als een klein kind in een hoekje wilde kruipen, om te wachten totdat deze kwade geest weg was. Maar zijn ogen, zijn hele houding, mochten dat niet laten zien. Mochten dat niet doen. Dan werd ze alleen maar nog erger, nog gevaarlijker en zou het zomaar zijn laatste momenten kunnen zijn. Want hij wist, dat zij het wist. Ook al had hij een heel andere achternaam. Was hij letterlijk dood verklaard. Maar no way. No fucking way zou hij haar hem de echte dood in laten jagen. Niet zoals ze al bijna een keer gedaan had. Niet zoals ze het écht gedaan had met hun ouders/verzorgers. Rustig en beheerst stond hij op zijn bed. Geen greintje angst was te zien op zijn gezicht, maar hij voelde het kolken onder zijn masker. ‘Hoe heb jij me eigenlijk gevonden?’ Sprak de jongen scherp. Hij stond onder een valse achternaam ingeschreven, had zijn papieren doen vervalsen en was dus nu een Liebert. Geen Ylvar. ‘Ik ben wettelijk dood! Net zo dood als mijn moeder. Door jou!’ sprak hij haar toe met iets luidere, verheven stem. ‘Net als onze vader.’ ging hij verder. ‘En net als jouw moeder. Alleen maar omdat jij een gestoord kutwijf bent. Het is jammer dat je uit het asylum bent ontsnapt. Je had daar moeten blijven. Je zou niet eens vrij op deze school mogen rondlopen.’ eindigde hij om dan zijn nu droge lippen te likken en een enkele keer te slikken. Ze werkte op zijn zenuwen, kon hem raken op plekken zonder iets te doen en hij vond het verschrikkelijk dat zij hem zo kon laten reageren. Dat ze hem zo van zijn stuk kon brengen en hem zo op stang kon jagen. Hij haatte het. Haatte haar. ‘Dat pa dood is, kan me niet zo veel schelen. Die hufter verdiende het.’ Klonken zijn woorden die hij met geklemde kaken siste. ‘Jouw moeder was nog wel oké. Ook al deed ze niets om hem te stoppen. Want ze wist het. Ze wist wat hij deed.’ Of ze wist waar hij het over had? Geen idee. En het kon hem niet schelen ook. Het enige wat hij wist, was dat die klootzak ook zijn dromen plaagden. Zijn vuisten waren lichtelijk tot vuisten gebald en hij stond aan de grond genageld. Hij wilde haar maar al te graag een paar goede klappen verkopen, maar ze wisten allebei dat hij geen kans maakte tegenover haar vechtkunsten. ‘En dan hebben we nog mijn moeder. Ze heeft en had niets, maar dan ook niet, fout gedaan.’ Goed, zijn moeder was dan iemand geweest die vooral ’s nachts werkte en haar lichaam verkocht aan mannen, maar dat was niet haar schuld. Die verrotte klootzak van een vader van hem vond het zo nodig om een affaire met haar te nemen. Dus het was zijn schuld. Die van zijn ‘vader’ en de fout van het tyfus wijf voor hem. Driftig haalde hij een hand door zijn platina haren. Die zaten nu jammer genoeg niet zo netjes meer, maar fuck it. Dat kon hij straks wel weer fatsoeneren. Als Jodaline vertrokken was. Of het geheel per ongeluk dwars door zijn raam was of dat ze weg liep door de gang maakte hem niet uit. Al had de eerste optie zijn voorkeur. Haar te zien vallen zou heerlijk zijn. Maar wat hij meer wilde dan haar pijnigen, dan een keer te genieten van haar leed in plaats van andersom, was haar niet meer zien. Ze maakte hem echt misselijk, het liet hem hoofdpijn krijgen door de stress en het litteken dat verstopt zat onder zijn haren klopte er lichtelijk door.