Olivier haalde een hand door zijn veels te warrige en vochtige haar. De nu koude waterdruppels hingen nog aan de haarpunten en vielen er om de paar seconden af om daarna over zijn huid te rollen. Het liet hem lichtelijk rillen en zo snel als hij kon droogde hij zich af met zijn blauw en witte handdoek. Hierna trok hij een gemakkelijk zittende zwarte joggingbroek aan met daarop een gebroken wit T-shirt met lange mouwen. De rode strepen op zijn armen vielen zo niet op en dat was precies wat hij wilde. Het ging niemand wat aan. Wederom haalde hij een hand door zijn haar, al deed het niet veel om de springerige zwarte plukken te temmen. Ze hadden hun eigen leven en gingen toch weer half overeind staan. Een kam erdoorheen halen wilde hij niet, want dat zorgde ervoor dat het te strak naar achteren zat, en dat zag er dom uit. Zijn schoenen waren vrij nieuwe sneakers van een donker grijze kleur. Echt honger had hij niet en zijn eetlust verdween helemaal toen zijn warme bruine ogen op de oude rietenhoed van zijn vader vielen. (Zelfs de oefening van Luna hadden daarbij niet geholpen.) Hij miste zijn vader meer de afgelopen paar weken en hij wist maar niet waarom. Het was niet heel vreemd, zijn vader was zonder waarschuwing uit zijn leven gerukt, maar het was al bijna zes maanden geleden. Zachtjes zuchtte de zwartharige jongen, liet zijn ogen naar de grond gaan en slenterde langzaam zijn kamer uit. Hij moest van zichzelf iets eten, al was het maar één cracker met aardebeien jam. Hij hoorde niet tot de groep mensen die kon functioneren zonder ontbijt. Dan ging hij van zijn stokje.
 
De zolen van zijn sneakers maakte af en toe een hoog piep geluid op de stenen vloer van het grote kasteel en het geluid weergalmde van de muren af. Met zijn handen diep in zijn broekzakken gestopt slenterde hij verder door het kasteel. Eenmaal daar aangekomen nam hij plaats aan één van de tafeltjes en besmeerde met tegenzin een volkoren cracker met boter en aardebeien jam. Hij at de cracker op met muizenbeetjes, iets wat voor hem erg ongewoon was. Normaal hield hij van eten en had hij een super grote eetlust. Nu niet. Misschien was ‘t het gemis van zijn vader of misschien was het wel iets anders. Met de cracker achter zijn kiezen stond hij rustig op en pakte op zijn weg naar buiten voor de zekerheid een mandarijn mee. Als hij dan toch honger kreeg kon hij dat ook nog opeten.
 
Toen Olivier in de gang buiten de grote zaal stond draaide hij een rondje om zijn as, en bedacht zich waar hij heen zou gaan en wat hij zou gaan doen. Hij kon een prank uithalen, ergens heen gaan om te dansen, of gaan shoppen in Oak’s field. Een bedenkelijke frons stond op zijn gezicht waarna hij zijn benen zich maar liet lijden. Hij zou vanzelf wel merken waar hij terecht kwam. Hij liep in gedachten verzonken door het kasteel en over het school terrein. Toen hij weer helemaal in het land van het hier en nu kwam, zag hij dat hij was aangekomen bij de Oak’s Forest Inn. Hij was er zelf nog nooit geweest en wist ook niet waarom zijn benen hem hierheen hadden gebracht, maar ach, hij kon er altijd een kijkje gaan nemen.
 
De deur opende en een zacht gerinkel van het belletje boven de gammele, houten deur weerklonk door het rustige gebouw. Het was er vrijwel verlaten, er zaten maar enkele mensen waarvan de meeste toeristen, en daarvan zat maar een heel klein deel aan de bar. De geur van alcohol hing sterk in de lucht en het zorgde ervoor dat Olivier zijn neus licht optrok. De geur maakte hem misselijk. Het was hem veel te vroeg voor alcohol en dan was hij al niet lekker. Een klein geluid van protest en walging kwam uit zijn keelgat. Zou hij omdraaien? Mentaal knikte hij en draaide zich om. De gammele oude houten deur trok hij weer open, en deze keer hoorde hij de scharnieren wat piepen, waarna ook het belletje nogmaals klonk. De frisse buitenlicht deed hem goed en opgelucht haalde hij diep adem. Hierna nam Olivier plaats aan een van de verlaten, houten picknick tafels. Een specht deed zich te goed aan een boom niet al te ver weg. De vogel zag hij niet zitten, maar horen deed hij hem wel. Met zijn ogen ging hij de bomen af, maar zag het dier zo snel niet zitten. Met een zucht keek hij naar het hout en pulkte wat met zijn nagel aan het hout. Het liet gemakkelijk los en was ook nog wat vochtig door de douw. Het hout verzamelde zich onder zijn nagels maar hij negeerde het. Het maakte hem niet uit en hij zou zijn nagels later wel weer goed schoonmaken. Hij was niet zó ijdel dat hij niet vies wilde worden. Dat ging heel snel, zeker in de tijden dat hij buiten danste. Wat nu voor één van de eerste keren niet het geval was.

// voor Damian

Kijkend naar de bomen en al pulkend aan zijn nagels om het natte hout eronder vandaan te krijgen zat Olivier aan een licht vochtige picknick tafel buiten de Inn. De specht die hij eerder had gehoord, bleef lekker zijn ding doen en tegen een boom aantikken met zijn mooie lange snavel; jammer genoeg uit het zicht van de jongeman. Na zo ongeveer een vijftal minuten te hebben geloerd naar alle omringende bomen, gaf hij het op. Het was al een mooi idee dat hij het dier kon horen. Kort keek hij naar de mooie, maar gammele, houten deur van de inn toen er een koude windvlaag door zijn broekspijpen sneed. Maar nee, hij was al niet helemaal fit en zin om nu al in die alcohol lucht te gaan zitten, had hij echt niet. Het was ook de reden geweest waarom hij daar binnen een rechts omkeert had gemaakt en buiten was gaan zitten. Het was hier toch prettiger. Rustiger, minder luidruchtig. Geen alcohol lucht en de vogels om hem heen. Zijn gedachten dwaalden wat af naar de afgelopen weken, flitsen langs alle gebeurtenissen en lessen. Er was niet heel veel en ook niet echt iets bijzonders gebeurd. Het waren vooral leuke dingen, maar niet bijzonder. Met een zucht richtte de zwartharige jongen zijn ogen naar het tafelblad, maar echt zien deed hij het niet. Hij moest een dezer weken maar eens een leuke prank uit gaan halen, of iets leuks gaan doen waar hij goed om of door kon lachen. Hij had behoefte aan wat plezier. Hij wist wel dat hij leefde, het soms prikkende gevoel op zijn armen vertelde hem dat, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Olivier was niet depressief, maar om nou te zeggen dat hij echt gelukkig was? Nee, niet bepaald. Dat had meerdere oorzaken. De voornaamste was dat hij zijn vader miste. De tweede was omdat hij niet normaal was. Al kauwend op zijn lip staarde hij niets ziend naar het tafelblad, verloren in zijn gedachten gang. Hij merkte daardoor niet dat er iemand tegenover hem ging zitten en keek pas op toen het getik van nagels op hout tot hem doordrong. Het eerste wat hij zag waren de vingers die op het hout tikte, een zachte ‘hey’ klonk en het geluid van de stem klonk hem bekend in zijn oren; voelde alsof er een bliksemschicht door zijn aderen denderde. Hierna liet hij zijn ogen omhoog gaan over de persoon die tegenover hem zat. Hij zag de littekens en de bekende blauwe ogen plus het blonde haar van de jongen genaamd Damian. Olivier knipperde een paar keer met zijn ogen en slikte kort, want het was een beeld wat hij al een aantal maanden niet gezien had. En als hij heel eerlijk met zichzelf was, zou hij toegeven dat hij het beeld had gemist en dat daarom zijn adem voor een korte seconde in zijn keel was blijven steken. Maar Olivier was niet eerlijk tegen zichzelf, en dus gaf hij het ook niet toe. De blonde jongen tegenover hem was zomaar van de aardbodem verdwenen. ‘Hey.’ Hoorde Olivier zichzelf zeggen, maar het klonk vrij ver weg in zijn eigen oren. Een glimlach vormde zich rond zijn lippen, maar het was er eentje waarvan hij niet kon zeggen of hij het nu meende of dat het een automatisme geworden was. Het voelde echt, maar dat zij nog niets. Misschien was het wel een mengeling ervan, wist hij veel. Een zachte zucht was amper hoorbaar in de buitenlucht. De laatste keer dat hij Damian had gezien, was bij de ruïnes geweest en de laatste keer dat hij over hem gesproken had; was in de bibliotheek geweest met Tári samen. Om hem nu ineens weer voor hem te hebben was een bijna onwerkelijk iets, om maar niet te spreken over hoe vermagerd de andere jongen was. Damian zag er anders uit dan dat Olivier zich kon herinneren. Zijn wangen waren ingevallen en hij zag er anders uit, dan de laatste keer dat Olivier hem  echt had gezien. ‘Dat is een tijd geleden.’ Sprak Olivier het evidente zachtjes uit en dat terwijl hij zijn ogen op de andere jongen gericht hield. Kort schudde hij zijn hoofd, lichtelijk verbaasd dat Damian ineens weer voor hem stond. Het irriteerde hem lichtelijk, omdat zijn hele lichaam meteen in een figuurlijke vorm van vuur en vlam stond. Het was ook wel goed om hem weer te zien, daar niet van, maar toch. ‘Wat een toeval dat we elkaar hier treffen, niet?’ Een zacht lachje klonk door in zijn woorden, een geluid van amusement maar nu vooral verwarring en ongeloof. Kort frunnikte hij met zijn vinger aan zijn mouw, lichtelijk ongemakkelijk en nerveus in het bijzijn van hem.