Allen geeuwde verveeld. Deze les irriteerde hem. Het was saai, Charlie was het lokaal al uitgegooid en hij was alleen achtergebleven. Waarom hij er niet uitgestuurd was? Waarschijnlijk omdat hij vredig uit het raam staarde en de leraar daar al tevreden mee was. Omdat het nog vroeg was had hij eerst even geslapen, om vervolgens te kijken naar alle interessante dingen. Wolken die voorbij zweefden enzo. Hij was gewoon moe en dat was voor de leraar een zege. Welke les was dit überhaupt? Hij stond op en boog zich over een tafeltje, waaraan iemand ijverig aantekeningen opschreef. Bladerde onbekommerd door het schrift en zuchtte dan. Wat deed hij hier, in de slaapverwekkende literatuurles? De man voorin het lokaal merkte hem op, totaal niet gelukkig met het feit dat Allen weer tot leven was gekomen. ''Zitten, jij...'' zei de man dan met zo veel mogelijk autoriteit in zijn stem als mogelijk. Niets dus. God, sommige mensen lieten zo makkelijk over zich heen lopen. Hij grijnsde uitdagend en rekte zich midden in de klas uit. Zuchtte dan vermoeid en wilde net een opmerking maken die hem zeker de kop zou kosten toen de bel ging. Met energieke passen wandelde hij als eerste naar de deur, draaide zich even om en zwaaide naar de leraar. ''Ik heb werkelijk heerlijk geslapen. Misschien kom ik volgende keer wel weer!'' Het enthousiasme was half gespeeld en de geschokte uitdrukking op het gezicht van de man maakte het de moeite compleet waard.

Allen besloot dat dit genoeg les en kennis was voor vandaag. Hij stond stil, midden in de gang. Leerlingen stroomden aan beide kanten haastig langs hem heen, terwijl hij nadacht. Terwijl hij door de gangen slenterde zag hij een deur open staan. Het was een of ander lokaal, maar minder net dan wat hij gewend was. Hij stak zijn hoofd nieuwsgierig om het hoekje en zag een stapel met prutswerkjes liggen. O, zat dat zo? Het kunstlokaal dus. En er was niemand aanwezig, hij grinnikte vrolijk. Hij had het rijk alleen. Zag een beker vol kwasten staan, zojuist zorgvuldig door iemand afgespoeld en nu helemaal schoon. Wachtend op nieuwe verf, een nieuw project. Daar had hij wel zin in. Een vlugge blik uit het raam liet een zacht najaarszonnetje zien. Buiten dus. De natuur kon héél inspirerend zijn. Hij greep de kwasten, stak er een aantal in zijn zakken. Geen idee hoe veel hij er nodig had, maar beter te veel dan te weinig, nietwaar? Dus algauw waren bijna alle kwasten uit de ruimte verdwenen, ontvreemd voor het goede doel. Vlug bewoog hij zich naar zijn volgende bestemming. Een stapel schilderdoeken. Wat tubes verf. Zo'n ding- palet- voor het mengen.

Ready to go. Weer de weg terug over de gangen. Hij grijnsde spottend naar de mensen die hem in de weg stonden, hem raar aankeken. ''Kunstenaar met inspiratie, aan de kant, aan de kant.'' zei hij af en toe. Alles wat nog miste was een baret en een vies, met verf bevlekt hemd. Eenmaal buiten zette hij op het gras zijn spullen neer, ging liggen in het gras. Eerst even ontspannen. Om hem heen lagen de verschillende benodigdheden voor een schilderij wat waarschijnlijk nog harder zou mislukken dan de kindertekeningen van een driejarige. Maar dat was niet waar het om ging. Eerst eens bedenken wat hij zou schilderen. Een grassprietje in zijn mond, kijkend naar de wolken. Kort vielen zijn ogen dicht. Het was een vrij warme dag, waarschijnlijk een van de laatste dit jaar, aangezien de bladeren al bruin werden. Hij hoorde voetstappen en opende loom een van zijn blauwe ogen. ''Wat?'' vroeg hij uitdagend. Was het iemand die commentaar zou hebben op wat hij hier aan het doen was?

[Open voor 1 persoon]

Zodra hij zijn ogen geopend had wilde hij al dat hij ze gesloten had gehouden. Dat was pas leuk. Mensen negeren en dan hun reactie ernstig toehoren. Jammer. Gemiste kans. Ze schudde haar hoofd, gaf een oppervlakkig antwoord. Maar om het volgende wat ze zei kon hij wel lachen. Geamuseerd krulden zijn lippen om, een spottend lachje. ''Achzo, een stalker...'' sprak hij loom, nog steeds liggend. Volkomen serieus. Al gaven zijn blauwe ogen vol levenslust wat anders weer. Hij klonk alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat iemand hem volgde. Vond het eigenlijk wel grappig. ''Trouwens, zoiets doen normale mensen wel vaker hoor, weglopen van een lokaal. Bijzondere reden om iemand te volgen... Nietwaar?'' Hij keek haar aan, wilde wel even zeker weten dat ze dit niet al te serieus nam. Zijn woorden moest je nooit, of nouja bijna nooit, letterlijk interpreteren. Over slechts een aantal onderwerpen kon hij zonder grapjes of plagerige opmerkingen praten.

‘Measure ‘Spell’ Spark, maar noem me maar Spell.’ Hij grinnikte en stak een hand naar boven. Greep de hare vast en hees zichzelf als het ware overeind. Al paste hij er wel voor op haar niet voorover te trekken doordat hij te veel gewicht aan haar liet hangen. Hij besloot haar hand niet te schudden, maar gaf een zachte handkus, zoals hij echte goede-manieren-mensen wel zag doen. Alleen werd het vergezeld door het kristalheldere geluid van een vaak gebruikte spottende lach. ''Misschien.'' zei hij als antwoord op haar verzoek om de naam Spell te gebruiken. ''Ik neem aan dat je mijn naam en hele achtergrond al weet, miss Spell aka Stalker?'' vroeg hij vrolijk. ''Nouja, laten we formeel blijven, he?'' Hij knipoogde en hield even stil. ''Ik heet Allen Spring, jongedame. Aangenaam kennis te maken.'' Hij tikte tegen zijn denkbeeldige baret/hoed. Zijn hele houding was een mix van perfect nagebootste netheid en spottende levendigheid. Het was allemaal een tikje te overdreven of te duidelijk vergezeld met een lach om voor serieus aangenomen te kunnen worden. Of hij schilderen leuk vond. ''Nee, ik doe dit onder druk, onvrijwillig. Arme ik.... Kom op, zie ik eruit als iemand die zich laat dwingen?'' Hij greep een kwast vast en streek over haar neus heen. Wel voorzichtig om niet in haar oog te steken, dat zou de vreugdevolle sfeer bederven. En straks kwam er bloed op het schildersdoek of stukjes oogwit. Bah. Hij grinnikte bij het idee. De kwast was harig en zacht, dus dat kriebelde vast. Hij was haar nu gewoon een beetje aan het pesten, als ze het niet meer leuk vond merkte hij dat gauw genoeg. Het leven bestond nou eenmaal uit grenzen opzoeken en plezier hebben. Kwam dan naast haar zitten. ''Ik lag na te denken, op zoek naar inspiratie. En nu heb ik een idee. Zou je me misschien willen helpen?'' Hij keek haar met een opgewonden gezicht aan. Het idee in zijn hoofd werd steeds duidelijker en eigenlijk vergat hij haast dat hij het aan haar nog niet had uitgelegd. En dat zij niet zoals Charlie, of Converse in mindere mate, meteen zijn gedachten kon lezen na een enkel woord en een blik.

[Lol, vaagheid...]

Heerlijk, een meisje dat wat mee ging in zijn grappen. Hem zelfs nog beschuldigde alsof ze een lerares was. ''Gosh, jij weet ook NIETS van kunst...'' riep hij dramatisch, gooide zijn arm verwijtend in de lucht. ''Kunstenaars kunnen zich niet bezig houden met alledaagse dingen zoals de plek waar ze gaan liggen, onwetende, bekrompen burger... Dit was gewoon... Dé plek.'' Ja, hij had zich al goed ingeleefd in de rol van dwarse, rebelse kunstenaar. Een buitenstaander, die prachtige kunst maakte en alle burgers verachtte. Of eerder medelijden met ze had omdat ze geen ware schoonheid kenden. Dat geneuzel, bij geschiedenis en kunst uitgebreid behandeld. Enige probleem; Hij had nauwelijks ervaring met schilderen. En waarschijnlijk ook niet erg veel talent. Ach, geen idee. Misschien kon hij straks opeens prachtig schilderen. Dat zou een leuke verrassing zijn. Ze stemde in met zijn vraag om hulp, gelukkig. Niet dat hij anders had verwacht, immers had zelfs de kwast des doods haar niet afgeschrikt met zijn gekriebel. ''Mooi..'' zei hij, kortaf op een artestiek dromerig toontje. Alsof hij de hele compositie al voor zich zag. ‘Ik kan natuurlijk ook een zwevend wolkje maken, daarop gaan zitten en dan kun jij mij naschilderen. Een soort zwevende Mona Lisa,’ Blije verbazing was van zijn gezicht af te lezen. Ook best een goed plan, wat ze daar zo onschuldig opperde. ‘Tenzij jij een beter idee hebt.’ Hij zuchtte met een lachje. ''Ik dacht... Een portret van onze hooggeëerde Savador... als blijk van mijn oneindige waardering voor zijn gewéldige leiding aan deze school.'' Kon het nog sarcastischer? Nee, waarschijnlijk niet. Hij grijnsde duivels, waarbij zijn ogen blonken van plezier. Want het vooruitzicht van de Hoofdmeester die een 'meesterwerk' van de hand van Allen zou aanschouwen was prachtig. ''Maar jouw idee klonk ook... interessant.'' zei hij enthousiast. Wierp dan een blik op de spullen. ''Gelukkig heb ik twee doeken meegegrist.'' zei hij vrolijk. ''Okay, Spell, wat zeg je ervan... Beginnen we met het vereeuwigen van Master Sathandiai's boeventronie?'' Hij keek haar aan, op zoek naar enthousiasme en energie die bij hem volop aanwezig waren. Dan spoot hij alvast een klodder zwart, een flinke portie wit en alle andere kleurtjes aandachtig op een palet. Hij was bij de blauw aangekomen, had alle andere basiskleuren al. Per ongeluk kwam er wat blauwe verf op zijn vinger en hij grinnikte bij zichzelf. ''Kom eens hier met je wang?'' vroeg hij onschuldig.

[As promised ]

- Niet zo heel goed! ;o

Helaas mislukte zijn plan om een blauwe klodder op haar wang te smeren. Jammer, jammer. Hij kreeg vast wel een andere kans om dit geschilder naar een verfgevecht om te buigen. En dan zou hij dat moderne kunst noemen, verf op een doek smijten met woedend gezicht. Ja, zo deden artiesten, kúnstenaars dat. ‘Als we betrapt worden is het jou schuld,’ Hij haalde zijn schouders op. ''Joh, de man zal al zijn woede dan toch op mij uiten met een mislukt boze bavianentronie.'' sprak hij luchtig. ''Maak je niet zo druk.'' Ontspannen maakte hij een wegwerpgebaar. Savador, daar hield hij wel rekening mee. Hoe hij het wilde gaan doen, een portret maken. Van iemand die niet aanwezig was. Tja, het was inderdaad onmogelijk om aan te kloppen bij de deur van de hoofdmeester met de mededeling dat het gratis-portretten-dag was en Savador de eerste was die ze zouden vereeuwigen. Hoewel dat wel komisch zou zijn, Savador, al poserend voor hun werk. En dan het schilderij, oerlelijk. De leraar boos en hij blij, zeggend dat het juist wel leek omdat het zo lelijk was. Geweldig. Je kon zo veel leuke dingen doen als je maar creatief was en out of the box dacht. Hij dacht dus even kort na.Door langer nadenken kreeg je enkel koppijn en de spontaniteit ging van je ideeën af. ''Hmm, goede vraag. We gaan... OH WACHT. Dit is het plan.'' Hij glimlachte geheimzinnig. ''Ik weet precies hoe onze prachtige hoofdmeester eruit ziet, dus ik zal proberen om een projectie in de lucht te plaatsen van licht. En dan kunnen we die als basis nemen en dat aanvullen met onze herinneringen. Goed?'' vroeg hij opgewonden. Klonk hem redelijk realistisch in de oren hoor. '"En daarna droppen we het meesterwerk natuurlijk bij onze geliefde mona lisa de tweede.'' Hij hield zijn hand met een sierlijk gebaar in de lucht en langzaam nam er iets vorm aan. De haarkleur: zwart. Huid: vaalwit, ongezonde kleur. Ook karaktrestieke rimpeltjes ontbraken niet. Waren die er echt bij master Savador? Hmm, misschien wel niet. Maar het hoorde bij zijn karakter. Savador was vanbinnen gewoon een verrotte, stinkende pruim. Van de slechtste kwaliteit en puur vergif. Bah. Hij gaf een tikje tegen het lichtbeeld en het draaide tollend rond. ''Daar kunnen we toch wel wat mee, Spellie?''

Deze mooie dag was nog mooier geworden toen hij een andere persoon was tegengekomen. Midden op het grasveld, daar had hij zojuist nog gelegen. En nu stond hij met een meisje te babbelen. Spell. Een nogal vreemde vogel, maar wel aardig en gelukkig niet zo ontzettend serieus. ‘Ik kan het me weer een beetje herinneren hoe hij eruitziet, hoewel mijn verbeelding ver afwijkt van een Mona Lisa look a like.’ Tja, daar had ze wel gelijk in. Hij grijnsde instemmend en dacht even na. In zijn hoofd was dit alweer tot een guerilla-actie tegen Savador verworden. Voor andere mensen was het misschien lastig te begrijpen waarom de tweeling Master Savador zo fel bestreed. Maar ook leerlingen die slechts oppervlakkig in contact waren gekomen met de Hoofdmeester konden hun haat wel deels plaatsen. Er hing –volgens Allen dan- een vreselijke sfeer om die man heen. Als een verrot lijk, dat nu nog steeds ontkende dat hij al in een ontbindende fase was en de wereld bleef kwellen met zijn aanwezigheid. Een zombie. Maar nee, in de meeste films waren zombie’s te cool om met de hoofdmeester vergeleken te worden. Dit nam hij terug. In zijn hoofd dan. Want hardop had hij niets over zijn rare vergelijking gezegd. Gelukkig maar. Spell moest niet ál te veel de indruk krijgen dat hij gek was, nietwaar? ‘Ik kan alleen geen magie besturen wat heeft te maken met licht.’ Hij haalde lichtjes zijn schouders op. ‘Prima hoor. Dat gedeelte doe ik wel. No worries.’ Wie boeide dat nou. Voor hem maakte het geen reet uit welke magie iemand beheerste. Hij mocht ze of hij mocht ze niet. En dan gaf het niet of ze nou Grenaanse bosjesmannen waren of van die zandkasteelbouwende figuren van Erd. Of zoals Spell duistere magie beheersten. Uiteraard had hij aangevoeld dat zij een duistere magie beoefenaar was. Maar dat weerhield hem er mooi niet van contact te leggen. Meestal ging de omgang met Shadranen moeizaam, maar zoals altijd zat er ook wel weer een leuk persoon bij de slechte groep. De rotte appel in de mand... Maar dan omgekeerd. Juist ja. ‘Maar ik kan wel Shadraanse magie, dus ik kan er schaduw aan toevoegen als dat nodig zou zijn. Misschien wel mooi voor zijn haar.’ Hij trok verbaasd zijn wenkbrauw op. Mooi... ‘Ehm, ja ja..Vast.’ mompelde hij afwezig. Dit hele toontje verwarde hem. Ze nam het zo.. serieus. Schaduw. In een schilderij. Dat was wat kunstenaars deden. Zij waren gewoon twee grappende studenten die een plagerig geintje uithaalden. Toch? Voor haar moest het in elk geval enkel plagerig zijn. Voor hem was het meer dan dat. Het was oorlog. Dit was een wapen. ‘Allen?’ Hij zuchtte en keek haar vragend aan. ‘Ja?’ Ongewild kwam er een ietwat geërgerde toon in zijn stem. Het irriteerde hem ergens. Wat precies wist hij niet. Misschien gewoon haar opmerking. Een combinatie van mooi en Savador’s haar... En dan ook nog eens serieus bedoeld. Bah. Zo had hij haar niet ingeschat. Zijn blauwe ogen verzachtten zich iets. Hij moest haar niet zo snel beoordelen. Naïef onwetend kindje. Ze zou snel genoeg doorkrijgen hoe het zat.
‘Waarom haten jullie Master Savador eigenlijk zo? Ik bedoel..’Hij keek haar met grote ogen aan. Ze bedoelde wát? Ja, zeg het maar... Hij moest zichzelf inhouden om niet heel kwaad te worden. De haat tegenover Savador die hij voelde was gewoon zo immens dat zij bijna zijn mikpunt van woede werd. Allen sloot kort zijn ogen en ademde geforceerd kalm in en uit. Hoorde ondertussen wat zij bedoelde. ‘Ik heb hem natuurlijk nog niet zo heel lang gezien, maar op dat kleine moment leek hij mij toch niet zo’n slechte man. Toch hoor ik veel leerlingen zo over hem praten gelijk jij nu doet. Een beetje minachtend.’ Zijn ogen openden zich met een felheid. De woede was niet meer aanwezig. Een serieuze kalmte kwam over hem heen. Hij maakte nu geen grapjes, zoals zij dat ook niet deed. Hij zakte neer op de grond en klopte naast hem op het gras, ten teken dat zij ook moest gaan zitten. Haalde dan de veters van zijn linkerschoen los. ‘Spell. Het is geen simpele minachting tegenover een ietwat duistere man en leraar. Niet bij mij in elk geval. Niet bij mij... En het heeft een reden.’ Hij trok zijn schoen uit, even vertrok zijn gezicht onwillekeurig. Dan pelde hij voorzichtig de sok van zijn voet af. Daar zag je het. Wat Savador hem had aangedaan. De huid was gehavend, grote brandwonden op de zool van zijn voet. Deels waren ze geheeld, maar de schade was te groot geweest om geheel te herstellen met hun knullige magie. Daarbij had Savador hen uiteraard niet toegestaan de ziekenzaal te bezoeken. Hij keek haar met een wrange impressie op zijn gezicht aan. ‘Dit heeft hij veroorzaakt.’ De pijn voelde hij nog altijd als hij de huid te veel schuurde. Hij legde zijn beiden wijsvingers aan weerszijden tegen haar slapen. Stuurde haar een beeld door van de kelder, die dag. Het vuur, het silhouet van Savador die ervoor gebogen stond. Ze zou wellicht ook even de angst en pijn, de opstandigheid en haat en afschuw die hij ervaart had voelen. Een simpel magisch trucje. Je zou je herinneringen kunnen saboteren en iemand leugens tonen. Maar wat hij Spell liet zien wat de bittere waarheid. ‘Dit en nog veel meer akelige dingen. Begrijp je het nu?’ vroeg hij kalm. Anders kon hij haar nog veel meer vertellen. Nog veel meer laten zien. ‘Het is niet voor niets, helaas.’ Een zachte zucht verliet zijn lippen. Het was lastig om vrolijk te blijven wanneer een vraag je terug trok naar vreselijke gebeurtenissen.