Na een lange dag werken en haar eerdere gesprek met Eli voelde Aurora zich behoorlijk futloos. Ze had de laatste tijd ook al vaker last van hoofdpijn. Het voelde alsof haar energie uit haar werd gezogen. Toen Aurora klaar was met het nakijken van het werk van de leerlingen schreef ze nog even snel een document over het gesprek wat ze met Eli had gehad. Het schoot haar weer te binnen dat Eli iets over Maddy en Graham had verteld. Misschien moest ze maar eens met die Graham gaan kletsen. Dat moest ze toch doen om een afspraak met Yvaine te krigjen voor haar futloosheid en hoofdpijn. Rosa had al vaker tegen Aurora gezegt dat ze zich zorgen maakte, Rosa had gezegt dat Aurora maar een keer wat leuks moest gaan doen, dus had Aurora met Rosa afgesproken dat ze vandaag naar de Oaks forest inn zouden gaan. Het leek Aurora een leuk plekje en ze had gehoord dat er een gezellig sfeer hing, met een dans vloer en karaoke. Misschien stonden er ook wel gitaren? Van andere docenten had ze gehoord dat de Inn erg rustig was, en dat beviel Aurora wel, ze had even rust nodig dus dat kwam goed uit.
Nadat Aurora haar avond eten op had was ze samen met Rosa in haar dierlijke vorm naar de Inn toe gegaan. Er hing een heerlijke geur in het bos en er hing ook een prettige atmosfeer. Aurora veranderde rustig terug in haar menselijke vorm en glimlachte naar het groepje mensen dat haar zag veranderen. Aurora voelde toen ze de Inn in stapte dat het een oase van kalmte was. Het was erg prettig binnen, rustig liep Aurora richting de bar en toen zag ze dat er ook eten besteld kon worden. Aurora bestelde een broodje kroket en een aardbei voor Rosa. Toen ze omzich heen keek zag ze Graham in een hoekje aan een tafel zitten. Rustig liep ze op hem af, terwijl Rosa op haar schouder de aarbei begon te eten. "Hey jij bent toch Graham?" vroeg Aurora.

Graham wierp nog een laatste blik op alle knipperende machines rond het bed van zijn patiënt en knikte even bevestigend voor zichzelf. Dat was stabiel genoeg. Vervolgens kon hij het niet helpen dat zijn blik afgleed naar het mooie, slapende meisje. Ze leek iets jonger dan hij te zijn. Haar anders zo helderblauwe ogen waren gesloten. Lange, donkerbruine lokken lagen langs haar lelieblanke gezicht. Haar ademhaling was rustgevend en kalm, maar o zo zwak…
Graham liet een zucht ontsnappen en trok de deken beschermend nog wat verder over haar heen, voor hij richting de deur liep. Op het moment dat zijn hand op de deurklink lag, klonk er plotseling een zachte, melodieuze stem:
“Weet je… van alle dokters in opleiding, ben jij altijd degene met de grootste glimlach.” sprak het meisje bedenkelijk, maar aan haar stem was te horen dat ze glimlachte. “Je schuwt nooit weg van een vriendelijk praatje en doet altijd je best het leven voor iedereen hier wat dragelijker te maken en toch…”
Graham draaide zich verwonderd om, benieuwd naar haar volgende woorden.
Haar innemende blik vond de zijne. “En toch ben jij ook degene met de meest treurige ogen die ik ooit heb gezien. Ik kan me alleen maar afvragen wat er achter die lieve glimlach verborgen gaat…”
Dat was het moment. Daar had ze hem. Vanaf dat moment had hij haar niet meer uit zijn gedachten kunnen bannen.
Voor hij het goed en wel besefte, was Graham door de steriele, bijna lege kamer heen teruggelopen naar het ziekenhuisbed.
“Hm… Ja, nu zie ik het nog zoveel beter: zoveel pijn in die amberkleurige irissen. Je kunt het misschien verstoppen voor de rest, maar niet voor mij.” ging het meisje onverstoord verder, terwijl ze hem leek te bestuderen. “Ik kan het weten. Pijn is…mijn specialiteit, zou je kunnen zeggen.” Bij deze laatste woorden verscheen er een grimas rond haar lippen, terwijl ze naar alle apparaten wees.
Graham knikte begrijpend. Bloedkanker… Een zeer ernstige vorm. Het verbaasde hem des te meer dat ze zo geïnteresseerd leek te zijn in hem en zíjn pijn. Hij was slechts een student geneeskunde van 20 die pas sinds een paar weken in het Grenaanse ziekenhuis kwam kijken. Hij was er één van velen.
Echter was haar blik uiterst nieuwsgierig naar hem en daarbij…intens en doordringend. Ze leek werkelijk recht door hem heen te kijken…
Het zorgde ervoor dat hij even geen woorden wist te vinden om tegen haar te spreken. Het voelde onwennig, maar niet per se onprettig.
“Hoe heet je?” ving het meisje het gesprek handig op. Ze leek allerminst afgeschrikt van waar dit gesprek heen ging.
“Graham. Graham Lockwood.” bracht Graham uit, zijn stem ietwat schor.
“Juliette Wildfire. Aangenaam.” stelde het meisje zichzelf voor, waarbij ze met haar dunne, ernstig verzwakte hand op de stoel naast haar bed klopte. “Ga zitten, Graham Lockwood. Nu ik hier toch de hele dag maar een beetje lig te niksen, kan ik me net zo goed nuttig maken en naar je verhaal luisteren.” Haar vingers trilden gevaarlijk op het moment dat ze het hout van de stoel raakten.
“Oh… Ik eh…” probeerde Graham tevergeefs de boot nog een beetje af te houden, maar Juliette leek niet van plan hem zo makkelijk te laten gaan. Het sierde haar.
“Jij helpt toch ook om mijn pijn te bestrijden?” zei ze met een lieve glimlach. “Laat mij jou ook voor een keer helpen met jouw pijn…” Haar wijsvinger prikte precies op de plek op zijn borst waar zijn hart zich moest bevinden. “Jouw pijn hier.” Ze hoestte en moest even op adem komen, voor ze vervolgde: “Ik zie je al sinds je komst in het ziekenhuis hele dagen en nachten rondrennen om alles en iedereen te helpen, jezelf vergetend. Jij mag ook best een keer geholpen worden. Ga zitten en vertel me wat je dwarszit.”
Graham kon een lach niet onderdrukken en schudde zijn hoofd. Dit bijzondere meisje wist niet van ophouden. Het intrigeerde hem. Dat zeker…
Uiteindelijk liet hij zich maar gehoorzaam op de stoel naast haar zakken en wreef even over zijn slapen om de constante druk in zijn hoofd wat te verzachten.
Juliette wachtte geduldig op zijn verhaal en liet haar blauwe ogen op hem rusten.
“Mijn broertje… Elijah…” begon Graham tenslotte moeizaam, duidelijk niet gewend dat iemand hém iets vroeg. “Het…gaat niet goed met hem.” Hij slikte. Dit had hij nog niemand verteld. Ging hij zich echt openstellen naar dit onbekende meisje? Naar zijn patiënt nog wel…?
“Vertel verder…” fluisterde Juliette waarbij ze één van zijn grote handen in haar veel kleinere handen nam en er even bemoedigend in kneep. Haar aanraking werkte verzachtend en omarmde hem als een warme deken.
Dat zou hij nooit vergeten… Nooit.

Graham schudde vermoeid zijn hoofd. Zijn hand die de tekening vasthield trilde licht. Zijn gedachtes waren zojuist afgedwaald naar een moment in het verleden. Het leek zo ver weg en ongrijpbaar en tegelijkertijd...ook zo gevaarlijk dichtbij.
Vandaag was het precies drie jaar geleden dat hij haar was verloren, dus hij had het zichzelf toegestaan om naar de tekening te kijken. Zijn gepijnigde blik gleed over het portret. Het was zo levensecht, alsof ze ieder moment zo uit het papier kon stappen en bij hem terug kon komen. Maar niets was minder waar… Zelfs met magie zou ze niet meer terugkomen. Nooit meer...
Een diepe zucht verliet zijn lippen, terwijl Graham de tekening zorgvuldig weer opvouwde en in zijn borstzak stak, waar hij het meestal bewaarde. Altijd dichtbij hem.
Hij werd iets opgeschrikt toen de barman weer naast hem stond. Eigenlijk werd er alleen aan de bar besteld, maar blijkbaar straalde Graham een bepaalde energie uit, waardoor er al meerdere malen drank zijn kant op werd gebracht.
Graham nam met een dankbare knik het nieuwe glas whisky in ontvangst en nam direct een grote slok. Terwijl hij iets achterover zakte in een gekunstelde roes, liet hij zijn ogen door de ruimte gaan. Het was gelukkig rustig, precies zoals hij gehoopt had. Hij had de Inn bewust uitgekozen om de avond door te brengen, aangezien hij geen zin had dat bekenden op SSA hem zo zouden zien en daarbij…had hij het toch ook niet aangedurfd helemaal alleen te blijven, aangezien hij niet kon voorspellen hoe hij op deze specifieke dag zou reageren. Overdag had hij expres geen vrij gevraagd en had hij zich volledig op zijn werk in de ziekenboeg gestort, maar dat maakte de avond en nacht alleen maar erger.

Graham zette zijn glas met een bonk op de tafel, waardoor enkele hoofden zijn kant op draaiden. Maar ze richtten zich algauw weer ergens anders op toen verdere sensatie uitbleef.
Vanuit zijn ooghoeken zag de jonge arts plotseling iemand naderen. Een meisje of jonge vrouw eigenlijk. Ze zou vast bij het lege tafeltje voor hem plaatsnemen.
Toe ze echter zijn kant op kwam, keek Graham wat verbaasd opzij.
"Hey jij bent toch Graham?" vroeg ze hem op het moment dat ze naast hem stond.
Hij knikte. “Graham Lockwood. Tot uw dienst.” klonk het uiterst kalm en beheerst. Een beleefde glimlach verscheen rond zijn lippen, maar bereikte zijn ogen niet. Uit dezelfde beleefdheid maakte hij een gebaar richting de stoel tegenover hem. Als ze toevallig iets met hem te bespreken had en hem nu toch al had gevonden, kon ze net zo goed gaan zitten, als ze dat fijn vond. “En met wie heb ik het genoegen?” vroeg hij daarbij. De roodharige dame kwam hem wel bekend voor. Hij dacht haar weleens op Starshine gezien te hebben. Maar wie ze precies was, kon hij niet zeggen.

Graham leek in gedachten te zijn maar Aurora besloot toch rustig om naar hem toe te gaan. Zeker nadat hij zijn glas zo hard op tafel had gezet. Misschien had hij wel iemand nodig om tegen te kunnen kletsen. "Graham Lockwood. Tot uw dienst" zei hij als reactie op Aurora haar begroeting/vraag. Graham glimlachte maar Aurora kon zien dat dit eerder een masker was dan een gemeende glimlach, het leek erop dat Graham inderdaad over iets had zitten denken, en nog niet helemaal bij het hier en nu was met zijn gedachtens. Vervolgens gebaarde Graham dat Aurora tegenover hem mocht gaan zitten en vroeg hij met wie hij het genoegen had. Aurora maakte een buiging voordat ze ging zitten terwijl ze zei: "Aurora Hikari, het genoegen is aan mij.". De wel bekende speelse energie straalde van Aurora haar lach en gezicht af. Toen ze plaats nam keek ze Graham vriendelijk en nieuwsgierig aan en zei ze: "Ik heb al veel dingen over je gehoord, sinds jij aanwezig bent is de ziekenboeg op een positieve manier levendiger geworden. Het lijkt erop dat je echt weet hoe je met de leerlingen om moet gaan, dat waardeer ik enorm. Voorheen was de ziekenboeg echt een dode zooi, terwijl ik nu juist hoor dat leerlingen hun vrienden die daar legen met veel plezier bezoeken. Ik weet niet wat je daar doet, maar het lijkt wel magie!". Nog voordat hij kon reageren sprak ze al weer verder en vroeg ze: "Ik hoop dat je het niet erg vind, maar je leek diep in gedachten te zijn, wanna talk?". Ze hoopte dat Graham hier op in zou gaan, of in iedergeval dat hij zou zien dat er mensen waren die wel zouden luisteren. Aurora keek Graham met haar blauwe ogen aan en glimlachte uitnodigend, de assistent van Yvaine was uit heel ander hout gesneden dan de school arts zelf. Dat was fijn om te zien, en je kon in veel gevallen ook merken dat leerlingen niet meer zo bang waren om naar de ziekenboeg te moeten gaan. Aurora nam een slokje van haar drankje terwijl ze naar Graham luisterde.

Graham’s glimlach verbreedde iets toen de jonge vrouw een buiging voor hem maakte en zichzelf voorstelde als Aurora Hikari. Ah. Het begon hem te dagen: dit was Elijah’s mentor. Dat had zijn moeder hem in haar laatste brief geschreven, waarbij ze Graham op het hart had gedrukt eens met haar te gaan praten om te kunnen peilen hoe het tot nu toe met Elijah op de academie ging. Door het feit dat zij naar hém toekwam, kreeg Graham het vermoeden dat er wellicht iets aan de hand kon zijn, maar aangezien hij -naast lichtelijk bedwelmd te zijn door de alcohol in zijn lijf- al redelijk emotioneel uitgeput was voor één dag, stopte hij zijn zorgen voor zijn jongere broer nog even naar de achtergrond, totdat zijn mentor daadwerkelijk iets over Elijah zou vertellen.
“Aangenaam, Aurora.” groette Graham haar hartelijk, terwijl hij nog een slok nam. Vervolgens gleed zijn blik ook naar de fairy op haar schouder. “En wie is deze mooie, kleine dame?” vroeg hij geïnteresseerd.

De jonge arts keek zwijgend toe hoe Aurora voor hem plaatsnam. Hij wilde net aangeven dat hij wist wie ze was, toen zij eerst begon te spreken. Bescheiden keek Graham naar het tafelblad terwijl ze hem complimenteerde met zijn aanwezigheid in de ziekenboeg. Een charmante en dit keer oprechte glimlach tekende zich onderwijl rond zijn lippen. Zijn amberkleurige ogen schitterden voorzichtig in het kaarslicht.
Zodra ze uitgesproken was, keek Graham weer op, waardoor hun blikken elkaar kruisten. Zijn mond opende zich al iets om te reageren, maar ze was hem wederom voor:
"Ik hoop dat je het niet erg vind, maar je leek diep in gedachten te zijn, wanna talk?" vroeg ze hem vervolgens, waardoor hij haar met enige verwondering aankeek.
Hij was verbaasd dat iemand hem een dergelijke vraag stelde en zeker omdat ze elkaar nog niet kenden. Echter waardeerde hij het daarom des te meer. Blijkbaar had Aurora oog voor het feit dat hij momenteel niet in een beste bui was en dat sierde haar.
Maar praten, tegen wie dan ook, over wat hem momenteel bezighield… Nee. Dat was de hele reden geweest waarom Graham voor de avond weg was gegaan van Starshine. “Dankjewel voor je aanbod.” begon Graham, om aan te geven dat hij het wel degelijk apprecieerde dat ze op die manier betrokken was bij zijn welzijn. Dat was zeker…fijn en vriendelijk van haar. “En ik wil wel praten, alleen niet over...dit…” ging hij verder, waarbij hij een luchtige beweging naar zichzelf maakte en daarmee zijn werkelijke “overpeinzingen” van het moment aanduidde. “Maar nog veel liever luister ik naar jóuw verhaal. Ik neem aan dat je niet zomaar naar me toe bent gekomen…?” was zijn geïnteresseerde wedervraag. "En anders luister ik ook graag." Zijn ogen gleden even bestuderend over haar gezicht heen, alsof hij op die manier hoopte te raden of hij gelijk had gehad dat er iets met Eli was. Hoe dan ook was hij benieuwd wat Aurora te vertellen had.