Het was vroeg in de ochtend toen een jongen slaperig over de gangen wandelde. De zon schemerde laag door de ramen van deze gallerij. Vroeg betekende in dit geval écht heel vroeg. Nog voor de lessen zouden beginnen, voor iemand wakker en wel was. En hij was van plan om al naar een lokaal te gaan. Dat klonk wellicht nerdy, maar zo zat het niet. Hij was op weg naar het Aterlier, met in zijn armen een grote kartonnen doos. Algauw bereikte hij de juiste gang. Hier moest hij zijn. De doos rammelde toen hij hem neerzette. Hij legde op goed geluk zijn hand op de deurklink en duwde die naar beneden. Tot zijn opluchting ging die zonder moeite open. Dat scheelde heel wat tijd. Hij pakte voorzichtig de doos weer van de grond en ging het lokaal binnen. Zocht een goede plek bij het raam, zodat er net een beetje licht naar binnen viel. Zo hoefde hij de lampen niet aan te zetten, wat minder kans gaf op pottenkijkers. Zorgzaam haalde hij alle onderdelen uit de doos. Een metalen geval. Toen hij het neerzette op de tafel klonk het zachte rinkelende geluid dat aangaf dat dit van deels metaal, deels plastic was gemaakt. Het was een viool, maar geen convonentieel ontwerp. De gehele binnenkant miste. Mineko spreidde een witte doek uit over zijn tafelblad en verplaatste de onderdelen daarheen. Hij ging kalm zitten en maakte zijn hele hoofd leeg. Dat ging lastig, omdat er zo veel door hem heen ging. De laatste tijd was te veel gebeurd. Maar hij sloot het allemaal buiten. Zong een zachte melodie. Hield zijn handen om de vorm heen, zonder het echt aan te raken. Zo begon hij er nog meer vorm aan te geven. Met zijn Grenaanse magie had hij langzaamaan geleerd om materiaal te manipuleren. Het ging hier om kleine bewegingen. Geen deuren open laten spatten of iets dergelijks. Nee, maar hij kon wel de kronkels in zijn toekomstige instrument perfectioneren. Via de muziek concentreerde hij zijn kracht op de kleine plek waar hij zijn hand omheen hield en bewerkte het zo. Even stopte Mineko. Hij nam de viool op en zette het op zijn schouder. Klemde het met zijn kin vast. De vorm was al beter geworden. Hij haalde drie ragfijne draadjes uit zijn tas, die in een los zakje zaten. Die spande hij er met uiterste zorgvuldigheid overheen. Legde de viool weer neer. Daarnaast lag de stok, die hij al eerder geheel had afgemaakt. In de opkomende zon glinsterde het prachtige instrument mysterieus. Enkel Mineko zou in staat zijn deze viool te bespelen. Wellicht ook andere luchtmagiërs, maar toch.. Dit was zijn unieke ontwerp. Hij begon weer te neuriën en probeerde alle lijnen te perfectioneren. Hij moest zijn best doen om zich niet te gaan haasten. Niets zou hij afraffelen, nu hij zo dicht bij het einde van de viool was. Nee, dit moest perfect gaan. Hij schrok dan ook erg toen hij plots krakende voetstappen hoorde. Keek traag op en glimlachte verlegen.

plaatjes:

[LENA ONLY]

If you're lost and alone
Or you're sinking like a stone
Carry on

Even had hij daarstraks de snaren uitgetest, blij met het resultaat. Mineko had een goed oor voor muziek, kon meestal direct horen of iets vals was. Dat was het voordeel van al zo lang met muziek en tonen bezig zijn. Hij was er gewoon mee opgegroeid. De strijkstok gleed soepel over de flinterdunne snaartjes heen, met zijn vingers bepaalde hij de hoogte van de toon. Even probeerde hij een triller uit, dat zorgde dat het geluid letterlijk qua toon heen en weer schoot. Hij glimlachte flauwtjes. Dit was het enige wat hem nog staande hield de laatste dagen, zo leek het wel. De rest van de uren gingen in een vervaagde film voorbij. Alsof hij een toeschouwer was, er niet actief aan deelnam. De lessen vlogen langs hem heen. Zonder echt iets van de leerstof op te nemen krabbelde hij de aantekeningen neer. Maar het grootste deel van de tijd tekende hij muzieknootjes. Componeerde riedeltjes in zijn boekje met notenbalken. Ook had hij een gedetailleerd portret van Mizuki getekend, uit zijn geheugen. Hij had geen idee of dat ook maar enige gelijkenis vertoonde met de werkelijkheid. Maar aan de werkelijkheid wilde hij toch niet denken. Die was te pijnlijk. Hij was geen echte tekenaar, maar soms produceerde hij heus wel iets redelijks. Vooral met Mizuki's ogen was hij zeer tevreden geweest, herinnerde hij zich. De sprankelende lichtjes in die honingbruine poelen waren exact zo als wanneer Mizuki soms met vreugdevolle ogen naar hem had gestaard. Hij was ondertussen afwezig verder gegaan met het bewerken van de vorm van de viool. Het was geïnspireerd op een idee dat zijn zusje had gehad, van hoe hij zou kunnen spelen met enkel luchtmagie. En voor haar had hij een aantal probeersels gemaakt. Om uiteindelijk bij dit uit te komen en het te gaan proberen. Al was Miku nu niet bij hem in de buurt, hij dacht nog altijd vaak aan haar. Zijn werk werd verstoord door het geluid van de deur die openging. Zijn afdwalende gedachten weer alert gemaakt door voetstappen. Hij keek op en richtte zijn zeegroene ogen op een blond meisje. Haar had hij nog nooit gezien. Anders had ze er vermoedelijk wel voor gezorgd dat hij zich haar herinnerde. Op de een of andere manier leek ze gewoon iets uit te stralen wat zei: Remember me. Niet dat dat per se iets positiefs was, zeker niet. Het was geforceerd. Niet omdat ze zo interessant of vriendelijk was... Eerder omdat ze haar aanwezigheid aan je opdrong. Vroeger was hij voorzichtig geweest met zulke vooroordelen. Nu was dat iets minder, door de rotdingen die hij had meegemaakt. Maar toch gaf hij haar nog steeds een eerlijke kans. Hij was enkel goed op zijn hoede. Wilde haar al begroeten, toen ze zelf sprak. ”Wel, dus dat noemt men tegenwoordig een viool? Het ziet er zo fake uit.” Hij kon het niet nalaten om scheef te grijnzen, bijna geamuseerd. Hij hoopte dat het een grapje was. Ze had anders wel heel snel een oordeel klaar. Wist ze überhaupt iets van instrumenten of muziek in het algemeen? Hij betwijfelde het. ''Vind je?'' vroeg hij kalm. Ze kwam naderbij. ”Ach ja, ik had niets anders verwacht van een type’tje zoals jij, het is net zoals je kleren.” De halve glimlach was van zijn gezicht verdwenen. Als ze het zo wilde spelen. Meteen iemand beledigen. Wat was dat nou voor een stijl? ”Die zijn ook fake.” O, hij was de neppe persoon hier? Hij had gewoon rustig gezeten. Zijn ding gedaan. Zij kwam binnenstormen met de blijkbaar onbedwingbare behoefte hem af te kraken. ''En jij bent dan zeker het type om onmiddellijk met onzorgvuldige aannames te strooien?'' sprak hij. Nog steeds kalm. Ze zou hem niet zo makkelijk kunnen kwaad maken. Hij was als een berk in de storm. Die bogen mee, in plaats van te breken. Rustig stond de jongen op. Pakte met zorgvuldige bewegingen de viool. Het was inderdaad een onconventioneel ontwerp. Maar dat sprak hem juist aan. ''Op je opmerking over mijn kledingstijl zal ik maar niet ingaan.'' zei hij met duidelijke afstandelijkheid. Ze mocht zijn kleren best walgelijk vinden. Dat kon. Uiteraard. Iedereen had recht op zo'n mening. Maar moest je dat nou meteen tegen die persoon zeggen? Zucht... ''Speel je zelf viool, dat je meent er zo veel van te weten?'' vroeg hij zachtjes. Wellicht had hij haar verkeerd beoordeeld en was ze zo geschokt omdat ze het niet gewend was zoiets te zien. ''Het is misschien een beetje anders, maar hij doet het wel.'' Als bevestiging nam hij de strijkstok en speelde een deuntje van drie tonen. De laatste was een heel klein beetje vals op het einde, doordat het een lange noot was. Maar hij vermoedde dat ze dat niet zo horen zou.

May your past be the sound
Of your feet upon the ground
Carry on

Dit meisje was wel bijzonder zeg. Negatief bedoeld. Hij had geen enorme hekel aan haar, maar om nou te zeggen dat hij blij was met het feit dat zij het was die daarstraks de deur had geopend..? Not really. Mineko was te vriendelijk om tegen haar te gaan zitten snauwen of haar te beledigen. Toch hoopte hij haar een beetje duidelijk te kunnen maken dat haar gedrag idioot was. En uiteraard contra-productief als je graag populair wilde worden of vrienden wilde krijgen. ”Wel, blijkbaar it er toch nog iets in dat hoofd van jou, ik strooi niet rond met onzorgvuldige aannames, dat noemen ze feiten.”Ze leek hem echt een pesterig type. Er zat vast een hoop onzekerheid en zwakheid in haar hart, waardoor ze nu haar eigenwaarde uit het neerhalen van anderen moest halen. Dat waren altijd de zielige figuren. Ze dachten dat ze er zelfverzekerd uitzagen, maar als je werkelijk beter keek zag je de trieste persoon daaronder. Die eigenlijk veelste graag geweldig gevonden wilde worden. Zelfbevestiging nodig. Dat was een korte omschrijving van het idee dat hij nu van haar had. Het stond nog niets vast. Maar het leek er helaas niet op dat mevrouw zou veranderen van gedrag. Tot zijn spijt zou hij maar gewoon met haar vervelende manier van gesprekken voeren moeten leren leven. ''Op je opmerking over mijn kledingstijl zal ik maar niet ingaan.'' gaf hij kalm aan. Zelf vond hij de kleding die hij aanhad niet echt bijzonder. Gewoon een vest met warme gevoerde kraag, grijs-bruin van kleur. Een lichtgroen loshangend shirt en daaronder weer een zwart shirt, het was immers winter. Maar om het nou nep te noemen wat hij aanhad... De redenen daarachter ontgingen hem even.
Met een licht gevoel van voldoening ving hij haar blik op. Niet meer zo veel praatjes nu, madame? ”Nee, ik speel geen viool…” Joh. Dat was geen verrassing. Wel een verrassing was haar zachte stem, waar even geen gemaakte hooghartigheid in zat. Stukken beter klonk dat zo. ”Maar ik ben het ook nooit van plan geweest te doen. Viools zijn zo… saai en klassiek. Ach ja, ieder zijn smaak zeker? Ookal is dat dan een verschrikkelijk slechte smaak…” Hij sloot kort zijn ogen. Formuleerde een antwoord. Zag haar dan nog net omdraaien. Haar haar draaide in een waaier mee. O-ok...? Dat kon ook, gewoon weglopen. Hij vond het slecht van zichzelf dat hij geen spijt voelde. Maar in plaats van het getik van haar hakjes die zich een weg baanden over de vloer hoorde hij een plof. Rustig liep hij naar haar toe. ''Het meervoud is violen, lieverd.'' moest hij toch even opmerken. Zo'n cultuurbarbaren opmerking. Tsk, tsk. Hij bedoelde het niet gemeen, maar zo zou ze leren wat het wel was. Hij glimlachte vriendelijk. Stak dan zijn hand uit om haar overeind te helpen. ''En die zogeheten violen zijn helemaal niet zo saai als jij denkt. Volgens mijn vérschrikkelijk afschuwelijke smaak dan.'' Hij wilde het haar best laten horen, wat expiritmenteren met de luchtgestuurde viool was altijd leuk. En wellicht zou haar houding nog veranderen? Blijven hopen, Mineko. Geduld hebben met dat kind. Hij glimlachte verwachtingsvol. Hij bood haar een kans. Zou ze die aangrijpen? Overeind gaan staan en eindelijk eens normaal doen? Ach, ook als ze zo bitchy bleef doen vond hij het prima. Zo lang ze maar niet verwachtte dat hij kwaad zou worden. Daarvoor moest ze wel iets beters beledigen dan zijn persoonlijke stijl of smaak. Dat deed hem allemaal niet zo veel. Nee, andere dingen zouden hem wel boos kunnen krijgen, maar haar oppervlakkige pogingen tot spot, nah.

Even had hij de neiging. De slechte neiging om haar daar op de grond te laten liggen. Te lachen. Te bedenken dat het haar verdiende loon was. Eigen schuld, dikke bult. Zoiets. Echter ging zulk gedrag loodrecht tegen zijn aard in, zijn diepste kern. Want Mineko zou altijd Mineko blijven. Lief, vriendelijk. En bovenal hulpvaardig. Hij bood zijn hulp aan wanneer iemand dat nodig had. Dat was gewoon wat hij was. Klaar. Geen twijfel meer. In zijn hoofd was hij eruit. In een reflex was hij al weggestapt van de plek waar hij als bevroren had gestaan. Om haar de hulp aan te bieden die ze wellicht niet wilde hebben. Maar hij zou toch doen wat hij altijd deed. Zichzelf zijn. Anderen accepteren, zoals zij dan weer waren. Iedereen was immers anders. Hij sprak haar kalmpjes toe. Vermoedelijk schaamde ze zich kapot. Hij kon dat nog wel begrijpen. Je voelde je altijd zo ontzettend onhandig en stuntelig wanneer je struikelde. Daarom zette hij zijn blokkades opzij en glimlachte vriendelijk. Hij moest zijn best doen om haar niet als verwend trutje te zien, maar het lukte. Misschien omdat ze er opeens een stuk minder bitchy uitzag. ”Bedankt. En euhm.. sorry voor daarnet ik euh… Bedoelde het niet zo…” Hij grijnsde geamuseerd, maar niet neerbuigend. Het was fijn dat ze op haar eigen stotterende manier meldde dat ze haar excuses aanbood voor de kwetsende woorden die ze had gesproken daarstraks. Mineko knikte. ''Het is in orde.'' meldde hij haar. Hij was niet opeens overdreven vriendelijk ofzo, nog steeds een beetje afstandelijk zelfs en kalm als een onverstoorbaar wezen. ”Vertel dit alsjeblieft tegen niemand door, ik weet dat ik je beledigt heb en afgekraakt heb maar alsjeblieft, zeg het tegen niemand.” Onbewust grinnikte hij zachtjes. Zo, daar kwam de aap uit de mouw. Ze wilde niet dat anderen wisten dat ze zo deed. Strange. ''Als je niet wilt dat mensen slecht over je praten.. Waarom doe je dan zo?'' vroeg hij haar nogal direct. ''Maar relax. Ik zeg niets. Ik ben niet de persoon die jouw reputatie hier op school zal gaan bepalen. Dat doe jij zelf.'' Hij voelde zich bijna zo'n stomme moraalridder. Maar hoe drong je anders door tot zo'n typje. Dat eerst het afschuwelijkste gedrag vertoonde, om vervolgens zielig te zitten smeken om alsjeblieft niet over haar fouten te vertellen. Hij volgde haar blik naar de tafel, waarop zijn instrument lag. ”Heb je die viool eigenlijk zelf gemaakt?” Hij kon het niet laten, grijnsde trots. Toen het blonde meisje aan zijn dierbare instrument kwam hield hij zich in om haar niet weg te trekken. Ze had hoe je het ook wendde of keerde wel zijn viool meerdere malen beledigd en dat vond hij vrij onbeleefd. Maar hij zei er maar niets over. Liep ook naar de tafel toe, die aan het raam stond. Ging aan de andere kant staan, zodat hij haar aan kon kijken. ''Ja.'' Hij pakte de viool op, toen ze klaar was met de sierlijke vormen te betasten. ''Kijk, dit is allemaal van handgevormd plastic en metaal gemaakt.'' Met zijn slanke vinger wees hij alle onderdelen aan. ''Je weet wel hoe een traditionele viool eruit ziet, neem ik aan? Dan veroorzaakt de klankkast het geluid grotendeels. Versterkt het enzovoorts.'' Mineko doelde op de leegte waar je normaal hout zag. Het was voor hem reuze interessant allemaal, hoe oude en moderne versies van instrumenten werkten. Maar hij bedacht nu dat zij helemaal niet een persoon was waaraan hij graag al deze dingen uitlegde. Tenminste... Niet als ze weer zo stom en bitcherig zou reageren. Daarom wachtte hij even af, of ze weer rotopmerkingen wilde maken. Zijn groene ogen glommen. Kom maar op. Bitchy, hé? Hem kon ze niet raken.

Hij had gemengde gevoelens toen ze eindelijk leek te waarderen wat ze daarstraks belachelijk had gemaakt. Aan de ene kant was het fijn, dat ze het mooi leek te vinden. Maar dit was niet echt de eerste persoon waarvan hij wilde dat ze het zag. Nog niemand anders had de viool aanschouwd. Miku telde niet mee. De nietsziende ogen van zijn zusje, waarvan hij nauwelijks zeker wist of hij ze ooit opnieuw aan zou kunnen staren, hadden naast de zijne als enige de viool gezien. En nu zij dus, waarvan hij nog niet echt een goede indruk had. Maar dat zou niet lang meer duren. In deze minuten moest zij kleur bekennen. Was ze een bitch, of wilde ze dat echt zijn, zo gemeen doen tegen alles en iedereen, zo negatief? Ok, dat mocht. Maar dan zou hij geen moeite meer voor haar doen. Als ze dit gedrag was ze nu vertoonde echter volhield kon hij het vast wel vergeten hoe hun ontmoeting begonnen was. Maar dat waren dingen voor later. ''Kijk, dit is allemaal van handgevormd plastic en metaal gemaakt.'' Zonder zijn opwinding te tonen toen hij het allemaal uitlegde wees hij dingen aan. Een klein gegraveerd detail, een plastic randje. Voor hemzelf was het allemaal al bekend en belangrijk. Alles hielp het instrument om de ideale klanken voort te brengen.''Je weet wel hoe een traditionele viool eruit ziet, neem ik aan? Dan veroorzaakt de klankkast het geluid grotendeels. Versterkt het enzovoorts.'' Ja, dat wist ze zo te zien. Maar strookte uiteraard niet met wat ze hier zag. Hij grijnsde geamuseerd en liet haar uitdenken. ”Maar hoe kun je het dan bespelen als het geen klankkast heeft? Voor zover ik kennis had van violen is de klankkast het belanrijkst, en de snaren ook natuurlijk, maar dan nog.” Hij haalde zijn schouders op. ''In woorden klinkt het nogal magisch.'' mompelde hij. ''Dus ik laat het je gewoon horen.'' Hij nam de viool op, pakte met zijn slanke hand de strijkstok vast. Hij stond sierlijk even stil. Sloot zijn groene ogen. Een zachte wind leek door het lokaal te glijden. Traag, nauwelijks waarneembaar. Dan een briesje dat zijn haren vlug naar achter zwiepte. Het draaide nog even rond en verdween dan. Traag opende hij zijn ogen, haalde de strijkstok over de strakgespannen snaren. Een toon vol verdriet vulde de ruimte. Je leek de muziek haast aan te kunnen raken. Dit klonk als een klassieke viool. Dan concentreerde hij zich en speelde een kort stukje muziek. De strijkstok ging vlug over de draden. Een vreemd, maar mooi geluid kwam langzaam op gang. Dit was het gedeelte waarmee hij zelf ook nog experimenteerde. Mineko grijnsde tevreden toen er een werkelijk vreemd effect op gang kwam. De tonen leken haast elektrisch. Het was alsof hij gitaar speelde met versterker, maar dan was het een viool. Bijzonder, nietwaar? Een uniek geluid, iets wat niemand anders had. Hij legde de viool zo zorgzaam weg, bang om iets stuk te maken. Bevochtigde dan zenuwachtig zijn lippen en keek haar aan. Wat vond ze ervan? Hij vond het plots wel erg belangrijk wat haar mening was, merkte hij. Uit zenuwen begon hij te ratelen, in plaats van te luisteren naar wat zij te zeggen had. ''Zoals bekend zijn geluiden eigenlijk enkel trillingen. Ik gebruik luchtmagie om een onzichtbare klankkast te produceren en kan zo ook deze trillingen bewerken. Niet zo letterlijk dan, maar eerder beïnvloeden met mijn inuïtie. Zoiets. Snap je het een beetje?''
[ https://www.youtube.com/watch?v=Fk9WmMVEhe0 Zoals bv hier aan het begin en bij 1:10 c: Ongeveer xD]

Het voelde ergens heel erg goed om te zien dat ze nu opeens geen praatjes meer had. Hij had al gehoopt dat ze wellicht zou veranderen. Van gemeen naar verwonderd. Van arrogant naar vriendelijk. Het was bijzonder wat een klein stukje muziek kon doen. Magischer dan magie. Geen geluid was krachtiger dan muziek. Hij glimlachte tevreden. Harten konden smelten door muziek. Even kon je ziel opleven en zich vullen met dapperheid en kracht. Alles was mogelijk, zo lang je bleef spelen. En als de klanken wegstorven werd alles weer normaal. Maar een beetje van het licht dat de muziek had gebracht bleef achter. Mineko's hart was gebroken, zijn ideeën over liefde waren illusie's gebleken. Maar hij hield vol. ”Het was prachtig.” Haar ogen, daarin zag hij het al. Haar echte persoonlijkheid had hij tevoorschijn getoverd. ”Heb je misschien nog meer? Je bent echt goed.” Hij bloosde. ''Dankje. Ik ehm.. Dit is alles wat ik tot nu toe heb geprobeerd.'' bekende hij met een lachje. ''Maar ik kan wel wat proberen.'' Hij pakte zijn viool weer op. Dacht even na. Zijn vingers gleden soepel over de snaren. Hij plukte dan wat aan twee snaartjes, wat een speels geluidje veroorzaakte. Dan vervolgde hij een vrolijk deuntje, met de strijkstok maakte hij snelle bewegingen. Het was een liedje, simpel maar puur. Vol energie en levensvreugde. Het was niet iets wat hij zelfs momenteel voelde. Maar het was een mooi melodietje. Het nam kort zijn zorgen weg. Na het spelen, het was lastig om maar te blijven improviseren, keek hij haar aan. ''Mineko.'' stelde hij zich simpel voor. ''Wat is jouw naam?''